maandag 30 juli 2018

(Ver) reizen met de Flixbus

Wij gingen naar Kopenhagen met ons gezinnetje. Met de bus. We kregen wel wat reacties toen we anderen vertelden over ons vakantieplan. En vooral de vraag: hoe was het? Zou je het aanraden?

Het plan
In tegenstelling tot andere jaren waarbij we de zomer-vakantiebestemming lang op voorhand vastleggen, waren we dit jaar in mei nog onbeslist. De vorige twee jaren had ik het iets te koud gehad in Noorwegen (al was het daar zoooo mooi). Onze reis naar Bulgarije met Pasen viel dan weer wat tegen: de natuur was niet echt verbluffend en het land (buiten de steden) is gewoon niet voorzien op toerisme. Dat klinkt enigszins cool: lekker pionieren in een onbekend land. Maar ik wil gewoon vákantie: met lekker eten, goed aangeduide wandelingen en een paar interessante dingen om te ontdekken. De combinatie van citytrippen en natuur vinden we altijd fijn. En toen ontdekten we dat er dus een bus rechtstreeks van Brussel naar Kopenhagen reed. Een paar dagen citytrippen en dan oversteken naar Zweden en daar kamperen en plonsen in een meer? Dat klonk als een perfect vakantieplan. Bovendien lag het zuiden van Zweden een stuk zuidelijker dan ik dacht en is het zomerweer ongeveer hetzelfde als in eigen land.

Waarom we kozen voor Flixbus
Belangrijkste reden is de milieu-impact. We hadden in de paasvakantie al het vliegtuig genomen en twee keer vliegen op een jaar is niet goed voor de schuldgevoelens. Je kan redeneren dat wij als veggie/vegan-familie zonder auto onze voetafdruk al serieus beperken en dat dus een vliegreis wel moet kunnen. Of je kan redeneren dat het gewoon inconsequent is om de ene dag op te zoeken hoe groot de milieu-impact is van kaas en de andere dag een stoot kerosine te boeken. Beide redeneringen flitsen regelmatig door mijn hoofd. Ik ga dan ook geen uitspraken doen over de toekomst, er is geen beslissing genomen dat wij nooit meer gaan vliegen.
Infografiek van Zomer Zonder Vliegen

Een andere reden was de bagage. Bij Flixbus mag je per persoon 1 groot stuk meenemen en 1 klein stuk. Zonder meerprijs. Dat is echt wel een groot verschil met de lage vliegtarieven waar je tegenwoordig meer betaalt voor de bagage dan voor je zitje. Een citytrip kan je nog gemakkelijk doen met een stuk handbagage, maar wij gaan kamperen. Dat is dus een tent (en dat is geen kleintje) en heel wat kampeerspullen. We nemen verder wel weinig mee, dus dit is de bagage voor ons 4: 1 grote zak met de tent en stoeltjes, 1 grote zak met slaapzakken, matjes en kookgerei en een klein autozitje, 1 grote rugzak met kleren en een dagrugzak (draagzak voor Juno, verrekijker, hoedjes, zonnecrème,...).



Belangrijk was dan ook dat we niet moesten overstappen. Want het is echt een gesleur met die bagage als je die niet gewoon in koning auto stopt. Ik zag het amper zitten om in Kopenhagen de bagage te sleuren van de busstop naar de camping (en terecht, want dat was de hel) dus ik wou zeker tussenin geen extra stop.

De rit naar Kopenhagen is 's nachts. Ik wist dat ik zelf wellicht niet zoveel zou slapen, maar had wel vertrouwen dat dat voor de kindjes wel zou meevallen. Zo 'bespaar' je vakantietijd, 's avonds vertrekken en de volgende ochtend op bestemming. En op de terugweg nog een hele vakantiedag om dan 's avonds de bus op te stappen.

Ook financieel was dit een voltreffer. We betaalden €90 per persoon voor een retour. Gezien we nogal laat boekten, zaten vliegtickets al meteen aan het driedubbele, en dan nog vaak €200 extra voor een aantal bagagestuks.

We houden ook gewoon niet van autorijden, Michiel en ik vinden dat vermoeiend en stresserend. En ik hou veel van mijn meisjes, maar niet als ze zitten te jengelen op de achterbank. Op zo'n bus kan je gewoon met elkaar praten, eten, spelletjes spelen,...

En natuurlijk, ook goesting om iets anders te doen, dat ook natuurlijk.

De heenrit
Een uur voor vertrek waren we in Brussel Noord. Onze bus zou om 19u55 vertrekken en om 8u50 aankomen in Kopenhagen. Een halfuur voor vertrek kregen we het bericht dat onze bus maar liefst 3,5u vertraging had! Die vertraging zou uiteindelijk opgelopen tot ongeveer 5 uur...
De app van Flixbus toont wel mooi de vertragingen, maar toch hadden ze ons wat vroeger kunnen informeren dat de bus nog niet eens vertrokken was uit Parijs.
In de krant verschijnen geen prettige berichten over de vertrekplaats van Flixbus aan Brussel Noord. Helemaal terecht, want dat is daar echt vreselijk. Je zit er volledig onbeschut, er is geen toilet, er hangt een grimmig sfeertje en het is er heel, heel vuil. Op een of andere wonderbaarlijke manier heb ik de meisjes meer dan twee uur kunnen entertainen terwijl Michiel bij de bagage bleef. Ik herinnerde me de sproeiers aan Rogier en McDonalds was nog open voor een ijsje.


Intussen was er ook een politie-interventie, gelukkig hebben de meisjes dat niet gezien. We werden wel allemaal zo moe... Juno is uiteindelijk gewoon op de bagage in slaap gevallen.


De vertraging bleef maar oplopen, onze ergernissen ook en ik kon toch echt niet in zo'n hoerenkotje naar de wc gaan? Want het station was al lang gesloten... Uiteindelijk arriveert de bus om half één, ontstaat er drukte om de bagage in te laden en een goede plaats te bemachtigen. De bus vertrekt in Parijs en blijkbaar was er een defect waardoor er andere bus gezocht moest worden. Pech dus. Bij een vliegreis kan je evengoed uren vertraging hebben of uren en uren in een bloedhete file staan door een verkeersongeval. We hadden echt niet de indruk dat dit aan Flixbus lag, de andere bussen vertrokken allemaal op tijd.
De meisjes sliepen onrustig en wij amper. We hadden gelukkig een slaapzak mee in de bus genomen, want op de vraag (via e-mail) of er dekentjes waren voorzien op de bus, kregen we geen antwoord. De bus reed nu ook een stuk overdag waardoor we in files belanden, dus hopla, nog wat vertraging erbij. We arriveerden om 15u40 in Kopenhagen en dus niet om 8u50, meer dan zes uur later dan gepland. Daar ging die eerste vakantiedag. De beloofde wifi deed het niet, maar verder was de busreis zoals je een busreis verwacht. Nee, absoluut geen aangename ervaring. De mensen op de bus waren gelukkig allemaal rustig, geen dronkaards of feestvierders. Een aantal van hen zouden nog doorreizen naar Stockholm (yep, de rit Parijs-Stockholm is blijkbaar populair) en misten ook hun connectie. Flixbus zou de kosten vergoeden, maar voor één groot gezin op de bus was het alvast niet haalbaar om een hotelovernachting en nieuwe bustickets eerst zelf te betalen... Pijnlijke situatie.

Het kon dus alleen maar beter voor de terugreis, en zo was het dan ook. Al moet ik eerst zeggen dat de busstop in Kopenhagen al even triestig is als in Brussel. Ik had op een of andere manier meer verwacht van deze groene stad. De bussen stoppen in een straat langs de spoorweg. Een bushokje, maar verder niets. Heel veel mensen op een smal voetpad die de hele tijd de fietsers hinderen (en dat zijn er veel in Kopenhagen). En wat doe je dan als het regent?
Gelukkig was het zomers warm, zowel bij aankomst als bij vertrek in Kopenhagen. De bus arriveerde netjes op tijd, maar er was nog meer drukte om een goede plaats te bemachtigen. Ik heb mezelf ook niet van mijn mooiste kant laten zien en de kleine kindjes als zielige troef uitgespeeld. Een grotere bus en uiteindelijk minder volk (het drummen was dus voor niets), dus we konden vrolijk elk twee zetels inpalmen. De meisjes keken wat filmpjes (die we hadden gedownload, nu werkte de wifi anders wel perfect). En daarna vielen ze al snel in slaap. Ook nu weer kalme, rustige chauffeurs, maar twee korte tussenstops. Een heel vuile wc, gelukkig was het proper in het tankstation. Juno had een hysterische bui in het midden van de nacht (vervelend voor de medepassagiers) maar sliep dan gelukkig verder tot wel half acht 's ochtends. We kwamen uiteindelijk aan om 10u10, dat was 25 minuten later dan gepland. Oorzaak waren wegenwerken in Hamburg en op zo'n lange rit vind ik dat echt een aanvaardbare vertraging. Gelukkig was de terugreis dus veel vlotter en aangenamer!

Zouden we het opnieuw doen?
Reizen met de Flixbus? Zeker en vast. Het is een ecologisch en betaalbaar vervoersmiddel. Maar ik zou het niet opnieuw doen voor zo'n lange ritten. Op zich viel het goed mee met de kindjes: ik denk nog altijd dat het veel lastiger was geweest om hen meer dan een dag in een auto te zetten. Maar zolang die busstations, zowel in Brussel als Kopenhagen, niet in orde zijn, vind ik het geen optie. Het is gevaarlijk, vuil, niet praktisch en je hebt geen uitwijkmogelijkheden bij vertragingen of regen.
Volgend jaar proberen we eens de trein denk ik.

woensdag 11 juli 2018

Zomerlezen

Ik ga mijn reading challenge op Goodreads vlot halen, als ik zo voortlees. Nog beter is dat ik de laatste maanden bijna alleen maar geweldige boeken heb gelezen. Hierbij mijn tips:


Carson McCullers: ein-de-lijk gelezen. De ballade van het treurige café is zeer mooi. Het hart is een eenzame jager is ook zeer mooi en zeer straf. Ik las ook Noord van Sien Volders, maar dat boek mist echt iets. Ik kon er de vinger niet op leggen, maar bij Carson McCullers was het er wél.


In Het uur van het violet schrfijt Katie Roiphe op een ongeziene manier over de dood. Het is een van de inzichten van de voorbije maanden: ik weet amper iets over de dood. Ik stapte over mijn angst heen en las dit boek, over schrijvers in hun laatste uren en ik bleef verweesd achter. Zo veel mensen, zo veel manieren om naar de dood te kijken. Waw. Lees dit boek, dat misschien zwaar, maar vooral treffend en verrijkend is.


Voor het vergeten van Peter Verhelst stond al op mijn te-lezen-lijst nog voor het verschijnen. Na Tongkat ben ik een instant fan geworden van Verhelst zijn romans (ik kende zijn poëzie al een beetje). Op de academie werd de auteur bovendien uitgenodigd en dat was heel inspirerend. Die man, zijn stem, wat hij zegt. En dit boek is heel, heel, veel. Het zijn lagen, vele lagen en toch is er nog een verhaal, een boodschap, toch word je als lezer helemaal geleid. Een heel aparte leeservaring, maar dit raakte zo aan mijn esthetisch gevoel, dat ik echt moest bekomen van dit boek. Gelezen als papieren boek en zo blij dat boeken nog met zorg worden uitgegeven. 


Kolja van Arthur Japin heb ik ook graag gelezen, en dit is volgens mij een ideaal vakantieboek. Toch voor wie bereid is weg te dwalen naar een donker en koud Rusland. Een fantastisch verhaal met prachtige zinnen, Japin zoals ik hem graag lees. En je kan dit boek nu helemaal gratis lezen, als je de app Vakantiebieb installeert op je smartphone (dus niet op je e-reader).


Walk Through Walls van Marina Ambramovic las ik als een gek. Een paar gestolen minuten? Meteen verder lezen. Ik las het uit op een moment dat ik al lang had moeten slapen. Dit autobiografisch boek is er volgens mij niet alleen voor de fans van de performance-kunstenares. Ik weet niet of ik echt een fan ben, ik ben alleszins wel gefascineerd door haar werk en door performance-kunst in het algemeen. Ik weet niet helemaal wat ik daar mee moet. Na het lezen van dit boek weet ik het nog steeds niet helemaal, maar het is inspirerend, haar leven is straf. Wat een vróuw. 


Net uit: Een heel leven van Robert Seenthaler. Een pareltje. Dit boek is waar De acht bergen (Paolo Cognetti) en De pelikaan (Michael Driesen) samenkomen. Maar vooral niet kiezen, maar alledrie lezen en verliefd worden. Op mannen, op bergen.

woensdag 4 juli 2018

Daar gaan ze.




Ze gaan elkaar acht dagen niet zien.
Juno gaat een paar dagen weg met haar grootouders, Oona gaat op chirokamp. Wel zeven dagen.

Oona leest een boek voor. Ze knutselen olifantenmaskers zonder hulp of instructies, zelf verzonnen, zelf gemaakt. Ze toeteren. Ze knuffelen.
Juno begrijpt niet wat er staat te gebeuren, maar wel dat het belangrijk is.



Het vertrek van Juno is chaotisch, het vertrek van Oona vervult me met nostalgie. Chiroleiding die ongestructureerd spullen inlaadt, identiteitskaarten van kinderen verzamelt, praatjes met ouders slaat en discussieert welke koelkast er nu wel of niet meegaat. Een van de leidsters heeft al zwarte vegen in haar gezicht, ze haalt lachend haar schouders op. Vuil zullen ze worden.











Gisterenavond deed ik alvast een eerste kaartje op de bus. Want post is belangrijk, de uitdeling van de post is een heerlijk of een vreselijk moment op kamp. Ik had niet veel meer inspiratie dan mijn ouders vroeger, stel ik vast. Hoe gaat het daar op kamp? Is het lekker eten?

Ik onderteken met mama.
Al zeven jaar ben ik dat, en door het te schrijven, voelt het plots raar.

Maar daar sta ik, en ik zwaai.

Wij gaan vertrekken, zegt een leidster.
En dan draait ze zich nog even om voor de deur van de bus sluit, nadat ze de blikken van de ouders heeft gezien.

Ik ga op jullie kinderen letten, ik ga voor hen allemaal zorgen. 

Ik ben zo ongelofelijk blij.