Wat me motiveert om te lopen

Het is waar: achteraf voel je je zo goed. Fysiek, want dat doet deugd aan je lijf. En in je hoofd, want je bent fier op jezelf.
Maar ik schijn dat allemaal te vergeten elke keer, dus moeten er andere dingen zijn die mij motiveren.

• Muziek

Er zijn mensen die met muziek lopen, en er zijn mensen die zonder muziek lopen. Ik behoor tot de eerste categorie en vind lopen zonder muziek maar saai.
Ik maak afspeellijsten in Spotify en ik luister een uurtje naar muziek. Dat is iets waar ik anders niet toe kom. Vroeger was me-time voor mij een loos begrip, nu ben ik zo blij met dat uurtje alleen-mij.

Het lijstje van januari ben ik nog niet beu gehoord (ook wat minder gelopen).
Maar hierbij mijn all-time favourites, nogal eclectisch bij elkaar:
Bonobo - Cirrus (al is 'Kerala' ook een topper)
Melania Di Biasio/Gilles Peterson - I'm gonna leave you
Nonkeen - Chasing God Through Palmyra (moest dat nummer niet eindigen, ik zou blijven lopen)
DJ Shadow - Organ Donor (ik wissel al eens van versie)
Goose - Falling (om eens kei hard te gaan)
Digitalism -Zdarlight
Steve Reich - Eight Lines (16 minuten... soms loop ik alleen op Reich. Heerlijk.)
Shye Bezn Tur, Jhonny Greenwood,The Rajasthan Express - Junun (ontdekt via Spotify, wat een waanzin)

• Michiel

Ik kan iedereen een man zoals Michiel aanraden. Hij pusht me niet echt, maar kan zo rustig en bescheiden zeggen 'ga toch maar lopen', dat ik braafjes mijn sportschoenen ga halen.

• De goede uitrusting 

Ik heb fancy loopschoenen gekocht in een speciaalzaak. Ik heb een speciale sport-hoofdtelefoon want ik kan geen oortjes verdragen. En ik heb wat goedkope kledij van Decathlon. Dit alles blijkt een zeer goede investering en als je de kost per minuut zou uitrekenen, valt dat geweldig mee. En het maakt een verschil: lopen in comfort.

• Mijn lijf

Sinds enige tijd loop ik met minder kilo's rond mijn lijf.  Ik stel me soms een rugzak voor met 9 kilo erin. 9 kilo suiker dan, of 9 kilo boter. Het zou een hel zijn om daarmee te lopen, dus ja, ik voel veel verschil. Ik probeer me elke looptour bewust te zijn van dat veranderde lijf. Het is mede dankzij het lopen dat ik eindelijk wat kilo's ben kwijtgeraakt, maar het is ook dankzij dat betere lijf dat ik blijf lopen.

• Afwisseling

Zo liep ik onlangs van Berchem naar Deurne en deed ik nog een extra toertje in het Rivierenhof.
Of op zondag (andere dagen zijn niet mogelijk wegens te veel fijn stof) een tour die begint aan onze voordeur en langs drie parken gaat (Wolvenberg- Brilschans-Nachtegalenpark). En vandaag was het heerlijk in het Middelheim, met mijn liefstekes die mee fietsten. En dan in de zon nagenieten aan de speeltuin...
Afwisseling in tempo, intervaltrainingen dus, zou ook helpen. Misschien dat ik dat eens moet inbouwen, gecombineerd met muziek.

• Het weer

Oh, wat was het heerlijk deze ochtend. Die lente-zon! Ik heb nog maar net een loopjasje en blinkend van trots heb ik daar al mee in de regen gelopen. Maar wat een heerlijkheid om in een ontluikend park te lopen onder een stralende zon... Elke ronde is het warmer, elke ronde is de lente dichterbij. Ik ben de winter al lopend doorgekomen, hoe goed is dat niet?

En nu we dan toch bezig zijn, wat me niet motiveert:

• Cijfers en statistieken

Ik loop met Runtastic en dan is het fijn om te zien hoeveel ik exact gelopen heb en hoe snel. Maar daar blijft het bij. Een goeie vriendin wordt compleet zot als ze ziet dat ik een toertje heb gelopen van 9,91km. Maar kijk, dan was ik terug aan mijn fiets, dus die 90 meter kunnen me dan gestolen worden. Ook mijn tempo, dat vind ik interessant om even te bekijken, maar dan ben ik het alweer vergeten.

• De runners high

Serieus, ik loop ondertussen echt lang. Ik heb dat nog nooit gehad. Soms kan ik genieten van het lopen tijdens het lopen, maar ik zit niet the zone. Laat me weten als jij de weg ernaar toe weet.

Sneller met twee

Veluwe, 2 november 2016, half acht 's ochtends, het miezert. 

We zijn ontsnapt uit een bungalow van onze twee dochters (dank u mama).

En wij lopen. Iets te laat om herten en reeën te zien, hopeloos te laat om de heide in bloei te zien. En toch een verademing na steeds dezelfde looptoer in het park aan de rand van de stad. Een bos in de herfst, een smal pad over de heide. 

Hij loopt veel sneller, zijn benen zijn veel langer. Maar hij wacht, hij onthoudt de weg en we zijn beiden trots op mij, dat ik dat dus zomaar doe, een uurtje lopen, en er mateloos van geniet. 

Punta del Diablo, Uruguay, april 2014.
Nog een stuk idyllischer. En zonder slaaptekort, zo te zien. Wat een gloed op onze gezichten.

Blijven lopen, ik moet vooral blijven lopen.
Morgen nog maar eens.
En dan plannen maken om dat toch vaker samen te doen.

Had je me tien jaar geleden gezegd...

een weinigzeggende foto als bewijs

• dat ik om 6u45 uit mijn bed zou wippen om te gaan lopen, dan zou ik je vol ongeloof hebben aangestaard. Ik had nooit gedacht dat ik €140 zou uitgeven aan een paar loopschoenen én dat ik die ook vaak uit de kast zou halen. Ik begon te lopen tijdens ons jaar in Uruguay en ik loop nog steeds, soms veel, soms weinig. Ik had een slechte nacht en dat was er helemaal uitgelopen na een dik uur. Ik loop nog steeds traag, wordt voortdurend voorbij gestoken en ik mis elke vorm van competitiedrang. Maar ik loop. Alleen spijtig dat het Middelheimpark nog lang niet open is op dat uur, anders had ik om 8u 's ochtends mijn portie kunst ook al gehad. 

• dat ik naar heel andere muziek zou luisteren, dan zou ik wellicht mijn schouders hebben opgehaald. Ik kocht toen nog cd's van Anouk. Om maar te zeggen. Ik luister vooral muziek tijdens het lopen en deze afspeellijst heeft me de voorbije weken ver gebracht. Tips welkom want de motivatie zit altijd beter met de juiste tunes. 

• dat die acne toch ooit zou minderen, dan had ik je heel dankbaar aangekeken. Op mijn zestiende had ik stiekem, zonder medeweten van mijn ouders, een afspraak gemaakt bij een dermatoloog en een zware medicijnenkuur gestart. Dat middel is intussen verboden omdat het een ware aanslag op je lever is. Het hielp, maar kortstondig. Op mijn twintigste zat ik te huilen bij de huisdokter omdat ik de puberteit nu toch gepasseerd was en meer acne had dan ooit. Op mijn vijfentwintstige zat ik daar opnieuw te huilen en was het duidelijk dat geen middel, geen pil, geen eetgewoonte, nee, niets, zou helpen. Maar kijk, na twee zwangerschappen, lijkt het erop dat mijn gezicht doorgaans puistenvrij is. Er is nog wel eens een dikke vuilaard, maar niets vergeleken met een paar jaar geleden. Mijn huid is beschadigd en ik kan alleen maar dromen van een mooi, zacht, egaal velleke, maar ik zie er toch een stuk beter uit. Fingers crossed dat het zo blijft en dat ik af en toe in de spiegel kan kijken en denken, hé, het is ok.

• dat ik al negen jaar lang naar Brussel zou pendelen, dan had ik eens goed gelachen. Pendelen, was dat niet iets voor mannen in maatpak met een aktetas? 

• dat ik tijdens een gewone werkdag allemaal woorden gebruik zoals conversion, CTA's, user retention, bounce rates, wireframes, API en rich snippets, dan waren mijn oren beginnen tuiten. Een collega heeft me enkele dagen geleden uitgelegd wat een progressive web app is en ik vond het heel interessant, al begreep ik niet alles. Waanzin. Wat heb ik een fijne job. Enkele maanden geleden is er veel veranderd bij CultuurNet, daar moet ik misschien eens over schrijven. Ik kreeg het voorstel om product manager te worden, en ik heb dat woord zelf moeten googelen. Maar het was een goede beslissing om er voluit voor te gaan, want man, wat doe ik dat graag. Er is nog zoveel werk te doen. Customer feedback, activity driven e-mails en liquid content en patatipatataaaaa. 

• dat wij in een huis zouden wonen dat we zelf hebben gebouwd, dan had ik dat niet geloofd.  Zelf gebouwd is wel een dikke leugen want wij hebben daar nu eens werkelijk niks zelf aan gedaan. Maar deze foto dateert dus al van zes jaar geleden (het krot dat er stond was net gesloopt, de nieuwbouw moest dus nog beginnen) en intussen woon ik hier heel, heel graag. Het is te klein, vandaag weer een pijnlijk ongeval (voor Oona dan toch) in de smalle badkamer, maar het is hier heerlijk. Het was een droom van Michiel waar ik vrolijk ben in mee gegaan en intussen begin ik zelf over 'als we nog eens een huis bouwen, dan...'. Zottekes. 

• dat ik een roman zou hebben geschreven, dan had ik wellicht meteen kritisch gevraagd ja maar, echt uitgegeven enzo? Nee. Niet uitgegeven. Van enkele uitgeverijen zelfs geen antwoord gekregen en mijn mooi manuscript (ondanks de daartoe voorziene postzegels) niet terug ontvangen. Boehoe. Op goede dagen ben ik gewoon trots op mezelf dat ik die droom heb nagejaagd, dat ik er voor ben gegaan en dat heb afgewerkt, dat dat boek er ís. Op slechte dagen voel ik me dom en klein en naïef en vol van mezelf en wat dacht ik nu, komaan. Ik ben heel benieuwd hoe ik hier binnen tien jaar op zal terugkijken.

• dat ik twee prachtige dochters zou hebben, dan zou ik heel hard glimlachen en stamelen 'echt?'
  Echt dus. Wij hebben het groot lot gewonnen. Alle clichés zijn waar, en onze meisjes zijn de schoonste en tofste kinderen die er zijn. Het is nu al acht jaar geleden dat wij middenin de klote-shit (sorry, maar zo was het echt) zaten omdat zwanger worden maar niet lukte. En nu zijn ze daar, mijn lieverds, mijn schattekes, mijn alles. Ik kus mijn beide pollekes elke dag maar ik kus vooral hen, op die zachte babyhaartjes, die kriebelbuikjes, die nekjes,... Knuffels en kussen heb je nooit genoeg, dat is ons gezinsmotto en zo gaat het elke dag. 

Running: the soundtrack

Terug aan het lopen. Zonder doel, gewoon.
Nog altijd aan een slakkentempo en niet meer dan een dik uur. Ik kan misschien langer of sneller, maar het hoeft niet en ik heb het gewoon gehad na een uur.
Dankzij Evy Gruyaert en haar flutmuziek ben ik zover geraakt, maar wat ben ik blij dat ik nu iets anders kan opzetten!

Ik heb sinds een paar maanden een Spotify-premium abo, een van de betere beslissingen dit jaar.
Deze off-line running afspeellijst is de laatste maanden aangegroeid en het werkt elke keer. Ik loop.

De volgorde kan nog beter. Een echte mix zou uiteraard nog beter zijn. Of ik moet opdelen, want met deze lijst heb ik wel last van moodswings. Sommige nummers maken me licht, andere zwaar en kwaad, andere melancholisch of zelfs ronduit verdrietig.
Maar alle nummers doen mij lopen.

30 day shred - doe eens iets met je lijf

Ik volgde een zotte workout: 30 day shred. Ik deed er wel 38 dagen over ah ja. Het zal een lange blogpost worden, en dat nog wel over sport. Ik ben niet meer dezelfde,  ha.

• De aanleiding

Ik was het lopen beu. Ik liep vlot 8 kilometer, wat voor mij gelijkstaat aan een uurtje lopen en dat is genoeg. Ik denk dat ik ook 10 kilometer kon lopen. Maar ik had geen zin in langere looptrainingen, het is echt al een wonder dat ik mij ooit hiervoor heb kunnen motiveren. Ik ben trots op wat ik heb bereikt en de discipline waarmee ik het start-to-run programma heb gevolgd. De winter speelt ook een rol, het is niet te koud maar wel nog donker 's ochtends vroeg en dat is mijn favoriete moment om te lopen.
En toen las ik iets over de 30 day shred op haar blog, zocht wat op, en bleef maar surfen. Ik weet ook niet precies waarom ik dat nu graag wou doen, wat mij erin aantrok. De doorslag was natuurlijk het feit dat mijn BMI weer gevaarlijk over de rooie is.

• Het concept

30 dagen 30 minuten workout, dat is het zowat. Je volgt gewoon de instructiefilmpjes and that's it.
Er zijn 3 levels, je doet dus 10 dagen level 1, 10 dagen level 2 en 10 dagen level 3.
Het zijn zelfs geen volle 30 minuten én in die 30 minuten zit opwarming en stretching in. Dat is heel weinig om je lichaam opgewarmd te krijgen én te stretchen, hoor ik enkele onder u al mompelen en misschien is dat wel zo. Maar ik had er in elk geval geen last van.
Maar denk vooral niet dat het eenvoudig is. Dat is 30 minuten kei hard afzien, vanaf minuut twee ongeveer tot mintuut 25. Hijgen, puffen, kreunen en ik kom steevast buiten met een knalrode kop die parelt van het zweet. Het is echt een heel explosieve training, zonder een minuutje rust. Kracht, conditie en buikspieren worden afgewisseld.
Jillian is de coach, blijkbaar een ster door een realityprogramma, en ze heeft twee vriendinnen meegebracht. Anita doet eenvoudigere of rustigere versies van de oefeningen, Nathalie gaat er eens zo hard voor. Ik kan u zeggen dat ik veelal Anita heb gevolgd (ik kan niet pompen!), ofwel gewoon Jillian en heel af en toe Nathalie.
Je hebt een matje nodig en gewichtjes, in mijn geval flesjes van 600ml gevuld met zand. Die wegen wat te weinig, een kleine kilo, maar meer had ik echt niet kunnen tillen.

• Dagboek

Uiteraard moet je voor jezelf bijhouden hoe het gaat. Ik maakte keurig een kalender op en kleurde kottekes groen of rood. Ik noteerde er vaak ook een zinneke bij met mijn frustraties, ah ja.

DAG 1 ik haat jumping jacks. maar het ging vrij vlot. nu al wel veel pijn aan binnenkant dijen.
DAG 2 ik ga dood op 21:30.  Ik kan ni pompen, zelfs de softe manier vind ik super zwaar.
DAG 4 het ging een beetje beter. Een beetje dus.
DAG 7 springend in een chique hotelkamer, het overvloedige eten zal de inspanning wel teniet doen. En ik deed zowaar een paar keer eentje extra, gewoon omdat het kan. ZOT.
DAG 9 ik merkte plots dat ik die jumping jacks soms andersom doe, hahaha hoe slecht kan je zijn?
DAG 10 AAAAAAAAUUUUU Ik ben dood. En misselijk. Maar dat komt door dat 4de pistoleke. Wat is dat man?
DAG 13 die Nathalie, die heeft gewoon geen échte gewichten, dat is het. Positief, mijn billen zijn toch al wel strakker, ik vind niet dat je het verschil ziet, maar je voelt het wel.
het ging íets beter vandaag, maar ik haal nog steeds niet alle oefeningen al blijf ik er wel voor gaan.
DAG 16 vollen bak, ook met een dikke keel.
DAG 17 amai, ik ben level 2 zo beu....maar het ging wel vrij goed. Planking jacks hou ik  bijna de hele tijd vol nu
DAG 23 'supermans', dat klinkt grappig, dat is het niet. Maar 'mountainclimbers' is erger.
DAG 25  pijn aan linkervoet, niet gigantisch maar ik wil niks forceren...
DAG 26 AUW die scissordingen. Dat hou ik echt nooit vol...
DAG 28 voor het eerst terug gaan lopen, en daarna geshred. Dat viel nog wel mee. SCHRIJF IK DAT NU ECHT.
DAG 29 ik ben dit zo beu beu beu
DAG 30 JAAAAAAAAAA! I dit it. En vooral: ik moet het nu niet meer doen.

• Resultaten

Tja, gene vette. Qua gewicht kom ik nauwelijks 1,5 kilo minder uit dan een dikke maand geleden. Ik lette wellicht veel te weinig op wat ik at (en bleef dus ook snoepen) maar ik at zeker niet ongezonder. Ik vind dat de inspanning dus niet in verhouding staat met het gewichtsverlies.

Ik heb mijn lijf ook opgemeten voor ik begon. Op mijn bovenbenen is er een duidelijk verschil (dat voel ik ook in mijn jeans), 2 centimeter minder op elk been. Maar mijn middel en navel: niks. Bovenarmen (die zó hebben afgezien): niks. 

Ok, dat zijn de cijfers, maar hoe voel ik me? Sterker, zeker en vast. Een trap opgaan is echt anders. Mijn buikspieren (onder die dikke vetlaag weliswaar) zijn echt veel sterker, over heel mijn buik en niet enkel die vooraan. Ook mijn armen zijn steviger. Iets oprapen van de grond kost écht minder moeite. Maar ja. 

Over de hele lijn ben ik dus toch wat ontgoocheld. Maar ik moet streng zijn: ik had dit moeten combineren met gezonder en minder eten als ik echt resultaat wou bereiken. 

• Nabeschouwingen

Ik ben hieraan begonnen samen met een vriendin, maar die heeft stilletjes afgehaakt. Ze had wel het perfect excuus van marathontrainingen. Ze zit op een iets ander niveau dan ik, dus het is haar vergeven. 

Ik heb een slechte maand uitgekozen, want we waren van die 30 dagen 10 dagen op verlof. Tijdens het eerste weekendje weg, stond ik nog trouw mijn oefeningen te doen in de hotelkamer. Ook naar Buenos Aires sleurde ik mijn gewichtjes mee, maar ik kwam er toch niet toe. Ook toen ons mama hier was heb ik niet altijd de motivatie kunnen vinden. Vandaar dus de 38 dagen...

De eerste keer een nieuw level lijkt mee te vallen. Het punt is dat je zo goed moet kijken wat je precies moet doen, dat de helft van de oefening al voorbij is. Vanaf de tweede keer weet je beter wat je moet doen en is het mega-zwaar. De vierde dag van elk level had ik steeds het gevoel dat het een beetje begon te lukken. Maar ik heb bij geen enkele level álle oefeningen helemaal en zo lang kunnen doen zoals het moest. Walking push-ups, mountain climbers, ik kan dat echt niet zo lang volhouden.

