donderdag 27 december 2012

Kerstmenu: de pastei.

Je moet toch zeker een keer in je leven een pastei maken. Gewoon voor het woord. Ik maakte twee kerstpasteien: eentje met champignons en pastinaak en eentje met pompoen, zoete aardappel en linzen. Vier bijgerechten was misschien wat veel. Maar het was lekker, en in totaal aten we veertien verschillende groenten. Hoezo, vegetarisch, saai?

zaterdag 1 december 2012

Gezien: 2x jeugdtheater

Zondag was het Kunstendag voor Kinderen (ik werd geciteerd in de De Morgen trouwens) dus het was mijn verdomde plicht om iets te kiezen van de bijna tweehonderd activiteiten.
In Antwerpen was er nog niets voor kleine dutskes, dus ging ik gewoon zelf naar De Koning van de slaap van Het Banket, zonder excuuskind. Ik had nog nooit iets gezien van het Het Banket, het was in Mortsel en ik vond het een mooie titel. Dat zijn genoeg redenen. Het gaat over een koning, een nieuwe koning, zoon van de vader koning en hij weet het nog allemaal niet zo goed. Het scènebeeld is mooi maar heel eenvoudig: een gigantisch kaart met daarin een scheur die een deur is naar buiten. Er is niet veel verhaal. Iets met het verliezen van kleuren, hoe dat is gekomen en hoe het nu verder moet. Er zijn vier personages, gespeeld door drie acteurs, maar eigenlijk telt er maar één. En dat is Stefaan Degand, als koning. Heel erg vreemd, hoe die man praat en beweegt over de scène. Ik genoot van dit totale anders zijn, deze kindertheatervoorstelling los van vele conventies. Maar het bleef niet boeien. Het bleef te abstract. Voor mij, maar zeker voor de kinderen in de zaal. Give me sómething wou ik uitschreeuwen op het einde. De prachtige, mysterieuze tekstzegging van Stefaan Degand is veel, maar niet genoeg. De lat van de kinderkunsten ligt toch hoger. Of moet ik zeggen ergens anders?


Dinsdag dan met enkele collega's naar Bozar alwaar op de middag de voorstelling 'Sommige dingen vallen (in het water)' speelde. Ik had de interviews en recensies gelezen. Ik was dus voorbereid. Op deze voorstelling als rouwproces, op deze liefdesverklaring van een moeder en haar twee kinderen aan hun dode vader. Kippenvel, krop in de keel, neen, het duurde niet lang. Maar ik vond het allemaal bijzonder ongemakkelijk. Zoonlief was niet echt geconcentreerd, en leek zich af te vragen wat hij daar precies stond te doen.Gelukkig waren er ook de mooie muzikanten, die zo lief waren te delen in het verdriet. De stunteligheid  van de acteurs klopt met de stokkerigheid van het verhaal. En er zijn een paar prachtige beelden (de indianenhoed, de deo) én een heel mooi poëtisch scènebeeld. Dus misschien moet je toch maar gaan kijken, binnenkort nog in ccbe.
 

zaterdag 24 november 2012

Ontbijten in Antwerpen: Zum

Zum, dat stond op ons ontbijtlijstje nadat we daar een heel lekker boke hadden gegeten. No nonsense, minder druk dan de Caravan er recht tegenover, en origineel (quiche met spruitjes). Maar wij kwamen voor het ontbijt en dat was prima. Heel lekker brood. Koffiekoekjes. Een eitje zoals je het wenst. Lekkere smeerkaas en leuk gepresenteerd. Yoghurt met crunchy.We kozen nog voor wat extra zalm. Heel lekker en meer dan voldoende. Twee kleine details: het plakje hotelcake tussen al dat lekkers (waarom geen stukje chocolade?) En tonijnsla. Hip op 't Noord kan perfect zonder overbeviste viskes, niet?

maandag 12 november 2012

Het jasje

Ik ga er kort over zijn. Want hoe meer ik erover zeg, hoe meer het gaat opvallen dat het dik mislukt is. Mislukt als in 'scheef' en 'tochtgaten'.
Maar van ver is het verschrikkelijk schoon en ik heb al zeker vijf complimenten gekregen van wildvreemden (ok nee, mijn favoriete Turk is geen wildvreemde, maar toch wel tof dat hij bij het inpakken van mijn ajuinen en peren een compliment gaf over dat mooie meisje in haar mooie jasje).
En de muts die ik drie keer opnieuw maakte, krijg je al helemaal niet te zien. Een verschrikking.  Ja, het is naaicrisis hier. 

Patroontje is van Citronelle, het prachtige stofke van Julja's shop, het katoentje van Moens.



 

zondag 11 november 2012

Gezien/gedanst: I Love Techno (en de link met een babyborryel)

Elke en ik, wij geven techno een kans. En daarom zouden we naar I Love Techno gaan. Maar daarom zouden we er nog geen 60 euro voor betalen. Dus daarom zou ik wel even tickets winnen. Zo gezegd, zo gedaan. Een mailtje, veel toeval, en twee VIP tickets.

Elke had zich gelukkig tijdig geïnformeerd bij haar leerlingen over de dresscode. Ik was er zaterdag dus helemaal klaar voor in skinny jeans, een 'gewoon' t-shirtje en baskets. Iemand maakt een opmerking dat het vreemd is om je zo helemaal aan te passen, dat het überhaupt veel cooler is om vooral géén dresscode te volgen. Ik zag het dan ook niet als antropologisch experiment, wel als een verkleedfeestje. En verkleedfeestjes zijn leuk.

We parkeerden VIP, gingen binnen VIP, en keken eens goed rond vanop het VIP deck. Gelukkig dat je er ook pintjes kon krijgen naast Red Bull.
Ik kende drie namen (en dan nog vaag) van naam, dus het werd een rondje gokken. Trial and error en dat ging bijhoorlijk vlot. Lieve mensen daar, in Flanders Expo, veel plek om te dansen en koude pintjes. Het ging helemaal goed komen.

Oh, wat was dat fun. Veel gedanst en nog een lang goed gesprek in de schrale food zone.
Wat wil een mens nog meer dan wat vredelievendheid onder hipsters? 
Ik kwam mijn neefje tegen. Mijn neefje op wie ik vroeger babysitte. Vreemd om elkaar hier tegen te komen, merkte hij op. Ik stelde hem gerust dat het geheel aan mij lag. En hij gaf me nog wat tips voor de volgende optredens. Of shows. Of hoe zeg je dat eigenlijk.

Voor de kenners of liefhebbers, we zagen en dansten op ...
AKS DJ Set (vrolijk, licht en tof)
The Magician (saai)
Benga Live (top en het was zelfs dubstep)
Zeds Dead (gaan lopen)
Erol Alkan (nog sneller gaan lopen, maar ok, een faire kans heeft hij niet gekregen, daar zaten wat opdringerige Fransmannen ook voor iets tussen)
Modeselektor Live (dikke fun, veel sfeer)
TNGT Live (héél vette, zware beats, dansen dansen dansen!)

Conclusie: als ze een grijze kaptrui droegen, als erbij stond 'live' en als ze met twee of meer waren, dan was dikke fun. Zonder dat wij begrepen hoe dat nu zit met producers en DJ's. Mijn beentjes voelden het deze ochtend.

Het is blijkbaar ook de bedoeling om met uw gsm filmpjes te maken. Ik deed dat niet, maar youtube staat er vol van. Tik maar eens Tnight en I Love Techno in, bijvoorbeeld.

En toen was het half vier, moesten we pissen, zaten we vast in het enkelrichtingsverkeer en kregen we het een beetje benauwd van de ladderzatte tieners en vertrokken we als één van de eersten richting ons bed.
I love techno, of toch op zijn minst een beetje. 


Oh ja, de link met de babyborrel. In Waregem werd er onder de kinders (prachtige West-Vlaamse meervoudsvorm, zie ook 'eiers') fluo armbandjes uitgedeeld. Onze dochter had dus ook twee exemplaren bemachtigd, en ik had er ook eentje op mijn pols. Dat bandje is er niet meer afgegaan wat het stond nog wel hip en inderdaad, een fluo polsbandje is hét acessoire onder de technotieners. Mijn coolness was gestegen door de aanwezigheid op een West-Vlaamse babyborrel, bedankt Semma!

vrijdag 2 november 2012

Nè.

Ze hangt koortsig in mijn armen. We kijken naar een filmpje. Vrolijke dingen vol kleur wippen over het scherm. Ze wil dat ik bij elk dier een geluid maak. Dat? Dat? Het vingertje wijst maar ik weet helemaal niet welk geluid deze onbestemde wezens maken. Ze is teleurgesteld. Ze wil haar tut. En dan weer niet. Haar oogjes zijn glazig en blijven me aankijken. Ademen, slapen, eten, haar leven gaat moeizaam.
Even later is de koorts wat gezakt, heeft ze een halve tas soep gedronken en loopt ze door het huis. Ik hou van het geluid van haar kleine stapjes. Sloefjes schuren zachtjes over het parket. Ja? Ja? Ze trekt een zakdoekje uit de doos en komt het brengen. En nog eentje. Het woord genoeg begrijpt ze niet. Nè. Ze vindt haar ketting met houten kralen en trekt hem handig over haar hoofd. Koek? Koek? Een ziek kind weiger je niets. Maar dan struikelt ze. Boem zegt ze nog. Om dan te huilen. Dikke tranen. Ik trek haar verdrietig lijfje tegen me aan en probeer te begrijpen waar ze naar wijst. Nè. Nè. Ze blijft wijzen, ik vind niet wat ze wil en bovenop haar verdriet wordt ze boos.
Het leven is niet eenvoudig met een woordenschat van nog geen tien woorden.


 

Gezien: Niet is onmogelijk (Toneelhuis)

Goed gelachen. Niets is onmogelijk, dus een zware Rus bewerken tot een olijk toneelspel, dat kan. Ik heb me goed geamuseerd. De scène met de tuba is perfect, het mopje met 'zet die ploat af' klopt. En Geert Rampelberg draagt gewoon die hele voorstelling. Heerlijk om al die acteurs te zien spélen. Als je denkt, ja, toneel, ik zou nog eens iets moeten gaan zien, iets dat goed is en liefst ook een beetje om te lachen, dan is dit je voorstelling. Ik bleef een beetje op mijn honger zitten. Ik mis dan ergens nog iets, toch. Ik denk aan The Lieutant of Inishmore en aan De Krippel, en die voorstellingen waren toch nog sterker. Dat heb je dan met sterke gezelschappen, mijn verwachtingen zijn hoog.


donderdag 25 oktober 2012

Au

Ik fiets met een hoofd vol gedachten in de schemering. Ik trap goed door om in het ritme van mijn gedachten te blijven. Het is misschien korter hier links, ik sla af en kijk. Te laat.
Ik lig op de grond, onder mijn fiets, mijn wiel draait door en ook het wiel van zijn fiets. We kijken elkaar geschrokken aan. We krabbelen recht. Gaat het zeggen we tegelijkertijd en we voelen allebei aan onze knieën. Sorry, ik had mijn arm niet uitgestoken, ik had te laat bedacht dat. Sorry, zegt hij, ik kwam zo snel, ik had niet gezien dat.  Hij is niet ouder dan zeventien. Zijn fiets is zwart. Sportief model. De ketting hangt eraf. Een vrouw opent een deur, steekt haar hoofd naar buiten, knijpt met haar vrije hand haar blouse toe tegen haar hals en vraagt of het gaat. Het gaat, zeggen we weer tegelijkertijd. Ik raap mijn spullen van de grond. Ik draai mijn stuur recht. En we staren even naar elkaar. Ben je zeker. Ja. Sorry. Nee, ik sorry. Ok. Jaja, het gaat. Mijn knie is dik. Mijn elleboog klopt. Mijn kleedje is gescheurd. En ik kan alleen maar denken, wat als het nu geen fiets was geweest.

Gezien:The Broken Circle Breakdown

Jaren geleden het toneelstuk gezien. Een vreemde setting toen (in de inkomhal van HETPALEIS) en bèng, daar had je Johan Heldenberg. Het woord 'held' zit niet voor niks in zijn naam. De enige die mij al écht heeft doen huilen bij theater. En nu dus de film. Ga kijken, het is een topfilm. De acteurs (oh, als ik op vrouwen viel...), de muziek, de stijl, de sfeer,...
Lees alle lovende recensies en bedenk: het is helemaal waar.

Het liedje van één van de aangrijpendste scènes in de film werd ook gespeeld vorige week op het Filmfestival in Gent.



maandag 22 oktober 2012

Gezien: Tedx Flanders

TED staat voor Technology, Entertainment en Design. Het zijn korte lezingen (12 of 18 minuten) van heel divers allooi*. De slogan 'ideas worth spreading' zegt het helemaal, iedereen met een goed idee, mag dit idee tijdens zo'n korte lezing uit de doeken doen. Alle lezingen worden opgenomen en zijn dus digitaal te bekijken, een ongelofelijke schat aan informatie. Ik kan het iedereen aanraden om er gewoon eens wat in te zoeken... De meeste zijn ondertiteld in een paar talen, maar reken niet op teveel Nederlands.

Een aantal jonge mensen hebben het TED concept ook naar Vlaanderen gehaald, en zaterdag was het dus TEDx Flanders in de Vlaamse Opera. Via de Creativity Class werd ik nog eens uitgenodigd en ik besloot om het eens in 't echt mee te maken. Wel, dat viel me wat tegen. Niet omdat het geen goede sprekers waren, maar om het sfeertje. Oh, wat zijn we toch allemaal geweldig creatief. Oh, wat zijn we toch allemaal top en top inventief! En innovatief! En hadden we al creatief gezegd? En wat is het TED concept toch fantastisch! En wat ongelofelijk uniek dat je er bent! Om mee innovatief te zijn! Als je dan ook nog de twitterstream volgt waar alles sowieso al awesome is, word je helemaal gek.

Gelukkig interessante sprekers. Bart Moeyaert, die kan vertellen en dat was in deze setting gelukkig niet anders. Hij maakte een mooie link tussen introspectie (het thema van de conferentie) en verandering. Wat een opluchting om het woord 'verandering' nog eens in een positieve context te horen. Ene Marc Teerlink had een interessante lezing over de computers en de kracht van voorspellingen. Chris Van Hoof trok een interessante parallel tussen onze obsessie om het weer te voorspellen (aan de hand van een aantal parameters die met vrij grote zekerheid voorspellen of we regen, zon, dan wel wolkjes zullen zien) en het voorspellen van onze medische toestand (aan de hand van parameters zoals bloeddruk, componenten in je adem,...). Daar zag hij veel toekomst in de man kon het goed uitleggen. En de performance van Alexander Vantournhout was magisch. In tegenstelling tot het noisegedoe met o.a. Mauro Pawlovski. Smaken verschillen en het is net goed dat er veel verschillende dingen aan bod komen op zo'n event. Maar al dat blassé gedoe ertussen is gewoon irritant. Dus ik kijk gewoon weer filmpjes van achter mijn pc. Iemand nog goede tips van TEDtalks?

Eén van mijn favorieten, en het is er net een heel eenvoudige, geen ingewikkelde theorieën (want zo zijn er ook een paar prachtige!)



* allooi. Wat een prachtig woord. Ik ga het meer gebruiken.

donderdag 18 oktober 2012

Boos

Bij mij helpt dat. Tot tien tellen. En dan pas iets zeggen. En soms, heel soms, zwijg ik dan zelfs gewoon. Slik ik mijn woorden in. Met hun vieze smaak. Maar nu helpt het niet. Het is al donderdag en ik ben nog boos. Boos om zijn sluwheid. Boos om de naïviteit van mijn stadsgenoten. Boos op haperende stemcomputers. Boos word ik van die toon, die houding, het roepen. Je moet maar arm zijn in deze stad. Of zonder papieren. Of werkloos. Je moet eigenlijk gewoon maar een beetje pech hebben.
Hoe vaak ga ik de volgende zes jaar tot tien moeten tellen?


Gelukkig zijn er veel creatieveling in mijn stad. Van alle parodieën, cartoons, woordspelingen, vind ik deze het beste.

donderdag 4 oktober 2012

Oh o.

Ze loopt door het huis en zoekt iets om mee te prutsen. Iets dat draait, iets dat schuift, iets dat klikt. Iets dat rolt, iets dat sluit, iets dat kraakt. Het plezier van het ontdekken is groter dan het prutsen zelf. Het draaien, sluiten, rollen en schuiven verveelt haar snel. Ze vervolgt haar tred door het huis en zoekt zich iets nieuws. Ik hoor dan zachtjes 'oh o' als ze iets nieuws heeft ontdekt. Oh o. Oh o. Het huis verbergt nog duizenden schatten. Ik vind een speelgoedblokje in de wasmachine en een blikje ansjovis in de speelgoedton. Een truitje moet aan, schoentjes moeten uit. Het is wennen. Dat zij beslist. Ze kiest wat ze eet. Ze kiest wat ze niet eet. Ze kiest wat ze speelt. Wat ze leest. Wat ze doet. Wat ze niet doet. En soms beslis ik. Ik zet haar in bad. Oh o. Ze kijkt verbaasd naar haar gerimpelde vingers. Oh o. Ze ontdekt dat een badeendje blijft drijven.Oh o. Haar vinger wijst naar haar naveltje. Oh o. En dan moet de dag nog maar beginnen.

een beetje kleur op deze druilerige dag

zondag 30 september 2012

Fantastische brunch en van de seutigheid gered

Ontbijten in Antwerpen, alweer. Vandaag heeft het EcoCafé de ongelofelijke score gehaald van 9,5 op 10! Hoe we daar zijn beland, daar in het midden van Borgerhout? Door mijn nachtelijke escapades.
Vorige week lag ik namelijk om twaalf uur netjes in mijn bed te slapen zoals de meeste jonge moeders met een kind en een druk leven. De intentie om nog eens goed te gaan dansen was er, maar ik was te moe en nog meer blabla. Gepieker natuurlijk, want hoe komt het toch dat de vermoeidheid wint? Word ik dan gewoon echt te oud? Kan ik het nog wel? Wil ik het nog wel? Ik ben nooit een echt feestbeest geweest, maar eens goed dansen, hmmmm. En nu was het terug weekend, met opnieuw intenties. Maar meer geslapen deze week en gisteren klopte het allemaal wel. Eerst een minikroegentocht langs de betere café's: De Witten Hert (Deurne, jawel), het Zeezicht (de classic op Zurenborg, maar na een uurtje bevroren op het terras) en de Mombasa. Heerlijk café. Veel lekkere biertjes, home made icetea's en een proper toilet. En daar zag ik een briefke hangen van het Ecocafé en elke zondag brunch enzo. Maar eerst moest er dus nog gedanst en dat werd uiteindelijk dan toch Café Storm onder het MAS. Vannacht overgenomen door een stel techno dj's en was zowaar fijn. Elke en ik, wij geven techno een kans. Het was plots eerder ochtend dan nacht. Niets beter dan een nachtelijke fietstocht door mijn stad. En dan mijn bed, tot slot. Mijn nacht kon beginnen, de dag voor Oona begon een uurtje later. Dankzij mijn liefke toch nog wat kunnen slapen en hup, wij met z'n drietjes naar het Ecocafé. Jammie jammie, wat lekker. Een volledig buffet voor 13,5 euro per persoon, drankjes inclusief. Verse slaatjes (boontjes, kikkererwtjes met koriander en sjalot), verse fruitsla, gerookte zalm, kaas en nootjes,... En lekkere croissants. En warme dinges. En nog super gezellig, want er wordt gewoon live jazzy piano gespeeld. Deze seut was gered want het kon plots weer allemaal in één weekend: naar de markt gaan, soep maken, stof verknippen, brunchen én dansen en pintjes drinken. Ik kan met een gerust hart dertig worden. Maar nog even niet.

vrijdag 28 september 2012

Ontbijten in Antwerpen: deSingel Grand Café

Een Grand Café naast een Olympisch zwembad, komt dat even goed uit. Ik heb er een kilometertje in het water opzitten als Michiel en Oona me vrolijk begroeten in het nieuwe deel van deSingel waar nu ook een café en restaurant is. Een veggie versie van het groot ontbijt want ik heb reuze honger. Een vergissing van de keuken want bij het veggie-ontbijt ligt een rolleke hesp en préparé (of amercain? hoe zit dat eigenlijk? Ik heb dat denk ik nog nooit mijn leven gegeten). Een paar minuten later een nieuwe poging en één van obers ziet ook dat er nu een stukje gerookte zalm op ons bordje ligt. Nu geen probleem, we eten wel vis (al denk ik er soms aan om dat ook van mijn menu te schrappen). Wat een lekker elegant ontbijtje, mooi gepresenteerd. Een fijn fruitslaatje, heel lekkere yoghurt, een toastje met brie, noten en honing, mozarellabollekes, lekkere pistoletjes (al mocht dat er eentje meer zijn) en een goede croissant. Maar bovenal: een perféct zachtgekookt eitje.
Echt gezellig is het daar niet, ik heb het soms liever wat smossig à la Lunchbox, maar het is tenslotte zondag en ik moet aan mijn status werken.
Voor de gierigaards: met een bongobon is het iets goedkoper.

zondag 23 september 2012

Inboedel

Op de dresssoir ligt een uitgescheurd krantenblaadje. Er is een zoekertje omcirkeld: Opruiming van volledige inboedels. Eddy koopt uw inboedel aan de beste prijs. Dat is het dus, deze chaos, een inboedel. Deze glazen (theeglazen, portoglazen, onbekende bierglazen, wijnglazen), de postuurkes (meisje op een bank, jongen kust meisje, dame met parasol) de potjes (suikerpot, mosterdpot, vergeelde tupperware potjes). Wat zal Eddy geven voor dit alles? Voor de dressoir die veel te groot is voor het appartement? Voor de driezit (nog in perfecte staat), voor de piano waar geen noot nog juist klinkt, voor de tapijten, de nachtkastjes, de boeken?
Het huis is gevuld met een leven van meer dan vijftig jaar. Het huis is oud. Niet oud zoals in authentiek of charmant. Oud zoals in afgeleefd, voorbijgestreefd. Met scheuren in het behang, doorgesleten vasttapijt. Aan de rand van mijn stad in een wijk waar niemand wat om schijnt te geven.
In de berging ruikt het nog exact hetzelfde als tien jaar geleden, en ik verstop me weer zoals vroeger. Wie niet weg is, is gezien. Ik hoor mijn neef ook nu de trap opkomen en staar naar het opbergrek. Ze heeft elke modetrend van de creatieve hobby's gevolgd. Kleine kunstwerkjes liggen hier stof te vergaren. Een schilderijtje op zijde. Een muurhangertje uit brooddeeg. Voor elke creatieve bezigheid een oude schoendoos met spullen. Dat kan misschien nog dienen, zegt ze. Haar ogen staan droevig. Ze loopt verloren in haar huis. We hebben het overgenomen. We dragen dozen naar buiten, halen haar kasten uiteen en vragen voortdurend en dit?.
Naast het krantenblaadje met het zoekertje ligt een folder van de serviceflat. Het is er feest, volgende week. Met een brunch, optredens en toespraken. Het ziet er allemaal prima uit en dat is het ook, zie ik een uur later. Maar zij is niet gelukkig met deze verhuis van haar oud lelijk koud genadeloos huis naar een mooi zonnig verzorgd appartement. Twee kilometer verder, nog niet. Hoeveel parochies zijn dat? Ze bijt op haar nagels terwijl vertrouwde meubels worden binnen gesleurd. Ik grijp mijn mama bij haar schouder. Dit laat ik niet gebeuren met jou, en ik zoek bevestiging in haar ogen. Ze knikt en wij weten allebei waar we bang voor zijn. Dit absurd materialisme. Gehechtheid aan waardeloze dingen want weggooien doet men niet. Het gaat niet eens over sentiment, het gaat, ze zegt het zelf, over rommel, spullen ooit gewonnen bij een tombola, ooit gekregen van een overleden tante, ooit binnengeslopen in haar leven. Maar het verband tussen rommel en weggooien, heeft zij nog niet gelegd. Mijn mama zucht en we staren naar de gordijnen die alvast een paar dagen op voorhand werden gehangen: beige met een onbestemde bruine tekening. Vrolijk wordt je er niet van, maar ze kunnen nog perfect dienen. En ik word boos. Boos om het gebrek aan stijl, het gebrek aan het verlangen naar een warm nest, boos om de gierigheid. Ik denk aan mijn andere grootmoeder, in haar kamer van nog geen vier bij vier, slechts een kastje voor wat persoonlijke prullen en een klein raam, voor die lange laatste jaren van haar leven. Ik vertrek en beloof snel terug te komen. Ik wil haar iets nieuws kopen. Al was het een zeepbakje, een handige bewaardoos. Ik wil volgende keer zien dat dit niet gewoon de terugweg is. Maar dat ook er ook hoop is, al is het maar een beetje, in een opgeruimd leven zonder de ballast van een lang leven.


donderdag 20 september 2012

Gezien: dat met die kassei

Heb je het ook in het journaal gezien? Ge weet wel, het laatste puntje, waar wel eens wat cultuur in sluipt. Sidi Larbi Cherkaoui heeft een nieuwe voorstelling gemaakt. En de dansers zwieren met kasseien. Dat was dus prachtig. De verwachtingen meer dan ingelost. Het openingsbeeld was ongeloof mooi en hard. Willen en niet kunnen, in lichaams- en beeldtaal. Je zou het moeten zien*.
Ik moest heel erg denken aan twee basisconcepten van elke theatercursus midden jaren negentig. Zwarte blokken en de spiegel. Ten eerste, de zwarte blokken. Die kunnen alles zijn. Ge sleurt een zwarte blok de scène op en er kan niet veel meer mislopen. Ge versleept het blok tijdens uw scène, ge springt er eens op en af, ge praat ertegen, en ge zijt echt theater aan het maken. Sidi Larbi doet hetzelfde met gigantische grijze blokken en bouwt zo de mooiste scènebeelden op. Het allerbeste aan die scènes (die beeldhouwscène!) is dat ze niet enkel verrassen, verbazen, BOEM, in je gezicht, maar dat ze in de daaropvolgende minuten nog mooier worden, nog harder, nog inventiever. Voortdurende overtreffende trappen, en dat is in dit stuk soms letterlijk te nemen.
Het tweede basisconcept: de spiegel. Twee spelers gaan over elkaar staan en beginnen een bewegingssequentie door zich aan elkaar te spiegelen. Langzaamaan kunnen ze afdwalen en terug samenkomen, de beweging start telkens vanuit een gespiegelde beweging. Al vaker gezien bij dans, maar hier is het onwezenlijk mooi. Een derde jaren '90 concept (maar dan niet in de amateurtheaterwereld, of ik moest iets gemist hebben) wordt weer springlevend, de wave. Dat komt de hele voorstelling terug, in verschillende vormen, op die prachtige muziek, met die prachtige kostuums.
Een heerlijke avond waarop ik in plaats van te applaudiseren liever heel hard zou roepen: dank je wel! En als ik het nu zo allemaal wat nalees op de website van DeSingel heb ik er precies niet veel van begrepen. Ik vond het gewoon zo schoon, met die kasseien.

http://www.cobra.be/cm/cobra/podium/120918-sa-sidilarbicherkaoui-puzzle

* Dat kan nog, 22 tot 25 mei in DeSingel.

maandag 17 september 2012

Gezien: Ben X - de musical

Musical is niet mijn ding. Het is theater zonder vaart, het is muziek zonder stijl. Ik had gezworen na Daens om er geen cent meer aan uit te geven. Maar via via belande ik dan toch op de première van Ben X. Gelukkig had ik onlangs nog eens een paar afleveringen van Thuis gezien en kende ik de nieuwe lading bv's (toch van gezicht) en nestelde ik me vrolijk in de rode pluche van de Stadsschouwburg met mijn gekregen kaartje van Nick Balthazar.
Er is wel wat goeds aan deze musical. Er zijn namelijk geen knullige dansjes. Er wordt meer dan behoorlijk gezongen. De muziekarrangementen zijn soms zelfs goed (een liedje dat klinkt als een game, het werkte wel). En de keuze voor beeldprojectie in plaats van stuntelige decors is een hele goede zet. Zeker het eerste halfuur worden er mooie dingen gedaan met die projecties.
Maar het blijft musical en dan moeten de emoties altijd worden uitgerokken en uitvergroot. De vaart die soms in de dialogen zit (sommige pestscènes zitten echt goed, vooral dankzij goede acteerwerk) wordt compleet teniet gedaan door de simplistische liedjesteksten. Is het een stillistische keuze, omdat Ben als autistische jongen ook in heel korte zinnen communiceert? Waarom zijn de teksten van de andere personages dan ook zo'n nietszeggende rijmelarij? Het dramatisch effect van de kleine Ben naast de grote Ben is er ook wel af na een scène of twee, maar het ventje moet er nog meer dan een uur blijven staan. En de boodschap wordt er zo ingedramd... volgens mij ook niet de beste strategie. Maar als er één pester is die na het zien van deze musical het effect van zijn daden beseft, dan is het misschien al wel goed. En de bv's vonden het allemaal geweldig, dus wie ben ik?


