Eten in Montevideo - deel 1

Meer dan drie weken voorbij en nog niks gezegd over eten, hoe is het mogelijk. Ik, met al mijn herinneringen die verbonden zijn aan eten. Als ik diep moet denken om iets te herinneren, helpt het vaak om eerst te denken wat ik toen at.

Een eerste impressie van het voedsel in dit land! (Compleet zonder foto's omdat ik nog amper foto's heb getrokken en daar sowieso al slecht in ben. Helaas voor u trouwe lezer.)

• Carne (vlees). uiteraard. Ik was gewaarschuwd en terecht.
• Asado. Dat is waar het vlees op wordt klaargemaakt. Een soort van barbecue, maar dan behalve buiten (een gemeenschappelijke bbq bovenop het flatgebouw waar je woont is hier heel normaal) ook binnen  (op straat hangt rook, binnen niet, er zijn hier goede afzuigsystemen). Er wordt een vuur gestookt met houtblokken, verticaal. De assen die naar beneden vallen worden dan een beetje naar voor getrokken en daarboven is een rooster waarop het vlees wordt gebakken.
• Pescado. Ik had het eerst niet verstaan, want door dat vreemde dialect valt de s hier weg. Pecado zeggen ze dus, oftewel, vis. Gelukkig belandt dat ook op de asado zoals we hebben mogen proeven bij Perdiz, meteen het beste restaurant waar we zijn geweest
• Té para dos. Heerlijke gewoonte van de Urugauyasos om van een eigen versie van de high-tea te genieten. Je kan hier op veel plekken tussen 17 en 20u met twee genieten van thee (koffie mag ook), sandwiches met ham en kaas, scones en een stuk taart. Helaas teveel dulce de leche, zie verder. Geproefd bij Cake's (de sfeer deed me denken aan Désiré de Lille) maar wij waren niet super enthousiast over de taarten, in tegenstelling tot veel anderen op Tripadvisor. Ook geproefd bij Philomène, heel gezellige plek maar al dat gebak is echt te zoet (en appels moet je schillen voor je ze in taart draait). Dus heerlijke gewoonte, middelmatige kwaliteit.
• Pasta. Gelukkig, gelukkig zijn de Italianen toch overal op de wereld geweest. En hier kunnen ze echt pasta maken. Als je hier voor pasta kiest, kan je gerust zijn. En vaak te vinden in veggie/vis versie. We aten lekkere ravioli's bij Mamma Nostra en haalden ook eens verse pasta en saus af bij Santa Paula  (die 4-kazensaus was minder, zoals te verwachten, zie verder)
• La noche. Ze eten hier laat. Rond 21u begint het pas echt. Redelijk ondoenbaar met een dochter van twee. We zoeken de restaurants die vroeg openen (20u) en Oona glijdt als vanzelf in een ritme van een lange middagdut en laat in bed. 
• Pimiento. Peper in de reet. Dat mist hier. Kruiden in het algemeen. Empañada con verduras: dat is dus een deegflap met groenten. Bijvoorbeeld alleen spinazie. Geen kruiden. Bwaa ja. Na twee happen heb je het ermee gehad. In de supermarkt ligt er nochtans verse bieslook, basilicum, oregano,...
• Dulce de leche. Het alternatief voor choco. Ik vind het vreselijk. Het is mierzoet, een soort smeerbare caramelpasta.Maar dat is niet het probleem. Het probleem is dat het overal op en in zit. Koekjes, ijsjes, chocomousse, yoghurt, taart, cake,... Moeilijk te ontwijken als je zoals ik (wij) houdt van een koekske en een taartje zo nu en dan, of waarom niet, elke dag.
• Queso. Kaas is een ramp. Hoe ga ik dát overleven. Er zijn veel verschillende soorten kaas, maar ze smaken hetzelfde. Of nee, ze smaken allemaal niet. Het wordt gewoon kaas genoemd om het ook wit/geel is, in slierten trekt en bovenop pasta en pasteien wordt gestrooid. In de supermarkt vind je een paar geïmporteerde kazen, maar reken gerust op een euro of zeven voor een supermarkt-camembert. 
• Vegetariano. Montevideo is een wereldstad dus ze weten hier wat het is, een vegetariër. Er zijn, volgens Tripadvisor, 8 restaurants in Montevideo waar je een ruime keuze aan vegetarische gerechten hebt. Bij La Vegetariano waren er lekkere dingen (gegrilde groenten, een zoute gevulde pannenkoek) maar ook vreselijke dingen (een schoenzool-soja lap). Het neonlicht en het feit dat we de enige waren in het restaurant hielp ook niet echt. Verder hadden we pech: twee andere veggierestaurants waren toe op het moment dat wij er waren (zie verder) en het feit dat niet elke plek een website heeft, dat helpt niet.Ondertussen ook wel Bosque Bambu ontdekt: vegetarisch meets Taiwan meets Uruguay. Zeker 6 bereidingen met aubergine in het gigantische buffet, we gaan zeker terug. Het is een soort aziatische versie van Ahaar in Antwerpen (even ongezellig dus ook) maar je kan er ook afhalen. We'll be back!
• Lacrima. Er zijn koffiebars, al moet je er iets meer naar zoeken dan in onze hipster hometown. Gestoomde melk met een traantje koffie, dat smaakt bij lentezon en Oona gebabbel. Of een submarino: gestoomde melk met een reep pure (jeuj!) chocolade.
• Mate. Thee dus. En dat is nogal bijzonder hier. Maar daar zal ik eens een aparte blogpost over schrijven zodra ik het zelf geproefd heb. Ik kan moeilijk op een Uruguayaan afstappen en vragen of ik van zijn Mate mag proeven.

En Oona die eet hier fantastisch goed. Zelfs rauwe tomaat en komkommer gaat er vlot in. Brood is nog altijd favoriet, maar ze vraagt bijna zelf om fruitsla bij het ontbijtbuffet.

Smakelijk!

Ah ja, ik schreef als titel deel 1. Gezien het feit dat ik nogal graag eet, zit die kans er dik in dat dit een vervolgreeks wordt.