Zomers en winters kerstmenu

En wat stond er op de menu? Oh, lekkere dingen. Ik had ondanks de hittegolf hier veel goesting in typische Belgische winterdingen (aardpeer! witloof!). Maar een mens past zich aan, nietwaar. Een lichte zomersalade voor Kerstmis maken dat vind ik nu wel echt té raar (net zoals kerstballen met het opschrift 'let it snow' in een kerstboom hier wat verderop). Dus ik kwam uit op een soort zomer/winter compromis menu. Het was eten voor minstens zes man en we aten nogal weinig omdat het gewoon zo warm was (of omdat de gin-tonic ook wat straf was, dat kan ook). Gelukkig kan er veel bewaard/ingevroren worden.

Hapje: parmesaankoekjes

• De chef: Ottolenghi. Onder veggie-fans een grote favoriet en ik ga me eens een boek aanschaffen, yummie
• Het oordeel: ongelofelijk lekker. En straf dat het gelukt is met die oven hier, de madeleine-cakejes eerder deze week zagen zwart. Het is zoals de oven waarmee ik heb leren bakken bij ons mama thuis: met liefde behandelen, zachtjes. De lekkere smaak kan ook aan de kwaliteit van de parmezaan liggen. Michiel is hier één keer naar de supermarkt geweest en kwam terug met een gigantische blok ingevoerde parmezaanse kaas. Zonder op het prijsetiket te zien en ik kan u zeggen dat ge er héél véél kilo's slechte Uruguayaanse kaas van zou kunnen kopen. Het is maar waar de prioriteiten liggen in het gezinsbudget, nietwaar.
• De aanpassing: ongeveer alle verhoudingen heb ik gegokt wegens geen weegschaal maar dat is goed gekomen. Het maanzaad heb ik vervangen door wit en zwart sesamzaad. Daardoor werd het echt mooie koekjes, maar ik proefde weinig verschil met het gewone sesamzaad. Cayennepeper had ik ook niet maar dat lijkt me geen ramp.
• Het recept: (bedankt Jonge Sla voor de inspiratie/vertaling)

Voor ongeveer 40 kleine koekjes: (euh ja, er zijn er hier nog zo'n 30)
210 g bloem
1/2 tl bakpoeder
1/2 tl paprikapoeder
snuifje cayennepeper/chilipoeder
snuifje zout
1/2 tl zwarte peper uit de molen
165 g boter, op kamertemperatuur
165 g parmezaankaas, fijn geraspt
ca. 50 g maanzaad
1 ei

1. Meng bloem, bakpoeder, paprika, cayennepeper, zout en peper in een kom.
2. Meng de parmezaan met een houten lepel grondig onder de boter. Voeg de bloemmengeling toe en roer alles tot een homogeen deeg.
3. Leg een stuk plasticfolie op je werkvlak en schep er de helft van het deeg op. Vorm het, in het plastic, tot een langwerpig stammetje (rond als je ronde koekjes wilt, hoekig als je hoekige koekjes wilt). Doe hetzelfde met de tweede helft van het deeg. Laat het deeg zo minstens een halfuurtje in de koelkast rusten.
4. Spreid de maanzaadjes uit in een grote platte schaal. Bestrijk de deegbalkjes met ei of eivervanger en rol ze door de maanzaadjes, zodat ze helemaal bekleed zijn met maanzaad. Pak ze weer in en laat ze nog minstens een uur in de koelkast rusten (kan ook langer, tot enkele dagen, of je kan de deegbalkjes goed ingepakt invriezen tot je er koekjes van wilt maken).
5. Verwarm de oven voor tot 170°. Bekleed een bakplaat met bakpapier. Snijd met een scherp mes plakjes van de deegbalkjes, zo’n 7 mm dik. Leg ze op de bakplaat, met minstens 3 cm tussen de plakjes – ze zullen nog wat uitzetten. Bak ze ongeveer 12 minuten in de oven, tot ze lichtbruin zijn. Als ze sterk bruinen, gaan ze bitter smaken en is het om zeep.
Bewaartijd: minstens enkele dagen, op kamertemperatuur.

Voorgerecht: Bietenslaatje met auberginedip

• De Chef: mezelve op inspiratie van velen en, opnieuw, Ottolenghi
• Het oordeel: het slaatje was lekker maar miste toch ergens iets. De auberginedip is ongelofelijk lekker. Ik had nog nooit aubergines geroosterd in de oven, maar je moet er niet bang van zijn, dat gaat heel gemakkelijk en is ZO lekker. We aten dit met pitabroodjes, die maakte ik niet zelf, helaas.
• De aanpassing: ik had cashewnoten in gedachten voor het slaatje, maar in de kast stonden alleen nog maar pecannoten. Dat was ook lekker. Granaatappel was er hier niet, maar dat is dan toch ook vooral voor het visueel effect, niet? Ik miste hier wel de lekkere fetakaas van de Turk bij ons achter de hoek. Ik liet me verleiden tot een duur pakje mini-fetablokjes met niet al te veel smaak, tja.
• Het recept: (bedankt Photo-copy voor de inspiratie/vertaling)

2-3 aubergines
70 g tahinpasta (ik zou voor 2 aubergines volgende keer iets minder nemen)
4 el water
2 kl honing
2 teentjes look geperst
3 el fijngehakte peterselie
1/2 chilipepertje (fijngehakt)
1 komkommer (geschild, ontpit en in stukken gesneden)
100 g kerstomaatjes
sap van 1/2 citroen
pitjes van 1/2 granaatappel
zout en peper
olijfolie

Rooster de aubergines onder de grill, gedurende 1 uur tot de aubergines volledig zwart geblakerd zijn of ineengezakt. Je moet ze wel eerst doorprikken vooraleer ze ze onder de grill legt, want dat durft anders te ontploffen.

Laat de aubergines afkoelen, snij ze door en schep er het vruchtvlees uit (zorg dat er geen schil bijzit). Laat het vruchtvlees gedurende een halfuurtje uitlekken in een vergiet.

Hak het vruchtvlees grof, doe in een vrij grote kom, roer er de peterselie, tahin, citroensap, water, look, honing, komkommer en chili onder. Snij de kerstomaatjes in twee, haal er de pitjes uit en roer ook onder de auberginedip.

Besprenkel de dip met de granaatappelpitjes en een straaltje olijfolie.

Voor het slaatje
4 bietjes en 6 worteltjes (dus ongeveer evenveel biet/wortel) raspen. Dat mag nogal grof. Een dressing maken van olijfolie, veel citroensap, lepeltje honing, zout, peper, veel geroosterd paprikapoeder. Slaatje afwerken met gehakte cashew/pecannoten en wat fetakaas.

Het hoofdgerecht: pompoenragout met zoete aardappel 'Hasselback'

• De Chef: Jonge Sla (ah ja, ik was op haar blog blijven hangen) en  Philippe Van den Bulck, die een feestmenu samenstelde voor Eva vzw.
• Het oordeel: Oh, wat een heerlijke ragout. Het was alleen superwinters. En dat is ook een serieuze vullende schotel. Maar zeer lekker door de subtiele kruiding van salie en kaneel en gember (moet ik wat vaker gebruiken). Daar zou ik zelf nooit zijn opgekomen! En die aardappel was Michiel zijn favoriet, dat kan ook door de gelijkenis zijn met een zeekomkommer, zo zei hij het zelf. 
• De aanpassingen: De ragout liet zich hier gemakkelijk maken. De patat was een ander verhaal, zie comments in het recept.

2 uien, gesnipperd
4 teentjes knoflook, fijngesneden
Stukje gember van 2 à 3 cm, fijngesneden
2 el fijngehakte salie, vers of gedroogd
Kaneelstokje van 2 cm (of een mespunt gemalen kaneel en misschien nog wat meer, naar smaak)
1 kleine kastanje- of flespompoen, geschild, ontpit en in blokjes gesneden (ca. 450 g gekuist gewicht)
Ca 400 g tomaten, vers of uit blik, in stukken gesneden
500 à 600 g gekookte witte, bruine en/of rode bonen, uit blik of zelf gekookt
Scheut rode wijn
Wat suiker of een interessante stroop (ahorn, melasse…), tenzij je tomaten ongewoon zoet zijn voor de tijd van het jaar
Cayennepeper
Zout
Olijfolie
 
1. Stoof de uien met wat zout in de olie tot ze zacht zijn. Voeg de pompoen, knoflook en gember toe en roerbak ze zo’n vijf minuten.
2. Voeg de tomaten toe en breng het mengsel aan de kook. Voeg de salie en kaneel toe. Mix de helft van de bonen en roer ze onder de saus. Als je bonen melig of pappig zijn, mix ze dan allemaal. Laat de ragout zeker twintig minuten sudderen, tot de pompoen zacht is. Voeg halverwege de overige, hele bonen toe. Breng de ragout op smaak met een scheut wijn, wat suiker of stroop, zout en cayennepeper.

Voor de zoete aardappelen
4 bataten
150g sojaboter (ik deed gewone boter)
1 dl hazelnootolie (niet te vinden, ik pakte in ruil sesamolie,zeer lekker)
1 teentje geraspte knoflook
1 tl verse tijm (heb ik vervangen door rozemarijn en verse oregano)
12 blaadjes laurier
gemalen peper
zeezout

Schrob de zoete aardappelen goed schoon en steek onderin elke zoete aardappel overlangs een houten spies (ofwel deugden de beschikbare spiesen niet, ofwel heb ik niet genoeg force, maar ik heb deze stap gedwongen overgeslagen). 
Snij met een scherp mes dunne sneetjes van 1 mm tot tegen de houten spies, zo vermijd je dat je de zoete aardappel volledig doorsnijdt. Leg een half uur in ijskoud water zodat de plakjes open komen te staan (dat lukte maar half, maar goed).

Smelt de (soja)boter samen met de hazelnootolie, de knoflook en de tijm in een pan en bestrijk daarmee ruim de zoete aardappelen, vooral tussen de plakjes (dat is echt giga veel boter, ik heb de rest van de boter over de aardappelen gegoten. Aardappelen dus in een ovenschotel leggen, ah ja). Kruid met zeezout.

Verwarm de oven voor op 180°C, steek hier en daar een blaadje laurier tussen de schijfjes zoete aardappel en zet alles in de oven. Gaar de zoete aardappelen in ongeveer 50 minuten.(ik heb een paar keer de schotel uit de oven gehaald en de aardappelen opnieuw ingestreken met alle boter die in de schotel stond, precies of ik was een kalkoen aan het bereiden, haha)

Volgens het recept was er nog een sausje bij, maar dat maakte ik niet, ik dacht gewoon te gaan voor een klodje zure room (of iets dat daarop lijkt en hier te vinden is) maar geen menu compleet zonder dat ik iets vergeet. Enfin, we hebben het niet gemist. 

Het dessert: speculaasbrokjes-mascarpone-besjes

De speculaas maakte ik zelf maar was niet helemaal een succes (teveel boter en suiker in de verhouding tot bloem, het gebrek aan een weegschaal weetjewel). De mascarpone was ook weer duur, de besjes goedkoop, lekker en van hier. Beetje limoen en suiker bij de mascarpone en dat is het dan zo wel.

Ik heb al terug honger als ik dat hier allemaal zo schrijf.

Kerst in Uruguay

En toen was het Kerst. En dat was vreemd.
Vreemd door de hitte (35°C en meer). Vreemd doordat we gewoon met ons drietjes waren.
Kerstavond begon voor Michiel en Oona zo:

Ik kookte ondertussen een kerstmenu (dat heb ik maar in een apart bericht geblogd, niet iedereen is een foodie naar 't schijnt). 
Het was lekker al hadden we door de hitte weinig honger.
Ik kreeg van Michiel alles om maté te drinken, jeuj. Ik beloofde al eens om daar over te bloggen, later ja.
Michiel kreeg van mij een schone t-shirt. En Oona was dogelukkig met haar made-in-china-brol roze kassa en allerlei bootsjappen. Wel grappig dat er bij die Chinese kassa die ik hier kocht plastieken euromunten zitten. Maar wel goed, de UYU peso is niet echt een stabiele munt en ik zou niet willen dat Oona haar pas opgestart zaakje al meteen failliet gaat.

Op Kerstdag trokken we naar Atlantida, 40 minuutjes verder. We zagen daar dit gebouwtje dat L'aguila heet.

Maar we kwamen vooral voor het strand mét schaduw van de bomen. Tegen de middag was het strand in de zon al te heet om over te lopen. Oona vond het een heerlijke dag maar had geen zin in foto's, ze wil liever gewoon spelen/eten. En u ziet dat goed: met kerstdag eten in een snackbar, dat kan. Zeker met uitzicht op zee...

 
We skypten nog met onze familie thuis. Raar hoor. Echt.

Run, Katelijne, run!

Oh, wat is lopen toch heerlijk. Een fantastische sport. Om 7u opstaan, schoentjes aan en de wereld ligt aan mijn voeten. Adem in, adem uit, het leven kan beginnen.

Say whaaaaaaat?

Inderdaad, dat dacht ik ook. Zal ik over een paar maanden écht zo'n blogberichten schrijven? Ik betwijfel hoop het.


Het begon zaterdag toen ik een paar sportschoenen ging kopen. Vooral voor de komende reizen (euh ja, er zijn er al drie gepland). En misschien dan toch maar een sportschoen waar ik toch mee zou kunnen lopen. Ik ging voor een fancy model en een gewoon model. Ah ja, want het was een paar kopen en een paar gratis. Ik kocht een loopshortje en dan ook maar een t-shirt, want het was een kledingstuk kopen en eentje gratis. De marketingstrategie van deze Reebok winkel werkte perfect.





En dan sprak het lief motiverende woorden en vertrok ik deze ochtend gewoon. Start-to-run, uiteraard, iederéén doet dat.

Het viel mee want ik was de kutmuziek bij de spinninglessen beu. En de daarbijhorende loze videoclips, aargh. Maar even een complimentje voor mezelf: ik ben ruim vier weken drie keer per week gaan spinnen en dat meestal om 7u 's ochtends, ik heb maar twee lessen geskipt.
Conditioneel ging het lopen goed, ik kon gerust veel meer lopen. Maar wie al eens zo'n schema van dichterbij heeft gekeken weet ook dat die eerste les echt níks voorstelt, dus ik moet maar niet te fier zijn op mezelf.
Het uitzicht, ja, dat viel ook wel mee. Ik loop langs de ene baai

naar de andere baai

en ik passeer ook dit

Waarom iemand dacht 'ik zet hier een gebouw met een minaret' is me een raadsel. Waarop iemand anders moet gedacht hebben 'en we zetten hier het zoölogisch museum in'. Rare mensen hier, ik zei het al.

Uiteraard viel er ook heel wat tegen. Maar het is hier dertig graden, het is bijna Kerstmis, dus geen plaats voor negativiteit. De problemen dus mét oplossingen:

• pijntje aan mijn achillespees: onderzoeken of het aan mijn voet of schoen ligt. Compeed plakken indien nodig. Rustig blijven en bedenken dat zo'n nieuwe schoen, hoe blits ook, misschien moet wennen aan mijn voet
• pijntje aan mijn lies: braaf het schema volgen en niks overhaasten
• oortjes die uit mijn oren vallen: oortjes vallen altíjd uit mijn oren, zelfs als ik doodstil zit op de trein (in een ver, ver verleden lijkt dat al). Optie koptelefoon uitproberen
• alleen een motiverende stem en geen muziek -> oplossen met Spotify, start-to-run podcast of wat dan ook

En dan moet ik mijn jaarlijks blogbericht met voornemens nog schrijven. 

Apps voor kleuters

Eerst efkes zeggen, al dat gemor over kinderen en beeldschermen, ik heb daar geen zin in. Om dan toch in de verdediging te schieten, ah ja. Oona speelt max. 15 minuten per dag een spelleke, ze kijkt zeer zelden tv. Op het moment dat ik dit schrijf heeft ze al een week niets gespeeld denk ik. Maar deze apps hebben ons gered op het vliegtuig, meermaals op restaurant en op plekken waar je moet wachten en zo stom ben geweest om niks mee te nemen van speelgoed of een boekske. De immigratiediensten van Uruguay, ik zeg maar wat. 

Het lijstje hieronder zijn betalende apps (denk ik toch). Ik vind het raar dat mensen er soms niet voor willen betalen, het gaat ochgottekes meestal slechts over €0,99 of minder! Ik moet zeggen dat de return-of-investment bij heel wat ander speelgoed een stuk lager ligt.

Sommige apps staan op mijn telefoon (Samsung Nexus) andere op de Ipad (1, jaja). Inspiratie vond ik vooral bij de Noorderburen, waar er goede intiatieven zijn zoals Media-ukkies

• Toca Boca Hairsaloon

Geweldig kapsalon. In tegenstelling tot al die andere spelletjes waarbij je popjes hun haar moet knippen, kleedjes aan doen, etc. is dit leuk grafisch vormgegeven. De grappige geluidjes maken het af.
De eerste versie van het kapsalon is precies alleen voor de iDinges. De opvolger ook voor Android. Hm, grote kans dat we ook de andere installeren.

• Slaap lekker!

De ideale bedtijd-app: alle lichtjes uitdoen bij de dieren. Oona is gek van de kip die een ei legt, ik vind het een heel mooie app (die hond! die visjes!). Ik word er zelf rustig van. De uitbreiding (met onder andere een ooievaar op het dak) is het ook zeker waard.

• Kiekeboe

Voor de allerkleinsten: doodeenvoudig maar leuk. Veeg met je vingers en ontdek de afbeelding. Jammer dat de kwaltiteit van de prenten niet altijd even hoog ligt. Leuk voor kinderen die genieten van woordjes leren!

• Knuffelzoo

Van dezelfde makers als NightyNight. Zeer grappige app, doodeenvoudig maar we liggen altijd dubbel. Na een tijdje ken je het wel natuurlijk, maar er is een kind dat niet van herhaling houdt?

• Knuffelbos 

Euh ja, ik bedoel de knuffelbosapp van Jeroom, van den Humo dus. Gewoon, omdat dat dus leuk is.

• Jop

Hollandse, ietwat brave apps. Maar Oona vind het tof om Jop zijn speelgoed op te ruimen, eten te maken of de jasjes van de kindjes aan de kapstokjes te hangen in de klas. 'Jop gaat slapen', 'Jop gaat eten' en 'Jop gaat naar school' dus. De bijhorende spelletjes zijn niet erg de moeite, het liedje van 'Jop gaat slapen' is een echte oorwurm (u weze gewaarschuwd).

• Te gekke dierentuin

Een app van een kleuterboek. Echt supermooi en leuk om te doen: dieren samenstellen en ze dan in de zoo zetten. Oona wil het vooral júist doen, ik hou meer van een slang met olifantenpoten. En er komen telkens dieren bij dus je bent wel even zoet. En het zijn geen boederijdieren! Na twee jaar heb ik het wel gehad met al die kinderboeken vol koeien en schaapjes.

• Mama kwijt

Een app van uitgeverij Gottmer, de uitgeverij van ongeveer de beste (of toch de mooiste) kinderboeken. Het is eigenlijk gewoon een filmpje van het prachtige prentenboek. Maar het wordt heel mooi verteld en de muziek is origineel. Al blijft het boek (met knuffeltje) nog altijd dat tikje beter, we vinden het zo leuk om bladzijden om te slaan.

Nog iemand tips?

ps: zelf houd ik het op Wordfeud. Daag me gerust uit, ik sta op scherp!

Tripjes in Uruguay: op de campo van Rocha

Een klein rood chevroletje trok er dit weekend op uit! Oona had net vingerpopjes gekregen via Michiel zijn baas aka koerier en was doodbraaf in de auto. We reden naar Rocha waar nu eens werkelijk niets te beleven valt of ik moet het gemist hebben. We aten in een soort taverne die we dan maar authentiek zullen noemen omdat het eten eufemistisch gezegd niet bijzonder was. We reden verder op basis van een wegbeschrijving naar Wieke en Albert, twee Nederlanders die hier op een wel heel bijzondere manier verzeild zijn geraakt...
We hadden ze ontmoet op een bijeenkomst van 'medelanders', clubje van Belgen en Nederlanders die af en toe samenkomen. En we hebben hun uitnodiging om het platteland te leren kennen niet afgeslagen dus zochten naar hun domein.
Er zouden drie hekken zijn. We reden er eerst voorbij omdat dat hek voor die wei niet het hek kon zijn met een weg die naar een huis zou leiden. Verkeerd gedacht. Het was dat hek en die weg, allé ja, weg. Het hek kreeg ik niet open: er zat een systeem achter met ijzerdraad en lussen en houten balkjes maar zelfs voor Michiel was het een raadsel. Het oververhit en ongeduldig kind even negeren, blijven proberen en dan kregen we het open.

Het tweede hek ging beter. De weg was quasi onmogelijk met ons autootje, gelukkig had het al even niet geregend. Het derde hek was weer een ander systeem en nog steeds geen huis te zien. Na weer wat gesukkel kregen we het hek wel open maar niet weer toe.

Enfin, het leed was geleden toen Albert ons enthousiast begroette. Hun huisje ligt dus écht op het platteland in een zacht glooiend landschap.

Maar vooral: de vogels! Wat een prachtige exemplaren hebben we gezien. Helaas is de vogelgids die we hebben gevonden echt waardeloos, slechts één foto per vogel, geen profieltekening,... Zelfs een basis vogelaar zoals ik was erdoor ontgoocheld.

De buurman had een asado voorbereid: een stuk schaap op de houtgrill. De veggieboodschap was gelukkig aangekomen dus ik kreeg overheerlijk pizza met zelfgemaakte citroenmarmalade erbovenop. Dat was bijzonder én lekker. En het was heerlijk gezellig, ik heb spijt dat ik niet meer foto's heb gemaakt. We zaten aan een lange tafel onder de bomen in de schaduw en maar praten... Albert is met een zeilschip helemaal naar hier gevaren. Een tocht met vele belevenissen. Hij kan goed vertellen en is begonnen aan een boek waar hij ons 's avonds uit heeft voorgelezen, heerlijk!

Oona is heel snel vrienden geworden met hun hond, Kes. Schoon om zien hoe ze langzaam vertrouwen won en hem daarna knuffelde, volgde, achterna liep,...

Oona vond het leuk om Wieke te helpen om lekkers naar buiten te dragen. Ze waren samen op pad en hebben een gordeldier gezien. Laat ons zeggen dat Michiel lichtjes ontgoocheld was dat hij dat beest niet heeft gezien...

In de namiddag zijn we naar de buurman zijn huis geweest, wat verderop.
We waren welkom in hun huisje waar uit een armtierige keuken heerlijke broodjes kwamen. De schapenhuiden hingen te drogen in de garage. Uit de roestige waterput kwam water voor de beesten... Heel lieve mensen maar wat een manier van leven. Ver van alle beschaving, ze gaan nooit ergens naartoe en moeten hard werken: kuisen, naaien, koeien beheren,... Oona mocht op hun paard zitten, ze vond het fantastisch. Het was voor haar echt een bijzondere dag.

Even afkoelen in de poel. Die ziet er idyllischer uit dan hij in werkelijkheid is, want je komt er vuiler uit dan je erin bent gegaan.

Het werd een heerlijke avond en we mochten logeren in de 'studio' want Albert is ook een kunstenaar. Het is een mooie ruimte vol oude platen, onze bedjes waren al gedekt.

Na een ontbijt met havermoutpap, gingen we nog even wandelen naar de cactussen (ze stonden nog niet in bloei). Weer prachtige vogels, kleine bloemetjes,... We zagen verschillende ibissen, een roze lepelaar, nog niet gedetermineerde knalgele en knalgroene vogels, roofvogels, en een spectaculaire achtervolging van Kes achter een haas over de velden.
Albert had nog meer van die heerlijke pizza gebakken en met ons buikje goed gevuld terug gereden... Wat een fijne mensen met bijzondere verhalen. En dan kregen we nog zelfgemaakte confituur (excuseer, jam) mee, citroenen en allerlei kruiden.

We reden eerst naar La Paloma langs een lange onverharde weg. Mooie vuurtoren en rotskust, niet uitgestapt want Oona was nog aan het slapen.

We reden verder naar de lagune van Rocha... Prachtig water, gescheiden van de zee met een dunne duinstrook. Het water was overal (of toch heel ver) ondiep en bood nauwelijks verkoeling bij meer dan 35°C. Het was er echt mooi, al hebben we de vogelkijkhut niet gevonden. Wel flamingo's en andere watervogels.

Een plek om nog terug te komen, ook in verschillende seizoenen. De rest van de terugrit duurde lang en het was zeer warm buiten. Een picknick in een parkje deed ons deugd.
Het was een heerlijk weekend, we hadden echt het gevoel dat we op vakantie waren geweest!

Wat een blaadje sla al niet kan doen.

En plots keihard: de heimwee.
De locatie: een biomarktje.
De oorzaak: beurse perziken en verlepte sla.

Het is zondag, een uur of twaalf en ik voel me plots slecht. De ochtend was al moeilijk. Kleine dingen die enorme problemen lijken: mijn nieuwe fiets die voortdurend doortrapt, de brandende zon en mijn zonnebril die nog in de rugzak zit, een opmerking van Michiel, een kleuter met stoute vingers en een mondje dat zeurt. En toen we eindelijk die biokraampjes gevonden hadden, was ik blij dat mijn zonnebril intussen op mijn neus stond. Zo zag niemand mijn gevecht tegen tranen, alleen Michiel die mijn lichaam sneller leest dan ikzelf.

Zes kraampjes. Met allemaal hetzelfde. Rapen die ik niet lust. Rode bieten die ik niet goed weet klaar te maken. Slappe sla met bruine randen. Perziken waarvan geen enkele zonder kwetsuur. Ajuinen en slechts een soort aardappel, en uiteraard ken ik het woord niet voor vastkokend. Iets spinazie-achtig vol zand. Alle clichés van organische groenten en fruit in een kraam verzameld.
De aanblik maakt me triest maar ik word vooral ongelukkig om mijn gedachten. Ik zou hier niet over mogen panikeren. Ik zou deze schaarste, dit beperkte aanbod, moeten omarmen en het als een uitdaging zien voor het volgende jaar! Ik moet de perziken hun bruine vlekken vergeven en uitroepen dat het schandalig is dat er zoveel voedsel wordt weggegooid, simpelweg omwille van een vlek. Ik moet niet zeuren en die spinaziedingen gewoon wat langer wassen! Toch? Ik voel de moed in mijn schoenen zakken en mijn geweten zakt mee. Het is hier al moeilijk ecologisch leven, en nu kan ik zelfs een iets andere mentaliteit rond groenten en fruit niet opbrengen. Ik laat het plan van de koude pasta varen omdat ik een volledige black-out heb wat ik er in godsnaam in zou kunnen draaien. Ik voel me zo schuldig: ik doe er al hele dag niks, de wereld is aan het vergaan en ik lever geen enkele bijdrage om hem wat beter te maken. En nu kan ik het niet eens opbrengen wat duurzaam te koken!

Ik wou gewoon naar huis. Waar ik weet wat ik waar en wanneer kan kopen. Groenten die er goed uitzien, fruit dat lekker is, mee met de seizoenen en toch altijd iets anders. Oh. De heimwee dwingt me even te gaan zitten en ik weiger de troostende blikken en woorden van Michiel omdat ik vind dat ik het niet verdien: het is heimwee om een luxe-reden, voor de surplus in het leven, om betaalbare champignonnen en frisgroene rucola, dat heeft niets van doen met écht missen.

Een vriendin schreef me deze week dat het ook voor haar plots teveel was. Zij en ik hebben veel gemeen: we kunnen veel verdragen als moeder, als lief, op ons werk of van het weer. Maar iets dat foutloopt met ons eten, dat is de druppel, de accelerator van onze emoties. Bij haar waren het spruiten, bij mij een verlepte krop sla.

Het was zeer kortstondig. Een dutje en het uitlezen van een boek brachten me weer tot mezelf. Die middag deden wij wat de Uruguayanen doen op een luie warme zondagmiddag: in park Prado gaan relaxen, Oona op de draaimolen, churros eten met op de achtergrond de repetitie van een sambagroep. En ook vandaag is perfect: ik doe van perfecte huisvrouw met verse fruitsla als ontbijt, verse soep als middagmaal en risotto en brownie voor de gasten straks. De spinazie-dinges staan op het vuur en proeven eerlijk waar echt lekker. En ik ben er
he-le-maal gelukkig mee.

Dus die aanmoedigende woorden van u, beste lezer, heb ik helemaal niet nodig. Spaar ze maar voor wanneer ik écht heimwee heb. Recepten voor rode biet daarentegen zijn wel welkom.

Jardín de infantes in Montevideo

Oona gaat sinds een een dikke week naar de kinderopvang hier. Dat is nogal wat.

• Mundo Chiquito

Ja, begin dan maar eens te zoeken. Ik ben op vier plekken gaan kijken. Op één plek zaten er een drie huilende kinderen in een hok zonder ramen (met een lichtkoepel, oké dan) met een verzorgster. Vuile smoeltjes werden er gewassen met een ranzige handdoek. Op een andere plek hadden ze een supertoffe tentoonstelling van kunstwerkjes, maar de keuken was alweer zeer vuil en er stond schimmel op de muren. De directrice sprak ook heel snel en binnensmonds en deed weinig moeite om wat trager te praten. Het leek haar niet echt te interesseren of ik het nu begreep of niet. De derde plek was ons aangeraden door een Vlaams en een Nederlands koppel: Our Kids. Zeer goed en degelijk, echt een educatief project (met niet alleen blabla), duidelijke structuur, mooie lichte ruime klassen, een busje dat kinderen komt ophalen,... én gebedjes haha. Fantastisch dus maar Oona kan er pas terecht vanaf maart. Dan begint hier het nieuwe schooljaar. Vanaf half december tot maart is het dus zomervakantie (jaja, zo lang). Intussen is er wel een soort van vakantie-opvang, maar daar kon ze ook niet naartoe als ze niet eerst het 'gewone' schooljaar heeft doorgemaakt.
(Intussen hoorde ik iets waaien dat Our Kids een link zou hebben met Opus Dei. Hmm.)
De vierde optie dan maar: een kleinschalige opvang, Mundo Chiquito, niet te ver van ons appartement (10 min stappen met Oona in de buggy, 25 minuten met Oona aan de hand). Oona zit in een groepje van 6 kindjes: een jongetje en vijf meisjes. 2-jarigen en één meisje is er vier. Haar juf heet Ana en is geweldig. En Oona ook, deze middag heeft ze zelfs geen traantje meer gelaten. Ik ga bij Ana blijven!

• La tunica

Alle kindjes dragen hier schortjes, ook in de Jardín. En dat is superschattig. Of niet soms?

Vanaf de lagere school (vanaf 5 jaar) zijn het witte overgooiers met een blauwe strik om de hals. Echt een grappig zicht. Het zou chique moeten ogen maar in realiteit zijn al die schorten supervuil. Ik denk dat elk kind hier ook maar één uniform heeft, dus er is ook niet veel kans om te wassen. De juffen dragen ook schorten. Die zijn ook vuil, soms.

• Un beso

De Uruguayanen kussen graag. Iedereen die je ontmoet geef je meteen een kus. De juffen geven alle kinderen een kus bij het toekomen en doorgaan. Én alle ouders. Ik vind het prima zo, waarom toch altijd die afstandelijkheid in België? In onze crèche in Berchem kenden ze na meer dan 2 jaar onze namen nog niet eens.

• Matunito/Verspertino

Het zijn hier maar halve dagen. Per uitzondering blijven sommige kindjes een hele dag. Maar je kiest dus meestal voor de ochtend of de middag. Bij Mundo Chiquito was er geen groepje voor de 2-jarigen in de voormiddag dus gaat ze nu 's middags, pal op het moment waar ze tot voor kort lange middagdutjes deed. Maar nu we niet meer op hotel zitten, ligt ze voor 20u in bed en lijkt het wel te lukken, met een kort dutje in de buggy tussendoor. In het weekend natuurlijk even bijslapen en 's avonds ook doodop.

• Een school of een crèche?

Vanaf vijf jaar ben je hier schoolplichtig. Er zijn dan ook gratis publieke scholen. Maar je kind naar de opvang brengen lijkt hier wel een vrij ingeburgerde zaak, zeker in de 'betere' wijken zoals waar wij wonen.
Voor jongere kinderen lopen de termen uit elkaar. Mundo Chiquito noemt zich educacion maternal y inicial. Our Kids noemt zich een colegio.  Ach, wat maakt het uit.
Het is meer een crèche als je afgaat op de kleinschaligheid (één juf voor 6 kindjes). Maar de activiteiten zijn al wat meer schools. En Oona zegt zelf: de jardín is ook een school hé. En er is een moestuintje. Supertof vind ik.

Oona bij het moestuintje

• Niet goedkoop

Zoals de meeste  alle niet-essentiële zaken in Uruguay is dit niet goedkoop. Je betaalt ongeveer evenveel of zelfs meer dan in België, met steeds een vaste maandelijkse kost, zonder pampers (niet meer nodig, jeuj!) of eten.

• Flinke kinderen

Dat valt meteen op: wat een flinke kinderen allemaal. Er wordt daar gewoon niet gezeurd.

• Adapcion

Ongelofelijk en wat een contrast. In onze crèche in Berchem (waar we wel tevreden over waren hoor) mochten we nooit verder dan 'het poortje'. Hier werd er vreemd gereageerd omdat ik na 'amper' 2 dagen Oona al een uurtje heb achtergelaten. Rustig aan, stap voor stap zeggen ze hier. En doe maar mee. Wat meedoen betreft, de ouders hebben hier toch een andere rol. De ouderavond in onze oude crèche: verschrikkelijk. Goedkope chips, stom praatje van de directrice en wat geforceerd gepraat met andere ouders. Hier was het vorige zaterdag día de familia. En dat betekent: meedoen! Hopla, een doorschuifsysteem met 5 activiteiten die de kindjes overdag ook al eens doen. En denk maar niet dat die stiften daar enkel voor kinderen liggen en gooi maar met die bal! Allemaal eten en drinken op tafel en vrolijk spelen in de tuin. De sfeer was euh, lichtelijk anders. Ik begin van dit land te houden.

día de familia

•   Veiligheid en hygiëne

Euh, toch maar even de standaarden bijstellen. Er zit roest op de speeltuigen en dat speelhuisje zou misschien toch wel eens kunnen instorten. Maar de handjes worden wel netjes gewassen en de wc is proper. Dus niet te flauw doen zekerst?

• Professoras

Op woensdag is het psicomotoridad en op donderdag is het Inglès en música. Daarvoor komen dus andere professoras. Ik zie het niet helemaal waarom Ana niet zelf kan turnen met de kindjes en vermoed dat ze toch wel zoveel Engels kan als one-two-three en goodmorning-good afternoon- good evening. Maar het staat wel chique natuurlijk en die kinderen vinden dat precies heel tof dat er nog eens een andere juf komt. Voor Oona is dat wat teveel van het goede op dit moment, nóg eens een andere juf. Maar gelukkig mag ze dan bij Ana op de schoot. En gisteren zei ze plots dat ze happy was. Fier als een gieter!


En euh nee, ik werk inderdaad niet. Dus Oona zou ook bij mij kunnen blijven. Maar we vinden het allebei beter: zij geniet ontzettend van het spelen, het contact met de andere kindjes. En ik heb tijd om te schrijven, te sporten, te lezen en boodschappen te doen. Dingen die lastig zijn met een peuter (of was het nu kleuter?) in huis. En het zijn gelukkig maar halve dagen dus ik heb nog altijd tijd genoeg met de schattigste kleuter ter wereld.