tag:blogger.com,1999:blog-53049898071615225872024-03-28T00:53:00.142+01:00KantlijneKatelijnehttp://www.blogger.com/profile/12255317573141916935noreply@blogger.comBlogger411125tag:blogger.com,1999:blog-5304989807161522587.post-65907821911274406742023-11-01T21:33:00.003+01:002023-11-01T21:33:47.080+01:0024 redenen om naar de 24u van Permeke te komen<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhj5p8o1F8CKnQU-jDbPGn9cxQAozLQbKJz5IDwlyNnvJAQ53J-9QBb9s72uLa17fl7xtOJwz3b6Jt_0UYKvLxazYGzPXpl2L98AR-Fe0i0kD0sQcw4G5EKWlLoFBZ8PZe9HxIEmgE0gKzXA7Neb9dsIm7JS6oWWpV8ccNTjl1M2zQ8PPw1xQsTfUCDae9x/s1707/385896036_698149349002647_6744602870245795471_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="1707" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhj5p8o1F8CKnQU-jDbPGn9cxQAozLQbKJz5IDwlyNnvJAQ53J-9QBb9s72uLa17fl7xtOJwz3b6Jt_0UYKvLxazYGzPXpl2L98AR-Fe0i0kD0sQcw4G5EKWlLoFBZ8PZe9HxIEmgE0gKzXA7Neb9dsIm7JS6oWWpV8ccNTjl1M2zQ8PPw1xQsTfUCDae9x/w640-h360/385896036_698149349002647_6744602870245795471_n.jpg" width="640" /></a></div><br /><div><br /></div><ol style="text-align: left;"><li>Het duurt letterlijk 24u. Van vrijdag 16u tot zaterdag 24u. Heerlijk, toch?</li><li>De herfst laat zich voelen. Wat is er dan beter dan boeken en schrijvers en muziek en liefst een combinatie van dat alles?</li><li>De herfst laat zich voelen. Het programma dat werd uitgewerkt voor het plein zal veel regen en wind niet doorstaan. Alles zal dus plaatsvinden in de bib, maar ik vind dat ergens ook geweldig, laat de bib maar eens 24 uren knallen.</li><li>Bib Permeke kreeg deze zomer een mooie herinrichting. Kom eens kijken hoe fijn het er nu is, hoe anders, hoe meer vandaag, hoe meer een plek, een echte plek. Mijn nieuwe werkplek!</li><li> Op vrijdag starten we gezellig met muziek. Iets met plaatjes kiezen, maar dan echte, vinyl. Boekje kiezen, plaatje kiezen. </li><li>Schrijver en beeldend kunstenaar <b>Maarten Inghels</b> stelt zijn nieuwe installatie voor waarin je papieren vliegtuigjes uit een automaat kan halen: <i>de Paper Plane Vending Machine (from unread and unsold books</i>). Dat wil je toch!</li><li>Er is ook veel te beleven in de horeca rond het plein. <b>Astrid Haerens </b>zal bijvoorbeeld voorlezen uit haar bundel <i>Oerhert </i>in café Kiebooms. Die bundel was me veel getipt de laatste maanden.(Sorry, ik heb een exemplaar uit de bib, ik breng het voor vrijdag terug beloofd!)</li><li>Vanaf 19u kan je voor slechts 15 euro genieten van een heerlijk programma met topnamen. In het auditorium, op het podium in de bib. </li><li><b>Peter Verhelst</b>. Of beter: de stem van Peter Verhelst. Dat is een belangrijke reden. </li><li><b>Alex Deforce</b> ken ik niet maar hij is dichter, muzikant en tekenaar. Dat maakt nieuwsgierig. </li><li>Er gaat ook lekkers te eten zijn, want het komt van <b>Cornichon</b>, en dat is eigenlijk een synoniem voor lekker. </li><li><b>Fahad Seriki</b>, dat is blijkbaar een fenomeen. Ik wil weten of het waar is, of dit een concert wordt waar niemand stil zal blijven staan. </li><li>De ´sleep over´in de jongerenbib was snel uitverkocht. De plekken voor de lees- en schrijfmarathon zijn ook gegeerd. In deze stad zijn er dus jongeren die een nacht in de jongerenbib een geweldig idee vinden, die daar absoluut bij willen zijn. Kom langs, werp een blik op de glazen kubus waar die jongeren hangen en lezen. Gratis gelukshormonen voor iedereen die de wereld vandaag moeilijk vindt, voor wie hoop zoekt. </li><li><b>EN DAN DANSEN WE TUSSEN DE BOEKEN</b></li><li>Ontbijt met het allerbeste uit 2060: koffie van de Viggo's en koeken van Lina's. </li><li>Het is ook BoekHandelWandelWeekend. Van de bib naar boekhandels wandelen. </li><li>Neem je kinderen (6+) mee naar een interactieve presentatie van <b>Mathilde Masters</b>. Die van<i> 321 superslimme dingen die je moet weten over dieren</i> of<i> 123 superslimme dingen die je moet weten over het klimaat</i> of van<i> De keukenprins van Mocano. </i></li><li><b>Joke van Leeuwen. Joke van Leeuwen! Joke van Leeuwen!! </b></li><li>Phara de Aguirre interviewt <b>Bart Moeyaert</b>. Hij woonde lange tijd op 300 meter van de bib. Hij is veertig jaar schrijver. Hij is volgens mij ook 22 jaar schrijfdocent, ik was een van zijn eerste leerlingen. Ik kijk er echt naar uit om hem te mogen ontvangen in 'mijn' bib, om me te verwonderen hoe het leven dus kan lopen. </li><li><i>Ik zal alles verdragen, ook mezelf</i>. Bàm, wat een titel. Kom luisteren wat daar achter zit. </li><li>Voor de kleintjes: <b>Wilma Wonder</b>. Ken je haar nog niet? Hanne Luyten schrijft over duiven, takken en rupsen en de illustraties van Noëmi Willemen zijn zooooo mooi. </li><li>Vanaf puntje 18: allemaal gratis hé mannekes. </li><li>Ik heb geweldige collega´s die dit allemaal organiseren en/of intussen ook gewoon de bib doen draaien. </li><li>Dan zien we elkaar nog eens. Dan kan je vragen hoe het met me gaat, daar tussen de boeken. Dan kan ik zeggen: het gaat goed, hier tussen de boeken, hoe gaat het nog met jou? </li></ol><div><a href="https://www.permeke.org/24uurvanpermeke2023" target="_blank">Meer info en tickets voor het avondprogramma.</a></div><div><br /></div><div><a href="https://live.begeerte.be/24-uur-van-permeke" target="_blank">Het gedetailleerde programma en uurschema</a>.</div><br />Katelijnehttp://www.blogger.com/profile/12255317573141916935noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5304989807161522587.post-22344532125456307522023-09-06T16:43:00.006+02:002023-09-07T20:37:17.550+02:00(10) Untiteld - Kris Martin - Kunst op het domein van UPC Duffel<p>Ik ben weer in het UPC Duffel. Niet voor een opname, gelukkig. Ik ga naar een nieuwe therapeut die enkele dagen per week in de polikliniek haar praktijk houdt. </p><p>Het is niet vervelend om hier te zijn. Het voelt niet vreemd of beangstigend. Dat is een teken dat het best goed met me gaat, besluit ik, ondanks dat niet zo voelt, en al zeker niet de hele tijd. </p><p>Dit is de plek van het nieuw begin. Dit is de plek waar er ruimte was voor mij en waar ik eindelijk ruimte kon maken in mijn hoofd, en veel belangrijker zo bleek, in mijn lijf. Ik ben dankbaar. En trots, want ik deed het zelf.</p><p>Ik ben wat te vroeg voor mijn afspraak. Ik wandel over het domein en kom voorbij dit kunstwerk van Kris Martin. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4yPwlM-uqRO7LLKsi9xmnO63NwMruPY2UraqzBee7osTFsmx7EAOTf3TFA0rF7H0QzFde1x5OSu3Sw4FJhMz0iZU-0i_N9AgQP8GdEVL4ZD-32-p4Y_nqNllYOrIaTflPmmeNpHnBmfM6MiBVopFLodI0TBfau8LsdSl--SG1cAUTtuJH1qvJzgSEGAHo/s4624/20230905_193418.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3468" data-original-width="4624" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4yPwlM-uqRO7LLKsi9xmnO63NwMruPY2UraqzBee7osTFsmx7EAOTf3TFA0rF7H0QzFde1x5OSu3Sw4FJhMz0iZU-0i_N9AgQP8GdEVL4ZD-32-p4Y_nqNllYOrIaTflPmmeNpHnBmfM6MiBVopFLodI0TBfau8LsdSl--SG1cAUTtuJH1qvJzgSEGAHo/w640-h480/20230905_193418.jpg" width="640" /></a></div><br /><p>Ja, de bomen zijn het kunstwerk. </p><p>Het kunstwerk wordt duidelijk toegelicht:</p><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px;"><p style="text-align: left;"><i>Een bosje wilgen (salix) werd aangeplant en, apart van het bosje, een treurwilg (salix pendula). In het bosje heerst een grote concurrentiestrijd om licht, dat hier immers de meest sturende factor is voor groei. De oorspronkelijk uitgesloten, solitaire boom kent deze concurrentie niet en zal uitgroeien tot een grote boom met een prachtig bladerdek. Met deze eenvoudige ingreep wijst de kunstenaar erop dat uitsluiting en anders-zijn ook positieve effecten kunnen hebben. <a href="https://www.upcduffel.be/kunstcollectie/untitled" target="_blank">(meer info)</a></i></p></blockquote><p>Toen ik een tijd geleden werd gegidst langs de verschillende kunstwerken op het domein van UPC Duffel, vertelde men dat dit kunstwerk wel al enkele keren herplant werd. Wat we nu zien, is niet meer het originele werk. Of ja, wat is het kunstwerk? </p><p>Veel meer dan de betekenis van het werk, bleef deze anekdote hangen in mijn hoofd. Want er was een idee van een kunstenaar, een plan, en dat werd uitgevoerd. Maar dan was er de tijd, de natuur, de wereld om het kunstwerk heen. Het ging niet best. Er werden nieuwe bomen geplant, de locatie werd licht gewijzigd, meer schaduw of net meer zon. </p><p>Wat is het kunstwerk, vraag ik me af, deze bomen die niet meer allemaal de oorspronkelijke bomen zijn? Of het idee, het concept?</p><p>Ik zie mezelf. Misschien ben ook ik niet de bomen, misschien ben ik het idee, het concept. Ik ben mijn idee. Ik ben niet meer strikt <i>oorspronkelijk</i>. Ik heb wat bomen moeten verplanten, ik heb er nieuwe gezet. En dat is helemaal goed, ik kom naar deze therapeut om dat nog eens tegen mezelf te zeggen.</p><p>En kijk nu, kijk met me mee naar deze boompjes. Het is nazomer met hoge temperaturen, maar de herfst toont zich al in de kleine wilgenblaadjes. Ik was hier gedurende de hele lente opgenomen. De zomer zou ik rusten, ademen, bijkomen, thuiskomen, thuis zijn. Het liep anders dan verwacht. Alles veranderde. Veranderingen die ik wou en zelf initieerde maar ook veranderingen die me overkwamen. </p><p>De herfst is in zicht en ik bleef overeind. Ik gleed niet weg. Al dat ontastbare, vage ´werk´ van de voorbije maanden heeft hiertoe geleid. Mijn boompjes zijn geknakt bij de zomerstorm. Ze zijn zwak en verdord, te weinig water, te weinig zon, ik weet het niet. Het doet echt pijn. </p><p>Maar ik ben er nog, ik blijf gewoon mij. <br />Het is mijn werk. <br />Ik zorg voor mijn boompjes, misschien moet ik er enkele verplanten, misschien plant ik er wel nieuwe. </p><p><br /></p><p>***</p><p style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 13.2px;"><i style="font-size: 13.2px;">Dit is het tiende en laatste artikel in een reeks over kunst op het domein van UPC Duffel. </i></p><ul style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 13.2px; line-height: 1.4; margin: 0.5em 0px; padding: 0px 2.5em;"><li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/04/kunst-op-het-domein-upc-duffel-intro.html" style="color: #cc0000; text-decoration-line: none;" target="_blank">Intro</a></li><li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="https://kantlijne.blogspot.com/2023/04/1-restpaviljoen-els-vanden-meersch.html" style="color: #cc0000; text-decoration-line: none;">(1) Restpaviljoen - Els Vanden Meersch</a></li></ul><div style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 13.2px;"><ul style="line-height: 1.4; margin: 0.5em 0px; padding: 0px 2.5em;"><li style="font-size: 13.2px; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/05/2-chaos-anno-dijkstra-kunst-op-het.html" style="color: #cc0000; font-size: 13.2px; text-decoration-line: none;" target="_blank">(2) The Chaos - Anno Dijkstra - Kunst op het domein van UPC Duffel</a></li><li style="font-size: 13.2px; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/05/3-alexia-dirk-braeckman-shiretoko-1.html" style="color: #cc0000; font-size: 13.2px; text-decoration-line: none;">(3) Shiretoko #1 - Katrien Vermeire / Alexia - Dirk Braeckman </a></li><li style="font-size: 13.2px; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/05/4-mia-missinne-molen-kunst-op-het.html" style="color: #cc0000; text-decoration-line: none;">(4) Molen - Mia Missinne</a></li><li style="font-size: 13.2px; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/05/5-job-koelewijn-101-keer-waar-het-op.html" style="color: #cc0000; text-decoration-line: none;">(5) <span style="font-size: 13.2px;">101 keer waar het op aan komt - </span>Job Koelewijn </a></li><li style="font-size: 13.2px; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/05/6-stone-garden-orla-barry-kunst-op-het.html" style="color: #cc0000; text-decoration-line: none;">(6) The Stone Garden - Orla Barry </a></li><li style="font-size: 13.2px; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/06/7-kapel-van-het-niets-thierry-de.html" style="color: #cc0000; text-decoration-line: none;">(7) Kapel van het niets - Thierry de Cordier</a></li><li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><span style="font-size: 13.2px;"><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/06/8-glas-in-magnolia-lotte-van-den.html" style="color: #cc0000; text-decoration-line: none;">(8) Glas in magnolia - Lotte Van den Audenaeren </a></span></li><li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/06/9-camera-obscura-luc-van-eycken-kunst.html">(9) Camera Obscura - Luc Van Eycken - Kunst op het domein van UPC Duffel</a></li></ul></div>Katelijnehttp://www.blogger.com/profile/12255317573141916935noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5304989807161522587.post-26574070404238243912023-06-30T11:00:00.002+02:002023-06-30T11:00:31.560+02:00(9) Camera Obscura - Luc Van Eycken - Kunst op het domein van UPC Duffel<p>Ik vertrek voor een laatste loopje in Duffel. Ik hoop te blijven lopen, maar niet meer in Duffel. Ik wil naar huis, ik ga naar huis. </p><p>Ik kies voor de lange route. Ik start zoals steeds op de finse piste, een parcours met schorssnippers van 500 meter op het domein van het UPC. Er staat een soort hokje langs het parcours, en nu stond het deurtje open. Ik stopte dus even en keek naar binnen. Ik werd niet veel wijzer. </p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZ5-RptYkLXxXOfwNCv56EfMjVDVtDWNPx1e9CotlA_KfeCgC_kj8P17Z6IW-Fz4uXwOmdweDCy_3LK5PWYRWvBf7clnN2DaF9yKf7CsiVdCQhku42nC9DPwfGs2HQQEYEjnh2qcwY4YQTi3yrjsV-r8LkrGjtATesEV3EkbG-p3YwYrIh3AoS4k0ZbGAb/s4624/20230619_084934.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4624" data-original-width="3468" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZ5-RptYkLXxXOfwNCv56EfMjVDVtDWNPx1e9CotlA_KfeCgC_kj8P17Z6IW-Fz4uXwOmdweDCy_3LK5PWYRWvBf7clnN2DaF9yKf7CsiVdCQhku42nC9DPwfGs2HQQEYEjnh2qcwY4YQTi3yrjsV-r8LkrGjtATesEV3EkbG-p3YwYrIh3AoS4k0ZbGAb/w480-h640/20230619_084934.jpg" width="480" /></a></div><br /><p><br /></p><p>Het is een donker hokje, een soort capsule, bekleed met lood, en bovenop een periscoop. Het is een donker hokje en ik hou niet van donker. Ook niet van hokjes. </p><p>Ik bedenk: door deze opname zit ik misschien ook in een hokje. Het deert me niet zo. </p><p>Nu ik terug naar huis ga, na bijna drie maanden in het ziekenhuis, merk ik dat zowel ikzelf als de mensen over mij een oordeel willen vellen. <i>Was deze opname nu nodig? Was het zinvol? </i></p><p>Dat is een lastige vraag omdat ik zonder duidelijke verwachtingen ben gestart met die ziekenhuisopname. Dus op basis van <i>wat</i> zou ik nu kunnen oordelen over het <i>succes</i>? </p><p>Een poging. </p><p>Ik voelde me veilig in het ziekenhuis. Dat was die eerste dagen erg belangrijk. <br />Ik vond ook rust in het ziekenhuis. Die rustmomenten (zowel dutjes als gewoon momenten van rust waarin ik zo weinig mogelijk deed) moest ik inplannen in het therapie-dagschema. Dat hielp me, thuis vond ik die rust absoluut niet. Het aantal uren dat ik daar heb geslapen is fenomenaal. </p><p>Ik had toegang in het ziekenhuis tot goede therapie: wekelijks zag ik zowel de psychiater als de psycholoog, zonder dat ik me ver moet verplaatsen. Ik ging ook trouw naar de sessies mindfulness, relaxatie en yoga. Er waren ook groepstherapie-sessies, maar daar heb ik niet zo veel aan gehad. Het waren 'lesjes' rond depressie, maar ik had al zoveel gelezen dat ik weinig nieuws hoorde. Het gesprek met de andere patiënten kwam ook maar zelden op gang, ik had de indruk dat de therapeuten er niet in slaagden om een veilig klimaat te creëren waarin iedereen zich kwetsbaar durft op te stellen. <br />Daarnaast valt er heel veel weg bij zo'n opname: oudertaken, huishouden (al moet er wel wat gebeuren in je leefgroep zoals winkelen en afwassen) en uiteraard, een sociaal leven met vrienden en familie. Die tijd kon ik gebruiken om nog meer te rusten en om te lopen. </p><p>Is dat een positieve balans? Ik weet het niet zeker. Ik heb mijn meisjes enorm gemist. Ik heb mijn lief weinig kunnen zien. Er is geen plotse genezing geweest, geen eureka-moment. Soms denk ik: het enige wat echt werkt, zijn <b>tijd en boterhammen</b>. En die waren er thuis gewoon ook? </p><p>Het is misschien zoals dit kunstwerk, dit hokje. Ik lees dat de titel 'Camera Obscura' is, ik lees dat de kunstenaar het wil hebben over privacy. Ik probeer een betekenis te bedenken: iets wat dit kunstwerk voor mij betekent. Over het donker? Over het bekijken en bekeken worden? </p><p>Het voelt geforceerd, onecht. Ik kan niks bedenken. </p><p>Ik hervat mijn looptour. Ik heb meer dan een uur gelopen als ik terug langs het hokje kom. Er komt nog steeds niets, geen idee, geen connotatie. </p><p>Het mag, zeg ik tegen mezelf, je mag lekker niks ervan vinden. Net zoals ik ook geen helder antwoord heb op de vraag of de opname in de psychiatrie zinvol is geweest. </p><p>Misschien is dat net het antwoord: ik heb ingezien dat ik niet altijd en niet van alles iets hoef te vinden. </p><p><br /></p><p>***</p><p><i style="color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 13.2px;">Dit is het achtste artikel in een reeks over kunst op het domein van UPC Duffel. </i></p><ul style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 13.2px; line-height: 1.4; margin: 0.5em 0px; padding: 0px 2.5em;"><li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/04/kunst-op-het-domein-upc-duffel-intro.html" style="color: #cc0000; text-decoration-line: none;" target="_blank">Intro</a></li><li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="https://kantlijne.blogspot.com/2023/04/1-restpaviljoen-els-vanden-meersch.html" style="color: #cc0000; text-decoration-line: none;">(1) Restpaviljoen - Els Vanden Meersch</a></li></ul><div style="background-color: white;"><ul style="line-height: 1.4; margin: 0.5em 0px; padding: 0px 2.5em;"><li style="color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 13.2px; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/05/2-chaos-anno-dijkstra-kunst-op-het.html" style="color: #cc0000; font-size: 13.2px; text-decoration-line: none;" target="_blank">(2) The Chaos - Anno Dijkstra - Kunst op het domein van UPC Duffel</a></li><li style="color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 13.2px; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/05/3-alexia-dirk-braeckman-shiretoko-1.html" style="color: #cc0000; font-size: 13.2px; text-decoration-line: none;">(3) Shiretoko #1 - Katrien Vermeire / Alexia - Dirk Braeckman </a></li><li style="color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 13.2px; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/05/4-mia-missinne-molen-kunst-op-het.html" style="color: #cc0000; text-decoration-line: none;">(4) Molen - Mia Missinne</a></li><li style="color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 13.2px; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/05/5-job-koelewijn-101-keer-waar-het-op.html" style="color: #cc0000; text-decoration-line: none;">(5) <span style="font-size: 13.2px;">101 keer waar het op aan komt - </span>Job Koelewijn </a></li><li style="color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 13.2px; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/05/6-stone-garden-orla-barry-kunst-op-het.html" style="color: #cc0000; text-decoration-line: none;">(6) The Stone Garden - Orla Barry </a></li><li style="color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 13.2px; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/06/7-kapel-van-het-niets-thierry-de.html" style="color: #cc0000; text-decoration-line: none;">(7) Kapel van het niets - Thierry de Cordier</a></li><li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><span style="color: #666666; font-family: Trebuchet MS, Trebuchet, Verdana, sans-serif;"><span style="font-size: 13.2px;"><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/06/8-glas-in-magnolia-lotte-van-den.html">(8) Glas in magnolia - Lotte Van den Audenaeren </a></span></span></li></ul></div><p><br /></p><p><br /></p>Katelijnehttp://www.blogger.com/profile/12255317573141916935noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5304989807161522587.post-45217579937796925172023-06-14T11:13:00.000+02:002023-06-14T11:13:20.714+02:00(8) Glas in magnolia - Lotte Van den Audenaeren - Kunst op het domein van UPC Duffel. Een van de begeleiders neemt mij en een andere patiënte mee op een wandeling over het domein langs de kunstwerken. Eindelijk iemand die met mij wil praten over alles het moois dat hier zomaar staat en hangt. Ze wijst naar een verborgen kunstwerk, in de kruin van een magnolia. Als je goed zoekt, zie je tussen de grote groene bladeren een kleine glazen sculptuur. Een breekbaar werkje van glas en keramiek. Amper zichtbaar in de herfst, een vreemd oranje object in de winter, bijzonder in de vroege lente wanneer de magnolia bloeit, en nu, net voor de zomer, verborgen in al het groen. Er hangen gelijkaardige sculpturen in Chicago, Philadelphia, Brooklyn. En in Duffel. <i>Nice</i>. Het is hier plots een wereldplek. Het voelt als een cadeautje: dit weten, langs deze boom lopen aan de rand van het domein en kijken of het er nog is.<div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-Olf_2Q7WO2ZLQEJPKrOvw0HQSBebcrUFREC-bOCHoTw8yeYc2OIdmCCm1vTY5o10TTiCv4hlhIyJ-jqm6c3VArs7mn8FG7vYVKvUFhbNSNqjIsglZY-7Ww3LOtkx431J5_TzS98WR29Ds2R6yMIoJBZC-Bxo1_Ente4peUmB9_vrxeHeOFZL55QFOA/s1120/magnolia.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="616" data-original-width="1120" height="352" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-Olf_2Q7WO2ZLQEJPKrOvw0HQSBebcrUFREC-bOCHoTw8yeYc2OIdmCCm1vTY5o10TTiCv4hlhIyJ-jqm6c3VArs7mn8FG7vYVKvUFhbNSNqjIsglZY-7Ww3LOtkx431J5_TzS98WR29Ds2R6yMIoJBZC-Bxo1_Ente4peUmB9_vrxeHeOFZL55QFOA/w640-h352/magnolia.jpg" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;"><a href="https://www.upcduffel.be/kunstcollectie/magnolia" target="_blank">Copyright foto en meer info op de website van UPC Duffel</a></span></td></tr></tbody></table><br /><div><br /><div> </div><div>Ik kreeg veel cadeautjes de voorbije maanden. </div><div>Zo stuurde een vriend deze afbeelding:</div><div><br /></div><div><br /></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwUE8j3h3dyjzopv06S8jwu6sDGiulNcaE6x-_8oPwVh_oBpecUausW98CLwJRdt4jFYD710Em_ZFo0BL61dCjhrxE70rE-p5UO22OTUA-OO-ojE09Z31-IpY7mp777oiCOQ2x828MeBiGUZowKGqlGVUShfibc74DTYBMVlQDiK17om5aOyZ9zsw93g/s2048/IMG-20230428-WA0007.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="921" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwUE8j3h3dyjzopv06S8jwu6sDGiulNcaE6x-_8oPwVh_oBpecUausW98CLwJRdt4jFYD710Em_ZFo0BL61dCjhrxE70rE-p5UO22OTUA-OO-ojE09Z31-IpY7mp777oiCOQ2x828MeBiGUZowKGqlGVUShfibc74DTYBMVlQDiK17om5aOyZ9zsw93g/w288-h640/IMG-20230428-WA0007.jpg" width="288" /></a></div><br /><br /><br /><br />Hij had €3,99 op mijn rekening overgeschreven. Hij stuurde ook: <i>in plaats van te vragen wat ik voor je kan doen of hoe het gaat doe ik het op mijn manier: je trakteren op wat ik het lekkerst vind.</i> <br />Dus ik ging naar de winkel, kocht aardbeien en ze smaakten verrukkelijk. <br /><br />Een kennis heeft op <a href="https://www.goodreads.com/user/show/11272281-katelijne" target="_blank">Goodreads</a> gezien dat ik de bundel 'Hold your own' van Kae Tempest graag wil lezen. Ze heeft een exemplaar gevonden in de kringwinkel en wil het boekje graag doorgeven. Ze springt op haar fiets en brengt het boekje naar het ziekenhuis. Ik zie haar niet maar ik ben haar zo dankbaar. <br /><br />Twee lieve collega’s komen op bezoek. Ze schudden de pendelstress van zich af en wandelen met me mee langs de Nete. Ze hebben allebei een klein boekje voor me mee. Die boekjes liggen in de verpakking op mijn kamer, omdat ik ze wil sparen. Ik weet dat ik op een dag zal denken: ik wil een klein boekje. Misschien hier in het ziekenhuis, misschien als ik weer thuis ben. <br /><br />De tuin van de afdeling is goed onderhouden. Het terras is gezellig, er is een grote parasol die schaduw biedt, de beplanting wordt netjes bijgehouden, het gras gemaaid. Maar de haag rondom de tuin is warrig. De takjes groeien gretig alle richtingen uit. Een van de begeleiders merkt het zuchtend op: <i>wanneer gaan ze die haag nog eens doen?</i> Nu glijdt mijn blik telkens naar de haag. Ik loop erlangs en ga met mijn handen door de takjes, alsof ik door de warrige haren strijk van een geliefde. Het is goed zo, wil ik zeggen, het is helemaal goed, groei maar hoe je wil. Onstuimigheid is ook een optie. <br /><br />Ik kreeg van mijn mama het boek 'Faith, Hope and Carnage' van Nick Cave en interviewer Seán O'Hagan. Op bladzijde twee begin ik al meteen met onderlijnen. Ik lees buiten, op het terras van de afdeling, tot het uiteindelijk zelfs op die eindeloze zomeravond donker wordt. Er komen nog eens tranen, het doet deugd. <br /><br />Een vriendin die de donkerste donkerte in mij heeft gezien, heeft me een hele tijd elke dag een bericht gestuurd<i>. Ik ben er voor je. Ik denk aan je. Ik wens je wat zon deze dag.</i> Ik heb al die keren onze vriendschap doorvoeld. Ik zag haar gisteren eindelijk nog eens in levende lijve. Dank je, dank je, fluisterde ik bij een stevige omhelzing. Wat later zaten we op een terras allebei te huilen, omdat het eindelijk beter gaat, <i>redelijk goed zelfs </i>zeg ik met trillende stem.</div><div><br /></div><div>Ik heb een verkeerde link geplakt bij mijn favorieten. In plaats van de homepagina van Google Foto's kom ik steeds op die ene dag uit in augustus vorige zomer. Een vriendin en ik, roze kaken van de zon en glas wijn (of twee), ergens aan de Schelde. Het is heerlijk, zo vertelde ik haar vorige week, elke keer duikt die foto weer op en mag ik terugdenken aan die avond, het is een houvast. <br /><br />Ik denk aan het glaswerk in magnoliaboom. Ik stel me de kunstenaar voor die zich soms afvraagt hoe het nog gaat, met haar kwetsbare objecten in die bomen overal. Zou ze trots zijn? Of bezorgd? Of grinnikt ze misschien? Ze hangen daar toch maar mooi. <br /><br />Zo koester ik al deze gebeurtenissen. Trots. Bezorgd. Dankbaar. En ik glimlach, om de aardbeien, de warrige haag, de tranen op het terras. <br /></div><div><br /></div><div>***</div><div><p style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 13.2px;"><i>Dit is het achtste artikel in een reeks over kunst op het domein van UPC Duffel. </i></p><p style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 13.2px;"></p><ul style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 13.2px; line-height: 1.4; margin: 0.5em 0px; padding: 0px 2.5em;"><li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/04/kunst-op-het-domein-upc-duffel-intro.html" style="color: #cc0000; text-decoration-line: none;" target="_blank">Intro</a></li><li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="https://kantlijne.blogspot.com/2023/04/1-restpaviljoen-els-vanden-meersch.html" style="color: #cc0000; text-decoration-line: none;">(1) Restpaviljoen - Els Vanden Meersch</a></li></ul><div style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 13.2px;"><ul style="font-size: 13.2px; line-height: 1.4; margin: 0.5em 0px; padding: 0px 2.5em;"><li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/05/2-chaos-anno-dijkstra-kunst-op-het.html" style="color: #cc0000; font-size: 13.2px; text-decoration-line: none;" target="_blank">(2) The Chaos - Anno Dijkstra - Kunst op het domein van UPC Duffel</a></li><li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/05/3-alexia-dirk-braeckman-shiretoko-1.html" style="color: #cc0000; font-size: 13.2px; text-decoration-line: none;">(3) Shiretoko #1 - Katrien Vermeire / Alexia - Dirk Braeckman </a></li><li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/05/4-mia-missinne-molen-kunst-op-het.html" style="color: #cc0000; text-decoration-line: none;">(4) Molen - Mia Missinne</a></li><li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/05/5-job-koelewijn-101-keer-waar-het-op.html" style="color: #cc0000; text-decoration-line: none;">(5) <span style="font-size: 13.2px;">101 keer waar het op aan komt - </span>Job Koelewijn </a></li><li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/05/6-stone-garden-orla-barry-kunst-op-het.html" style="color: #cc0000; text-decoration-line: none;">(6) The Stone Garden - Orla Barry </a></li><li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/06/7-kapel-van-het-niets-thierry-de.html">(7) Kapel van het niets - Thierry de Cordier</a></li></ul></div></div></div>Katelijnehttp://www.blogger.com/profile/12255317573141916935noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5304989807161522587.post-51364726151119769512023-06-08T10:40:00.004+02:002023-06-08T10:43:37.371+02:00(7) Kapel van het niets - Thierry de Cordier - Kunst op het domein van UPC Duffel<br />Ik ga naar een groot kunstwerk. <br />Ik ben klein. <br />Iedereen is hier klein. De mensen die hier verblijven, maar ook de bezoekers. <br />Er is meestal iets groots aan de hand, iets heftigs, iets dat de menselijke draagkracht overstijgt.<div>Dan kan je naar hier komen, naar deze plek. </div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-SqAypAKDaHTqVWYDFNJlo5hihpY364C4APZtz-8fBGvQkn8wlxqFTC1jBuYqAmbWEcpoUcITtCm-iH5tMYJCRklT5hl3NETthe9eqB_SjsvGlGbW1UmZGkVAYePMN0gsVarJlY6lasVJPzWuncNA6-JFstJSj0IHTauVaBgYljsvyITh-0xxUKpKgQ/s4624/20230605_142753.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3468" data-original-width="4624" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-SqAypAKDaHTqVWYDFNJlo5hihpY364C4APZtz-8fBGvQkn8wlxqFTC1jBuYqAmbWEcpoUcITtCm-iH5tMYJCRklT5hl3NETthe9eqB_SjsvGlGbW1UmZGkVAYePMN0gsVarJlY6lasVJPzWuncNA6-JFstJSj0IHTauVaBgYljsvyITh-0xxUKpKgQ/w640-h480/20230605_142753.jpg" width="640" /></a></div><br /><div>Ik stap binnen. </div><div>De ruimte stijgt meters boven me uit.</div><div>Het is een kapel, de kapel van het niets. <br />Langs de buitenkant helemaal zwart, binnenin helder wit. </div><div>En open, dus ook groen van de bomen en blauw van de lucht. <br />Het wit is het goddelijke, de zuil is de mens. Zeggen ze. <br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaMfmS9v3PH9QVU0uv0THobhzq_ln5c29VNDdNgTbEyb59AoHVdeAe6p7zCMet90Ecql66GFanVWOK61w3UCMukf-p7TXEvt0Sm6Q0xzBnm_gJistpcH3MLs2qOylWFkh2HH2NM3HugjuOuFdVjvRth6zgjqZIpumhVVFsFKYU-J3qO_XW2IGnBq35gQ/s4624/20230605_142849.jpg"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaMfmS9v3PH9QVU0uv0THobhzq_ln5c29VNDdNgTbEyb59AoHVdeAe6p7zCMet90Ecql66GFanVWOK61w3UCMukf-p7TXEvt0Sm6Q0xzBnm_gJistpcH3MLs2qOylWFkh2HH2NM3HugjuOuFdVjvRth6zgjqZIpumhVVFsFKYU-J3qO_XW2IGnBq35gQ/w480-h640/20230605_142849.jpg" width="480" /></a><br /><br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgI2MUBTOWxdyiM6swAC-kLp8Pv-IAUcgkYAQJuDsyL5QlR_qklo_PbD5UrCp1ZE7V_-s4Ssx26luJe5nWkff9Q26HIs93OOHGtvdXFweSSXOP_GbDii_BncIycHv8iXBWXhMc5xwaUEOtY3QBAKV9-uIm_YU3xsC0jpwAaolEgoNEUp0lVdXr57pRX-Q/s4624/20230605_142952.jpg"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgI2MUBTOWxdyiM6swAC-kLp8Pv-IAUcgkYAQJuDsyL5QlR_qklo_PbD5UrCp1ZE7V_-s4Ssx26luJe5nWkff9Q26HIs93OOHGtvdXFweSSXOP_GbDii_BncIycHv8iXBWXhMc5xwaUEOtY3QBAKV9-uIm_YU3xsC0jpwAaolEgoNEUp0lVdXr57pRX-Q/w480-h640/20230605_142952.jpg" /></a><br /><br /><br />Het is allemaal goed voor Maria, zij waakt over de ingangsdeur. <br /><br />Hier is het rustig, hier is het stil. <br />Als je de deur sluit, klinkt er een dof geluid, een galm. <br />Je bent opgesloten maar je voelt je vrij, er is veel ruimte om je heen. <br /><br />Hier, in deze stilte, in deze ruimte die voor nu helemaal van mij is, zie ik het plots helder. <br />Het zijn niet de grote dingen. <br />Het zijn kleine dingen. <br />Het zijn kleine dingen met veel ruimte eromheen, kleine dingen die plaats krijgen. <br />Tijd. Witruimte. Ademruimte. Denkruimte. Voelruimte. <br /><br />Enkele kleine dingen in mijn hoofd, haken zich plots aan een groot gevoel. <br /><br /><br />Ondertussen is de schilder bijna klaar. Het is nochtans een grote klus. </div><div>Met ook maar twee handen en een kleine verfrol.</div><div>Ik kom morgen terug neem ik me voor.<br />Ik kom weer wat klein zijn.<span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><br /></p></span></div><div><br /></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhimHLuwXsjip_f3YCDUOdDiGIYtrkHs3FXDpTtzCAhg8wN1fLY_lmA12ujAi0gjAo-iqP0OSKthIyEP98fxQ7w5LKgbvn60i3UyTHMe9cUblqSgQvls7O10qlkAS4M8VJig6f3N_5hoAWS3n-wxI71_bct3Xe6vY_0tDGl_LKQX58gqGhzbFAmSPejyA/s4624/20230605_143034.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3468" data-original-width="4624" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhimHLuwXsjip_f3YCDUOdDiGIYtrkHs3FXDpTtzCAhg8wN1fLY_lmA12ujAi0gjAo-iqP0OSKthIyEP98fxQ7w5LKgbvn60i3UyTHMe9cUblqSgQvls7O10qlkAS4M8VJig6f3N_5hoAWS3n-wxI71_bct3Xe6vY_0tDGl_LKQX58gqGhzbFAmSPejyA/w640-h480/20230605_143034.jpg" width="640" /></a></div> <br /><br /><span><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><br /></p><p style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 13.2px;"><i>***</i></p><p style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 13.2px;"><i>Dit is het zevende artikel in een reeks over kunst op het domein van UPC Duffel. </i></p><p style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 13.2px;"></p><ul style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 13.2px; line-height: 1.4; margin: 0.5em 0px; padding: 0px 2.5em;"><li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/04/kunst-op-het-domein-upc-duffel-intro.html" style="color: #cc0000; text-decoration-line: none;" target="_blank">Intro</a></li><li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="https://kantlijne.blogspot.com/2023/04/1-restpaviljoen-els-vanden-meersch.html" style="color: #cc0000; text-decoration-line: none;">(1) Restpaviljoen - Els Vanden Meersch</a></li></ul><div style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 13.2px;"><ul style="font-size: 13.2px; line-height: 1.4; margin: 0.5em 0px; padding: 0px 2.5em;"><li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/05/2-chaos-anno-dijkstra-kunst-op-het.html" style="color: #cc0000; font-size: 13.2px; text-decoration-line: none;" target="_blank">(2) The Chaos - Anno Dijkstra - Kunst op het domein van UPC Duffel</a></li><li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/05/3-alexia-dirk-braeckman-shiretoko-1.html" style="color: #cc0000; font-size: 13.2px; text-decoration-line: none;">(3) Shiretoko #1 - Katrien Vermeire / Alexia - Dirk Braeckman </a></li><li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/05/4-mia-missinne-molen-kunst-op-het.html" style="color: #cc0000; text-decoration-line: none;">(4) Molen - Mia Missinne</a></li><li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/05/5-job-koelewijn-101-keer-waar-het-op.html" style="color: #cc0000; text-decoration-line: none;">(5) <span style="font-size: 13.2px;">101 keer waar het op aan komt - </span>Job Koelewijn </a></li><li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/05/6-stone-garden-orla-barry-kunst-op-het.html">(6) The Stone Garden - Orla Barry </a></li></ul></div><p style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 13.2px;"> </p></span></div><br />Katelijnehttp://www.blogger.com/profile/12255317573141916935noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5304989807161522587.post-47421695133599133102023-05-30T20:34:00.004+02:002023-05-30T20:42:53.432+02:00(6) The Stone Garden - Orla Barry - Kunst op het domein van UPC Duffel<p>Je kan hier, op het domein van het psychiatrisch centrum in Duffel, in de put gaan zitten. Het is een mooie put. De zitjes zijn gemaakt van gladde leistenen, de bodem is bedekt met allemaal ronde keitjes, in een patroon van golven en spiralen. In een lentezonnetje zijn de leistenen aangenaam warm. Aan de andere kant van de put zit je in de schaduw van esdoorns en is het frisser. Je kiest maar. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUyUITBt8Pqd1Q_ajSYn23Pal_dzuvFf9VnWneNZRlQY4cbSGabRxC1jGXIC1KCkhWJCpBILX7R24xMzeb0HikQ63t6Kt4uC1RasmO8bbsgUygBrVj6XC5ecRZXtjoJwDq9XEddtwSiWc6kP1PoAf2t86aqExIU7mnFQgGpJ7oxaF-PGtDxTgEJ5YlRA/s4624/20230521_202015.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3468" data-original-width="4624" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUyUITBt8Pqd1Q_ajSYn23Pal_dzuvFf9VnWneNZRlQY4cbSGabRxC1jGXIC1KCkhWJCpBILX7R24xMzeb0HikQ63t6Kt4uC1RasmO8bbsgUygBrVj6XC5ecRZXtjoJwDq9XEddtwSiWc6kP1PoAf2t86aqExIU7mnFQgGpJ7oxaF-PGtDxTgEJ5YlRA/w640-h480/20230521_202015.jpg" width="640" /></a></div><br /><p>De put ligt midden op het grote domein maar door de oriëntatie van de gebouwen is het zo dat er weinig ramen rechtstreeks op uit kijken. Ik vraag me af of dat toevallig zo gekomen is, of een weldoordachte keuze. Je zit hier rustig. </p><p>Je horizon wijzigt. Je daalt af via de trapjes, gaat zitten en het gras bevindt zich plots op ooghoogte.. Als je meer van de wereld wil zien, moet je hoofd optillen, je blik omhoog gooien. Als je gewoon recht voor je kijkt, zie je gras, madeliefjes, boterbloemen. Dat doet iets. </p><p>De put kan een poetsbeurt gebruiken. Er is een tekst gelegd met de keitjes, maar ik kan de woorden niet ontcijferen, dus ik zoek het op: </p><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px;"><p style="text-align: left;"><i>De Ierse kunstenares Orla Barry creëerde een verzonken zitput. The Stone Garden is qua vorm en materiaal gebaseerd op traditionele Ierse ontmoetingsplaatsen. In de bodem van de zitput vormen gekleurde keien de woorden “it’s nearly summer – it’s nearly spring – it’s nearly autumn – it’s nearly winter”. In de kuil word je geconfronteerd met de stroom van je leven. <span style="font-size: x-small;"><a href="https://www.upcduffel.be/kunstcollectie/the-stone-garden">lees meer</a></span></i></p></blockquote><p><br /></p><p>De verwijzing naar een ontmoetingsplaats is logisch, je kan hier makkelijk met velen zitten, maar ik zit hier vandaag net om alleen te zijn. Ik wil even in de put zitten, even verzonken in de wereld. </p><p>Toen ik arriveerde op de afdeling voor de behandeling van depressie, voelde ik me een uitzondering. Een a-typische patiënt. Ik dacht dat dit namelijk de basispositie was van de depressieveling: zittend in een diepe put en alle kracht en energie verloren om eruit te klimmen, continu somber, bedroefd en radeloos. Maar bij mij was er geen sprake van opeengestapelde problemen, er was eigenlijk nauwelijks een probleem. Er was niets gebeurd dat mij in de put getrokken had, geen groot verdriet, geen acute rouw. Nee, bij mij was het veel complexer. Dat dacht ik toch. </p><p>Nu weet ik dat die <i>typische</i> patiënten die een negatieve spiraal van problemen en moeilijkheden achter zich aanslepen, de uitzonderingen zijn. Alle anderen, waaronder ik, vragen zich nog altijd af: hoe kom ik nu in deze depressie terecht? We leren hier door zelfonderzoek waar onze kwetsbaarheid, onze ‘vatbaarheid’ voor depressie zit, en hoe een omgeving dit in de hand kan werken en welke gedrags- en denkpatronen niet helpend zijn. Maar we blijven verwonderd naar onze eigen depressie kijken. <br /><i>Hoezo, bij mij? Hoezo, ik? </i></p><p>Er is eigenlijk helemaal niks, zegt de worstelaar terwijl hij zijn brede getatoeëerde armen in de lucht zwiert, machteloos en gefrustreerd.</p><p> Ik had het lastig in de coronaperiode, zegt de lieve winkelbediende, en toen kreeg ik een soort smetvrees en nu zit ik al maanden in deze depressie en ik weet nog altijd niet wat er is gebeurd. </p><p>Ik dacht dat het me allemaal wel lukte, vertelt een jonge mama, maar ik besefte pas dat er een probleem was toen iedereen in mijn omgeving zich zorgen begon te maken, en nu weet ik eigenlijk nog steeds niet wat er aan de hand is. </p><p><b>Depressie is een rommeltje. <br /></b>Het is meer dan een dipje, lastiger dan even in de put zitten. Maar verdere definities zijn moeilijk. We functioneren niet meer, we zitten vast. Dat delen we allemaal. </p><p>En ik zit hier, in deze mooie put. Hier fluiten vogels. Hier is een horizon, bezaaid met madeliefjes. Ik moet hier niets doen, ik moet hier zelfs niet naar antwoorden zoeken. Gewoon wat kijken, in de wereld zijn. Ik voel dankbaarheid, opgelucht dat ik even uit de rommel ben, hier in de put. </p><p><br /></p><p>***</p><p><br /></p><p style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 13.2px;"><i>Dit is het zesde artikel in een reeks over kunst op het domein van UPC Duffel. </i></p><p style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 13.2px;"></p><ul style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 13.2px; line-height: 1.4; margin: 0.5em 0px; padding: 0px 2.5em;"><li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/04/kunst-op-het-domein-upc-duffel-intro.html" style="color: #cc0000; text-decoration-line: none;" target="_blank">Intro</a></li><li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="https://kantlijne.blogspot.com/2023/04/1-restpaviljoen-els-vanden-meersch.html" style="color: #cc0000; text-decoration-line: none;">(1) Restpaviljoen - Els Vanden Meersch</a></li></ul><div style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 13.2px;"><ul style="font-size: 13.2px; line-height: 1.4; margin: 0.5em 0px; padding: 0px 2.5em;"><li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/05/2-chaos-anno-dijkstra-kunst-op-het.html" style="color: #cc0000; font-size: 13.2px; text-decoration-line: none;" target="_blank">(2) The Chaos - Anno Dijkstra - Kunst op het domein van UPC Duffel</a></li><li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/05/3-alexia-dirk-braeckman-shiretoko-1.html" style="color: #cc0000; font-size: 13.2px; text-decoration-line: none;">(3) Shiretoko #1 - Katrien Vermeire / Alexia - Dirk Braeckman </a></li><li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/05/4-mia-missinne-molen-kunst-op-het.html" style="color: #cc0000; text-decoration-line: none;">(4) Molen - Mia Missinne</a></li><li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/05/5-job-koelewijn-101-keer-waar-het-op.html">(5) <span style="font-size: 13.2px;">101 keer waar het op aan komt - </span>Job Koelewijn </a></li></ul></div><p> </p><p> </p>Katelijnehttp://www.blogger.com/profile/12255317573141916935noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5304989807161522587.post-27349910597151922462023-05-23T15:14:00.006+02:002023-05-23T17:23:06.130+02:00(5) - Job Koelewijn - 101 keer waar het op aan komt - Kunst op domein van UPC Duffel<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEje-vbdhYLVai3Zii6za9zFYz1RtIUDtK6IxH7m4I10eEVb7hKXx3Fkzd-zWhX9Xq5eNqlOYFbSK8a5th_zAMy-q_CdqkvEi02qevhH8XfBd65bqbpXiCxkmvVOmFjiCFCBSxL07nz1KZr2WeqH48M6RcisjxUIamouS0PypjcWPkdsil2Olve_NzESvw/s4624/20230522_092012.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3468" data-original-width="4624" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEje-vbdhYLVai3Zii6za9zFYz1RtIUDtK6IxH7m4I10eEVb7hKXx3Fkzd-zWhX9Xq5eNqlOYFbSK8a5th_zAMy-q_CdqkvEi02qevhH8XfBd65bqbpXiCxkmvVOmFjiCFCBSxL07nz1KZr2WeqH48M6RcisjxUIamouS0PypjcWPkdsil2Olve_NzESvw/w640-h480/20230522_092012.jpg" width="640" /></a></div><br /><p>Het lijkt wel een gigantische versterker. Of een scherm voor aankondigingen. <br />Ik wandel langs het werk en beeld me in dat er plots woorden klinken Of dat er tekst verschijnt. Dat zouden aanmoedigingen kunnen zijn, bedenk ik. <i>Hou moed</i>. Of: <i>Elke keuze is lastig, tot je ze maakt.</i> Of deze: <i>Het mooiste wat je kunt worden, is jezelf. </i></p><p>Ik heb niet zoveel inspiratie voor wijsheden die ik zou willen horen. Ik hou niet van de zogenaamde tegeltjeswijsheid, omdat het zelden helpend is. Voor mij. Nu. Hier. </p><p>Vorige week trapte ik in de val van de zelfhulp. Ik beluisterde een podcast die zou gaan over hoe te veel werken ook een vorm van verdoving is. In mijn proces hier kwam dat ook naar boven. Ik wou deze aflevering dus graag beluisteren want ik snakte naar herkenning en hoop dat het anders kan. </p><p>Zelfhulpboeken, websites en podcasts zijn echter niet onschuldig. Er zit vaak een strak verdienmodel achter, het verdienen van geld op de miserie van een medemens vind ik onethisch en mensonwaardig. De inzichten die worden gedeeld zijn soms enkel gebaseerd op de eigen ervaring of ‘het gevoel dat ik anderen wil helpen bij hun zoektocht’. Een blogger of podcastmaker benoemt zichzelf dan trots als ‘maker/schrijver/coach én ondernemer’, het is geen geheim dat er geld wordt verdiend. Het zijn vaak vrouwen, en ik krijg de kriebels van het #girlboss-feminisme. Het is een heel dun geprivilegieerd soort feminisme waarbij het vooral gaat over het eigen gelijk en geluk, en weinig over de algemene en broodnodige strijd om gelijkwaardigheid. </p><p>Dan nog zou je kunnen argumenteren dat dat verdienmodel er niet toe doet, en dat iemand er maar mee geholpen kan zijn. Dat is zeker zo, maar er is een belangrijke disclaimer die vaak wordt vergeten: zelfhulp is niet aangewezen bij zware mentale problemen. <br />Als je niet meer functioneert, je bed niet meer uitgeraakt, niet meer helder kan denken, de hele dag door somber en ongelukkig bent, dan gaat zelfs het beste boek, het allerbeste advies van een ervaringsdeskundige je niet helpen. <b>Een zelfhulpboek is géén alternatief voor een professionele behandeling van mentale problemen</b>. </p><p>Ik ben ondertussen goed geholpen met medicatie (wat een hele zoektocht was), met een goede psychiater en psycholoog, en met relaxatie/mindfulness/meditatie. <br />Als ik één ding heb geleerd de voorbije weken: <b>inzichten zijn helemaal niet zo belangrijk.</b> Ik heb die ontzettend overschat de voorbije jaren. <i>Als ik het begrijp, dan zal het vast veranderen, dan kan ik veranderen.</i> Ha, had ik het even mis! Ik had nog honderd boeken kunnen lezen, mét waardevolle inzichten, het had me niet geholpen. Inzichten zijn niet meer dan een beginpunt, en dan wordt het meestal pas echt lastig. Het is je gedrag dat je moet aanpassen en tussen inzicht en werkelijk gedrag gaapt een groot en bedreigend niet-weten. Daar houdt een boek op en daar heb ik net hulp bij nodig. De claim dat zelfhulpboeken je leven kunnen veranderen, vind ik dus problematisch. </p><p>Toch trapte ik in de val van de zelfhulp, waarbij nog een ander kwalijk gevolg naar boven kwam. Ik luisterde naar die podcast over de verdoving van het doen, over hoe hard werken en bezig blijven vaak een vlucht is, om vooral niet te voelen. Bovendien, zo wordt er gesteld, wordt deze destructieve strategie in onze maatschappij gewaardeerd en zelfs aangemoedigd: wat een harde werker, fantastisch! </p><p>Na het luisteren naar het zelfhulp-advies, voelde ik me doodongelukkig. Dat klopte niet: ik zou me toch net gesterkt moeten voelen, gezien en erkend? Nee, ik was uitgeput, leeg. Hoe kwam dat? Ik luisterde toch om nog wat extra motivatie te vinden, om nieuwe inzichten op te doen? Ik begreep mezelf niet en ging onrustig slapen. </p><p>De volgende dag wist ik waarom: door deze podcast kreeg ik het gevoel dat het allemaal mijn eigen schuld was. Ik was zo <i>dom</i> geweest om te blijven rennen. Ik had deze depressie (of toch dit aspect, want het gaat wel over meer dan deze verdoving/vlucht) aan mezelf te danken: ik heb het gewoon niet goed gedaan. Ik heb het aan mezelf te danken. Eigen schuld, dikke bult. </p><p>Gelukkig heb ik een lief met wie ik kan praten, gelukkig heb ik nu professionals aan mijn zijde die met me mee denken. Want nee, ik kan mezelf nu niet helpen met een boekje of een podcast.Ik heb hulp nodig, hulp van anderen, hulp in de vorm van mensen, knuffels, professionele begeleiding, oefeningen. </p><p>Ik overdenk dit allemaal terwijl ik passeer aan dit kunstwerk. Ik weet dus niet welk <b>helpend</b> advies op deze billboard zou kunnen verschijnen of door deze speaker zou kunnen weerklinken. Elk advies of inspirerende quote schiet hopeloos tekort in deze omgeving, waar mensen zijn opgenomen die al werkelijk alles hebben geprobeerd en nu toegeven dat ze niet meer kunnen, dat ze meer hulp nodig hebben. Hier zijn mensen die elk pinterest-bord met goede quotes volledig zijn ontgroeid. </p><p>Ik zoek op hoe het zit met dit kunstwerk. Ik had het juist met mijn interpretatie: </p><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px;"><p style="text-align: left;"><i>Job Koelewijn installeerde voor de tweede Triënnale “What matters – Waar het op aan komt” dit monumentale billboard in de vorm van een Marshall-versterker. </i></p></blockquote><p>Blijkt dat het kunstwerk enkel ‘werkt’ bij evenementen:</p><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px;"><p style="text-align: left;"><i>Je hoort het gedicht van W.M. Roggeman: “Waar het op aan komt”, voorgelezen door 101 verschillende personen. Doordat de tekst niet feilloos wordt voorgedragen, voelt het menselijk en broos. Het geheel klinkt als een oneindige, meditatieve mantra. </i><span style="font-size: x-small;"><a href="https://www.upcduffel.be/kunstcollectie/101keer" target="_blank">(lees meer)</a></span></p></blockquote><p><br /></p><p>Ik zoek het gedicht op. </p><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px;"><p style="text-align: left;"><b>Waar het op aan komt - W.M. Roggeman</b></p></blockquote><p> </p><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><p>Waar het op aan komt</p><p> is datgene wat je verzwijgt</p><p> als alles al gezegd is,</p><p> is dat wat van je overblijft</p><p> als je er nog altijd bent.</p><p> </p><p> Zoals ook ik er niet meer ben</p><p> wanneer je niets meer tot me zegt,</p><p> of wanneer je mijn naam niet meer noemt.</p><p> Zoals ik zwijg in wat ik herken,</p><p> zo is het.</p><p> </p><p>De stilte van je woorden.</p><p> De klanken van je zwijgen.</p><p> Daar gaat het om.</p><p> Om niets anders.</p><p> Geloof mij. Op mijn woord.</p></blockquote><p><br /></p><p><br /></p><p>Het gaat over stilte, het gaat over zwijgen. Het gaat over het geven van geen enkel advies. Dat is waar het op aan komt. </p><p>Wanneer ik nu aan dit kunstwerk passeer, herhaal ik stilletjes fluisterend de titel: waar het op aan komt, waar het op aan komt. Vervolgens zwijg ik bewust. En zo helpt ook dit kunstwerk, net omdat het zwijgt, net omdat het mij vertelt dat stilte de beste zelfhulp van allemaal is. </p><p><br /></p><p>PS: een aanrader is trouwens <a href="https://open.spotify.com/show/7MZu3eA44dOVzNmJDOXwu5?si=fcd49ff367cf4bc3" target="_blank">'Hoe ben je zo!?', de anti-zelfhulp-podcast</a> van een stel vrolijke Nederlandse psychologen. Ze maakten recent een top tien van zelfhulpnonsens. </p><p><br /></p><p style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 13.2px;">***</p><p style="background-color: white;"><i><span style="color: #666666; font-family: Trebuchet MS, Trebuchet, Verdana, sans-serif;"><span style="font-size: 13.2px;">Dit is het vijfde artikel in een reeks over kunst op het domein van UPC Duffel. </span></span></i></p><p style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 13.2px;"></p><ul style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 13.2px; line-height: 1.4; margin: 0.5em 0px; padding: 0px 2.5em;"><li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/04/kunst-op-het-domein-upc-duffel-intro.html" style="color: #cc0000; text-decoration-line: none;" target="_blank">Intro</a></li><li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="https://kantlijne.blogspot.com/2023/04/1-restpaviljoen-els-vanden-meersch.html" style="color: #cc0000; text-decoration-line: none;">(1) Restpaviljoen - Els Vanden Meersch</a></li></ul><div><ul style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 13.2px; line-height: 1.4; margin: 0.5em 0px; padding: 0px 2.5em;"><li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/05/2-chaos-anno-dijkstra-kunst-op-het.html" style="color: #cc0000; font-size: 13.2px; text-decoration-line: none;" target="_blank">(2) The Chaos - Anno Dijkstra - Kunst op het domein van UPC Duffel</a></li><li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/05/3-alexia-dirk-braeckman-shiretoko-1.html" style="color: #cc0000; font-size: 13.2px; text-decoration-line: none;">(3) Shiretoko #1 - Katrien Vermeire / Alexia - Dirk Braeckman </a></li><li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/05/4-mia-missinne-molen-kunst-op-het.html">(4) Mia Missinne - Molen </a></li></ul></div><p> </p>Katelijnehttp://www.blogger.com/profile/12255317573141916935noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5304989807161522587.post-11303563725429177362023-05-15T20:45:00.006+02:002023-05-23T17:07:41.930+02:00(4) Molen - Mia Missinne - Kunst op het domein van UPC Duffel<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEioxK-FGJbOefyCIXm9YFQt9EwW-7uRxEZyVmv97ovMYgPE03dGLkhNgDWi_VTK0pmYsVz_TJuFX0t2Y2zx3WYmFZfSLJEjmCZIvbA65NFSB3P18SFiK8ewD6TDTa6LAN-M4hn0U46-6jpVa1iLe-bKutAGET3etr98LfE1A4ZCHAr7XShrT_HibTI32g/s3915/20230515_141606~2.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2447" data-original-width="3915" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEioxK-FGJbOefyCIXm9YFQt9EwW-7uRxEZyVmv97ovMYgPE03dGLkhNgDWi_VTK0pmYsVz_TJuFX0t2Y2zx3WYmFZfSLJEjmCZIvbA65NFSB3P18SFiK8ewD6TDTa6LAN-M4hn0U46-6jpVa1iLe-bKutAGET3etr98LfE1A4ZCHAr7XShrT_HibTI32g/w640-h400/20230515_141606~2.jpg" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Mia Missine - Molen (2013) - <a href="https://www.upcduffel.be/kunstcollectie/molen" target="_blank">meer info</a></td></tr></tbody></table><br /></div><br />Soms werkt een kunstwerk heel eenvoudig. Je maakt een sterke associatie vanuit het kunstwerk met iets wat je kent: een beeld, een herinnering,... De beleving van het kunstwerk komt vanuit je hoofd, langs je hart, het gaat snel en eenvoudig. <p>Ik denk bij deze windmolen aan mijn job. De kantoren van <a href="http://www.publiq.be" target="_blank">publiq</a> liggen naast het Brusselse kanaal. Langs dat kanaal staan kleurrijke windmolens, zoals vroeger op het strand. </p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqao33DTyEH3nXPIa9pQVTa-coFfYoTe7HZKknyIim3CDphdigAmpRSNJY0wlnMPDyGBwMjzb3eDNP8DmO8AOjWQwES6bFv8VRIJ-NewiypKL3pVIkPXVwqD5iI-PS53vgNimdKIrxiQyO7RBm2xuilQELBflFceJRcfIn510CKxVoZHUUo5gfeQLs-A/s700/molentjes.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="443" data-original-width="700" height="406" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqao33DTyEH3nXPIa9pQVTa-coFfYoTe7HZKknyIim3CDphdigAmpRSNJY0wlnMPDyGBwMjzb3eDNP8DmO8AOjWQwES6bFv8VRIJ-NewiypKL3pVIkPXVwqD5iI-PS53vgNimdKIrxiQyO7RBm2xuilQELBflFceJRcfIn510CKxVoZHUUo5gfeQLs-A/w640-h406/molentjes.jpg" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: xx-small;">Copyright ADT.ASO (P.Sa.)</span></td></tr></tbody></table><p>De vrolijke veelkleurige molentjes ratelen zachtjes bij wind. Ik fiets naar het werk enkele honderden meters langs deze molentjes en ze maken een verschil. Ik kijk elke keer. Als de hemel staalblauw is. Als de hemel helemaal grijs is. Als er mist hangt, en ik me bang en onrustig voel, dan zijn de molentjes er ook, de molentjes kan ik altijd zien. </p><p>Ik verlies vele rollen met deze opname. De rol van collega mis ik erg. De rol van werknemer, teamleider, directeur, partner voor andere organisaties, koffiekletser in de keuken, treingezel richting Antwerpen. Ik ben er al maanden niet en ik weet ook niet wanneer ik er weer zal zijn. Ik weet wel dat er veel veranderd zal zijn en dat er nog meer verandering op til is. </p><p>Ik lees dat de windmolentjes in Brussel de wijk willen opvrolijken, het imago van de kanaalzone verbeteren. Dat lukt, als je het mij vraagt. De molentjes draaien en elke passant begrijpt het, ziet het meteen. Hier werkt de nostalgie, het herinneren, je bent nog altijd het kind, en je bent de volwassene die de kleuren ziet, de beweging ervaart. Die verder wandelt of fietst. En glimlacht. </p><p>Deze molen op het domein van het Universitair Psychiatrisch Centrum in Duffel is roestig, grotesk en draait niet. Dit kunstwerk maakt me triest. Omdat ik mijn werk mis, de fietstochtjes langs het kanaal op mijn plooifietsje, denkend aan de vergaderingen van de dag, de dingen die ik wil vragen aan collega's, een nieuw idee. <br />Maar het maakt me vooral triest omdat deze molen niet werkt. Bovendien is hij roestig, hij kan niet werken. <br />Ik vind dit kunstwerk makkelijk en lelijk. </p><p>Ik kom meestal voorbij deze molen tijdens een looptraining. Ik versnel mijn pas en loop naar een volgend kunstwerk, dat me wel iets doet. Ik loop verder en denk aan molens die wél werken. </p><div>***</div><div><br /></div><div><div><i>Dit is het vierde artikel in een reeks over kunst op het domein van UPC Duffel. </i></div><div><ul style="text-align: left;"><li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/04/kunst-op-het-domein-upc-duffel-intro.html" style="color: #cc0000; text-decoration-line: none;" target="_blank">Intro</a></li><li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="https://kantlijne.blogspot.com/2023/04/1-restpaviljoen-els-vanden-meersch.html" style="color: #cc0000; text-decoration-line: none;">(1) Restpaviljoen - Els Vanden Meersch</a></li><li><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/05/2-chaos-anno-dijkstra-kunst-op-het.html" style="background-color: white; color: #cc0000; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 13.2px; text-decoration-line: none;" target="_blank">(2) The Chaos - Anno Dijkstra - Kunst op het domein van UPC Duffel</a></li><li><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/05/3-alexia-dirk-braeckman-shiretoko-1.html" style="font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 13.2px;">(3) Shiretoko #1 - Katrien Vermeire / Alexia - Dirk Braeckman </a></li></ul></div></div>Katelijnehttp://www.blogger.com/profile/12255317573141916935noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5304989807161522587.post-32797813889180278232023-05-08T21:17:00.004+02:002023-05-09T09:08:36.523+02:00(3) Shiretoko #1 - Katrien Vermeire / Alexia - Dirk Braeckman - Kunst op het domein van UPC Duffel<p>Er zijn twee wachtzalen aan het onthaal van het Universitair Psychiatrisch Centrum in Duffel. Als je binnenkomt heb je links een wachtzaal waar een foto van de zee aan de muur hangt. Groot en zacht golvend. Rechts heb je een wachtzaal waar een foto hangt van iets bruins, iets onbestemds, een kleiner beeld. Je kan kiezen voor de stoelen aan zee of voor de zacht lederen fauteuils bij het hout, of de close-up van haar, of wat het ook is op die foto. </p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPoF7MryP73rLs7cofwkYhAvsJY_2ejc2Z1doBZf-K3HOv2UPf7lsw8zyM0xI2QPEWa5P7VP88RkNNtUQWKD6KXl-lwObS0t61aixdJ3-ie3dPQdcb2cw_PaxFKXVdwCWEIrcT5RP4N_q15xAQhiFvR-6i6f-KzkeNa1yjvRcFTqALewzKFh8SjcJaTg/s4624/20230504_194815.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3468" data-original-width="4624" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPoF7MryP73rLs7cofwkYhAvsJY_2ejc2Z1doBZf-K3HOv2UPf7lsw8zyM0xI2QPEWa5P7VP88RkNNtUQWKD6KXl-lwObS0t61aixdJ3-ie3dPQdcb2cw_PaxFKXVdwCWEIrcT5RP4N_q15xAQhiFvR-6i6f-KzkeNa1yjvRcFTqALewzKFh8SjcJaTg/w640-h480/20230504_194815.jpg" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcmoruV2JwJDW5e3YWGhPiD_j8H2eSrmBGZbQKGMb5HTTvXVo_9jlbkIjXD9vd-fRI73-Ggq3TPsum8n4qsLWMFEt2f3dvNH2-WW_X_L85OPP5hksBWo8z8Y5VZQMkXO2ik3n1FeOjiEhkLWJJGdBWTULRe-yy3pCB6y6Jix0BTQiC0l4tetd_7tl-5g/s4624/20230504_194750.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3468" data-original-width="4624" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcmoruV2JwJDW5e3YWGhPiD_j8H2eSrmBGZbQKGMb5HTTvXVo_9jlbkIjXD9vd-fRI73-Ggq3TPsum8n4qsLWMFEt2f3dvNH2-WW_X_L85OPP5hksBWo8z8Y5VZQMkXO2ik3n1FeOjiEhkLWJJGdBWTULRe-yy3pCB6y6Jix0BTQiC0l4tetd_7tl-5g/w640-h480/20230504_194750.jpg" width="640" /></a></div><br /><p>Het bijzondere is: hier moet je niet meer zijn.</p><p>Je meldt je aan op dag één, je vult papieren in. Je moet een handtekening zetten onder een formulier dat zegt dat het ziekenhuis verantwoord met je gegevens zal omgaan, je zegt dat je graag vegetarisch eet en je overhandigt, als je geluk hebt zoals ik, het kaartje met de gegevens van de hospitalisatieverzekering. </p><p>Je wordt de weg gewezen naar het gebouw van de juiste afdeling. Daar zal je zijn op dag twee, drie, vier, vijf en onzeker lang. Zeker is dat je in weken gaat tellen en niet in dagen. Je telt in weken zoals je doet bij een opzegtermijn of een dieet. Je telt af en tegelijkertijd op. Misschien tel je zelfs in maanden, zoals je dat doet bij baby’s. Je houdt bij wat een baby leert aan de hand van het aantal maanden. De eerste keer rollen op vier maanden, het eerste stukje broccoli op vijf maanden,. Ik herinner me de geruststellingen, dat het bij iedere baby anders is, dat ieder kind zich op zijn tempo ontwikkelt. Er is meestal helemaal niets om je zorgen om te maken. En toch tel je de weken, de maanden en maak je je zorgen. </p><p>Het onthaal blijft een onthaal. Ik ben al lang onthaald. Ik tel: zes weken, anderhalve maand. <br />Het is een vreemd woord. Onthaal. <br /><i>Halen </i>zoals in naar je toe brengen, het bij zich brengen. <br /><i>Ont </i>zoals in ontregeld, ontdaan, ontzet, ontkomen, onthuld. <br />Het ongedaan maken van je naar hier halen? <br />Ik heb mezelf naar hier gehaald. Ik werd warm ontvangen. Ik was en ben <i>ont</i>. </p><p>Op mijn eerste dag, toen ik aan het onthaal kwam, koos ik niet voor de ene wachtzaal en niet voor de andere. De zee was me op dat moment veel te open, te weids, en vooral: te ver. Eindeloos ver weg leek de zee, als een plek die ik nooit meer zou bereiken. <br />De foto van het hout, het haar, of het meisje Alexia, want dat is de titel van het werk; was me te raadselachtig, het maakte me nerveus, ik kon niet denken, ik wou niet associëren, zelfs niet vanuit een zachte stoel. </p><p>Ik draaide nerveus rondjes voor een prikbord, iets verderop in de gang van het onthaal. <br />Mededelingen allerhande. Kleurplaten van <i>Duffeltje het knuffeltje</i>, het familieproject van het UPC. Een oproep voor deelnemers aan wetenschappelijk onderzoek. En een gedicht. Het vergt al mijn concentratie om het lange gedicht te lezen, maar toch klamp ik me vast aan woorden. Woorden, altijd woorden, woorden zijn mijn houvast. Misschien troosten woorden meer dan beelden, misschien zijn woorden meer voor troost en beelden meer voor hoop. Zou dat kunnen? </p><p>Soms, als ik terugkeer na een rondje rennen in het park hier vlakbij of op de dijk aan de Nete, neem ik de ingang van het onthaal. Ik kijk in het voorbijgaan naar de kunstwerken. Ik zou nog steeds niet weten wat ik zou kiezen, links of rechts. Het blauwe of het aardse. </p><p>Vandaag zat er een vrouw op een stoel bij de zee. Haar blik was afgewend van het kunstwerk. Er stroomden tranen over haar wangen, ze huilde erg stil. Ik liep snel verder, ik schaamde me omdat ik haar leed had gezien en vervolgens deed alsof ik het niet had gezien. </p><p>Ik wou dat ik kon terugkeren. Ik zou de vrouw rustig aankijken. Ik zou zeggen: er is ook een gedicht, misschien wil u woorden, het gedicht hangt daar. Ik zou wijzen. Ik zou ook zeggen: u mag ook gewoon huilen tijdens het wachten, niet kijken, niet lezen. Het wachten aan het onthaal van de psychiatrie is al veel, misschien hoeft daar nu even niets meer bij. Geen beeld, geen woord. </p><p>Ik weet: na het wachten komt het tellen. Misschien ook voor deze vrouw. Het tellen van dagen, weken, en vervolgens maanden.<br />Ik neem me voor om als het weer eens moeilijk gaat, naar het onthaal te wandelen en daar in een wachtzaal te gaan zitten. Aan zee of aan het golvende haar. Misschien zal ik huilen. Dan weet ik of het waar is, wat ik had bedacht. Dat woorden troosten en beelden doen hopen. </p><p><br /></p><p>***</p><p><b>De troostzoekers</b></p><p><br /></p><p>Zoals geluk gevaarlijk is voor wie er spaarzaam mee omgaat,</p><p>voor wie niet-leven een koud kunstje werd, voor wie hier binnenkomt</p><p>en twijfelt aan alles wat mooi is, twijfelt aan zijn plek in de wereld,</p><p>voor wie eindeloos teert op het verlangen naar beterschap,</p><p><br /></p><p>voor wie niet breekbaar wil zijn net zo min als populierensterk</p><p>en wie mij raakt geef ik de wind, voor wie met een bevel tot</p><p>omhakken in de hand rillerig plaatsneemt of juist wil opbloeien</p><p>en zie me, voor wie alleen wil zijn maar het niet langer meer kan.</p><p><br /></p><p>Zoals geluk gevaarlijk is voor hen die het niet kunnen delen,</p><p>voor wie wel glimlacht maar de snik onzichtbaar en hoog in</p><p>de keel heeft, voor wie alles verloor waar hij van hield, voor hen die</p><p>de koek uit de mond sparen en altijd andermans honger stillen,</p><p><br /></p><p>voor wie weerloos omgaat met de dingen, voor wie iedere</p><p>avond zichzelf het donker van zijn kop injaagt, voor wie de hoop</p><p>heeft opgegeven als een zieke kameraad, voor wie van alles denkt</p><p>maar te weinig uitspreekt, voor wie moe is maar niet meer</p><p><br /></p><p>in slaap komt en eeuwig ligt te woelen, voor hen die willen leunen,</p><p>voor wie onder de mensen wil zijn als onder een warme deken,</p><p>voor wie niet weet wie hij is en altijd onzeker, we zijn de leegte,</p><p>zeggen we, we zijn de leegte en weten niet hoe ons te vullen.</p><p><br /></p><p>Zoals geluk gevaarlijk is voor de roekeloze, voor wie verstrikt zit</p><p>in eigen-ik, voor wie de weerloosheid weg-eet, koopt, slikt, voor wie</p><p>zichzelf bezeert omdat een ander het niet meer doet, voor wie</p><p>stemmen hoort maar zelden een lief woord, voor wie bang is om</p><p><br /></p><p>verlaten te worden en in een leeg huis thuis te komen, voor wie zélf</p><p>uit voorzorg iedereen verlaat, voor wie weet dat het hart op vele</p><p>manieren kan breken en vergeet dat het ook op vele manieren</p><p>weer kan helen, voor wie en voor iedereen is hier de plek.</p><p><br /></p><p><b>Marieke Lucas Rijneveld</b></p><div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBH1bbzD5afRbw0mCTedwTtKuNktLSlMRl500rG52qHvp90TdPOb7peOwGD0FRW-UeDB20uoT9JKM6qXf4ndM8qLhJE3JWNvS-djR3PgqX6GxDBURRN3NcQWrXhDVwZ-VpIRvLn4eP8cVGCl3dUGaUtkp2eMk7BCeLygJ04e4Lnune4pA_POEf6cx6MA/s1120/Shiretoko%20%231%20-%20Katrien%20Vermeire.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="616" data-original-width="1120" height="352" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBH1bbzD5afRbw0mCTedwTtKuNktLSlMRl500rG52qHvp90TdPOb7peOwGD0FRW-UeDB20uoT9JKM6qXf4ndM8qLhJE3JWNvS-djR3PgqX6GxDBURRN3NcQWrXhDVwZ-VpIRvLn4eP8cVGCl3dUGaUtkp2eMk7BCeLygJ04e4Lnune4pA_POEf6cx6MA/w640-h352/Shiretoko%20%231%20-%20Katrien%20Vermeire.jpg" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Shiretoko #1 - Katrien Vermeire <br />https://www.upcduffel.be/kunstcollectie/shiretoko</td></tr></tbody></table><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhl8ss9AZRkOkPDyTl3i81ld1IVx3648h_R2EE3nw7jqsMrTp4DXLkDnWpouM9dlB_JskyXL95TAsj3ynNZ_cbuFePfFdHkScJxm2TPgybJpgvfIW8uRM_JdAg7ACr3JWjkebTu3xoZMroau4GvRVZvt1XZdMZd1278ivrhxVG9SJrU0Y4wK5Gm7iYgOg/s1748/Alexia%20-%20Dirk%20Braeckman.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1748" data-original-width="1240" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhl8ss9AZRkOkPDyTl3i81ld1IVx3648h_R2EE3nw7jqsMrTp4DXLkDnWpouM9dlB_JskyXL95TAsj3ynNZ_cbuFePfFdHkScJxm2TPgybJpgvfIW8uRM_JdAg7ACr3JWjkebTu3xoZMroau4GvRVZvt1XZdMZd1278ivrhxVG9SJrU0Y4wK5Gm7iYgOg/w454-h640/Alexia%20-%20Dirk%20Braeckman.jpg" width="454" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Alexia - Dirk Braeckman<br />https://www.upcduffel.be/kunstcollectie/alexia</td></tr></tbody></table><br /><div><p style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 13.2px;">***</p><p style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 13.2px;"><i style="font-size: 13.2px;">Dit is het derde artikel in een reeks over kunst op het domein van UPC Duffel. </i></p><p style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 13.2px;"></p><ul style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 13.2px; line-height: 1.4; margin: 0.5em 0px; padding: 0px 2.5em;"><li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/04/kunst-op-het-domein-upc-duffel-intro.html" style="color: #cc0000; text-decoration-line: none;" target="_blank">Intro</a></li><li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="https://kantlijne.blogspot.com/2023/04/1-restpaviljoen-els-vanden-meersch.html" style="color: #cc0000; text-decoration-line: none;">(1) Restpaviljoen - Els Vanden Meersch</a></li><li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/05/2-chaos-anno-dijkstra-kunst-op-het.html" target="_blank">(2) The Chaos - Anno Dijkstra - Kunst op het domein van UPC Duffel</a></li></ul></div>Katelijnehttp://www.blogger.com/profile/12255317573141916935noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5304989807161522587.post-13704018590776391662023-05-01T20:49:00.004+02:002023-05-02T17:35:36.898+02:00(2) The Chaos - Anno Dijkstra - Kunst op het domein van UPC Duffel<p><b>Ik ben gewoon heel erg boos. </b></p><p>Ik zeg het al huilend. Ik zit in een groepssessie beeldende therapie. We knutselen vandaag rond het thema ‘in beweging’. Ik heb een uur lang verwoed vormen geknipt uit gekleurd papier en daar woorden opgeschreven, zoals <i>nu</i>, <i>misschien </i>en <i>voel</i>. Geen idee wat ik aan het doen ben, maar ver-woed is het juiste woord: de boosheid, de woede ontsnapt via het potlood uit mijn lijf. Dat is blijkbaar niet genoeg dus komen er ook tranen. Ik weet geen raad met mijn boosheid en het geknutsel maakt me gek. Ik verlaat gefrustreerd de sessie. </p><p>Ik las ergens dat de emotie ‘boosheid’ moeilijk is voor veel vrouwen. Mannen mogen gerust eens boos zijn: <i>ach ja, je kent hem, hij ontploft al eens </i>of<i> laat hem maar even razen.</i> Een boze vrouw? Dat is meteen een bitch, een zot wijf, een furie. Mogen meisjes eigenlijk boos zijn? Mag ik van mezelf boos zijn? </p><p>Ik weet niet wat er gebeurde tijdens die sessie. Ik weet ook niet wat er gebeurde voor die sessie, ik weet niet waarom ik boos was of waar die boosheid vandaan kwam. Er is weinig dat ik weet deze dagen. <i>Omarm dat niet-weten</i>, zei de psychiater. Dapper probeer ik dat te doen, maar ik heb eerlijk gezegd geen idee. Hoe dan? </p><p>Na het eten trillen mijn handen nog steeds. Buiten is het opgeklaard dus ik besluit een avondwandeling te maken. Misschien dat ik de boosheid kan wegwandelen of laten uitwaaien. Ik ben nog maar twintig stappen ver en ik voel de boosheid weer razen. </p><p><i>Dat stomme kunstwerk hier ook. <br /></i><i>Wat is dat nu toch?<br /></i><i>Wat doet dat ding hier? <br /></i><i>Wat is dat grijze balk-achtige ding? <br /></i><i>Wie zijn idee was dat eigenlijk? <br /></i><i>Wat dacht die kunstenaar te vertellen misschien?<br /></i><i>Moet het zo moeilijk, ja? </i></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHxpli1nHaZUec4QVyuejchTKBx448wxjvXg9SSg_LYuohFnQ_sKgq8_bgNLGqLlY5dXXIynXvoHoSCgb4uHrFn_UebVbaMVpaNhXlPOr6Ng5-klAxOkG__S2243dfLTg1bqOol6zQd-apQwYJpQRq42kXQxZpZBPGYkuXDHPVzQowC8y1-DMFuAslaA/s4624/20230429_193940.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3468" data-original-width="4624" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHxpli1nHaZUec4QVyuejchTKBx448wxjvXg9SSg_LYuohFnQ_sKgq8_bgNLGqLlY5dXXIynXvoHoSCgb4uHrFn_UebVbaMVpaNhXlPOr6Ng5-klAxOkG__S2243dfLTg1bqOol6zQd-apQwYJpQRq42kXQxZpZBPGYkuXDHPVzQowC8y1-DMFuAslaA/w640-h480/20230429_193940.jpg" width="640" /></a></div><br /><i><br /></i><p></p><p>Ik denk terug aan professor Willem Elias die me tijdens mijn studies vertelde over zijn fascinatie voor kunstwerken die voor sommige mensen zó intens zijn, dat ze de kunstwerken zelf aanvallen, vandaliseren. Het is toch ongelofelijk, zei hij met zijn waterige blik boven zijn brilletje, dat kunst zoiets vermag, dat kunst zoveel kan doen met een mens dat hij alle redelijkheid verliest. </p><p>Het verwarde me als prille twintiger. Ik wist al dat kunst voor mij meer mocht zijn dan een aangenaam esthetisch tafereeltje, maar mag kunst zover gaan? En welke verantwoordelijkheid heb je dan als kunstenaar? Interessante vragen, vond de professor, waarop hij vrolijk verder ging met zijn les zonder een antwoord te geven. </p><p>Op het domein van UPC Duffel zijn weinig kunstwerken meteen leesbaar. Maar dit werk? Dit werk <i>enerveert</i> me. Het is te groot. Het is potsierlijk. Het is iets dat ik zou moeten herkennen vermoed ik. Iets dat wordt uitvergroot? In een vreemd materiaal werd nagemaakt? </p><p>Ik wandel acht kilometer langs de Nete heen en weer. Voor ik terug aan de afdeling ben, passeer ik het <i>ding</i> nog eens. Ik zucht. Ik moet het weten, dus eenmaal op mijn kamer klap ik mijn computer open en zoek het op. </p><p>The Chaos<br />Anno Dijkstra <br />2018 <br />Acrylaat hars, Pu schuim en hout</p><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px;"><p style="text-align: left;"><i>De Nederlandse kunstenaar Anno Dijkstra toont de afgebroken arm van een kermisattractie, geabstraheerd en het aantal stoeltjes gereduceerd tot één. De kermisattractie is een overdrachtelijk beeld. Onze maatschappij biedt spektakel en prikkels. Maar ’Van te veel spektakel wankelt men allicht’. Deze beroemde zin van de dichter/kunstenaar Lucebert, geeft scherp aan dat een teveel aan prikkels een keerzijde heeft. Stevig vastgeklemd in de rubberen banden van stoeltjes, wanen we ons veilig. Echter, in de enorme vermaakmachines met hun grote metalen armen, gemaakt door onszelf, lijkt de menselijke maat zoek. Ze laten zien hoe grotere maatschappelijke en biologische krachten kunnen doorwerken in een individu en deze in haar greep houden.</i></p></blockquote><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px;"><div style="text-align: left;"><a href="https://www.netwerkemergo.be/kunst-tijdens-corona-in-het-upc-duffel/"><span style="font-size: x-small;">https://www.netwerkemergo.be/kunst-tijdens-corona-in-het-upc-duffel/</span></a></div></blockquote><p><br /></p><p>Daar was ik nooit zelf achter gekomen: de arm van een kermisattractie. </p><p>Zo voelt het inderdaad. Alsof ik niet gewoon uit het leven werd gekatapulteerd; maar alsof ik in een bakje zat, me daar veilig waande, en dan met een stuk van dat leven zelf, werd losgerukt en ergens op onbekend terrein landde. </p><p>Ik kan recht krabbelen en een volgend bakje nemen en weer voor een paar rondjes opstappen. Of ik kan dat niet doen. Ik kan een paar stappen achteruit zetten en naar de attractie kijken: wat verwacht ik eigenlijk van het leven? Kicks en plezier? Schoonheid? Amusement? Afleiding? Is dit de attractie die ik wil? </p><p>Een ritje met de rups misschien? Nee, ik ben bang in het donker. <br />De botsauto’s? Mijn hemel, ik heb wel genoeg gebotst de laatste maanden en ik ben een zeer slechte chauffeur, dat weet iedereen. <br />Het spiegelpaleis? Kei hard tegen een glasraam aanlopen, ik zie mezelf met een bloedneus en een dikke buil op mijn hoofd vergeefs tasten naar de uitgang. <br />Het reuzenrad? Dat is pas een hoogte om van te vallen en zijn die bakjes wel veilig? </p><p>Hier ligt het dan, het kapotte onderdeel. Waar dient het nog voor? <br />Hier lig ik dan, welke functie heb ik nog? </p><p>De volgende dagen ben ik milder gestemd. Ik voel me leeg na die onverwachte boosheid. Ik ben hol vanbinnen. Ik wandel weer langs het kunstwerk en mijn ergernis is verdwenen. Het beeld is nu geruststellend: dit kan alvast niet meer gebeuren. Ik ga alvast niet meer in die attractie, ik ga me niet nog eens zo hardhandig laten wegslingeren, met bakje en al. </p><p>Ik heb geen idee wat me dan wel te doen staat, ik dwaal verdwaasd rond op de kermis van het leven.<br /><i>Omarm het niet-weten, </i>zei de psychiater. </p><p><br /></p><p>***</p><p><i style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 13.2px;">Dit is het tweede artikel in een reeks over kunst op het domein van UPC Duffel. </i></p><p></p><ul style="text-align: left;"><li><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/04/kunst-op-het-domein-upc-duffel-intro.html" target="_blank">Intro</a></li><li><a href="https://kantlijne.blogspot.com/2023/04/1-restpaviljoen-els-vanden-meersch.html">(1) Restpaviljoen - Els Vanden Meersch</a></li></ul><p></p>Katelijnehttp://www.blogger.com/profile/12255317573141916935noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5304989807161522587.post-66029340127299151172023-04-27T21:04:00.001+02:002023-04-28T21:30:34.838+02:00(1) Restpaviljoen - Els Vanden Meersch - Kunst op het domein van UPC Duffel <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgT9B6IqyqAEsQ_dZxPQZJgVM-AcEcdkeZyxzJ5Rklwe5rhA2Cwmxb3-SMzO6jY1jPBCNNGa5DDq42LjUzAR36Xc1ZZ7kBDmQ5sTDgbF8X1YGzqvEtlud6OL3cYnXjYpVwgHu-q8njRTlcfSZQ_7mOLqMtw__cKDDMF5FzKgiNub1sj8OyWTeh1QoEc1A/s4624/20230426_111421.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3468" data-original-width="4624" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgT9B6IqyqAEsQ_dZxPQZJgVM-AcEcdkeZyxzJ5Rklwe5rhA2Cwmxb3-SMzO6jY1jPBCNNGa5DDq42LjUzAR36Xc1ZZ7kBDmQ5sTDgbF8X1YGzqvEtlud6OL3cYnXjYpVwgHu-q8njRTlcfSZQ_7mOLqMtw__cKDDMF5FzKgiNub1sj8OyWTeh1QoEc1A/w640-h480/20230426_111421.jpg" width="640"></a></div><br><p><i>Restpaviljoen is opgebouwd uit recuperatiemateriaal van een intussen afgebroken paviljoen van het UPC Duffel. Het is een voorstelling van een sanitaire ruimte uit de ‘oude’ psychiatrie. Het gebrek aan privacy wordt sterk benadrukt: de wastafels staan dicht bij elkaar, de halve bol in het plafond weerspiegelt alles, zelfs de muren zijn transparant. De kunstenares toont niet enkel een beeld uit het verleden, ze roept ook actuele vragen op over zorg en privacy.</i></p><p><a href="https://www.upcduffel.be/kunstcollectie/restpaviljoen">https://www.upcduffel.be/kunstcollectie/restpaviljoen</a></p><p><br></p><p>***</p><p>Dit kunstwerk is een klein gebouw. Het is transparant en tegelijkertijd gesloten. Op <a href="https://elsvandenmeersch.be/">de website van de kunstenaar </a>zie ik dat ze vaak werkt vanuit architectuur. Ik lees het volgende: <i>Gebouwen weerspiegelen existentieel sociaal gedrag; ze bevatten zowel bottom-up als top-down sociale activiteiten en structuren.</i> Het geeft me te denken. Is dat zo, stuurt een gebouw het gedrag? En is dat dan een goede of een spijtige zaak? </p><p>Mijn lief Hannes zei me afgelopen zondag bij het afscheid na een weekend thuis, dat het woord ‘ziekenhuis’ bij hem wringt. 'Maar dat is het ook,' was mijn reactie, 'het ís een ziekenhuis!'. Geen psychiatrisch ziekenhuis zoals dit kunstwerk oproept, gelukkig maar. Ik heb een eigen kamer, mijn eigen kleine badkamer. Ik heb een gemakkelijke stoel en een bureau om aan te schrijven. Ik heb een verwarming die ik zelf aan en uit kan zetten, een raam dat ik kan openen en weer sluiten. </p><p>Dit kunstwerk roept het beeld op van een oud ziekenhuis met patiënten in witte, vale gewaden, met een bleke huid en een trage pas, iedereen met dezelfde lege blik. Moet ik nu dankbaar zijn dat dit niet meer de realiteit is, wil dit kunstwerk patiënten troosten door hen te laten zien hoe het vroeger zoveel slechter was? Werkt het zo? </p><p>Een vriendin is op bezoek en we lopen over het domein. Zo is het dus niet meer, zeg ik haar terwijl ik naar het kunstwerk wijs. Maar ik vertel haar ook: ik heb geen sleutel. <br>Er zit geen slot op mijn kamer. <br>De deur van mijn badkamer kan niet op slot. <br>De voordeur van het gebouw zit altijd op slot. <br>Je kan altijd vragen om naar buiten te gaan, dat vinden de hulpverleners meestal zelfs positief. </p><p>Vaak gaan nieuwe levensfases samen met nieuwe sleutels. De sleutel van een nieuw huis. De sleutel van het het huis van een nieuw lief. De sleutel van een nieuwe fiets of een nieuwe auto. De sleutel van een nieuw kantoor bij een nieuwe job. </p><p>Ik draag mijn sleutelbos niet langer bij me, dat heeft toch geen zin. </p><p>Alleen als ik naar huis ga, voor een paar uren of voor een nacht, neem ik mijn sleutels. Ik klem mijn handen eromheen als ik op de trein zit, als ik naar huis wandel, want bijna, bijna. </p><p>Ik begrijp het: een psychiatrische afdeling moet mensen beschermen tegen zichzelf. Sleutels zijn in handen van sommige patiënten gevaarlijk, vooral voor henzelf. Maar ik vind het lastig. Ik kom na het weekend aan de voordeur en haat de seconden dat ik moet wachten om binnen te <i>mogen</i>. Ik loop de trap op, de gang in en moet de neiging onderdrukken om in de zakken van mijn jas mijn sleutel te zoeken, of zo’n kaartje, zoals in hotels. Nee, de deur van mijn kamer is gewoon los. </p><p>Ik heb één sleutel gekregen: van een kast. Het is een klein sleuteltje van niets. Ik kan in de kast persoonlijke spullen opbergen. Dat doe ik meestal niet. Wat heb ik van waarde? </p><p>Ik heb zelf gekozen voor de opname, voor dit ziekenhuis. Dit kunstwerk confronteert me met de realiteit. Veel meer dan het verschil met vroeger, zie ik de gelijkenis met vandaag: een ziekenhuis met deuren die op slot zijn en hulpverleners die er altijd <i>kunnen</i> zijn. De rij van oude lavabo’s in het kunstwerk, de rij van kamers met kleine badkamers van nu. Op de afdeling waar ik verblijf, zijn er drie leefgroepen die elk een eigen leefruimte hebben: een keuken, een eettafel en een salon. Alles is netjes en functioneel, het lijkt in niets op de psychiatrie van vroeger. Je zou kunnen denken dat het het interieur is van een jeugdherberg of een vakantiecentrum. </p><p>Maar dan heb je de patiënten nog niet gezien. Niet in witte gewaden zoals ooit, wel met een lege blik en schuifelende pas. Misschien zijn het de mensen, en niet het gebouw, die deze plek tot een ziekenhuis maken. Misschien kan het gebouw wel veranderen, verbeteren. Maar de patiënten niet. <br>Het is een ziekenhuis, wij zijn ziek. </p><p>Plots weet ik ook waarom het voor mij net wél belangrijk is om het woord 'ziekenhuis' te gebruiken. Dat klinkt tijdelijk. Niemand blijft eeuwig in een ziekenhuis. Ik ga terug. Ik word beter en ik ga naar een huis met een sleutel, naar een wc die op slot kan. Het zal misschien nog even duren, maar ik ga terug. </p><p><br></p><p>***</p><p><i>Dit is een eerste artikel in een reeks over kunst op het domein van UPC Duffel. Je leest <a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/04/kunst-op-het-domein-upc-duffel-intro.html" target="_blank">hier</a> waarom ik hierover wil schrijven. </i></p><p><i> </i></p>Katelijnehttp://www.blogger.com/profile/12255317573141916935noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5304989807161522587.post-16765863408467810542023-04-27T20:54:00.010+02:002023-09-06T16:49:24.946+02:00Kunst op het domein UPC Duffel - introSinds begin april verblijf ik in het Universitair Psychiatrisch Centrum Duffel, op een afdeling die gespecialiseerd is in de behandeling van depressie. <br /><br />Deze afdeling ligt op een groot domein met allerlei gebouwen met verschillende functies: een polikliniek, een algemene opname-afdeling voor psychiatrische patiënten, een groot logistiek gebouw, verschillende gebouwen met leefgemeenschappen, gespecialiseerde afdelingen etc. Het is een groene omgeving met veel bankjes, een vijver, sportfaciliteiten en … kunst. <br /><br />Het UPC heeft een lange traditie in de relatie tussen kunst en psychiatrie. Je vindt op het domein dus verschillende kunstwerken en installaties, de ene al opvallender dan de andere. Er is ook een triënnale (in 2022 was de laatste editie) en zo blijft de vaste kunstcollectie van hedendaagse kunstenaars groeien. <br /><br /><a href="https://www.upcduffel.be/triennale-hedendaagse-kunst-upc-duffel/kunst-upc-duffel" target="_blank">Op de website van UPC Duffel</a> wordt verduidelijkt waarom er wordt ingezet op actuele kunst:<br /><br /><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><i>In de eerste plaats helpt kunst mee het taboe rond psychiatrie te doorbreken. De kunstprojecten hebben een beeldvormingsfunctie en beogen de destigmatisering van psychiatrie en psychiatrische aandoeningen.</i></blockquote><i><br /></i><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><i>Als tweede doelstelling zien we kunst als onderdeel van de helende omgeving die de campus wil zijn. De aanwezige kunst draagt bij tot het therapeutisch proces, bevordert het contact, de dialoog en de integratie van de patiënt.</i></blockquote><i><br /></i><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><i>Tenslotte gebruiken we kunst als taal om over psychiatrische en psychologische problemen te spreken.</i></blockquote><br /><br />Ik vind dat drie steengoede redenen. <br /><br />Als patiënt heb ik vooralsnog de ervaring dat er weinig wordt gedaan met deze kunstwerken. <br />Op de afdeling verwezen de hulpverleners me door naar het onthaal. Aan het onthaal gaf men mij een duidelijk plannetje met een overzicht van het domein en de kunstwerken. Maar een brochure was niet voorhanden. Op de website vind ik wel een toelichting bij de werken. <br /><br /><b>Dan doe ik het zelf.</b> Dat bedacht ik toen ik tijdens mijn vele wandelingen en looptoertjes de kunstwerken passeerde. Ik ga zelf met deze kunstwerken aan de slag, ik ga schrijven wat ze met me doen of niet doen, ik ga opzoeken wie de kunstenaars zijn. <br /><br />Misschien is het goed voor mijn therapeutisch proces. Misschien helpt het mij in mijn zoektocht naar een taal, naar de juiste woorden om te spreken over wat ik ervaar. Misschien helpt het jou, als lezer, om een ander beeld op te bouwen van psychiatrie, weg van clichés of onnodige taboes. <br /><br />Kunst helpt, kunst heelt. <br />Dat is zo’n straffe bewering dat het de moeite waard is om verder te onderzoeken. <span id="docs-internal-guid-a39e9c3e-7fff-9533-debb-dede954d6967"><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="font-family: Arial; font-size: 11pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br /></span></p><p dir="ltr" style="line-height: 1.38; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;"><span style="font-family: Arial; font-size: 11pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEg29__8KSeZ3dAP30Ulq9_W-09lx2gR5beMJse5LtzFGHNkRtUHLkzTyN0xHKfV_xKh_y2BbrNLpZQSbusltnq4f4CBGlESBpdAWAJIWlTLcrqx7eoc6MOM9v5FiyWt-DOgiYQWAHl1ULpTlA822ZZq4RHqfcztCQiiTrY0nMn5ESkyF8oKheuG4w_lOA" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="330" data-original-width="600" height="352" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEg29__8KSeZ3dAP30Ulq9_W-09lx2gR5beMJse5LtzFGHNkRtUHLkzTyN0xHKfV_xKh_y2BbrNLpZQSbusltnq4f4CBGlESBpdAWAJIWlTLcrqx7eoc6MOM9v5FiyWt-DOgiYQWAHl1ULpTlA822ZZq4RHqfcztCQiiTrY0nMn5ESkyF8oKheuG4w_lOA=w640-h352" width="640" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><i>Campagnebeeld Triënnale 2022: VERBINDING (verbroken) / (dis)CONNECTED </i></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><i>werk van Maen Florin</i></div><br /><br /><br />In deze reeks: </span><div><span><br /></span><div><ul style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 13.2px; line-height: 1.4; margin: 0.5em 0px; padding: 0px 2.5em;"><li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="https://kantlijne.blogspot.com/2023/04/1-restpaviljoen-els-vanden-meersch.html" style="color: #cc0000; text-decoration-line: none;">(1) Restpaviljoen - Els Vanden Meersch</a></li></ul><div style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 13.2px;"><ul style="font-size: 13.2px; line-height: 1.4; margin: 0.5em 0px; padding: 0px 2.5em;"><li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/05/2-chaos-anno-dijkstra-kunst-op-het.html" style="color: #cc0000; font-size: 13.2px; text-decoration-line: none;" target="_blank">(2) The Chaos - Anno Dijkstra - Kunst op het domein van UPC Duffel</a></li><li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/05/3-alexia-dirk-braeckman-shiretoko-1.html" style="color: #cc0000; font-size: 13.2px; text-decoration-line: none;">(3) Shiretoko #1 - Katrien Vermeire / Alexia - Dirk Braeckman </a></li></ul></div></div><div><span><ul style="line-height: 1.4; margin: 0.5em 0px; padding: 0px 2.5em;"><li style="color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 13.2px; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/05/4-mia-missinne-molen-kunst-op-het.html" style="color: #cc0000; text-decoration-line: none;">(4) Molen - Mia Missinne</a></li><li style="color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 13.2px; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/05/5-job-koelewijn-101-keer-waar-het-op.html" style="color: #cc0000; text-decoration-line: none;">(5) <span style="font-size: 13.2px;">101 keer waar het op aan komt - </span>Job Koelewijn </a></li><li style="color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 13.2px; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/05/6-stone-garden-orla-barry-kunst-op-het.html" style="color: #cc0000; text-decoration-line: none;">(6) The Stone Garden - Orla Barry </a></li><li style="color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 13.2px; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/06/7-kapel-van-het-niets-thierry-de.html" style="color: #cc0000; text-decoration-line: none;">(7) Kapel van het niets - Thierry de Cordier</a></li><li style="color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 13.2px; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><span style="font-size: 13.2px;"><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/06/8-glas-in-magnolia-lotte-van-den.html" style="color: #cc0000; text-decoration-line: none;">(8) Glas in magnolia - Lotte Van den Audenaeren </a></span></li><li style="color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 13.2px; margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/06/9-camera-obscura-luc-van-eycken-kunst.html" style="color: #cc0000; text-decoration-line: none;">(9) Camera Obscura - Luc Van Eycken - Kunst op het domein van UPC Duffel</a></li><li style="margin: 0px 0px 0.25em; padding: 0px;"><span style="color: #666666; font-family: Trebuchet MS, Trebuchet, Verdana, sans-serif;"><span style="font-size: 13.2px;"><a href="https://kantlijne.blogspot.com/2023/09/10-untiteld-kris-martin-kunst-op-het.html" target="_blank">(10) Untitled - Kris Martin - Kunst op het domein van UPC Duffel</a></span></span></li></ul></span><p></p><div><span style="font-family: Arial; font-size: 11pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br /></span></div></div></div>Katelijnehttp://www.blogger.com/profile/12255317573141916935noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5304989807161522587.post-46072299760323100292023-04-17T21:17:00.003+02:002023-04-18T09:17:44.212+02:00Boekentip: Waarom we bang zijn - Bram Vervliet<div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjweHEWedHeNd_9xOs9_40yoAvSIECqvUL6qLGpFPkChrNvor_s23jCm91vLLl9sxDma0lX35qiCc8G_TRG4hEQ_GXBaPF8GbAGtDA1ipLpMC2zn23Otrj31-4ZWWmLm3h9WqxkUrPmPcZateRvu5m1k1xyyh-e9aG6Qy4ExDJgq6jw9WONNNvlK9xS1g" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" data-original-height="766" data-original-width="500" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjweHEWedHeNd_9xOs9_40yoAvSIECqvUL6qLGpFPkChrNvor_s23jCm91vLLl9sxDma0lX35qiCc8G_TRG4hEQ_GXBaPF8GbAGtDA1ipLpMC2zn23Otrj31-4ZWWmLm3h9WqxkUrPmPcZateRvu5m1k1xyyh-e9aG6Qy4ExDJgq6jw9WONNNvlK9xS1g=w419-h640" width="419" /></a></div><br /><br /></div><div><br /></div>Ik weet niet meer hoe dit boek van Bram Vervliet op mijn radar kwam. En misschien is het gek om middenin <a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/02/maar-je-ziet-er-niet-depressief-uit.html">een depressie</a> een boek te lezen over angst en depressie. Dit boek is echter helemaal geen zelfhulpboek, maar een staaltje van sterke wetenschapspopularisering. Die afstand tot het onderwerp vond ik op dit moment erg fijn, ik moest eens niet over mijn eigen stemmingen reflecteren. <br /><br />Het is een non-fictie boek zoals ik het graag lees: een wetenschapper vat heel veel kennis samen in begrijpbare taal, bovendien met een goed opgebouwd verhaal en wat humor. Het ietwat belerende toontje (dat zal ik je nu eens uitleggen…) nam ik voor lief. <br /><br />De eerste hoofdstukken vond ik boeiend: wat is angst precies? Ik heb veel geleerd, ik heb er een schrift bijgenomen omdat ik nota’s wou maken. Het boek geeft veel voorbeelden van allerlei experimenten bij mensen en dieren die inzicht geven over hoe angst ontstaat en wat er net gebeurt wanneer je bang wordt. Als er iets wordt verteld over angstpatiënten (hun angst is zo groot en intens dat normaal functioneren niet meer lukt), dan is dat vol mededogen, dat ontroerde me soms. <br /><br />Het hoofdstuk over <b>metaforen </b>was verrassend en uiterst interessant. Het gaat over hoe metaforen angst (of andere gevoelens) in de hand kunnen werken. Een citaat:<br /><br /><br /><blockquote style="border: none; margin: 0px 0px 0px 40px; padding: 0px; text-align: left;"><p style="text-align: left;">Misschien is dit het beste advies dat ik je kan geven: als je een metafoor opmerkt, zoek er dan zelf een andere. Eentje die een andere kant belicht. En ga na wat die met je doet - hoe je anders gaat denken over het probleem, hoe je misschien andere oplossingen begint te zien. Zo heeft de Britse cancer society tien jaar geleden beslist om de beeldspraak 'strijd tegen kanker' te laten vallen omdat ze patiënten stigmatiseert die uitbehandeld zijn en het gevecht 'verloren hebben'. In plaats daarvan stellen ze de metafoor van een reis voor. Zo stond in het overlijdensbericht van acteur Roger Rees: <i>He passed away... at his home in New York City, after a brief journey with cancer.</i> Geen battle, geen strijd, gewoon: een reis. Dit opent nieuwe mogelijkheden om een kankerpatiënt bij te staan, meer dan het schouder aan schouder vechten tot je erbij neervalt. Een reis is anders: je kan samen uit het raam kijken en het leven overschouwen, samen waardevolle momenten koesteren. Voel je wat een metafoor kan doen?</p></blockquote><div><br /></div>Woorden doen ertoe, dat is een van mijn lijfspreuken. Zeker wanneer het over moeilijke onderwerpen gaat. Het is niet eenvoudig om mijn depressie te zien als een reis, het wringt, ik krijg het beeld van een monster of de donkere diepte niet zomaar uit mijn hoofd. Als gedachte-oefening wil ik het toch echt proberen, om er zelf zo naar te kijken en er zo over te spreken. <br /><br />Bij het slothoofdstuk is de insteek erg sociologisch. Ik had al langer een wrang gevoel bij de meningen van Dirk De Wachter en Paul Verhaege. Ik heb enkel interviews en korte stukken van hen gelezen, een boek trok me niet aan. Ik wist niet goed waarom en ik vertrek ongetwijfeld vanuit enkele vooroordelen over hun werk. <b>Maar dit boek gaf me een reden om deze onheilspredikers niet zomaar te volgen, om niet zomaar mee te gaan in het verhaal dat we onze eigen ondergang aan het creëren zijn</b>, dat we steeds banger worden ondanks onze welvaart, dat onze manier van samenleven gedoemd is. Er zijn namelijk heel wat studies die een ander beeld laten zien van onze maatschappij. <i>Spoiler</i>: het is helemaal niet zo dat er steeds meer diagnoses zijn rond depressie en angst. De toename kan verklaard worden doordat we gewoon met meer mensen zijn en doordat we ouder worden (en deze klachten zich ook typisch op latere leeftijd manifesteren, vergeet niet dat onze levensverwachting de voorbije jaren echt spectaculair gestegen is). Daarover stond onlangs ook een artikel in <a href="https://www.demorgen.be/meningen/de-doemprofeten-hebben-ongelijk-we-worden-niet-angstiger-en-depressiever~bb87a2be/">DeMorgen</a>, dat een goede samenvatting gaf die ingaat tegen het beeld dat we ons allemaal kapot werken en elkaar depressies injagen. Dat artikel overlapt wat met dit boek, maar houdt ook andere zaken zoals anorexia tegen het licht. Als je het artikel interessant vindt, moet je zeker dit boek lezen. <br /><br />Dit boek doet me nog meer geloven dat het anders zou kunnen zijn, met minder dramatische cijfers. Geloof me, die blik is niet makkelijk want ik heb me pijnlijk en vol frustratie door een paar wachtlijsten heen moeten wringen om goede mentale zorg te kunnen krijgen, dus het lijkt alsof er inderdaad veel meer mensen met een ernstige depressie of andere aandoeningen zijn. <br /><br />Vervliet gaat in zijn boek een stapje verder door ook naar een andere belangrijke factor te kijken, namelijk hoe mensen kijken naar hun eigen toekomst en die van de wereld. Zijn ze hoopvol of pessimistisch? Hiervoor haalt hij inzichten uit een boek van Marc Elchardus <i>(insert plotse heimwee naar de hoorcolleges op de VUB…</i>) En wat blijkt, die positieve of negatieve bril waarmee we naar de toekomst kijken is sterk gerelateerd aan aan angst- en depressieklachten. Optimisme en geloof in maatschappelijke vooruitgang kunnen ons net beschermen tegen mentale klachten. <b>Dus, zo concludeert Vervliet, die onheilsverhalen zijn niet zo onschuldig, ze dragen bij aan maatschappelijk pessimisme en kunnen individuele gevoelens van angst en depressie net in de hand werken… </b><br /><br />Wow. <br />Dat moet ik even laten bezinken.<div>Het zit wat ingewikkelder in elkaar dan hoe ik het nu samenvat, maar het is echt een verrassend standpunt. <br /><br />Ik hoop vooral dat de discussie verder gaat en dat we het doembeeld van een samenleving vol depressievelingen in vraag blijven stellen. Zelfs al zit ik nu middenin in de realiteit van een ernstige stemmingsstoornis. Zeker nu. <br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />Ps: ik heb enorm veel audioboeken geluisterd de voorbije maanden, vaak tijdens wandelingen, deze dagen ook gewoon liggend op bed of in bad. Dit is het eerste boek dat ik terug las op e-reader. Het eerste e-boek ook dat ik leende via de bib trouwens, nu de Antwerpse bibliotheken eindelijk meedoen met het e-boekenproject. Ik vond het boek echter zo goed dat ik het ook in mijn boekenkast wil hebben, om af en toe naar terug te grijpen. <br />En dat ik terug kan lezen op mijn reis, stelt me vooral gerust. <span id="docs-internal-guid-181b7418-7fff-46ab-89ca-35ffb915c43b"><div><span style="font-family: Arial; font-size: 11pt; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br /></span></div></span></div>Katelijnehttp://www.blogger.com/profile/12255317573141916935noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5304989807161522587.post-9495147478230445652023-03-05T11:51:00.005+01:002023-03-06T08:41:01.227+01:00Mijn depressie is geen burn-out. En dat doet ertoe. Een burn-out en een depressie delen een aantal symptomen. De totale vermoeidheid, het gevoel helemaal 'vast' te zitten, emotionele én fysieke uitputting, een brein dat gewoon niet meer werkt, concentratieverlies, een overgevoelig zenuwstelsel... <div><br /></div><div>Toch gaat het om twee heel verschillende aandoeningen. Ik wil het daar even over hebben, vanuit mijn ervaringen, aanvullend met wat ik <a href="http://kantlijne.blogspot.com/2023/02/maar-je-ziet-er-niet-depressief-uit.html" target="_blank">eerder schreef over mijn depressie.</a></div><div><br /></div><div><br /></div><div><div><b>Mijn depressie is niet werk-gerelateerd. </b></div><div><br /></div><div>Ik werk al vele vele jaren voor <a href="http://www.publiq.be" target="_blank">publiq</a>. Ik heb de organisatie mee zien en doen groeien. Het is een ontzettend warme en menselijke organisatie. De laatste jaren heb ik vanuit mijn directie-rol ook mee mogen nadenken en sturen hoe we omgaan met de straffe ambities en steeds nieuwe kansen. Het werkritme ligt hoog, dat is zeker zo. Als werkgever hebben we absoluut de plicht om een omgeving te creëren waarin collega's zich goed voelen. Niet alleen omdat zo het beste naar boven komt (en dat is dan weer goed voor de organisatie), maar ook gewoon vanuit een puur <i>menselijk</i> standpunt. We besteden vele uren op het werk, we engageren ons ontzettend voor de missie van onze organisatie. In ruil mogen collega's groei, uitdaging en een fijne werksfeer verwachten. </div></div><div>De klassieke burn-out definitie (gek om over 'klassiek' te bespreken aangezien het een relatief nieuw begrip is), legt een sterke link met stresssituaties op het werk. Men voelt zich uitgeput, overprikkeld en voelt vaak onverschilligheid, afstand tegenover het werk. Helaas is het vaak zo dat het echt niet goed zit in de werkomgeving: te veel werk, te hoge verwachtingen, spanningen tussen collega's, concurrentiedwang, falende leidinggevenden, eeuwige transitieprocessen... We kennen allemaal de hallucinante verhalen. </div><div>Natuurlijk heb ik ook soms stress van het werk. Ook het pendelen kost mij veel energie, dat is geen geheim. En ik heb ook al wel gedacht dat een totaal nieuwe omgeving mij een energieboost zou kunnen geven en een fijne uitdaging zou zijn. Maar ik werk niet tegen mijn zin, ik sta helemaal achter de missie van de organisatie, ik vind het ontzettend fijn samenwerken met mijn collega's (ze zijn echt geweldig <3), en ook al is ook onze organisatie constant in verandering, het lukt ons (meestal) om hier op een veerkrachtige manier mee om te gaan. </div><div>Mijn werk bij publiq heeft dus echt bijzonder weinig te maken met mijn situatie nu. Soms wordt die conclusie te snel getrokken. Wanneer werkcontacten horen dat ik 'uit' ben, wordt al gauw ingevuld dat er wéér iemand geveld is door een burn-out. Dat is vervelend, voor mij, maar ook voor mijn geliefde werkgever die <i>verdacht</i> wordt. </div><div><br /></div><div><b>Herstel bij depressie </b></div><div><br /></div><div>Kortweg is een burn-out een <i>energiestoornis</i> en een depressie een <i>stemmingsstoornis</i>. Er zijn dus wat gelijkaardige symptomen maar de oorzaken en vooral de 'oplossingen' zijn heel verschillend. </div><div>Bij een burn-out komt het er op aan de energiebalans te herstellen. Dat is meestal niet eenvoudig omdat je niet alles onder controle hebt. Je kan heel hard werken aan jezelf door terug te leren ontspannen, door te ontkoppelen, door te onderzoeken waar je grenzen liggen en te leren deze te bewaken, .. Maar als er niets wijzigt in je werkomgeving, is herstel vaak heel moeilijk. Het doet me verdriet wanneer ik iemand zie trappelen om het hoofd boven water te houden, om het overzicht te houden. Ik leef mee, ik voel me mee machteloos als ik de verhalen over toxische werkomgevingen hoor, terwijl mijn vriend of kennis ijverig mindfulness traint en boeken leest over hoe grenzen te bewaken. </div><div><br /></div><div>Mij staat er iets anders te doen. Ik moet op een of andere manier iets doen aan mijn <i>stemming</i>. Er is een zwaarte, een somberte, een schaduw, een donkere krater die me angstig maakt. Er is de laatste weken met hulpverleners al vaak gesproken over de genetische component, mijn vader kende ook depressieve periodes. Ik vind het verschrikkelijk dat ik er niet met hem over kan praten. Ook spreken we over de biochemische kant van het verhaal: medicatie kan ondersteunend werken. Het is echt een zoektocht welke medicatie goed werkt, want dat is dus zeer individueel, maar de resultaten zijn vaak hoopgevend. </div><div><br /></div><div>Hoop. </div><div>Hoop is belangrijk maar momenteel moeilijk. </div><div>Ik trappel ter plaatse, ik zie weinig perspectief. </div><div><br /></div><div>Een therapeut vatte mijn woorden samen: je hebt nood aan nabijheid, je wil erkend en gezien worden. </div><div>Dat klopt. Al moet ik er wel met klem bij zeggen dat ik niet geloof dat er daarmee iets echt verandert, dat ik daarmee de depressie kan <i>verslaan. </i>Maar het helpt mij de dagen door. </div><div><br /></div><div>En dat delen we, daar zit geen verschil. Voor alle mensen met een psychische kwetsbaarheid doet het deugd om gezien en erkend te worden in hun eigen verhaal. Het is fijn om te voelen dat vrienden, families, collega's, kennissen, ons nabij zijn, los van het label of de diagnose. Dat is wat wij voor elkaar kunnen betekenen en geloof me, dat is heel wat. </div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6GM893DJo5uD3eSWJbxawvaUGMuTPSEuUHrUw62_9ru7koGbmLMe7HBXiCYjRTs9yZc2CTKRzzrl8uAfXpSLI_S5A0j8_08AYimrHTun4qwqyL-XmULr2qYFSSQzDHUao1Th2tU0kpE58bFfrrB5UE74AVZCPDlmcaT-6PC1oS-jXHgDMxjMvFqe8wQ/s4624/20230215_101937.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3468" data-original-width="4624" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6GM893DJo5uD3eSWJbxawvaUGMuTPSEuUHrUw62_9ru7koGbmLMe7HBXiCYjRTs9yZc2CTKRzzrl8uAfXpSLI_S5A0j8_08AYimrHTun4qwqyL-XmULr2qYFSSQzDHUao1Th2tU0kpE58bFfrrB5UE74AVZCPDlmcaT-6PC1oS-jXHgDMxjMvFqe8wQ/w640-h480/20230215_101937.jpg" width="640" /></a></div><br /><div style="text-align: center;"><i><span style="font-size: x-small;">La Rivière - Aristide Maillol - in het immer geweldige Middelheimmuseum waar ik meer dan ooit graag kom. </span></i></div><div style="text-align: center;"><br /></div>Katelijnehttp://www.blogger.com/profile/12255317573141916935noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5304989807161522587.post-23031746074919156812023-02-18T13:34:00.000+01:002023-02-18T13:34:37.554+01:00Maar je ziet er niet depressief uit. <p><i>Maar je ziet er niet depressief uit. </i></p><p>En toch ben ik het. </p><p>Ik ben intussen door de huisarts, de psycholoog en de psychiater gediagnosticeerd met depressie. Voor de tweede keer, zowel in de herfst en winter van 2021 en 2022 werd het langzaam zwart. In januari van dit jaar stortte ik opnieuw in, na een lange opmaat de maanden ervoor. Ik werd gedurende drie weken opgenomen op de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis. Dysthemie, noteerde de huisarts op een formulier, chronische depressie. Intussen ben ik weer thuis en zoek ik naar de beste omstandigheden om te herstellen. Het valt niet mee. </p><p>Voor een psychische diagnose wordt er een officieel instrument gebruikt (dat ook wel eens ter discussie staat wegens gedateerd en te weinig holistisch), de DSM-V. Ik haal het aan omdat het mij een duidelijk, helder kader geeft. </p><p><i>Er is sprake van een depressie als er gedurende een periode van meer dan twee weken vijf of meer van de volgende symptomen aanwezig zijn. </i></p><p></p><ul style="text-align: left;"><li><i>Een sombere stemming</i></li><li><i>Gewichtsverlies of toename (niet te verklaren door andere factoren of een dieet)</i></li><li><i>Verstoord slaappatroon</i></li><li><i>Psychomotorische agitatie of vertraging</i></li><li><i>Vermoeidheid</i></li><li><i>Gevoelens van waardelooshied, schuldgevoel</i></li><li><i>Verminderd vermogen tot nadenken of concentreren. </i></li><li><i>Herhaalde gedachten aan de dood of suïcide. </i></li></ul><p></p><p><br></p><p>I can tick all the boxes. </p><p>Maar in de lijst staat ook dit symptoom: <i>een duidelijke vermindering van interesse of plezier in (bijna) alle activiteiten gedurende het grootste deel van de dag. </i></p><p>Het is naast somberte een van de twee kernsymptomen. Ik scoor hier maar ‘half’ op. Want ik sta wel op, ik geraak uit bed (of ja, toch bijna altijd). Ik stuur berichten, ik bedenk een vakantieplan (ik probeer, want mijn brein werkt niet mee), ik spreek af met vrienden (al lukt dat ook maar eens per week ofzo). Ik maak mopjes. Soms ben ik zelfs vrolijk, helemaal in het moment. Ik kreeg vorige week nog de slappe lach. En naast de totale vermoeidheidsdips, kan ik soms uren wandelen of zelfs sporten. Dus nee, ik zie er niet depressief uit. </p><p>Ben ik dan wel depressief genoeg? Ja, want de acht andere symptomen zijn sterk tot zeer sterk aanwezig. Toch wringt het in mijn hoofd. </p><p>Op korte tijd hoorde ik van drie heel verschillende mensen dat ik toch wel heel streng ben voor mezelf. Drie keer overviel me deze opmerking omdat ik naar mijn mening niets had gezegd dat hiertoe aanleiding had gegeven. Terwijl ik dit schrijf, herken ik de strengheid wél. Ik wil op een absurde manier ‘goed’ voldoen aan de symptomenlijst van een depressie. </p><p>Overdrijf ik immers niet? </p><p>Nee, zegt mijn lijf, je overdrijft niet. </p><p>Mijn zenuwstelsel is ontregeld. Mijn zintuigen staan op scherp: geuren, smaken en vooral geluiden. Ik kom niet meer buiten zonder mijn noise-cancelling hoofdtelefoon. Ik ben ontzettend schrikachtig. Ik ben me gisteren rot geschrokken van een prot. Dat was erg grappig maar ook heel pijnlijk: het duurde minuten voor mijn lijf uit de fight/flight modus kwam. <i>Voor een prot!<br></i>Ik durf absoluut niet fietsen in de stad. Ik dronk een theetje op café met een vriendin en liep door de drukke stad naar huis (sinds wanneer is die verlichting zo fel overal?) en dat heb ik echt moeten bekopen de uren daarna. <br>Mijn nek, schouders en rug zitten helemaal vast. Ik heb stekende pijn op mijn borst, bij moeilijke gesprekken maar soms ook zomaar uit het niets. Of nee, niet uit het niets, uit de zwarte krater die in mijn lijf lijkt te zitten. <br>Toen ik werd opgenomen in het ziekenhuis had ik ook spasmes, een soort schokken, totaal ongecontroleerde bewegingen. Die schokken zijn er nu soms nog, maar niet meer zo hevig en niet meer continu. Gelukkig, want het was eng om mee te maken en eng om te zien. </p><p>Ik ben niet aan het werk. Een defect brein en een totaal energieverlies maken dat onmogelijk. Het moeder zijn, en het co-ouderschap in het bijzonder, is moeilijk op dit moment. En deze depressie weegt op mijn relaties met de mensen die ik graag zie. </p><p>Dus, ik probeer niet na te denken over dat ene symptoom dat ik niet helemaal bij mezelf herken, ik zal niet proberen om nog beter te voldoen aan de diagnose. Ik zal alles doen om te herstellen, wat een beter woord is dan genezen. Her-stellen, mezelf opnieuw instellen, opstellen. Ik weet nog niet hoe. Ik weet dat het lang zal duren. </p><p><br></p><p>Tot ergens onderweg, </p><p>K. </p><p><br></p><p>PS: Ik heb getwijfeld of ik dit wel zou delen, natuurlijk. <i>Meer voelen, Katelijne, minder in je hoofd</i>. Dus ik <i>voel</i> precies dat ik toch graag wil dat je dit leest en weet. Dat maakt onze gesprekken later misschien makkelijker. Ik hoef niet alles uit te leggen, jij kan zeggen dat je het jammer voor me vindt en dan praten we over je nieuwe job, of over dat gedoe op school bij de jongste of over vakantieplannen. Binnenkort, later, we zien wel. X </p><p><br></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1YNan_rTIUDhahZ7une6JZ5TGojJat085VPiJiPDsHrClUz3jAl8aO7u-99fsWy0H4giuQEGBkRXAfG5eUBQg8U284VRpJJ7Xnx02wM_724NJBbbOO5aoTLdevjS4N6oJI5UKVXei-Gh8dC5lxXZBjx8nnqfhRsnqXgxx2RSXiIa3j4zdSOWPdaFkfg/s1600/IMG-20230209-WA0011.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1066" data-original-width="1600" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1YNan_rTIUDhahZ7une6JZ5TGojJat085VPiJiPDsHrClUz3jAl8aO7u-99fsWy0H4giuQEGBkRXAfG5eUBQg8U284VRpJJ7Xnx02wM_724NJBbbOO5aoTLdevjS4N6oJI5UKVXei-Gh8dC5lxXZBjx8nnqfhRsnqXgxx2RSXiIa3j4zdSOWPdaFkfg/w640-h426/IMG-20230209-WA0011.jpg" width="640"></a></div><i><div style="text-align: center;"><br></div></i><div style="text-align: center;"><i>Na mijn verblijf in het ziekenhuis, ging ik de rust zoeken in de polders. Dat lukte niet helemaal, maar deze zonsondergang vond ik wel. </i></div><div style="text-align: center;"><i><br></i></div><div style="text-align: center;"><i>Foto: Hannes Couvreur </i></div>Katelijnehttp://www.blogger.com/profile/12255317573141916935noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5304989807161522587.post-64869293265513744242022-11-03T15:15:00.003+01:002022-11-03T15:18:07.453+01:00Nieuw: een podcast.<p>Want ja, waarom niet? </p><p>Er is een idee, niet echt een plan. </p><p>Voorlopig enkel te beluisteren op <a href="https://open.spotify.com/show/7jzraOUBxGFbotUiRecgIn?si=48742ce512c24375" target="_blank">Spotify</a>. </p><p><br /></p>
<iframe allow="autoplay; clipboard-write; encrypted-media; fullscreen; picture-in-picture" allowfullscreen="" frameborder="0" height="352" loading="lazy" src="https://open.spotify.com/embed/show/7jzraOUBxGFbotUiRecgIn?utm_source=generator" style="border-radius: 12px;" width="100%"></iframe>Katelijnehttp://www.blogger.com/profile/12255317573141916935noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5304989807161522587.post-66881946374243445842022-08-27T21:30:00.002+02:002022-08-28T13:12:17.971+02:00Een jaar later - over het verschil tussen twee zomers<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQO5tC5CwVzKCt8y3EpZ05QNKIM-OzxLZglRyertruweZNkQBrp9yvG0hEPEJVc6h5KyIaLThfcjRqw11VEYf3KiCEdOAbha1j10Q-jgvc9FlszKZf7riBvoJYNKWRspyu4NxEu-D4ZO5GDYtKvluoU1L0YIwOPTe7I8FMvQjU2eKMlF4yNlTweCKqfA/s2592/20210807_203537.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1944" data-original-width="2592" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQO5tC5CwVzKCt8y3EpZ05QNKIM-OzxLZglRyertruweZNkQBrp9yvG0hEPEJVc6h5KyIaLThfcjRqw11VEYf3KiCEdOAbha1j10Q-jgvc9FlszKZf7riBvoJYNKWRspyu4NxEu-D4ZO5GDYtKvluoU1L0YIwOPTe7I8FMvQjU2eKMlF4yNlTweCKqfA/w640-h480/20210807_203537.jpg" width="640" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b>Zomer 2021, Amsterdam</b></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrp2xgnE2eQtrHcbCJXXQ9YnLDgSXdnMD1NI0e2gK30oq4ymWbvqve-kYwQybWrfO3xa4fyXlq5H2zWV1famPmIsqizAV3kStNYey-d7pSJobu3lKSJfQUbHsBt02SEzO7piYDHk_XtO4GZufyeol_5Zn1Y2wnRbHgc3l2zgGC7EvDQNWzFxiNDpaG9Q/s4000/20220802_211533.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3000" data-original-width="4000" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrp2xgnE2eQtrHcbCJXXQ9YnLDgSXdnMD1NI0e2gK30oq4ymWbvqve-kYwQybWrfO3xa4fyXlq5H2zWV1famPmIsqizAV3kStNYey-d7pSJobu3lKSJfQUbHsBt02SEzO7piYDHk_XtO4GZufyeol_5Zn1Y2wnRbHgc3l2zgGC7EvDQNWzFxiNDpaG9Q/w640-h480/20220802_211533.jpg" width="640" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b>Zomer 2022, Luxemburg</b></div><br /><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div>Mijn meisjes en ik deden een remake van deze foto van de zomer van 2021. Ander hotel in een andere stad, zelfde gelukkige kinderen, zelfde lachende moeder, de foto onscherp. Ik draag zelfs hetzelfde t-shirt, dat is toeval. <br /><br />Er is weinig verschil te zien. Als je goed kijkt, zie je wat meer grijze haren en wat meer rimpels rond mijn ogen, mijn meisjes zijn weer een stuk groter en worden als bij wonder nog elke dag mooier. Dat is wat je ziet. Wat ik weet is iets anders. Ik weet: er is een groot verschil. <br /><br />Vorige zomer was dit de uitzondering. Dit is een foto van een uniek gelukzalig moment: een heerlijk vrij gevoel, een feest van het moederschap, een gevoel van eenheid, van het unieke gevoel intens verbonden te zijn met mijn twee lievelingsmensjes. Maar buiten dit soort schaarse momenten was het heel donker. <br /><br />Dat is deze zomer anders, dit zijn de momenten van de meerderheid, dit is bijna de standaard. Gelukzaligheid die zomaar voor het oprapen ligt, bijna iedere dag.<br /><br /><div>Ik plande ook een remake te maken van deze foto:</div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFt7PXdKD8EA9-sl5jYcfnDXDKA85FvrGRZ8cJ_fLyVyggU3gRhMr83KIaB97x7ZCUROWXukyIILVhlxVrzIwq3vegcpidmK0cyL6HVoRsXXV5y_e7uCWz3PzhCp2u29x1bYRXODt5pyfhI-8JuNHT8Ss1Wseh6FzV0BKwPAsM-ogQDFnscBEvhjj8IQ/s4032/20210824_203931.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFt7PXdKD8EA9-sl5jYcfnDXDKA85FvrGRZ8cJ_fLyVyggU3gRhMr83KIaB97x7ZCUROWXukyIILVhlxVrzIwq3vegcpidmK0cyL6HVoRsXXV5y_e7uCWz3PzhCp2u29x1bYRXODt5pyfhI-8JuNHT8Ss1Wseh6FzV0BKwPAsM-ogQDFnscBEvhjj8IQ/w640-h480/20210824_203931.jpg" width="640" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b>Zomer 2021, Mater</b></div><br /><div><br />Dit was eind zomer 2021. Je ziet mijn vers lief, een prachtige zomeravond, verjaardagscadeautjes voor hem, een dronk op de liefde. Nauwelijks een uur na deze foto stortte ik voor een eerste keer in. <br /><br />Ik liep al maanden, al jaren op vals plat. Er leken weinig hindernissen te zijn maar ik was moe, het leven vroeg ongelofelijke inspanningen en ik begreep niet waarom. Na die eerste instorting op zijn verjaardagsavond, werd het vals plat in de herfst van vorig jaar een hellend vlak. Ik moest krabbelen. Ik greep me wanhopig vast, maar ik gleed, ik gleed. Ik stopte met werken, kroop in mijn bed en zou mijn vermoeidheid wegslapen. Het draaide anders uit. Na een maand voorgeschreven rust, ging het steeds slechter, ik had last van allerlei kwalen, ik sliep slecht. <br /><br />Doorstaan is een goed woord. Ik heb die vreselijke malaise <i>doorstaan</i>. Ik heb niet het gevoel dat ik genezen ben. Laat staan dat ik gewonnen heb. Ik denk enkel dat ik die periode, die vloed, min of meer doorstaan heb. Dat ik er toch redelijk in geslaagd ben om terug overeind te krabbelen. Al kan ik niet benoemen wat het nu net was dat me overkomen is. In het begin deed dat er niet toe, omdat het enige dat ik moest en kon doen rusten was. Op het einde deed de naam van mijn ziekte, mijn kwaal, mijn getormenteerde ziel er ook niet toe, omdat het enige wat telde was dat ik weer overeind krabbelde, dat ik me weer op vertrouwd vals plat bevond, en zelfs hele stukken gewoon plat, effen, rechtdoor. Waar het makkelijk lopen was. <br /><br />Ik heb op mijn telefoon een remake van deze foto, maar ik durf hem niet te posten. Opnieuw de avond van zijn verjaardag. De setting is anders maar niet minder prozaïsch: een klein en uiterst charmant dorpje in Wallonië, we eten in een bijzonder restaurant. Hannes en ik logeren wat verderop in het huis van een kunstenaar. Ik werk enkele dagen van hieruit en vertel mijn collega’s op het scherm enthousiast over de prachtige bibliotheek waar ik mijn laptop heb opgesteld. Ik zou hier ook eindelijk nog eens schrijven. Ik schreef veel in die donkere herfst- en winterdagen omdat het me op een of andere manier hielp. Maar in de lichte dagen schreef ik niet. Ik besloot gewoon te genieten van de vlakke weg en dat was de juiste keuze, om even niet te schrijven. Maar nu, met deze heerlijke zomer bijna achter me, nu zou ik nog eens gaan zitten, nu zou ik schrijven. <br /><br />Het lukt me niet.<br />Wat ik schrijf, is niet goed. <br /><br />Wat volgt, is een nieuwe instorting. Het patroon van verwachtingen klettert. Het leven dat ik kristalhelder voor me zag, ligt plots compleet buiten bereik. Hannes laat me eerst alleen, dan laat hij me vertellen, dan laat hij me huilen. <br /><br />Zelfs deze blogpost publiceren kan ik niet doen, zelfs dat kan ik niet schrijven, ik kan niet leugenachtig een remake van de verjaardagsfoto publiceren, en schrijven hoe geweldig het nu gaat. Ik dacht vorige week nog dat ik deze blogpost zou afwerken en posten met lichte euforie en zelfs wat trots. Maar ik voel een diep verdriet. <br /><br />Ik ben bang, zeg ik wanneer ik tegen Hannes aanlig. Ik ben bang dat het terugkomt, dat dit weer een begin is. Hij troost me niet met loze woorden, hij houdt me gewoon vast. <br /><br />De volgende ochtend is mijn hoofd loodzwaar. Ik dwing mezelf een uur te rennen langs de Maas. Ik dwing mezelf het ene boek uit te luisteren en het andere uit te lezen: dan heb ik tenminste toch dát gedaan. Ik neem foto’s van details in het prachtige huis. Ik overweeg een mooie post op social media waarin te zien is hoe heerlijk het hier is, en hoe ik het toch maar mooi voor elkaar heb, mijn leven. Ik doe het niet. <br /><br />In de badkamer van het huis staat een bad op pootjes. De muren zijn van leem, voor de ramen hangen fijne linnen doeken aan eenvoudige spijkers. Ik laat het oude bad vollopen en verdwijn. De hoge badranden van wit email schermen de wereld af. Mijn hoofd is veilig nu. <br /><br />Ik heb een crumble gemaakt van kleine pruimen. We laten het ons smaken en vertrekken voor een wandeling. Ik probeer niets meer te verwachten van mezelf. Als ik vandaag en morgen nu eens gewoon vakantie neem? Hannes kust me in het bos, ik voel langzaam terug rust, in mijn lijf, in mijn hoofd. We praten over boeken. We praten ook over wat er een dag eerder gebeurde. <br /><br />Dit is het. Zo is het. Net wanneer ik denk dat ik een jaar later kan zeggen dat ik het gered heb, dat ik er weer ben, dat ik vol in het leven sta, gaat het mis met grond onder mijn voeten. Het hellend vlak is er weer en ik verlies mijn evenwicht. <br /><br />Ik besluit dit dan maar te vertellen, hier op deze blog. Niet het hoera-bericht dat ik enkele dagen geleden in mijn hoofd had over het geweldige verschil van de ene zomer tegenover de andere. Maar wel een bericht hoe het werkelijk gaat. Dat ik na een prachtige zomer misschien toch terug val. Misschien ook niet. Misschien loop ik morgen, overmorgen, weer op vlakke weg. <br /><br />Dit is een oproep om geen duidelijkheid te verwachten, niet van het leven, maar ook niet van elkaar. Het herstel van een depressie is geen rechte lijn, dat wist ik, maar nu ervaar ik het ook. Ik schenk mezelf een glas rosé in. Zo dadelijk eet ik met Hannes het restje van een heerlijke pasta. Dat is genoeg voor vandaag, voor vanavond. Morgen zullen we wel weer zien. Dat klinkt goed, maar ik meen het ook. En misschien is dat wel het verschil met vorig jaar. </div><div><br /></div>Katelijnehttp://www.blogger.com/profile/12255317573141916935noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5304989807161522587.post-9775354911598638492022-07-18T23:14:00.003+02:002022-07-25T10:15:56.939+02:00Getest: de elektrische buurtbakfiets!<p>Ik heb vandaag met mijn meisjes (ondertussen 11 en bijna 7) iets nieuws getest: de <b>deelbakfiets</b>! </p><p>We hebben zelf nooit een bakfiets gehad. Dat past niet in de fietsenparking in ons huis en ik heb me altijd kunnen redden met 2 fietsstoeltjes. De meisjes hebben snel goed leren fietsen in de stad. Juno zit soms nog achterop, maar echt veilig is dat eigenlijk niet meer. De mogelijkheden qua elektrische fietsen voor ouders met jonge kinderen zijn de laatste jaren ontzettend uitgebreid. Goede evolutie want ik hoor van vele jonge ouders dat ze zo zonder auto kunnen of toch minstens zonder tweede auto. </p><p>Sinds een paar weken staan er in Antwerpen elektrische bakfietsen van <b><a href="https://cargoroo.nl/?gclid=Cj0KCQjwidSWBhDdARIsAIoTVb3Iy4kiXNxzYMwL1i9ipXyZgS20QkUU8342GXJaMkiGTNFfh7L72-8aAmJ3EALw_wcB" target="_blank">Cargoroo</a></b>. Ik vind iets nieuws altijd tof, en zeker iets nieuws in het land van de deeleconomie. We planden een dagje bij vrienden die een twintigtal kilometer verderop wonen. Heen en terug fietsen met de meisjes zou nog te vermoeiend zijn voor die jonge beentjes van Juno, en zeker in deze hitte. We hadden geen zin om de (deel)auto te nemen...Dus we gingen voor een <b>Cargoroo, de elektrische buurtbakfiets</b>.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi244wTN8-qWzylqQdae_vP7eWqLNiIYY777PNza0UHrci0E8U8TgMEdY-T5TFwYXKDzp3m0GPJjsuvPb7xNvC_t2ySrGRW7vosA2PIpLidd_RdUGCLrYkvs4P694r75osupPdTnZHrpthRBObVKjJqVepvlydm_9sCiYWhZ25YONOltmuQojCRNUJ82A/s3067/20220718_173139~2.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2565" data-original-width="3067" height="536" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi244wTN8-qWzylqQdae_vP7eWqLNiIYY777PNza0UHrci0E8U8TgMEdY-T5TFwYXKDzp3m0GPJjsuvPb7xNvC_t2ySrGRW7vosA2PIpLidd_RdUGCLrYkvs4P694r75osupPdTnZHrpthRBObVKjJqVepvlydm_9sCiYWhZ25YONOltmuQojCRNUJ82A/w640-h536/20220718_173139~2.jpg" width="640" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="text-align: left;"><br /></span></div><br />Hoe werkt het? Je installeert een app op je telefoon. In de app kan je zien waar er een fiets beschikbaar is, hoeveel batterij die heeft en wat de geschatte range is. Op 250m van ons huis staat er zo'n fiets. Je moet de fiets dus wel steeds naar dezelfde standplaats brengen (het is dus niet zoals het Velo-systeem, maar eerder zoals Cambio). Geen idee hoe die fietsen worden opgeladen, ik vermoed dat er een systeem is dat iemand de batterijen komt vervangen? <p style="text-align: left;">Via de app ontgrendel je de fiets, het slot springt open. Je betaalt de fiets per minuut (€0,07/minuut), er zijn geen abonnementskosten (zoals bij vb. bij Cambio) of andere kosten. Heel helder dus. Je kan wegfietsen en hem ergens op slot zetten, maar ook dan loopt je tijd. </p><p>Het is een <i>giga </i>bakfiets. Ik ken er niets van, maar dit lijkt me een topmodel. Je kan kiezen tussen verschillende niveaus van ondersteuning (van eco tot turbo) en je 'schakelt' aan het andere handvat. Dat was wat wennen want het is gewoon een kwestie van draaien. Er is ook geen ketting maar zo'n riem, dus je draait gewoon om zachter of harder te trappen. </p><p>Ik moet eerlijk toegeven dat ik het echt heel moeilijk manoeuvreren vind. De meisjes kunnen er met twee comfortabel in zitten (naast elkaar is wat nipt, tegenover elkaar gaat beter). Dat is natuurlijk een heel gewicht. Bochten nemen vind ik echt moeilijk. Ik was dus opgelucht dat we uit de stad reden, langs fietspaden en door het park (Rivierenhof) en het bos (Peerdsbos en de Inslag). Zalig in de schaduw en aan een heerlijk tempo van circa 22km per uur. Maar als ik me dus even had vergist met de fietsknooppunten, dan was het echt lastig om die fiets gedraaid te krijgen. Ik kreeg het wel wat onder de knie in de terugrit, maar ik ben toch niet geneigd om er de stad mee in te rijden. </p><p>Het was ontzettend rustig op straat, iedereen bleef binnen door de hitte denk ik. Geen coureurs of senioren te bespeuren, dus we hebben hele stukken zalig kunnen doorfietsen. Ook de bruggen over het kanaal en de autostrade waren een eitje. Bij het afdalen hebben we een topsnelheid van 42km/u gehaald wat ik toch wel wat te snel vond. Het koppel dat hun hondje uitliet vond dat precies ook. </p><p>We bleven de hele middag hangen in de tuin, dus ik heb de fiets 8,5 uur gebruikt, wat natuurlijk resulteert in een stevige kost. Ik vermoed dat ik met een Cambio ritje (waar je ook behalve de gereden kilometers betaalt voor de 'tijd') ongeveer evenveel had uitgegeven. En we hebben ons echt wel geamuseerd, het is heel gezellig, je kan echt kletsen onderweg. En tegenover de aankoop van zo'n fiets is het natuurlijk ook echt peanuts. De meisjes vonden het heel fijn, ze plannen al een volgende rit. </p><p><b>Besluit</b>: Een zeer solide bakfiets, heel groot, eerder geschikt voor korte ritjes (dan is het ook echt niet duur). Ik vind het echt een groot zwaar ding dat ik niet helemaal vertrouw, maar misschien moet ik gewoon nog wat oefenen? Het was in elk geval echt een fijne dag! </p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUXmgeBpwm1ltE6HqtSeNj2OUYv7Lh5frItDQqlwH2Z8Y_poPYMVd_zZXiSehkqPE8oo0eJyZ1CSVSusCHKFswBI1LdlVCSC-CgBZ2k-uRqX_AdXHVcp0XLakQdCheHHVz5g5VCG5RdHSfoW1xo5RQbXHF1Ijepty622vUcSjH5b3QHm0w7g_hS4zYQQ/s2400/Screenshot_20220718-230720_Cargoroo.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2400" data-original-width="1080" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUXmgeBpwm1ltE6HqtSeNj2OUYv7Lh5frItDQqlwH2Z8Y_poPYMVd_zZXiSehkqPE8oo0eJyZ1CSVSusCHKFswBI1LdlVCSC-CgBZ2k-uRqX_AdXHVcp0XLakQdCheHHVz5g5VCG5RdHSfoW1xo5RQbXHF1Ijepty622vUcSjH5b3QHm0w7g_hS4zYQQ/w288-h640/Screenshot_20220718-230720_Cargoroo.jpg" width="288" /></a></div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIMUmwyozjjIU4B0u3SAT3WziLNFDq8V31sw8Ovrim9RQHdVjvng9nUaoVl5jAJmNq9DDpk4mloGqUygIcMHPXNW5ZGsdOZ4YX0N47FS-85jKrOk41CU2mRTGbtZo6hNe-TSKwiPZ4SaH6hPADD7q9dQTOh59aYbdvAuMeI-LxmKsy3117a7VKANgvag/s2400/Screenshot_20220718-190043_Cargoroo.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="2400" data-original-width="1080" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIMUmwyozjjIU4B0u3SAT3WziLNFDq8V31sw8Ovrim9RQHdVjvng9nUaoVl5jAJmNq9DDpk4mloGqUygIcMHPXNW5ZGsdOZ4YX0N47FS-85jKrOk41CU2mRTGbtZo6hNe-TSKwiPZ4SaH6hPADD7q9dQTOh59aYbdvAuMeI-LxmKsy3117a7VKANgvag/w288-h640/Screenshot_20220718-190043_Cargoroo.jpg" width="288" /></a></div><br /><p><br /></p>Katelijnehttp://www.blogger.com/profile/12255317573141916935noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5304989807161522587.post-56195751244291612702022-06-11T08:25:00.007+02:002022-06-13T18:39:22.909+02:00Unwelcome Flowers - ga dat zien<p>Ik ken mijn lief lief Hannes nu ongeveer een jaar. Hij vond het toen moeilijk om over zichzelf te zeggen dat hij fotograaf is. Nochtans had hij op dat moment verschillende betalende opdrachten Ik zag straffe portretfoto's in opdracht en ik zag zijn foto's voor een prachtig sociaal-artistiek project in Nieuw-Gent. Een fotograaf dus. </p><p>Hij liet me ook zijn vrij werk zien. Een reeks over bomen: zwart wit foto's <a href="https://hannescouvreur.be/photography/looking-for-daphne" target="_blank">van schors, van basten</a>. Een reeks over <a href="https://hannescouvreur.be/photography/life-among-the-lichen" target="_blank">korstmossen</a>, macro fotografie van die kleine groene levensvormen, vaak bedekt met een dun laagje sneeuw. Ik vond het erg mooi. </p><p>Er is de <a href="https://hannescouvreur.be/photography/evanitas" target="_blank">Evanitas</a>-reeks, geïnspireerd door Jan Van Eyck. Ik maak er ook deel van uit, maar dat is een ander verhaal. In november vonden die werken een plek in een verlaten loods, het was een prachtige expo die veel te kort duurde. </p><p>Toen fotografeerde hij een blad. Een herfstblad. De nerven van een blad. Het spel van licht en schaduw op dat blad. Hij had het blad op een zwarte achtergrond gelegd, en dat gaf een mooi effect. <a href="https://hannescouvreur.be/photography/angiogenesis">Angionesis</a>, noemde hij deze reeks, het ontstaan van nieuwe bloedvaten uit andere bloedvaten. Hij wist niet dat die titel ook een soort voorspelling inhield. </p><p>Want tegelijk was er ook <a href="https://hannescouvreur.be/photography/for-the-love-of-leafs">For The Love of Leafs</a>, uitbundige foto's van heel veel groene bladeren, hier en daar een bloem, tegen het raam van een serre gedrukt. De oude ramen met roest en condens, de planten die bijna van achter het glas willen groeien. </p><p>Toen kwam het samen: op een zwarte achtergrond fotografeerde hij bloemen. De uitbundigheid van de serre-foto's met de esthetiek, zorgzaamheid en compositie van de herfstbladeren. En al heel snel bleken de bloemen die aan het verwelken waren het interessants, en paradoxaal, het meest levend. De bruine gekrulde randjes aan de bloemlaadje, een bloem die het kopje laat hangen, een bloem die haar blaadjes verliest. Dat was het begin van <a href="https://hannescouvreur.be/photography/evanitas" target="_blank">Unwelcome Flowers</a>. Je kan een aantal foto's, de Prelude, nog bewonderen in Gent tot eind juni, in <a href="https://www.uitinvlaanderen.be/agenda/e/unwelcome-flowers-fototentoonstelling-hannes-couvreur/b1312f67-3a94-4b33-a3c5-27667f2f73a3">het Achturenhuis in Gent Ledeberg</a>. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDQ46HMObmhIIv3EPdJM_4ZuT7-M5WvtqZZTzfnuYtsioQHXZWcTwf2PFnX5d1isL5sWyUIDnVmqiP813TzfmsZa459WmvIvzgkR4SNa3fJlARnXD78ffQYyBDnfhwNALilDz65NXnjzEhtAfTQT2j-FdIRgl_tsaLBdbf9dWtEInxcYbg-vXDTZ5QXw/s2400/20220218-20220218-14a0547-1600x-q90.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2400" data-original-width="1600" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDQ46HMObmhIIv3EPdJM_4ZuT7-M5WvtqZZTzfnuYtsioQHXZWcTwf2PFnX5d1isL5sWyUIDnVmqiP813TzfmsZa459WmvIvzgkR4SNa3fJlARnXD78ffQYyBDnfhwNALilDz65NXnjzEhtAfTQT2j-FdIRgl_tsaLBdbf9dWtEInxcYbg-vXDTZ5QXw/w426-h640/20220218-20220218-14a0547-1600x-q90.jpg" width="426" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><p>Hij werkte hard aan de lichtinval, het beheersen van de zwarte achtergrond, en experimenteerde met allerlei soorten bloemen, en later ook verlept fruit, verschrompelde pompoenen, schelpen of een kleine dierenschedel. Op een avond stuurde hij me een reeks van verwelkte tulpen, en ik was zo geraakt. Er gebeurde iets. Dit waren niet gewoon mooie, knappe foto's. Ik weet niet of hun waarde in de originaliteit of uniciteit ligt (ik ken uiteindelijk weinig van fotografie, mijn referentiekader is klein). Maar ik <i>voelde</i> de foto's. </p><p>Hannes werd productiever, werkte uren en uren, een race tegen de klok. Want het daglicht van de dag zou onherroepelijk verdwijnen en de foto's zijn bijna allemaal bij daglicht genomen. Het verslensen van de bloemen zou morgen anders zijn, dus het moest nu, gauw. Meer bloemen, meer objecten, uitbundiger, dan weer strakker. Het bleef komen, het blijft komen. </p><p>Ik vind het prachtig. Ik vind het ongelofelijk. En ik vind dat je het in het echt moet zien. Want ook dat leerde ik, dat een foto op een scherm is anders is dan een foto in het echt. Toen Hannes de expo was aan het opbouwen, stuurde hij me een filmpje van het huis en hoe enkele van de foto's daar aan de muren hingen. Ik wist met mijn enthousiasme werkelijk geen blijf en kan niet wachten om daar te zijn, om zijn werk te zien waar het hoort. Niet in een whatsapp berichtje waarin we afstand tussen Gent en Antwerpen te proberen te verkleinen. Maar in het echt, in het groot. </p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOGdV4XlcssCkZ5-UUdNFNJNbclM7awTP8zFPsPn9xK-rYYKMjSkixAibdV82GLfxyXwk1oScyV0xibnBUccr1DXbHO4PBJT_MZqCq0anhqd2BxPefwjP43wSsilpJIqWrk1gbcTkFsD1o4H0Q9E8twEV7O0mG2XjJkg9Fw8O4-BZF2KYHbM9cQpT7Ng/s848/unwelcome-flowers-ouverture-a3-600x-q90.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="848" data-original-width="600" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOGdV4XlcssCkZ5-UUdNFNJNbclM7awTP8zFPsPn9xK-rYYKMjSkixAibdV82GLfxyXwk1oScyV0xibnBUccr1DXbHO4PBJT_MZqCq0anhqd2BxPefwjP43wSsilpJIqWrk1gbcTkFsD1o4H0Q9E8twEV7O0mG2XjJkg9Fw8O4-BZF2KYHbM9cQpT7Ng/w452-h640/unwelcome-flowers-ouverture-a3-600x-q90.jpg" width="452" /></a></div><br /><p>Volgend weekend is het openingsweekend van <i>Unwelcome Flowers - Ouverture</i> in Mechelen. Zaterdagmiddag 18 juni is een fijn programma met lezingen en een drankje. Vrijdag en zondag zal Hannes enkele rondleidingen geven. Daarna is de expo nog te zien tot 25 september. </p><p>Ik ben fan van Hannes, sinds zijn eerste brief, en misschien zelfs al daarvoor. En ik ben fan van zijn werk, wat is het ontzettend mooi en sterk. </p><p><br /></p><p>Zie ik je daar? </p><p>***</p><p>Vernissage op zaterdag 18 juni - zie <a href="https://www.uitinvlaanderen.be/agenda/e/vernissage-fototentoonstelling-unwelcome-flowers-ouverture-met-lezingen-van-norbert-peeters-karlijne-moons-en-hannes-couvreur-muziek-steven-de-bruyn/0954e250-c904-4029-ba19-cb93ad6deaf8?searchTerm=unwelcome%20flowers">UiTinVlaanderen </a>- <a href="https://www.facebook.com/events/1120729888509478/">facebook-event</a></p><p>Openingsweekend 17-19-19 juni - zie <a href="https://www.uitinvlaanderen.be/agenda/e/openingsweekend-unwelcome-flowers-ouverture-fototentoonstelling-hannes-couvreur/d002aee1-6911-492a-be91-14d25cdeda2a?searchTerm=unwelcome%20flowers">UiTinVlaanderen </a>- <a href="https://www.facebook.com/events/1120729888509478/" target="_blank">facebook - event</a></p><p>Daarna is de expo geopend tot 25 september tijdens de openingsuren van het <a href="http://www.blinkout.be/blinkhuis-mechelen/" target="_blank">BlinkHuis</a></p><p>***</p><p>Er zijn heel wat foto's te koop (vanaf €125) via de webshop van Hannes<br /><b>www.hannescouvreur.com</b></p><p>Je kan Hannes volgen: </p><p>Facebook - <a href="https://nl-nl.facebook.com/HannesCPhotography" target="_blank">Hannes Couvreur Photography</a><br />Instagram - <a href="https://www.instagram.com/superblyhuman/" target="_blank">@superblyhuman </a></p>Katelijnehttp://www.blogger.com/profile/12255317573141916935noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5304989807161522587.post-37317098633652361182022-05-30T15:35:00.000+02:002022-05-30T15:35:35.949+02:00Terloops (zes jaar voorbij)<p><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 13.2px;">Het missen is plots. </span><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 13.2px;">Het herinneren is terloops. </span></p><div class="post-body entry-content" id="post-body-5434238764295973803" itemprop="description articleBody" style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 13.2px; line-height: 1.4; position: relative; width: 696px;"><p>Ik zou het niet anders willen. </p><p>Het missen valt in, duikt op, slaat neer. Een onverwachte beweging, ik schrik. </p><p>Op een warme lentedag kijken naar het dansoptreden waarbij mijn jongste meisje zelfverzekerd rondhuppelt (waar komen die lange benen plots vandaan?). <i>BAM, het gemis</i>. Foto's van vaders die grootouders zijn en grootouderdingen doen. <i>BAM.</i> Een boek in mijn kast dat van hem blijkt te zijn. <i>BAM. </i></p><p>Het herinneren daarentegen waait voorbij, passeert, glijdt over me heen, de ene keer als een lichtstraal, de andere keer als een schaduw, maar altijd traag, en zacht, en weer weg. </p><p>Terloops vertellen aan de meisjes dat Opa Jo erg graag asperges at. Terloops met mijn broer praten over die keer toen hij met papa naar een optreden van Arno ging. Terloops mezelf in de spiegel bekijken en hem zoeken in mijn ogen, mijn neus, en in mijn rimpels die hij nooit heeft gezien. Hij zal altijd 61 blijven, maar ik voor hem ook altijd 33. Zo werkt het niet helemaal maar ik vind het een prettig idee. </p><p>Ik wens iedereen die de pijn voelt van het missen, ook de warmte van het herinneren. </p><p>In de terloopsheid, in de plooien van het leven, we zien elkaar daar. </p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxlqf_X-sa7X_6Da7aBtsCPn4ONFCMCAoUvQG95CZpUr8hNc4NZh8ttARejBJqW0ZcHZ9hIPamovH9APer87J_S_vrKK52Y4r4jEyUye9R_m5_tStM6odhUYPv0FwYjXMRob7OGN5UyBVCAg2oXZJTK5S1CQqUHTFfoWlRhgIhdZa97w7nJgmhlDPiHg/s1407/papa's%20handen.