Ik weet niet goed wat ik nu ga doen. maar ik moet íets doen. Ik wil sowieso terug gaan lopen en ook af en toe zo'n oefeningen doen, want het is gemakkelijk en ik heb er dan toch deugd van. En die Jillian, ik heb op haar gescholden, maar ik mocht ze nog wel.
Dus misschien 'Ripped in 30 days' (maar dat dan wel spreiden over 60 days, want ik vraag me ook af of dat wel nuttig is, élke dag afzien, moeten spieren niet recupereren?).
Of misschien '6 weeks 6 pack', ook telkens met een dag rust.
Maar er zijn ook langere workouts, zoals de 'No more trouble zones' of de 'Banish Food Metabolism'.

En tot slot... 

To shred, wat betekent dat eigenlijk?

Impala run: over blonde Leffe's, Roemeense hoeren en een toptijd

Ik deed iets geks vorig weekend. Ik deed mee aan een loopwedstrijd.
Mijn lief houdt wel van loopwedstrijden in het bos (asfalt is de oorzaak van veel blessureleed, hij zou wel eens gelijk kunnen hebben) en hij kon me overtuigen. Ik zit ergens halverwege de Start-to-run van 5 naar 10 kilometer, dus 5 miles (ofte 8 kilometer) dat moest me wel lukken.

Ik liep de toptijd van 38:35u zoals je hier ziet...

Not! Hahahaha!
Het moet zijn dat ze mijn borstnummer met dat van Michiel hebben verwisseld.
Ik liep er maar liefst 57:53 over, wat minder snel is dan wat ik zelf had gedacht. Ons Evy zegt wel dat je tempo niet uitmaakt, maar ik loop toch wel heel traag. Nochtans was er die zaterdag Mireille. Maar daarover zo meteen meer.

Philips SHQ5200 Sport

Om mezelf te belonen dat ik nu ongeveer 5 maanden aan het lopen ben en heel consequent 3 keer per week ga lopen (met uitzondering van vakanties en dat zijn er dit jaar, zoals u misschien al opmerkte, redelijk veel), kocht ik een cadeautje: een sportkoptelefoon.
Het moet zijn dat mijn oren misvormd zijn, want al die oortjes (ook die je achter je oren kan klemmen) vallen meteen uit mijn oren. Dit lelijke ding is echter perfect: heel licht op het hoofd en oren (gaat niet knellen), goeie bassen, wasbare kussentjes en je hoort nog het geluid van je omgeving (in Montevideo: het ruisen van de golven). Het is echt een plezier en ik ben bezig aan een ideaal running-Spotify lijstje. Tips altijd welkom!

Ik was twee keer gaan trainen in België waarvan één keer in het Rivierenhof, het mooiste park van Antwerpen. Het is het park van mijn jeugd en het was heerlijk om er te lopen. Ik ging ook lopen met een vriendin die mijn slakkentempo ideaal vond om te recupereren van de 20km van Brussel. Gezellig, maar daarna was ik plots een hoop ellende.

Zondag ging het gelukkig beter, desondanks mijn voorbereiding van een korte nacht in combinatie met een paar blonde Leffe's. Dus gezwind begon in aan de tocht in Bornem en liet honderden lopers voorbij gaan. Op kilometer twee, kwam Mireille naast mij lopen om niet meer van mijn zijde te wijken. Beter met twee dan alleen, hijgde ze, en dat klonk vastbesloten.

Het werd een hilarisch uurtje. Waar het gesprek onschuldig begon over achillespees-blessures en de Karpaten, schakelde Mireille moeiteloos over naar Roemeense hoeren. En hoe goed je kan eten in zo'n Roemeens hoerenkot. Vervolgens over de plaatsen en de omstandigheden waar hare vent zich al heeft moeten ontlasten. De problemen die haar zoon zich op de hals had gehaald toen hij in een of ander Oost-Europees land 'sperma' had geroepen (Mireille herinnerde zich verder weinig details, zoals wat het dan betekende in die andere taal, maar vond het desondanks zeer grappig). Het ging over de miserie van de buurvrouw (ze hebben het vet zo weggeschraapt, over gans hare buik), haar dochter (ze was nog zo dun als een pinkske) om dan toch gelukkig te eindigen over de verschillende wasprogramma's van een wasmachine.

Voor herhaling vatbaar? Waarom ook niet.
Donderdagochtend liep ik terug mijn vaste route in Montevideo. Het was donker en fris, maar de zon kwam op en er klonk goede muziek in mijn oren. Ik miste Mireille niet.
En vanmorgen was het een prachtige herfstochtend en liep ik weer traag, maar met een warm gevoel van rust en misschien zelfs geluk.

Run, Katelijne, run!

Oh, wat is lopen toch heerlijk. Een fantastische sport. Om 7u opstaan, schoentjes aan en de wereld ligt aan mijn voeten. Adem in, adem uit, het leven kan beginnen.

Say whaaaaaaat?

Inderdaad, dat dacht ik ook. Zal ik over een paar maanden écht zo'n blogberichten schrijven? Ik betwijfel hoop het.


Het begon zaterdag toen ik een paar sportschoenen ging kopen. Vooral voor de komende reizen (euh ja, er zijn er al drie gepland). En misschien dan toch maar een sportschoen waar ik toch mee zou kunnen lopen. Ik ging voor een fancy model en een gewoon model. Ah ja, want het was een paar kopen en een paar gratis. Ik kocht een loopshortje en dan ook maar een t-shirt, want het was een kledingstuk kopen en eentje gratis. De marketingstrategie van deze Reebok winkel werkte perfect.





En dan sprak het lief motiverende woorden en vertrok ik deze ochtend gewoon. Start-to-run, uiteraard, iederéén doet dat.

Het viel mee want ik was de kutmuziek bij de spinninglessen beu. En de daarbijhorende loze videoclips, aargh. Maar even een complimentje voor mezelf: ik ben ruim vier weken drie keer per week gaan spinnen en dat meestal om 7u 's ochtends, ik heb maar twee lessen geskipt.
Conditioneel ging het lopen goed, ik kon gerust veel meer lopen. Maar wie al eens zo'n schema van dichterbij heeft gekeken weet ook dat die eerste les echt níks voorstelt, dus ik moet maar niet te fier zijn op mezelf.
Het uitzicht, ja, dat viel ook wel mee. Ik loop langs de ene baai

naar de andere baai

en ik passeer ook dit

Waarom iemand dacht 'ik zet hier een gebouw met een minaret' is me een raadsel. Waarop iemand anders moet gedacht hebben 'en we zetten hier het zoölogisch museum in'. Rare mensen hier, ik zei het al.

Uiteraard viel er ook heel wat tegen. Maar het is hier dertig graden, het is bijna Kerstmis, dus geen plaats voor negativiteit. De problemen dus mét oplossingen:

• pijntje aan mijn achillespees: onderzoeken of het aan mijn voet of schoen ligt. Compeed plakken indien nodig. Rustig blijven en bedenken dat zo'n nieuwe schoen, hoe blits ook, misschien moet wennen aan mijn voet
• pijntje aan mijn lies: braaf het schema volgen en niks overhaasten
• oortjes die uit mijn oren vallen: oortjes vallen altíjd uit mijn oren, zelfs als ik doodstil zit op de trein (in een ver, ver verleden lijkt dat al). Optie koptelefoon uitproberen
• alleen een motiverende stem en geen muziek -> oplossen met Spotify, start-to-run podcast of wat dan ook

En dan moet ik mijn jaarlijks blogbericht met voornemens nog schrijven.