Iedere dinsdag en donderdag zorgden we ervoor dat Oona op tijd in bed lag, want stipt om 20:00u klopte Antonio op onze deur. Dat is een serieuze tijdsinvestering geweest dit jaar: 2x per week les (1,5u) + huiswerk, 4x per week dus.
Met een cursusboek uit de jaren '80 rond de doodsaaie familie Calderón.
En spreek ik nu vlot Spaans? Helaas.
Maar eerst de goede dingen. 77% op het eindexamen, dat is toch niet slecht?
Michiel had nog een paar punten meer, en dat was ook zo de vorige proeven. En verbaal is hij een stuk sterker.
Die lessen werden op het einde heel goed maar ook frustrerend. Er is theorie wanneer je welke werkwoordstijd moet gebruiken, maar het is ook gevoel, en dat laat zich niet altijd uitleggen.
Ik heb heel wat opstellen geschreven, over België, over onze uitstapjes en reizen, over maatschappelijke thema's... en vooral in die teksten merk ik veel vooruitgang: ik gebruik veel meer verschillende werkwoordstijden en mijn woordenschat is ook aanzienlijk uitgebreid.
Tijdens de lessen hebben we ook wat aandacht besteed aan spreekwoorden en zegswijzen. Vooral Michiel heeft er veel lol in gehad om zijn collega's te verbazen met zinnen zoals 'ojo al piojo' en 'sos boleto'.
Ons tempo lang aanzienlijk hoger dan een klassiek taalschool-verhaal (ik startte ook niet vanaf nul), maar toch, ik kom nog absoluut niet uit mijn woorden. Na 10 maanden les. Ok, al onze vakanties meegeteld, is dat wel wat minder.
Om een taal écht te leren, moet je het gewoon doen en durven. En ik had daar de gelegenheid niet voor. Of beter: ik heb mezelf die gelegenheid niet gegeven. Ik schreef een boek wat toch een van de eenzaamste bezigheden is die je je kan indenken.
Ik heb mijn praatjes met Armando van de wasserij (moet ik nog eens iets over vertellen!), met de juffen van de Jardín en met onbekenden in de supermarkt die Oona haar blonde haar willen aanraken maar dat zijn nu echt altijd dezelfde zinnen.
Ben ik nu te kritisch voor mezelf? Nee hoor. Ik voel me er toch niet geweldig bij, na een jaar terugkomen met zo'n slecht Spaans.
Voor we vertrekken, doe ik nog de kapperstest. Als ik bij de kapper uitgelegd krijg hoe ik mijn haar wil én met de man of vrouw een degelijk gesprek kan voeren, dan zal ik wat milder zijn voor mezelf.
En ik kocht ook een Spaans boek:
Het stond al lang op mijn te-lezen lijstje, het is geen zware literatuur en ik had mezelf in de boekenwinkel voorgenomen: als ik de flaptekst begrijp, koop ik het boek. En zo dus... Benieuwd hoe vlot het zal gaan, lezen kan ik gelukkig beter dan spreken, maar een boek, dat is toch nog altijd iets anders.
Maar nu eerst nog 12 dagen naar Argentina en reken maar dat ik met elke ober, receptioniste en mede-bus-reiziger een babbeltje zal doen.
Ha ! Ik vind toch dat je bijzonder streng bent voor jezelf. Een taal leren is vooral durven en ook de mogelijkheid hebben om het te doen. Als vrouw des huizes die zelf een boek schrijft (amai ze) heb je natuurlijk weinig opportuniteiten gehad om gelijk Michiel elke dag er op vooruit te gaan. Als ik naar jouw verbeteringen hierboven kijk, lijkt het toch beter dan wat je zelf schrijft. Mijn huiswerken zien er toch niet veel beter uit ! En dat na 3 jaar Portugese les. Maar ik spreek wel elke dag hé, ik "verkóóp" zelfs in het portugees. :) En iedereen vindt het zo fantastisch dat ik zo goed spreek. Dat aait natuurlijk het ego en helpt me vooruit.
BeantwoordenVerwijderenMijn wederhelft heeft precies dezelfde symptomen als de jouwe. Ze heeft maar een paar lessen Portugees gevolgd (1u/week gedurende een jaartje) en desalniettemin vind ik dat ze bijzonder goed is. Zelf beweert ze het tegenovergestelde en ik begrijp het wel, ze heeft met 3 petoeters haast geen tijd om veel in het Portugees te kletsen, maar enfin, gezien de omstandigheden is haar niveau bijna gelijk aan het mijne. Gezien het verschil in punten met die van Michiel is dat dus krak hetzelfde bij jullie.
Een applaus voor deze dames en chapeau voor de leuke blog ! Het was een aangenaam jaartje in Montevideo voor ons.