donderdag 26 juni 2014

Plog: een gewone woensdag

Een plog, dat is een blogbericht met allemaal foto's (photoblog), meestal een verslag van iets.
Ik vraag me af of u dat wel interesseert, zo'n doordeweekse dag hier, maar ik vermoed van wel omdat iedereen me nog regelmatig vraagt wat ik hier eigenlijk doe. En ik weet anders precies niet goed wat bloggen tegenwoordig, want over dat boek van mij ben ik voorlopig even uitverteld.
Bovendien ben ik een slechte fotograaf (of beter: vooral een luie fotograaf) dus van de foto's moet je niet teveel verwachten. Ik zal de lezersstatistieken achteraf evalueren of dit nu wel of niet een goed plan was, zo'n plog.
Hier gaan we!

Rond een uur of zeven wordt onze lieve Oona wakker en kruipt ze bij ons in bed. Hoe dat gaat, vertelde ik al. Ik zou eigenlijk moeten gaan joggen, maar mijn keel is dik, ik heb nekpijn en ik dénk dat er mist is. Ha! Na een douche, word ik gelukkig van mijn nieuwe pot crème. Er was namelijk een voornemen en ik heb nog nooit zo'n zachte benen gehad.


Ik smul mijn ontbijt op, lekker frisse havermout met banaan en chia-zaadjes. Die smaken eigenlijk naar niks en zijn ook niet gezonder dan andere zaadjes of noten (en wel veel duurder) dus ik eet het zakje dat ik kocht gewoon op en daarmee uit.


Ontbijten met Oona, dat duurt gemakkelijk een uurtje. Ze neemt graag haar tijd. Ik word daar soms knettergek van en probeer niet teveel met mijn gsm bezig te zijn, want dat zorgt dat er alleen maar voor dat ze nog trager eet. 
Dan maken we ons klaar om naar de winkel te gaan. Oona wil alles het liefst zelf doen (No! Solo!) dus het duurt ook weer even voor we klaar zijn om te vertrekken. 


Het Shopping Center, waar ook de supermarkt is, is niet ver. Sjapie en Popje mogen mee vandaag. 
Als jullie flink blijven zitten, krijgen jullie een koekje, zegt ze tegen haar kindjes. Zij is de papa, ik ben de oma. 



We kopen een cadeautje voor Michiel zijn verjaardag zaterdag (sssjjt...) en doen boodschappen in de supermarkt. Geen foto's daarvan, maar zien niet alle supermarkten er hetzelfde uit? Onderweg praten we vooral over Michiel zijn verjaardag. Ik leg haar uit dat papa dan zijn vriendjes mag uitnodigen, en niet haar vriendjes. 
Eenmaal thuis beginnen we te koken. We maken terug de groenten tarte-tatin van Ottolenghi.


Het resultaat ziet er goed uit, niet? Michiel komt 's middags thuis eten want hij werkt vandaag in de toren hier vlakbij. We eten er nog gerastpe worteltjes met honingvinaigrette bij en komkommer/yoghurtsaus. 


Na het middageten moeten we ons haasten naar de Jardín. Vandaag is immers een speciale dag, de kindjes gaan met hun grootouders (en de juffen uiteraard) naar toneel. Oona lijkt het zich niet erg aan te trekken dat haar grootouders niet hier zijn en niet kunnen meekomen. Ik dacht eerst ook mee te gaan, maar was vergeten dat ik kookcursus had. Jaja, amper iets te doen hebben en toch dubbele agenda-boekingen, that's me. 

Ik heb nog even tijd voor de cursus, dus drink snel een koffie en check mijn mails en facebook. In de McDonalds ja, omdat er nauwelijks plekken zijn waar je gewoon een koffie kunt drinken zonder iets te eten, zeker op dat uur van de dag. En dan neem ik de bus naar de koksschool. Dat lijkt rustig hé, maar op de foto zie je de rijstijl van de buschauffeur niet. Het is niet voor niets dat ook mensen die zitten, zich de hele tijd vasthouden. 

