Op het bureaublad van mijn computer staat een kleine foto die ik af en toe openklik. Papa met Juno, nog maar enkele dagen oud. De foto is nog steeds niet afgedrukt. Ik denk dat ik zelfs nog nooit aan Juno heb uitgelegd dat er nog een opa is. Het valt me zwaar, omdat ik niet wil dat hij een foto wordt, een beeld, een gedachte. Omdat ik niet wil zien dat hij dat al is.
Ik herinner me zijn stem. Ook zijn geur, en die van zijn aftershave, of die van zijn aftershave toen ik klein was. Ik weet hoe zijn blik, hoe zijn zachte ogen en zijn rimpels. Ik overloop zijn lijf en voel me opgelaten. Handen, voeten in sandalen, zijn kale 'bolleke', schouders, neus.
Ik weet het nog.
Ik ben geslaagd voor mijn zelfverzonnen test tegen het vergeten.
Het is zoals met kleine baby's, maar dan droevig. Eerst gaat het om dagen, dan om weken, dan gaat het plots om maanden en nu zijn het alleen maar lange jaren.
Twee jaar missen is nochtans exact hetzelfde als 730 dagen.
Dag Katelijne
BeantwoordenVerwijderenVanuit een heel andere positie doe ik gelijkaardige dingen, ik put uit 10 jaar samen zijn, zijn energie, zijn zachte handen, zijn stem die mijn naam noemt
En je weet dat ik weet dat het niet hetzelfde is en dat nooit zal zijn, hij was /is je papa
Ik stel me dan voor dat hij ER is, in het grote weten, groter dan ik me kan voorstellen
Dank je voor het delen
Voor het er laten zijn, zonder franjes
🌈♥️