maandag 27 januari 2014

Het briefschrijfproject: de tussenstand.

Ik verzon een briefschrijfproject. Vandaag schreef ik brief#12.


Brief #1 schreef ik gehaast, toen ik Oona voor het eerst had achtergelaten in de Jardín, ik dronk te snel hete koffie, verbrande mijn tong, en schreef een lange brief over moeder zijn.
Brief #2 schreef ik veel rustiger en met veel missen.
Brief #3 schreef ik op een leuke plek, ik ben er nog vaak geweest.
Brief #4 was moeilijk. Ik heb dingen geschreven die ik niet durf zeggen. Er is veel gebeurd sinds zij en ik elkaar het laatst hebben gezien en was dit briefschrijfproject er niet geweest, dan had ik haar nooit geschreven. Maar het is goed dat die brief geschreven is. Denk ik.
Brief #5 rolde eruit en stuurde ik zonder nadenken op, en daar heb ik zo nu dan toch mijn twijfels bij.
Brief #6 was voor een kersverse vader. Ik schreef die op een vreselijke plek waar het een beetje fris was.
Brief #7 voor iemand uit een stuk van mijn leven dat ik liever wil vergeten. Maar het deed deugd om erover te schrijven. Het is geen goede brief geworden, maar dat is dan maar zo. Ik schreef de brief aan het strand.
Brief #8 was kort en leuk.
Brief #9 haalde herinneringen boven. Ik schreef dat het me spijt, ik schreef dat ik geloof in vriendschap.
Brief #10 schreef ik naar iemand die tegen dat ze brief in handen heeft, wellicht moeder zal zijn.
Brief #11 waarbij ik aan de ontvanger dacht, spontaan vrolijk werd en voor ik het wist vier bladzijden geschreven had.
Brief #12 schreef ik in een sombere bui, vandaag dus, misschien moet ik nog maar een tweede brief schrijven om dat goed te maken.

Ik schrijf bijna altijd op café. Bijna altijd met koffie. En het gaat bijna altijd als vanzelf. Heel willekeurig kies ik iemand uit mijn lijstje. Ik vergeet vaak de envelop op de post te doen, dus voor de eerste vertraging zorg ik zelf. Drie brievenontvangers lieten me al weten blij te zijn met hun brief. Dat het bijzonder is, zo'n handgeschreven dingetje.De Uruguayaanse post is onvoorspelbaar en plakt lelijke etiketten in plaats van mooie zegels. Maar de brieven komen toe.

Nog vijfentwintig te gaan. 26, want ik vroeg aan iemand of ik hém mocht schrijven, tegen mijn eigen spelregels in. Wil je ook een brief? Je mag het nog altijd vragen. Ik zal je graag schrijven.

maandag 20 januari 2014

Reisverslag Chile: vulkanen en meren

Chile is de perfecte reisbestemming.
Wat een ongelofelijk landschap.

Wat de reis echt geweldig maakte, waren een paar fantastisch overnachtingsplekken. Ik had me vooral laten leiden door Lonely Planet en dat was een perfecte keuze. Het is dan wel cool om te zeggen dat je op reis gewoon alles laat gebeuren en wel ziet wat er op je pad komt. Niet echt haalbaar met een kleuter en een rusteloze geest zoals de mijne. Restauranttips uit de Lonely Planet zijn niet altijd up to date, maar ik kan bevestigen dat ze er qua hotelkes boenk op zaten. Wij trokken naar Santiago en vervolgens naar de vulkanen en de meren in het Zuiden.
Deze refugio ligt halverwege een vulkaan. Dat is kei-graaf. Als je die prachtige vulkaan kan zien tenminste en niet gewoon in de mist zit. Als je slecht weer hebt zoals wij kan je veel theetjes drinken en spelen met de houten blokken. Of een gezelschapsspelletje.

 


We genoten ook een paar uur in de tinja: een houtgestookt bad in de buitenlucht. Dat was zalig al was het slecht weer en was het water net niet warm genoeg. Het was overal in de Refugio niet warm genoeg, we waren twee dagen het enige gezelschap en dan was het niet de moeite blijkbaar om de haard of verwarming aan te zetten. En de temperaturen zaten toch niet zo heel ver boven nul... De douches waren ook koud.


Drie dagen hebben we gewacht op mooi weer. Drie dagen zaten we vast in de wolken. En voor wie niet op z'n gemak is in de mist, is dat een beproeving. Gelukkig maakten we een daguitstap naar de vallei van Cochamó (waw!) en zagen we de watervallen van Petrohué nog net voor de regen/mist/miezer begon. Maar de beslissing om dan toch een dag langer te blijven werd beloond, eigenlijk kregen we vulkaan Osorno te zien... En plots zagen we de stoeltjeslift bewegen, er waren wat mannen onderhoud aan het doen en die hebben een centje extra verdiend. We mochten dus naar boven. We stonden boven de wolken, in een prachtige zon, met allemaal sneeuw. Waw. Het volgende uur een jachtig wolkenspel waarbij we soms kilometers ver konden zien en dan weer afdaalden in de mist. Zeer straf.

Saltas de Petrohué



Volcano Osorno
Deze Refugio (sorry, geen foto) is wat berghutachtig en ligt net naast het Nationaal Park Huerqueque. Dat park is een ongelofelijk mooi nationaal park dat zeer goed onderhouden is.

Lago Tinquilco en in de verte Volcano Vallarica
Het is een mooie Refugio, met de hand gebouwd door de eigenaar Patricio aan een blauw meer, moeilijk bereikbaar met de auto, of toch zo'n klein huurautootje waar je niets mee voor wil hebben. Het laatste stukje deden we dus te voet. De aanpak is super persoonlijk en we werden heel lief ontvangen door één van de zonen van Patricio die meteen een theetje maakte met kruiden voor onze zieke dochter en haar kleren wou wassen. We aten er heerlijk wat de pot schaft aan een lange tafel met een vriendinnenclubje uit Santiago, een super sympathiek koppel uit Canada en twee Braziliaanse wetenschappers op zoek naar insecten.
We maakten een fantastische wandeling vanaf de hut naar boven, naar de meren. Oona vond het allemaal prima, ze had twee dagen lang alles uitgekotst en wou alleen maar slapen, ze had het naar zin in de draagrugzak. Het was heel mooi, langs twee watervallen en mooie uitzichtpunten.


Er zijn in dat park nog wel meer wandelingen maar die zijn veel zwaarder en langer (meerdaagse trekkings) dus we bleven er maar twee nachtjes. 
Patricio is een wijs man die van het leven geniet en graag kookt op een duurzame manier: lokaal en puur. Hij moet juist nog vlees schrappen van zijn menu en dan is't in orde.  Het ontbijt bestaat uit huisgemaakt brood en verschillende originele confituren (peer met gember, hmm). Een heel eenvoudige kamer maar er is een bibliotheek én een wijnkaart. Chile is een topland, alleen al om de wijn. En om mensen zoals Patricio.
Dat is zo'n prachtige plek, in nationaal park Conguillo, het is daar ZO mooi.



























La Baita is geweldig omwille van de ligging, aan de vulkaan de Llaima die in 2008 nog eens goed is uitgebarsten.  Het is er zó stil, je zit echt in het bos. En als je geluk hebt (zoals wij) zie je condors vliegen aan de hoge heuveltoppen. Er zijn op het domein een paar weggetjes naar uitkijkpunten, kleine steile wandelingen die de moeite lonen. De kamers zijn gezellig, en alles is gemaakt van hout. De inrichting van het restaurant is tof met een gigantische openhaard en goed uitgekozen kunstwerkjes en artisale kunstwerken.Maar er is nog meer. Wasco's. Hangmatten. Verkleedkleren. Asterix en Obelix in het Spaans.






Lekkere huiswijn voor een belachelijke prijs. Fantastisch ontbijt met onze nieuwe favoriet palta (avocado geplet met zout en peper) en zelfgebakken broodjes. De veggiepizza is fantastisch. En alles wordt geserveerd in mooie houten kommetjes en schalen. We logeerden in het hotel, maar er zijn ook cabañas te huur. Ze hebben ook een tinja en Michiel deed er een soort van touwenparcours, canopy

  • De nachtbus
Ja, dat verdient hier toch ook zijn plek. We reden van Santiago naar Puerto Varas met Cruz del sur. Voor ons alleen het beste, dus we kozen voor een duurdere zetel, en wat een luxe, zeker tegenover een vliegtuig. Het was een vlotte rit, Michiel en ik konden allebei wat slapen hoewel de bus vaak moet stoppen voor péage. We reden in de omgekeerde richting met Turbus, van Temuco van Valparaíso. De service is iets minder, maar we klagen niet, het was ook weer een heel vlotte rit. 

  • Casa Felipa
Deze vond ik via booking.com en het was een toppertje. De ligging, bovenop de leukste heuvel van Valparaíso was ideaal. We doorkruisten de stad met funiculars, gedeelde taxi's en onze voeten en het was allemaal prima.




We arriveerden al om 8u 's ochtends en we dachten gewoon onze bagage af te zetten, maar konden al over de kamer beschikken (warme douche!). Heel vriendelijke mensen die er alles aandoen om het naar je zin te maken. Zelfs de kamer opruimen (waar we niet aan hadden gedacht dus we waren licht gegeneerd over de rommel (chaos) die we hadden achtergelaten).


En dan nog eervolle vermeldingen voor Casa Azul (goed hostal, niet meer of minder) in Puerto Varas en Hostaria !école! in Pucón waar we niet sliepen maar wel zeer lekker aten in hun vegetarisch restaurant.

Echt een aanrader en ik ben héél blij dat we de kans hadden om dit allemaal te zien...

vrijdag 17 januari 2014

Voornemens én wensen

Net zoals de vorige twee jaren heb ik voornemens.
Hoe 2013 was kun je hier nalezen.

Er is een constante: er is altijd minstens 1 voornemen met eten en altijd minstens 1 voornemen dat iets van doen heeft met duurzaamheid. Het zijn wat specifieke voornemens omdat het natuurlijk een bijzonder jaar wordt (of toch 3/4 van dit jaar). Maar lees vooral tot het einde!

  • Onbekend is onbemind

En dan heb ik het over eten. Venkel. Rode biet (al volop mee bezig). Snijbiet. Rode kool (er moet iets anders mogelijk zijn dan de klassieke manier?). Quinoa (het graan van de Andes!). Snijbonen. Eerst proberen er iets mee te maken en dan pas bekijken of ik het wel/niet graag eet.
We zitten hier wel in een wereldstad, maar het aanbod is toch heel wat beperkter én vaak duurder. En daar wordt ik niet altijd gelukkig van. En ik zal er af en toe ook over bloggen, ook al worden die berichten minder vaak gelezen dan andere berichten, ha.

  • Meer zorg dragen voor mijn uiterlijk

Dat is een raar voornemen en ik twijfelde dan ook of ik dit wel op deze blog kwijt wil. Maar ik heb niet geweldig getroffen met mijn lijf en bovendien verwaarloos ik het soms. Elementaire dingen zoals mijn droge benen altijd insmeren met bodylotion en mijn gezicht altijd wassen voor ik ga slapen, sla ik te vaak over. Ik gaf dit jaar voor het eerst een beetje geld uit aan beautyproducten (van Kiehl's) maar heb hét product nog niet gevonden. Ik ga in januari alvast naar een schoonheidsspecialiste hier en hoop terug te komen met een gezond vel en een goei productje. En dan liefst dingen zonder chemische brol en niet getest op dieren.
Ik zou ook iets meer aandacht en tijd kunnen geven aan mijn haar, en het niet altijd in een staart draaien. En misschien eens een nieuw kapsel proberen? En uiteraard, mijn gewicht. Deze jojo is niet goed bezig. Ik moet dit jaar gewoon wat volhouden in een koffiekoek-loos land waar ook ander gebak nooit echt lekker is, : gezond eten én sporten. Lopen of spinnen, dat maakt niet uit.

  • Vliegreizen compenseren

Het ecomens in mij heeft het moeilijk in Uruguay: geen vlees en weinig vis eten is geen probleem. Maar recycleren is hier echt een uitdaging, met een herbruikbare boodschappentas naar de winkel gaan wordt héél vreemd onthaald. We rijden hier gelukkig heel weinig met de auto.
Maar zo'n lange vliegreis: dat doet al die kleine dagdagelijkse inspanningen teniet.
Michiel gaf me nog een CO2-lesje en dat was nogal hard. Wellicht komt ik 2014 eens overhuis. En ook definitief terug. Dat betekent dus 3x een afstand van duizenden kilometers. Onze spullen doen die vliegreis ook nog eens. Daarnaast vlogen we naar Chili en staan er nog (vlieg)reizen gepland naar Foz de Iguazu en Patagonië (beide aan de Argentijnse kant).
Tonnen CO2 gaan dankzij mij de lucht in: een retourtje België-Uruguay resulteert in een uitstoot van maar liefst 8 ton CO2, dat is meer dan dubbel zoveel als het energieverbruik in huis van een heel jaar voor een gemiddelde Belg. Compenseren kost me 182 euro. Met Oona en Michiel en alle andere reizen erbij loopt dat op. Dit initiatief lijkt ok en transparant. Maar het blijft wringen. Misschien moet ik me voor 2015 voornemen om gewoon níet te vliegen. Maar daar spreken we volgend jaar over, goed?

  • Spaans leren

De tijd vliegt voorbij. En dan bedoel ik vooral: de dagen. Ik kan me vaak op het einde van de dag niet echt een beeld vormen van wát ik precies gedaan heb. Gespeeld met Oona, gekookt, wat geschreven, wat gelezen,.. veel meer is het doorgaans niet. Twee avonden per week roept Antonio, onze leraar Spaans, luid incorrecto! door onze woonkamer. En nog eens twee avonden per week doe ik braaf mijn huiswerk. Maar zoals ik al eerder schreef, echt vlot en snel gaat het allemaal niet. Dus ik zal me moeten blijven inzetten en goed moeten studeren om het tegen het einde van het jaar goed te spreken. En ik zal die werkwoordsvervoegingen er gewoon moeten inrammen.

  • Fotoboeken maken

Dat is een klein voornemen waar ik me relatief snel en eenvoudig mee van kan af maken. Maar ik sta minstens drie jaar achter, dus het is tijd dat het op een officiële to-do lijst komt.


  • Klein keukengenot

Wie me kent (en zelfs wie me niet echt kent en af en toe deze blog leest) weet ik dat ik van eten hou. Ik heb het volgende jaar veel meer tijd voor kleine keukendingen. En ik word gelukkig van kleine keukendingen. En mijn liefstekes worden er ook gelukkig van. Ik denk aan: verse soep maken. Verse iced-tea maken (met rooiboos-thee, hmm). Water koelen met een citroentje (er is hier weer een hittegolf op komst...). Fruitsla. Verschillende soorten brood maken. Nieuwe recepten voor veggieburgers uitproberen. Eens proberen zelf granola te maken. En misschien yoghurt? En groentenbouillon, dat is ook niet zo moeilijk. Ok, die laatste zijn misschien al geen kleine dingen meer. En mag dat eigenlijk wel, een voornemen kiezen dat gewoon super leuk is?

  • Wat ik verder ook ga doen:
    • veel blijven lezen (het is heerlijk, oh, het is heerlijk)
    • brieven schrijven (het is heerlijk, oh, het is écht heerlijk)
    • aan mijn boek schrijven (het is heerlijk, oh, het is écht écht écht heerlijk al heb ik geen idee of het ook echt iets wordt)


En dan mijn wensen. Want ineens komt het me zo flauw over, die voornemens. Het gaat over mij mij mij terwijl ik zoveel denk aan wie me lief is. Speciaal voor jullie: wensen uit het diepste van mijn hart.
  • Een goede gezondheid
Voor iedereen en dat een heel jaar lang. Want iedereen is nog té jong en heeft het niet verdiend. Ik hoop dat ik enkel in ziekenhuizen moet komen voor mijn tweede wens.
  • Een kind voor iedereen die een kind wil
Er is veel verdriet, dicht en ver van mij, bij lieve mensen die naar een kind verlangen dat maar niet komt. Follikelmetingen, bloedverlies, verminderde zaadkwaliteit, ingewikkelde syndromen, miskramen. Quelle misère. Het lijkt wel alsof de helft van mijn generatiegenoten ermee te maken krijgt.
Aan de ongelukkige helft: hou vol, wenen mag, blijf hopen.
Aan de gelukkige helft: geef je armen en je schouder en luister. Zeg geen goedbedoelde troostwoorden, want er wordt heel snel een verkeerd woord gezegd.
  • Zorgeloze vakantie
Ik weet dat ik dit jaar een uitzonderlijk jaar mag beleven. Ik moet heel weinig en ik mag heel veel. En vooral: ik ga mooie dingen zien. Ik wens ieder van jullie minstens zo één moment: van verbazing om wat je ziet, dat je brein al het nieuws in je hoofd moet bijeenpuzzelen en waarna je nog dagenlang geniet. Of dat nu een wandeling in de sneeuw is in de Ardennen of aan de voet van een gigantische waterval.

  • De slappe lach
Bij mij is het alweer even geleden. Maar ik wens het u toe. Van de hardnekkige soort met buikpijn en kramp in je gezicht.

Dat het een fantastisch 2014 mag worden!

maandag 13 januari 2014

2013: het rapport der voornemens

Zoals elk jaar een rapport. Wrijf je maar al in je handjes want niets ze prettig als lezen waar een ander is in gefaald! Gelukkig voor mij is er ook wat goed nieuws. 

Voornemen #1: meer lezen

Check, check, check!
Ik heb dit jaar meer gelezen dan de voorbije jaren en ik vind dat heerlijk!
Precies weinig geblogd over deze boeken maar dat is minder prioritair. En ok, ik heb de laatste maanden een klein inhaalmanoevre gedaan, maar toch. Achttien Negentien boeken blijft belachelijk weinig. Maar meer dan in 2012 dus mijn voornemen is geslaagd.
En Tom Naegels zegt het zo: "Ik weet dat ik ze nooit allemaal gelezen krijg. Dat is niet erg. Tot het laatste moment zal ik mezelf wijsmaken dat het er nog van komt."

Dus ik blijf boeken toevoegen op mijn to-read lijstje op Goodreads. En het voordeel van zo'n systeem is dat ik jullie ook kan vertellen wat ik dit jaar gelezen heb.

  • Mr. Gwyn - Alessandro Baricco
  • Post Mortem - Peter Terrin
  • Vader - Karl Ove Knausgard
  • Zoon - Karl Ove Knausgard
  • Alleen maar nette mensen - Robert Vuijsje
  • Het verhaal van de dienstmaagd - Margaret Atwood
  • Bonita Avenue - Peter Buwalda
  • Gelukkige slaven - Tom Lanoye
  • Vaslav - Arthur Japin
  • Problemski hotel - Dimitri Verhulst
  • Zomerhuis met zwembad - Herman Koch
  • Stad der zienden - José Saramago
  • Stoner - John Williams
  • Nooit meer slapen - Willem Frederik Hermans
  • Tonio - A.F.Th. van der Heijden 
  • Post voor mevrouw  Bromley - Stefan Brijs
  • De honderdjarige man die uit het raam klom en verdween - Jonas Jonasson
  • Maar buiten is het feest - Arthur Japin
  • + EDIT: Een vrouw op de vlucht voor een bericht - Grossman

En ik heb het gevoel dat ik nog boeken ben vergeten maar dat zal dan wel niet. (edit: toch wel! Greet herinnerde me aan het prachtige boek: een vrouw op de vlucht voor een bericht, een fantastisch boek).
En als jij me zou vragen wat dat éne boek is dat je echt zou moeten lezen: Mr. Gwyn van Baricco. Verslind dat boek. Lees het traag. En herlees het.
Van het lijstje dat ik begin dit jaar opsomde heb ik veel niet gelezen. Volgende to-reads transfereer ik dus vrolijk naar 2014:
  • De gebroeders Karamazov 
  • Hoe durven ze? - Peter Mertens 
  •  The Tipping Point -  Malcolm Gladwell
  • Joost Vandecasteele (ik lees zijn columns graag, ik denk dat dat een slimme mens is en ik zie (zag) hem soms fietsen in Brussel denk ik, wat hem ook een sympathiek mens maakt)

voornemen #2: water drinken

Gebuisd. Ondanks een klein wedstrijdje met mijn collega waarin we allebei faalden. We dronken wel meer water, maar zeker nog niet genoeg en er waren nog altijd teveel dagen dat ik voor de middag niet één glas water had gedronken op kantoor, enkel bij het ontbijt. 

voornemen #3: goed eten, wat eigenlijk tien voornemens in één zijn


Globaal genomen: geslaagd, maar er is nog veel werk aan de winkel. Of beter gezegd: werk voor ik naar de winkel ga.

  • meer bio

Check. Vooral de winkelkar van de Colruyt ligt vol biospullen. Maar fruit en groenten kocht ik nog steeds bij de Turk. Voor 2014 zal ik me tevreden moeten stellen met het zéér beperkte aanbod in de supermarkt aan biovoedsel en het eveneens schrale aanbod in de biowinkels zelf.

  • lokaal

Gebuisd vrees ik. Ik ben na een jaar nog niet op de biomarkt geraakt op het Falconplein waar ik vorig jaar van sprak. Ik kocht nog wel bewuster seizoensgroenten, maar dat telt niet.

  • meer fair trade

Ik kocht toch al volgende producten regelmatig in de wereldwinkel: curry (niet meer voorradig de laatste maanden, boehoe!), kokosmelk, rietsuiker.

  • minder kleur- en bewaarstoffen

Dit voornemen zal er blijven staan voor het derde jaar op rij *bloos* tja.

  • minder aspartaam en ander zoet vergif

Check. Ik kickte zo goed als volledig af van cola zero/light (met hulp van mijn werkgever die niet langer deze drankjes gratis aanbood). Ik kocht heel weinig andere light producten. Hier in Uruguay zal dat moeilijk worden. Ze draaien hier overal zoetmiddelen in. Er is in één soort yoghurt zonder zoetstoffen te vinden. En ik heb gezocht in álle winkels.

  • meer noten

Check. Maar dat mag nog meer.

  • meer aardappelen en daar meer in variëren

Check. Veel puree maar ook andere aardappelgerechten stonden vaker op het menu in 2013.

  • meer fruit

Check met de hakken over de sloot/fruitmand. De laatste maanden in Uruguay heb ik fruit systematisch bij mijn ontbijt toegevoegd en dat smaakt me. Er waren dus periodes met veel en periodes met minder fruit.

  • minder eten weggooien

Onvoldoende. Ik ging het eens een maand opschrijven maar heb zelfs dát niet volgehouden. En ik vind het echt niet ok van mezelf dat ik zoveel weggooi, en het is iets wat ik echt helemaal in de hand heb. Ik las nog een goed idee: een groentenbouillon kan je ook maken van verlepte groenten (een slappe wortel, een halve bussel peterselie met hangende blaadjes,...).

  • meer thee drinken

Onvoldoende. Ik ben meer en meer koffie aan het drinken. Ai.

  • geen leren sjakosjen meer

Check. Ik heb een heel mooi nepleren sjakosj gekocht and that's it denk ik.

Ik ben dus redelijk tevreden met mezelf. En ik ben bijna klaar met mijn voornemens voor 2014. En daar komen ook, speciaal voor u, wensen bij. Tot een dezer dagen, lieve lezer! Bedankt voor het meelezen het voorbije jaar!


woensdag 1 januari 2014

Oud en koud

Kom maar meisje, ik draag je op mijn rug. 
Wij zien de wereld, watervallen bijvoorbeeld heb je dat al gezien?
In je ene hand een broodje, je andere hand kietelt in mijn nek. En mijn hand in dat van de man die we allebei het liefste zien.


We zijn een bocht verder. Weer een rivier, roep je in mijn oor, we zijn blij deze mooie stroom telkens opnieuw te ontdekken als waren wij de allereerste. 
Kom, we rijden hier omhoog, er is een huisje op de berg. Of nee, het is een vulkaan, en dat moeten we allemaal maar geloven want nu rijden we gewoon de wolken in.
Gaan wij daar wonen? Je stemmetje vanop de achterbank, in je armen hou jij je baby'tje, alsof hé mama, alsof ben ik een mamaatje. 


Het is er koud maar er zijn blokken. We zijn de enige gasten, maar krijgen elk een houten bed.
Dat is geen dons meisje, dat is een deken.
En je slaapt al diep als wij nog altijd wachten op iets om onze maag te vullen.
Het blijft koud, ook tussen ons en zij die hier wonen. 
De zon, de hemel en het meer laten zich heel even zien, de vulkaan blijft zich verstoppen. 


En dan is er weer alleen maar mist om naar te kijken en een bord waarop iets lekkers ligt. 
Met drie truien kus ik mijn lief het nieuwe jaar in.
Ik trek het deken nog even tot aan je kin.
Dat het volgend jaar maar warm mag worden en dat wij de wereld verder kunnen zien.