Examen Español: aprobado

Vorige donderdag was de allerlaatste Spaanse les... ik was blij want was het wel wat beu. 

Iedere dinsdag en donderdag zorgden we ervoor dat Oona op tijd in bed lag, want stipt om 20:00u klopte Antonio op onze deur. Dat is een serieuze tijdsinvestering geweest dit jaar: 2x per week les (1,5u) + huiswerk, 4x per week dus.

Met een cursusboek uit de jaren '80 rond de doodsaaie familie Calderón.

En spreek ik nu vlot Spaans? Helaas.

Maar eerst de goede dingen. 77% op het eindexamen, dat is toch niet slecht?

Michiel had nog een paar punten meer, en dat was ook zo de vorige proeven. En verbaal is hij een stuk sterker. 

Die lessen werden op het einde heel goed maar ook frustrerend. Er is theorie wanneer je welke werkwoordstijd moet gebruiken, maar het is ook gevoel, en dat laat zich niet altijd uitleggen. 

Ik heb heel wat opstellen geschreven, over België, over onze uitstapjes en reizen, over maatschappelijke thema's... en vooral in die teksten merk ik veel vooruitgang: ik gebruik veel meer verschillende werkwoordstijden en mijn woordenschat is ook aanzienlijk uitgebreid. 

Tijdens de lessen hebben we ook wat aandacht besteed aan spreekwoorden en zegswijzen. Vooral Michiel heeft er veel lol in gehad om zijn collega's te verbazen met zinnen zoals 'ojo al piojo' en 'sos boleto'.

Ons tempo lang aanzienlijk hoger dan een klassiek taalschool-verhaal (ik startte ook niet vanaf nul), maar toch, ik kom nog absoluut niet uit mijn woorden. Na 10 maanden les. Ok, al onze vakanties meegeteld, is dat wel wat minder.

Om een taal écht te leren, moet je het gewoon doen en durven. En ik had daar de gelegenheid niet voor. Of beter: ik heb mezelf die gelegenheid niet gegeven. Ik schreef een boek wat toch een van de eenzaamste bezigheden is die je je kan indenken. 

Ik heb mijn praatjes met Armando van de wasserij (moet ik nog eens iets over vertellen!), met de juffen van de Jardín en met onbekenden in de supermarkt die Oona haar blonde haar willen aanraken maar dat zijn nu echt altijd dezelfde zinnen. 

Ben ik nu te kritisch voor mezelf? Nee hoor. Ik voel me er toch niet geweldig bij, na een jaar terugkomen met zo'n slecht Spaans. 

Voor we vertrekken, doe ik nog de kapperstest. Als ik bij de kapper uitgelegd krijg hoe ik mijn haar wil én met de man of vrouw een degelijk gesprek kan voeren, dan zal ik wat milder zijn voor mezelf. 

En ik kocht ook een Spaans boek:

Het stond al lang op mijn te-lezen lijstje, het is geen zware literatuur en ik had mezelf in de boekenwinkel voorgenomen: als ik de flaptekst begrijp, koop ik het boek. En zo dus...  Benieuwd hoe vlot het zal gaan, lezen kan ik gelukkig beter dan spreken, maar een boek, dat is toch nog altijd iets anders.

Maar nu eerst nog 12 dagen naar Argentina en reken maar dat ik met elke ober, receptioniste en mede-bus-reiziger een babbeltje zal doen. 

Koken met een kleuter: een handleiding

1. De titel is koken met een kleuter. Enkelvoud. Koken met kleuters, geen idee. Of toch wel. Ik heb het idee dat dat heel lastig is. Maar indien je dus over 1 kleuter beschikt: ga verder. 
2. Denk na over je motief. Koken met een kleuter omdat het dan sneller vooruit gaat? No way. Zet uw kind voor tv of ipad en hak zelf als de wiederweerga uw courgettes, dát zal sneller gaan. Wil je echter je kleuter entertainen, bezig houden met iets leuks (en educatief! jaja, zo zijn we!), en is tijd géén issue, lees dan verder. 
3. Mise-en-place is alles. Indien je niet wil dat de bloem over de vloer wordt gezeefd, de boter over de tafel wordt uitgesmeerd, de courgetteschijfjes worden platgeduwd, dan is er maar één remedie: zorg dat alles klaarstaat voor je begint. Stop uw oren dicht voor kleutergezeur tot elk ingrediënt en elk keukengereedschap klaar ligt. Want het is dat korte moment dat je je even omdraait om nog de suiker te nemen, of een mes of een pottenlikker, dat de kleuter de kans ziet om een signatuur-gerecht te maken met z'n eigen sympathieke handtekening. Tijd is geen issue (zie punt 2) je hebt dus ook tijd ingecalculeerd voor de opkuis, maar los van tijd is dat ook gewoon niet plezant om chaos op te dweilen. Wees gewaarschuwd...
4. Ik doe niet aan kleuterrecepten. Niet dat dat niet lollig kan zijn, boterhammen met gezichtjes of pudding in drie kleuren. Maar ik wil écht eten maken en ik wil de kleuter een leuke tijd bezorgen. Dus wij maken brood, pasta, ovenschotels, pizza, soep,... gewoon de dingen die we eten dus. 
5. Het belangrijkste is het proeven. Proeven in elke stap. Mijn kleuter mag bloem proeven en ontdekt zo dat dat niet lekker is. Ook rauwe aardappel. Naar 't schijnt is dat giftig, maar een kleuterhapje lijkt me educatief verantwoord. Dat ze ook graag ongebakken brooddeeg eet (ze eet dat zelfs stiekem...) baart me meer zorgen. Zorg voor gefaseerd proeven en maak het heel belangrijk. De kleuter eet dus soms al een hele rauwe wortel en halve paprika op tijdens het koken, maar ik vind dat geen punt. 
6. Verzin opdrachten. Courgetteschijfjes stapelen. Pompoenblokjes overbrengen van de snijplank naar de kookpot. Alle opdrachten met de handen scoren dubbel. Falafelballekes rollen is moeilijk voor een kleuter. Een klod kikkererwtenbrij in mama's handen zwieren die dan de ballekes rolt is makkelijk én tof. Het concentratievermogen van een kleuter is miniem. Zorg dus voor afwisseling en maak alles belangrijk. Het is belangrijk dat je de suiker schepje per schepje toevoegt. Het is belangrijk dat je heel lang roert. Het is belangrijk dat elk blaadje spinazie gewassen wordt, twee keer. Of doe maar drie keer. 
7. Tools, gadgets, spullen, exclusief voor de kleuter. Favorieten zijn: pottenlikker, siliconenborsteltje, zeef. Verzin opdrachten rond de tools: er is altijd wel iets dat ingesmeerd kan worden met een beetje olijfolie en bloem kan altijd worden gezeefd. Maak de balans: dertig seconden langer afwassen of vier minuten een brave kleuter?
8. Leg alles uit. Iedereen in het bezit van de waarom-kleuter heeft de keuze: gek worden of doorgaan. Waarom wordt dat schuim? Waarom doe je er zout bij? Waarom mag dat niet plat? Waarom mag ik niet snijden? Antwoorden is moeilijk en lastig, tenzij je er zelf de fun van in ziet. Extra voordeel: tijdens je antwoord staart de kleuter je aan en heb jij als multitasker de tijd om snel iets uit handen te nemen of af te werken. 
9. Herhaal wat gevaarlijk is. Elke keer. Bij ons: de keukenrobot en de oven. Ik kijk streng, spreek luid en duidelijk en met een gevaarlijke ondertoon en kijk de kleuter diep in de ogen. De kleuter weet ondertussen dat ik het meen. De kleuter weet wat ik ga zeggen nog voor ik mijn mond heb opengedaan, maar ik dwing haar om toch te luisteren. Je mag niet aan de oven komen. Je mag niet aan de keukenrobot komen. Je doet best je handjes op je rug, zo kan je het ook niet per ongeluk doen. Alleen zo leert de kleuter. En zeg eerlijk, je gelooft ook niet zomaar wat je maar één keer is gezegd. Herhaal het gevaar om het te voorkomen. 
10. Ze zeggen dat samen koken kinderen beter doet eten. Ik zou het niet weten, we hebben een makkelijke eter, op aubergines na (wat jammer is omdat dat nu net mijn lievelingsgroente is, maar je hoort me niet klagen). Ik weet niet welke rol ons gezamenlijk kookritueel daarin speelt. Maar als onze kleuter speelt met haar popjes in een imaginaire keuken, dan zoekt ze eerst een recept, dan maakt ze deeg dat effekes moet rusten, gebruikt ze snuiven kaneel en zout, en snijdt ze alsof steentjes look. Dan ben ik fier, ah ja. 
11. Opkuis doe je ook samen, uiteraard. Maar opnieuw: wat is het motief? Dat het dan sneller is opgerommeld? No way. Zie punt 2. 'Helpen' met de afwas is tof. De muren en kasten 'kuisen' met een sponsje is nog toffer. En als de kleuter dan nog zelf een of ander poetsproduct in de emmer mag kappen of een drupje cif mag spuiten, kan de dag niet meer stuk. 
12. Eet smakelijk. Zeg dat het zó lekker smaakt omdat de kleuter heeft geholpen. En meen dat. 

Ik moet genieten

Jullie zijn bezorgd.
Jullie zijn bang dat ik tussen het aftellen door (nog 25 dagen) vergeet te genieten.
Ik kan jullie geruststellen.

Deze middag liep ik met een prinsesje aan mijn hand naar de Jardín.
De lente en de juffen worden gevierd en er is een baile. 
In haar hoofd en het mijne is dat geen fuif, maar een bal.

Ik trek haar de prinsessenjurk aan en doe glitters op haar lippen.
En dan gebeurt de magie.
Ze straalt, ze geeft licht, ze glinstert, ze wedijvert met de heldere lentezon.

Zeven keer slik ik gelukstranen in want die zijn moeilijk te begrijpen als je drie bent.
Licht als vogeltjes stappen we verder, iedereen kijkt en het is onduidelijk wie er het meest geniet, zij of ik.

Ik laat haar achter bij de liefste juffen die er zijn en wandel, nog even licht, terug naar huis.

Het is een fantastisch jaar geweest, want ik was een échte koningin, met mijn koning en mijn prinses.
En ik had tijd om dat allemaal te beseffen.

Our Favorite (veggie) Lunchspots in Montevideo

On Saturdays, we like to go out for lunch with our 3 year old daughter. So these are not the chic, fancy restaurants to go for a late dinner with your lover, but some nice places in Montevideo where you can have an informal lunch.
Sorry, I almost never take pictures in a restaurant, my mind is only focused on eating at that time :-).

• Bosque Bambú

Vegetarian buffet. Recently, they changed the interior, so you enter through the shop (with eastern food items) to the restaurant. You pay by weight, just fill a plate and pay at the counter (around 250 pesos for a full plate). It's not cosy and in winter season, it can be cold. But the buffet is great, there's a huge (cold) salad bar and a huge bar with amazing vegetarian dishes. In my opinion, the brown plates which don't look so appealing, are the best!

facebook Bosque Bambú (but not really active)
Lunch
Centro

• Bechamel

This restaurant opened recently but we went already five times. Their menu is not that extended, and besides of the tradicional (and not so special) pasta/ravioli, they have some meatless plates that are great. Try the curry of vegetables, or the quinoa-risotto. Last time we ordered a pizza 'Bechamel' and it was one of the best we had in this town. And the staff is extremely friendly and willing to do everything to make you comfortable.

Facebook Bechamel
Lunch & dinner
Pocitos/Punta Carretas

• Namasté

Vegetarian restaurant, I like the chivitos. The plate of the day is a cheap option, but the quality depends.

Website Namasté
lunch & dinner
Parque Rodó

• Sabor Urbano 

Oh, I wish we had a place like this in Antwerp! It's really cheap and delicious vegetarian food. We never had lunch in the restaurant itself, it's more like a snack bar. But when we order food (delivery) , it comes fast and warm. I especially like the blinis and quesedillas. Their vegetarian chivitos are ok, but I don't like that soja-milanesas. Sometimes, they use just too much olive oil, but in general: great food, I'm sure even non-vegetarians will love this type of food!

website Sabor Urbano
Lunch & dinner - delivery
Pocitos

• La Pasionaria

They call themselves as a 'universo creativo' (check the design shop!) and that also counts for the restaurant. It's such a great place, nicely decorated, friendly staff.. The dish of the day is always original (a pink risotto that was amazing!) but you will find also some classics like vegetable pie or lasagna. Bread is also good, and yes, the desserts! A 'moelleux au chocolat', perfectly cooked, without dulce de leche, love it! And it's so peaceful and quite here, a place where you can relax completely.

It's maybe a bit more expensive, but the quality makes it reasonable. 

Website La Pasionaria

Lunch

Ciudad Vieja

• Jacinto

Popular and crowded, even in winter. But we had a creative salad, the best cannelloni and a vegetable pie with a crunchy crust! It's busy but worth to wait a bit, service is extremely fast!

Website Jacinto

Lunch

Ciudad Vieja

• Philomène Café

When we first arrived in Montevideo, we stayed in a hotel close to Philomène. I've been there so often, I can't count it , but most of the time to drink a good tea and to work (good wifi, check my other blogpost). For lunch they serve sandwiches, wraps, salads, ... all fresh and well prepared. 

Website Philomène

Lunch

Punta Carretas

• Hoy te quiero

We went to this place three times, with different people and only one plate was disappointing (i think some couscous-salad which was 90% couscous). They serve great vegetarian hamburgers (I tried two different ones, both were great!), served with 'papas rústicas'. Wraps are also recommended. So enough choice for vegetarians! Plate of the day is sometimes with, sometimes without meat. 

Facebook Hoy Te Quiero
Lunch & tea-time
Pocitos

No lunchspots, but you shouldn't miss...

• Don Aurelio (delivery - Pocitos)

Good 'parilla' pizza! Try the pizza vegetariana or pizza 'Don Aurelio'

facebook Don Aurelio

• Nonna 

Finally a good bakery in Pocitos! We like the ciabatta and the bread flavoured with cheese, garlic, herbs,... You can see the bakery behind the window, it's amazing how many different things (bread, pastries, cakes,...) they have, all fresh and homemade.

facebook La Nonna

• Las Delicias

Ice-cream delivery? Hell ya! I love it! (or you can go to Punta Carretas/Carrasco/Géant)
Favourite taste; chocolate Bariloche

No website, but easy to order from PedidosYa!

Discussie

Hij zegt dat er geen goede en geen slechte zijn. Dat de oorlog toch om geld gaat. Om olie, om gas.

Hoe zijn we van Belgische chocolade hier beland?

Hij zegt dat zolang de politiek zo corrupt is, er niets zal veranderen.
Hij zegt dat wij, hij, ik misschien, niets kunnen doen.

Ik zeg dat het me stoort dat hij spreekt over wij en zij. Hij zegt dat ik me daar nu even moet over zetten, dat dat nu eenmaal nodig is om dit gesprek te voeren.

We hebben allebei geluk gehad, daar zijn we het plots over eens, geluk met de plek waar we geboren zijn. Maar hij gelooft niet dat wij diegene moeten helpen die dat geluk niet hebben, want dat zij, ja 'zij', niet echt geholpen willen worden, dat zij liever genieten van 'het systeem'.

Ik kom niet op goede Engelse woorden voor vooroordelen en een vicieuze cirkel.

Hij zegt dat geld geven geen zin heeft, waar komt dat geld dan terecht. Hij weet het wel, ja.

Hij zegt dat hij mijn mening respecteert. Ik weet dat het een aankondiging is voor meer modder, een soort van excuus voor de volgende verhalen als bewijs, de verhalen die ik niet wil zien volgens hem.

Ik zeg dat het in Borgerhout, in mijn stad, waar ik werkte, al jaren goed gaat, dat er behoorlijk netjes wordt samengeleefd, en dat ik sterk geloof dat heel wat jeugdwerkers en buurtwerkers hier een belangrijke rol in spelen, maar dat het nieuwe stadsbestuur dat niet genoeg wil zien.

Hij zegt dat de bom misschien wat langer tikt voor ze zal ontploffen. Of dat ze is verlegd.

Hij gelooft niet in structurele hulp. Hij gelooft niet in hulp, niet in structuur. Als hij iets aan een bedelaar geeft (geen geld natuurlijk, dat betaal je hun verslaving, toch) dus als hij een halfopgegeten broodje geeft, dan doet hij iets voor de wereld.

Ik ga weg, ik wil slapen.
Ze zeggen nu zeker iets tegen elkaar over jong en naïef en onwetend en ach.

Ik kan niet slapen. Niet omdat ik als de verliezer uit de discussie kom, de afloop kende ik al van bij het begin.

Maar wat is het nu best? Deze discussie voeren, met alle mogelijke clichés, en proberen zeggen dat ik weiger te geloven dat ik niets kan doen. Heeft dat zin? Of is dat tijdsverspilling? Lees ik dan beter een boek om de wereld beter te begrijpen?

Ik verlang naar huis, naar mensen die hetzelfde denken, naar mijn veilige cocon, naar vrienden die mijn verontwaardiging delen.

Of is dat net goed, noodzakelijk, om af en toe het gesprek aan te gaan met mensen met fundamentele andere ideeën, is dat misschien zelfs een plicht? Ook al lukt het mij op geen enkele manier om het gesprek te bevrijden van clichés en dooddoeners?

Ik geraak er niet uit.

Het is ochtend, ik heb honger, ik schrijf dit en het zal wegen op mijn dag, dat ik niet weet welke rol ik moet spelen.

Reuze zondag

Kom meisje, we gaan dieren kijken. Het is een mooie dag, maar neen, nog niet mooi genoeg voor een rokje.

Van alle boerderijen zijn de dieren naar hier gekomen.
We zien reuzenstieren, schapen met kilo's wol en slanke paarden.

'Daar is de wasserij!'
De dieren worden gewassen, geschoren, nauwkeurig bijgeknipt en ze krijgen een brushing. Een andere reusachtige stier staat geduldig in de rij te wachten op zijn beurt.

'En deze is de winnaar. De mooiste koe.'
Ze zegt het heel beslist, we durven haar niet te zeggen dat ze wel erg mager is.

Later wil ze dokter worden, en maestra en poetsvrouw. En misschien nu ook wel boerin.

Zij eet pizza, ik een slaatje, hij een risotto van quinoa in het restaurant waar we ondertussen als vrienden worden onthaald.

Michiel heeft werk, teveel werk, dus hij zet ons af aan de speeltuin. Ze klimt hoog, ze durft, en weet dat ik haar bewonderend zal toeroepen.
'En als ik een reus ben, dan kan ik nog hoger klimmen. Tot in de bomen!'

Ze wil op de schommel, de blauwe. En op de wip, de gele. We begrijpen nog altijd niet waarom dat zo moeilijk gaat, wij tweeën op de wip. Dan gaan we naar de draaimolens.
'Hebben we nog pomponnetjes, mama?'
Bonnetjes hebben we nog, dus ze mag kiezen. Het wordt achtereenvolgens een bootje, een paard dat op een neer gaat en een reuzenschildpad.
'Een schildpad heeft geen stuur, hé mama, maar dat is niet erg. Kijk, zo'n grote schildpad maar zo'n schattig hoofdje.'

De zon begint te zakken, meisje, tijd om naar huis te gaan. Met de bus of nog even met de voeten?
Het antwoord wordt gehuppeld.
Oona kiest de straten waar geen bussen rijden.
'Daar is het rustig, dan kunnen we praten, over baby'tjes. En dinosaurussen. En dinosaurusbaby's. Hoe heet jouw baby'tje? Die van mij Kwanikola.'
Er is weinig waar ze tegenwoordig meer van geniet dan van het vormen van zelfverzonnen woorden en namen met haar mooie fijne mond en lippen. Gevolgd met nauwkeurige instructies hoe je die naam dan wel uitspreekt, lettergrepen netjes gesplitst. Kwa-ni-ko-la.
'Wat een gekke naam, Oona, Mijn baby heet gewoon Nina.'
'Nina? Wat een gekke naam.'

Even later lopen we grommend als twee monstruos achter elkaar. Dan lopen we over muurtjes en springen we naar beneden. Dan is er weer een denkbeeldig hondje dat ons volgt. Of nee, een reuzehond!
De bus, vraag ik nog een keer? Nee, de voeten zijn nog niet moe. We moeten we over alle putten in het voetpad springen, maar dat is onmogelijk in deze stad.
'Wie gaat dat allemaal maken? Dat is veel werk.'
We staan stil bij elke boom met een holletje: we zijn er nog niet uit of er nu eekhoorns of kabouters wonen.
Mini-eekhoorns en mini-kabouters, bestaan die ook?

We groeien verder in de dag en onze schaduwen worden langer.
'Kijk nu hoe ik ben gegroeid!'
Ik moet oppassen, want mag niet op haar schaduw stappen.
'We moeten nu toch wat sneller lopen, meisje, papa zal zich afvragen waar we blijven.'
'Ooooh. Waarom is het vandaag zo'n kleine dag?'

Het was een grote dag, meisje. Een reuze dag.

#icebucketchallenge

Ik werd genomineerd voor de Ice Bucket Challenge.
Ik deed dat dus.

Ik heb even getwijfeld of ik het wel wou doen. Maar ik deed het dus, maar wil er wel iets over zeggen en gelukkig heb ik een blog...

Er is al veel gezegd en geschreven over deze actie. Wat mij betreft, het is een zeer goede marketingcampagne, op heel korte tijd is er een merk neergezet, wordt er overal over gepraat,... dat zijn zaken waar elke marketeer van droomt. Ik vermoed dat er voor Vlieg ook zo'n actie te bedenken valt, maar de geniale insteek moet nog komen. Iets om binnenkort met de collega's te bespreken, ik kijk er al naar uit.

De actie is bedoeld om fondsen te werven en ik heb dan ook gestort, dat was ik eigenlijk al van plan zonder genomineerd te zijn. Wij geven wel vaker aan dat goede doel en dat doen we al langer, ook toen we nog meer op onze centjes moesten kijken. De regering heeft moeite om 0,7% van het  BBP aan ontwikkelingssamenwerking te geven, vuile trucs met gekochte schone lucht inclusief. Wij doen ons best om zelf ook minstens die norm te hanteren. Komaan zeg, 0,7% afgeven aan wie het moeilijk heeft, dat is nog altijd belachelijk weinig.
De kritiek op goede doelen in het algemeen, ik ga er hier niet op in. Dat is voor een andere keer, al flashen alle argumenten én mijn mening erover nu door mijn hoofd. Kijk, ik maak keuzes in projecten, omdat ik daarin geloof. Punt. Het staat iedereen vrij om dat niet of wel te doen. Dus wij storten voor een kleinschalig project in Ethiopië, Vlaamse en Europese natuurprojecten, noodhulp en structurele hulp aan grotere NGO's. En dit jaar dus, voor het eerst, aan de ALS-liga.

ALS-organisaties wereldwijd kregen al heel wat meer middelen (al lijkt de Vlaamse ALS-liga wat achterop te hinken). Maar YouTube geeft meer dan 10 miljoen hits en mij maak je niet wijs dat ze allemaal iets gestort hebben. En dat is nodig, want omdat ALS (gelukkig) geen ziekte is die miljoenen mensen treft, is het niet interessant voor de farma-industrie om hierin te investeren. Dus ik ben er absoluut van overtuigd dat de centen zeer welkom zijn. Ik hoop dan ook (in tegenstelling tot wat andere verzuurde mensen die zelf niets geven maar wel commentaar hebben) er wél geld gaat naar de administratie en onderbouw, om een professionele organisatie uit te bouwen, zodat al deze fondsen verstandig en strategisch kunnen worden besteed in een goede lange-termijn planning. De ALS-liga heeft de fondsenwerving voor onderzoek duidelijk samengebracht onder het project MinE met een duidelijke website.

Het filmpje dat de ALS-liga zelf heeft verspreid om hun boodschap te verkondigen, vind ik minder geslaagd. Maar het is waar dat de boodschap wordt bedolven door duizenden ijsemmers en het moet de ALS-patiënten en hun familie en vrienden veel pijn doen dat deze sterke campagne soms wordt gereduceerd tot onnozele weddenschappen.

ALS is een vreselijke ziekte. De mama van een goede vriend en vriendin is hier een paar jaar geleden aan overleden en dat heeft me serieus aangegrepen. Bij haar begon het zo onschuldig met het verliezen van haar stem, maar heel snel raasde de ziekte als een tornado door haar lijf, haar leven en dat van hun gezin.
Ik heb gelachen maar was ook zwaar aangegrepen door dit filmpje.

Het waterverspillingsargument vind ik echt complete waanzin. Hoeveel water sjas je elke keer (!) door de wc? Hoeveel water verspil je niet met een wekelijks bad? Carwash? Hoeveel water is er wel niet nodig om een stuk vlees of een tas koffie te produceren (zie watervoetafdruk)? Dát moet onze zorg zijn, en niet die ene emmer water die je (inderdaad) verspilt.

Dat het iets ludieks wordt, dat vind ik niet erg, dat is maar de verpakking en humor is een goede drager van boodschappen. Maar vervelend is dat je met zo'n filmpje toch wel heel narcistisch bent, een puur 'kijk naar mij'-ding. Ook al maak je een 'goed' filmpje waarin je netjes de boodschap opneemt, dan is het gewoon een 'kijk naar mij hoe ethisch correct ik ben' filmpje. Ik heb al een blog waarin ik over mijn leventje schrijf, met filmpjes erbij wordt dat dus nog meer egocentrisch. Na wikken en wegen heeft dit argument het toch niet gehaald en heb ik toch het filmpje gemaakt. En wie vindt dat het een narcistische daad is, wel die heeft gewoon gelijk. But let's move on.

Het moeilijkste vind ik het nomineren van anderen. Door mijn sociale afzondering hier heb ik nog met bijna niemand gepraat over deze actie, dus heb ik ook geen idee hoe de meeste van mijn vrienden hierover denken. En je kan ook gewoon de centen doneren, zonder dat narcistisch gedoe, dat is waar. Ik heb er zelf lang over nagedacht (zie ook de lengte van dit blogbericht) maar kan echt wel begrijpen dat iemand dit niet wil doen én hier ook goede redenen voor heeft. Dus ik nomineerde drie mensen maar zal graag naar hun argumenten luisteren als ze ervoor kiezen om het niet te doen.

Ik ben benieuwd naar jullie reacties, ik zou zeggen, we gaan er eentje drinken, maar de volgende zes weken is dat nog een beetje moeilijk.