Dank.

Dankjewel.
Voor het lezen.
Voor het volgen.
Dankjewel voor dat gesprek, die e-mail omdat ik weer dit of dat heb geschreven.
Meelezen was soms meeleven en ik voelde me warm omringd.
Het is een mooi en gelukkig jaar geweest.

Nu neem ik pauze, ik blog even niet meer.
Die pauze was eigenlijk al begonnen, maar ik was nog iets vergeten: dankjewel.

Het is niet dat ik niet weet waarover te schrijven nu ik terug hier ben. Er is ons huis dat meer thuis is dan ooit. Er is Oona die elke dag haar eigen geluk maakt en al even blij is met haar boekenrekje als ik. En een jeugdboek dat ik terug vond. Mijn fijne job waar ik pagina's vol over kan schrijven. Een prachtige voorstelling die ik zag.

En er is mijn boek. Half december moet het klaar zijn. Dan lees ik het nog eens helemaal en vraag op strenge toon aan mezelf: is het goed genoeg? Als er een ja volgt, dan worden die 49.768 woorden een boek. En dan mag iedereen het lezen, hoe dat zullen we nog wel zien.
Dankjewel voor de steun, dankzij jullie ben ik blijven schrijven.

Vandaag komt er zon, zeggen ze.
Ik hoop het want er hangen grijze wolken om me heen. En als ik daarover schrijf, schrijf ik me brutaal een weg in het leven van anderen. Die ik bovendien graag zie. Ik denk niet dat ik dat wil en misschien heb ik al eerder die grens overschreden. Daarom even pauze.

Alles komt altijd goed.
Ook zonder blog, weet je?

Misschien tot snel, misschien ook niet.
Maar vooral: dankjewel.