Papa en het Vigeland park

In augustus was ik net als vorig jaar in het Vigeland park in Oslo.
Ik keek naar de beelden, we zaten in de speeltuin, we wandelden wat rond, we lachten met toeristen met selfiesticks en aten druiven. En ik dacht: dit gaat, dit gaat goed. Ik dacht: met mij gaat het goed.

Een jaar daarvoor ging het niet. Ik huilde een beetje, de meisjes weetjewel, en huilde diep vanbinnen de rest van de reis in Noorwegen. Het verdriet om papa was zo groot en zo blijvend. In augustus 2016 leek er helemaal niets veranderd tegenover juni 2016. Ik wist niet hoe ik de rest van mijn leven met zoveel verdriet kon leven, het verse verdriet was na twee maanden nog geen sikkepit geminderd.

Het wordt wel vaker gezegd: dat eerste jaar.
Ik deelde in november een stukje van mijn dagboek. Op 1 januari knalde het jaar 2017, zonder papa, er kei hard in. Ik was jarig, hij was jarig, En toen was er een jaar voorbij. Toen was hij een jaar dood.

Exact een jaar na zijn begrafenis, zat ik op de afscheidsdienst van een moeder van een collega. Ook te jong, ook te vroeg. Het waren zware weken geweest, met veel zorgen om veel dingen. Mijn hoofd zat zo vol dat op zijn minst de tranen eruit moesten. En toen ook de woorden. Er was een belangrijk gesprek, het gebeurt toch niet zo vaak dat er echt iets wordt gezegd.

En even later kon ik het ook luidop zeggen: het gaat niet goed met mij.

Ik haalde adem, ik ging lopen, en ik zag plots dat er een keuze was.

En toen werd het zomer, en het ging beter. Niet langzaam, maar in horten en stoten.

Ik ga zeker nog terug naar het Vigeland park. En ik ga zeker ook dan denken aan papa en hoe zijn ogen blonken als we spraken over die beelden en dat park en de dure maar lekkere koffie in Oslo.

Het duurde iets langer dan een jaar. Maar met mij gaat het goed.

Noorwegen: een goed idee.

Voor het tweede jaar op rij naar Noorwegen gaan, dat was een goed idee. Al waren er ook wat minder goede ideeën, maar die konden de pret niet bederven. Een overzicht!

Het was op zich een goede idee om terug naar die camping in Oslo te gaan. Ware het niet dat het het wereldkampioenschap jeugdvoetbal was en er duuuuzend kindjes met hun families de camping hadden ingepalmd en er zelfs een kleine kermis (mét reuzenrad) stond. We hebben ons en onze mega tent assertief (maar scheef) op de wei gepropt. En dan viel het ongelofelijk mee. Geen wachtrijen aan de douches en alles 's avonds stil. De Noren, het zijn aardige mensen. Zelfs als ze met duizenden zijn. En Oslo, dat is een heerlijke stad. 

Het was een goed idee om de huurauto op te pikken in Oslo centrum en af te zetten op het vliegveld. Dat kost wel wat extra, maar we hebben veel tijd gewonnen doordat we de laatste dag de stad niet meer moesten in rijden. Wij gingen voor de tweede keer voor de combi vliegtuig-huurauto-kamperen en qua bagage is dat een uitdaging om met al die spullen en twee meisjes op bestemming te geraken. Taxi's in Noorwegen zijn onbetaalbaar, maar het is ons wel weer gelukt om met het openbaar vervoer op die eerste camping te geraken. Langs de andere kant wel heel handig dat dat niet nog eens moest op de terugweg en dat we de auto achterlieten op de vlieghaven. In die huurauto was het op de achterbank altijd dolle pret. We hopen dat deze fase waarin de meisjes elkaars beste vriendinnekes zijn, nog heel lang mag duren. Dit is het resultaat als ze de zwemzak vinden op de achterbank...

Het was geen goed idee om niet te tanken wanneer de kans ertoe was. We hebben nog geprobeerd om die mini auto aan het Tesla-infuus te hangen, maar helaas. Een extra retourke dus naar het dichtstbijzijnde stadje toen we al in de bergen waren. 

Het was een goed idee om mijn winterse loopbroek mee te nemen. Compact en lekker warm. Het was een goed idee om ál die warme truien en thermische onderlaagjes mee te nemen, want het was echt wel fris.

Het was geen goed idee om Michiel zijn Teva-sandalen te vergeten. Zeker niet omdat zijn wandelschoenen zo lek waren als een vergiet. Moeilijk om dan dan met 1 paar sportschoenen droge voeten te houden. 

Het was geen goed idee om de regenjassen niet mee te nemen op dat wandeltochtje. Ook al was het op dat moment een zalig zonnetje. 

Het was een een goed idee om reserve kleren mee te nemen, maar het was geen goed idee om die reserve kleren in de auto te laten liggen en niet in de dagrugzak te steken. Onze bijna-twee-ik-zeg-nee peuter die dacht dat het paadje iets breder was. En toen lag ze in het veenmoeras. Dan maar nat en koud in de draagzak. Na een halfuurtje verder wandelen dacht Michiel eraan om ook eens haar laarzen uit te kappen. Er gaat ongelofelijk veel water in een botje maat 23. Mijn schuldgevoel was evenredig, arm schaap.

Het was een goed idee om 's ochtends havermoutpap te eten. Dat smaakt als het een graad of vijf is. 

Het was geen goed idee om in de regen te koken, terwijl er eigenlijk een verwarmde keuken was op de camping waar we gebruik van mochten maken. Maar ik was al begonnen. En besefte nog eens dat 'koppigheid' wel degelijk een eigenschap is die mijn meisjes mogelijk van mij hebben geërfd. 

Het was geen goed idee om te denken dat die warme babyslaapzak wel dik genoeg zou zijn voor Juno. Want dat was het niet. Rond een uur of vier 's nachts trok ik dan een kindje met ijskoude handjes mee in onze slaapzak. En 's ochtends had het lieverdje soms al meteen paarse lipjes. De kou en de weinige slaap hadden geen invloed op de ambiance in de tent 's ochtends.

Het was een goed idee om erop te vertrouwen dat Oona weer goed zou stappen en dat ook leuk zou vinden. Want dat was ook zo, op voorwaarde dat ze was uitgeslapen. Ze was bij momenten zo snel in de bergen dat het gênant voor mij werd als Michiel en Oona op mij en Juno moesten wachten. Al was het hoogtepunt voor Oona nog altijd het stapelen van stenen.

Het was geen goed idee om lukraak te beginnen wandelen zonder wandelpad, op zoek naar de muskusossen. Prachtig uitzicht, echt ongelofelijk, maar moeilijk omwille van dat slechte idee van die kapotte wandelschoenen en het slechte idee om te denken dat het zonneke zou winnen van de donkere wolken. Maar Oona kan je vertellen hoe snel je de kou vergeet eenmaal terug je terug lekker warm zit. En dat je zelfs in ellendige omstandigheden mooie metaforen kan maken. Er stromen rivieren in mijn schoenen. Het zou het begin kunnen zijn van een gedicht. 

Het was een goed idee om te denken dat er op dat afficheke op de camping een aankondiging stond voor een soort zomercafé. Mijn Noors gaat erop vooruit. We aten een lekker stukje taart in een boerderijtje in de Noorse bergen en het was perfect. 

Oh, ik hou van Noorwegen, ik kan blijven schrijven, ik zou er kunnen blijven.