Traditie

Het is die tijd van het jaar.
En wij zijn zo van die mensen. Die alles opsparen.
Alle paperassen gaan op de stapel.
En vanavond is het tijd voor de stapel.

Vanavond triëren wij het leven van het voorbije jaar.
Er passeert een medische ingreep, een attest omdat we centen hadden gestort voor een rechtszaak tegen vuile roofvogelbusiness, een zwemkamp met die mega strenge meester, het waanzinnige bedrag dat we besteden aan kinderopvang, een onbegrijpelijk document van mijn groepsverzekering (ik probeer af te leiden wanneer financieel gezien het beste moment is dood te gaan), de plannen van een passief-appartement dat veel te duur bleek, de garantie van een babybed, een certificaat van een opleiding en de papieren van een erfenis.

Ik begrijp nog altijd niets van nalatenschap blote eigendom, onroerende voorheffing, of vervangingsinkomens. En toch denk ik: al bij al geen slecht jaar.

We drinken een gin tonic.
Wij vieren de orde die weldra komt.
Santé.

Rare stad.

Een kopie maken kost omgerekend €12 cent per blad en dat wordt niet goedkoper, hoeveel je ook print. De man is verbaasd dat ik dan tóch 150 pagina's wil printen. En oh ja, dat gaat wel een uurtje duren. Ondanks dat er toch 3 grote kopieerbeesten achter zijn toog staan.
In de supermarkt weigert de inpakjongen om een zak yoghurt in mijn herbruikbare tas te steken, dat hoort volgens hem apart in een plastic zakje. Ik leg het er zelf bij en hij is oprecht verbaasd.
De koerierdienst belt mij een dag later op om te zeggen dat ik tóch nog extra moet betalen voor mijn pakket naar België. Ik koop dus iets en moet dan nog eens terugkomen om bij te betalen.
De fietsenmaker trekt de geblokkeerde ketting weer op zijn plaats. En daar moet ik vreemd genoeg niets voor betalen.
Ik bestel wat later een milkshake en die wordt gemaakt met water (!). Ach, het leven der huisvrouw.

Maar dan is het avond en gaan we naar Teatro Solis, een prachtig theater met de grandeur (of toch bijna) van de Bourla.



Het is de internationale dag van de jazz, en het Avishai Cohen trio komt. En het was perfect.
Die man lijkt vergroeid met zijn contrabas. Met een schijnbaar gemak tovert hij fantastische muziek. De drummer mepte er soms wat teveel op los naar mijn mening, maar de pianist maakte dat met zijn virtuositeit en schattigheid helemaal goed. Wondermooie ballades, improvisaties die me deden denken aan Steve Reich en af en toe verrassingen. Waw. De meeste nummers van de nieuwe plaat die binnenkort uitkomt.
Afsluiten met een stomende bewerking van de klassieker 'Bésame'.

En voor de bisnummers haalt zijn nog een troef boven: zijn stem. Helemaal alleen op zijn contrabas zet hij een prachtige versie neer van het gospelnummer 'A motherless child'. Bàm, ik dacht dat Gregory Frateur en Tijs Delbeke de mooiste versie van dit nummer konden brengen, maar dit was minstens zo straf. En dan was er nog dit, een Argentijnse klassieker (ode aan een dichter die van een steiger in de Mar del Plata sprong). Ik moest mezelf tegenhouden om de man nadien geen knuffel te gaan geven. En het was echt nog veel mooier, intenser, dan in dit filmpje.



Wat een dag.

Bestel uw tickets voor Jazz Middelheim want daar komt Avishai Cohen met een nieuw project: strijkers en een hobo, zowaar. En ik zit dan hier, ja.

Hoe geraak je aan 1800 dollar in Montevideo.

We moeten US$1800 cash betalen voor de administratie van ons appartement.

In dollars dus want alles wat wat duurder is (elektronica, huur van deftige appartementen, chique kleren,...) betaal je hier in dollars. De koers van de Uruguayaanse pesos is veel te wispelturig.
We moesten dat vandaag betalen maar dat is niet gelukt.  Door een andere administratieve kwestie is het gelukkig uitgesteld tot morgen.

Op onze rekening staat veel meer dan 1800 dollar. 
We zijn nu al 48 uren hiermee bezig en hebben nog altijd maar 900 dollar.

Je kan hier in Uruguay aan de bankautomaten maximum 300 dollar afhalen per keer.
Je zou meer kunnen afhalen bij de bank, maar we hebben nog geen bank. We hebben nog geen adres en dus geen bank. Dus we moeten het met onze buitenlandse kaarten doen.

Met maestro geld afhalen is het voordeligste.
Maar dat werkt niet, nergens precies.
Daarom dan maar met visa.
Dat is duur.
Bovendien zit daar een limiet op. Die is nu verhoogd (we hebben gelukkig goede connecties bij de bank).
Je kan dus 300 dollar afhalen per keer én er er is een daglimiet van 600 dollar waar onze bank niks aan kan doen.
Je moet dus zes keer gaan. Dat is dus drie dagen twee keer.
We konden uiteindelijk 900 dollar afhalen.
Maar dan zitten er blijkbaar geen dollars in de automaten.
Dan maar pesos die zullen wisselen voor dollars (weer extra kost).

 De visa kaarten blokkeren nu helemaal, ook geen pesos meer.
Als we het proberen, blokkeert de automaat. Ook voor de andere mensen. Vervelend.

We hebben eind volgende week 9000 dollar nodig. Dat moeten we op een geblokkeerde rekening zetten. Dat kan niet gestort worden, maar moet ook cash naar de bank. Dat zou 30 keer afhalen betekenen over 10 dagen. In de veronderstelling dat er steeds dollars in de automaten zitten.
Daar wordt nu een andere oplossing voor gezocht. Oh god, ik hoop het.

We zijn weer twee uur later. Michiel gaat na een tip van een collega nog eens proberen. We moeten blijkbaar voor maestro 'mastercard international' kiezen. Raar, maar het werkt. Hij kan 400 dollar afhalen. 300 en dan nog eens 100. Maar de daglimiet voor Maestro is blijkbaar 400 dollar.

Nog steeds 500 dollar tekort. Michiel zijn collega wil voorschieten. Dan kunnen we morgenvroeg het geld geven. Vervolgens kunnen wij op twee dagen 500 dollar afhalen en zijn collega terugbetalen.

Intussen betalen we zoveel mogelijk met onze visakaart. Dan accepteren ze hier gelukkig overal, vanaf 2,5 euro. Maar ik wil niet weten hoeveel Visa al aan ons heeft verdiend: elke keer dat we iets betalen met Visa én elke keer dat we geld afhalen met Visa.

En we moeten ook twee bedden kopen. Want het appartement heeft geen bedden. Maar eerst zien hoe we dat dan weer gaan betalen.

En verder nog iets leuks gedaan vandaag? Bwa, niet echt. Oona deed van stout kindje vandaag. Ik liet een kom erwtjes in saus vallen in de kitchenette (semi-vers koken heet dat hier, want stoute kindjes om 20u nog meenemen op restaurant is geen goed plan). Ik vraag me af of ik Oona naar een crèche kan sturen waar er schimmel op de muren groeit, maar maar ze wel een mini-moestuin hebben.
Morgen wordt alles beter want het is absurd om mijn humeur te laten afhangen van een voze visakaart.