Allemaal bullshit? Lees de lovende recensie van De Standaard.

donderdag 13 september 2012

ia

We maken een fietstocht. Zij zit in haar stoeltje vooraan met haar handen op het stuur. Papa trapt, het gaat vooruit en de zon schijnt. We stoppen heel even voor een slok water en een kus en aan de overkant van een smalle beek komt een ezel aangelopen. Een mooi dier, de grijze kleur loopt mooi over zijn hele lijf en in zijn blik heerst die typische ezelsmelancholie. Kijk Oona, een ezel, roepen wij uit. Ze kijkt. Ze bestudeert. Ze kijkt achterom, zoekt mijn blik, alsof ze om meer uitleg vraagt. Het is de eerste keer, denk ik, dat dit stadskind een ezel ziet. Ia, Oona, ia. De ezel doet ia. Dat vindt ze grappig. Het is een geluid dat ze nog niet kent en ze staart naar onze monden. We worden enthousiaster. Oona zeg het eens, wat doet de ezel, ia, ia, wat zegt de ezel, de ezel ja. We fietsen verder en haar vingertje wijst naar de wereld. Ze zegt ia bij het zien van een koe. Bij het oversteken van een bruggetje. Bij het kruisen van andere fietsers. Ze is zo blij met haar nieuwe woord dat het voor alles kan dienen. Een dag later doet de koe terug meeuh. Ook het schaap, het paard en het konijn doen meeuh. Nee Oona, een paard doet geen meeuh, een paard doet hiiihiiihiii. Nee zegt ze beslist, meeuh. We willen niet liever dan haar woorden bijbrengen. Juiste woorden voor juiste dingen. De magie van iets zien, even nadenken, iets zeggen. We willen dat ze groeit, onder onze neus, en niet stiekem 's nachts in haar bed. We willen dat ze gretig leert van wat er in onze wereld is. Duwtjes geven, een zetje, een hand, een aanmoediging. Zeg een woord. Eet met een lepel. Drink uit een glas. Speel piano.
Ontdek de wereld.Geniet van wat je kan.


donderdag 6 september 2012

Vriendschap: investeren in verschil

Gisteren bleef ik hangen bij een flard van een gesprek. Hoeveel investeer je in vriendschap met iemand die veel van je verschilt? Het ging niet eens over mij, het ging niet eens over vriendschap, maar de zin bleef haperen in mijn hoofd.
Vriendschap is eenvoudig tussen gelijken. Je vindt dezelfde dingen tof, je hebt dezelfde levensstijl, dezelfde zorgen en dromen. Maar als ik even naar mijn vriendenkring kijk, dan zie ik veel verschil. Mijn beste vriendin ziet alle social media als compleet overbodig (ze maakt een uitzondering voor deze blog ;-)), ne maat van mij kan úren praten over hoe een Volvo optrekt (of was dat nu een ander automerk?), een andere vriendin stemde een paar jaar geleden op Yves Leterme (en ik hou mijn hart vast wat het deze keer wordt) en nog een ander vriendin kan mij écht mooier maken met make-up (met alles erop en eraan). Ik heb vrienden met nauwelijks boeken in hun boekenkast, vriendinnen die zweren bij strings, vriendinnen die alléén maar theetjes drinken, vriendinnen die enkel over hun beebies praten. Of som ik nu net allemaal irrelevante dingen op?
En, we zijn ook gelijk. Bijna allemaal hoog opgeleid, bijna allemaal huisje-tuintje-keukentje, bijna allemaal fan van Wim Helsen.


Zie ik ze graag omdat ik weet dat ze er zijn voor mij? Neen, het is niet zo egoïstisch, de gevoelens zijn oprecht. Zie ik ze graag omdat we een geschiedenis hebben samen? In Deurne, op de de planken, op de schoolbanken? Neen, want ze zijn nog steeds in mijn leven en Deurne, de planken en schoolbanken steeds minder.
En het is moeilijker de gelijkenissen te benoemen dan de verschillen (een poging: al mijn vrienden houden van eten).
Ik denk dat ik evenveel investeer in wie veel van mij verschilt dan in wie op mij lijkt. Wat is de basis voor die vriendschap? De gelijkenissen of het verschil? Ik denk dat nog ergens anders zit. Ergens tussen onze levens doorheen geslingerd.
Ik kan mij compleet verliezen in dit soort gedachten, deze blogpost schreef ik dan ook in het midden van de nacht toen het licht al uit was en de ogen eigenlijk al toe.


Misschien gewoon niet zoveel nadenken over vriendschap en gewoon een pint gaan pakken met mijn vrienden. Al vinden ze dat niet allemaal even leuk. Een theetje mag dus ook.

maandag 3 september 2012

Gezien: Macbeth (Froe Froe)

FroeFroe, dat zijn echte toppers in de kinderkunsten. Combinatie van prachtige poppen, humor, meerlagigheid en schoon acteerspel doen het keer op keer. Zaterdagavond zat ik te fris gekleed in Fort 4 in Mortsel waar in de marge van het (fijne) familiefestival FortBom ook Macbeth speelde, een voorstelling voor 12+.
Ik denk eerlijk gezegd dat ik nog nooit een bewerking heb gezien van Macbeth. Maar het is dus een typische Shakespeare met koningen die doodgaan en veel wreedheid. En dat hebben ze bij FroeFroe gesnopen, het scènebeeld zet meteen de toon. Twee uur laten was ik niet helemaal overtuigd. En dat kwam misschien door de zware tekst.  Misschien, of zeker. Was de tekst te zwaar voor deze acteurs of waren deze acteurs te licht voor de tekst? Ik denk het eerste. Ik moest denken aan Tom Lanoye en zijn bewerkingen. Dat is van een ander literair niveau, toch wel. En Abke Haring, Katelijne Daemen, Dirk Roofthooft, die kunnen zo'n tekst dragen. Maar hier, met deze spelers, ging het soms vervelen, verloor ik soms de draad. En ik was niet de enige. In het midden van de voorstelling zijn er gelukkig een aantal ontroerend mooie scènebeelden en komt de metier van FroeFroe  helemaal tot zijn recht. De muziek wordt live gespeeld door Simon Lenski van DAAU (aan wie heb ik toch ook mijn lievelingscd van DAAU uitgeleend, al jaren geleden?) en in het midden van de voorstelling is er vaart en zoveel om naar te kijken. Maar dan valt het terug wat stil en het einde is knap, maar ik verwachtte net iets meer verrassing, tegendraadsheid.
Maar het is goed, zeker wel en als je zin hebt in een verteerbare klassieker, ga dat zien. Maar doe een trui aan.



FroeFroe maakt altijd filmkes van hun voorstellingen. Ik vind dat super tof, vanuit cultuurmarketingstandpunt, maar eigenlijk bekijk ik die filmkes bijna nooit en ook nu had ik moeite om het hele filmpje (ochgottekes 1:31 min) uit te kijken. Raar hé.


donderdag 30 augustus 2012

Reisverhaal Polen

De glimlach van de Poolse man is groter dan zijn zwemslip. Die is nochtans in het roze, een museumstuk uit de jaren '80 met wat felgekleurde strepen op. Maar de glimlach gaat van oor tot oor over een diep gerimpeld gezicht met vrolijke ogen. Hij heeft een klein tafeltje - met tafellakentje - naast de deur van het gebouw gezet en kijkt dan uit over de aanlegsteiger, het meer, de eenden en de ganzen, de zon. Hij zit daar en lacht. Lacht met de mensen, lacht met het leven. Geen woord Engels spreekt hij, maar we voelden ons toch welkom. Het is zeven uur 's ochtends en hij plonst in het meer. Een man van zeventig die plonst in een meer met een roze zwemslip, maar met een ietwat afgetraind lichaam. We gokken erop dat hij dat iedere dag doet, ook als er geen zon is en de eenden bibberen van de kou. Wij zitten voor onze tent en eten verloren brood. In de kleine winkel van het dorp waren de lekkere broodjes op. Gelukkig vond de winkeldame nog een brood, melk en wat eieren. Oona smult, wij smelten van haar tevredenheid. Haar handje omklemt de vork en ze prikt stukjes brood. Maar ze heeft het druk want ook de eenden vragen haar aandacht en de Poolse man in zijn roze zwembroek.



Vandaag zwemt hij niet alleen, hij heeft een vriend, kennis, wie zal het zeggen, als bondgenoot. In één van de appartementen van het gebouw logeren dames (iets jonger dan de goedlachse Pool, iets ouder dan zijn bondgenoot) en ze hebben postgevat op het terras. Er wordt wat heen en weer geroepen in het Pools, de mannen plonsen verder. Ze plonsen echt, het is geen zwemmen. Hoofd onder, hoofd boven. Drijven op buik en rug. Ik vraag me af wat ze zeggen. Misschien hebben ze het over het verjaardagsfeestje van dag voordien. Op de tafeltjes aan de bar stonden plots allemaal schotels met eten (dat er beter uitzag dan wat wij hadden mogen proeven van de Poolse keuken de voorbije weken) en toen werd er gezongen. Iets van Nolat, nolat,..en vervolgens Happi Birsday to you. Onze tent staat eenzaam op het grasplein tussen het appartementsgebouwtje en het meer, en we horen de hele avond gezelligheid.

De bus lijkt niet te komen. Niemand spreekt Engels. Een blonde vrouw probeert 'betje Nederlands miskien?'. Ze lacht, de bus zal wel komen, over 10 minuten. Ze werkt in Delft. We durven niet te vragen wat haar beroep is. Haar haren zijn blond zoals haren blond waren vijftien jaar geleden. Haarkleurmiddelen van goedkope merken doen het nu zelfs beter dan dit. Het is het blond van marina's en Poolse poetsvrouwen. Ik zucht om het cliché.Ze zijn niet vriendelijk, de Polen. Ze zijn stug. Tot je met je tent naast hen staat en Oona schattig lacht en waait. Dan gebruiken ze hun woordenschat van twintig Engelse woorden en krijgen we een glaasje wodka.

De man met de roze zwemslip heeft zich afgedroogd en heeft postgevat aan zijn tafeltje. Klaar om de dag toe te lachen. We huren een kayak en varen naar de overkant van het meer. Oona is niet tevreden met de beperkte bewegingsruimte en een veel te grote zwemvest, dus we slepen de kayak aan land, bezoeken een stom kasteel en zetten ons op een terras. Naast ons zit een Pools koppel en we voelen meteen dat de eerste opmerking over Oona (what a cutie, look, how old is she?) zal uitmonden in een gesprek. Zij: blond, dure oorbellen, grote zonnebril, opgemaakt, stijlvol gekleed, neus in de lucht, spreekt goed Engels. Hij: op weg om eten en drinken te bestellen, polohemd dat zijn buik moet verbergen en opvallende grijze haren. Zij voert het woord en is als Poolse muzikante die de wereld afreist in een orkest blij dat we Polen bezoeken en vooral, dat we reizen met zo'n kleine meid. Haar enthousiasme neemt wat af als ze hoort dat we kamperen, en dus geen tips willen voor een 5sterrenhotel in Gdansk, waar we later die week naartoe zullen reizen. Michiel kan het niet laten om kort iets te zeggen over de prachtige natuur, daar in het Wigry nationaal park, en in het Biebrza nationaal park, onze vorige stop. Ze knikt kort en beslist plots om haar bier snel leeg te drinken en dat haar echtgenoot het restje deegbal-met-vlees vlug vlug moet binnenspelen. Zij zien een kasteel in een natuurgebied. Wij zien een natuurgebied met een kasteel erin.

Als we de dag erna rond het meer fietsen, tussen regenbuien door, is het kasteel mooier van ver dan van dichtbij. Het water rimpelt en zon glinstert tussen regenbuien door. Oona wijst naar ganzen en vogels en geniet van bosbessen. De fiets (met maar 3 werkende vitessen, een halve rem en zadel en kader dat niet overeenkomt met Michiel zijn postuur) is het perfecte vervoermiddel: we gaan snel genoeg om veel te zien, en traag genoeg om íets te zien.

In het Biebrza Nationaal Park hadden we een ander vervoermiddel op het oog: een luchtballon. Op die manier zou die prachtige meanderende rivier (de Biebrza) zich optimaal aan ons tonen. Maar dat ging helaas niet door. Het is misschien fijn om een droom over te houden voor later, maar het voelt als een teleurstelling. Als alternatief stonden we om 4u30 (dat is belachelijk vroeg, en toch, daar was al de zon) en trokken we in het bos langs de rivier en haar moeras om beesten te zien. Dieren, want muggen en dazen zagen we genoeg en zijn van een andere categorie. We hadden een jongeman van het park aangesproken, ik vroeg me af wat het Poolse woord voor ranger zou zijn. Het is vast en zeker een woord dat hem ideaal past, zoals het beige hemd, de beige broek en de stevige schoenen. Hij wou ons die maandag wel gidsen, en vooral, ons met de auto in alle vroegte naar het centrum van het park brengen, maar toen wat het zondag en kon het plots niet meer. Zonder lift, te voet dan maar, want fietsen huren in een Pools boerengat om 4u in de ochtend, dat lukt niet. Het is een saaie wandeling in een prachtig bos. We zijn stil, we willen dieren zien en mijn gedachten razen aan topsnelheid door mijn hoofd. Ik zucht over de interesses van Michiel (biologie), denk teveel aan het werk (en de wifi die er niet is en de mailbox die ik toch even zou willen openen), en wordt ondertussen opgegeten door muggen en dazen. Mijn kuiten staan nog vol van onze vorige wandeling in dit moeras, dikke rode bulten, die warm aanvoelen. Maar daar is dan een eland. En nog een. En edelherten. En Oona geniet van een stuk peperkoek.

 Het leven is eenvoudig in een Pools moeras met een opkomende zon. Een paar uur later komt de vrolijke man van zijn tafeltje en wuift ons uit.


maandag 27 augustus 2012

Gelezen: De ongelovige Thomas heeft een punt

Een hoogtepunt deze vakantie: dit boek!


Eerst even copy/paste;
De apostel Thomas geloofde niet dat Jezus uit de dood was opgestaan. Hij eiste bewijzen. Christus nam het hem kwalijk: ‘Zalig zijn zij die niet zien en toch geloven.’ Maar Thomas had een punt. Buitengewone beweringen vragen om buitengewone bewijzen. Niemand is immuun voor pseudowetenschap, bijgeloof en irrationeel denken. We leggen makkelijk valse verbanden, maken verkeerde statistische inschattingen, zijn kwetsbaar voor drogredenen en vertrouwen te veel op onze waarneming en ons geheugen. Ook intelligente mensen ontsnappen hier niet aan. Zij zijn bovendien meer bedreven in het verdedigen en rationaliseren van aantoonbaar foute overtuigingen.
In De ongelovige Thomas heeft een punt bespreken de auteurs historische en actuele denkbeelden die hun wortels vinden in drogredenen, foutieve intuïties en cognitieve valkuilen. Naast klassieke pseudowetenschappen, zoals parapsychologie, homeopathie, creationisme en psychoanalyse, passeren andere bizarre opvattingen de revue, zoals het geloof in het monster van Loch Ness, complottheorieën, telepathie, de lijkwade van Turijn, klopgeesten en mirakels. Braeckman en Boudry verduidelijken de verschillen tussen wetenschap en pseudowetenschap, tussen kritisch en onkritisch denken, en tussen zin en onzin.
Iedereen die de kwaliteit van zijn denken wil bevorderen, heeft baat bij dit boek.

Met een voorwoord van Jean Paul Van Bendegem.

Het boek is zo goed omwille van deze zin:
Niemand is immuun voor pseudowetenschap, bijgeloof en irrationeel denken.
De auteurs leggen heel goed uit hoe we vatbaar zijn voor nonsens en hoe dat de schuld is van ons brein. Niemand is dom omdat hij gelooft in homeopathie, dat is perfect begrijpelijk. Maar het is niet verstandig. En het is heftig hoor, want er passeert heel wat door de molen. Maar op zo'n goede manier. En er staan zoveel toffe voorbeelden in, echt heerlijke verhalen.

En soms is het een verschrikkelijk moeilijk boek. Wat had ik graag een vijftal colleges op de unief bijgewoond. Bij het hoofdstuk over het postmodernisme was ik het helemaal kwijt. Lacan, Beaudrillard, ik ben ze wel eens tegengekomen, maar echt begrijpen deed ik het toen niet en nu ook niet helemaal. Maar ik heb besloten dat het niet erg is omdat boeken niet weglopen en ik nog eens kan herlezen.

En dan heb ik de website www.ongelovigethomas.be nog niet bekeken... Want daar staat nog allemaal voorbeelden en aanvullingen. Herlezen dus! En u, lezen!
Want ik snak naar iemand die met mij over dit boek wil praten. Het zou zelfs leuk zijn als je het niet helemaal eens bent, als je gaten vindt in de argumentatie.

maandag 20 augustus 2012

De sweetpod draagzak

Draagdoeken, ja, ik ben fan. Ik heb Oona ongelofelijk graag gedragen in de tricot-slen. Eerst in de zogenaamde 'komma-houding', daarna rechtop, dat deed deugd voor de krampjes. Uren heeft het meisje daar geslapen. Een heerlijk gevoel voor haar en mij.

De BB-sling was nooit een succes. Dat ding sneed altijd in mijn schouder. Niet leuk voor haar en mij. De tricotti heb ik even gebruikt in het begin toen ze nog ienemiene was en dat ging natuurlijk snel, maar de tricot-slen was veel comfortabeler. Intussen is ons meisje heel gelukkig in de buggy en draag ik haar heel weinig. Met de tricot-slen op de rug krijg ik niet goed onder de knie (of onder de oksel meer bepaald). En doordat ze bijna tien kilo weegt, gaat het snel trekken aan mijn schouders.

Tijd voor alternatieven! De trekrugzak voor baby's die ik van mijn zus mocht lenen, was geen succes. Het sneed op mijn heupen, trok aan mijn schouders, en Oona schudde er vreselijk in. Ze kon echt niet slapen.
Ik had op tinternet teen en tander gelezen over de zogenaamde Soft Structure Carrier. Dat kon me wel overtuigen: kindje dicht bij mij dragen (zoals die eerste maanden, hmmm), schokvrij, met extra steun om te slapen,... Het zijn vrij dure dingen (minstens 100 euro) en mijn eerste zoektocht op tweedehands sites bracht niet veel op. Ik was telkens te laat, blijkbaar zitten er nog mensen te wachten op een buitenkansje. Maar toen zag ik op deze blog dat je dat ook zelf kon maken. Een week twijfels, en dan ben ik ervoor gegaan!
Het patroon is dus de SweetPod baby carrier. Een duidelijk patroon met getekende prentjes, ik zat één keer vast, maar de naaivriendinnetjes hebben mee gepuzzeld. En natuurlijk moet je omrekenen van inches naar centimeters. Maar dat was allemaal goed te doen.

Nu tijd voor de e-va-lu-a-tie. En die is niet helemaal positief.
Constructief beginnen: het is me wel gelukt en het is een mooi ding. Op vrij korte tijd ook eigenlijk, al heb ik wat teveel tijd verspild aan het zoeken naar alle gespen enzo. En het is echt héérlijk om Oona zo te dragen, we genieten er echt van. De heupband: dat maakt echt het verschil, ik heb het gevoel er uren mee te kunnen lopen. Het kapje dat over haar hoofdje kan is ideaal tegen de zon en heerlijk om te slapen. Ik kan het ook prima dragen op de fiets, dus zo kon Oona ook slapen, wat in een fietsstoeltje niet lukte.


 Maar die vorm, nee er kloppen een paar dingen niet. Voor Michiel past het echt niet. Ik soms ruimte tussen mijn schouders en de rugzak.
Ik kan het echt niet op de buik dragen, dan past het helemaal niet, hoewel dat wel zou moeten kunnen.Het achterstuk is veel kleiner dan het patroon, ik begrijp niet goed waar het is misgelopen. Ik denk dat ze er dus niet meer zo heel lang gaat in kunnen, omdat ze er dan kan uitzwieren.
Oona zit er heel graag in, vooral om te slapen. Tegen het einde van de reis werd ze al blij als ze de rugzak zag en legde ze haar hoofd meteen neer voor het kapje. Maar tijdens de laatste wandeling (ze had er die dag wel 4u ingezeten denk ik) had ze een bloeduitstorting op haar beentje. Zielig. Het deed precies geen pijn, maar toch. Misschien zat haar broekje dubbel ofzo, ik heb geen idee... 

Dus ofwel zoek ik nog exact uit wat er mis is en maak ik een nieuwe, ofwel koop ik er eentje. Het type draagzak is in elk geval heerlijk, dus ik moet absoluut zo'n ding in huis hebben!


4 antwerpse toppers op 48 u

Vrijdagavond half zeven: eten in de Zomerfabriek - zomer van Antwerpen
 eenvoudige penne in aangenaam gezelgschep , 't heeft mij en Oona gesmaakt. De zomerbar is nog gezelliger maar in de fabriek is 't toch ook goe zitten

Vrijdagavond halt tien: concert in het Openluchttheater Rivierenhof
Ik heb er nog een studentenjobke gedaan, wat een leuke plek toch. Concert zelf viel wat tegen (Trixie Whitley was het even kwijt, jammer, want ze heeft het)

Zaterdagochtend tien u: ontbijtje in Park Spoor Noord waar het verbazend rustig was.

Zondagochtend elf u: plonsen in de zwemvijver van het Boekenbergpark.

Wat een toffe stad toch, die van mij.

zondag 29 juli 2012

Gezien: De Schpountz


Nee, Oostende is niet zo ver. Zeker niet als je dicht bij het station woont. En al helemaal niet als Comp. Marius speelt op Theater aan Zee en het er niet meteen naar uitziet dat we ze ergens anders kunnen bewonderen. Ik ben fan. Oh, wat ben ik fan. Jaren geleden ontdekt op dat andere heerlijke zomerfestival, de Zomer van Antwerpen. Toen voor het eerst in mijn leven tonijnsteak* gegeten, en dat was dan nog het minst indrukwekkende. Die speelstijl, de taal, de scène (zo weinig maar zo juist), openlucht,... Nu ik op hun site kijk, blijkt vooral hoe verschrikkelijk veel ik níet heb gezien.
Vrijdag was het première van De Schpountz. Een onnozele farce en een ode aan de toneelspeler. Vroeger een film, nu een toneelstuk. De locatie was nu niet zo bijzonder (al vind ik het wel gedurfd zo 'open' te spelen in een openbaar park in Oostende) maar ik was meteen mee. De voorstelling begon een halfuurtje later, maar kijk, het was gestopt met regenen en we konden ondertussen een mierzoet muskaatwijntje drinken. Wat een prachtig verhaal van Pagnol. Wat een prachtige bewerking. Twee uur lang gewoon meegaan, gewoon de acteurs volgen en veel lachen. De rekwisieten van dit stuk zijn met een precisie uitgezocht (die aap!) en tillen alles naar een hoger niveau. Je moet er wat voor zijn misschien, de ietwat kinderlijke speelstijl. We zagen ook Wintervögelchen van Comp. Marius met Jan Decorte en ik had toch meer vuurwerk verwacht, omdat op papier (en vooral in taal) zo'n schone samenwerking was. Niet slecht hoor, maar hier, onder den bloten hemel, met het dreigement van regen, in een zenuwachtige première, zie ik ze nog veel liever. Want dat gebeurt er dus: je gaat de personages ongelofelijk graag zien. Na Duikvlucht weer een absolute topper. Ik heb genoeg om nu de natuur in te duiken.

En wat is het nu, 'De Schpountz'? Ik kan het je niet verklappen. Ik zal laten weten als die bende nog eens in de buurt te bewonderen is. Ik hoop dat de programmator van ZvA is komen kijken en ze een speelplek aanbiedt volgende zomer. Zo'n oude kasseiweg ergens in de haven, dat zou toch schoon zijn?

*Intussen eet ik geen tonijn meer, overbevissing enzo. Spijtig, want dat is toch vreselijk lekker. Maar als we misschien allemaal stoppen met tonijn eten, dan komt het misschien allemaal wel goed over een paar jaar?

vrijdag 27 juli 2012

Ze stapt

Ze stapt als wij niet zien. Meer nog, ze stapt wanneer ze zelf niet ziet. Wanneer ze opgaat in haar spel (het verzamelen van blokken, het prutsen aan ritsen, het volgen van een bal) vergeet ze haar angst en stapt ze de wereld in. De mooiste dingen gebeuren in het onverwachte, in het ongeplande. Ze houdt zich niet aan regels. Ze houdt geen rekening met verwachtingen. Ze doet niets als het moet. Er is geen scenario, geen lijn, geen strategie. En ze bereikt de mooiste resultaten. In mijn ooghoeken zie ik de onopzettelijkheid van haar stapjes. Ik ben diep ontroerd.

donderdag 26 juli 2012

Vakantieeeeeee!

De eerste vakantiedag was meteen een ideale vakantiedag.

1. Zon

2. zomerse lunch 
- pakje lui wijven sla
- kerstomaatjes
- schalulleke, fijn gesneden
- garnaaltjes
- halve galia meloen in bollekes
 +Vinaigrette maken van 2 passievruchten, notenolie, beetje rode wijnazijn, peper en zout.
Alle ingrediënten moeten goed koud zijn dan smullen maar.

 3. iets creatiefs 
Dat werd een badcape. Met een paddenstoelenstofke van Stoffen Eclips.
Want ons schatje zal willen zwemmen in een koud Pools meer en dan moeten we haar mooi en zacht warm kunnen wrijven.

4. iets grappigs en iets met de fiets
Michiel had het voorspeld, het was buitengewoon grappig en hij was er niet bij. Mijn fiets is nogal breed met gevulde fietszakken en ik vergeet dat soms. Ik was met Oona een fietstochtje aan het maken dwars door 't stad. Een brede straat en ik fiets even op het voetpad, want heb blijkbaar het fietspad aan de overkant gemist. Een hindernis: een terras. Ik denk dat ik er wel tussen kan, maar oh nee, daar knalt een bloembak met een nep-bonsai omver. Geen erg, ware het niet dat er duizenden bruine korrels in die bak zaten. Duizenden korrels op de grond, tussen de kasseistenen, de terrasplanken...De zaakvoerder (of een ober met pretentie) was zo kwaad maar kon niet uitvliegen tegen mij omdat zijn klanten op dat terras zaten. Zijn mondhoeken trilde. Ik schoot bijna in de lach. Ik drong aan om het op te ruimen, gaf Oona mijn sleutels om mee te spelen, en zat vervolgens tien minuten gebukt bruine korrels op te vegen. Met een rokske dat daar eerder kort voor was. Zo grappig.

5. een terraske
Dat werd Bartilia, caféke met een leuk terras en een héérlijke home made ice tea.

6. iets nieuw
De laatste soldekes, topidee op zo'n hete dag, de winkels waren leeg. Oona heeft mijn dik gat wel aan heel den HEMA laten zien toen ik bikini's stond te passen en ze met het paskotgordijn aan het spelen was, maar dat vonden wij gewoon allebei grappig.

7. iets met water
Park Spoor Noord blijft geweldig. Ook al kunt ge tegenwoordig overal Bionade drinken en zijn er nog duizend andere mensen die ook een ligstoel proberen te veroveren. Dikke fun voor Oona in het water.



Wat een prachtig begin!

donderdag 12 juli 2012

punten tellen



Sinds 5 weken worden er hier punten geteld. Dieetpunten, inderdaad. De eerste methode om af te vallen (www.stickk.com) is een aanrader, maar na de eerste drie kilo had ik precies meer nodig. Die ww-methode, ik heb dat altijd al wel iets goeds gevonden (ge moogt alles eten, essentieel voor een veelvraat als ik) maar ik had schrik dat ik de rest van mijn leven punten zou blijven tellen. Bon, die schrik verloor van de weegschaal. Ik heb eerst een week een free trial genomen van de ww-website (klein letterkes goed gelezen en daar gebruik van gemaakt). Gratis, en dat is maar goed ook. Want het feit dat ik moet afvallen is al deprimerend, het feit dat ik er nog voor zou moeten betalen is dat helemaal. Na de gratis week  moest ik dus geld uitgeven: het online punten tellen kost 60 euro voor drie maand (maar dat systeem is dus echt wel top), de cursussen (daar geloof ik ook wel in, maar man, ge kunt toch niet én sporten én naar de cursus gaan én een goei moederke zijn?) kosten ongeveer 15 euro per keer, het boekske met de volledige puntenlijst en nog wat meer brol kost 105 euro...

BELSY wafels - cocofantasie 4 x 80 g
11 PUNTEN!
Gelukkig is manlief ook begaan met mijn gewicht en mijn ongelukkigheid die daar soms uit voor komt. Op een avondje heeft hij een excelleke gemaakt dat hetzelfde doet als de online module: automatisch punten optellen, sportpunten eraf trekken, extra weekpunten bijhouden, etc. En ook een calculator om van alles met een voedseletiket te kunnen bepalen hoeveel punten dat is (crazy soms, ne chocolaten wafel van de colruyt, dat lijkt toch niet zó ongezond).
Verder gebruik ik het wereld wijde web om punten op te zoeken van iets dat ik niet weet. En dat gaat prima. Het punten tellen én het afvallen. Deze week wat moeilijker, maar we houden de moed erin.
Een eerste streefdoel ligt nog 3 weken punten tellen verder weg maar het ziet ernaar uit dat ik dat ga halen. Het trieste feit is dat mijn BMI dan nog altijd maar 24,5 is. Daarom zal ook na het verlof* er nog wat resterende kilo's af moeten ook al vindt niemand mij te dik.
Das lief, maar zo'n hoog BMI beste vrienden, dat is gewoon niet gezond. Dus ik blijf punten tellen tot mijn BMI op 23 zit.
 
Vandaag een opsteker en een teleurstelling in het dieetleven.
De teleurstelling: een ww- kant-en-klare maaltijd is nog wel ok qua smaak, maar belachelijk weinig. Daar heeft nog geen kind van gegeten. Met als gevolg dat ik nog kei ongezonde noodles at.
 

De opsteker: ik heb een kei schone jeans gekocht waar mijn gat in past in zomaar eventjes 2 jeansmaten kleiner dan een jaar geleden. Tis ne Levi's Curve ID (een aanrader) en ik heb nu al spijt dat ik me niet in een maat kleiner heb gewrongen met de vooruitzichten naar een gezond BMI. Enfin, de volgende maand zal ik er alvast prachtig bijlopen in mijn nieuwe jeans, vergeet geen complimentje te geven. 




*Tijdens het verlof plan ik niet veel bij te komen. In Polen is er niet veel te vreten. Ik ga mee met Oona massaal veel groenten en fruit eten denk ik.