Tripjes in Uruguay: La Perdrera (of ook wel: kust uw pollekes)

Het was zo'n weekend dat ik mijn beide pollekes kuste. Omdat ik me, om verder te gaan in het Antwerps, een ongelofelijke sjansaar voelde.
Count your blessings, zeggen ze in de rest van de wereld. Dus awel, dat gaan we ne keer doen.

#1, dat we dit jaar zoveel tijd (en genoeg centen, dat ook) hebben om te reizen. Dus ook een weekendje naar La Pedrera, met z'n schone duinen en schuimende oceaan. En stilte, ongelofelijk stilte. Die oceaan buiten beschouwing gelaten dan. Waar het landschap vreemd en mooi is. En buiten ons, geen mens te bekennen.

#2 dat er mensen zijn zoals Harald die een heerlijke b&b openen waar de kachel al goed brandt als je toekomt, die een ratatouille maakt zoals je hem alleen nog maar in Frankrijk hebt geproefd. En de volgende dag in het bos paddenstoelen gaat plukken en vervolgens een heerlijke pasta voor je neus zet.

#3 dat ik een lijf heb dat me toelaat om te sporten, om te lopen in het mulle zand, terwijl de dag komt, de maan gaat en er een heerlijk ontbijt wacht.

En hij ook. Ieder zijn sport, nietwaar.

#4 dat schelpen zoeken heerlijk is. Dat ik een dochter heb die dat ook vindt.

#5 dat het hier zogezegd winter is. Maar als ge kunt ontbijten in de zon en kunt lunchen op een terras, dan durf ik dat toch tegen te spreken.

#6, de grootste blessing van al. Zij en hij. Bovenal, altijd.