Aprender Español nó es fácil!

Al dat geleuter over taal. Ik word er gek van.
Ik zou Spaans wel vanzelf leren, dat komt wel. YEAH RIGHT.

Ofwel wordt het leren van een nieuwe taal door iedereen in mijn omgeving totaal onderschat, ofwel wordt mijn intellect overschat. Ik denk het tweede.

Ik vind het super moeilijk. Voilà, het is niet anders. Ondanks mijn basiskennis, rolt er geen enkele deftige zin uit mijn mond. Wat woorden ja, zodat ik uiteindelijk de juiste bus neem of iets bestel zonder prik voor Oona. Maar meer dan dat? Oh nee. Totaal gesukkel en dat frustreert me.

Michiel heeft de laatste tijd goed gestudeerd en heeft me bijna ingehaald. Zijn grammatica-kennis is veel beter dan die van mij. Qua vocabulaire merk ik dat hij nog lang moet nadenken over woorden en er ook nog wel wat minder kent. Maar toch, voor iemand die in juni nog geen woord Spaans sprak...

Maar daar staat het dus: Michiel heeft gestudeerd. En dat is het enige wat er voor mij ook aan te doen is: vanaf nu moet ik elke dag gewoon studeren. Droge grammatica. De pretérito imperfecto, de condicional simple, het verschil tussen por en para, en alle duizenden uitzonderingen die er bestaan. Om van de juiste spelling nog maar te zwijgen.

En dat is behoordelijk kut (excusez-le mot) want ik vind dat totaal, totaal niet leuk. Grammatica dat is zoals wiskunde, en daar is mijn hoofd niet op gemaakt. Ik heb enkel een dom verstand dat heel gemakkelijk weetjes kan onthouden. Ik kon in mijn studietijd perfect veel dingen voor een paar uur opslaan (tot net na het examen, ideaal dus). Zolang het maar échte dingen zijn. Geen abstracte regels zoals grammatica. En ja, ik heb ooit Latijn-moderne talen gestudeerd, maar dat was gewoon omdat er geen andere optie was: in wiskunde en wetenschappen was (ben) ik een nul en economie zei me toch ook niet veel.

Om het plaatje compleet te maken, voegen heel wat mensen dan ook nog fijntjes toe: Spaans is een gemakkelijke taal, zeker als je al wat Frans kent. Maar mijn Frans is ook totaal belabberd en dat die twee op elkaar lijken zorgt alleen voor verwarring! Jaja, er bestaan dus mensen mét een universitair diploma die niet goed zijn in talen... Zelfs een Engels boek zal ik nooit voor het plezier lezen.
Maar op een of andere manier denkt iedereen dat ik hier gemakkelijk zal kunnen aarden en dat ik na enkele weken vloeiend Spaans spreek. Niet dus. Een excuus zou kunnen zijn dat ik tot nu toe ook niet veel gelegenheid kreeg om Spaans te spreken, Michiel is echt ondergedompeld met urenlange vergaderingen in het Spaans, ik hou het bij superkorte gesprekjes in de winkel etc. Dat is een slecht excuus. Want het is een vicieuze cirkel: zolang ik slecht Spaans spreek en niet uit mijn woorden kom, ga ik ook niet echt in gesprek met de man naast me op de bus, maar houden we het op wat kort feitjes uitwisselen (Bélgica, invierno ahora, sí me gusta este pais).

En donderdagavond werd ik hier plots heel ongelukkig van. Het leek wel een gigantische berg (pakweg, een berg in de Andes een paar duizend kilometer verder want in heel Uruguay is geen berg te vinden) waar ik tegenop zie en geen idee hoe ik boven moet geraken... Maar er is geen andere weg dan stap voor stap en af en toe terug naar beneden. Dus ik ben alvast begonnen met de uitzonderingen in de tegenwoordige tijd (ging vrij vlot) en de verleden tijd die je gebruikt om te vertellen wat je gisteren hebt gedaan (valt dik tegen, zóveel uitzonderingen). Combinatie van een grammaticaboekje en een smartphone-app met vervoegingsoefeningen.



Vanaf vanavond is het helemaal mensens: Spaanse les. Mijn eerste idee voor we hier waren was om groepslessen te nemen, dan is dan meteen een leuke gelegenheid voor vlot sociaal contact. Maar ik zie hoe snel Michiel vooruit gaat met privélessen en dan is de keuze toch gemaakt. Hij heeft een goeie leraar, Antonio, over wie ik weinig meer weet dan dat hij een hele luide stem heeft en medelijden met ons heeft als veggies in dit vleesminnend land. Vanaf vandaag komt hij twee keer per week naar ons thuis. 's Avonds, als Oona slaapt, wordt het zweten. Met huiswerk en al. En ik doe dat dus echt niet graag.

Héhé, dat lucht op.
Ik begin aan de bergbeklimming der Spaanse taal, bespaar jullie verder mijn frustraties onderweg en ga echt mijn best doen om op het einde van dit jaar deftig Spaans te spreken. Een realistische doelstelling noemen ze dat. Míjn doelstelling, en niet die van iedereen die goedbedoelend tegen mij heeft gezegd dat het allemaal vanzelf zou gaan en dat ik al na een paar maanden, of zelfs weken, perfect Spaans zou spreken.