Dank.

Dankjewel.
Voor het lezen.
Voor het volgen.
Dankjewel voor dat gesprek, die e-mail omdat ik weer dit of dat heb geschreven.
Meelezen was soms meeleven en ik voelde me warm omringd.
Het is een mooi en gelukkig jaar geweest.

Nu neem ik pauze, ik blog even niet meer.
Die pauze was eigenlijk al begonnen, maar ik was nog iets vergeten: dankjewel.

Het is niet dat ik niet weet waarover te schrijven nu ik terug hier ben. Er is ons huis dat meer thuis is dan ooit. Er is Oona die elke dag haar eigen geluk maakt en al even blij is met haar boekenrekje als ik. En een jeugdboek dat ik terug vond. Mijn fijne job waar ik pagina's vol over kan schrijven. Een prachtige voorstelling die ik zag.

En er is mijn boek. Half december moet het klaar zijn. Dan lees ik het nog eens helemaal en vraag op strenge toon aan mezelf: is het goed genoeg? Als er een ja volgt, dan worden die 49.768 woorden een boek. En dan mag iedereen het lezen, hoe dat zullen we nog wel zien.
Dankjewel voor de steun, dankzij jullie ben ik blijven schrijven.

Vandaag komt er zon, zeggen ze.
Ik hoop het want er hangen grijze wolken om me heen. En als ik daarover schrijf, schrijf ik me brutaal een weg in het leven van anderen. Die ik bovendien graag zie. Ik denk niet dat ik dat wil en misschien heb ik al eerder die grens overschreden. Daarom even pauze.

Alles komt altijd goed.
Ook zonder blog, weet je?

Misschien tot snel, misschien ook niet.
Maar vooral: dankjewel.

Het is veel maar het is goed.

File. Parkeerproblemen. Treinvertragingen. Een wekker.
En een agenda. En die vulde zich angstwekkend snel.

Maar ook met leuke dingen.
Ik fietste. We gingen efkes naar IKEA, en waren vergeten dat dat onmogelijk is, efkes.
En het paste ook allemaal maar nipt in de auto, dat ook.
Ik ging op café, dronk pintjes en wijn.
Ik at heerlijk Thaïs, Italiaans, Libanees en een hippe pistolet.
Ik zag mijn collega's terug en ik had me geen beter welkom kunnen indenken. Ballonnen inclusief.
En prachtige projecten, ongelofelijk wat er op een jaar allemaal is gerealiseerd.

En er is een dochter die gelukkig is.
Die me de eerste dag op school lief maar kordaat de klas uitstuurde.
Die het woord 'bolster' leerde, stempelde met herfstblaadjes, boterhammetjes opat en braaf was in de nabewaking.
Die me vertelt dat een rugzak in Bélgica een boekentas is, en in Uruguay een mochila.
Die verwonderd is dat de kindjes hier het liedje van maak nu een buiging kennen.

Het is vrijdag. Ik ben moe, zij is moe.
Ik verzin nog een verhaal.
'Hier hou ik het bed vast, dat ik niet in een droom val.'
Ik streel haar over haar hoofd, zing nog een liedje en sluip de kamer uit.
'Mama?'
Ik keer nog even terug. Ze heeft haar ogen op spleetjes.
'Ik kan zo een beetje kijken. Dat is piepeloeren.'

Ze heeft nu al de beste juffen, als ze op school zo'n schone woorden leert.

Zweven op twee wielen

De avond valt en ik fiets.
Ik ben moe, er is tijd die geen blijf weet met mijn lijf.
Maar ik heb haast: de stad roept.
En er zijn vrienden die wachten.

Ik ben terug, van kilometers verder op de wereld, maar nu zie ik die wereld.
Ik hoor talen die ik niet herken en speur naar gezichten die ik wel ken.

Alles is anders en er is niks veranderd.

En moeder roept op haar zoon, haar armen zwieren boos in het rond.
De zoon draait met zijn pet en zijn ogen.
Aan de kathedraal speelt een straatmuzikant voor het publiek dat nog moet komen.
De winkels zijn toe, maar de straat is vol, iedereen is onderweg.
Ik denk: pas op, hier is het glad bij regen. Blijkbaar zijn blauwe plekken ook na een jaar niet vergeten.
Ik trap, ik glij, ik zoef.
Ik geeuw, ik zweet, ik zweef.
Ik ben thuis.

Briefschrijfproject: the end. Of niet.

Ik schreef 42 brieven.
Dat was zeer fijn.

Er was een vraag, een tussenstand, het einde dat in zicht kwam.

Ik kreeg ook brieven terug. En een paar lange e-mails.
Dat was geen eis, geen verwachting, maar wel heel, heel fijn.

Ik had er 43 moet schrijven, ik ben nog een antwoord verplicht op een brief die laat kwam.
Of 44, of 45, want ik had iemand ook veel eerder en veel meer moeten schrijven.

Ik vroeg voor ik vertrok wie een brief wou krijgen. Ik kreeg verrassende antwoorden en schreef dan ook verrassende brieven. De deuren van mijn hart staan open als ik schrijf, maar ik kan alleen maar afleiden dat niemand me dat kwalijk neemy. Het schrijven ging bijna altijd vanzelf en lang dacht ik er niet over na. En ik schreef ook ongevraagd naar een paar mensen, maar ook hen hoorde ik niet klagen.

Ik zou dat moeten blijven doen, natuurlijk.
Ik word gelukkig van de eenvoud: pen - papier - envelop - zegel - stempel.
En dat blauw-witte randje van een airmail-envelop. Por avion.
De poëzie van het onverwachte.

Een mooi project maar ook gek.
Bij sommige mensen zal het anders zijn, als ik ze weer zie. Omdat er iets geschreven is.
Andere mensen zou ik nog meer willen schrijven, omdat er dingen blijven woelen in mijn hoofd.
Misschien dat ik dat nog doe, misschien dat ik dat nog durf.

Dank je wel aan wie ik mocht schrijven.
Mijn jaar werd er alleen maar beter van.

Veel liefs,
Katelijne

Naar Montevideo - het boek - versie zeven

Ik schik de hotelkussens op het bed.
Hetzelfde hotel waar ik de eerste losse zinnen schreef van wat ik nu een manuscript mag noemen.
Ik plug laptop en hoofdtelefoon in, en kies de afspeellijst 'het boek'.
Ik open 'Naar Montevideo v6.1' en maak er versie zeven van.

Het jaar is voorbij. Het boek is bijna af.
Al zeg ik dat al maanden: bijna, bijna, bijna.

Ik deed geen vrijwilligerswerk, zoals ik me had voorgenomen.
Ik opende geen veggieburgerkraam.
Ik schreef wel een boek, een verhaal. Dat is iets.

Overmorgen vlieg ik terug.
Met 49.198 woorden meer.

Ik hoop dat die woorden een boek worden.

Ambitie is mooi, arrogantie is lelijk. 
Ik hoop dat ik daartussen kan blijven en het manuscript durf opsturen met de juiste trots en net genoeg zelfvertrouwen naar enkele uitgevers. De kans is klein, uiterst klein, dat iemand dit boek echt zou willen uitgeven, maar ze bestaat.

Maar er is nog die zin met dat banaal cliché, er is nog dat detail van de boekenwinkel, en daar moet nog worden geschrapt. En ik moet nog beslissen over het einde.

De eerste lezer, de liefste, vond het echt goed.
De tweede lezer vond dat ook, om heel andere redenen.
De derde lezer niet, maar ik kon verder met vele correcties en de opmerkingen zette iets in gang, in mijn hoofd. Ik herschreef veel.
De vierde lezer kende ik niet maar werd semi-professioneel ingehuurd. Er volgde een rapport met complimenten en scherpe verbeterpunten. Ik voelde me uitgedaagd.
Tegelijk lazen lezers vijf, zes, zeven en acht. Ik werkte ondertussen verder, verder, meer, minder, en weer opnieuw.
En gisteren had ook lezer negen alles gelezen. Hij deed me blozen van heel ver weg, maar had ook nog iets te zeggen, hij heeft gelijk, nog dit, nog dat.

En u? Of u het dan mag lezen?
Wel ja.
Maar er zijn twee voorwaarden.
Eén: het moet eerst af. Niet bijna af, maar af af.
En twee: niet op deze manier. Ik heb genoeg trots om geen document digitaal door te sturen of een slordige bundel papier te overhandigen. Er moet een vorm zijn die klopt. En is dat niet als een echt uitgegeven boek, dan toch als iets moois. Dat moet.
Daarom krijgt ook het manuscript ook de vorm die het verdient. Het verhaal vraagt om de juiste lettervormen, een kaft die past, papier dat pakt. En dan pas zal ik het zenuwachtig bussen bij die en die uitgeverij.

Geef me nog even tijd, een paar maanden.
Het zal stil zijn, ik zal niets meer te vertellen hebben.
Ik zal wachten.
En u iets laten weten.

Reisverslag: Bariloche

We sloten dit bijzonder (reis) jaar af met een dubbeltrip in Noord-Patagonia: Bariloche en Peninsula Valdés.
En ja, weer een mooie reis.

Bariloche

We waren al in Chile aan de andere kant van de Andes. Aan de Argentijnse kant zijn er (bijna) geen vulkanen, wel meren. 

We sliepen de eerste nachten in een cabaña, dat eigenlijk gewoon een stukje van een groter gebouw was, maar Oona vond het super want er was een trap! Het kind zal zotcontent zijn in Berchem, daar mag ze twee trappen nemen om naar haar slaapkamer te gaan. En het was allemaal dik in orde, lekker warm gestookt enzo. 

Onze eerste dag was een druilerige dag, de lente was dan ook nog maar net begonnen. We gingen naar het toeristenbureau voor wat info over de bus, bezochten het stadje (bekend om zijn chocolade, maar believe me, geen enkele van de geproefde chocolade kan tippen aan stukje Côte d'Or Noir de noir).
En we aten kaasfondue. In een Italiaans restaurant. Moet kunnen. 

De eerste dagen dachten we onze plan te trekken zonder huurauto en dat is prima gelukt. We namen de bus langsheen het Nahuel Napi-meer naar het bekendste Argentijnse hotel Llao Llao (helaas lichtjes over ons budget). Het is inderdaad prachtig gelegen, zelfs bij miezer en mist had de plek nog iets idyllisch.

De volgende dag was indrukwekkend wisselvallig: zon en buien de hele tijd door elkaar. Maar wij blijven vrolijk hoor!

We gingen naar Lago Guiterez, waar we een wandeling maakten naar een waterval en dan omhoog naar een mirador. Oona past gelukkig nog steeds in de draagzak, het was een korte pittige klim, maar het uitzicht was prachtig. 

We dachten aan een late lunch in een hostería aan het meer, maar die was helaas gesloten. We zijn uiteindelijk om half vijf in een vegetarisch restaurant in het stadje zelf beland, waar we aan een ongelofelijk snelheid grote borden vol lekkers hebben opgesmuld. 

De volgende dag fluks uit bed en weer een bus genomen die een prachtige rit maakt. Voor omgerekend €0,80 krijg je een prachtige panoramische rit, alleen jammer dat er geen foto-stops zijn op zo'n publieke bus. 

We stapten uit aan de Bahia López en wandelden vandaar terug naar het Llao Llao hotel. 

De hele tijd kwamen we geen andere wandelaars tegen, het was nochtans een mooi tochtje, langs het verstopte meer (Lago Escondido), de Romeinse brug (waarbij mijn frank echt pas heel laat viel dat de Romeinen uiteraard nooit van z'n leven een voet hebben gezet in Zuid-Amerika, die brug was een soort van eerbetoon aan Argentijnse soldaten, ik begrijp niet wat de Romeinen daarmee te maken hebben), toffe bomen (Arrayanes) en prachtige meren.

We hadden flink doorgestapt, en verdienden een heerlijke lunch. Waar beter dan bij Ona, een vegetarisch restaurant! (O)ona stelde niet teleur: zeer, zeer lekker gegeten!

Vervolgens weer de bus op naar het ski-oord Cerro Catedral. We waren eerder laat, niet echt bij stil gestaan dat skiliften in laagseizoen niet tot 's avonds laat open zijn. We haastten ons dus voor de laatste rit naar boven en beleefden een van de leukste uren van ons familieleven. Sneeuw en een kind van drie, dat is een topcombinatie. We gleden op onze poep een paar meters naar beneden, gooiden sneeuwballen, lieten ons helemaal wegzinken in de sneeuw en genoten van het uitzicht. Veel beter kan het leven niet worden. Dat ik een uur later compleet geplet zou worden op de bus tussen hamburgeretende tieners en zwetende mannen mét vieze snorren, wist ik gelukkig nog niet. 

De volgende dag trokken we naar de andere kant van het grote meer Nahuel Napi, naar Villa La Angostura. Niet veel gedaan die dag, vooral genoten van de zalige plek die Ruca Kuyen is! Een vernieuwd hotel met een paar cabañas, al dekt cabaña niet echt de lading, het was echt een groot huis, mooi ingericht en je zit echt in het bos. Links achteraan, ons huisje dus...

Pas heropend en nog in laagseizoen, we hadden het hele domein voor onszelf en dat was leuk in de spa. Heerlijk om na al die maanden nog eens te zwemmen met Oona. 

De volgende dag gingen we naar het nationaal park Los Arrayanes. Dat park is een schiereiland in het Nahuel Napi meer met een mooi wandelpad, dertien kilometer tot in het puntje waar je de arranyanes vindt, die toffe bomen . We zagen een Magellaanse specht van heel dichtbij, zo'n bioloog bij de hand, die wijst je toch altijd op de mooie dingen. 

Oona verbaasde ons met haar wandelgoesting: ze wandelde vlot 3 kilometer en 150 hoogtemeters langs twee uitzichtspunten.

Na die miradors in het begin is het nog een lang 'gewoon' stuk, maar het boske op het einde is inderdaad schattig, de kleur en de vorm van de arrayanes, dat geeft iets heel bijzonders. 

Dan namen we de boot terug naar Villa La Angostura en dan snel, snel naar het hotel, want we moesten dringend de jacuzzi uittesten in de spa! Met schuim! Dat was zó leuk!

Voor de volgende dag hadden we een auto gehuurd en deden we de roadtrip van Siete Lagos. Of toch een stuk daarvan, want we maakten een omweg naar Villa Traful. 's Ochtends stapten we uit voor een korte wandeling door een bamboebos met veel omgewaaide bomen. Oona loste al die problemen op, we hebben het echt getroffen met haar.

In Villa Traful wandelden we na de lunch naar een waterval. 

Het is een idyllisch dorpje, maar dat werd toch pas duidelijk toen we wegreden en het wat begon op te klaren. De rest van de route was zeer mooi, echt een prachtige streek daar. 

De laatste dag in Ruca Kuyen gingen we er nog eens helemaal voor: zwembad, stoombad, sauna, jacuzzi,... Dit is trouwens het uitzicht vanuit de sauna. 

Na een slechte lunch de bus op naar Bariloche waar we op de nachtbus stapten richting Peninsula Valdés, het tweede deel van onze reis... Maar dat lieve kindertjes, is voor een andere keer.

Terug naar België in 10 vragen

• En wanneer zijn jullie dan terug?

Donderdag 16 oktober, na een reis van bijna 24u en een jetlag.

• En is Michiel zijn project dan afgelopen?

Nee hoor. De steiger die hier in zee wordt gebouwd is euh, nog niet echt af, zoals je ziet.

Die wolk boven de eerste foto is speciaal hé? Wolkenliefhebbers kan ik Montevideo van harte aanraden. 

Maar goed, er duiken nog steeds heel wat nieuwe milieu- en vergunningsissues op. Maar intussen versterken twee Uruguayaanse dames het milieu-team, dus dat komt wel goed qua opvolging. Michiel zal ook vanuit België nog een paar dagen per maand het project verder opvolgen en misschien nog eens voor een korte periode naar hier komen. In Antwerpen wacht er hem meer dan genoeg werk, er staan heel wat offertes, bestekken en gunningen te wachten... Dat werk komt de laatste weken al piepen bovenop zijn werk hier en dat is redelijk zwaar.

• En waar gaan jullie nu naartoe?

Ha, nergens! België boven! Het was tof, zo'n jaartje, maar ik én Michiel zijn heel blij om terug te komen. Dat echte expat leven is toch niet helemaal aan ons besteed.

• En je gaat je Spaans toch onderhouden? 

Er zijn ideeën: er zou een Spaans literair café zijn in Borgerhout, een abo op National Geographic en Español, boeken lezen, tetteren met mijn Ecuadoriaanse tante, vrijwilligerswerk met Spaanstaligen,... Keep you posted.

• En het Spaans van Oona?

Dat zal moeilijker worden maar dat vind ik geen prioriteit. In haar fantasiespelletjes spreekt Oona vaak Spaans, we zullen zien hoe lang dat duurt. Ze heeft dit jaar geleerd wat een taal is, ze heeft een (abstract) idee van werkwoordsvervoegingen en andere regeltjes. Dat verdwijnt niet zomaar, denk ik. Daarnaast hebben we wel wat boekjes verzameld en YouTube filmpjes van Pepa of Mickey Mouse worden standaard in het Spaans bekeken, dus dat blijven we nog even zo doen. Voor wie Spaans aan het studeren is, een aanrader hoor, die Pepa.

• En moet je dan meteen beginnen werken?

Ah ja, maandag 20 oktober! En goesting dat ik heb! Jaartje loopbaanonderbreking is afgelopen. Ik neem terug mijn job op, al zal er natuurlijk wel wat veranderd zijn. Maar met mijn geweldige collega's komt dat zeker goed.
Ik ga terug 4/5 werken, het zal al heftig worden met de vrienden van de NMBS en een kleuterschool die eindigt om 15u20. Maar ik mag van mezelf daar niet over zeuren op voorhand dus ook niet bloggen, ha!

• En ga je het dan niet missen?

Uiteraard. Sommige dingen. Andere dingen dan weer niet.

Maar weet je wat? We kunnen daar zeer snel in 't écht over praten, goed hé.

• En de verhuis enzo?

Zoals we gekomen zijn... een deel gaat dus met de luchtvracht en vertrekt al maandagochtend richting douane. Intussen proberen we hier het appartement zeer netjes te krijgen, de eigenares is werkelijk een vervelend mens en ze zal het ons niet eenvoudig maken. In plaats van dit te bloggen zou ik beter de keukenkastjes kuisen. Wat bewijst dat ik na een jaar nog steeds niet echt een goede huisvrouw ben,  al doet deze ingeslagen voorraad Tupperware (één van de weinige dingen die hier goedkoper zijn dan in België) wel anders vermoeden, toch?

• En uw boek?

Ik geef nog een update deze week.

• En het briefschrijfproject?

Idem!

Gracias maestras y amigos!

Ze poseerde voor de foto, als een echte. We schilderden koffiefilters om bloemetjes te maken en we schilderden wasspelden.
Ik leerde haar dat knutselen alles samen is: knippen, plakken, tekenen, schilderen. Ik had niet gezegd tegelijk maar volgens haar is dat hetzelfde als alles samen.

Dan bakten we wafeltjes en zo waren onze bedankjes klaar.

Wat gaat ze dit missen. Wat ga ik dit missen. De warmte, de hartelijkheid, de openheid. Haar kleine klasje met vijf vriendinnetjes en een vriendje. De juffen van inglès, psicomotricidad en música.
Ana, de juf die haar vertrouwen gaf. En veel knuffels, want dat was nodig. Laura, die haar leerde lijntjes trekken, die verhalen vertelt en luistert naar Oona haar verhalen.

Hoe moet dat nu? In een klas van 25? In ons land waar kinderen niet worden begroet met een dikke knuffel en ouders vooral niet te lang aan de schoolpoort mogen blijven staan?

Nog even genieten. Nog 4 keer.

Examen Español: aprobado

Vorige donderdag was de allerlaatste Spaanse les... ik was blij want was het wel wat beu. 

Iedere dinsdag en donderdag zorgden we ervoor dat Oona op tijd in bed lag, want stipt om 20:00u klopte Antonio op onze deur. Dat is een serieuze tijdsinvestering geweest dit jaar: 2x per week les (1,5u) + huiswerk, 4x per week dus.

Met een cursusboek uit de jaren '80 rond de doodsaaie familie Calderón.

En spreek ik nu vlot Spaans? Helaas.

Maar eerst de goede dingen. 77% op het eindexamen, dat is toch niet slecht?

Michiel had nog een paar punten meer, en dat was ook zo de vorige proeven. En verbaal is hij een stuk sterker. 

Die lessen werden op het einde heel goed maar ook frustrerend. Er is theorie wanneer je welke werkwoordstijd moet gebruiken, maar het is ook gevoel, en dat laat zich niet altijd uitleggen. 

Ik heb heel wat opstellen geschreven, over België, over onze uitstapjes en reizen, over maatschappelijke thema's... en vooral in die teksten merk ik veel vooruitgang: ik gebruik veel meer verschillende werkwoordstijden en mijn woordenschat is ook aanzienlijk uitgebreid. 

Tijdens de lessen hebben we ook wat aandacht besteed aan spreekwoorden en zegswijzen. Vooral Michiel heeft er veel lol in gehad om zijn collega's te verbazen met zinnen zoals 'ojo al piojo' en 'sos boleto'.

Ons tempo lang aanzienlijk hoger dan een klassiek taalschool-verhaal (ik startte ook niet vanaf nul), maar toch, ik kom nog absoluut niet uit mijn woorden. Na 10 maanden les. Ok, al onze vakanties meegeteld, is dat wel wat minder.

Om een taal écht te leren, moet je het gewoon doen en durven. En ik had daar de gelegenheid niet voor. Of beter: ik heb mezelf die gelegenheid niet gegeven. Ik schreef een boek wat toch een van de eenzaamste bezigheden is die je je kan indenken. 

Ik heb mijn praatjes met Armando van de wasserij (moet ik nog eens iets over vertellen!), met de juffen van de Jardín en met onbekenden in de supermarkt die Oona haar blonde haar willen aanraken maar dat zijn nu echt altijd dezelfde zinnen. 

Ben ik nu te kritisch voor mezelf? Nee hoor. Ik voel me er toch niet geweldig bij, na een jaar terugkomen met zo'n slecht Spaans. 

Voor we vertrekken, doe ik nog de kapperstest. Als ik bij de kapper uitgelegd krijg hoe ik mijn haar wil én met de man of vrouw een degelijk gesprek kan voeren, dan zal ik wat milder zijn voor mezelf. 

En ik kocht ook een Spaans boek:

Het stond al lang op mijn te-lezen lijstje, het is geen zware literatuur en ik had mezelf in de boekenwinkel voorgenomen: als ik de flaptekst begrijp, koop ik het boek. En zo dus...  Benieuwd hoe vlot het zal gaan, lezen kan ik gelukkig beter dan spreken, maar een boek, dat is toch nog altijd iets anders.

Maar nu eerst nog 12 dagen naar Argentina en reken maar dat ik met elke ober, receptioniste en mede-bus-reiziger een babbeltje zal doen. 

Koken met een kleuter: een handleiding

1. De titel is koken met een kleuter. Enkelvoud. Koken met kleuters, geen idee. Of toch wel. Ik heb het idee dat dat heel lastig is. Maar indien je dus over 1 kleuter beschikt: ga verder. 
2. Denk na over je motief. Koken met een kleuter omdat het dan sneller vooruit gaat? No way. Zet uw kind voor tv of ipad en hak zelf als de wiederweerga uw courgettes, dát zal sneller gaan. Wil je echter je kleuter entertainen, bezig houden met iets leuks (en educatief! jaja, zo zijn we!), en is tijd géén issue, lees dan verder. 
3. Mise-en-place is alles. Indien je niet wil dat de bloem over de vloer wordt gezeefd, de boter over de tafel wordt uitgesmeerd, de courgetteschijfjes worden platgeduwd, dan is er maar één remedie: zorg dat alles klaarstaat voor je begint. Stop uw oren dicht voor kleutergezeur tot elk ingrediënt en elk keukengereedschap klaar ligt. Want het is dat korte moment dat je je even omdraait om nog de suiker te nemen, of een mes of een pottenlikker, dat de kleuter de kans ziet om een signatuur-gerecht te maken met z'n eigen sympathieke handtekening. Tijd is geen issue (zie punt 2) je hebt dus ook tijd ingecalculeerd voor de opkuis, maar los van tijd is dat ook gewoon niet plezant om chaos op te dweilen. Wees gewaarschuwd...
4. Ik doe niet aan kleuterrecepten. Niet dat dat niet lollig kan zijn, boterhammen met gezichtjes of pudding in drie kleuren. Maar ik wil écht eten maken en ik wil de kleuter een leuke tijd bezorgen. Dus wij maken brood, pasta, ovenschotels, pizza, soep,... gewoon de dingen die we eten dus. 
5. Het belangrijkste is het proeven. Proeven in elke stap. Mijn kleuter mag bloem proeven en ontdekt zo dat dat niet lekker is. Ook rauwe aardappel. Naar 't schijnt is dat giftig, maar een kleuterhapje lijkt me educatief verantwoord. Dat ze ook graag ongebakken brooddeeg eet (ze eet dat zelfs stiekem...) baart me meer zorgen. Zorg voor gefaseerd proeven en maak het heel belangrijk. De kleuter eet dus soms al een hele rauwe wortel en halve paprika op tijdens het koken, maar ik vind dat geen punt. 
6. Verzin opdrachten. Courgetteschijfjes stapelen. Pompoenblokjes overbrengen van de snijplank naar de kookpot. Alle opdrachten met de handen scoren dubbel. Falafelballekes rollen is moeilijk voor een kleuter. Een klod kikkererwtenbrij in mama's handen zwieren die dan de ballekes rolt is makkelijk én tof. Het concentratievermogen van een kleuter is miniem. Zorg dus voor afwisseling en maak alles belangrijk. Het is belangrijk dat je de suiker schepje per schepje toevoegt. Het is belangrijk dat je heel lang roert. Het is belangrijk dat elk blaadje spinazie gewassen wordt, twee keer. Of doe maar drie keer. 
7. Tools, gadgets, spullen, exclusief voor de kleuter. Favorieten zijn: pottenlikker, siliconenborsteltje, zeef. Verzin opdrachten rond de tools: er is altijd wel iets dat ingesmeerd kan worden met een beetje olijfolie en bloem kan altijd worden gezeefd. Maak de balans: dertig seconden langer afwassen of vier minuten een brave kleuter?
8. Leg alles uit. Iedereen in het bezit van de waarom-kleuter heeft de keuze: gek worden of doorgaan. Waarom wordt dat schuim? Waarom doe je er zout bij? Waarom mag dat niet plat? Waarom mag ik niet snijden? Antwoorden is moeilijk en lastig, tenzij je er zelf de fun van in ziet. Extra voordeel: tijdens je antwoord staart de kleuter je aan en heb jij als multitasker de tijd om snel iets uit handen te nemen of af te werken. 
9. Herhaal wat gevaarlijk is. Elke keer. Bij ons: de keukenrobot en de oven. Ik kijk streng, spreek luid en duidelijk en met een gevaarlijke ondertoon en kijk de kleuter diep in de ogen. De kleuter weet ondertussen dat ik het meen. De kleuter weet wat ik ga zeggen nog voor ik mijn mond heb opengedaan, maar ik dwing haar om toch te luisteren. Je mag niet aan de oven komen. Je mag niet aan de keukenrobot komen. Je doet best je handjes op je rug, zo kan je het ook niet per ongeluk doen. Alleen zo leert de kleuter. En zeg eerlijk, je gelooft ook niet zomaar wat je maar één keer is gezegd. Herhaal het gevaar om het te voorkomen. 
10. Ze zeggen dat samen koken kinderen beter doet eten. Ik zou het niet weten, we hebben een makkelijke eter, op aubergines na (wat jammer is omdat dat nu net mijn lievelingsgroente is, maar je hoort me niet klagen). Ik weet niet welke rol ons gezamenlijk kookritueel daarin speelt. Maar als onze kleuter speelt met haar popjes in een imaginaire keuken, dan zoekt ze eerst een recept, dan maakt ze deeg dat effekes moet rusten, gebruikt ze snuiven kaneel en zout, en snijdt ze alsof steentjes look. Dan ben ik fier, ah ja. 
11. Opkuis doe je ook samen, uiteraard. Maar opnieuw: wat is het motief? Dat het dan sneller is opgerommeld? No way. Zie punt 2. 'Helpen' met de afwas is tof. De muren en kasten 'kuisen' met een sponsje is nog toffer. En als de kleuter dan nog zelf een of ander poetsproduct in de emmer mag kappen of een drupje cif mag spuiten, kan de dag niet meer stuk. 
12. Eet smakelijk. Zeg dat het zó lekker smaakt omdat de kleuter heeft geholpen. En meen dat. 

Ik moet genieten

Jullie zijn bezorgd.
Jullie zijn bang dat ik tussen het aftellen door (nog 25 dagen) vergeet te genieten.
Ik kan jullie geruststellen.

Deze middag liep ik met een prinsesje aan mijn hand naar de Jardín.
De lente en de juffen worden gevierd en er is een baile. 
In haar hoofd en het mijne is dat geen fuif, maar een bal.

Ik trek haar de prinsessenjurk aan en doe glitters op haar lippen.
En dan gebeurt de magie.
Ze straalt, ze geeft licht, ze glinstert, ze wedijvert met de heldere lentezon.

Zeven keer slik ik gelukstranen in want die zijn moeilijk te begrijpen als je drie bent.
Licht als vogeltjes stappen we verder, iedereen kijkt en het is onduidelijk wie er het meest geniet, zij of ik.

Ik laat haar achter bij de liefste juffen die er zijn en wandel, nog even licht, terug naar huis.

Het is een fantastisch jaar geweest, want ik was een échte koningin, met mijn koning en mijn prinses.
En ik had tijd om dat allemaal te beseffen.

Our Favorite (veggie) Lunchspots in Montevideo

On Saturdays, we like to go out for lunch with our 3 year old daughter. So these are not the chic, fancy restaurants to go for a late dinner with your lover, but some nice places in Montevideo where you can have an informal lunch.
Sorry, I almost never take pictures in a restaurant, my mind is only focused on eating at that time :-).

• Bosque Bambú

Vegetarian buffet. Recently, they changed the interior, so you enter through the shop (with eastern food items) to the restaurant. You pay by weight, just fill a plate and pay at the counter (around 250 pesos for a full plate). It's not cosy and in winter season, it can be cold. But the buffet is great, there's a huge (cold) salad bar and a huge bar with amazing vegetarian dishes. In my opinion, the brown plates which don't look so appealing, are the best!

facebook Bosque Bambú (but not really active)
Lunch
Centro

• Bechamel

This restaurant opened recently but we went already five times. Their menu is not that extended, and besides of the tradicional (and not so special) pasta/ravioli, they have some meatless plates that are great. Try the curry of vegetables, or the quinoa-risotto. Last time we ordered a pizza 'Bechamel' and it was one of the best we had in this town. And the staff is extremely friendly and willing to do everything to make you comfortable.

Facebook Bechamel
Lunch & dinner
Pocitos/Punta Carretas

• Namasté

Vegetarian restaurant, I like the chivitos. The plate of the day is a cheap option, but the quality depends.

Website Namasté
lunch & dinner
Parque Rodó

• Sabor Urbano 

Oh, I wish we had a place like this in Antwerp! It's really cheap and delicious vegetarian food. We never had lunch in the restaurant itself, it's more like a snack bar. But when we order food (delivery) , it comes fast and warm. I especially like the blinis and quesedillas. Their vegetarian chivitos are ok, but I don't like that soja-milanesas. Sometimes, they use just too much olive oil, but in general: great food, I'm sure even non-vegetarians will love this type of food!

website Sabor Urbano
Lunch & dinner - delivery
Pocitos

• La Pasionaria

They call themselves as a 'universo creativo' (check the design shop!) and that also counts for the restaurant. It's such a great place, nicely decorated, friendly staff.. The dish of the day is always original (a pink risotto that was amazing!) but you will find also some classics like vegetable pie or lasagna. Bread is also good, and yes, the desserts! A 'moelleux au chocolat', perfectly cooked, without dulce de leche, love it! And it's so peaceful and quite here, a place where you can relax completely.

It's maybe a bit more expensive, but the quality makes it reasonable. 

Website La Pasionaria

Lunch

Ciudad Vieja

• Jacinto

Popular and crowded, even in winter. But we had a creative salad, the best cannelloni and a vegetable pie with a crunchy crust! It's busy but worth to wait a bit, service is extremely fast!

Website Jacinto

Lunch

Ciudad Vieja

• Philomène Café

When we first arrived in Montevideo, we stayed in a hotel close to Philomène. I've been there so often, I can't count it , but most of the time to drink a good tea and to work (good wifi, check my other blogpost). For lunch they serve sandwiches, wraps, salads, ... all fresh and well prepared. 

Website Philomène

Lunch

Punta Carretas

• Hoy te quiero

We went to this place three times, with different people and only one plate was disappointing (i think some couscous-salad which was 90% couscous). They serve great vegetarian hamburgers (I tried two different ones, both were great!), served with 'papas rústicas'. Wraps are also recommended. So enough choice for vegetarians! Plate of the day is sometimes with, sometimes without meat. 

Facebook Hoy Te Quiero
Lunch & tea-time
Pocitos

No lunchspots, but you shouldn't miss...

• Don Aurelio (delivery - Pocitos)

Good 'parilla' pizza! Try the pizza vegetariana or pizza 'Don Aurelio'

facebook Don Aurelio

• Nonna 

Finally a good bakery in Pocitos! We like the ciabatta and the bread flavoured with cheese, garlic, herbs,... You can see the bakery behind the window, it's amazing how many different things (bread, pastries, cakes,...) they have, all fresh and homemade.

facebook La Nonna

• Las Delicias

Ice-cream delivery? Hell ya! I love it! (or you can go to Punta Carretas/Carrasco/Géant)
Favourite taste; chocolate Bariloche

No website, but easy to order from PedidosYa!

Discussie

Hij zegt dat er geen goede en geen slechte zijn. Dat de oorlog toch om geld gaat. Om olie, om gas.

Hoe zijn we van Belgische chocolade hier beland?

Hij zegt dat zolang de politiek zo corrupt is, er niets zal veranderen.
Hij zegt dat wij, hij, ik misschien, niets kunnen doen.

Ik zeg dat het me stoort dat hij spreekt over wij en zij. Hij zegt dat ik me daar nu even moet over zetten, dat dat nu eenmaal nodig is om dit gesprek te voeren.

We hebben allebei geluk gehad, daar zijn we het plots over eens, geluk met de plek waar we geboren zijn. Maar hij gelooft niet dat wij diegene moeten helpen die dat geluk niet hebben, want dat zij, ja 'zij', niet echt geholpen willen worden, dat zij liever genieten van 'het systeem'.

Ik kom niet op goede Engelse woorden voor vooroordelen en een vicieuze cirkel.

Hij zegt dat geld geven geen zin heeft, waar komt dat geld dan terecht. Hij weet het wel, ja.

Hij zegt dat hij mijn mening respecteert. Ik weet dat het een aankondiging is voor meer modder, een soort van excuus voor de volgende verhalen als bewijs, de verhalen die ik niet wil zien volgens hem.

Ik zeg dat het in Borgerhout, in mijn stad, waar ik werkte, al jaren goed gaat, dat er behoorlijk netjes wordt samengeleefd, en dat ik sterk geloof dat heel wat jeugdwerkers en buurtwerkers hier een belangrijke rol in spelen, maar dat het nieuwe stadsbestuur dat niet genoeg wil zien.

Hij zegt dat de bom misschien wat langer tikt voor ze zal ontploffen. Of dat ze is verlegd.

Hij gelooft niet in structurele hulp. Hij gelooft niet in hulp, niet in structuur. Als hij iets aan een bedelaar geeft (geen geld natuurlijk, dat betaal je hun verslaving, toch) dus als hij een halfopgegeten broodje geeft, dan doet hij iets voor de wereld.

Ik ga weg, ik wil slapen.
Ze zeggen nu zeker iets tegen elkaar over jong en naïef en onwetend en ach.

Ik kan niet slapen. Niet omdat ik als de verliezer uit de discussie kom, de afloop kende ik al van bij het begin.

Maar wat is het nu best? Deze discussie voeren, met alle mogelijke clichés, en proberen zeggen dat ik weiger te geloven dat ik niets kan doen. Heeft dat zin? Of is dat tijdsverspilling? Lees ik dan beter een boek om de wereld beter te begrijpen?

Ik verlang naar huis, naar mensen die hetzelfde denken, naar mijn veilige cocon, naar vrienden die mijn verontwaardiging delen.

Of is dat net goed, noodzakelijk, om af en toe het gesprek aan te gaan met mensen met fundamentele andere ideeën, is dat misschien zelfs een plicht? Ook al lukt het mij op geen enkele manier om het gesprek te bevrijden van clichés en dooddoeners?

Ik geraak er niet uit.

Het is ochtend, ik heb honger, ik schrijf dit en het zal wegen op mijn dag, dat ik niet weet welke rol ik moet spelen.

Reuze zondag

Kom meisje, we gaan dieren kijken. Het is een mooie dag, maar neen, nog niet mooi genoeg voor een rokje.

Van alle boerderijen zijn de dieren naar hier gekomen.
We zien reuzenstieren, schapen met kilo's wol en slanke paarden.

'Daar is de wasserij!'
De dieren worden gewassen, geschoren, nauwkeurig bijgeknipt en ze krijgen een brushing. Een andere reusachtige stier staat geduldig in de rij te wachten op zijn beurt.

'En deze is de winnaar. De mooiste koe.'
Ze zegt het heel beslist, we durven haar niet te zeggen dat ze wel erg mager is.

Later wil ze dokter worden, en maestra en poetsvrouw. En misschien nu ook wel boerin.

Zij eet pizza, ik een slaatje, hij een risotto van quinoa in het restaurant waar we ondertussen als vrienden worden onthaald.

Michiel heeft werk, teveel werk, dus hij zet ons af aan de speeltuin. Ze klimt hoog, ze durft, en weet dat ik haar bewonderend zal toeroepen.
'En als ik een reus ben, dan kan ik nog hoger klimmen. Tot in de bomen!'

Ze wil op de schommel, de blauwe. En op de wip, de gele. We begrijpen nog altijd niet waarom dat zo moeilijk gaat, wij tweeën op de wip. Dan gaan we naar de draaimolens.
'Hebben we nog pomponnetjes, mama?'
Bonnetjes hebben we nog, dus ze mag kiezen. Het wordt achtereenvolgens een bootje, een paard dat op een neer gaat en een reuzenschildpad.
'Een schildpad heeft geen stuur, hé mama, maar dat is niet erg. Kijk, zo'n grote schildpad maar zo'n schattig hoofdje.'

De zon begint te zakken, meisje, tijd om naar huis te gaan. Met de bus of nog even met de voeten?
Het antwoord wordt gehuppeld.
Oona kiest de straten waar geen bussen rijden.
'Daar is het rustig, dan kunnen we praten, over baby'tjes. En dinosaurussen. En dinosaurusbaby's. Hoe heet jouw baby'tje? Die van mij Kwanikola.'
Er is weinig waar ze tegenwoordig meer van geniet dan van het vormen van zelfverzonnen woorden en namen met haar mooie fijne mond en lippen. Gevolgd met nauwkeurige instructies hoe je die naam dan wel uitspreekt, lettergrepen netjes gesplitst. Kwa-ni-ko-la.
'Wat een gekke naam, Oona, Mijn baby heet gewoon Nina.'
'Nina? Wat een gekke naam.'

Even later lopen we grommend als twee monstruos achter elkaar. Dan lopen we over muurtjes en springen we naar beneden. Dan is er weer een denkbeeldig hondje dat ons volgt. Of nee, een reuzehond!
De bus, vraag ik nog een keer? Nee, de voeten zijn nog niet moe. We moeten we over alle putten in het voetpad springen, maar dat is onmogelijk in deze stad.
'Wie gaat dat allemaal maken? Dat is veel werk.'
We staan stil bij elke boom met een holletje: we zijn er nog niet uit of er nu eekhoorns of kabouters wonen.
Mini-eekhoorns en mini-kabouters, bestaan die ook?

We groeien verder in de dag en onze schaduwen worden langer.
'Kijk nu hoe ik ben gegroeid!'
Ik moet oppassen, want mag niet op haar schaduw stappen.
'We moeten nu toch wat sneller lopen, meisje, papa zal zich afvragen waar we blijven.'
'Ooooh. Waarom is het vandaag zo'n kleine dag?'

Het was een grote dag, meisje. Een reuze dag.