Ik schreef op 23 juni dat ik een punt zette.
Het manuscript vertrok die middag nog naar een manuscriptbeoordelaar van Creatief Schrijven, de organisatie die beginnende schrijvers ondersteunt.
Ik wachtte geduldig.
Ik schreef opnieuw brieven, ging drie keer op mini-vakantie, liet het boek nog aan een paar mensen lezen en twijfel haalde me onderuit. Hard.
Ik sla die lange dagen over en spring naar vandaag. Ik lees het volledige leesrapport van de manuscriptbeoordelaar, iemand die ik niet ken maar duidelijk weet hoe je een goed verhaal schrijft. Het danst voor mijn ogen.
Er is veel werk, schrijft de manuscriptbeoordeelaar. Ze heeft gelijk. Ik voelde ook: dit is niet af, dit klopt (nog) niet. En nu weet ik waar dat aan ligt. Het gaat niet over een paar woorden, het gaat niet over details. Het gaat over tijd, over perspectief, over overbodigheid. Alles moet opnieuw.
Maar ik ben dolgelukkig. Want het kan. Dit boek kan het boek worden waar ik gelukkig mee ben.
Ik ben blij, ik heb kriebels in mijn buik. Want dit rapport geeft goede, onderbouwde kritiek én tips om het op te lossen. En dan staan daar nog complimenten in die me helemaal gek maken. Er staat dat ik een raak portret schreef. Er staat dat ik een mooie zuivere schrijfstijl heb.
Ik maak een kalender en tel nog vierentwintig schrijfmiddagen. Daar moet minstens nog een volledige zaterdag en een zondag bij (sorry liefkes!) want dat is niet genoeg. Nog een paar avonden en nachten dus ook.
Ik ben zo blij dat ik durf.
Hier is de titel.
Naar Montevideo
En er is meer. Ik zet hier een kort tekstje. Niet dé korte inhoud. Niet dé flaptekst.
Gewoon een paar zinnen die zeggen waarover het gaat. Alsjeblief.
Hij houdt van de geur van drukinkt en papier. Hij prutst de dagen weg. Voor haar mag het veel van hetzelfde zijn en grijs is haar lievelingskleur. Drie jaar geleden gleden hun handen in elkaar om niet meer los te laten. Hij wreef haar met zijn duim verliefdheid in, langs haar dunne huid, langs de aders van haar pols rechtstreeks naar haar hart.
Nu ontdekt hij een knobbel in zijn duim. En ook haar lijf werkt tegen. Zij moet voor haar werk naar Montevideo en hij besluit om mee te gaan. Geeft deze stad hen waar ze naar verlangen?
Ik ben zo blij dat ik durf.
Hier is de titel.
Naar Montevideo
En er is meer. Ik zet hier een kort tekstje. Niet dé korte inhoud. Niet dé flaptekst.
Gewoon een paar zinnen die zeggen waarover het gaat. Alsjeblief.
Hij houdt van de geur van drukinkt en papier. Hij prutst de dagen weg. Voor haar mag het veel van hetzelfde zijn en grijs is haar lievelingskleur. Drie jaar geleden gleden hun handen in elkaar om niet meer los te laten. Hij wreef haar met zijn duim verliefdheid in, langs haar dunne huid, langs de aders van haar pols rechtstreeks naar haar hart.
Nu ontdekt hij een knobbel in zijn duim. En ook haar lijf werkt tegen. Zij moet voor haar werk naar Montevideo en hij besluit om mee te gaan. Geeft deze stad hen waar ze naar verlangen?
De definitie van geluk voor vandaag: het besef dat het mogelijk is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten