Ze poseerde voor de foto, als een echte. We schilderden koffiefilters om bloemetjes te maken en we schilderden wasspelden.
Ik leerde haar dat knutselen alles samen is: knippen, plakken, tekenen, schilderen. Ik had niet gezegd tegelijk maar volgens haar is dat hetzelfde als alles samen.
Dan bakten we wafeltjes en zo waren onze bedankjes klaar.
Wat gaat ze dit missen. Wat ga ik dit missen. De warmte, de hartelijkheid, de openheid. Haar kleine klasje met vijf vriendinnetjes en een vriendje. De juffen van inglès, psicomotricidad en música.
Ana, de juf die haar vertrouwen gaf. En veel knuffels, want dat was nodig. Laura, die haar leerde lijntjes trekken, die verhalen vertelt en luistert naar Oona haar verhalen.
Hoe moet dat nu? In een klas van 25? In ons land waar kinderen niet worden begroet met een dikke knuffel en ouders vooral niet te lang aan de schoolpoort mogen blijven staan?
Nog even genieten. Nog 4 keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten