Het moet de vaakst gestelde vraag zijn van mijn vakantie in België. Ik kan u zeggen: goed.
Het boek is namelijk helemaal geschreven. Wat niet wil zeggen dat er geen werk meer is.
Wat fijn is: er komen zekerheden.
Het is een roman.
Het is het verhaal dat ik wilde vertellen.
Het is geen dik boek, maar zeker ook niet dun.
Er staan zinnen in waar ik heel tevreden over ben en die ik kan citeren uit mijn hoofd.
Er staan zinnen in die nog haperen, feiten die ik teveel naar mijn hand heb gezet, en tegenstrijdigheden. Maar het moet mogelijk zijn om dat allemaal op te lossen, en dit gewoon door te schrijven.
Het is dus nog geen boek, het is een manuscript.
Dit was de eerste lezer. Het was een spannend weekend, eind april. Maar hij vond het goed. Hij vond het heel goed, het beste wat hij al van mij gelezen heeft en dat is zo goed als alles.
Ik ademde opgelucht en sliep nachtenlang slecht, er raasde veel door mijn hoofd.
Het boek werd plots veel meer dan wat ik had verwacht. Van gewoon iets leuks om te doen (schrijven) naar iets dat heel wezenlijk en groots in mijn leven aanwezig is.
Aan een rotvaart werkte ik de eerste versie af.
Begin mei verstuurde ik dit pakketje naar mijn tweede lezer.
Dat was misschien nog spannender, en de trage post hielp me niet.
Eenmaal in België stond ik in het atelier waar het boek zich deels afspeelt. Een heerlijk moment want de werkelijkheid bleek nog straffer dan mijn fantasie. Ik hapte naar lucht en nam de ruimte in me op. Ik ademde diep, rook en probeerde te voelen. Zodat ik kon schrijven, nog meer en beter, exact zoals ik het bedoel. Zodat ik nog betere woorden zou vinden. Hier kon ik mee verder, dit gaf me energie, en goesting, veel goesting. Foto's vergat ik te maken, ik was te nerveus om logisch na te denken.
Vervolgens telde ik de dagen en wachtte
Maar ook hij vond het goed en er was veel waar we over moesten praten. Het manuscript belandde heel even, moederziel alleen, op de stoep. Ik voelde me schuldig tegenover 149 pagina's achtergelaten voor misschien maar vijf seconden. Mijn hoofd was zo vol van alles wat was gezegd, dat ik het manuscript zelf, de tastbare papieren versie, leek te zijn vergeten. Ik nam haastig de bruine envelop in mijn armen en drukte die lang en stevig tegen me aan.
Vandaag zat ik voor het eerst weer met een cortado achter mijn computer. Het voelde als: eindelijk. Na vier weken niet schrijven. Naast mij een manuscript met aantekeningen. En veel werk, nog véél werk.
De derde lezer is gekozen en zal ik betalen. Zij zamelt geld in voor een goed doel, en haar goede doel is mijn tekst nalezen en speuren naar fouten in taal. Ik heb haar iets beloofd tegen half juni. Ik moet snel weer aan het werk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten