Wat een blaadje sla al niet kan doen.

En plots keihard: de heimwee.
De locatie: een biomarktje.
De oorzaak: beurse perziken en verlepte sla.

Het is zondag, een uur of twaalf en ik voel me plots slecht. De ochtend was al moeilijk. Kleine dingen die enorme problemen lijken: mijn nieuwe fiets die voortdurend doortrapt, de brandende zon en mijn zonnebril die nog in de rugzak zit, een opmerking van Michiel, een kleuter met stoute vingers en een mondje dat zeurt. En toen we eindelijk die biokraampjes gevonden hadden, was ik blij dat mijn zonnebril intussen op mijn neus stond. Zo zag niemand mijn gevecht tegen tranen, alleen Michiel die mijn lichaam sneller leest dan ikzelf.

Zes kraampjes. Met allemaal hetzelfde. Rapen die ik niet lust. Rode bieten die ik niet goed weet klaar te maken. Slappe sla met bruine randen. Perziken waarvan geen enkele zonder kwetsuur. Ajuinen en slechts een soort aardappel, en uiteraard ken ik het woord niet voor vastkokend. Iets spinazie-achtig vol zand. Alle clichés van organische groenten en fruit in een kraam verzameld.
De aanblik maakt me triest maar ik word vooral ongelukkig om mijn gedachten. Ik zou hier niet over mogen panikeren. Ik zou deze schaarste, dit beperkte aanbod, moeten omarmen en het als een uitdaging zien voor het volgende jaar! Ik moet de perziken hun bruine vlekken vergeven en uitroepen dat het schandalig is dat er zoveel voedsel wordt weggegooid, simpelweg omwille van een vlek. Ik moet niet zeuren en die spinaziedingen gewoon wat langer wassen! Toch? Ik voel de moed in mijn schoenen zakken en mijn geweten zakt mee. Het is hier al moeilijk ecologisch leven, en nu kan ik zelfs een iets andere mentaliteit rond groenten en fruit niet opbrengen. Ik laat het plan van de koude pasta varen omdat ik een volledige black-out heb wat ik er in godsnaam in zou kunnen draaien. Ik voel me zo schuldig: ik doe er al hele dag niks, de wereld is aan het vergaan en ik lever geen enkele bijdrage om hem wat beter te maken. En nu kan ik het niet eens opbrengen wat duurzaam te koken!

Ik wou gewoon naar huis. Waar ik weet wat ik waar en wanneer kan kopen. Groenten die er goed uitzien, fruit dat lekker is, mee met de seizoenen en toch altijd iets anders. Oh. De heimwee dwingt me even te gaan zitten en ik weiger de troostende blikken en woorden van Michiel omdat ik vind dat ik het niet verdien: het is heimwee om een luxe-reden, voor de surplus in het leven, om betaalbare champignonnen en frisgroene rucola, dat heeft niets van doen met écht missen.

Een vriendin schreef me deze week dat het ook voor haar plots teveel was. Zij en ik hebben veel gemeen: we kunnen veel verdragen als moeder, als lief, op ons werk of van het weer. Maar iets dat foutloopt met ons eten, dat is de druppel, de accelerator van onze emoties. Bij haar waren het spruiten, bij mij een verlepte krop sla.

Het was zeer kortstondig. Een dutje en het uitlezen van een boek brachten me weer tot mezelf. Die middag deden wij wat de Uruguayanen doen op een luie warme zondagmiddag: in park Prado gaan relaxen, Oona op de draaimolen, churros eten met op de achtergrond de repetitie van een sambagroep. En ook vandaag is perfect: ik doe van perfecte huisvrouw met verse fruitsla als ontbijt, verse soep als middagmaal en risotto en brownie voor de gasten straks. De spinazie-dinges staan op het vuur en proeven eerlijk waar echt lekker. En ik ben er
he-le-maal gelukkig mee.

Dus die aanmoedigende woorden van u, beste lezer, heb ik helemaal niet nodig. Spaar ze maar voor wanneer ik écht heimwee heb. Recepten voor rode biet daarentegen zijn wel welkom.