Zomers en winters kerstmenu

En wat stond er op de menu? Oh, lekkere dingen. Ik had ondanks de hittegolf hier veel goesting in typische Belgische winterdingen (aardpeer! witloof!). Maar een mens past zich aan, nietwaar. Een lichte zomersalade voor Kerstmis maken dat vind ik nu wel echt té raar (net zoals kerstballen met het opschrift 'let it snow' in een kerstboom hier wat verderop). Dus ik kwam uit op een soort zomer/winter compromis menu. Het was eten voor minstens zes man en we aten nogal weinig omdat het gewoon zo warm was (of omdat de gin-tonic ook wat straf was, dat kan ook). Gelukkig kan er veel bewaard/ingevroren worden.

Hapje: parmesaankoekjes

• De chef: Ottolenghi. Onder veggie-fans een grote favoriet en ik ga me eens een boek aanschaffen, yummie
• Het oordeel: ongelofelijk lekker. En straf dat het gelukt is met die oven hier, de madeleine-cakejes eerder deze week zagen zwart. Het is zoals de oven waarmee ik heb leren bakken bij ons mama thuis: met liefde behandelen, zachtjes. De lekkere smaak kan ook aan de kwaliteit van de parmezaan liggen. Michiel is hier één keer naar de supermarkt geweest en kwam terug met een gigantische blok ingevoerde parmezaanse kaas. Zonder op het prijsetiket te zien en ik kan u zeggen dat ge er héél véél kilo's slechte Uruguayaanse kaas van zou kunnen kopen. Het is maar waar de prioriteiten liggen in het gezinsbudget, nietwaar.
• De aanpassing: ongeveer alle verhoudingen heb ik gegokt wegens geen weegschaal maar dat is goed gekomen. Het maanzaad heb ik vervangen door wit en zwart sesamzaad. Daardoor werd het echt mooie koekjes, maar ik proefde weinig verschil met het gewone sesamzaad. Cayennepeper had ik ook niet maar dat lijkt me geen ramp.
• Het recept: (bedankt Jonge Sla voor de inspiratie/vertaling)

Voor ongeveer 40 kleine koekjes: (euh ja, er zijn er hier nog zo'n 30)
210 g bloem
1/2 tl bakpoeder
1/2 tl paprikapoeder
snuifje cayennepeper/chilipoeder
snuifje zout
1/2 tl zwarte peper uit de molen
165 g boter, op kamertemperatuur
165 g parmezaankaas, fijn geraspt
ca. 50 g maanzaad
1 ei

1. Meng bloem, bakpoeder, paprika, cayennepeper, zout en peper in een kom.
2. Meng de parmezaan met een houten lepel grondig onder de boter. Voeg de bloemmengeling toe en roer alles tot een homogeen deeg.
3. Leg een stuk plasticfolie op je werkvlak en schep er de helft van het deeg op. Vorm het, in het plastic, tot een langwerpig stammetje (rond als je ronde koekjes wilt, hoekig als je hoekige koekjes wilt). Doe hetzelfde met de tweede helft van het deeg. Laat het deeg zo minstens een halfuurtje in de koelkast rusten.
4. Spreid de maanzaadjes uit in een grote platte schaal. Bestrijk de deegbalkjes met ei of eivervanger en rol ze door de maanzaadjes, zodat ze helemaal bekleed zijn met maanzaad. Pak ze weer in en laat ze nog minstens een uur in de koelkast rusten (kan ook langer, tot enkele dagen, of je kan de deegbalkjes goed ingepakt invriezen tot je er koekjes van wilt maken).
5. Verwarm de oven voor tot 170°. Bekleed een bakplaat met bakpapier. Snijd met een scherp mes plakjes van de deegbalkjes, zo’n 7 mm dik. Leg ze op de bakplaat, met minstens 3 cm tussen de plakjes – ze zullen nog wat uitzetten. Bak ze ongeveer 12 minuten in de oven, tot ze lichtbruin zijn. Als ze sterk bruinen, gaan ze bitter smaken en is het om zeep.
Bewaartijd: minstens enkele dagen, op kamertemperatuur.

Voorgerecht: Bietenslaatje met auberginedip

• De Chef: mezelve op inspiratie van velen en, opnieuw, Ottolenghi
• Het oordeel: het slaatje was lekker maar miste toch ergens iets. De auberginedip is ongelofelijk lekker. Ik had nog nooit aubergines geroosterd in de oven, maar je moet er niet bang van zijn, dat gaat heel gemakkelijk en is ZO lekker. We aten dit met pitabroodjes, die maakte ik niet zelf, helaas.
• De aanpassing: ik had cashewnoten in gedachten voor het slaatje, maar in de kast stonden alleen nog maar pecannoten. Dat was ook lekker. Granaatappel was er hier niet, maar dat is dan toch ook vooral voor het visueel effect, niet? Ik miste hier wel de lekkere fetakaas van de Turk bij ons achter de hoek. Ik liet me verleiden tot een duur pakje mini-fetablokjes met niet al te veel smaak, tja.
• Het recept: (bedankt Photo-copy voor de inspiratie/vertaling)

2-3 aubergines
70 g tahinpasta (ik zou voor 2 aubergines volgende keer iets minder nemen)
4 el water
2 kl honing
2 teentjes look geperst
3 el fijngehakte peterselie
1/2 chilipepertje (fijngehakt)
1 komkommer (geschild, ontpit en in stukken gesneden)
100 g kerstomaatjes
sap van 1/2 citroen
pitjes van 1/2 granaatappel
zout en peper
olijfolie

Rooster de aubergines onder de grill, gedurende 1 uur tot de aubergines volledig zwart geblakerd zijn of ineengezakt. Je moet ze wel eerst doorprikken vooraleer ze ze onder de grill legt, want dat durft anders te ontploffen.

Laat de aubergines afkoelen, snij ze door en schep er het vruchtvlees uit (zorg dat er geen schil bijzit). Laat het vruchtvlees gedurende een halfuurtje uitlekken in een vergiet.

Hak het vruchtvlees grof, doe in een vrij grote kom, roer er de peterselie, tahin, citroensap, water, look, honing, komkommer en chili onder. Snij de kerstomaatjes in twee, haal er de pitjes uit en roer ook onder de auberginedip.

Besprenkel de dip met de granaatappelpitjes en een straaltje olijfolie.

Voor het slaatje
4 bietjes en 6 worteltjes (dus ongeveer evenveel biet/wortel) raspen. Dat mag nogal grof. Een dressing maken van olijfolie, veel citroensap, lepeltje honing, zout, peper, veel geroosterd paprikapoeder. Slaatje afwerken met gehakte cashew/pecannoten en wat fetakaas.

Het hoofdgerecht: pompoenragout met zoete aardappel 'Hasselback'

• De Chef: Jonge Sla (ah ja, ik was op haar blog blijven hangen) en  Philippe Van den Bulck, die een feestmenu samenstelde voor Eva vzw.
• Het oordeel: Oh, wat een heerlijke ragout. Het was alleen superwinters. En dat is ook een serieuze vullende schotel. Maar zeer lekker door de subtiele kruiding van salie en kaneel en gember (moet ik wat vaker gebruiken). Daar zou ik zelf nooit zijn opgekomen! En die aardappel was Michiel zijn favoriet, dat kan ook door de gelijkenis zijn met een zeekomkommer, zo zei hij het zelf. 
• De aanpassingen: De ragout liet zich hier gemakkelijk maken. De patat was een ander verhaal, zie comments in het recept.

2 uien, gesnipperd
4 teentjes knoflook, fijngesneden
Stukje gember van 2 à 3 cm, fijngesneden
2 el fijngehakte salie, vers of gedroogd
Kaneelstokje van 2 cm (of een mespunt gemalen kaneel en misschien nog wat meer, naar smaak)
1 kleine kastanje- of flespompoen, geschild, ontpit en in blokjes gesneden (ca. 450 g gekuist gewicht)
Ca 400 g tomaten, vers of uit blik, in stukken gesneden
500 à 600 g gekookte witte, bruine en/of rode bonen, uit blik of zelf gekookt
Scheut rode wijn
Wat suiker of een interessante stroop (ahorn, melasse…), tenzij je tomaten ongewoon zoet zijn voor de tijd van het jaar
Cayennepeper
Zout
Olijfolie
 
1. Stoof de uien met wat zout in de olie tot ze zacht zijn. Voeg de pompoen, knoflook en gember toe en roerbak ze zo’n vijf minuten.
2. Voeg de tomaten toe en breng het mengsel aan de kook. Voeg de salie en kaneel toe. Mix de helft van de bonen en roer ze onder de saus. Als je bonen melig of pappig zijn, mix ze dan allemaal. Laat de ragout zeker twintig minuten sudderen, tot de pompoen zacht is. Voeg halverwege de overige, hele bonen toe. Breng de ragout op smaak met een scheut wijn, wat suiker of stroop, zout en cayennepeper.

Voor de zoete aardappelen
4 bataten
150g sojaboter (ik deed gewone boter)
1 dl hazelnootolie (niet te vinden, ik pakte in ruil sesamolie,zeer lekker)
1 teentje geraspte knoflook
1 tl verse tijm (heb ik vervangen door rozemarijn en verse oregano)
12 blaadjes laurier
gemalen peper
zeezout

Schrob de zoete aardappelen goed schoon en steek onderin elke zoete aardappel overlangs een houten spies (ofwel deugden de beschikbare spiesen niet, ofwel heb ik niet genoeg force, maar ik heb deze stap gedwongen overgeslagen). 
Snij met een scherp mes dunne sneetjes van 1 mm tot tegen de houten spies, zo vermijd je dat je de zoete aardappel volledig doorsnijdt. Leg een half uur in ijskoud water zodat de plakjes open komen te staan (dat lukte maar half, maar goed).

Smelt de (soja)boter samen met de hazelnootolie, de knoflook en de tijm in een pan en bestrijk daarmee ruim de zoete aardappelen, vooral tussen de plakjes (dat is echt giga veel boter, ik heb de rest van de boter over de aardappelen gegoten. Aardappelen dus in een ovenschotel leggen, ah ja). Kruid met zeezout.

Verwarm de oven voor op 180°C, steek hier en daar een blaadje laurier tussen de schijfjes zoete aardappel en zet alles in de oven. Gaar de zoete aardappelen in ongeveer 50 minuten.(ik heb een paar keer de schotel uit de oven gehaald en de aardappelen opnieuw ingestreken met alle boter die in de schotel stond, precies of ik was een kalkoen aan het bereiden, haha)

Volgens het recept was er nog een sausje bij, maar dat maakte ik niet, ik dacht gewoon te gaan voor een klodje zure room (of iets dat daarop lijkt en hier te vinden is) maar geen menu compleet zonder dat ik iets vergeet. Enfin, we hebben het niet gemist. 

Het dessert: speculaasbrokjes-mascarpone-besjes

De speculaas maakte ik zelf maar was niet helemaal een succes (teveel boter en suiker in de verhouding tot bloem, het gebrek aan een weegschaal weetjewel). De mascarpone was ook weer duur, de besjes goedkoop, lekker en van hier. Beetje limoen en suiker bij de mascarpone en dat is het dan zo wel.

Ik heb al terug honger als ik dat hier allemaal zo schrijf.

Kerst in Uruguay

En toen was het Kerst. En dat was vreemd.
Vreemd door de hitte (35°C en meer). Vreemd doordat we gewoon met ons drietjes waren.
Kerstavond begon voor Michiel en Oona zo:

Ik kookte ondertussen een kerstmenu (dat heb ik maar in een apart bericht geblogd, niet iedereen is een foodie naar 't schijnt). 
Het was lekker al hadden we door de hitte weinig honger.
Ik kreeg van Michiel alles om maté te drinken, jeuj. Ik beloofde al eens om daar over te bloggen, later ja.
Michiel kreeg van mij een schone t-shirt. En Oona was dogelukkig met haar made-in-china-brol roze kassa en allerlei bootsjappen. Wel grappig dat er bij die Chinese kassa die ik hier kocht plastieken euromunten zitten. Maar wel goed, de UYU peso is niet echt een stabiele munt en ik zou niet willen dat Oona haar pas opgestart zaakje al meteen failliet gaat.

Op Kerstdag trokken we naar Atlantida, 40 minuutjes verder. We zagen daar dit gebouwtje dat L'aguila heet.

Maar we kwamen vooral voor het strand mét schaduw van de bomen. Tegen de middag was het strand in de zon al te heet om over te lopen. Oona vond het een heerlijke dag maar had geen zin in foto's, ze wil liever gewoon spelen/eten. En u ziet dat goed: met kerstdag eten in een snackbar, dat kan. Zeker met uitzicht op zee...

 
We skypten nog met onze familie thuis. Raar hoor. Echt.

Run, Katelijne, run!

Oh, wat is lopen toch heerlijk. Een fantastische sport. Om 7u opstaan, schoentjes aan en de wereld ligt aan mijn voeten. Adem in, adem uit, het leven kan beginnen.

Say whaaaaaaat?

Inderdaad, dat dacht ik ook. Zal ik over een paar maanden écht zo'n blogberichten schrijven? Ik betwijfel hoop het.


Het begon zaterdag toen ik een paar sportschoenen ging kopen. Vooral voor de komende reizen (euh ja, er zijn er al drie gepland). En misschien dan toch maar een sportschoen waar ik toch mee zou kunnen lopen. Ik ging voor een fancy model en een gewoon model. Ah ja, want het was een paar kopen en een paar gratis. Ik kocht een loopshortje en dan ook maar een t-shirt, want het was een kledingstuk kopen en eentje gratis. De marketingstrategie van deze Reebok winkel werkte perfect.





En dan sprak het lief motiverende woorden en vertrok ik deze ochtend gewoon. Start-to-run, uiteraard, iederéén doet dat.

Het viel mee want ik was de kutmuziek bij de spinninglessen beu. En de daarbijhorende loze videoclips, aargh. Maar even een complimentje voor mezelf: ik ben ruim vier weken drie keer per week gaan spinnen en dat meestal om 7u 's ochtends, ik heb maar twee lessen geskipt.
Conditioneel ging het lopen goed, ik kon gerust veel meer lopen. Maar wie al eens zo'n schema van dichterbij heeft gekeken weet ook dat die eerste les echt níks voorstelt, dus ik moet maar niet te fier zijn op mezelf.
Het uitzicht, ja, dat viel ook wel mee. Ik loop langs de ene baai

naar de andere baai

en ik passeer ook dit

Waarom iemand dacht 'ik zet hier een gebouw met een minaret' is me een raadsel. Waarop iemand anders moet gedacht hebben 'en we zetten hier het zoölogisch museum in'. Rare mensen hier, ik zei het al.

Uiteraard viel er ook heel wat tegen. Maar het is hier dertig graden, het is bijna Kerstmis, dus geen plaats voor negativiteit. De problemen dus mét oplossingen:

• pijntje aan mijn achillespees: onderzoeken of het aan mijn voet of schoen ligt. Compeed plakken indien nodig. Rustig blijven en bedenken dat zo'n nieuwe schoen, hoe blits ook, misschien moet wennen aan mijn voet
• pijntje aan mijn lies: braaf het schema volgen en niks overhaasten
• oortjes die uit mijn oren vallen: oortjes vallen altíjd uit mijn oren, zelfs als ik doodstil zit op de trein (in een ver, ver verleden lijkt dat al). Optie koptelefoon uitproberen
• alleen een motiverende stem en geen muziek -> oplossen met Spotify, start-to-run podcast of wat dan ook

En dan moet ik mijn jaarlijks blogbericht met voornemens nog schrijven. 

Apps voor kleuters

Eerst efkes zeggen, al dat gemor over kinderen en beeldschermen, ik heb daar geen zin in. Om dan toch in de verdediging te schieten, ah ja. Oona speelt max. 15 minuten per dag een spelleke, ze kijkt zeer zelden tv. Op het moment dat ik dit schrijf heeft ze al een week niets gespeeld denk ik. Maar deze apps hebben ons gered op het vliegtuig, meermaals op restaurant en op plekken waar je moet wachten en zo stom ben geweest om niks mee te nemen van speelgoed of een boekske. De immigratiediensten van Uruguay, ik zeg maar wat. 

Het lijstje hieronder zijn betalende apps (denk ik toch). Ik vind het raar dat mensen er soms niet voor willen betalen, het gaat ochgottekes meestal slechts over €0,99 of minder! Ik moet zeggen dat de return-of-investment bij heel wat ander speelgoed een stuk lager ligt.

Sommige apps staan op mijn telefoon (Samsung Nexus) andere op de Ipad (1, jaja). Inspiratie vond ik vooral bij de Noorderburen, waar er goede intiatieven zijn zoals Media-ukkies

• Toca Boca Hairsaloon

Geweldig kapsalon. In tegenstelling tot al die andere spelletjes waarbij je popjes hun haar moet knippen, kleedjes aan doen, etc. is dit leuk grafisch vormgegeven. De grappige geluidjes maken het af.
De eerste versie van het kapsalon is precies alleen voor de iDinges. De opvolger ook voor Android. Hm, grote kans dat we ook de andere installeren.

• Slaap lekker!

De ideale bedtijd-app: alle lichtjes uitdoen bij de dieren. Oona is gek van de kip die een ei legt, ik vind het een heel mooie app (die hond! die visjes!). Ik word er zelf rustig van. De uitbreiding (met onder andere een ooievaar op het dak) is het ook zeker waard.

• Kiekeboe

Voor de allerkleinsten: doodeenvoudig maar leuk. Veeg met je vingers en ontdek de afbeelding. Jammer dat de kwaltiteit van de prenten niet altijd even hoog ligt. Leuk voor kinderen die genieten van woordjes leren!

• Knuffelzoo

Van dezelfde makers als NightyNight. Zeer grappige app, doodeenvoudig maar we liggen altijd dubbel. Na een tijdje ken je het wel natuurlijk, maar er is een kind dat niet van herhaling houdt?

• Knuffelbos 

Euh ja, ik bedoel de knuffelbosapp van Jeroom, van den Humo dus. Gewoon, omdat dat dus leuk is.

• Jop

Hollandse, ietwat brave apps. Maar Oona vind het tof om Jop zijn speelgoed op te ruimen, eten te maken of de jasjes van de kindjes aan de kapstokjes te hangen in de klas. 'Jop gaat slapen', 'Jop gaat eten' en 'Jop gaat naar school' dus. De bijhorende spelletjes zijn niet erg de moeite, het liedje van 'Jop gaat slapen' is een echte oorwurm (u weze gewaarschuwd).

• Te gekke dierentuin

Een app van een kleuterboek. Echt supermooi en leuk om te doen: dieren samenstellen en ze dan in de zoo zetten. Oona wil het vooral júist doen, ik hou meer van een slang met olifantenpoten. En er komen telkens dieren bij dus je bent wel even zoet. En het zijn geen boederijdieren! Na twee jaar heb ik het wel gehad met al die kinderboeken vol koeien en schaapjes.

• Mama kwijt

Een app van uitgeverij Gottmer, de uitgeverij van ongeveer de beste (of toch de mooiste) kinderboeken. Het is eigenlijk gewoon een filmpje van het prachtige prentenboek. Maar het wordt heel mooi verteld en de muziek is origineel. Al blijft het boek (met knuffeltje) nog altijd dat tikje beter, we vinden het zo leuk om bladzijden om te slaan.

Nog iemand tips?

ps: zelf houd ik het op Wordfeud. Daag me gerust uit, ik sta op scherp!

Tripjes in Uruguay: op de campo van Rocha

Een klein rood chevroletje trok er dit weekend op uit! Oona had net vingerpopjes gekregen via Michiel zijn baas aka koerier en was doodbraaf in de auto. We reden naar Rocha waar nu eens werkelijk niets te beleven valt of ik moet het gemist hebben. We aten in een soort taverne die we dan maar authentiek zullen noemen omdat het eten eufemistisch gezegd niet bijzonder was. We reden verder op basis van een wegbeschrijving naar Wieke en Albert, twee Nederlanders die hier op een wel heel bijzondere manier verzeild zijn geraakt...
We hadden ze ontmoet op een bijeenkomst van 'medelanders', clubje van Belgen en Nederlanders die af en toe samenkomen. En we hebben hun uitnodiging om het platteland te leren kennen niet afgeslagen dus zochten naar hun domein.
Er zouden drie hekken zijn. We reden er eerst voorbij omdat dat hek voor die wei niet het hek kon zijn met een weg die naar een huis zou leiden. Verkeerd gedacht. Het was dat hek en die weg, allé ja, weg. Het hek kreeg ik niet open: er zat een systeem achter met ijzerdraad en lussen en houten balkjes maar zelfs voor Michiel was het een raadsel. Het oververhit en ongeduldig kind even negeren, blijven proberen en dan kregen we het open.

Het tweede hek ging beter. De weg was quasi onmogelijk met ons autootje, gelukkig had het al even niet geregend. Het derde hek was weer een ander systeem en nog steeds geen huis te zien. Na weer wat gesukkel kregen we het hek wel open maar niet weer toe.

Enfin, het leed was geleden toen Albert ons enthousiast begroette. Hun huisje ligt dus écht op het platteland in een zacht glooiend landschap.

Maar vooral: de vogels! Wat een prachtige exemplaren hebben we gezien. Helaas is de vogelgids die we hebben gevonden echt waardeloos, slechts één foto per vogel, geen profieltekening,... Zelfs een basis vogelaar zoals ik was erdoor ontgoocheld.

De buurman had een asado voorbereid: een stuk schaap op de houtgrill. De veggieboodschap was gelukkig aangekomen dus ik kreeg overheerlijk pizza met zelfgemaakte citroenmarmalade erbovenop. Dat was bijzonder én lekker. En het was heerlijk gezellig, ik heb spijt dat ik niet meer foto's heb gemaakt. We zaten aan een lange tafel onder de bomen in de schaduw en maar praten... Albert is met een zeilschip helemaal naar hier gevaren. Een tocht met vele belevenissen. Hij kan goed vertellen en is begonnen aan een boek waar hij ons 's avonds uit heeft voorgelezen, heerlijk!

Oona is heel snel vrienden geworden met hun hond, Kes. Schoon om zien hoe ze langzaam vertrouwen won en hem daarna knuffelde, volgde, achterna liep,...

Oona vond het leuk om Wieke te helpen om lekkers naar buiten te dragen. Ze waren samen op pad en hebben een gordeldier gezien. Laat ons zeggen dat Michiel lichtjes ontgoocheld was dat hij dat beest niet heeft gezien...

In de namiddag zijn we naar de buurman zijn huis geweest, wat verderop.
We waren welkom in hun huisje waar uit een armtierige keuken heerlijke broodjes kwamen. De schapenhuiden hingen te drogen in de garage. Uit de roestige waterput kwam water voor de beesten... Heel lieve mensen maar wat een manier van leven. Ver van alle beschaving, ze gaan nooit ergens naartoe en moeten hard werken: kuisen, naaien, koeien beheren,... Oona mocht op hun paard zitten, ze vond het fantastisch. Het was voor haar echt een bijzondere dag.

Even afkoelen in de poel. Die ziet er idyllischer uit dan hij in werkelijkheid is, want je komt er vuiler uit dan je erin bent gegaan.

Het werd een heerlijke avond en we mochten logeren in de 'studio' want Albert is ook een kunstenaar. Het is een mooie ruimte vol oude platen, onze bedjes waren al gedekt.

Na een ontbijt met havermoutpap, gingen we nog even wandelen naar de cactussen (ze stonden nog niet in bloei). Weer prachtige vogels, kleine bloemetjes,... We zagen verschillende ibissen, een roze lepelaar, nog niet gedetermineerde knalgele en knalgroene vogels, roofvogels, en een spectaculaire achtervolging van Kes achter een haas over de velden.
Albert had nog meer van die heerlijke pizza gebakken en met ons buikje goed gevuld terug gereden... Wat een fijne mensen met bijzondere verhalen. En dan kregen we nog zelfgemaakte confituur (excuseer, jam) mee, citroenen en allerlei kruiden.

We reden eerst naar La Paloma langs een lange onverharde weg. Mooie vuurtoren en rotskust, niet uitgestapt want Oona was nog aan het slapen.

We reden verder naar de lagune van Rocha... Prachtig water, gescheiden van de zee met een dunne duinstrook. Het water was overal (of toch heel ver) ondiep en bood nauwelijks verkoeling bij meer dan 35°C. Het was er echt mooi, al hebben we de vogelkijkhut niet gevonden. Wel flamingo's en andere watervogels.

Een plek om nog terug te komen, ook in verschillende seizoenen. De rest van de terugrit duurde lang en het was zeer warm buiten. Een picknick in een parkje deed ons deugd.
Het was een heerlijk weekend, we hadden echt het gevoel dat we op vakantie waren geweest!

Wat een blaadje sla al niet kan doen.

En plots keihard: de heimwee.
De locatie: een biomarktje.
De oorzaak: beurse perziken en verlepte sla.

Het is zondag, een uur of twaalf en ik voel me plots slecht. De ochtend was al moeilijk. Kleine dingen die enorme problemen lijken: mijn nieuwe fiets die voortdurend doortrapt, de brandende zon en mijn zonnebril die nog in de rugzak zit, een opmerking van Michiel, een kleuter met stoute vingers en een mondje dat zeurt. En toen we eindelijk die biokraampjes gevonden hadden, was ik blij dat mijn zonnebril intussen op mijn neus stond. Zo zag niemand mijn gevecht tegen tranen, alleen Michiel die mijn lichaam sneller leest dan ikzelf.

Zes kraampjes. Met allemaal hetzelfde. Rapen die ik niet lust. Rode bieten die ik niet goed weet klaar te maken. Slappe sla met bruine randen. Perziken waarvan geen enkele zonder kwetsuur. Ajuinen en slechts een soort aardappel, en uiteraard ken ik het woord niet voor vastkokend. Iets spinazie-achtig vol zand. Alle clichés van organische groenten en fruit in een kraam verzameld.
De aanblik maakt me triest maar ik word vooral ongelukkig om mijn gedachten. Ik zou hier niet over mogen panikeren. Ik zou deze schaarste, dit beperkte aanbod, moeten omarmen en het als een uitdaging zien voor het volgende jaar! Ik moet de perziken hun bruine vlekken vergeven en uitroepen dat het schandalig is dat er zoveel voedsel wordt weggegooid, simpelweg omwille van een vlek. Ik moet niet zeuren en die spinaziedingen gewoon wat langer wassen! Toch? Ik voel de moed in mijn schoenen zakken en mijn geweten zakt mee. Het is hier al moeilijk ecologisch leven, en nu kan ik zelfs een iets andere mentaliteit rond groenten en fruit niet opbrengen. Ik laat het plan van de koude pasta varen omdat ik een volledige black-out heb wat ik er in godsnaam in zou kunnen draaien. Ik voel me zo schuldig: ik doe er al hele dag niks, de wereld is aan het vergaan en ik lever geen enkele bijdrage om hem wat beter te maken. En nu kan ik het niet eens opbrengen wat duurzaam te koken!

Ik wou gewoon naar huis. Waar ik weet wat ik waar en wanneer kan kopen. Groenten die er goed uitzien, fruit dat lekker is, mee met de seizoenen en toch altijd iets anders. Oh. De heimwee dwingt me even te gaan zitten en ik weiger de troostende blikken en woorden van Michiel omdat ik vind dat ik het niet verdien: het is heimwee om een luxe-reden, voor de surplus in het leven, om betaalbare champignonnen en frisgroene rucola, dat heeft niets van doen met écht missen.

Een vriendin schreef me deze week dat het ook voor haar plots teveel was. Zij en ik hebben veel gemeen: we kunnen veel verdragen als moeder, als lief, op ons werk of van het weer. Maar iets dat foutloopt met ons eten, dat is de druppel, de accelerator van onze emoties. Bij haar waren het spruiten, bij mij een verlepte krop sla.

Het was zeer kortstondig. Een dutje en het uitlezen van een boek brachten me weer tot mezelf. Die middag deden wij wat de Uruguayanen doen op een luie warme zondagmiddag: in park Prado gaan relaxen, Oona op de draaimolen, churros eten met op de achtergrond de repetitie van een sambagroep. En ook vandaag is perfect: ik doe van perfecte huisvrouw met verse fruitsla als ontbijt, verse soep als middagmaal en risotto en brownie voor de gasten straks. De spinazie-dinges staan op het vuur en proeven eerlijk waar echt lekker. En ik ben er
he-le-maal gelukkig mee.

Dus die aanmoedigende woorden van u, beste lezer, heb ik helemaal niet nodig. Spaar ze maar voor wanneer ik écht heimwee heb. Recepten voor rode biet daarentegen zijn wel welkom.

Jardín de infantes in Montevideo

Oona gaat sinds een een dikke week naar de kinderopvang hier. Dat is nogal wat.

• Mundo Chiquito

Ja, begin dan maar eens te zoeken. Ik ben op vier plekken gaan kijken. Op één plek zaten er een drie huilende kinderen in een hok zonder ramen (met een lichtkoepel, oké dan) met een verzorgster. Vuile smoeltjes werden er gewassen met een ranzige handdoek. Op een andere plek hadden ze een supertoffe tentoonstelling van kunstwerkjes, maar de keuken was alweer zeer vuil en er stond schimmel op de muren. De directrice sprak ook heel snel en binnensmonds en deed weinig moeite om wat trager te praten. Het leek haar niet echt te interesseren of ik het nu begreep of niet. De derde plek was ons aangeraden door een Vlaams en een Nederlands koppel: Our Kids. Zeer goed en degelijk, echt een educatief project (met niet alleen blabla), duidelijke structuur, mooie lichte ruime klassen, een busje dat kinderen komt ophalen,... én gebedjes haha. Fantastisch dus maar Oona kan er pas terecht vanaf maart. Dan begint hier het nieuwe schooljaar. Vanaf half december tot maart is het dus zomervakantie (jaja, zo lang). Intussen is er wel een soort van vakantie-opvang, maar daar kon ze ook niet naartoe als ze niet eerst het 'gewone' schooljaar heeft doorgemaakt.
(Intussen hoorde ik iets waaien dat Our Kids een link zou hebben met Opus Dei. Hmm.)
De vierde optie dan maar: een kleinschalige opvang, Mundo Chiquito, niet te ver van ons appartement (10 min stappen met Oona in de buggy, 25 minuten met Oona aan de hand). Oona zit in een groepje van 6 kindjes: een jongetje en vijf meisjes. 2-jarigen en één meisje is er vier. Haar juf heet Ana en is geweldig. En Oona ook, deze middag heeft ze zelfs geen traantje meer gelaten. Ik ga bij Ana blijven!

• La tunica

Alle kindjes dragen hier schortjes, ook in de Jardín. En dat is superschattig. Of niet soms?

Vanaf de lagere school (vanaf 5 jaar) zijn het witte overgooiers met een blauwe strik om de hals. Echt een grappig zicht. Het zou chique moeten ogen maar in realiteit zijn al die schorten supervuil. Ik denk dat elk kind hier ook maar één uniform heeft, dus er is ook niet veel kans om te wassen. De juffen dragen ook schorten. Die zijn ook vuil, soms.

• Un beso

De Uruguayanen kussen graag. Iedereen die je ontmoet geef je meteen een kus. De juffen geven alle kinderen een kus bij het toekomen en doorgaan. Én alle ouders. Ik vind het prima zo, waarom toch altijd die afstandelijkheid in België? In onze crèche in Berchem kenden ze na meer dan 2 jaar onze namen nog niet eens.

• Matunito/Verspertino

Het zijn hier maar halve dagen. Per uitzondering blijven sommige kindjes een hele dag. Maar je kiest dus meestal voor de ochtend of de middag. Bij Mundo Chiquito was er geen groepje voor de 2-jarigen in de voormiddag dus gaat ze nu 's middags, pal op het moment waar ze tot voor kort lange middagdutjes deed. Maar nu we niet meer op hotel zitten, ligt ze voor 20u in bed en lijkt het wel te lukken, met een kort dutje in de buggy tussendoor. In het weekend natuurlijk even bijslapen en 's avonds ook doodop.

• Een school of een crèche?

Vanaf vijf jaar ben je hier schoolplichtig. Er zijn dan ook gratis publieke scholen. Maar je kind naar de opvang brengen lijkt hier wel een vrij ingeburgerde zaak, zeker in de 'betere' wijken zoals waar wij wonen.
Voor jongere kinderen lopen de termen uit elkaar. Mundo Chiquito noemt zich educacion maternal y inicial. Our Kids noemt zich een colegio.  Ach, wat maakt het uit.
Het is meer een crèche als je afgaat op de kleinschaligheid (één juf voor 6 kindjes). Maar de activiteiten zijn al wat meer schools. En Oona zegt zelf: de jardín is ook een school hé. En er is een moestuintje. Supertof vind ik.

Oona bij het moestuintje

• Niet goedkoop

Zoals de meeste  alle niet-essentiële zaken in Uruguay is dit niet goedkoop. Je betaalt ongeveer evenveel of zelfs meer dan in België, met steeds een vaste maandelijkse kost, zonder pampers (niet meer nodig, jeuj!) of eten.

• Flinke kinderen

Dat valt meteen op: wat een flinke kinderen allemaal. Er wordt daar gewoon niet gezeurd.

• Adapcion

Ongelofelijk en wat een contrast. In onze crèche in Berchem (waar we wel tevreden over waren hoor) mochten we nooit verder dan 'het poortje'. Hier werd er vreemd gereageerd omdat ik na 'amper' 2 dagen Oona al een uurtje heb achtergelaten. Rustig aan, stap voor stap zeggen ze hier. En doe maar mee. Wat meedoen betreft, de ouders hebben hier toch een andere rol. De ouderavond in onze oude crèche: verschrikkelijk. Goedkope chips, stom praatje van de directrice en wat geforceerd gepraat met andere ouders. Hier was het vorige zaterdag día de familia. En dat betekent: meedoen! Hopla, een doorschuifsysteem met 5 activiteiten die de kindjes overdag ook al eens doen. En denk maar niet dat die stiften daar enkel voor kinderen liggen en gooi maar met die bal! Allemaal eten en drinken op tafel en vrolijk spelen in de tuin. De sfeer was euh, lichtelijk anders. Ik begin van dit land te houden.

día de familia

•   Veiligheid en hygiëne

Euh, toch maar even de standaarden bijstellen. Er zit roest op de speeltuigen en dat speelhuisje zou misschien toch wel eens kunnen instorten. Maar de handjes worden wel netjes gewassen en de wc is proper. Dus niet te flauw doen zekerst?

• Professoras

Op woensdag is het psicomotoridad en op donderdag is het Inglès en música. Daarvoor komen dus andere professoras. Ik zie het niet helemaal waarom Ana niet zelf kan turnen met de kindjes en vermoed dat ze toch wel zoveel Engels kan als one-two-three en goodmorning-good afternoon- good evening. Maar het staat wel chique natuurlijk en die kinderen vinden dat precies heel tof dat er nog eens een andere juf komt. Voor Oona is dat wat teveel van het goede op dit moment, nóg eens een andere juf. Maar gelukkig mag ze dan bij Ana op de schoot. En gisteren zei ze plots dat ze happy was. Fier als een gieter!


En euh nee, ik werk inderdaad niet. Dus Oona zou ook bij mij kunnen blijven. Maar we vinden het allebei beter: zij geniet ontzettend van het spelen, het contact met de andere kindjes. En ik heb tijd om te schrijven, te sporten, te lezen en boodschappen te doen. Dingen die lastig zijn met een peuter (of was het nu kleuter?) in huis. En het zijn gelukkig maar halve dagen dus ik heb nog altijd tijd genoeg met de schattigste kleuter ter wereld.

Aprender Español nó es fácil!

Al dat geleuter over taal. Ik word er gek van.
Ik zou Spaans wel vanzelf leren, dat komt wel. YEAH RIGHT.

Ofwel wordt het leren van een nieuwe taal door iedereen in mijn omgeving totaal onderschat, ofwel wordt mijn intellect overschat. Ik denk het tweede.

Ik vind het super moeilijk. Voilà, het is niet anders. Ondanks mijn basiskennis, rolt er geen enkele deftige zin uit mijn mond. Wat woorden ja, zodat ik uiteindelijk de juiste bus neem of iets bestel zonder prik voor Oona. Maar meer dan dat? Oh nee. Totaal gesukkel en dat frustreert me.

Michiel heeft de laatste tijd goed gestudeerd en heeft me bijna ingehaald. Zijn grammatica-kennis is veel beter dan die van mij. Qua vocabulaire merk ik dat hij nog lang moet nadenken over woorden en er ook nog wel wat minder kent. Maar toch, voor iemand die in juni nog geen woord Spaans sprak...

Maar daar staat het dus: Michiel heeft gestudeerd. En dat is het enige wat er voor mij ook aan te doen is: vanaf nu moet ik elke dag gewoon studeren. Droge grammatica. De pretérito imperfecto, de condicional simple, het verschil tussen por en para, en alle duizenden uitzonderingen die er bestaan. Om van de juiste spelling nog maar te zwijgen.

En dat is behoordelijk kut (excusez-le mot) want ik vind dat totaal, totaal niet leuk. Grammatica dat is zoals wiskunde, en daar is mijn hoofd niet op gemaakt. Ik heb enkel een dom verstand dat heel gemakkelijk weetjes kan onthouden. Ik kon in mijn studietijd perfect veel dingen voor een paar uur opslaan (tot net na het examen, ideaal dus). Zolang het maar échte dingen zijn. Geen abstracte regels zoals grammatica. En ja, ik heb ooit Latijn-moderne talen gestudeerd, maar dat was gewoon omdat er geen andere optie was: in wiskunde en wetenschappen was (ben) ik een nul en economie zei me toch ook niet veel.

Om het plaatje compleet te maken, voegen heel wat mensen dan ook nog fijntjes toe: Spaans is een gemakkelijke taal, zeker als je al wat Frans kent. Maar mijn Frans is ook totaal belabberd en dat die twee op elkaar lijken zorgt alleen voor verwarring! Jaja, er bestaan dus mensen mét een universitair diploma die niet goed zijn in talen... Zelfs een Engels boek zal ik nooit voor het plezier lezen.
Maar op een of andere manier denkt iedereen dat ik hier gemakkelijk zal kunnen aarden en dat ik na enkele weken vloeiend Spaans spreek. Niet dus. Een excuus zou kunnen zijn dat ik tot nu toe ook niet veel gelegenheid kreeg om Spaans te spreken, Michiel is echt ondergedompeld met urenlange vergaderingen in het Spaans, ik hou het bij superkorte gesprekjes in de winkel etc. Dat is een slecht excuus. Want het is een vicieuze cirkel: zolang ik slecht Spaans spreek en niet uit mijn woorden kom, ga ik ook niet echt in gesprek met de man naast me op de bus, maar houden we het op wat kort feitjes uitwisselen (Bélgica, invierno ahora, sí me gusta este pais).

En donderdagavond werd ik hier plots heel ongelukkig van. Het leek wel een gigantische berg (pakweg, een berg in de Andes een paar duizend kilometer verder want in heel Uruguay is geen berg te vinden) waar ik tegenop zie en geen idee hoe ik boven moet geraken... Maar er is geen andere weg dan stap voor stap en af en toe terug naar beneden. Dus ik ben alvast begonnen met de uitzonderingen in de tegenwoordige tijd (ging vrij vlot) en de verleden tijd die je gebruikt om te vertellen wat je gisteren hebt gedaan (valt dik tegen, zóveel uitzonderingen). Combinatie van een grammaticaboekje en een smartphone-app met vervoegingsoefeningen.



Vanaf vanavond is het helemaal mensens: Spaanse les. Mijn eerste idee voor we hier waren was om groepslessen te nemen, dan is dan meteen een leuke gelegenheid voor vlot sociaal contact. Maar ik zie hoe snel Michiel vooruit gaat met privélessen en dan is de keuze toch gemaakt. Hij heeft een goeie leraar, Antonio, over wie ik weinig meer weet dan dat hij een hele luide stem heeft en medelijden met ons heeft als veggies in dit vleesminnend land. Vanaf vandaag komt hij twee keer per week naar ons thuis. 's Avonds, als Oona slaapt, wordt het zweten. Met huiswerk en al. En ik doe dat dus echt niet graag.

Héhé, dat lucht op.
Ik begin aan de bergbeklimming der Spaanse taal, bespaar jullie verder mijn frustraties onderweg en ga echt mijn best doen om op het einde van dit jaar deftig Spaans te spreken. Een realistische doelstelling noemen ze dat. Míjn doelstelling, en niet die van iedereen die goedbedoelend tegen mij heeft gezegd dat het allemaal vanzelf zou gaan en dat ik al na een paar maanden, of zelfs weken, perfect Spaans zou spreken.

Tripjes in Uruguay: Punta del Este

Het is zondagavond. We hebben pannenkoeken gegeten. Dat gebeurt wel vaker. Maar nu hebben we zicht op zee. Lichtjes in het haventje. Auto's die af en aan rijden: iedereen wil van de laatste avondzon genieten.
We zitten in een appartement in een toren op de elfde verdieping. Dit appartement is nu een jaar van ons. We hebben al wat spullen gekocht. Een garde is essentieel voor het maken van pannenkoeken. Een wafelijzer hebben we ook nodig voor heimwee-zondagen. En wijnglazen: wie heeft er nu genoeg aan twee?

Zondag trokken we erop uit met de huurauto.
Punta del Este ligt een dikke 100 km verder naar, inderdaad, het oosten. Het is het puntje waar de Rio Plato overgaat in de oceaan. Ik verbeter dus mijn tweede zin: we hebben zicht vanuit ons appartement op een rivier die eruit ziet als een zee. Even bruin als de Noordzee maar toch anders: weidser en met palmbomen. Aan Montevideo is de riviermonding (want dat is het dus theoretisch) ongeveer 200 kilometer breed. Maar inderdaadd, het zeewater proeft er minder zout.
Maar zondag waagden we ons op de Uruguayaanse wegen (vermoeiend rijden, ongelofelijk opletten voor voetgangers, moto's die spookrijden op de pechstrook en het voortdurend plotse opduiken en verdwijnen van rijstroken die dan vervolgens niet worden gerespecteerd). Maar het was een heerlijke dag met een heerlijke zon.

Eerste stop was Casa del Pueblo: een wit kasteel voor kleine meisjes of een kunstenaarshuis op een heuvel op een landtong voor wie groter is. Je hebt prachtig zicht op twee baaien en het huis zelf is leuk: Gaudí meets Hundertwasser of zoiets. De kunstwerken zijn minder de moeite. Maar Oona vond het allemaal goed en zo was het hier ook Kunstendag voor Kinderen.

Niet aankomen, dat hebben we veel gezegd. En ik zou het moeten leren in het Portugees (veel Braziliaanse toeristen) en zelf voortdurend willen zeggen tegen dames van allerlei slag want ze strelen voortdurend Oona haar blonde haren. Ze wordt er voorlopig vooral verlegen en nog niet gek van. Nog meer gekir uiteraard wanneer ze haar grote verlegen ogen opzet en haar kleine pruillipje bovenhaalt. En ik glimlach, want ik kan mijn trots onmogelijk verbergen. Dit mooie wonder is van mij. Van ons.

We reden verder naar door naar de stad zelf en aten en meer dan behoorlijke pizza bij Miró (Kunstendag voor Kinderen, ik zei het al). Daarna langs het strand langs de Dedos, de vingers dus. Daar hebben de reisgidsen allemaal foto's van die niet overeenkomen met het afgeleefde kunstwerk. Maar voor wie net heeft geleerd 'Uimeke duimeke, hoge toren,...' (of 'Olleke Bolleke, ...) is zo'n reuzenduim fantastisch.

We wandelden verder naar de haven. Daar proberen een aantal schippers boottochtjes te verkopen naar een eilandje iets verderop waar een hele kolonie zeeleeuwen te bewonderen is, zonnend en zwemmend. Maar zover hoef je niet te gaan. Want naast de vissersboten, waar de vissers de vis fileren en hun netten schoonmaken, zien we iets onder water. Inderdaad, een kleine zeeleeuw.
Iets verder zit er een groepje van drie zeeleeuwen, waaronder een reusachtig mannetje. Toeristen geven visresten vanaf de kade. Een vreemde belevenis: zo'n grote beesten, veel dichterbij dan in gelijk welke dierentuin, maar zijn dit nog wilde dieren? En als we nu wél dat dure boottochtje zouden maken, dan het zijn toch diezelfde, niet-mensschuwe beesten dus die we zien. Is dat dan beter/authentieker?
Oona vond het super, ze kon ze goed zien en was opgelucht dat we er veel hebben gezien.

Bij zo'n zee/zon/toeristendag hoort een ijsje uiteraard, maar de kleine portie was veel te veel en nu ook weer niet zo lekker.

Punta del Este wordt het Saint-Tropez van Zuid-Amerika genoemd maar ik zou het niet kunnen bevestigen want ben daar nog nooit geweest. Bij de wolkenkrabbers zijn er echt een aantal mooie gebouwen bij en alles straalt veel rust uit, geen opgejaagd Blankenberge-gevoel als je begrijpt wat ik bedoel. Met  27°C is het natuurlijk nog maar lente en bovendien was het zondag. De zomervakantie start ongeveer binnen een maand en dan zou het hier heel druk zijn.

We komen zeker nog een keertje terug. Maar nu, naar huis.
Lees je dat? Naar huis! Heerlijk is dat, naar ons appartementje.
Zeker als Michiel dan pannenkoeken bakt.

Geen taal nodig

We zijn op een domme plek. In een fastfood restaurant. We zijn hier want ik snak naar koffie na een nacht waar slaap niet kwam. Zij snakt naar spelen. We zijn de hotelkamer beu, genoeg gekleurd, gevochten, geplakt, gekieteld, verstopt. We ontvluchten de leegte van deze weken: soms hebben we niet genoeg aan elkaar. 

Het speeltuig is in tegenstelling tot veel in dit land niet afgeleefd. Veilig zelfs. Een positief gevolg van de globalisering: universele normen voor veiligheid. De universele kwaliteitsnormen voor koffie worden helaas niet gevolgd. Maar ik ben tevreden want ik mag toeschouwer zijn. Ik zie hoe zij een spel verzinnen.

Een meisje met mooi ingevlochten haar loopt wat doelloos in een cirkel rond en kijkt naar Oona. Ze stopt abrupt en dan gebeurt precies wat ze had verwacht. Oona doet haar na. Ze loopt exact dezelfde cirkel, alsof hij met krijt op de grond beschreven staat. Nog een keer. Nog een keer. Ze kijken naar elkaar, hun blik is onbevangen en zeker drie seconden blijven ze gewoon kijken. Ik voel afgunst voor de vrijblijvendheid van hun kennismaking. Ik durf al jaren niet lang meer kijken, ik verken een nieuwe wereld met duizenden korte blikken. En ik durf niet zomaar een spel te beginnen. 

Nu draait Oona zich om. Ze lopen de andere richting uit. Nog een keer. Nog een keer die cirkel. En dan ziet het meisje een trapje. Ze stopt weer abrupt zodat Oona weet dat er iets komen gaat. Ze loopt naar het trapje, stapt er voorzichtig op en stapt dan zijdelings. Oona volgt, uiteraard. Ze struikelt, krabbelt recht en ook dat is dan meteen deel van spel. Daar vertrekken, doen alsof je struikelt, rechtkrabbelen, het trapje op, draaien, opzij, opnieuw. Zelfs het moment voor klein gilletje is bepaald: als je bijna aan het trapje bent, daar. En dan kijken ze bevestigend naar elkaar.

Deel drie van hun spel: iets met handen. De hare groter dan van Oona. Handen naast je lichaam, vingers spreiden en dan je vingers buigen. Welk dier verbeelden ze? En verbeelden ze wel hetzelfde dier? 

Er wordt geen woord gezegd. Het spel loopt ten einde, de moeders willen naar huis, ze kijken nog eens en waaien naar elkaar. 

Eten in Montevideo - deel 1

Meer dan drie weken voorbij en nog niks gezegd over eten, hoe is het mogelijk. Ik, met al mijn herinneringen die verbonden zijn aan eten. Als ik diep moet denken om iets te herinneren, helpt het vaak om eerst te denken wat ik toen at.

Een eerste impressie van het voedsel in dit land! (Compleet zonder foto's omdat ik nog amper foto's heb getrokken en daar sowieso al slecht in ben. Helaas voor u trouwe lezer.)

• Carne (vlees). uiteraard. Ik was gewaarschuwd en terecht.
• Asado. Dat is waar het vlees op wordt klaargemaakt. Een soort van barbecue, maar dan behalve buiten (een gemeenschappelijke bbq bovenop het flatgebouw waar je woont is hier heel normaal) ook binnen  (op straat hangt rook, binnen niet, er zijn hier goede afzuigsystemen). Er wordt een vuur gestookt met houtblokken, verticaal. De assen die naar beneden vallen worden dan een beetje naar voor getrokken en daarboven is een rooster waarop het vlees wordt gebakken.
• Pescado. Ik had het eerst niet verstaan, want door dat vreemde dialect valt de s hier weg. Pecado zeggen ze dus, oftewel, vis. Gelukkig belandt dat ook op de asado zoals we hebben mogen proeven bij Perdiz, meteen het beste restaurant waar we zijn geweest
• Té para dos. Heerlijke gewoonte van de Urugauyasos om van een eigen versie van de high-tea te genieten. Je kan hier op veel plekken tussen 17 en 20u met twee genieten van thee (koffie mag ook), sandwiches met ham en kaas, scones en een stuk taart. Helaas teveel dulce de leche, zie verder. Geproefd bij Cake's (de sfeer deed me denken aan Désiré de Lille) maar wij waren niet super enthousiast over de taarten, in tegenstelling tot veel anderen op Tripadvisor. Ook geproefd bij Philomène, heel gezellige plek maar al dat gebak is echt te zoet (en appels moet je schillen voor je ze in taart draait). Dus heerlijke gewoonte, middelmatige kwaliteit.
• Pasta. Gelukkig, gelukkig zijn de Italianen toch overal op de wereld geweest. En hier kunnen ze echt pasta maken. Als je hier voor pasta kiest, kan je gerust zijn. En vaak te vinden in veggie/vis versie. We aten lekkere ravioli's bij Mamma Nostra en haalden ook eens verse pasta en saus af bij Santa Paula  (die 4-kazensaus was minder, zoals te verwachten, zie verder)
• La noche. Ze eten hier laat. Rond 21u begint het pas echt. Redelijk ondoenbaar met een dochter van twee. We zoeken de restaurants die vroeg openen (20u) en Oona glijdt als vanzelf in een ritme van een lange middagdut en laat in bed. 
• Pimiento. Peper in de reet. Dat mist hier. Kruiden in het algemeen. Empañada con verduras: dat is dus een deegflap met groenten. Bijvoorbeeld alleen spinazie. Geen kruiden. Bwaa ja. Na twee happen heb je het ermee gehad. In de supermarkt ligt er nochtans verse bieslook, basilicum, oregano,...
• Dulce de leche. Het alternatief voor choco. Ik vind het vreselijk. Het is mierzoet, een soort smeerbare caramelpasta.Maar dat is niet het probleem. Het probleem is dat het overal op en in zit. Koekjes, ijsjes, chocomousse, yoghurt, taart, cake,... Moeilijk te ontwijken als je zoals ik (wij) houdt van een koekske en een taartje zo nu en dan, of waarom niet, elke dag.
• Queso. Kaas is een ramp. Hoe ga ik dát overleven. Er zijn veel verschillende soorten kaas, maar ze smaken hetzelfde. Of nee, ze smaken allemaal niet. Het wordt gewoon kaas genoemd om het ook wit/geel is, in slierten trekt en bovenop pasta en pasteien wordt gestrooid. In de supermarkt vind je een paar geïmporteerde kazen, maar reken gerust op een euro of zeven voor een supermarkt-camembert. 
• Vegetariano. Montevideo is een wereldstad dus ze weten hier wat het is, een vegetariër. Er zijn, volgens Tripadvisor, 8 restaurants in Montevideo waar je een ruime keuze aan vegetarische gerechten hebt. Bij La Vegetariano waren er lekkere dingen (gegrilde groenten, een zoute gevulde pannenkoek) maar ook vreselijke dingen (een schoenzool-soja lap). Het neonlicht en het feit dat we de enige waren in het restaurant hielp ook niet echt. Verder hadden we pech: twee andere veggierestaurants waren toe op het moment dat wij er waren (zie verder) en het feit dat niet elke plek een website heeft, dat helpt niet.Ondertussen ook wel Bosque Bambu ontdekt: vegetarisch meets Taiwan meets Uruguay. Zeker 6 bereidingen met aubergine in het gigantische buffet, we gaan zeker terug. Het is een soort aziatische versie van Ahaar in Antwerpen (even ongezellig dus ook) maar je kan er ook afhalen. We'll be back!
• Lacrima. Er zijn koffiebars, al moet je er iets meer naar zoeken dan in onze hipster hometown. Gestoomde melk met een traantje koffie, dat smaakt bij lentezon en Oona gebabbel. Of een submarino: gestoomde melk met een reep pure (jeuj!) chocolade.
• Mate. Thee dus. En dat is nogal bijzonder hier. Maar daar zal ik eens een aparte blogpost over schrijven zodra ik het zelf geproefd heb. Ik kan moeilijk op een Uruguayaan afstappen en vragen of ik van zijn Mate mag proeven.

En Oona die eet hier fantastisch goed. Zelfs rauwe tomaat en komkommer gaat er vlot in. Brood is nog altijd favoriet, maar ze vraagt bijna zelf om fruitsla bij het ontbijtbuffet.

Smakelijk!

Ah ja, ik schreef als titel deel 1. Gezien het feit dat ik nogal graag eet, zit die kans er dik in dat dit een vervolgreeks wordt.

Hoe geraak je aan 1800 dollar in Montevideo.

We moeten US$1800 cash betalen voor de administratie van ons appartement.

In dollars dus want alles wat wat duurder is (elektronica, huur van deftige appartementen, chique kleren,...) betaal je hier in dollars. De koers van de Uruguayaanse pesos is veel te wispelturig.
We moesten dat vandaag betalen maar dat is niet gelukt.  Door een andere administratieve kwestie is het gelukkig uitgesteld tot morgen.

Op onze rekening staat veel meer dan 1800 dollar. 
We zijn nu al 48 uren hiermee bezig en hebben nog altijd maar 900 dollar.

Je kan hier in Uruguay aan de bankautomaten maximum 300 dollar afhalen per keer.
Je zou meer kunnen afhalen bij de bank, maar we hebben nog geen bank. We hebben nog geen adres en dus geen bank. Dus we moeten het met onze buitenlandse kaarten doen.

Met maestro geld afhalen is het voordeligste.
Maar dat werkt niet, nergens precies.
Daarom dan maar met visa.
Dat is duur.
Bovendien zit daar een limiet op. Die is nu verhoogd (we hebben gelukkig goede connecties bij de bank).
Je kan dus 300 dollar afhalen per keer én er er is een daglimiet van 600 dollar waar onze bank niks aan kan doen.
Je moet dus zes keer gaan. Dat is dus drie dagen twee keer.
We konden uiteindelijk 900 dollar afhalen.
Maar dan zitten er blijkbaar geen dollars in de automaten.
Dan maar pesos die zullen wisselen voor dollars (weer extra kost).

 De visa kaarten blokkeren nu helemaal, ook geen pesos meer.
Als we het proberen, blokkeert de automaat. Ook voor de andere mensen. Vervelend.

We hebben eind volgende week 9000 dollar nodig. Dat moeten we op een geblokkeerde rekening zetten. Dat kan niet gestort worden, maar moet ook cash naar de bank. Dat zou 30 keer afhalen betekenen over 10 dagen. In de veronderstelling dat er steeds dollars in de automaten zitten.
Daar wordt nu een andere oplossing voor gezocht. Oh god, ik hoop het.

We zijn weer twee uur later. Michiel gaat na een tip van een collega nog eens proberen. We moeten blijkbaar voor maestro 'mastercard international' kiezen. Raar, maar het werkt. Hij kan 400 dollar afhalen. 300 en dan nog eens 100. Maar de daglimiet voor Maestro is blijkbaar 400 dollar.

Nog steeds 500 dollar tekort. Michiel zijn collega wil voorschieten. Dan kunnen we morgenvroeg het geld geven. Vervolgens kunnen wij op twee dagen 500 dollar afhalen en zijn collega terugbetalen.

Intussen betalen we zoveel mogelijk met onze visakaart. Dan accepteren ze hier gelukkig overal, vanaf 2,5 euro. Maar ik wil niet weten hoeveel Visa al aan ons heeft verdiend: elke keer dat we iets betalen met Visa én elke keer dat we geld afhalen met Visa.

En we moeten ook twee bedden kopen. Want het appartement heeft geen bedden. Maar eerst zien hoe we dat dan weer gaan betalen.

En verder nog iets leuks gedaan vandaag? Bwa, niet echt. Oona deed van stout kindje vandaag. Ik liet een kom erwtjes in saus vallen in de kitchenette (semi-vers koken heet dat hier, want stoute kindjes om 20u nog meenemen op restaurant is geen goed plan). Ik vraag me af of ik Oona naar een crèche kan sturen waar er schimmel op de muren groeit, maar maar ze wel een mini-moestuin hebben.
Morgen wordt alles beter want het is absurd om mijn humeur te laten afhangen van een voze visakaart.

Administratie

Oh, ik ben het beu. Al dat geregel.

En het regent en er is mist. Dat is niet goed voor mijn heumer.
Michiel heeft dat gisterenavond handig opgelost: veel rode wijn + ijsje met chocoladesaus (roomservice! we moeten ook de positieve kanten zien van ons hotelleven) + Borgen III

Woensdag een halve dag doorgebracht bij immigratie. Dat komt wel in orde, ze hebben in elk geval al een vingerafdruk van ál mijn vingers. Wel vreemd dat we hier een 'permanente residentie' krijgen en dus ook een Uruguayaanse ID-kaart, maar bon, dat wordt allemaal geregeld door onze relocation manager dus die zal het wel weten.

Die relocation manager  is deel van de ergernis. Onze Jennifer vindt alles gevaarlijk en niets goed genoeg. Een taxi nemen is al een te groot risico volgens haar (en we nemen kei veel de bus, oh-oh, ze moest eens weten). Dat ene appartement ligt te afgelegen. In die andere buurt is teveel wind. En daar teveel verkeer, doodgevaarlijk voor Oona.  En wij weten er allemaal niks van, we kennen het land en de gebruiken niet en zij weet alles. In dit soort verhoudingen kan ik erg vervelend/betweterig zijn. Zeker omdat daar zo'n toontje bij komt... Jullie weten wat ik bedoel. Iemand die zogezegd het beste met ons voor heeft, maar eigenlijk netjes al haar uren doorfactureert naar Michiel zijn bedrijf voor dingen die ik ook zélf kan doen (ik moet me toch met iets bezighouden). Blijven lachen, blijven luisteren, knikken af en toe en wat eigenwijsheid tussendoor. Als die hele relocation in orde is, dan is zij ook van het toneel verdwenen.

Wat positieve dingen voor jullie denken dat ik hier ongelukkig ben

• lekkere verse pasta gevonden, echt njammie
• leuke ontmoeting vorig weekend met Katherine en Karl, die heerlijke veggie cannelloni hadden gemaakt (Jeroen Meus = held) en een schattig dochtertje hebben. Al had Oona liever het speelgoed zónder het kindje
• We hebben van hen het boek van Pluk van Petteflet mogen lenen. Heerlijke voorleeskwartiertjes in het grote bed en ook al begrijpt Oona niet alles, ze geniet er met volle teugen van (en wij ook, het is hier een beurtrol)
• elke ochtend ontbijtbuffet met verse fruitsla
• speeltuintje gevonden aan een haventje, vol roestige spijkers maar mét een paard waar Oona helemaal weg van was
• de zee, de zee, de zee, daar ben ik toch blij om, ondanks dit slechte weertje (ook voor de tijd van het jaar naar 't schijnt)
• nóg een goeie boekenwinkel gevonden. Het eerste boek waar mijn oog op viel was een vertaling van de Engelenmaker van Stefan Brijs, straf hé. 
• de boekenteller staat op 4

Het uitzicht, sorry heb niet meteen een betere foto.
U ziet een kerk (nog niet binnen geweest) - het Sheraton hotel - een shopping center - de zee (jaja, even grijs als de wolken nu).

Ps: en Michiel? Die is waanzinnig goed bezig. Zeven uur aan een stuk vergaderen in het Spaans. En toen werd er overgeschakeld op Braziliaans Portugees. Nu moet hij een 2000tal pagina's telend Spaans milieudocument screenen op onduidelijkheden. En hij vindt dat plezant!
-