Het boek: minuut 90

Het is midden op de dag en het lijkt nacht te worden.
Er klinkt gerommel en even later getik van kleine hagelbollen.
Dit is de herfst die ik ken. Ik was de zonnige dagen met staalblauwe hemel al gewoon geworden, maar ook dat blijft hier niet duren, blijkbaar.
Drie keer flitst er een bliksem. Het onweert dicht bij mij, maar het is kort.
Ik geloof niet in voortekens en dat is maar goed.

Ik typ de laatste woorden en zet een punt.
Dit is het. Het manuscript. Of toch voor nu. Even pauze.
Want het kan zijn dat ik nog iets weglaat, iets toevoeg, iets herschrijf.
Wie weet verandert alles nog in de verleningen, worden er nog penalty's gescoord.
Dat alles wordt bepaald op het einde, in de bijkomende tijd, het kan.
Maar ook dan kan ik niet verliezen.
Want ik ben diegene die speelt én ik ben diegene die op het fluitje blaast.

Zo.
Er is niks veranderd. Het onweer is alweer voorbij. Ik bestel nog een koffie en eet straks boterhammen.
En morgen schrijf ik niet.