Ik ben weer in het UPC Duffel. Niet voor een opname, gelukkig. Ik ga naar een nieuwe therapeut die enkele dagen per week in de polikliniek haar praktijk houdt.
Het is niet vervelend om hier te zijn. Het voelt niet vreemd of beangstigend. Dat is een teken dat het best goed met me gaat, besluit ik, ondanks dat niet zo voelt, en al zeker niet de hele tijd.
Dit is de plek van het nieuw begin. Dit is de plek waar er ruimte was voor mij en waar ik eindelijk ruimte kon maken in mijn hoofd, en veel belangrijker zo bleek, in mijn lijf. Ik ben dankbaar. En trots, want ik deed het zelf.
Ik ben wat te vroeg voor mijn afspraak. Ik wandel over het domein en kom voorbij dit kunstwerk van Kris Martin.
Ja, de bomen zijn het kunstwerk.
Het kunstwerk wordt duidelijk toegelicht:
Een bosje wilgen (salix) werd aangeplant en, apart van het bosje, een treurwilg (salix pendula). In het bosje heerst een grote concurrentiestrijd om licht, dat hier immers de meest sturende factor is voor groei. De oorspronkelijk uitgesloten, solitaire boom kent deze concurrentie niet en zal uitgroeien tot een grote boom met een prachtig bladerdek. Met deze eenvoudige ingreep wijst de kunstenaar erop dat uitsluiting en anders-zijn ook positieve effecten kunnen hebben. (meer info)
Toen ik een tijd geleden werd gegidst langs de verschillende kunstwerken op het domein van UPC Duffel, vertelde men dat dit kunstwerk wel al enkele keren herplant werd. Wat we nu zien, is niet meer het originele werk. Of ja, wat is het kunstwerk?
Veel meer dan de betekenis van het werk, bleef deze anekdote hangen in mijn hoofd. Want er was een idee van een kunstenaar, een plan, en dat werd uitgevoerd. Maar dan was er de tijd, de natuur, de wereld om het kunstwerk heen. Het ging niet best. Er werden nieuwe bomen geplant, de locatie werd licht gewijzigd, meer schaduw of net meer zon.
Wat is het kunstwerk, vraag ik me af, deze bomen die niet meer allemaal de oorspronkelijke bomen zijn? Of het idee, het concept?
Ik zie mezelf. Misschien ben ook ik niet de bomen, misschien ben ik het idee, het concept. Ik ben mijn idee. Ik ben niet meer strikt oorspronkelijk. Ik heb wat bomen moeten verplanten, ik heb er nieuwe gezet. En dat is helemaal goed, ik kom naar deze therapeut om dat nog eens tegen mezelf te zeggen.
En kijk nu, kijk met me mee naar deze boompjes. Het is nazomer met hoge temperaturen, maar de herfst toont zich al in de kleine wilgenblaadjes. Ik was hier gedurende de hele lente opgenomen. De zomer zou ik rusten, ademen, bijkomen, thuiskomen, thuis zijn. Het liep anders dan verwacht. Alles veranderde. Veranderingen die ik wou en zelf initieerde maar ook veranderingen die me overkwamen.
De herfst is in zicht en ik bleef overeind. Ik gleed niet weg. Al dat ontastbare, vage ´werk´ van de voorbije maanden heeft hiertoe geleid. Mijn boompjes zijn geknakt bij de zomerstorm. Ze zijn zwak en verdord, te weinig water, te weinig zon, ik weet het niet. Het doet echt pijn.
Maar ik ben er nog, ik blijf gewoon mij.
Het is mijn werk.
Ik zorg voor mijn boompjes, misschien moet ik er enkele verplanten, misschien plant ik er wel nieuwe.
***
Dit is het tiende en laatste artikel in een reeks over kunst op het domein van UPC Duffel.
- (2) The Chaos - Anno Dijkstra - Kunst op het domein van UPC Duffel
- (3) Shiretoko #1 - Katrien Vermeire / Alexia - Dirk Braeckman
- (4) Molen - Mia Missinne
- (5) 101 keer waar het op aan komt - Job Koelewijn
- (6) The Stone Garden - Orla Barry
- (7) Kapel van het niets - Thierry de Cordier
- (8) Glas in magnolia - Lotte Van den Audenaeren
- (9) Camera Obscura - Luc Van Eycken - Kunst op het domein van UPC Duffel
