donderdag 31 mei 2012

Een donderdag

De donderdag staat onder druk. De Oona-dag. De niet-werken dag. De eerste periode van ouderschapsverlof is niet alleen voorbijgevlogen, ze heeft ook niet bestaan in de zin van verlof. Want verlof dat is niet werken. En dat is niet gelukt. Geen baas die me op de vingers kijkt en eisen stelt. No, it's just me. Ik kan het niet laten. Klap de laptop open tijdens Oona haar ochtenddut. Neem de telefoon op. Vat nog snel iets samen, noteer algauw een idee. Vandaag was zo'n typische donderdag. We staan rustig op, gaan in bad en Oona toont haar kunnen. Vandaag het kunstje: ik-kan-de-hele-kamer-rondstappen. Met handjes tegen de muur, op de zetel, langs de tafel en af en toe een totter. Twee keer dikke tranen vandaag.
Oona in bed, ik in de mailbox. Samenvatting van congres en wat mails. Want morgen, ja morgen, dan verzenden we 236 Vlieg-pakjes. Die allemaal apart moeten worden samengesteld. Het jaarlijks dagje 'beschutte werkplaats'. Gedoe met dozen, Bpost (aargh), adressen, drukwerk en gadgets. En dan is er post.
 Ziet u dat goed? Kiehl's? Handgeschreven?

Ja, u ziet dat goed. Ik ben een nieuwe klant bij Kiehl's en dan schrijft de shopmanager (dat vermoed ik) mij een brief.  Zij hebben nogal een apart marketingmodel. En dus was ik niet helemaal verbaasd van de brief. Niemand gaat dat winkeltje namelijk buiten zonder een staaltje. Pardon, sample. Van één van de vele producten. Ik kocht een dagcrème en nam staaltjes mee van een gezichtsreiniger. De volgende donderdag kocht ik ook de gezichtsreiniger en nu is dan kans groot dat ik smelten (althans mijn benen) voor de repairing bodylotion with morrocan argan oil. En dan lees ik net dat ze een babylijn hebben en zit ik hier met een dochter met een teer huidje. Ik ben dus helemaal welkom daar, zegt de brief. Wat een customer care. Het werkt.

Dan weer iets voor het werk, ik haalde deze middag 35.000 diamanten op. Ik zei het al, de zomeractie van Vlieg staat voor de deur en een school voor bijzonder onderwijs heeft al die diamantjes (of zouden het geslepen glas steentjes zijn?) in een partijbriefje verpakt én geplooid. Een immens karwei, en ongelofelijk sympathieke leerlingen en leerkrachten. Soms zit de wereld verdraaid goed in elkaar en vind iedereen zijn plek.


En dan gingen we de fiets op. 
We verzamelden stempeltjes voor Belgerinkel. Want een fietsmandje, dat is nu net een element dat nog mankeert aan mijn fancy fiets. Mutualiteit, supermarkt, gemeentehuis, zo van die dingen. Ik weet eigenlijk niet wie het meest trotst op die fiets zit, ik of Oona.  En dan nog iets voor het werk, even iets in de brievenbus smijten van de grafisch vormgever

En dan koken, ah ja. Veel goede dingen gehoord over de cannelloni van de Jeroen (ja, wij meisjes tussen de 25 en 35, wij mogen Jeroen zeggen, het lijkt toch alsof we dat collectief zo beslist hebben in elk geval. Wij mogen trouwens ook Bartel zeggen). En het was ongelofelijk lekker!

Een klein mottig fotooke  want ik ontdekte op een nieuwe blog dat eten fotograferen een echte kunst is... De olijven was ik vergeten, de spinazie heb ik toch efkes gestoofd en in plaats van wijn ging ik voor een scheutje rode wijn azijn. Maar gigantisch lekker. Alleen is dat echt teveel gedoe, die cannelloni vullen. Mme Zsa Zsa had me eigenlijk gewaarschuwd, maar ja, koppig zijn hé.. Nieuwe must-have in de keuken: spuitzak. Dat valt wel mee qua kost tegenover must-have numero uno: ne Kenwood. Maar daarover meer een andere keer. 

Nog wat mails tussendoor en dan nog een naaiprojectje voor iemand heel bijzonder. Maar dat is nog een verrassing. 
En wat is er dan nog aan het eind van de dag? Gepieker over dé donderdag. Want ik moet daarin een beslissing nemen. Hier is de beslissing. Ik ga ze nu typen, dan is het voor echt. Ze bestaat uit twee delen. Het eerste deel: ik behoud gewoon mijn donderdag. Ook al werk ik élke donderdag tussen het naaien, koken en spelen met Oona door. Daar ga ik de eerstvolgende maanden niet op terug komen. Het tweede deel: niet zagen. Niet tegen collega's (die werken trouwens ook allemaal veel te veel), niet tegen Michiel, niet tegen Oona, niet tegen u. Want het ligt aan mij. En ofwel ga ik vrolijk multitaskend verder, ofwel pendel ik ook op donderdag naar onze hoofdstad (die ik 'als niet-meer-jongere' wél cool vind) en zie ik ons schatteke enkel 's ochtends als ze slaap uit haar oogjes wrijft en enkel 's avonds als die slaap al terug in haar oogjes kruipt. Dus donderdag, het blijft mijn dag. Waarop ik op zijn minst zelf bepaal wanneer ik de computer open klap en wanneer ik wegfiets. Nu nog een mail sturen naar de bazen, zonder gezaag. Want dat helpt toch niemand vooruit, en het was een fijne donderdag, niet?



In welk cultuurhokje zit jij?

Gisteren naar een boeiend congres over publiekssegmentatie in de cultuursector. Deel uw publiek in hokjes en denk dan na over marketing- en communicatiestrategieën. Het was tof en leerrijk (meestal, ik moet eerlijk zeggen, ik heb ook even gespijbeld met een collega :-)). Maar die hokjes. Daar is iets vreemds mee. Iedereen wil wel flair-testen en aanverwanten invullen. Leuk! Grappig! Kijk nou! Maar als die testen (en dan vooral de daarbijhorende hokjes) werkelijk tot iets gaan leiden, dan wordt het eng. Colruyt die mijn aankopen registreert, mij in een hokje steekt en me dan aangepaste folders stuurt*? Eng. deSingel houdt ook goed bij welke voorstellingen ik ga bekijken. Weird. Maar het is gewoon zo, als je kijkt naar een aantal kenmerken van mensen (socio-demografisch, maar ook gewoon hun gedrag) en je verdeelt die mensen in groepen op basis van gemeenschappelijke kenmerken, dan zijn er heel voorspelbare gedragspatronen af te tekenen. En je moet elk moment waakzaam zijn om geen uitspraken te doen over individuele personen in een bepaalde groep. Want niemand past volledig binnen zo'n hokje, iedereen steekt er altijd met een elleboog uit.
3d pixels voxels illustraties illustrations grafiek graph hokjes boxes people
bron: http://www.sevensheaven.nl
Wat cultuur betreft, zit ik natuurlijk in de heavy-users groep. Ook al is mijn cultuurbezoek drastisch gedaald sinds er een klein zonneke in ons leven is. Naar mijn aanvoelen moet je helemaal niet vaak participeren om zo'n heavy user te zijn. Maar de realiteit is dat ongeveer 30% van de Vlaamse bevolking niet participeert. Geen theater, geen concert, geen parkbezoek, zelfs geen sportwedstrijden of verenigingsleven. Dat lijkt me zo vreemd, en ik heb echt zo'n studiedag nodig om dat nog eens goed te beseffen. Want het is ook voor die groep dat ik werk.
Wat die hokjes betreft, er zijn verschillende namen. Zelf zijn we aan de slag gaan met het leefstijlonderzoek van Maya Caen en dan zit ik bij de fijnproevers. Met plezier, al is dat maar 10% van de bevolking. Bij het Mosaic-model zit ik bij 'Kinderen en carrière' of bij 'Goed stadsleven'. In Rotterdam zou ik wellicht tot de 'starting urbanites' horen... Ik geef mij over aan mijn hokje, wat het ook is, zeker als de doelstelling cultuur is. Daarom heb ik gisterenavond €320 euro uitgegeven aan cultuurkaartjes voor het volgend seizoen. Driehonderdtwintig eurootjes**. Ja.  Bij het Toneelhuis en deSingel zullen ze content zijn. En dan moet de brochure van HETPALEIS nog in de bus vallen.



*Doen ze dat nu eigenlijk al? Veel tamtam op voorhand, en ik heb het gevoel dat hier tegenwoordig heel weinig Colruyt folders in de bus vallen.
** Dat is dus wel voor ons twee. Maar dan nog, daar komen nog wel wat babysitkosten bij. Als u in een ander hokje zit, dat niet vaak participeert aan cultuur, kan u zich altijd aanmelden als babysit.

donderdag 24 mei 2012

Schuldig verzuim

Een  journalist van De Standaard contacteert me via mail. Of  hij me mag opbellen over 'over een overlastgeval op het Waspleintje'. Het Waspleintje, dat is over ons deur. We zijn mee 'sleuteldrager' want dat pleintje gaat 's ochtends op en 's avonds dicht.Het is een beetje afgeleefd, maar over een maand gaan we met de buren aan de slag om het wat op te frissen. En tegen dat Oona helemaal speeltuinklaar is, wordt het pleintje helegans vernieuwd. Tof dus, zo'n pleintje over de deur. Tof voor kindjes maar ook tof voor jonge gasten die wat willen hangen. En dat hebben niet alle buren even graag. Want hangen is soms ook drugs verkopen, vuile opmerkingen maken, spuwen en rochelen en zo van die dingen. En vorige week is het dus blijkbaar uit de hand gelopen, er werd iets gezegd over een boksijzer en zo en daar schrok ik toch van. Echt vandalisme ook. En dan een politie-agent die koudweg zegt: daar ga ik niks aan doen, ik wil mijn job niet verliezen. Nou ja, dat wordt dan toch gezegd door de buurman. Dat verwacht ik niet in onze smalle straatjes. Want als het om de buurt gaat, ben ik een complete positivo.  Dus ik negeer die mail. Want ik hoop dat het gewoon over gaat. Dat het gewoon een toevalligheid, een samenloop van omstandigheden is. Het was trouwens al elf uur als ik de mail las en dat is in krantentermen al heel laat. En ik heb alles maar van horen zeggen. Ik verzaak dus aan mijn buregerplicht en antwoord die journalist niet. Ik zoek excuses voor mezelf, maar eigenlijk wil ik niet dat mijn buurt negatief in het nieuws komt. In De Standaard dan nog, een serieuze krant.Dat ene Tom Naegels ook in mijn buurt woont, zal er misschien ook mee te maken hebben. Hoewel.
Ik google nu en zie dat er op 12 mei iets is geschreven over het Waspleintje, maar dan in het kader van de overlastboetes. En het gaat over een geval van vorig jaar juni. En de jongeren worden verdedigd. Oef. Volgende dinsdag is het burendag. Ik hoop dat het niet alleen over overlast gaat. En over spookrijden. Maar over de plannen voor het pleintje.