vrijdag 24 oktober 2014

Het is veel maar het is goed.

File. Parkeerproblemen. Treinvertragingen. Een wekker.
En een agenda. En die vulde zich angstwekkend snel.



Maar ook met leuke dingen.
Ik fietste. We gingen efkes naar IKEA, en waren vergeten dat dat onmogelijk is, efkes.
En het paste ook allemaal maar nipt in de auto, dat ook.
Ik ging op café, dronk pintjes en wijn.
Ik at heerlijk Thaïs, Italiaans, Libanees en een hippe pistolet.
Ik zag mijn collega's terug en ik had me geen beter welkom kunnen indenken. Ballonnen inclusief.
En prachtige projecten, ongelofelijk wat er op een jaar allemaal is gerealiseerd.

En er is een dochter die gelukkig is.
Die me de eerste dag op school lief maar kordaat de klas uitstuurde.
Die het woord 'bolster' leerde, stempelde met herfstblaadjes, boterhammetjes opat en braaf was in de nabewaking.
Die me vertelt dat een rugzak in Bélgica een boekentas is, en in Uruguay een mochila.
Die verwonderd is dat de kindjes hier het liedje van maak nu een buiging kennen.

Het is vrijdag. Ik ben moe, zij is moe.
Ik verzin nog een verhaal.
'Hier hou ik het bed vast, dat ik niet in een droom val.'
Ik streel haar over haar hoofd, zing nog een liedje en sluip de kamer uit.
'Mama?'
Ik keer nog even terug. Ze heeft haar ogen op spleetjes.
'Ik kan zo een beetje kijken. Dat is piepeloeren.'

Ze heeft nu al de beste juffen, als ze op school zo'n schone woorden leert.


zondag 19 oktober 2014

Zweven op twee wielen

De avond valt en ik fiets.
Ik ben moe, er is tijd die geen blijf weet met mijn lijf.
Maar ik heb haast: de stad roept.
En er zijn vrienden die wachten.

Ik ben terug, van kilometers verder op de wereld, maar nu zie ik die wereld.
Ik hoor talen die ik niet herken en speur naar gezichten die ik wel ken.

Alles is anders en er is niks veranderd.

En moeder roept op haar zoon, haar armen zwieren boos in het rond.
De zoon draait met zijn pet en zijn ogen.
Aan de kathedraal speelt een straatmuzikant voor het publiek dat nog moet komen.
De winkels zijn toe, maar de straat is vol, iedereen is onderweg.
Ik denk: pas op, hier is het glad bij regen. Blijkbaar zijn blauwe plekken ook na een jaar niet vergeten.
Ik trap, ik glij, ik zoef.
Ik geeuw, ik zweet, ik zweef.
Ik ben thuis.




woensdag 15 oktober 2014

Briefschrijfproject: the end. Of niet.

Ik schreef 42 brieven.
Dat was zeer fijn.

Er was een vraag, een tussenstand, het einde dat in zicht kwam.

Ik kreeg ook brieven terug. En een paar lange e-mails.
Dat was geen eis, geen verwachting, maar wel heel, heel fijn.




Ik had er 43 moet schrijven, ik ben nog een antwoord verplicht op een brief die laat kwam.
Of 44, of 45, want ik had iemand ook veel eerder en veel meer moeten schrijven.

Ik vroeg voor ik vertrok wie een brief wou krijgen. Ik kreeg verrassende antwoorden en schreef dan ook verrassende brieven. De deuren van mijn hart staan open als ik schrijf, maar ik kan alleen maar afleiden dat niemand me dat kwalijk neemy. Het schrijven ging bijna altijd vanzelf en lang dacht ik er niet over na. En ik schreef ook ongevraagd naar een paar mensen, maar ook hen hoorde ik niet klagen.

Ik zou dat moeten blijven doen, natuurlijk.
Ik word gelukkig van de eenvoud: pen - papier - envelop - zegel - stempel.
En dat blauw-witte randje van een airmail-envelop. Por avion.
De poëzie van het onverwachte.

Een mooi project maar ook gek.
Bij sommige mensen zal het anders zijn, als ik ze weer zie. Omdat er iets geschreven is.
Andere mensen zou ik nog meer willen schrijven, omdat er dingen blijven woelen in mijn hoofd.
Misschien dat ik dat nog doe, misschien dat ik dat nog durf.

Dank je wel aan wie ik mocht schrijven.
Mijn jaar werd er alleen maar beter van.

Veel liefs,
Katelijne

dinsdag 14 oktober 2014

Naar Montevideo - het boek - versie zeven

Ik schik de hotelkussens op het bed.
Hetzelfde hotel waar ik de eerste losse zinnen schreef van wat ik nu een manuscript mag noemen.
Ik plug laptop en hoofdtelefoon in, en kies de afspeellijst 'het boek'.
Ik open 'Naar Montevideo v6.1' en maak er versie zeven van.

Het jaar is voorbij. Het boek is bijna af.
Al zeg ik dat al maanden: bijna, bijna, bijna.

Ik deed geen vrijwilligerswerk, zoals ik me had voorgenomen.
Ik opende geen veggieburgerkraam.
Ik schreef wel een boek, een verhaal. Dat is iets.

Overmorgen vlieg ik terug.
Met 49.198 woorden meer.

Ik hoop dat die woorden een boek worden.

Ambitie is mooi, arrogantie is lelijk. 
Ik hoop dat ik daartussen kan blijven en het manuscript durf opsturen met de juiste trots en net genoeg zelfvertrouwen naar enkele uitgevers. De kans is klein, uiterst klein, dat iemand dit boek echt zou willen uitgeven, maar ze bestaat.

Maar er is nog die zin met dat banaal cliché, er is nog dat detail van de boekenwinkel, en daar moet nog worden geschrapt. En ik moet nog beslissen over het einde.

De eerste lezer, de liefste, vond het echt goed.
De tweede lezer vond dat ook, om heel andere redenen.
De derde lezer niet, maar ik kon verder met vele correcties en de opmerkingen zette iets in gang, in mijn hoofd. Ik herschreef veel.
De vierde lezer kende ik niet maar werd semi-professioneel ingehuurd. Er volgde een rapport met complimenten en scherpe verbeterpunten. Ik voelde me uitgedaagd.
Tegelijk lazen lezers vijf, zes, zeven en acht. Ik werkte ondertussen verder, verder, meer, minder, en weer opnieuw.
En gisteren had ook lezer negen alles gelezen. Hij deed me blozen van heel ver weg, maar had ook nog iets te zeggen, hij heeft gelijk, nog dit, nog dat.

En u? Of u het dan mag lezen?
Wel ja.
Maar er zijn twee voorwaarden.
Eén: het moet eerst af. Niet bijna af, maar af af.
En twee: niet op deze manier. Ik heb genoeg trots om geen document digitaal door te sturen of een slordige bundel papier te overhandigen. Er moet een vorm zijn die klopt. En is dat niet als een echt uitgegeven boek, dan toch als iets moois. Dat moet.
Daarom krijgt ook het manuscript ook de vorm die het verdient. Het verhaal vraagt om de juiste lettervormen, een kaft die past, papier dat pakt. En dan pas zal ik het zenuwachtig bussen bij die en die uitgeverij.

Geef me nog even tijd, een paar maanden.
Het zal stil zijn, ik zal niets meer te vertellen hebben.
Ik zal wachten.
En u iets laten weten.

maandag 13 oktober 2014

Reisverslag: Bariloche

We sloten dit bijzonder (reis) jaar af met een dubbeltrip in Noord-Patagonia: Bariloche en Peninsula Valdés.
En ja, weer een mooie reis.

Bariloche

We waren al in Chile aan de andere kant van de Andes. Aan de Argentijnse kant zijn er (bijna) geen vulkanen, wel meren. 

We sliepen de eerste nachten in een cabaña, dat eigenlijk gewoon een stukje van een groter gebouw was, maar Oona vond het super want er was een trap! Het kind zal zotcontent zijn in Berchem, daar mag ze twee trappen nemen om naar haar slaapkamer te gaan. En het was allemaal dik in orde, lekker warm gestookt enzo. 

Onze eerste dag was een druilerige dag, de lente was dan ook nog maar net begonnen. We gingen naar het toeristenbureau voor wat info over de bus, bezochten het stadje (bekend om zijn chocolade, maar believe me, geen enkele van de geproefde chocolade kan tippen aan stukje Côte d'Or Noir de noir).
En we aten kaasfondue. In een Italiaans restaurant. Moet kunnen. 











De eerste dagen dachten we onze plan te trekken zonder huurauto en dat is prima gelukt. We namen de bus langsheen het Nahuel Napi-meer naar het bekendste Argentijnse hotel Llao Llao (helaas lichtjes over ons budget). Het is inderdaad prachtig gelegen, zelfs bij miezer en mist had de plek nog iets idyllisch.



De volgende dag was indrukwekkend wisselvallig: zon en buien de hele tijd door elkaar. Maar wij blijven vrolijk hoor!


We gingen naar Lago Guiterez, waar we een wandeling maakten naar een waterval en dan omhoog naar een mirador. Oona past gelukkig nog steeds in de draagzak, het was een korte pittige klim, maar het uitzicht was prachtig. 




We dachten aan een late lunch in een hostería aan het meer, maar die was helaas gesloten. We zijn uiteindelijk om half vijf in een vegetarisch restaurant in het stadje zelf beland, waar we aan een ongelofelijk snelheid grote borden vol lekkers hebben opgesmuld. 

De volgende dag fluks uit bed en weer een bus genomen die een prachtige rit maakt. Voor omgerekend €0,80 krijg je een prachtige panoramische rit, alleen jammer dat er geen foto-stops zijn op zo'n publieke bus. 
We stapten uit aan de Bahia López en wandelden vandaar terug naar het Llao Llao hotel. 


De hele tijd kwamen we geen andere wandelaars tegen, het was nochtans een mooi tochtje, langs het verstopte meer (Lago Escondido), de Romeinse brug (waarbij mijn frank echt pas heel laat viel dat de Romeinen uiteraard nooit van z'n leven een voet hebben gezet in Zuid-Amerika, die brug was een soort van eerbetoon aan Argentijnse soldaten, ik begrijp niet wat de Romeinen daarmee te maken hebben), toffe bomen (Arrayanes) en prachtige meren.






We hadden flink doorgestapt, en verdienden een heerlijke lunch. Waar beter dan bij Ona, een vegetarisch restaurant! (O)ona stelde niet teleur: zeer, zeer lekker gegeten!




Vervolgens weer de bus op naar het ski-oord Cerro Catedral. We waren eerder laat, niet echt bij stil gestaan dat skiliften in laagseizoen niet tot 's avonds laat open zijn. We haastten ons dus voor de laatste rit naar boven en beleefden een van de leukste uren van ons familieleven. Sneeuw en een kind van drie, dat is een topcombinatie. We gleden op onze poep een paar meters naar beneden, gooiden sneeuwballen, lieten ons helemaal wegzinken in de sneeuw en genoten van het uitzicht. Veel beter kan het leven niet worden. Dat ik een uur later compleet geplet zou worden op de bus tussen hamburgeretende tieners en zwetende mannen mét vieze snorren, wist ik gelukkig nog niet. 





De volgende dag trokken we naar de andere kant van het grote meer Nahuel Napi, naar Villa La Angostura. Niet veel gedaan die dag, vooral genoten van de zalige plek die Ruca Kuyen is! Een vernieuwd hotel met een paar cabañas, al dekt cabaña niet echt de lading, het was echt een groot huis, mooi ingericht en je zit echt in het bos. Links achteraan, ons huisje dus...


Pas heropend en nog in laagseizoen, we hadden het hele domein voor onszelf en dat was leuk in de spa. Heerlijk om na al die maanden nog eens te zwemmen met Oona. 

De volgende dag gingen we naar het nationaal park Los Arrayanes. Dat park is een schiereiland in het Nahuel Napi meer met een mooi wandelpad, dertien kilometer tot in het puntje waar je de arranyanes vindt, die toffe bomen . We zagen een Magellaanse specht van heel dichtbij, zo'n bioloog bij de hand, die wijst je toch altijd op de mooie dingen. 


Oona verbaasde ons met haar wandelgoesting: ze wandelde vlot 3 kilometer en 150 hoogtemeters langs twee uitzichtspunten.



Na die miradors in het begin is het nog een lang 'gewoon' stuk, maar het boske op het einde is inderdaad schattig, de kleur en de vorm van de arrayanes, dat geeft iets heel bijzonders. 



Dan namen we de boot terug naar Villa La Angostura en dan snel, snel naar het hotel, want we moesten dringend de jacuzzi uittesten in de spa! Met schuim! Dat was zó leuk!


Voor de volgende dag hadden we een auto gehuurd en deden we de roadtrip van Siete Lagos. Of toch een stuk daarvan, want we maakten een omweg naar Villa Traful. 's Ochtends stapten we uit voor een korte wandeling door een bamboebos met veel omgewaaide bomen. Oona loste al die problemen op, we hebben het echt getroffen met haar.



In Villa Traful wandelden we na de lunch naar een waterval. 


Het is een idyllisch dorpje, maar dat werd toch pas duidelijk toen we wegreden en het wat begon op te klaren. De rest van de route was zeer mooi, echt een prachtige streek daar. 



De laatste dag in Ruca Kuyen gingen we er nog eens helemaal voor: zwembad, stoombad, sauna, jacuzzi,... Dit is trouwens het uitzicht vanuit de sauna. 


Na een slechte lunch de bus op naar Bariloche waar we op de nachtbus stapten richting Peninsula Valdés, het tweede deel van onze reis... Maar dat lieve kindertjes, is voor een andere keer.


vrijdag 10 oktober 2014

Terug naar België in 10 vragen

  • En wanneer zijn jullie dan terug?
Donderdag 16 oktober, na een reis van bijna 24u en een jetlag.
  • En is Michiel zijn project dan afgelopen?
Nee hoor. De steiger die hier in zee wordt gebouwd is euh, nog niet echt af, zoals je ziet.




Die wolk boven de eerste foto is speciaal hé? Wolkenliefhebbers kan ik Montevideo van harte aanraden. 
Maar goed, er duiken nog steeds heel wat nieuwe milieu- en vergunningsissues op. Maar intussen versterken twee Uruguayaanse dames het milieu-team, dus dat komt wel goed qua opvolging. Michiel zal ook vanuit België nog een paar dagen per maand het project verder opvolgen en misschien nog eens voor een korte periode naar hier komen. In Antwerpen wacht er hem meer dan genoeg werk, er staan heel wat offertes, bestekken en gunningen te wachten... Dat werk komt de laatste weken al piepen bovenop zijn werk hier en dat is redelijk zwaar.
  • En waar gaan jullie nu naartoe?
Ha, nergens! België boven! Het was tof, zo'n jaartje, maar ik én Michiel zijn heel blij om terug te komen. Dat echte expat leven is toch niet helemaal aan ons besteed.
  • En je gaat je Spaans toch onderhouden? 
Er zijn ideeën: er zou een Spaans literair café zijn in Borgerhout, een abo op National Geographic en Español, boeken lezen, tetteren met mijn Ecuadoriaanse tante, vrijwilligerswerk met Spaanstaligen,... Keep you posted.
  • En het Spaans van Oona?
Dat zal moeilijker worden maar dat vind ik geen prioriteit. In haar fantasiespelletjes spreekt Oona vaak Spaans, we zullen zien hoe lang dat duurt. Ze heeft dit jaar geleerd wat een taal is, ze heeft een (abstract) idee van werkwoordsvervoegingen en andere regeltjes. Dat verdwijnt niet zomaar, denk ik. Daarnaast hebben we wel wat boekjes verzameld en YouTube filmpjes van Pepa of Mickey Mouse worden standaard in het Spaans bekeken, dus dat blijven we nog even zo doen. Voor wie Spaans aan het studeren is, een aanrader hoor, die Pepa.


  • En moet je dan meteen beginnen werken?
Ah ja, maandag 20 oktober! En goesting dat ik heb! Jaartje loopbaanonderbreking is afgelopen. Ik neem terug mijn job op, al zal er natuurlijk wel wat veranderd zijn. Maar met mijn geweldige collega's komt dat zeker goed.
Ik ga terug 4/5 werken, het zal al heftig worden met de vrienden van de NMBS en een kleuterschool die eindigt om 15u20. Maar ik mag van mezelf daar niet over zeuren op voorhand dus ook niet bloggen, ha!
  • En ga je het dan niet missen?
Uiteraard. Sommige dingen. Andere dingen dan weer niet.
Maar weet je wat? We kunnen daar zeer snel in 't écht over praten, goed hé.
  • En de verhuis enzo?
Zoals we gekomen zijn... een deel gaat dus met de luchtvracht en vertrekt al maandagochtend richting douane. Intussen proberen we hier het appartement zeer netjes te krijgen, de eigenares is werkelijk een vervelend mens en ze zal het ons niet eenvoudig maken. In plaats van dit te bloggen zou ik beter de keukenkastjes kuisen. Wat bewijst dat ik na een jaar nog steeds niet echt een goede huisvrouw ben,  al doet deze ingeslagen voorraad Tupperware (één van de weinige dingen die hier goedkoper zijn dan in België) wel anders vermoeden, toch?


  • En uw boek?
Ik geef nog een update deze week.
  • En het briefschrijfproject?
Idem!

donderdag 9 oktober 2014

Gracias maestras y amigos!

Ze poseerde voor de foto, als een echte. We schilderden koffiefilters om bloemetjes te maken en we schilderden wasspelden.
Ik leerde haar dat knutselen alles samen is: knippen, plakken, tekenen, schilderen. Ik had niet gezegd tegelijk maar volgens haar is dat hetzelfde als alles samen.

Dan bakten we wafeltjes en zo waren onze bedankjes klaar.

Wat gaat ze dit missen. Wat ga ik dit missen. De warmte, de hartelijkheid, de openheid. Haar kleine klasje met vijf vriendinnetjes en een vriendje. De juffen van inglès, psicomotricidad en música.
Ana, de juf die haar vertrouwen gaf. En veel knuffels, want dat was nodig. Laura, die haar leerde lijntjes trekken, die verhalen vertelt en luistert naar Oona haar verhalen.

Hoe moet dat nu? In een klas van 25? In ons land waar kinderen niet worden begroet met een dikke knuffel en ouders vooral niet te lang aan de schoolpoort mogen blijven staan?

Nog even genieten. Nog 4 keer.