Dat was zeer fijn.
Er was een vraag, een tussenstand, het einde dat in zicht kwam.
Ik kreeg ook brieven terug. En een paar lange e-mails.
Dat was geen eis, geen verwachting, maar wel heel, heel fijn.
Ik had er 43 moet schrijven, ik ben nog een antwoord verplicht op een brief die laat kwam.
Of 44, of 45, want ik had iemand ook veel eerder en veel meer moeten schrijven.
Ik vroeg voor ik vertrok wie een brief wou krijgen. Ik kreeg verrassende antwoorden en schreef dan ook verrassende brieven. De deuren van mijn hart staan open als ik schrijf, maar ik kan alleen maar afleiden dat niemand me dat kwalijk neemy. Het schrijven ging bijna altijd vanzelf en lang dacht ik er niet over na. En ik schreef ook ongevraagd naar een paar mensen, maar ook hen hoorde ik niet klagen.
Ik zou dat moeten blijven doen, natuurlijk.
Ik word gelukkig van de eenvoud: pen - papier - envelop - zegel - stempel.
En dat blauw-witte randje van een airmail-envelop. Por avion.
De poëzie van het onverwachte.
Een mooi project maar ook gek.
Bij sommige mensen zal het anders zijn, als ik ze weer zie. Omdat er iets geschreven is.
Andere mensen zou ik nog meer willen schrijven, omdat er dingen blijven woelen in mijn hoofd.
Misschien dat ik dat nog doe, misschien dat ik dat nog durf.
Dank je wel aan wie ik mocht schrijven.
Mijn jaar werd er alleen maar beter van.
Veel liefs,
Katelijne
Geen opmerkingen:
Een reactie posten