Eerst de Russen. Nog eens een theatermarathon. Er zijn er twee die zweven in mijn geheugen. Die mijn glimlach beheersen. De eerste was Ten Oorlog. Toen een muziekschoolleerkracht gewoon zei: dit moet je zien. En dan heb ik dat gezien. Vanop de achterste rij op het vierde balkon. Naast mij een spot. Nadien heb ik die plekken nooit meer bezet gezien in de Bourla. Ik verstond niet alles. Mijn oren maar ook mijn hoofd konden het niet allemaal vatten. Maar ik zag acteurs. Spelen. Met het grootste gemak en een prachtige taal. Lanoye zijn toneelwerk ben ik altijd blijven volgen sindsdien. En zo kwam ik bij de Russen. Maar eerst nog die andere marahton. Dat was op een bloedhete dag, op linkeroever. Comp. Marius speelde de pannen van het dak (ah nee, er was geen dak, het was een openluchtvoorstelling ) met 'Marius, Fanny en César'. Alles klopte die dag: het eten, de drank, de acteurs, de tekst, de brandende zon. Ik volg hen nog steeds, ook al zijn de acteurs wat uitgewaaierd over andere projecten. Enfin, ik weid uit. De Russen dus. Ik hou van de theaterteksten van Lanoye. Ik had nog nooit iets gezien van Ivo van Hove. En nu in DeSingel. Om 16u begon het en om 16u30 had ik even genoeg van de schreeuwende hollanders. En het was te gek voor woorden dat we niet alles konden zien van op onze plekjes aan het einde van de rij. De catering viel dik tegen op de maag en in de portemonnee en het tweede deel bracht gelukkig rust. Het verhaal van Tsjechov (18 personages!) ontrolde zich langzaam en het was theater zoals je een boek leest. Bladzijden worden omgeslagen en je gaat mee. Het scènebeeld was werkelijk prachtig. En met deze foto verklap ik het einde.
Want in het derde deel loopt het, zoals steeds bij Tsjechov, uit de hand. De hollanders beginnen terug te schreeuwen tegen elkaar maar nu ben ik mee. Vijf uur theater met twee pauzes, dat gaat er bij mij toch vlotjes in. En ik heb echt genoten van dit echte acteurstheater. Een verhaal. Personages. En dan gebeurt er vanalles. De scène verandert nauwelijks. De woorden blijven komen.
And now for something completely different! Stemmen op God. Voor de tweede keer gezien en ik kan u alleen maar aanraden hetzelfde te doen. Vorig jaar had ons mama tickets gewonnen voor dit 'concept'. Ik ben altijd blij dat ik dan meemag. En nu vriendinnen meegenomen naar cc 't Schaliken in Herentals, zowaar! Gregory Frateur (Dez Mona) had een gospelprogramma uitgedacht. In plaats van een klassiek liedjesprogramma, is de voorstelling opgevat als een seventies talkshow met kenner Roger Nupie. En dan komt Tijs Delbeke erbij en dat is nu werkelijk de mooiste jongen die op dit moment in Antwerpen rondloopt. Komt daar nog bij dat de kerel hyper getalenteerd is en veel instrumenten kan bespelen. Die Gregory die zingt dat ik tot zes keer toe kippenvel krijg. Tijs ramt zijn gitaar rocking hard om een paar nummers laten een prachtig kunstje te tonen op trombone. En dan komt Tutu Poane ook nog meezingen. De gospels zinderen nog lang na.
 | |
| en in 't echt is hij nog mooier |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten