Repeteren is nog steeds fantastisch. Al mijn twijfels van in de week verdwijnen. Soms denk ik zelfs, dit zit goed. Deze zin, deze noot, het klopt.
Het is ongelofelijk hoe snel Marjan mij verstaat. En ik haar. Dan zegt ze, die fa moet later. Ik knik dan maar, en inderdaad, de volgende keer zit het beter. We knoeien nog met micro's, loopstations en scène-overgangen. Maar we knoeien goed.
En toch. Waar ben ik toch aan begonnen? Is het niet wat overmoedig? Zelf schrijven, zelf spelen, zelf elk detail verzinnen? Het loopt niet geweldig met de reservaties. Dat is op zich niet zo'n probleem, nog (bijna) drie weken tijd, en is sowieso plek voor impulsbeslissers. Maar het zou me wat gerust stellen, dat er nu gewoon al wat mensen zijn die denken dat het misschien wel iets wordt, die voorstelling.Ik kijk nog eens naar de uitnodiging, ik kijk nog eens naar ons filmpje, ik herlees nog eens een goede zin. Het komt wel goed. Ik tel niet hoeveel nachten we nog zullen slapen. Ik tel het aantal repetities niet. Ik denk gewoon, het is mijn ding, dit is wat ik wil, dit is wat ik ga doen. Zo.
Opa komt babysitten op zijn zieke kleindochter, nestelt zich met Mr Gwyn op de zetel (prima idee, dat vond ook hij achteraf). Ik eet nog iets met een vriendin (we proberen althans te eten tussen het praten door) en haasten ons naar deSingel. De openingsscène van Yes, we can't was grappig. Ik denk dat ik ooit nog al eens iets gezien heb van William Forsythe, maar het is toch niet helemaal bijgebleven. En dat zal ook deze voorstelling niet doen. Want die openingsscène blijft duren en dan komt er een langdradige uitleg over het het mislukken van de scène, dat ze het opnieuw zouden willen proberen, maar dat dat onmogelijk is enzo verder. Alle dansers (het zijn er veel) zijn met enthousiasme in de verkleedkoffer gedoken en maken dansachtige bewegingen. Maar wat een saaiheid. Het gaat nergens naartoe, komt nergens vandaan. Alle vooroordelen over dans worden waarheid, al heb ik me even verzet. Dan dansabonnement van deSingel was een eenmalig ding denk ik.
Vrijdag ons cultuurpeil weer aangevuld met een topper: de Marjan Van Rompay groep. Wat een heerlijk optreden. Per ongeluk geen kaarten gekocht, maar we konden er nog net bij in de Rataplan, fijn om daar nog eens te komen trouwens. En Marjan speelt zó mooi altsax. Het eerste nummer was er meteen pal op, ik was helemaal mee, meteen. De pianist doet wonderlijke dingen, de drummer goochelt met alles wat hij in huis heeft, zonder ooit te willen opvallen, en de bas, de bas die swingt. Alle vooroordelen voor jazz sneuvelen hier. Een heerlijk toegankelijk concert met kleine uitstapjes, maar vol verrassingen. Er hangt liefde in de lucht, hier wordt de wereld, het leven, de muziek graag gezien. Later komt er nog een zangeres bij en het niveau ligt duizelingwekkend hoog. Luister zelf.
Met Marjan werk ik aan een nieuw toneelproject en het duizelt me nu al. Wat een eer om met zo'n prachtmadam te mogen samenwerken. En ik begrijp ook waarom het klikt tussen ons: Marjan wil net als ik verhalen vertellen. Zij heeft noten, ik heb woorden. En met die combinatie gaan wij iets doen. Nog een dikke drie maanden. Dat is niet zo lang meer. En intussen mag ik met haar repeteren. Het zal weer feest zijn, dinsdag. Kom je kijken?