Onderweg aanschouw ik de WK-gekte. Ik zie plots dat er hier ook spiegelhoezen zijn, dat had ik nog niet gezien. Iedereen heeft hier een vlaggetje, het lijken wel allemaal presidentiële wagens hier. Wat absurd is, want president Mujica rijdt met een heel oude Kever. 


Die koksschool, dat is dik in orde. Het is de tweede cursus van vier lessen dat ik daar volg. 


Vandaag maken we een aardbeientaartje en Soleil, soort meringue/mousse/kokos-gebak met passievrucht. De laatste vind ik erg lekker, de andere cursisten van mijn groepje vertellen me echter dat het bijna onmogelijk is om dat zelf te maken in Uruguay. Als je al passievruchten vindt, kosten ze meer dan 100 pesos per stuk, dat is meer dan €3 euro. En ik denk dat er in deze taart tien stuks zitten... 



Ik haal Oona op bij de Jardín die het geweldig naar haar zin heeft gehad. Het was blijkbaar een tof toneelstuk en ze had goed meegedanst. Eenmaal thuis kijken we op de kalender hoe lang het nog duurt voor papa jarig is. Ik heb daar zowaar per ongeluk deze animatie van gemaakt. Hoe cool is dat!


Het uitzicht vanuit ons appartement bij zonsondergang is echt mooi, zowel vanuit de living vanwaar je de zee ziet, als aan de achterkant. Het is trouwens in de uiterst linkse toren dat Michiel de helft van de dagen werkt. Morgen verhuist hij naar de hoogste fancy toren, naar de dertigste verdieping!


Dan is het tijd voor een boekje. Eentje uit de bib, dus ik moet af en toe een woord opzoeken. Zarpa is dus klauw. 


Puzzel maar hoe de huiskamer eruit ziet. Achter de zetel is een grote spiegelwand, vandaar het wat gekke zicht. 

We eten versgebakken brood, pompoensoep met kokosmelk (meegebracht uit België :-)) en nog een klein stukje van de aardappeltaart. En natuurlijk de aardbeientaart als dessert. Het valt in de smaak...



Tijd voor Oona om te gaan slapen en Michiel leest haar voor uit Pluk van Petteflet. We hebben een beurtrol, ik lees liever Jip en Janneke. 


Nog even een zoektocht naar Sjapie die zich wonderbaarlijk heeft verstopt in de klasfoto van Oona. Het allerbeste is dat we als gevolg van haar eigen mopje, nog een heerlijk lachsalvo krijgen van ons schatje.


Ik trek terug een rokje aan, want het is heel warm in ons appartement. Er is hier een verwarmingssysteem dat wordt geregeld voor het hele gebouw, en het is hier vlot °25C denk ik... 


Na de taart voor de lunch en de twee gebakjes, heb ik nóg zin om te koken. Komt goed uit, want Michiel moet nog wat werken dus zet zich achter de laptop. Ik maak zwarte bonen volgens dit recept voor dag erna, want dat mag twee uur pruttelen. Geen foto, ik heb zelfs niet geprobeerd, want dat ziet er niet uit, bonen. Niet zo fantastisch lekker, en dat ligt vooral aan de slechte kwaliteit van de bonen. 

En ik maak ook granola, mijn favoriete ontbijt nummer twee. Feit 1: eenmaal je een keer zélf granola hebt gemaakt, wil je nooit meer die van de winkel (minder lekker en/of te duur). Feit 2: eenmaal je een keer zélf granola hebt gemaakt, voel je je een echt huisvrouwke. Wat ik ook ben, natuurlijk. 



Ik ruim nog even de kruidenkast op en merk tot mijn eigen verbazing dat daar toch heel wat dingen instaan die ik vroeger niet of amper gebruikte: komijn, gerookte paprikapoeder, zonnebloempitten, korianderzaadjes ...



Terwijl de bonen staan te pruttelen en granola in de oven staat, maak ik wat Spaanse oefeningen. Donderdag is het namelijk toets. Echt dan, hé.


Ik voel dat het vooruit gaat tegenwoordig, maar ik spreek nog altijd zeer slecht en veel te weinig. Ik heb in elk geval het voornemen om tot op het einde te blijven studeren.
Ik drink ondertussen de typische drankje van hier, Mate.


 Om half elf zijn zowel motivatie als concentratie volledig verdwenen. Ik kruip dus in mijn bed met mijn e-reader. Wat een geweldig ding toch. Ik las deze week 1Q84 van Murakami uit en wou iets helemaal anders. Onder het motto 'lees eens klassieker' werd het 'Wat is de wat' van Dave Eggers. Ja dus, iets helemaal anders.


En dan... oogjes toe!

Voilà, een doodgewone dag. Je kan het zien als een saaie dag. Of als een heerlijke dag waarin alles rustig voortgaat. 

maandag 23 juni 2014

Het boek: minuut 90

Het is midden op de dag en het lijkt nacht te worden.
Er klinkt gerommel en even later getik van kleine hagelbollen.
Dit is de herfst die ik ken. Ik was de zonnige dagen met staalblauwe hemel al gewoon geworden, maar ook dat blijft hier niet duren, blijkbaar.
Drie keer flitst er een bliksem. Het onweert dicht bij mij, maar het is kort.
Ik geloof niet in voortekens en dat is maar goed.

Ik typ de laatste woorden en zet een punt.
Dit is het. Het manuscript. Of toch voor nu. Even pauze.
Want het kan zijn dat ik nog iets weglaat, iets toevoeg, iets herschrijf.
Wie weet verandert alles nog in de verleningen, worden er nog penalty's gescoord.
Dat alles wordt bepaald op het einde, in de bijkomende tijd, het kan.
Maar ook dan kan ik niet verliezen.
Want ik ben diegene die speelt én ik ben diegene die op het fluitje blaast.

Zo.
Er is niks veranderd. Het onweer is alweer voorbij. Ik bestel nog een koffie en eet straks boterhammen.
En morgen schrijf ik niet.







dinsdag 17 juni 2014

Tripjes in Uruguay: La Perdrera (of ook wel: kust uw pollekes)

Het was zo'n weekend dat ik mijn beide pollekes kuste. Omdat ik me, om verder te gaan in het Antwerps, een ongelofelijke sjansaar voelde.
Count your blessings, zeggen ze in de rest van de wereld. Dus awel, dat gaan we ne keer doen.

#1, dat we dit jaar zoveel tijd (en genoeg centen, dat ook) hebben om te reizen. Dus ook een weekendje naar La Pedrera, met z'n schone duinen en schuimende oceaan. En stilte, ongelofelijk stilte. Die oceaan buiten beschouwing gelaten dan. Waar het landschap vreemd en mooi is. En buiten ons, geen mens te bekennen.




#2 dat er mensen zijn zoals Harald die een heerlijke b&b openen waar de kachel al goed brandt als je toekomt, die een ratatouille maakt zoals je hem alleen nog maar in Frankrijk hebt geproefd. En de volgende dag in het bos paddenstoelen gaat plukken en vervolgens een heerlijke pasta voor je neus zet.

#3 dat ik een lijf heb dat me toelaat om te sporten, om te lopen in het mulle zand, terwijl de dag komt, de maan gaat en er een heerlijk ontbijt wacht.


En hij ook. Ieder zijn sport, nietwaar.



#4 dat schelpen zoeken heerlijk is. Dat ik een dochter heb die dat ook vindt.


#5 dat het hier zogezegd winter is. Maar als ge kunt ontbijten in de zon en kunt lunchen op een terras, dan durf ik dat toch tegen te spreken.



#6, de grootste blessing van al. Zij en hij. Bovenal, altijd.







donderdag 12 juni 2014

Gegeten en goedgekeurd: mei

Niet zoveel gekookt, want in mei stak ik in België vaak mijn benen onder tafel.

Pompoenfalafels

Falafel, dat is lekker en gemakkelijk om te maken. En als je ze in de oven bakt: gezond! Dus vergeet die gefrituurde toestanden, deze zijn echt superlekker. Het is wel wat werk omdat je de pompoen moet roosteren (en laten afkoelen), ik plan dat een volgende keer op voorhand te doen. Bijvoorbeeld als ik de dag ervoor zo'n geweldig broodje bak, maar daarover sebiet meer.

Ik vond het recept bij Photo-Copy maar het komt oorspronkelijk uit Vegalicious.
Ik eet falafels ook heel graag als 'hamburger' tussen een (zelfgebakken) broodje of in een wrap met koolsalade erbij.

500 g pompoen, ontpit, geschild en in stukken gesneden
2 el olijfolie
300 g kikkererwten uit blik
2 teentjes look, grofgehakt
1/2 kl bicarbonaat
1/2 bosje fijngehakte peterselie
1 bosje koriander fijngehakt
1 kl korianderpoeder
1 kl komijnpoeder
peper en zout

Voor de dip:

1/2 geschilde, ontpitte en grofgeraspte komkommer
300 dikke yoghurt (griekse is perfect, maar het is maar wat ge kunt vinden, niet waar)
1 el citroensap
peper en zout

Warm de oven voor op 200 graden. Leg de stukken pompoen op een ovenplaat en besprenkel met olijfolie. Kruid rijkelijk met peper en zout. Zet in de oven en laat 35 minuutjes bakken tot de pompoen zacht is. Laat afkoelen.

Doe de uitgelekte kikkererwten in een keukenmachine met de knoflook, het bicarbonaat, peterselie, koriander, korianderpoeder en komijn. Hak tot je een grof en korrelig deeg bekomt. Doe in een schaal, kruid opnieuw met peper en zout.

Prak de pompoen met een vork en roer onder de kikkererwten. Zet de mengeling minstens een half uurtje in de koelkast.

Bekleed een ovenplaat met bakpapier. Vorm met je handen de falafels en leg ze op het papier. Besprenkel met nog wat olijfolie en laat 15 tot 20 minuutjes bakken op 200 graden tot ze goudbruin zien.

Nog snel de dip:

Druk met je handen het vocht uit de geraspte komkommer en doe de komkommer bij de yoghurt. Breng op smaak met het sap en peper en zout. Roer goed en laat eventjes rusten in de koelkast.

No knead bread

Het concept: alle ingrediënten mengen en kei lang laten rusten.
Dan gewoon efkes wat in vorm brengen, nog laten rusten en dan bakken in de oven in een gesloten gietijzeren pot. Fascinerend, toch?
Het is eens wat anders en dat is wat ik nodig heb. We hebben gelukkig ons broodmachine mee naar dit sponsbrood-land, maar als er maar twee soorten bloem zijn (wit en integraal) dan ben je het toch snel beu gegeten... En dit broodje smaakt anders, beetje zurig.
Nog eens iets ontdekt via Mme Zsa Zsa, blij dat er nog een een tof recept op haar blog stond. Mijn brood ziet er wel niet zo schoon uit als dat haar, maar ik ben snel tevreden.  'Een Pain Cotidien broodje!' riep mijn vriendin hier en dat neem ik als compliment.

Lees het recept hier.



Overvolle groentetaart

Dit is echt de lekkerste groentetaart die ik ooit heb gegeten. Uit Plenty, ondertussen mijn favoriete kookboek. Het is gigantisch veel werk. Het is gigantisch lekker. Dus neem eens een paar uur de tijd en maak deze taart. Dé succesfactor zijn volgens mij de gebakken ajuinen op de bodem, een meesterzet.

Quinoaburgers - burger van de maand!
Elke keer staat er hier wel een burgerke tussen en deze zelfverzonnen quinoaburgers (ok, geïnspireerd op een aantal recepten van het net), zijn makkelijk en lekker!
Kook de quinoa voor ergens bij op dag 1 en kook genoeg zodat je op dag 2 nog over hebt.

genoeg voor 3-4 man

300 gram koude quinoa (dat is ongeveer 2 grote tassen om je een idee te geven)
2 eieren
60 gram geraspte parmezaan of een andere stevige, sterk afsmakende kaas
halve rode ui
1 courgette (maar zal ook lekker zijn met spinazie denk ik)
1 teentje look
handje bladpeterselie
handje andere kruiden (oregano/basilicum/tijm/...)
panko (japans alternatief paneermeel, lekker hoor!)

Ui, look en courgette stoven. Dan bij de quinoa, eitjes erbij, kaas en kruiden. Peper en zout naar smaak. Panko erbij (een aantal eetlepels) totdat je gewenste consistentie hebt. Je moet er burgers van kunnen vormen hé. Dan bakken in olijfolie, rustig aan.

Smakelijk!


maandag 9 juni 2014

Gegeten en goedgekeurd: april. Met havermout, hartige cakejes en spesjale tarte tatin!

Op 9 juni bloggen over wat ik april heb gegeten, ach ja. Enkele toppers van de maand april!
  • Overnight-oats
Havermout is kei hip en overnight-oats zijn nog hipperder. En nu eindelijk getest en goedgekeurd!
Het komt erop neer dat je je havermout een nachtje laat weken. Ik lust graag havermoutpap, maar dat is altijd zo heet! En 's ochtends heb ik graag een fris smaakje. En het voordeel is dat je je potje maar uit de koelkast moet pakken. Als je er 's avonds aan denkt uiteraard, nog een kleine hindernis die ik moet overwinnen.
Ik laat 30 gram havermout weken met melk en yoghurt en een lepeltje honing. Ik zwier er nog een banaan bij 's ochtends en het is perfect. En nu experimenteren maar: noten, pitten, rozijnen, kaneel,...
En dan moet ik ook nog eens opzoeken hoe dat zit met superfoods zoals Goyi-besjes en chia-zaad want dat is ook hier bijzonder hip. Is er iets van aan of is het een nieuwe hype? To be continued!
  • Hamburgers met ovenfrietjes
Comfortfood bij uitstek in een (redelijk) gezonde versie!

Versie 1: wortelburgers
2 grofgeraspte wortels
1 ei
1 handjevol gehakte cashewnoten
1 handje havervlokken
Tandoori-kruiden (of iets dergelijks)
zout/peper

Alles mengen en er dan bloem bijdoen (per eetlepel) tot je een mengsel krijgt dat niet te sappig is en dat je dus kan vormen tot platte schijven, bakken in olie.

Versie 2: linzenburgers
1 blik linzen
1 handjevol pindanoten (geroosterd, ongezouten)
3 eetlepels zonnebloempitten
1 handje havervlokken
Komijn/zout/peper

Ook hier bloem toevoegen tot je een goed mengsel hebt. Of kikkererwtenmeel, dat is wel lekker maar nu ook weer niet spectaculair van smaak.

Ovenfrietjes
Gewone en zoete aardappelen in dikke lui-wijven frieten snijden (dus met de schil eraan, wel eerst schoon frotten). In een kom doen, twee eetlepels olijfolie erbij en zout en peper van de molen. Heel goed schudden en roeren zodat aan elke kant van elk frietje wat olie kleeft. Aardappelpartjes uitspreiden op een bakplaat of ovenschotel, maar zorg dat er maar één laag is.
10 mintuen in de oven, omdraaien en nog eens 10 minuutjes.
Zeer lekker bij gebrek aan Belgische frietjes!

En als ik nu zeg dat ik ook mijn pistolekes vers bak, dan zien jullie mij helemaal als een huisvrouwke, wat ik in feite ook ben. Maar ik moet zeggen: mijn hamburgers zijn echt superlekker.
  • Paprika-cakejes
Dit recept schreef ik over uit een tijdschrift op café en ze zijn lekker, maar voor verbetering vatbaar. Volgende keer kies ik zeker voor zelfrijzende bloem + extra bakpoeder. Maar toch, heel lekker!

170 gram bloem
2 tl bakpoeder
2 eieren
4 eetlepels olijfolie
80 ml melk
-> alles bij elkaar zwieren, niet nodig om eiwitten op te kloppen dus

1 paprika in klein stukjes
6 cherry, gehalveerd of in vier
50 gr geraspte mozzarella
Zout/peper/tijm
-> erbij smijten en in cake/muffin vormpjes.

  • Tarte Tatin uit Plenty
Ik kreeg het geweldige kookboek 'Plenty' cadeau en het eerste dat ik maakte was deze taart!
Het was de eerste keer dat ik zelf caramel maakte. Het was perfect, ik zette het vuur uit, maar had er niet aan gedacht dat mijn (gietijzeren) panneke nog warm blijft en dus de caramel nog verder 'bakt'. Dus volgende keer moet ik zorgen dat ik alles beter heb klaarstaan en onmiddellijk de karamel in de taartvorm kan kappen.
Zorg dat je dat boek te pakken krijgt of zoek even op google en je vindt het recept zo!

De foto is van het boek zelf, maar de mijne trok er toch wel op!

Ik maakte daarna nog de tarte tatin van Jeroen Meus, maar dat werd een flop. Slecht deeg, te kort in de oven maar ook: dat is toch super voos, gewoon halve appels in plaats van partjes? Misschien moet ik voor een keer toch maar kiezen voor Piet.



zaterdag 7 juni 2014

Earlybird

De ochtend gaat zo.
Zij roept vanuit haar kamer.
'Papa! Papa!'
In haar stem is nog slaap te horen.
Even later duwt ze onze slaapkamerdeur zachtjes open en trippelt naar binnen.
Onder haar ene arm klemt ze haar kussentje, in haar andere hand houdt ze Sjapie.
'Ik ben wakker!'
Ze kan het maar beter nog even zeggen, voor alle duidelijkheid.
Dan heeft ze veel plaats nodig, tussen ons. We worden allebei naar de rand van het bed gedreven.
En dan begint haar spel. En zij bepaalt, elke ochtend opnieuw, de regels.
Ik moet slapen. Papa moet met haar spelen. Sjapie is weer jarig. Zij is de juffrouw.
Papa moet Sjapie zoeken. Hij moet Sjapie een kado geven. Que lo cumpla feliz!
En dan is Konijn stout. Altijd Konijn. Dan kijkt ze boos en moet Konijn in de hoek. Of onder een kussen, ook goed.

Ik mag niet kijken. Ze betrapt me en duwt me met haar handje zachtjes op mijn andere zij.
'Slaap maar. Papa speelt met mij'.
Ze zit recht op het bed, haar benen onder het laken en er dan weer boven. Ze schikt haar popjes.
'En nu gaan wij picknicken' roept ze in mijn oor.
Het belangrijkste, het aller-aller-belangrijkste is het picknicklaken: dat moet perfect gladgestreken worden.
En dan mag iedereen komen. Ook ik, soms.

'Ik zal een kusje geven'.
Ik hoef mijn ogen niet te openen om haar blik te kennen. Ik weet dat haar vingertje nu in de lucht steekt.  Ze is blij met haar idee en ik voel haar natte zachte lipjes op mijn voorhoofd.
'Ik heb goed geslapen, mama'

De dag kan beginnen.

Oona - Earlybird




zondag 1 juni 2014

Impala run: over blonde Leffe's, Roemeense hoeren en een toptijd

Ik deed iets geks vorig weekend. Ik deed mee aan een loopwedstrijd.
Mijn lief houdt wel van loopwedstrijden in het bos (asfalt is de oorzaak van veel blessureleed, hij zou wel eens gelijk kunnen hebben) en hij kon me overtuigen. Ik zit ergens halverwege de Start-to-run van 5 naar 10 kilometer, dus 5 miles (ofte 8 kilometer) dat moest me wel lukken.

Ik liep de toptijd van 38:35u zoals je hier ziet...


Not! Hahahaha!
Het moet zijn dat ze mijn borstnummer met dat van Michiel hebben verwisseld.
Ik liep er maar liefst 57:53 over, wat minder snel is dan wat ik zelf had gedacht. Ons Evy zegt wel dat je tempo niet uitmaakt, maar ik loop toch wel heel traag. Nochtans was er die zaterdag Mireille. Maar daarover zo meteen meer.

Philips SHQ5200 Sport

Om mezelf te belonen dat ik nu ongeveer 5 maanden aan het lopen ben en heel consequent 3 keer per week ga lopen (met uitzondering van vakanties en dat zijn er dit jaar, zoals u misschien al opmerkte, redelijk veel), kocht ik een cadeautje: een sportkoptelefoon.
Het moet zijn dat mijn oren misvormd zijn, want al die oortjes (ook die je achter je oren kan klemmen) vallen meteen uit mijn oren. Dit lelijke ding is echter perfect: heel licht op het hoofd en oren (gaat niet knellen), goeie bassen, wasbare kussentjes en je hoort nog het geluid van je omgeving (in Montevideo: het ruisen van de golven). Het is echt een plezier en ik ben bezig aan een ideaal running-Spotify lijstje. Tips altijd welkom!

Ik was twee keer gaan trainen in België waarvan één keer in het Rivierenhof, het mooiste park van Antwerpen. Het is het park van mijn jeugd en het was heerlijk om er te lopen. Ik ging ook lopen met een vriendin die mijn slakkentempo ideaal vond om te recupereren van de 20km van Brussel. Gezellig, maar daarna was ik plots een hoop ellende.

Zondag ging het gelukkig beter, desondanks mijn voorbereiding van een korte nacht in combinatie met een paar blonde Leffe's. Dus gezwind begon in aan de tocht in Bornem en liet honderden lopers voorbij gaan. Op kilometer twee, kwam Mireille naast mij lopen om niet meer van mijn zijde te wijken. Beter met twee dan alleen, hijgde ze, en dat klonk vastbesloten.

Het werd een hilarisch uurtje. Waar het gesprek onschuldig begon over achillespees-blessures en de Karpaten, schakelde Mireille moeiteloos over naar Roemeense hoeren. En hoe goed je kan eten in zo'n Roemeens hoerenkot. Vervolgens over de plaatsen en de omstandigheden waar hare vent zich al heeft moeten ontlasten. De problemen die haar zoon zich op de hals had gehaald toen hij in een of ander Oost-Europees land 'sperma' had geroepen (Mireille herinnerde zich verder weinig details, zoals wat het dan betekende in die andere taal, maar vond het desondanks zeer grappig). Het ging over de miserie van de buurvrouw (ze hebben het vet zo weggeschraapt, over gans hare buik), haar dochter (ze was nog zo dun als een pinkske) om dan toch gelukkig te eindigen over de verschillende wasprogramma's van een wasmachine.

Voor herhaling vatbaar? Waarom ook niet.
Donderdagochtend liep ik terug mijn vaste route in Montevideo. Het was donker en fris, maar de zon kwam op en er klonk goede muziek in mijn oren. Ik miste Mireille niet.
En vanmorgen was het een prachtige herfstochtend en liep ik weer traag, maar met een warm gevoel van rust en misschien zelfs geluk.