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="938" data-original-width="1407" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxlqf_X-sa7X_6Da7aBtsCPn4ONFCMCAoUvQG95CZpUr8hNc4NZh8ttARejBJqW0ZcHZ9hIPamovH9APer87J_S_vrKK52Y4r4jEyUye9R_m5_tStM6odhUYPv0FwYjXMRob7OGN5UyBVCAg2oXZJTK5S1CQqUHTFfoWlRhgIhdZa97w7nJgmhlDPiHg/w640-h426/papa's%20handen.jpg" width="640" /></a></div><br /><p><br /></p></div>Katelijnehttp://www.blogger.com/profile/12255317573141916935noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5304989807161522587.post-52935441690702464662022-03-30T14:50:00.003+02:002022-04-02T09:44:03.978+02:00Cambio deelwagen jaaroverzicht 2021<p>Ik reed in 2021 <b>464 kilometer met Cambio</b>. Ik heb al jaren geen eigen auto, en ik voel me nog steeds helemaal goed bij de keuze voor Cambio. Deze deelwagens vind ik op veel standplaatsen heel dicht in de buurt, het voordeel van in de stad wonen. </p><p>Ik rekende even uit wat dit voor 2021 betekende. </p><p>De variabele kost, per kilometer, kwam voor mij neer op<b> €0,41 per kilometer</b>. <br />Dat is dus voor het gebruik van cambio (tijd + kilometers). </p><p>De vaste kosten daarnaast zijn nog een maandelijks abonnement (€8/maand) en een safety pack zodat je een lagere franchise moet betalen (€4/maand). Mijn gulle werkgever betaalt dit voor mij omdat ik ook dienstverplaatsingen doe met Cambio, maar ik wil gewoon even meegeven dat het dus over €144 vaste kosten per jaar gaat. </p><p><br />Dat is het. <br />Niks meer. <br />Geen carwash.<br />Geen controlekosten.<br />Geen garagekosten.<br />Geen zorgen. Geen verrassingen.<br /></p><p>Doordat de kinderen nu groter zijn, is het gedoe met kinderstoelen ook voorbij, zo'n klein verhoogkussen nemen we telkens mee. Ook zet ik vaak de meisjes thuis af terwijl ik de auto 500 meter verder ga parkeren op de standplaats, daar zijn ze nu ook oud genoeg voor. Het enige nadeel is de wagenziekte van mijn jongste, wat extra stress geeft als ze ziek wordt in zo'n cambio-wagen... Verder geen problemen gehad vorig jaar! Misschien dat ik in 2022 de auto wat vaker ga nemen met wat weekendjes op de planning. </p><p>Dat blijft allemaal wat abstract, maar ik bekeek ook even de concrete uitgaven en dan ziet het er (zonder die vaste kosten) zo uit: </p><p></p><ul style="text-align: left;"><li>Weekendje Zeeland: €88 (220 kilometer in totaal)</li><li>Familiebezoekje van enkele uren: €19 (50 kilometer)</li><li>Ritje naar de winkel voor iets groot en onhandig: €6,5 (14 kilometer)</li><li>Feestje wat verder weg: €30 (95 kilometer)</li></ul><div>Dit klinkt niet echt goedkoop, maar met amper een duizendtal kilometers per jaar, is het voor mij zonder twijfel de goedkoopste optie. </div><div>Ik geef natuurlijk ook wat extra geld uit aan de trein, maar ook dat valt heel goed mee. Of toch zolang de kinderen nog geen 12 jaar zijn en gratis mogen meereizen. Een reisje naar Amsterdam met de trein (waar de meisjes wel al moesten betalen) heeft me meer gekost dan als ik met de cambio zou gaan... Pijnlijk vind ik dat. </div><div>Mijn redenen om voor cambio te kiezen zijn dus zeker niet enkel financieel: ik vind dat we spaarzaam moeten omgaan met onze openbare ruimte en plaats moeten maken in onze stad voor de zwakke weggebruikers. En uiteraard probeer ik mijn ecologische voetafdruk hiermee nog heel wat te verkleinen, doordat er niet nog een extra auto geproduceerd moet worden. </div><div><br /></div><div>Ik heb geen idee over de kosten en de voor- of nadelen van andere systemen. Wel benieuwd naar andere ervaringen! </div><div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAqd3yWAK4extjXE2c22xSyNrMlcNIEjsEdoLbSqd_dEJgDfT60AbaxaXIwxjS6MyzAS4lu6Mcvm-pJMPRHiCDZzfU9OoM85VqmgvNYEq14jY-xdxI6xt-Ih7fcOmUaJQzVWM2XPbez9uPPdDRhvb3R0wYwbFch3R65oknOkEFi4uAgg7d0PtWrKxogg/s4624/20220318_183446.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="3468" data-original-width="4624" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAqd3yWAK4extjXE2c22xSyNrMlcNIEjsEdoLbSqd_dEJgDfT60AbaxaXIwxjS6MyzAS4lu6Mcvm-pJMPRHiCDZzfU9OoM85VqmgvNYEq14jY-xdxI6xt-Ih7fcOmUaJQzVWM2XPbez9uPPdDRhvb3R0wYwbFch3R65oknOkEFi4uAgg7d0PtWrKxogg/w640-h480/20220318_183446.jpg" width="640" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Weekendje Zeeland met cambio </td></tr></tbody></table><div><br /></div><div><br /></div><p></p>Katelijnehttp://www.blogger.com/profile/12255317573141916935noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5304989807161522587.post-88028259460467816452022-01-09T22:36:00.002+01:002022-01-10T19:53:43.330+01:00Een gesprek over (niet)vaccineren - deel 3 + coda<div><div><i>Het gesprek met mijn vriendin E. over wel of niet vaccineren, ging nog even verder, al was het wat traag voor we de tijd vonden om elkaar te antwoorden. Ik vind het nog steeds interessant en ik kijk zeker anders naar vaccinatie, ook door wat er de laatste weken en dagen allemaal gebeurde, zowel door de kronkels van het virus, als door het gevoerde beleid. </i></div></div><div><i>Het zijn lange e-mails, hopelijk vind je het de moeite waard om te lezen. </i></div><div><i><br /></i></div><div><i>Lees hier ook <a href="https://kantlijne.blogspot.com/2021/11/een-gesprek-over-nietvaccineren-deel-1.html">deel 1</a> en <a href="https://kantlijne.blogspot.com/2021/12/een-gesprek-over-nietvaccineren-deel-2.html">deel 2</a></i></div><div><i><br /></i></div><div><i><br /></i></div><div><i>***</i></div><b><div><b><br /></b></div>8 december</b><br /><br /> Dag E.<br /><br /><br />ik schrijf graag nog een nieuwe episode aan onze conversatie, ze is me veel waard. <br />De situatie is er niet vrolijker op geworden: ook onze jonge kinderen moeten nu een mondmasker dragen. Ik vind het vreselijk, maar mijn meisjes vinden het al bij al nog draaglijk. Het enige wat ik kan doen is hen laten ventileren. En hen bewonderen om hun levensenergie en kinderlijke verwondering en ideeën die met geen maatregel klein te krijgen zijn. Ook weer een nieuwe quarantaineperiode, uiteraard. Het is ploeteren, in alle gezinnen. <br /><br />Om met het laatste te beginnen, je stuurde me enkele artikels door, twee dingen vallen me op. <br />Ten eerste zijn het artikels uit de klassieke journalistiek. Ik mag dan toch hopen dat je je cynisme en argwaan regelmatig achterwege kan laten en toch kan terugvallen (zoals de meesten onder ons) op de klassieke journalistiek. Dat is trouwens een van mijn grootste ergernissen bij de hard-core antivaxers: ze wanen zichzelf de beste onderzoeksjournalisten. Wetenschapsjournalist Koen Wauters bij de vrt bijvoorbeeld is al jaar en dag met de wetenschap bezig, ik vertrouw zijn stukken dus duizend maal meer dan gelijk welke website. Ik hoop dat de media steeds kritisch blijft, en in de eerste plaats voor zichzelf. En intussen vertrouw ik inderdaad op die klassieke media. <br />Ten tweede zijn het artikels uit het voorjaar 2021. We zitten nu in de vierde golf (gelukkig voorbij de piek lijkt het), en dat is de golf die gevreesd werd maar toch nog harder heeft toegeslagen dan verwacht. De opinies die toen verschenen (feb-april) dateren van voor de derde golf. Ik deel minstens de bezorgdheden die beschreven staan en kan ook vrij ver meegaan in de conclusies. Maar ik kan er nu, vandaag niets mee omdat de werkelijkheid vandaag anders is. Ik had wat zaken genoteerd bij die artikels maar ik ga het laten voor wat het is. <br /><br />Die 'proportionaliteit' lijkt me net een argument 'pro'. Ik heb het gevoel dat de proportie van mijn actie (ik laat me vaccineren) wezenlijk bijdraagt aan het netto-effect, terwijl dat bij een aantal andere keuzes (ik eet geen vlees, ik koop geen auto) de proportie inderdaad belachelijk klein is. De overheid kan voor het klimaat veel meer doen dan ik, bijvoorbeeld door eens te stoppen met die belachelijke bedrijfswagens. Het voelt voor mij als een verantwoordelijkheid die ik dus wel kan dragen. Maar misschien is dat eerder een geloof dan een bewezen feit. <br />Ik bertreur ook die mentaliteit en zeker tone of voice die de overheid, politici en beleidsmakers aanslaan. De klas van Oona zit in quarantaine en haar meester sloot zijn mail met instructies voor thuisonderwijs op een ongelofelijk empathische manier af. Ik was helemaal geëmotioneerd dat iemand (een jonge kerel!) zich zo kon inleven in de situatie van ons als ouders en ons oprecht allemaal het beste wenste. Dan besefte ik nogmaals hoeveel ik dat soort woorden mis in het leven van vandaag. De empathische luisterbereidheid lijkt soms getransformeerd tot een leeg 'we moeten doorgaan', vreselijk. <br /><br />Het moeilijkste in je antwoord zijn dit keer voor mij wel de harde woorden. Ik begrijp iets niet. Je schrijft over het 'disproportionele geweld' van de overheid. Ik vraag me af wat dit concreet is. Ik vermoed dat ik het mis als gevaccineerde. Ik bedoel dan werkelijk, op welke manier doet de overheid jou op dit moment geweld aan? Ze maakt het je moeilijk om te genieten van horeca en cultuur (met een antigeen test lukt dat allemaal, maar het is duur en lastig en complex). Wat nog? <br />Ook je andere woorden zoals 'dood-moraliseren' en 'vol angst spuiten'; wat is dat precies? Of is dat een sluipend gif, dat ik dus te weinig zie, dat niet doordringt tot mijn bubbel? Ben ik verblind? <br /><br />Ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat je toch argumenten ging aanhalen die gaan over de werkzaamheid van het vaccin zelf. Dat is een beetje koren op mijn molen. <br />Ook hier is het vreemd dat iedereen plots vanuit kennis van immunologie denkt te spreken. Vaccins zijn bijna altijd herhaal-vaccins. Tetanus krijg je iedere tien jaar, en als je met een wonde op spoed staat, krijg je meestal nog een extra dosis, voor de zekerheid. Het griepvaccin is ieder jaar (!) een berekende gok: het zal met een zekere graad werkzaam zijn tegen bepaalde griepvarianten. Er zijn dus jaren dat het griepvaccin goede resultaten geeft en jaren dat er ook bij de gevaccineerden toch een hoge infectie-graad is, omdat de griepvariant onvoldoende verwerkt zit in het vaccin. <br /><br />Er is ook een probleem met de 7% die je aanhaalt. <br />Ten eerste gaat het in Vlaanderen over 19% (81% is gevaccineerd, zie <a href="https://www.laatjevaccineren.be/vaccinatieteller">https://www.laatjevaccineren.be/vaccinatieteller</a>, vandaag schrijft deStandaard over 88%). <br />Ten tweede is die 7 of 12 of 19% helaas niet mooi verdeeld over heel Vlaanderen. In dat geval zou je inderdaad kunnen hopen op de groepsimmuniteit. <br />In de groep niet-gevaccineerden zijn de mensen uit lagere sociale klassen oververtegenwoordigd. Bovendien zijn dat ook nog eens de mensen die vaker onderliggende aandoeningen hebben, een hoger BMI, ... Allemaal factoren die je liever niet in combinatie met covid-19 wil zien. En in die groepen/wijken/...(vb in Brussel). tiert het virus, muteert het virus,... Dus we hebben echt wel (bijna) iedereen nodig. <br /><br />Ik ga dus voluit voor een derde prik. En ook voor een vierde of een vijfde als dat moet. <br />Omdat ik als gevaccineerde 70% minder kans heb om besmet te worden (en zo kan ik mee het virus indijken)<br />Omdat ik als gevaccineerde , wanneer ik toch besmet zou zijn, 14 keer minder de kans loop om op intensieve zorg te belanden (en zo wil ik de druk van het zorgsysteem niet opvoeren)<br />Omdat ik als gevaccineerde, wanneer ik toch besmet zou zijn, de kans dat ik andere besmet ongeveer 60% lager ligt (en zo kan ik mee het virus indijken)<br />Trouwens, dat 'verouderd' vaccin is wel nog het beste wat er is. Ik wil liever geen snel-snel update van het vaccin, als dit huidige vaccin ook een hoge werkzaamheid heeft. Ik ga ervan uit dat als er verbeteringen zijn, en als die helemaal zijn doorgetest, dat het dan wel zal geïntroduceerd worden. En intussen geven ze me maar het goede, edoch niet perfecte, vaccin. <br /><br />Je kan dus als niet gevaccineerde jaarlijks ziek worden van covid (met alle bewezen risico's) of je kan jaarlijks een vaccin nemen (met bewezen heel heel kleine risico's). Of is dat een simplificatie? <br />En die risico's zijn voor jezelf maar ook voor anderen, dat is voor mij nog steeds de doorslag. <br /><br />Ik doe wat ik kan doen. En met die <i>virtue signalling </i>trap je op een gevoeligheid. <br />De eis tot consequentie is de dood van elk initiatief. <br />Laat dat even bezinken. Het gaat over de klimaatjongeren (waarvan sommigen toch fast fashion kopen), het gaat over principiële niet auto-bezitters die toch een cruise maken (giga ecologische voetafdruk),... We verwachten steeds van de ander om totaal consequent te zijn in hun overtuigingen, en zelf permitteren we ons een uitzondering. Maar anders is het leven niet leefbaar. Niet voor die ander, niet voor onszelf. Dus ik had ook een date in volle lockdown (viel tegen helaas) en je zal me wellicht ook betrappen op allerlei ander 'inconsequent' gedrag. Maar we zijn doorgaans wél deugdzaam, we doen wél wat we kunnen. Het verschil zit voor mij in de oprechte intentie. <br />Dit allemaal schrijven lijkt me zelfs een perfect staaltje van <i>virtue signalling</i>, ben ik nu niet aan het pronken met mijn eigen deugdzaamheid? Maar dan is dat maar zo. <br />Dat is net zoals die woke-verwijten. Dan ben ik maar woke. Dan doe ik maar aan virtue signalling. Dat zijn maar labels over mijn ego. <br /><br />Oh ja, ik zie trouwens een verplichte vaccinatie niet zitten. Let op mijn formulering. Ik zie het niet zitten omdat ik het ten eerste praktisch onmogelijk acht: wat gaan we doen met die groep die echt niet wil? Hoe zouden we dat in hemelsnaam organiseren om die groep te verplichten? Gaan we werkelijk mensen 'blokkeren' uit ons systeem, nee toch? Dit kan niet zonder geweld te gebruiken en daar ligt voor mij ook een grens. Ten tweede omdat ik denk dat dat zoveel boosheid zou geven bij die kleine groep, dat gaat als een boemerang terugkeren. <br />Dus daarom dat ik je blijf schrijven, dat ik deze gesprekken aan ga. Al weet ik vrij zeker dat ik jou niet zal kunnen overtuigen. <br /><br />Nog een bedenking bij je 'politieke keuze'. Zijn er geen efficiëntere manieren om aan politiek te doen? <br />Ik kan inderdaad op mijn eentje ook niet het klimaatprobleem oplossen, maar ik kan wel een aantal keuzes maken. Ik kan de honger de wereld niet uit helpen (terwijl een Elon Musk of Bill Gates dat dus wel zou kunnen doen) maar ik kan wel een aantal goede doelen steunen. Je kan daar heel cynisch op reageren, een druppel op een hete plaat, etc. etc. etc. Maar ik denk niet dat iemand gebaat is bij mijn cynisme. En bovendien schaad ik met mijn handelingen (geen vlees eten, storten aan 11.11.11...) geen anderen, ik belast geen gezondheidssysteem etc. Dat lijkt me dus bij de keuze voor niet-vaccinatie dus wel degelijk een probleem, maar dat schreef ik al. <br /><br />Zoals ik je schreef, houdt het zenboeddhisme me behoorlijk bezig. Ik vind er niet alleen een soort rust/kalmte in het mediteren, de verrassing is net wat een rijke levensbeschouwing dit is. Omdat het gaat over hoe te leven in een maatschappij en je eigen verantwoordelijkheid hierin. Het gaat over zoveel meer dan 'wellness-zen' (nou heb ik even lekker gemediteerd zeg!). Er is geen zin van het leven, geen essentie. Het enige wat mij als mens te doen staat, is een deugdzaam leven leiden. Zodat ik op mijn sterfbed kan zeggen dat ik heb geleefd zoals ik had willen leven, dat ik de persoon was die ik had willen zijn. Net wanneer we allemaal doordraven met onze meningskes, komt dit op mijn pad en slaag ik er min of meer in rust te bewaren. Dat is best wennen, want het is een nieuwe versie van mezelf :-). <br /><br />Bedankt om me opnieuw te schrijven, het helpt me om mijn mening scherper te krijgen. <br /><br />Nog een kleine bemerking over onze geliefde cultuursector. Ik vind het vreselijk: we mogen nog lekker in de sauna of contactsporten, maar maximum met 200 in een cultuurzaal. Dat begrijp ik gewoon niet. Bovendien is die 200 een stom arbitrair getal. Ik zat in een volle kleine zaal in deSingel (Liesa van der Aa, ik ben er nog niet uit of ik het nu heel goed of toch maar lauw vind) maar ik kan niet naar La Bohème, want ook in die gigantische opera mag maar 200 man... En dit terwijl de cultuursector netjes alle protocollen heeft klaarliggen, professioneel uitgewerkt, al maaaaaaanden. Maar wat wil je met een minister die denkt te kunnen scoren op de kap van een sector waar hij gewoon niets voor voelt? <br /><br /><br />Tot gauw, <br />Katelijne<div><br /></div><div><br /></div><div>****</div><div><i><br /></i></div><div><b>29 december </b></div><br />Dag Katelijne,<br /><br /><br />‘T is het moment om je te schrijven, niet? Wat een waanzin. Mijn kop slaat open en toe, bijna net zoals snel als de cultuursector tegenwoordig opent en sluit. Leve de rechtsstaat, die werkt tenminste wel nog naar behoren, zo lijkt het. Vandaag heb ik voor het eerst in lange tijd nog eens naar de krantencommentaren geluisterd zonder tegen het plafond te hangen - ik hoorde dat een van onze opiniemakers had geschreven ‘dat we blijkbaar met het virus gaan moeten leren leven’. En dat het hoog tijd is dat het parlement haar rol opnieuw gaat spelen, als democratisch platform in de hele verplichte vaccinatie-discussie. Dat is het zinnigste dat ik in tijden heb gehoord, toch uit de mainstream media. Misschien moeten we daar dan ook de politieke consequenties aan verbinden, en een beleid beginnen voeren dat gericht is op het naar beneden halen van besmettingen, in plaats van op verplicht vaccineren.<br /><br />(Sorry, mijn toon zal er niet milder op geworden zijn intussen, ik besef het. Je weet dat mijn woede niet op jou gericht is, uiteraard. Maar ik vind het echt, echt moeite om bij zoveel Kafka de kalmte te bewaren.)<br /><br />Intussen tuimelen we ook in deze conversatie allemaal voortdurend in onze eigen valkuilen - maar dat is niet erg, hier kan het en mag het, dat is het heerlijke van dit gesprek. Ik in die van mijn ongetemperde woede, en in het in het wilde weg noemen van wat percentages - dat was inderdaad koren op jouw molen. Jij vervolgens in het feit dat het jou irriteert dat volgens jou ‘iedereen tegenwoordig spreekt als een immunoloog’ - waarna je mij een bladzijde lang de les leest als een echte immunoloog. :-) Je gaat er dus zomaar van uit dat jouw percentages en inzichten alsnog correct zijn, in tegenstelling tot die van mij. Je hebt gelijk, ik had me van uitspraken over werkbaarheid en zinvolheid van het vaccin moeten afhouden - het gaat me daar ook helemaal niet om. Je gaat me daar ook nooit mee kunnen overtuigen, hoeveel cijfers je er ook tegenaan gooit. Zoals gezegd: ik geloof honderd procent in de wetenschap, als een twijfelende en zoekende discipline, maar ik geloof nul procent in de verslaggeving over die wetenschap vandaag. Ik zou je met wat research een waslijst aan alternatieve onderzoeken en cijfers en bewijzen kunnen voorschotelen die door jou als volstrekt onwetenschappelijk worden weggelachen - maar daar schieten we dus geen moer mee op. <br /><br />Want het gaat me niet om de proportionaliteit van het zich laten vaccineren-de maatschappelijke winst, twee zaken die voor jou in evenwicht zijn - en dat is prima, dus laat je gerust nog een derde en een tigste keer vaccineren, ik heb daar volledig vrede mee. Het gaat me om de proportionaliteit van het omgekeerde: het zich niet laten vaccineren - de repressie die daarmee gepaard gaat. En oei, oei, nu moet ik oppassen. Want ik voel mijn hart opnieuw sneller kloppen van woede wanneer ik herlees dat je niet begrijpt ‘waarin het geweld schuilt tegen niet-gevaccineerden.’ Gewoon een antigeentetsje betalen voor zowat alles in het openbare leven, en hupsa, geen vuiltje aan de lucht. Ik slik, en ik slik opnieuw. Allez, Katelijne. Een antigeentestje betalen van 30 euro om te gaan schaatsen/met je kinderen gaan zwemmen/een chocomelk te gaan drinken/eens met je lief gaan eten/naar de speeltuin gaan/naar de cinema gaan/een kerstmarkt bezoeken/een concert bijwonen/…Ik stop maar met de lijst, want het begint op zelfmedelijden te lijken anders. Ik heb nog geluk, want ik heb een beetje geld. Dus ik betaal die testen. Jij, als uber-cultuurmens. En als zeer sociaalvoelende mens. Vind je het écht normaal dat burgers van dit land geld moeten betalen om deel te nemen aan het openbare leven? <br /><br /><br />En neen, ik plaats mezelf niet buiten dat leven. Laten we de dingen niet omkeren. Het is wel degelijk het beleid dat mij uitsluit van het openbare leven. In sommige gevallen doet de overheid dat inderdaad, met recht en reden: als je een crimineel bent, als je een ander zijn leven hebt genomen. Maar ik ben geen crimineel. Er is geen vaccinatieplicht, ik overtreed geen enkele wet. En toch geniet ik niet op dezelfde gelijke voorwaarden van de rechten die andere burgers wel hebben. Of ben ik in het diepst van jouw gedachten voor jou toch een beetje een crimineel?<br /><br /><br />Het is trouwens opmerkelijk dat je verwijst naar de vaccinatieplicht, en dat je voor je weerstand daartegen precies de argumenten aanhaalt die nu al vollen bak bezig zijn: “Gaan we werkelijk mensen blokkeren uit ons systeem? Dit kan niet zonder geweld te gebruiken en daar ligt voor mij ook een grens.” Euh… zijn we dat niet al anderhalf jaar aan het doen? In zeer zware mate? Nogmaals: ik schrik er erg van hoezeer jij onderschat wat het betekent om geen volledig deel meer te kunnen uitmaken van de samenleving. Dit is geweld, ja, echt geweld - misschien moet je het aan den lijve ondervinden om het te geloven. Er is al tot in den treure naar Hannah Arendt verwezen, en ik vind ook niet dat je de jodenvervolgingen kunt vergelijken met het beleid tegen niet-gevaccineerden, alleen al omwille van het feit dat de geschiedenis zich (gelukkig) nooit herhaalt. Maar de mechanismen zijn toch wel heel gelijklopend (omdat het de universele zondebok-mechanismen zijn): een groep isoleren, een groep zwart maken en verdacht maken, eerst in het woord (de media), daarna in de daad (het uitsluitingsbeleid). En erger, uiteraard, in het geval van de joodse bevolking.<br /><br /><br />Jouw tweede argument is nog belangrijker: “Ten tweede omdat ik denk dat dat zoveel boosheid zou geven bij die kleine groep, dat gaat als een boemerang terugkeren.” Amai nog niet. Maar denk je dan dat, zelfs zonder vaccinatieplicht, de niet-gevaccineerde mensen nu nog niet héél boos zijn? Omdat het geweld nu al zo groot is? Daar ligt voor mij de grootste valkuil, en voel mezelf iedere dag meer naar die rand glijden: de rand van de anti-politiek, de rand van de verzuurde burger, de rand van de boze mens (denk aan Aantekeningen uit het ondergrondse van Dostojevski) - wat een schrikbeeld, zo wil ik niet worden, en zo was ik nauwelijks anderhalf jaar geleden ook helemaal niet. <br /><br /><br />En mijn boosheid richt zich niet alleen op de politiek, maar ook op de cultuursector, omdat dat nu eenmaal mijn sector is, de sector waar ik in geloof, waar ik van hou. Of hield. De teleurstelling over de makheid en lafheid van onze sector is enorm, zo groot dat ik mezelf er niet toe kon brengen om te gaan betogen vorige zondag. Klein van mezelf, ik weet het, en oneerlijk tegenover al die hardwerkende acteurs, technici, muzikanten, … die ik ken en respecteer. Maar de sector blaat al anderhalf jaar over solidariteit, terwijl het een deel van zijn publiek zonder tegenspraak uitsluit - terwijl er wel degelijk alternatieven zijn, <a href="https://www.rektoverso.be/artikel/een-toekomstvisie-voor-theaters-zonder-coronapas">zoals onlangs in rekto:verso te lezen stond</a>. <br /><br /><br />Solidariteit betekent niet alleen solidair zijn met gelijkgestemden, he - dat zou wat al te gemakkelijk zijn. Het betekent misschien nog meer solidair zijn met zij niet anders denken dan jijzelf. Maar ik kon mezelf er dus zondag niet toe brengen om daar zelf naar te handelen. Dit beleid maakt van mij een versie van mezelf die ik nooit verwacht had te kunnen zijn, en die ik niet wil zijn. Ik ben blij dat jij ergens een ‘dam’ of toch een constructieve weg hebt gevonden om ermee om te gaan. Ik zoek naarstig verder. :-)<br /><br /><br />Fijne, warme dagen voor jou<div><br /></div><div>e. </div><div><br /></div><div><br /></div><div>****</div><div><br /></div><div>CODA</div><div><br /></div><div><b>8 januari</b></div><div><b><br /></b></div><div>Dag lieve E.<div><br /></div><div>een heel gelukkig nieuwjaar gewenst. </div><div>Een juiste wens formuleren vind ik moeilijk en dat is redelijk deprimerend: het is zo'n lastige tijd dat oprechte wensen al snel als naïef of wrang kunnen overkomen. </div><div>Laat ik het hierop houden: ik wens ons samen een jaar waarin we dit kunnen blijven doen; praten, van gedachten wisselen. Hopelijk binnenkort ook over andere dingen, ook de kleine onderwerpen, weet ik veel. Maar wel altijd op deze manier, het betekent veel voor me. </div><div><br /></div><div>Geen uitgebreid antwoord meer denk ik, ik ben moe. </div><div>Ik moest hardop lachen hoe je schreef over die valkuilen; hoe waar was dat! Excuses van deze wannabe immunoloog/statisticus/<wbr></wbr>wetenschapper :-) </div><div><br /></div><div>Jij hebt me echt overtuigd van het feit dat het huidige vaccinatiebeleid hypocriet is. Vaccinatie is niet verplicht, maar je wordt inderdaad wél behoorlijk uitgesloten van de maatschappij als je de keuze maakt om het niet te doen. Dankjewel dat je dat nog even voor me hebt duidelijk gemaakt. <a data-saferedirecturl="https://www.google.com/url?q=https://www.dewereldmorgen.be/artikel/2022/01/06/nu-outsourcet-de-overheid-vaccinatieplicht-naar-burgers-via-verregaande-uitbreiding-van-de-coronapass/&source=gmail&ust=1641926165007000&usg=AOvVaw2YqfV46hk1OgGkxbe4aVgQ" href="https://www.dewereldmorgen.be/artikel/2022/01/06/nu-outsourcet-de-overheid-vaccinatieplicht-naar-burgers-via-verregaande-uitbreiding-van-de-coronapass/" style="color: #1155cc;" target="_blank">In dit artikel van De Wereld Morgen</a> (niet altijd mijn favoriete bron, maar jij kan dat nog beter dan ik kritisch plaatsen vermoed ik) staat niet echt iets nieuws, maar ik vind het heel helder. Het sluit naadloos aan bij jouw betoog. </div><div><br /></div><div>Mijn eigen standpunt is dus zeker al een stuk genuanceerder: ik ben nog absoluut pro vaccinatie, ik 'geloof' (want een andere optie heb ik niet) dat dit een efficiënt middel is om ons als maatschappij (!) te beschermen tegen dit killervirus. Maar ik ga niet akkoord met het beleid van de overheid, dat halfslachtig, morsig en inconsequent is. Gelukkig dat de Raad van State dan inderdaad zijn werk doet, ik heb ook hoge verwachtingen rond het PFOS dossier daar. En misschien zijn ook andere adjectieven dan meer van toepassing (een corrupte overheid? die discriminerende en mensonterende maatregelen neemt?) maar net zoals bij het formuleren van wensen, durf ik deze adjectieven niet te gebruiken, ik heb te weinig onderbouwing, maar mijn <i>gevoel</i> zit in elk geval niet goed, ik heb net als jij heel weinig vertrouwen. </div><div><br /></div><div>Met de uitnodiging voor het vaccineren van mijn kinderen, ga ik weer door de hele denkoefening, en het lijkt erop dat ik er dit keer niet zo gemakkelijk ga uit geraken. Het virus is veranderd, het beleid is veranderd,... En wat ik merk in mijn omgeving: we zijn als ouders gewoon allemaal heel moe, moe van een te lange vakantie, te veel quarantaines, te veel geregel, al maanden, al jaren. Ouders zijn uitgeput en Noémie Willemen (als je op instagram zit, volg haar, zo'n boeiende feminist en historica) legt haarfijn uit dat het niet aan de ouders ligt, maar aan hoe een maatschappij vandaag is ingericht. Dus ik weet nog niet wat ik met die kindervaccinatie ga doen. </div><div><br /></div><div>Tot slot, het spijt me om je boosheid te lezen, te voelen in alle zinnen. Ik zou je niet zomaar zeggen dat ik hoop dat die boosheid verdwijnt. Het gevoel is er, het mag er zijn, het is een krachtige emotie waaruit heel veel goeds kan komen. Maar ik hoop dat die boosheid je niet uitput en dat er ook andere emoties of gedachten zijn om je handelen te sturen. </div><div><br /></div><div>Ik voeg als bijlage ook nog enkele reacties die ik kreeg naar aanleiding van het delen van ons gesprek. Dankjewel, je hebt iets teweeg gebracht, of toch wij samen. </div><div><br /></div><div>heel veel liefs en tot gauw,</div><div>Katelijne </div><div><br /></div><div>****</div><div><br /></div><b>10 januari<br /></b><br /><br />Dag Katelijne,<br /><br />Dankjewel om me die reacties door te sturen - het steekt me echt een hart onder de riem, dat er toch nogal wat mensen ook vinden dat er nood is aan meer genuanceerd gesprek... Dankjewel, dankjewel, echt waar, ik word hier blij van - en dat is soms nodig. :-)<br /><br />Misschien moet je jouw laatste mail (waarop ik nu antwoord) ook nog toevoegen, als 'coda' - dat maakt het rond, vind ik. Ik heb ook het gevoel dat we een soort 'eindpunt' hebben bereikt, in deze conversatie dan, niet in het algemeen natuurlijk.<br /><br />Ik wil er enkel nog dit aan toevoegen, gestolen van de een of andere Perzische mystieke dichter:<br /><i>‘Out beyond ideas of wrongdoing and rightdoing there is a field. I’ll meet you there.’</i><br /><br />Ik ben blij dat we daar toch samen wat in geslaagd zijn... en ik ben benieuwd naar wat de toekomst brengt.<br /><br />Liefs,<br />e. <div style="background-color: white; color: #222222; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small;"><br /></div><div><br style="background-color: white; color: #222222; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small;" /></div></div>Katelijnehttp://www.blogger.com/profile/12255317573141916935noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5304989807161522587.post-62996602632848551712022-01-07T19:53:00.003+01:002022-01-07T20:15:07.153+01:00Mijn leesjaar 2021<p> Al zes jaar op rij schrijf ik met veel, veel plezier een verslag van mijn leesjaar. </p><p>Het is heerlijk om terug te blikken op een jaar waarin ik uitzonderlijk veel las. En vooral: ik had het gevoel er nog meer dan ooit van te genieten. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhwPOX8Bxpg-DiLmTuvvGRSBUmrgLrAGETyn4DOOIX1-e4OBA3TlLvYqUXSA1iyUpiJreNnz8atzMmccFRT1rLncJO4oCHIlIMtc8KupyXHhH5M-yl1S_Qqd-gmDHZ5C87uGH2jo7e8llCAQgjE1a_KrG6NRhTER3K8lXZfJzcIBdEOlTCjQmk0ggFSCg=s661" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="506" data-original-width="661" height="490" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhwPOX8Bxpg-DiLmTuvvGRSBUmrgLrAGETyn4DOOIX1-e4OBA3TlLvYqUXSA1iyUpiJreNnz8atzMmccFRT1rLncJO4oCHIlIMtc8KupyXHhH5M-yl1S_Qqd-gmDHZ5C87uGH2jo7e8llCAQgjE1a_KrG6NRhTER3K8lXZfJzcIBdEOlTCjQmk0ggFSCg=w640-h490" width="640" /></a></div><br /><p>Ik haalde mijn leesdoel (45 boeken) ruim, net als de vorige jaren. Meer dan een boek per week, dat is een record, maar het was dan ook een bijzonder jaar, waarin ik onverwacht meer tijd had om te lezen. Maar veel meer dan over deze cijfertjes gaat het over wát ik las natuurlijk. </p><p><b>De ontdekking van het jaar: audioboeken. </b></p><p>Ik ging door een moeilijke periode de voorbije maanden: ik kon me moeilijk concentreren op een verhaal, en dat net in die maanden waarin ik veel tijd had. Mijn goede vriendin Sofie raadde me een proefabonnement aan op Storytel en het bevalt me prima. Ik begon met non-fictie omdat ik wat schrik had voor een stem die aan een verhaal toch ook een interpretatie zou geven. Ik begon met een ontzettend dik boek dat ik al lang 'moest' lezen maar nooit toe kwam: <a href="https://www.goodreads.com/book/show/23692271-sapiens">Sapiens</a> van <b>Yuval Noah Harari</b>. Ineens goed voor 17 uur luisterplezier. Dat leek me echt onnozel, maar die uren zijn voorbij gevlogen. Ik luisterde vooral tijdens lange wandelingen. en ik vond het bijna de hele tijd interessant. Vervolgens durfde ik fictie aan omdat sommige auteurs blijkbaar hun eigen boeken inlezen, dat leek me net wél een toegevoegde waarde. En vervolgens werd ik verliefd op <b>Neil Gaiman</b> die me uren lang vertelde over de <a href="https://www.goodreads.com/book/show/37903770-norse-mythology">Norse Mythology</a>. Engelse boeken lezen vind ik moeilijk, maar ze beluisteren is een stuk eenvoudiger merkte ik. Wat een zaligheid. Dit was ongetwijfeld echt het hoogtepunt van mijn leesjaar: een boek dat ik dus niet las maar luisterde. Het was helemaal wat ik nodig had op dat moment: verhalen om helemaal in te verdwijnen die me zacht worden verteld. Alsof Neil naast me zat en af en toe over mijn ruggetje wreef en me verzekerde dat het echt goed zou komen. Dit boek luisteren moet zowat het meest heilzame zijn geweest die donkere maanden. Wat een boek niet kan doen. Ik heb daarna ook nog naar <a href="https://www.goodreads.com/book/show/15820507-stardust">Stardust </a>geluisterd, een boek dat ik op basis van z'n genre (fantasy) nóóit zou kiezen, maar als Neil het me voorleest, dan kan ik al eens van mening veranderen.</p><p>Heel gezellig was <a href="https://www.goodreads.com/book/show/29852323-zeven-soorten-honger">Zeven soorten honger</a>, geschreven en voorgelezen door <b>Renate Dorrestein</b>. Een héérlijk verhaal dat vaak pijnlijk grappig is en het is ontzettend fijn om de ironie en het sarcasme in de intonatie van Renate's stem te horen. </p><p>Later luisterde ik ook naar boeken ingelezen door andere voorlezers. Voorlezer Hans Kesting las me <a href="https://www.goodreads.com/book/show/42443727-ze-hebben-mijn-vader-vermoord">Ze hebben mijn vader vermoord</a> voor van <b>Edouard Louis</b>. Heel aangenaam. Het andere 'deel', S<a href="https://www.goodreads.com/book/show/57498289-strijd-en-metamorfose-van-een-vrouw">trijd en metamorfose van een vrouw</a> vond ik minder, en misschien kwam dat ook wel door de andere voorleesstem, die me minder beviel. </p><p>Ik heb in elk geval mijn abonnement op Storytel nog wat verlengd en denk dat ik dat ga afwisselen met Kobo Plus. Ik zal terug wat minder tijd hebben in 2022 en er zijn ook nog zoveel heerlijke podcasts (<a href="https://kantlijne.blogspot.com/2021/12/podcasts-mijn-tips.html">mijn tips</a>).</p><p><b>De hypes</b></p><p>Ik las ook dit jaar enkele hype-boeken, al is een 'hype' in de boekenwereld meestal nog relatief. <a href="https://www.goodreads.com/book/show/58156671-prachtige-wereld-waar-ben-je">Prachtige wereld, waar ben je</a> van <b>Sally Rooney </b>vond ik niet goed en niet slecht. Het is een verslavend feuilleton en soms was het echt meer, maar al te vaak ook niet. Benieuwd naar de reeks over haar eerste boek. </p><p>Ik las ook twee delen van de trilogie van de Deense sensatie <b>Tove Ditlevsen</b>: <a href="https://www.goodreads.com/book/show/53260866-kindertijd">Kindertijd </a>en <a href="https://www.goodreads.com/book/show/57175114-jeugd">Jeugd</a>. Het eerste las ik graag, maar bij het tweede was ik echt helemaal om. Het derde deel staat te lonken op mijn boekenrek (want de boekjes zijn mooi uitgegeven bij Das Mag) maar ik wil het nog even sparen. Shuggie Bain van <b>Douglas Stuart </b>is echt heel goed en meeslepend, wat een personages, gewoon echt een goed boek dat terecht in veel eindejaarslijstjes is beland. </p><p><a href="https://www.goodreads.com/book/show/56647755-de-overlevenden">De overlevenden</a> van Alex Schulman werd gehypet als het ideale zomerboek en dat is wat mij betreft helemaal waar. En ik vond het einde wél goed, waar daarover verschillen de meningen sterk. </p><p>Ik las ook het <a href="https://www.goodreads.com/book/show/55852338-de-eenzame-eeuw">Zoutpad </a>van Raynor Winn maar ergerde me gek aan lamlendige personages die zo'n domme beslissingen nemen de hele tijd (en het verhaal is echt gebeurd, dat maakt het pijnlijker). Maar ik bleef wel aan een snel tempo lezen, ondanks mijn frustraties. Een gelijkaardig boek rond het thema 'vrouw overgeleverd aan de woeste natuur aan de kust' <a href="https://www.goodreads.com/book/show/57633209-ik-ben-een-eiland">Ik ben een eiland </a>kon helaas de verwachtingen die ik had bij die prachtige titel niet waarmaken. Ik raakte nooit echt geboeid door het verhaal, jammer want het is ook best goed geschreven. Soms is het gewoon niet duidelijk waarom het niet klikt met een boek. </p><p>Gelukkig las ik ook <a href="https://www.goodreads.com/book/show/56098078-de-geschiedenis-van-mijn-seksualiteit">De geschiedenis van mijn seksualiteit</a> van jong talent <b>Sofie/Tobi Lakmaker</b>, een verademing!</p><p><b>Een nieuw lief, een nieuwe boekenkast</b></p><p>Zeggen dat ik mijn lief gekozen heb op basis van zijn gevulde boekenkast zou wat overtdreven zijn, maar toch. Nog voor we elkaar hadden gezien, tipte hij me het werk van <b>Peter van den Ende</b>. Hij had gelijk, wat een prachtboek is <a href="https://www.goodreads.com/book/show/53172375-zwerveling">Zwerveling</a>! Echt eentje om te hébben. Ik zet doorgaans geen prentenboeken in deze lijst, maar dit is de uitzondering meer dan waard. M'n lief wees me ook de weg naar <b>Eva Meijer</b> (ik las <a href="https://www.goodreads.com/book/show/53047388-de-nieuwe-rivier?ac=1&from_search=true&qid=xe1VU1jcx3&rank=1">De nieuwe rivier</a>, vond ik bevreemdend maar wel goed). En ik waagde me eindelijk nog eens aan <b>Erwin Mortier</b>, al werd ik er niet van omver geblazen, hoe erudiet de man ook schrijft. Ik pakte ook <a href="https://www.goodreads.com/book/show/34538270-het-tegenovergestelde-van-een-mens">Het tegenovergestelde van een mens</a> van <b>Lieke Marsman </b>uit zijn boekenkast, maar kan me ondanks de 4 sterren die ik gaf weinig herinneren van het verhaal. Mogelijk iets met focus en verliefdheid? Er staan in elk geval nog véél boeken op mij te wachten...</p><p><b>De 'dunnekes'</b></p><p>Ik las dit jaar precies meer dunne boekjes, kleine boekjes, fijne boekjes. Het boekje van <b>Dirk van Duppen</b> - <a href="https://www.goodreads.com/book/show/50705330-zo-verliep-de-tijd-die-me-toegemeten-was">Zo verliep de tijd die me toegemeten was</a>, beantwoordde helemaal aan mijn verwachtingen. Het boekje van mijn held<b> Peter de Graef </b><a href="https://www.goodreads.com/book/show/59581903-wie-ben-ik-en-gij">Wie ben ik? En Gij? </a>- viel me dan net wat tegen. De dunne novelle <a href="https://www.goodreads.com/book/show/57942162-wat-wij-zagen">Wat wij zagen</a> van <b>Hanna Bervoets</b> heb ik graag lezen, maar is me dan toch niet echt bijgebleven. Mijn favoriete boekenpodcast Boeken FM (<a href="https://kantlijne.blogspot.com/2021/12/podcasts-mijn-tips.html">zie mijn blogbericht over podcasts</a>) deed me veel lezen, eindelijk ook <a href="https://www.goodreads.com/book/show/14942.Mrs_Dalloway">Mrs. Dalloway </a>van <b>Virigina Woolf.</b> Heerlijk! <br />Eens een dun boekje lezen kan zo veel deugd doen...</p><p><b>Meer non-fictie dan ooit</b></p><p>Ik lees nog altijd omdat ik verhalen wil horen, dat is wat me drijft, waar ik naar verlang als ik een boek open sla. Maar natuurlijk kan het lezen van non-fictie ook heel aangenaam zijn, of leerzaam. Dit jaar las ik uitzonderlijk veel non-fictie. Ik las <a href="https://www.goodreads.com/book/show/18528190-men-explain-things-to-me">Men Explain Things to Me</a> van <b>Rebecca Solnit</b>, en dat was echt een verademing. Zo'n boek dat ik zou aanraden aan alle jonge mensen, het verheldert hoe mannen en vrouwen zich in de wereld vandaag verhouden... Ik las het toevallig net voor een ontmoeting met een old-skool alfa-mannetje, heel confronterend. <a href="https://www.goodreads.com/book/show/55852338-de-eenzame-eeuw">De eenzame eeuw</a> van <b>Noreena Hertz </b>is een dikke klepper, ik heb me er wat door moeten worstelen, en het is niet zo'n vrolijk beeld van de wereld, maar wel heel interessant.</p><p>Ik was in mijn donkere maanden heel erg zoekende en dus ik las ik wel wat rond depressie. Het boekje van <b>Eva Meijer</b> - <a href="https://www.goodreads.com/book/show/43481830-de-grenzen-van-mijn-taal">De grenzen van mijn taal </a>vond ik echt heel inzichtelijk en ook ontzettend goed geschreven. Ik las ook de heel dikke 'depressie-klassieker' <a href="https://www.goodreads.com/book/show/43481830-de-grenzen-van-mijn-taal">Demonen van de middag</a> van <b>Andrew Solomon</b>. Ik had er veel aan, al heb ik hier en daar ook wat hoofdstukken overgeslagen. Jammer dat dit al een 'oud' boek is, ik had graag nieuwe inzichten gelezen rond bijvoorbeeld antidepressiva. Ook het ervaringsverslag <a href="https://www.goodreads.com/book/show/8098310-pil">Pil </a>van komiek <b>Mike Boddé</b> heeft me geholpen, al was dat boek voor mij vooral een schets van hoeveel erger het nog kan gaan in het leven. De <a href="https://www.goodreads.com/book/show/1696514.De_genezing_van_de_krekel">Genezing van de Krekel</a> van eeuwige favoriet <b>Toon Tellegen </b>bood me zoveel zachtheid dat ik mezelf een beetje beter kon verdragen. Ik zou het iedereen aanraden die in aanraking komt met depressie.</p><p>Ik kwam in mijn hele zoektocht ook bij het <b>boeddhisme </b>uit en er is nog altijd geen betere manier om iets nieuws te leren dan via boeken. <a href="https://www.goodreads.com/book/show/2814051-een-kleine-inleiding-in-het-boeddhisme">Een kleine inleiding in het boeddhisme</a> van <b>Edel Maex</b> is echt een goede basis, maar zijn boeken zijn zo ongelofelijk serieus. Dan vond ik veel meer aansluiting bij <b>Tom Hannes</b>, waarbij ik het meeste had aan <a href="https://www.goodreads.com/book/show/56982262-wat-kan-ik-leren-van-de-boeddha">Wat ik kan leren van Boeddha</a>. Fijn stuntelig, grappig (ja, de boeddha was me er eentje!) en verhelderend.</p><p><b>En nog in 't kort enkele toppers:</b></p><p></p><ul style="text-align: left;"><li><b>voorgelezen jeugdboek: </b><a href="https://www.goodreads.com/book/show/44297948-de-geheime-tuin">De Geheime Tuin</a>, in een recente vertaling van <b>Imme Dros</b>. Uren heb ik genoten met Oona van dit trage, prachtige boek. </li><li><b>kortverhalen</b>: Ik hou van <b>Carson Mc Culllers</b>, en dus ook van <a href="https://www.goodreads.com/book/show/44297948-de-geheime-tuin">Alle Verhalen</a>, wat een sfeer, elke keer.</li><li><b>grappigste roman: </b>Ik heb echt moeten lachen met de <a href="https://www.goodreads.com/book/show/39100024-mythos">Mythos</a> van <b>Stephen Fry</b>, zo droog hij soms schrijft over dat stelletje goden, genieten.</li><li><b>mooist uitgegeven:</b> Schrijver <b>Judith Schalansky</b> is ook vormgever voor haar eigen boeken en dan krijg je een pareltje zoals <a href="https://www.goodreads.com/book/show/52175029-an-inventory-of-losses">Inventaris van enkele verliezen</a>. Wondermooi al wisselt de kwaliteit van de verhalen sterk... </li><li><b>de zekerheid:</b> ik had het lezen van <a href="https://www.goodreads.com/book/show/1901032.Memoires_van_een_luipaard">Memoires van een luipaard </a>van <b>Peter Verhelst </b>uitgesteld omdat ik gewoon wist dat ik het geweldig zou vinden. Ik leende het van een vriendin maar er moet echt een tweedehands exemplaar in mijn eigen boekenkast komen!</li><li><b>herontdekt genre</b>: historische fictie. Ik las <a href="https://www.goodreads.com/book/show/57185348-matrix">Matrix </a>van Lauren Groff en <a href="https://www.goodreads.com/book/show/43890641-hamnet">Hamnet </a>van Maggie O' Farell, twee keer een roman die een dun historisch verhaal helemaal gaat inkleuren, en twee maal graag gelezen!</li></ul><div>Ik ga het hierbij houden, hoewel ik dus niet over alle goede boeken die ik las ook iets schreef... Maar ik heb niet eindeloos veel tijd om lange blogberichten te schrijven: ik wil lezen. Ik zit al aan boek drie van 2022.</div><p></p><div style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 13.2px;"><a href="https://kantlijne.blogspot.com/2021/01/een-gelukkig-leesjaar.html#more">Mijn leesjaar 2020</a></div><div style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 13.2px;"><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2020/01/een-gelukkig-leesjaar.html" style="color: #cc0000; text-decoration-line: none;">Mijn leesjaar 2019</a></div><div style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 13.2px;"><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2019/01/een-gelukkig-leesjaar.html" style="color: #cc0000; text-decoration-line: none;">Mijn leesjaar 2018</a></div><div style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 13.2px;"><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2018/01/mijn-jaar-in-boeken.html" style="color: #cc0000; text-decoration-line: none;">Mijn leesjaar 2017</a></div><a href="http://kantlijne.blogspot.com/2017/01/gelezen-in-2016.html" style="background-color: white; color: #cc0000; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, Verdana, sans-serif; font-size: 13.2px; text-decoration-line: none;">Mijn leesjaar 2016<br /></a>Katelijnehttp://www.blogger.com/profile/12255317573141916935noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5304989807161522587.post-61210190366581276962021-12-23T23:38:00.003+01:002021-12-24T11:21:09.331+01:00Podcasts: mijn tips<p>Podcasts, ik wist het ook niet zo goed. Maar het is doodeenvoudig: gewoon aan beginnen. Er was geen sprake van onmiddellijke podcastliefde. Tot voor deze herfst was ik een wispelturig luisteraar. Maar sinds ik plots ongevraagd zeeën van tijd had en bovendien lezen te veel concentratie vergde, bloeide de podcastliefde helemaal open. In die moeilijke depressieve periode leken er alleen maar dingen uit mijn leven te verdwijnen: energie, slaap, levensgoesting,... maar er kwam dus iets belangrijks bij: luisteren naar verhalen. </p><p>Ik luister meestal als ik aan het wandelen ben of aan het lopen. En ik heb wat afgewandeld deze maanden. Ook als ik aan het naaien ben (niet vaak maar dat is wel altijd meteen voor een uur of drie, vier) of als ik de was opvouw. Ik heb geen idee hoe dit verder gaat gaan als ik terug aan het werk ben (binnenkort!) en mijn leven weer hervat, in zoverre dat natuurlijk kan in deze wereld waar de pandemie nog welig tiert. </p><p>Ik heb dit jaar uren naar verhalen en interviews geluisterd, heerlijk. Ik luisterde ook naar hele <b>boeken en romans</b>, maar daarover meer in een blogpost over mijn leesjaar. </p><p>Ik luister niet in speciale apps maar meestal gewoon via Spotify. En ik 'ontdek' ook helemaal geen speciale, unieke podcasts via allerlei blogs of obscure websites, het zijn er gewoon die op mijn pad zijn gekomen. </p><p>Hier mijn tips: </p><p><b></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b><br /></b></div><p></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgreGZdwVPzln2pIZ6-7cIGu5A_sfTsvJFZ_Nqb9rqciFZo1vRkD_csCqDde4PNRekZMXOsuPjXjgxjaYOjUoGmWjj5CKrgO-ow334fTsqEB2QVLe5i6qtN031l-FjLlCOKVdtmJE-cA5Vvn11L3Syp4v_L-gsCxO-60IiccQvyT6rVVIpn-VOxwH2V2Q=s274" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="184" data-original-width="274" height="134" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgreGZdwVPzln2pIZ6-7cIGu5A_sfTsvJFZ_Nqb9rqciFZo1vRkD_csCqDde4PNRekZMXOsuPjXjgxjaYOjUoGmWjj5CKrgO-ow334fTsqEB2QVLe5i6qtN031l-FjLlCOKVdtmJE-cA5Vvn11L3Syp4v_L-gsCxO-60IiccQvyT6rVVIpn-VOxwH2V2Q=w200-h134" width="200" /></a></div><p>Mijn lievelingspodcast, sowieso. Spotify vertelt me dat ik in 2021 maar liefst 1440 minuten heb geluisterd, 25 afleveringen. Daar is zeker sinds 1 december nog wat bijgekomen. Het is welbestede tijd: alsof je met vrienden aan tafel zit en over boeken praat. Joost en Ellen, Merel,... ze zijn me dierbaar. Ik heb al véél boeken gelezen die in het programma werden getipt. Ik hou er echt van hoe er een uur lang wordt doorgepraat, meestal over één boek. Altijd gaat het over personages, over verhaallijnen, maar ook over alles wat rond het boek beweegt: de sociaal-maatschappelijke context, het literaire veld,... Ontzettend interessant. Ik begon aan deze podcast door af en toe een aflevering uit te pikken rond een boek dat ik al had gelezen of mogelijk wou lezen. Maar tegenwoordig luister ik élke aflevering. Dat is een uitdaging geworden nu ze wekelijks een portie boeken op me afvuren. </p><p><b>Boeken FM </b><a href="https://open.spotify.com/show/4Gls8tKxY4DXdUfX0OO8Cx?si=3564a5882e304fbf">Op Spotify</a> - 5 seizoenen (!) maar je kan gewoon inpikken</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjOfUEh69Xxhebam_jZi_U1GhGpjj3uiS2w2VDU53THsAui6bEcxKxsGR0bnNvbnFJqyIALE57yxSsrJ5qusHjduHycIQaniIABwpEZikNtwJ3KrPSXspmDEAv1cBvNbPr3vSltS6Yi_XaQEI35YiaLMI_XPYyvuyYjT4o9CuenOAvjOBNeARDlEeuBqA=s500" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="500" data-original-width="500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjOfUEh69Xxhebam_jZi_U1GhGpjj3uiS2w2VDU53THsAui6bEcxKxsGR0bnNvbnFJqyIALE57yxSsrJ5qusHjduHycIQaniIABwpEZikNtwJ3KrPSXspmDEAv1cBvNbPr3vSltS6Yi_XaQEI35YiaLMI_XPYyvuyYjT4o9CuenOAvjOBNeARDlEeuBqA=s320" width="320" /></a></div><p>Nog meer literatuur. Het boek van Jeroen Olyslaeghers vond ik zeer goed. Ik had dan ook niet verwacht dat een podcast nog iets zou toevoegen, ik had tenslotte het boek al gelezen? Niets is minder waar. Dit is echt een audioverhaal. Olyslaeghers vertelt zelf nog veel meer dan hij in het boek verwerkte, en Stefaan Degand spreekt de stukken in waar het personage Beer aan het woord is. Ik had toevallig een aflevering gehoord toen ik eens een uur alleen in de auto zat, wat maar uiterst zelden voorkomt. Nadien heb ik alle afleveringen geluisterd, zeer de moeite. Heerlijk, auteurs die je graag leest én luistert. </p><p><b>De wereld van Wildevrouw - </b><a href="https://open.spotify.com/show/4XQ4pMJKcw1JBUtKVFJQgW?si=08fe31c7e8a54d15" target="_blank">Op Spotify</a> - 5 afleveringen</p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhgSf2yVMdqpw6m97MbDcK5DRQXp5HrMni9t8a0ERFDqiQTwC6tJYAiX5etnADGnS0o3pmkW4ewIpEeusU3HtEPuSpNI3A9wU8hxUTG9bxrpXw1wqa5ITix0DZAWG4wDDR9GRi8ry8Yo0gheSBX0GrF2dDQ44IQakarcWJ6DMSCYWCq-_gGsWSP9ra_hA=s1610" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1610" data-original-width="1240" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhgSf2yVMdqpw6m97MbDcK5DRQXp5HrMni9t8a0ERFDqiQTwC6tJYAiX5etnADGnS0o3pmkW4ewIpEeusU3HtEPuSpNI3A9wU8hxUTG9bxrpXw1wqa5ITix0DZAWG4wDDR9GRi8ry8Yo0gheSBX0GrF2dDQ44IQakarcWJ6DMSCYWCq-_gGsWSP9ra_hA=s320" width="246" /></a></div><br /><p>Van sommige boeken herinner je je exact de locatie waar je ze gelezen hebt. Dat heb ik ook met deze podcast, ik luisterde die bijna helemaal uit op een lange, lange fietstocht langs de Schelde. Dat ik een podcast zou beluisteren over wielrennen! En dat een ongelofelijk straf verhaal zou vinden! Audiocollectief Schik zijn éche podcastmakers, professionals in dit bijzonder vak. En dat hoor je. Ze weten echt een sfeer te creëren en nemen je mee... Een aanrader voor wie nog nooit eerder naar een podcast luisterde en denkt dat dat iets moeilijks is of over moeilijke dingen gaat. </p><p><b>El Tarangu - </b><a href="https://open.spotify.com/show/7H2SxOqGNpnkiv5GNiPnPu?si=0ba29ec97b844ab6" target="_blank">Op Spotify</a> - 6 spannende afleveringen</p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhUGHEgJ-8YmXx4AyahdHpn3N6kDea_mHKtQIrVfFWaJPfgqChPzWlgOf-dH9HUbmD-Jl7EBkv0hN7a3bj_Kzmdm6qQu8HiCA5aZBhqFX8NsSe75B2cqG-LnisxGkWvAI9vHWafqJCtxPdmzv2Jr3630vEX9-X7kEKy7wxvYZ-bmog6GNz8r7YrZsqonw=s1400" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1400" data-original-width="1400" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhUGHEgJ-8YmXx4AyahdHpn3N6kDea_mHKtQIrVfFWaJPfgqChPzWlgOf-dH9HUbmD-Jl7EBkv0hN7a3bj_Kzmdm6qQu8HiCA5aZBhqFX8NsSe75B2cqG-LnisxGkWvAI9vHWafqJCtxPdmzv2Jr3630vEX9-X7kEKy7wxvYZ-bmog6GNz8r7YrZsqonw=s320" width="320" /></a></div><br /><p>Deze podcast werd door dezelfde makers gemaakt als El Tarangu en is minstens zo goed. Ook nu weer een spannend verhaal. Het duurde me soms iets te lang, maar het is zo schoon. Den Bob ja... </p><p><b>Bob - </b><a href="https://open.spotify.com/show/40oJnTzKiHIjA85d2oLbgB?si=b6148eb0a3c6440e">Op Spotify</a> - 6 mooie afleveringen</p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjEH3sijD24i_zoeE6OoWsr9blbJbLmQgXc3B1EBxSp3g3LRAoEpWoewArTdn06uSUGL3IiJxNx2akdd49pcEYTHcGhcf0GacN9jJDmi6UjU7KTwG_R1v-8f4XjSyPxC8X6Rq6gNMWDFRetsqgKkW5skH8S4NBtjdJ0glLyVNOYmQXxAmnydsTIsLkzXA=s1000" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1000" data-original-width="1000" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjEH3sijD24i_zoeE6OoWsr9blbJbLmQgXc3B1EBxSp3g3LRAoEpWoewArTdn06uSUGL3IiJxNx2akdd49pcEYTHcGhcf0GacN9jJDmi6UjU7KTwG_R1v-8f4XjSyPxC8X6Rq6gNMWDFRetsqgKkW5skH8S4NBtjdJ0glLyVNOYmQXxAmnydsTIsLkzXA=s320" width="320" /></a></div><p>Ok, bij deze podcast heb ik dan écht moeten huilen. Wat een ontroerend verhaal. Het is zo mooi en wel ja, <i>authentiek </i>gemaakt... en ook net spannend genoeg. Je wil als luisteraar heel graag weten hoe het nu eigenlijk zit met die Nigeriaanse vader en al zijn vertelsels. Maar ondertussen hoor je het verhaal van een heel gewoon gezin, de worstelingen van het leven. En het ontroerendste moment komt onverwacht, wanneer een archivaris het plots echt kwaad krijgt. Deze podcast is piekfijn gemaakt en afgewerkt, echt een plezier om naar te luisteren. Binge-luisteren, het is een ding. 23.000 stappen, met gemak! </p><b>Ouder - </b><a href="https://open.spotify.com/show/4DM7uo5I3q3eEmUeTg1YIS?si=1629f0dd333f4893" target="_blank">Op Spotify</a> of in de radio 1 app - 5 afleveringen<p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEja15Nx7YTlkKylkHY635AvrYcsDmmrPFxbkng7AmV6B1-1ZvNE-7GTbPWq3MiRXdmuSBp9KK9kJ3DrCYQlYyhZhNclV2oanLLIKGu6Iduf_WVKoc4j7TopDYtYx-g6JtK1bUzYgXZTzrCiejf0ZRa04p0jGGki0fZzsW1EZFbnjK9y8Ygcc-xNqEUXdA=s3000" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3000" data-original-width="3000" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEja15Nx7YTlkKylkHY635AvrYcsDmmrPFxbkng7AmV6B1-1ZvNE-7GTbPWq3MiRXdmuSBp9KK9kJ3DrCYQlYyhZhNclV2oanLLIKGu6Iduf_WVKoc4j7TopDYtYx-g6JtK1bUzYgXZTzrCiejf0ZRa04p0jGGki0fZzsW1EZFbnjK9y8Ygcc-xNqEUXdA=s320" width="320" /></a></div><br /><p><br /></p><p>Dit was de eerste podcast waar ik naar luisterde denk ik. Vooral voor ouders van nog heel jonge kinderen. Ik had die podcast een paar jaar eerder willen beluisteren. Bijna alle gasten hebben wel een of ander boek geschreven over ouderschap, ik vind het wel fijn om de kern van het verhaal te horen op een uurtje tijd, want wie heeft er nu tijd om al die boeken te lezen, haha. </p><p><b>Radio Mama - </b><a href="https://open.spotify.com/show/7apgjxZwkIiV2ftjStMNiu?si=80b29009a37b4265">Op Spotify </a>- 50 tal afleveringen, maar eenvoudig selecteren met duidelijke onderwerp per aflevering</p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiZFKyofwBSdZv_vX5RaTLxyscS2p4FBCRIFvCJg-9Dv1An620tHolqOSYlN5nRqNu6r5HhEoioy5ilskUYMN-Gr_qLcD4IWczAkMD7-QV_TvzXtRntMvIIq4D5Bde6OA9OX1hg52az-aiwrYSPDgNy8UmWXvC6KcBCYEyC-MlMQzjVVo28AMLsblZLFg=s640" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="640" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiZFKyofwBSdZv_vX5RaTLxyscS2p4FBCRIFvCJg-9Dv1An620tHolqOSYlN5nRqNu6r5HhEoioy5ilskUYMN-Gr_qLcD4IWczAkMD7-QV_TvzXtRntMvIIq4D5Bde6OA9OX1hg52az-aiwrYSPDgNy8UmWXvC6KcBCYEyC-MlMQzjVVo28AMLsblZLFg=s320" width="320" /></a></div><br /><p><br /></p><p>Esther Perel is een internationaal fenomeen, een relatietherapeut die boeken schrijft en dus ook een podcast maakt waarin ze telkens een koppel uitnodigt in haar studio. Het is geen échte sessie relatietherapie die je volgt als luisteraar, maar bijzondere sessies, bedoeld voor opname. Een verhaal wordt verteld op minder dan een uurtje, in een soort format. Maar je hoort wel een écht gesprek van een koppel met Esther. Heel boeiend, alle relatievormen die aan bod komen. Ook al lijkt het verhaal op het eerste zicht niet echt gelinkt aan mijn leefwereld, ik sta elke keer versteld hoeveel er niet uit te leren is. Dringend tijd om hier nog eens wat afleveringen van te beluisteren! </p><p><b>Where should we begin? - with Ester Perel - </b><a href="https://open.spotify.com/show/3fKOTwtnX5oZLaiNntKWAV?si=6dc8524d5d7f43f3">Op Spotify</a> - 5 seizoenen, dat zijn heel veel relaties</p><p><br /></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgpjwzNmp0pgQAC_AlMrw_1km8LHONq9OkkqekUaM1lXXTZicv43pxE5Il_A6BQRqjzSko7pgnjDo56uffrUyAuesrrVfPPD8bhz-G9yosIUnXh-NcxTMCfLpI7L1XS12bv3CHDlww0B4GEwUvp6uWFxCvdXvoK5OqkgMf4JyEUymJ1bQ-OrWGY7h_BNQ=s225" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="225" data-original-width="225" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgpjwzNmp0pgQAC_AlMrw_1km8LHONq9OkkqekUaM1lXXTZicv43pxE5Il_A6BQRqjzSko7pgnjDo56uffrUyAuesrrVfPPD8bhz-G9yosIUnXh-NcxTMCfLpI7L1XS12bv3CHDlww0B4GEwUvp6uWFxCvdXvoK5OqkgMf4JyEUymJ1bQ-OrWGY7h_BNQ" width="225" /></a></div><b><p><b><br /></b></p></b><p>Boeiende gesprekken over allerlei onderwerpen... maar steeds diep geworteld in de maatschappij. Typisch een podcast waar ik eerst wat 'zap' in de eerste minuten van een aflevering om dan pas te beslissen wat me boeit en wat ik dus helemaal ga beluisteren. Meer dan honderd afleveringen denk ik. Ik heb graag geluisterd naar <a href="https://open.spotify.com/episode/2ZEoy1bOW80IiJV5Mirs3t?si=H2PtponaSCyybDFxQi5hHQ" target="_blank">Julie Cafmeyer</a>, <a href="https://open.spotify.com/episode/7KCD3yMR3j2fbU6ghyvU2W?si=7IPQCyp6SAK5xWKEcgY_hw" target="_blank">Peter de Graef</a>, <a href="https://open.spotify.com/episode/790w9wYZaH9AvEJ2SzHtIx?si=XS9kxklBTaqum45kpmWCcw" target="_blank">Benjamin Verdonck</a>, <a href="https://open.spotify.com/episode/1NP5HmcVINlMMPsiiN8pOH?si=kCiFWC4ZRoKF3u857A5DiQ" target="_blank">Hans Claus</a>. En de aflevering met<a href="https://zwijgenisgeenoptie.be/jihad-van-puymbroeck/"> Jihad Van Puymbroeck</a> staat op mijn dringend-te-luisteren-lijst.</p><p><b>Zwijgen is geen optie - </b><a href="https://open.spotify.com/show/6jQBPfyH0OFDSi5G4uYRbT?si=b1154ac008c94b18">Op Spotify</a>, maar je kan ook <b>kijken </b>op hun <a href="http://www.zwijgenisgeenoptie.be" target="_blank">website </a> +100 afleveringen, zappen maar.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgR2aa9Dxd9w2jrYOxpFB1MLIq2dJEpiIYER1aM9aUCGyNQgRlr6siCdDPWQgJaeWnmgsQCr2jGWed3ndvX9tKvJADHMXFyWc_6oUi-kdg0E7QbCMRglLX20b5cv--mjfT-WIbuu_r3HVQNJb365vR7ynKdpxTDflMINfbbrpsXpnYKmL4fRxOxviXGBw=s1200" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1200" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgR2aa9Dxd9w2jrYOxpFB1MLIq2dJEpiIYER1aM9aUCGyNQgRlr6siCdDPWQgJaeWnmgsQCr2jGWed3ndvX9tKvJADHMXFyWc_6oUi-kdg0E7QbCMRglLX20b5cv--mjfT-WIbuu_r3HVQNJb365vR7ynKdpxTDflMINfbbrpsXpnYKmL4fRxOxviXGBw=s320" width="320" /></a></div><p>Tja, een podcast over scheiden, is dat vreemd als aanrader? Ik vind het fijn dat hier diverse verhalen worden verteld, maar soms erger ik me aan het format, ik krijg er niet echt grip wat me precies ergert. Maar wie zelf voor een scheiding staat, of wie in zijn naaste omgeving ook te maken krijgt met een scheiding, kan met deze afleveringen wel de horizon verrijken. </p><p><b>Scheiden doet leiden- </b><a href="https://open.spotify.com/show/61xXbCCNpU5vBKray8Npbu?si=e6bc521ea7e44019" target="_blank">Op Spotify </a>- 10 afleveringen</p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgUsyqPpN4EnCggifV7JOTtIV7eLDeAR1QnfxR2n-l_XtphLDpjLYY1293bLJGbve5n4BYFDveWeTbYX3miOJdUvI4xRxqVnchyjFftIHDjcvSNcxKsUjtm5ZUczcStRCuFUvb2rvCTm8TI0c1OxCWm4xpXLyLjpPB_yXqUoZbOPguHGhvnzf7z9naRCg=s1400" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1400" data-original-width="1400" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgUsyqPpN4EnCggifV7JOTtIV7eLDeAR1QnfxR2n-l_XtphLDpjLYY1293bLJGbve5n4BYFDveWeTbYX3miOJdUvI4xRxqVnchyjFftIHDjcvSNcxKsUjtm5ZUczcStRCuFUvb2rvCTm8TI0c1OxCWm4xpXLyLjpPB_yXqUoZbOPguHGhvnzf7z9naRCg=s320" width="320" /></a></div><br /><p>Ik ken Adriaan, die dus afscheid neemt van zijn auto door een prachtige reis langs de Franse autoroutes, een beetje. Ik was dus nieuwsgierig naar dit verhaal en het is bijzonder origineel van opzet. De theatervoorstelling die er uiteindelijk toch van kwam, heb ik helaas niet kunnen zien... Maar misschien was dat niet zo erg, want ik heb veel gezien in mijn hoofd. Wel jammer dat de opnamekwaliteit soms zo slecht is... dat maakt het luisteren vermoeiend. Gelukkig maakt de muziek van Rudy Trouvé veel goed! </p><p><b>Afscheid van een auto - </b><a href="https://open.spotify.com/show/5kVGZJl4V27KCMoyUVWpxm?si=88f0e80ac47e4097">Op Spotify</a> - 15 korte, luchtige afleveringen die je doen verlangen naar de zomer</p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEh2ulFQJOUp-Gu6y4PveBAhHhkh5122tHmn_w31wd4Lu-0FM_TiycpSEwjthwIwlYkm9tYvNj_H1lcdgm8SlPC8-0kt2nFNK6J2F14kd3rM_6B8iETsxCXIWvpZePovX9bItbRHs1d0-X5OFSernl_OCaRe4eTPeHdAl4rZbUuppGKE3OfhzNiBAnpVzg=s1400" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1400" data-original-width="1400" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEh2ulFQJOUp-Gu6y4PveBAhHhkh5122tHmn_w31wd4Lu-0FM_TiycpSEwjthwIwlYkm9tYvNj_H1lcdgm8SlPC8-0kt2nFNK6J2F14kd3rM_6B8iETsxCXIWvpZePovX9bItbRHs1d0-X5OFSernl_OCaRe4eTPeHdAl4rZbUuppGKE3OfhzNiBAnpVzg=s320" width="320" /></a></div><br /><p>Dit is geen echte podcast, want het is een radioprogramma dat je kan herbeluisteren. Maar ook al hoor ik duidelijk het verschil van het ene versus het andere format, het doet niets af van mijn luistergenot. Friedl' Lesage is een gedeelde liefde van papa en mij, en alleen al daarom zal ik altijd blijven luisteren. Hoe heerlijk is het om in deze tijd te leven en te kunnen luisteren wanneer het me uitkomt! Andere radioprogramma's die ik ook soms luister: Nieuwe feiten, Interne keuken, Berg en Dal. </p><p><b>Touché - </b><a href="https://open.spotify.com/show/2QanJqxXNllpRopsiNgYmx?si=74f1fce278e04714" target="_blank">Op Spotify </a>of in de app van Radio 1, heel veel afleveringen van jarenlang. </p><p><br /></p><span><a name='more'></a></span><p><br /></p><p>Ik luisterde ook naar </p><p></p><ul style="text-align: left;"><li><a href="https://open.spotify.com/show/09F9Z3ubx0GuZpo4FJFzOo?si=e33c89ee337a41d8" target="_blank">Ten Oorlog</a>, de podcast bij deze bijzondere theatervoorstelling, van kunstkritiek-collectief De Zendelingen. Ik vond dat echt nog een aanvulling, maar enkel voor de die-hards die ook de voorstelling zagen denk ik :-)</li><li><a href="https://open.spotify.com/show/3t146DfkXYLnlnrmWEawPA?si=5c59ba81a1154cd6" target="_blank">Praten over depressie</a>: ik was heel erg zoekend naar wat er precies met me aan de hand was. Een paar afleveringen van deze podcast hebben me toch echt wel op weg gezet in mijn zoektocht. Al dreigde het me vervolgens ook nog meer naar beneden te trekken, toen heb ik beslist om toch maar over te schakelen op fictie-podcasts. </li><li><a href="https://open.spotify.com/show/0gR6SVlU917fyylxxCeFrR?si=85f34d90849a471e">De Stemmen </a>- de podcast van Opera Ballet Vlaanderen. Super professioneel gemaakt, mooie verhalen, maar allemaal wel eeeeeeeeuuuurrrg serieus. </li><li><a href="https://open.spotify.com/show/0eFL5HJejQHZrdgAFdPnOm?si=6460d84a4d494228">We can do hard things - Glennon Doyle </a>Ik was helemaal gek van het boek 'Untamed' en ik heb twee of drie afleveringen van de podcast beluisterd. Het echt zo Amerikaans dat je er tureluut van wordt, maar telkens blijft er toch echt iets hangen. Misschien toch wat meer luisteren. </li><li><a href="https://open.spotify.com/show/3L3UY0Ub5Gr10hHfE3HOao?si=37bd6abf5ee54079" target="_blank">De Volksjury </a>- leuke podcast die me werd getipt door een collega. Dat wordt iets voor 2022! </li></ul><p></p>Katelijnehttp://www.blogger.com/profile/12255317573141916935noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5304989807161522587.post-20145932368799055782021-12-05T21:39:00.000+01:002021-12-05T21:39:03.698+01:00Een gesprek over (niet)vaccineren - deel 2<p> <i>Ik had een boeiende conversatie met een vriendin die niet gevaccineerd is. Dit is het tweede deel van onze conversatie (<a href="https://kantlijne.blogspot.com/2021/11/een-gesprek-over-nietvaccineren-deel-1.html" target="_blank">lees hier het eerste deel</a>). Het is opnieuw een lange tekst, maar de conversatie blijft boeiend naar mijn eigen oordeel. Mijn voornaamste doel met het publiceren van onze conversatie is om te tonen dat het nog steeds mogelijk is, gesprekken voeren, jezelf in verbinding brengen met anderen. Ook al is het in deze tijden echt moeilijk. </i></p><p><i><br /></i></p><p><i>***</i></p>Dag E.<br /><br /><br />heel erg bedankt voor je warme antwoord terug. Zoals je zelf ook schrijft, het is fijn om hier in alle rust, respect en liefdevolheid over te spreken. Ik ben de laatste tijd veel aan het lezen over het zenboeddhisme (de niet-zweverige variant). Een interessant stukje gaat erover dat (actief) mededogen belangrijk is (com-passie, mooi toch), maar dat kan ook heel uitputtend zijn, en je kan er snel cynisch of depressief van worden. Daarom is er ook wijsheid nodig, intellectueel inzicht. Enkel zo kan je een soort kalme grondhouding ontwikkelen, van waaruit je mededogen kan voelen. Ik wil daar verder mee aan de slag, en ik beschouw dit dan als een soort oefening. <br /><br />Ik heb je antwoord zeker niet als 'hard' gelezen. Wel duidelijk, maar dat is een van de redenen waarom ik je graag heb.Je hebt mijn leed gezien en erkend. Misschien was dat dan toch de reden waarom ik je uitgebreid schreef, om daarin gehoord te worden. Dankjewel. <br /><br />Je mening vind ik interessant. Ik heb nog met twee niet-gevaccineerde vriendinnen gecommuniceerd. De ene gaat echt loos op complottheorieën, deelt informatie van de allerslechtste wetenschappers, en praat de hele tijd in vage woorden. Daar kan ik weinig mee. De andere is bang van het vaccin. Ze heeft al langer haar bedenkingen bij de klassieke geneeskunde (en dat is soms ook wel terecht denk ik), en ze heeft haar twijfels bij deze nieuwe vaccin-vorm (niet zo nieuw, maar goed, ik kan haar daar niet van overtuigen). Verder wijst ze ook op de zwakke punten van deze vaccintatiecampagne: weinig doordacht privacybeleid, mogelijke tunnelvisie om toch maar bij de keuze te blijven, maatregelen die het neoliberalisme steunen in plaats van aandacht te hebben voor de mentale 'kost' van dit alles,... Dat zijn allemaal redelijke argumenten waardoor ik haar keuze een beetje beter begrijp, maar nog steeds betreur. Trouwens, ik vind het woord 'campagne' wel terecht: dit ís een campagne. En misschien kunnen we zelfs zeggen: een politieke campagne. <br /><br />Je hebt het over het gekende discours van algemeen belang en vrijheid. Daar ontbreekt voor mij een groot woord: verantwoordelijkheid. <br />Stefan Hertmans schrijft het in zijn essay, dat je misschien hebt gelezen, zo: <div><i><br /></i></div><div><i>"Onlangs zag ik op het journaal op de Franse televisie het verslag van een manifestatie in Parijs, waarin om liberté werd geschreeuwd door mensen die zich niet willen laten vaccineren. Ook die menigten zijn, net als de gele hesjes, zeer geschakeerd. De radicale vrijheid waar ze om roepen, is niet die waar de boomers van mei ’68 om schreeuwden. Hun idee van vrijheid is gebaseerd op hun zelfbeeld, niet op respect voor de ander. Nochtans zijn ook daar, in die manifestaties van de antivaxers, links-ecologische groepen te zien, zij aan zij met mensen die haast fascistoïde ideeën hebben over hun land. Hun afkeer van een door de wetenschap en de politiek gedicteerde maatregel (de ‘elite’) is allesbepalend. Op een bepaald ogenblik liep een vrouw voor de camera met een groot kartonnen bord, waarop ze had geschreven: ‘Mieux vaut mourir en liberté que de vivre en esclavage’ – liever sterven in vrijheid dan leven in slavernij. Waarmee ze het discours van de Franse revolutie misbruikte om te schreeuwen dat ze geen zin had in een prik. Dat ontaarden van het vrijheidsdiscours in een egocentrische kreet heeft iets ontstellends. Het is bijna tragisch dat het vrijheidsideaal heeft geleid tot dit volstrekte weigeren van verantwoordelijkheid. Zonder dat deze mensen het beseffen, zetten ze de weldaden van de samenleving onder druk, verbranden ze de grond onder hun voeten als burgers, beschouwen ze samenleven niet langer als zorg dragen voor de ander, maar als een jungle waarin iedereen zijn zin mag doen."</i><br />- Stefan Hertmans, De Standaard 6/11/2021<br /><br /><br />Misschien is dit te scherp verwoord, kwetsend zelfs en weinig respectvol, maar het is exact waar ik op vastloop. Ik zie een soort as voor me met aan het ene eind het collectief belang en aan het andere eind het puur egocentrisch belang. We geloven allebei niet dat we ons helemaal moeten wegcijferen, onszelf als individu moeten wegcijferen voor het algemeen belang. En we hebben allebei complete weerzin van dat andere eind waar het alleen maar gaat om ik-ik-ik. Waar zitten we dan op die as? Als we daarover praten wordt het gewoon te abstract voor me. Je schrijft: Maar de sprong maken van ‘dit is ellendig’ naar ‘het is de schuld van de niet-gevaccineerden’ is… ik heb er geen woorden voor. Ik kan die sprong niet begrijpen. <br />Dan is mijn vraag: wat zit er dan tussen? <br /><br />Ik heb de beelden van de betoging niet bekeken, dus daar kan ik me niet over uitspreken. Ik zou me vooral als betoger niet willen associëren met mensen die daar rondliepen met een Jodenster, dat vind ik zo'n walgelijke vergelijking die me echt de maag doet omkeren. En ik zou me al helemaal niet willen associëren met Dries Vanlangenhove en zijn vriendjes. Jeroen Olyslaeghers is op facebook een hele uitleg begonnen, bijna als een soort soap, hoe die betoging gekaapt is door extreem rechts. Dat is uiterst zorgwekkend, dat maakt me echt bang. En ook; je hebt fundamenteel gelijk: onze maatschappij moet ons als burgers beschermen en niet aanvallen. <br /><br />De parallel met stemrecht/stemplicht vind ik wel interessant. Ik ben bij elke verkiezingsronde verbaasd over hoeveel mensen er niet gaan stemmen en dus niet vertegenwoordigd zijn. En nog verbaasder over het feit dat daar amper aandacht voor is, dat er nooit wordt gesproken over die groep. Maar waarom kan ik me dan bijvoorbeeld niet aanzetten tot me verdiepen in de burgerdemocratie zoals David Van Reybrouck die wil organiseren? Waarom maak ik daar geen tijd voor, waarom engageer ik me daar niet voor? Conformeer ik me naar ons 'regime' zoals jij het noemt, uit gemakzucht, uit luiheid, wat niet weet wat niet deert? Ik weet het niet. <br /><br />Het is niet dat ik een zondebok zoek, maar wel een oplossing, een manier om hieruit te geraken. Er ligt weer een grootvader op intensieve zorgen (een nonkel van M.) en ik krijg dat niet gerijmd met 'we moeten ermee leren leven'. Ik moet nu denken aan die actie rond baby Pia. Er werd toen twee miljoen (!) ingezameld met zielige foto's van een baby die een onbetaalbaar medicijn nodig had. Ik werd woest van dit soort liefdadigheid, omdat het op geen enkele manier een structurele oplossing is en de situatie voor minder kansrijke kinderen alleen nóg erger maakt. Het is een verschrikkelijk spel van Big Pharma. Ik stuurde in tegenstelling tot ongeveer alle andere mensen, géén SMS. Dat was ook een politieke keuze, ik weigerde mee te gaan in zo'n systeem. Maar toen bleek baby Pia een paar straten verder te wonen en stonden de buurkindjes met zelfgebakken koekjes voor de deur. Het menselijke leed stond op de stoep. Wat dan? Ik ben daar niet uit geraakt. <br /><br />We hadden hier thuis de ene quarantaine nog niet uitgezeten, of daar was al de volgende. En dan stel ik me ook vragen over het nut, over het beleid, over de alweer nieuwe maatregelen. Ik wil dat mijn kinderen kunnen leven! <br /><br />Ik heb dankzij mijn broer die huisarts is en zijn doctoraat net heeft afgewerkt, ook vertrouwen in het kritische systeem achter de wetenschap. Alle wetenschappelijke onderzoeken worden gereviewd, en fouten móeten worden rechtgezet. Daar kom je echt niet onderuit. Een van de artikels waar anti-vaxers mee zwaaien (en dan bedoel ik dus echt dat kleine clubje van complotdenkers die helemaal doordraaien) staat zo vol fouten en is intussen al lang teruggetrokken.. En dan kan de wetenschap dat proberen te corrigeren zodra er iets wordt beweerd, kost het gigantisch veel moeite om recht te zetten. Zo is het ook gegaan bij 'een onderzoek' rond het verband tussen autisme en de klassieke vaccinaties tegen kinderziekten. Intussen zijn er al <i>tig </i>onderzoeken die dat ene kleine onderzoek compleet onderuit halen, maar het kwaad is geschied... Het probleem van dat wetenschappelijk systeem is dat het ontzettend traag is. Zo'n klinische studie duurt lang. En het virus is razend snel. Dus we kunnen niet het rustige pad bewandelen om alle verschillende wetenschappelijke inzichten naast elkaar te leggen, reviews te doen, her-testen,... <br />Dus ik blijf ervan overtuigd dat vaccinatie momenteel een van de beste wapens is die we hebben, en dat het nog veel beter zou werken als iedereen meedoet. <br /><br />Ik ga je moeten teleurstellen, want inderdaad, ik denk dat dat samen doen dan misschien wel ten koste moet gaan van de afwijkende stemmen. Bij heel wat andere persoonlijke keuzes (ik geloof in geen enkele god, ik eet al jaren vegetarisch, ...) schaad ik geen anderen door iets wel/niet te doen. Ik vind ook niet dat anderen zich moeten aanpassen naar mijn keuzes. Ik kan het jammer vinden dat er nog steeds restaurants zijn waar de enige vegetarische opties kaaskroketten uit de diepvries zijn, maar ik ga hier niemand voor aanklagen, de restaurantuitbater en ik maken een andere keuze, en daar dragen we dan beide de gevolgen van. Goed. Het zij zo. <br />De vork zit in mijn opinie met corona anders aan de steel, omdat de keuze van de ene wel het leven van de andere beïnvloedt. Vandaag zag ik nog een grafiek over de corona-mortaliteit versus de vaccinatiegraad in de Europese Unie en dat was toch een zeer duidelijke grafiek. <br /><br />Als ik je één journalistiek tip mag geven: kijk naar Karrewiet. Ongelofelijk met wat een zachtheid, feitelijkheid en eerlijkheid (naar ik kan inschatten natuurlijk) daar de voorbije twee jaar gepraat is over Corona. Voor mij en mijn dochters heeft Karrewiet al echt het verschil gemaakt. <br /><br /><br />Misschien is onze conversatie bij deze afgerond, omdat we elk ons eigen standpunt goed hebben kunnen uitleggen. We weten allebei dat het moeilijk wordt om elkaar te overtuigen. Dat dit gesprek er is, is het belangrijkste. <br />Als je nog leestips hebt voor het discours rond vrijheid-verantwoordelijkheid-individualiteit, laat het me zeker weten. <br /><br /><br />Veel liefs, en wat licht in deze grijze dagen,<br />Katelijne<br /><br />***</div><br />He Katelijne,<br /><br /><br />Vind je het goed als ik toch nog wat bedenkingen met je deel? Ik denk niet dat we tot een sluitend antwoord of een ‘oplossing’ gaan komen, of dat iemand van ons ‘gelijk’ gaat krijgen. Maar jouw antwoord draait grotendeels rond dat woord dat mij tegenwoordig een rood waas voor de ogen brengt, omdat het het meest misbruikte en platgedrukte woord van het laatste anderhalf jaar is, maar ook het meest cruciale: verantwoordelijkheid. <br /><br />Deze campagne - zoals je zelf bevestigt dat die al anderhalf jaar wordt gevoerd - drijft, naast het vakkundig induceren van angst, op nog een kernbegrip: verantwoordelijkheid. Over de spanning tussen vrijheid en verantwoordelijkheid zijn al eeuwenlang bibliotheken vol geschreven, ik ben geen filosoof, maar ik stel me wel al anderhalf jaar de vraag: wie is verantwoordelijk voor wie, en vooral: in welke mate? Want net zo min als vrijheid een absoluut begrip is (en ik vind Hertmans’ polariserende gelijkschakeling van vrijheid met egocentrisme echt intellectueel lui) is verantwoordelijkheid dat. Ik mis zowel met betrekking tot vrijheid als tot verantwoordelijkheid het begrip ‘proportionaliteit’. In deze gezondsheidscrisis is de verantwoordelijkheid van de burger opgeblazen tot proporties die onverdraaglijk zijn, ik bedoel letterlijk: niet draaglijk. Wij, de ‘gewone’ mensen, moeten niet alleen blijven werken, voor onze kinderen zorgen en consumeren (vooral dat), we zijn daarbovenop ook nog eens veroordeeld tot het dragen van de (rechtstreekse!) verantwoordelijkheid over het leven en sterven van onze medemens. Tijdens de eerste lockdown was het discours daarover zo extreem, dat mensen die de regels niet volgden ‘seniorenmoordenaars’ werden genoemd. Ikzelf kreeg in een discussie met een goede vriendin (nog lang voor een sprake was van vaccinaties) het volgende te horen: “Als jij straks met je stervend kind voor een ziekenhuis staat en er is geen plaats omdat het vol coronapatienten ligt, is dat je eigen schuld.” Dat. Zei. Een Vriendin. Tegen Mij - ik die nota bene al eens werkelijk met een bijna stervend kind in een ziekenhuis had gelegen. Op het moment dat vrienden elkaar dat soort dingen beginnen toe te voegen, in een degoutante poging om de ander moreel in het gareel te houden, weet je dat er iets grondig mis is met het discours rond verantwoordelijkheid. <br /><br />Ik wil net zo graag als jij zo snel mogelijk weg uit deze crisis. Ik neem daarvoor de verantwoordelijkheid die ik kan nemen, die mijn draagkracht me toestaat, als individu, en die voor mij ethisch klopt. Meer kan ik niet doen, en niemand van ons, wat de overheid ons daar verder ook over tracht wijs te maken. De overheid moet zijn verantwoordelijkheid nemen op haar eigen niveau, dat van de samenleving, maar dat doet ze niet - liever laat ze via CST en andere surveillancemaatregelen de burgers politieagent spelen voor elkaar. En sowieso staat in het hele beleid de ‘sterke, veerkrachtige, verantwoordelijke burger’ voorop - in dit neoliberale sociale universum is voor de zwakke en machteloze burger geen plaats. Mijn eigen stad Gent is een mooi voorbeeld van dit praatje: met nieuwjaar vorig jaar kregen we prachtig ontworpen kaartjes in de bus van het stadsbestuur: “Blijven geven”. “Nie pleuje” Excuseer? Blijven geven? En wat als het op is, als je plat bent, als er niets meer te geven valt? Mooie anekdote over onze ‘progressieve’ burgemeester Mathias Declercq: in een mediageniek gesprek met kwetsbare jongeren kwam hij handjes schudden en vragen hoe het ging. Een van de gasten sprak, naar waarheid, dat het niét ging, dat hij het niet trok, dat het te zwaar was voor hem. Waarop Declercq, volledig verbluft uit zijn comfortzone, de legendarische woorden mompelde: “Ja, het is voor iedereen lastig he.”<br />Pardon? is dat het enige antwoord dat je als burgemeester kan verzinnen wanneer je in your face met de échte kwetsbaarheid wordt geconfronteerd? Maar onze Mathias, liberaal als altijd, wil vooral dat we ‘blijven geven’. Geen wonder dat het hele beleid van de ooit zo sociale stad Gent druipt van dit verantwoordelijkheids- en ondernemingsdiscours. Maar <i>passons</i>.<br /><br />Die moralisering van de burgers onderling, op basis van het door de overheid aangestuurde discours rond verantwoordelijkheid, is zowat het meest kwalijke van heel deze crisis. In een interessant artikel in De Groene spreekt Jan Postma (in een andere context) over ‘virtue signalling’: we overtreffen, we overtroeven elkaar in het deugdzaam zijn, in het volgen van de regels, in het etaleren van onze verantwoordelijkheid. Het is een machtsmiddel geworden, die verantwoordelijkheid, van de overheid naar haar burgers en van de burgers onderling, om elkaar te koeioneren. Maar virtue signalling is fake : we zijn niet zo deugdzaam als we ons graag voordoen. Ik wil de eerste persoon nog tegenkomen die, toen de regels rond sociaal contact het strengst waren, niet stiekem toch eens een extra persoon ‘gezien’ heeft. <br /><br />Maar bon, in hetzelfde artikel staat: ‘emoties zijn hoe we moraliteit doen’. Onze moraliteit, het zoeken naar een correcte manier van handelen, is emotioneel gestuurd. Dat blijkt, want elke keer wijzen we elkaar (zowel jij als ik) vol woede en wanhoop op het menselijk leed, aan beide kanten. Het probleem is dat we dezelfde emoties voelen, maar die niet leiden tot een zelfde gevolgtrekking over wat er moet gebeuren. <br /><br />En ten overvloede, omdat de vraag’ waarom vaccineer je je niet’ blijft zinderen door alles heen. Omdat ik me expliciet wil verzetten tegen het disporoportionele geweld dat de staat uitoefent op een kleine groep mensen die zich om diverse redenen niet laat vaccineren - voor mij is dat geweld de reden zelf om het niet te doen, je zou dus - grijns grijns, o retoriek - kunnen zeggen dat het de staat zelf is die me dwingt om me niet te vaccineren - omdat ik me ethisch gezien niet met haar handelen kan verzoenen. Disproportioneel, omdat de realiteit vandaag bewijst dat de vaccins zelf niet afdoende werken (dus zetten we maar een derde prik met hetzelfde verouderde vaccin? begrijpe wie kan) en ik me oprecht afvraag vanwaar dan dat repressieve beleid komt tegen die paar Vlamingen. Het rancunebeleid tegenover een kleine groep niet-gevaccineerden staat al lang niet meer in verhouding tot, of zelfs niet meer in relatie tot de gezondheidscrisis. Stel nu eens, stel nu eens dat we het wel doen, dat we die ocharme zeven procent tegen de muur zetten, pistool tegen de kop, en vaccineren. Gaat dan het virus bedwongen zijn? Gaan we dan meteen ook een muur rond Vlaanderen bouwen om te zorgen dat ons veilige 100 procent gevaccineerde landje zuiver blijft? Gelooft er iemand dat met een vaccinatiegraad van 100 procent Vlamingen (hallo, geglobaliseerde wereld, hallo ongedocumenteerden en migranten) we het virus buiten de deur gaan houden? En wie gaat die deur bouwen, en bewaken?<br /><br />Het gekmakende is dat op jouw terechte vraag “Wat moeten we dan wél doen” ik ook geen antwoord heb. Maar dat we de samenleving niet moeten verdelen, dood-moraliseren en vol angst spuiten, daarvan ben ik wél overtuigd. We zijn met z’n allen ook verantwoordelijk voor de klimaatcrisis, toch? Maar ik zie niemand die met de auto rijdt of vlees eet uitgestoten worden uit het publieke leven. Ik zie geen enkele zwangere vrouw de toegang ontzegd worden tot openbare voorzieningen, omdat ze onze planeet en de hele bevolking schade toebrengt met haar keuze voor een kind - een westers kind met een enorme voetafdruk. Natuurlijk niet, en gelukkig maar - het gaat om proportionaliteit. Maar in de mediagekke framing van deze gezondheidscrisis is die proportionaliteit ver heen.<br /><br />Enfin, genoeg. ik sluit je nog wat lectuur in. Die je wellicht niet welgevallig zal zijn. Maar juist die moeten we lezen, denk ik. :-)<br /><br /><br />alle goeds,<br />eKatelijnehttp://www.blogger.com/profile/12255317573141916935noreply@blogger.com1