Middenin de nacht + C'est moi, le monstre

Middenin de nacht - Toneelhuis

foto Koen Broos

Anarchistisch familietoneel. Ik vond het wel tof, maar ik moet eerlijk toegeven dat er achteraf toch niet veel is blijven hangen.  Ik ben een groot Tellegen-fan en dat speelt ook wel mee. Hoewel, ik heb eens echt een stomme voorstelling gezien, een paar jaar geleden in de KVS. Hier bleef de prachtige fantasie en filosofie wel overeind. Ik heb me wel verbaasd over de beginscène. Heel erg mooi (én grappig) wordt er gespeeld met de regels van toneelspelen en vertellen. Een vertelstem vertelt een verhaal, de acteur zegt af en toe iets. Op den duur ontstaat er echter interactie tussen de vertelstem en de acteur, er wordt de draak gestoken met de klassieke vertelstructuur. En de kinderen vonden dat heerlijk.

En dan ging ik ook naar C'est moi le monstre  van Pascale Platel. Een bewerking van Platel van het verhaal van Belle en het Beest. Dat was de tweede film die ik ooit zag in een echte cinema en had een grote impact. Ik was niet helemaal mee in het prinsessenthema (mijn nicht daarentegen wel), het waren vooral de dansende theekopje die in mijn herinnering bleven steken.
Pacale Platel laat een zalige Gentse woordenschat los op dit verhaal, het is woordensmullen. Maar de muziek, een heel belangrijk element in de voorstelling, live ook, kon me niet raken. Een keuze drong zich op: voluit gaan voor klassiek (wat heus wel kon, de zanger die het beest vertolkte kon er wat van) of onnozeliteiten. Nu kwam er nu een klassiek stuk een zotte versie van love me tender. Awel, het werkte niet bij mij. Gelukkig trok Platel mee telkens snel genoeg terug in het verhaal.