maandag 31 oktober 2011

Gevaarlijk Jong

Ron Mueck
Hoe vind ik tijd om ook nog eens een tentoonstelling te gaan bezoeken? Door een werkvergadering met mijn team te plannen in een vergaderlokaal achter het museum!
In het museum Dr. Guislain loopt een prachtige tentoonstelling rond het kind in deze samenleving. Zijn kinderen in gevaar in deze complexe wereld? En vormt het kind zelf geen gevaar, voor de wereld of voor zichzelf? Een thema-tentoonstelling die werkt. Want ik vond het ok dat er een artefacten uit Papoe Nieuw-Guinea tentoongesteld lagen naast een prachtig werk van Ron Mueck. Ik kreeg rillingen van die tentoonstelling. Het verse moederschap zal er wel voor iets tussen zitten.

Heel intrigerend was het fotowerk van James Molisson. Hij gaat in 'Where children sleep' op bezoek bij kinderen van over de hele wereld in hun slaapkamer. Met onthutsende beelden.Ga misschien toch maar kijken. Nog tot mei. 


James Molisson

Sprakeloos

2 weken geleden gingen we naar 'Sprakeloos'. Tom Lanoye met zijn boek op het podium. En dat mag je vrij letterlijk nemen. Het is een prachtig boek. Eentje met een moeilijk weifelend begin, maar dan, heftig om zich heen slaand, meeslepend en hard. Eentje dat je doet vergeten, eentje dat je meer doet vragen dan doet weten, eentje dat je luidop wil lezen.
Maar op een podium deed het me niet veel . Het is natuurlijk moedig van Lanoye, om zich zo persoonlijk en kwetsbaar in de frontlinie te begeven. Maar dat maakt het niet tot een boeiende podiumervaring. Had ik verkeerde verwachtingen? Misschien. De monoloog die voor altijd een referentiepunt zal zijn, is natuurlijk 'Missie', gebracht door Bruno Vanden Broecke, tekst van David Van Reybrouck. Maar het ziet ernaar uit dat je je Frans zal moeten bijschaven als je dat wil zien.
En wat Lanoye betreft, lees gewoon maar het boek.

woensdag 26 oktober 2011

En toch, een blog

Bloggen is out.
Bloggen is achterhaald.
Bloggen is nog exhibionistischer dan facebook of twitter.
Bloggen is te lang zagen over iets wat korter kan gezegd.
Bloggen is een slecht dagboek.
Bloggen is traag.


En toch, een blog. Welkom.

zondag 23 oktober 2011

dit is alles en dat is goed

Ik was gisteren weer veertien. En dat was fijn.
Ik heb onlangs een ticketje teruggevonden van de theatervoorstelling die mij heeft getoond wat nu eigenlijk de essentie is van theater: een goed verhaal goed gespeeld. Ik werd meegenomen door mijn toneelmentor; ik was veertien en ondersteboven. Het was een bewerking van 'De Tolbrug' van Aidan Chambers en de kaart koste 250 BEF. Een wereld ging open en ik ben naar toneel blijven gaan kijken.
Gisteren zag ik een toneelbewerking van 'Dit is alles' van Aidan Chambers in HETPALEIS. En het was een goed verhaal goed gespeeld. Ik ging alleen en daar was ik uiteindelijk blij om. Ik kon helemaal alleen in mijn herinneringen zwelgen, zonder iemand lastig te moeten vallen met mij puberherinneringen. De herinnering aan volgepende schriftjes met gedichten voor verzonnen liefdes. De herinnering aan de mooiste verzonnen conversaties. De herinnering aan het maken van lijstjes.
En daarna ging ik op café en was ik weer achtentwintig en dat was helemaal perfect.

donderdag 20 oktober 2011

Tijd voor onszelf

Op donderdag werk ik niet. Correctie, ga ik niet naar het werk. Correctie, heb ik al een keer gedaan, met baby in de draagdoek voor een belangrijke vergadering, toch niet zo'n aanrader. Maar meestal is donderdag een heerlijke dag. Geen gestress 's ochtends voor kind of trein. Zij blijft nog efkes bij mij in bed liggen en dan staan we samen langzaam op. Deze ochtend gingen we alweer op stap. Ik kocht een nieuwe bril (spannend zeg, de mevrouw van de brillenwinkel heeft me overtuigd van een compleet ander model), een citruspersstok (mooi woord, net uitgevonden, weet je wat ik bedoel?) en sokjes voor deze herfstdagen. Ik kook iets lekkers, ik wandel, ik naai. En plots weet ik waar al die mensen het al jaren over hebben als ze zeggen dat ze 'tijd nodig hebben voor zichzelf'. Dat was een uitspraak die kon rekenen op mijn onbegrip of, op een mindere dag, op gefoeter, gezucht en ongeloof. Alle dingen die ik graag doe, doe ik het liefst met anderen. Eten op kop. Koken, veel leuker als er iemand in de buurt is. Naaien, zo gezellig in het naaiclubje, op reis gaan (alleen vind ik er niks, niks aan), en ga zo maar door.
Maar nu, met kleine Oona, is tijd voor onszelf heerlijk. Een dag waarin niet veel vastligt. En dag waarin we doen wat we willen. En vandaag is dat een nieuwe bril kopen en toch een beetje werken voor mij, en nog eens slapen in de draagdoek voor Oona. Ons huis is rommelig, er zou moeten gestofzuigd en gewassen. Maar hé, daar hebben Oona en ik nu net geen zin in. We genieten van de tijd voor onszelf.

woensdag 12 oktober 2011

Over-werk

Het regende een weekend lang. Druppels en werk. Mails die niet meer bij te houden zijn, een plan dat moet worden geschreven. Het is niet van moeten, het is van willen. Ik wil mee, mee met de stroom. En ik werk toevallig in een bedrijf waar het hard gaat. Ideeën en plannen razen door mailboxen over bureaus naar hoofden van collega's, in nota's en dossiers. Dus ik open die mailbox, zie mails binnenkomen op mijn telefoon en grijp op een zondagochtend naar de ipad. Misschien omdat dat van mij wordt verwacht, maar meer omdat ik het van mezelf verwacht. Dat ik er sta. Dat ik overzicht heb en hou en kan geven.

Op zijn minst zeven collega's zaten ook achter hun computer dit weekend. En ik twijfel. Tussen het schone engagement, van ons, wij, die ervoor gaan, blijven gaan, geloven in wat we doen. En tussen dit gejaag en gespurt, nodeloos en overschat, als pionnen in een vals spel.
En het regende. En ik werkte. En twijfelde.

donderdag 6 oktober 2011

gemaakt voor Oona

Ik heb een paar dingetjes gemaakt voor Oona. Wat echt mislukt is, krijg je niet te zien :-).
Hoes voor het wippertje
een warm kabouterdekentje
billendoekjes
propere luiers-zakje en doekjeshoes
vuile luiers-zakjes

wikkeldekentje
een speeldeken style="text-align: center;">

woensdag 5 oktober 2011

slimmerik

Het verschil tussen de slimmeriken en de dommeriken is dat de slimmeriken domme ideeën beter kunnen verdedigen.

Die zit. Van filosoof Johan Braeckman. 
Het doet gewoon al deugd dat hij de woorden 'slimmeriken' en 'dommeriken' gebruikt. Ik denk dat ik zijn boek maar eens ga lezen.