Zij roept vanuit haar kamer.
'Papa! Papa!'
In haar stem is nog slaap te horen.
Even later duwt ze onze slaapkamerdeur zachtjes open en trippelt naar binnen.
Onder haar ene arm klemt ze haar kussentje, in haar andere hand houdt ze Sjapie.
'Ik ben wakker!'
Ze kan het maar beter nog even zeggen, voor alle duidelijkheid.
Dan heeft ze veel plaats nodig, tussen ons. We worden allebei naar de rand van het bed gedreven.
En dan begint haar spel. En zij bepaalt, elke ochtend opnieuw, de regels.
Ik moet slapen. Papa moet met haar spelen. Sjapie is weer jarig. Zij is de juffrouw.
Papa moet Sjapie zoeken. Hij moet Sjapie een kado geven. Que lo cumpla feliz!
En dan is Konijn stout. Altijd Konijn. Dan kijkt ze boos en moet Konijn in de hoek. Of onder een kussen, ook goed.
Ik mag niet kijken. Ze betrapt me en duwt me met haar handje zachtjes op mijn andere zij.
'Slaap maar. Papa speelt met mij'.
Ze zit recht op het bed, haar benen onder het laken en er dan weer boven. Ze schikt haar popjes.
'En nu gaan wij picknicken' roept ze in mijn oor.
Het belangrijkste, het aller-aller-belangrijkste is het picknicklaken: dat moet perfect gladgestreken worden.
En dan mag iedereen komen. Ook ik, soms.
'Ik zal een kusje geven'.
Ik hoef mijn ogen niet te openen om haar blik te kennen. Ik weet dat haar vingertje nu in de lucht steekt. Ze is blij met haar idee en ik voel haar natte zachte lipjes op mijn voorhoofd.
'Ik heb goed geslapen, mama'
De dag kan beginnen.
 |
| Oona - Earlybird |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten