Geen taal nodig

We zijn op een domme plek. In een fastfood restaurant. We zijn hier want ik snak naar koffie na een nacht waar slaap niet kwam. Zij snakt naar spelen. We zijn de hotelkamer beu, genoeg gekleurd, gevochten, geplakt, gekieteld, verstopt. We ontvluchten de leegte van deze weken: soms hebben we niet genoeg aan elkaar. 

Het speeltuig is in tegenstelling tot veel in dit land niet afgeleefd. Veilig zelfs. Een positief gevolg van de globalisering: universele normen voor veiligheid. De universele kwaliteitsnormen voor koffie worden helaas niet gevolgd. Maar ik ben tevreden want ik mag toeschouwer zijn. Ik zie hoe zij een spel verzinnen.

Een meisje met mooi ingevlochten haar loopt wat doelloos in een cirkel rond en kijkt naar Oona. Ze stopt abrupt en dan gebeurt precies wat ze had verwacht. Oona doet haar na. Ze loopt exact dezelfde cirkel, alsof hij met krijt op de grond beschreven staat. Nog een keer. Nog een keer. Ze kijken naar elkaar, hun blik is onbevangen en zeker drie seconden blijven ze gewoon kijken. Ik voel afgunst voor de vrijblijvendheid van hun kennismaking. Ik durf al jaren niet lang meer kijken, ik verken een nieuwe wereld met duizenden korte blikken. En ik durf niet zomaar een spel te beginnen. 

Nu draait Oona zich om. Ze lopen de andere richting uit. Nog een keer. Nog een keer die cirkel. En dan ziet het meisje een trapje. Ze stopt weer abrupt zodat Oona weet dat er iets komen gaat. Ze loopt naar het trapje, stapt er voorzichtig op en stapt dan zijdelings. Oona volgt, uiteraard. Ze struikelt, krabbelt recht en ook dat is dan meteen deel van spel. Daar vertrekken, doen alsof je struikelt, rechtkrabbelen, het trapje op, draaien, opzij, opnieuw. Zelfs het moment voor klein gilletje is bepaald: als je bijna aan het trapje bent, daar. En dan kijken ze bevestigend naar elkaar.

Deel drie van hun spel: iets met handen. De hare groter dan van Oona. Handen naast je lichaam, vingers spreiden en dan je vingers buigen. Welk dier verbeelden ze? En verbeelden ze wel hetzelfde dier? 

Er wordt geen woord gezegd. Het spel loopt ten einde, de moeders willen naar huis, ze kijken nog eens en waaien naar elkaar.