 |
| Marius, Fanny en César, op een andere locatie... |
Ik herinner mij tonijn. Ik had nog nooit tonijn gegeten die niet uit een blikske kwam.
Ik herinner mij de tekstzegging van Waas Gramser. Origineel, gek en toch authentiek.
Ik herinner mij de humor, de mopjes, de misverstanden. Ik was oprecht verbaasd dat het succesrecept van F.C. De Kampioenen (want daar lijkt het op een of andere manier sterk op) tóch kon werken bij mij.
Ik herinner mij wijn, door de acteurs zelf geschonken in een waterglas en nu nog doet wijn in een waterglas mij verlangen naar de zomer, naar een tribune in openlucht en niks anders moeten dan drinken en kijken.
Fan geworden en gebleven, ik probeer toch elk jaar iets van hen te zien. Onlangs zag ik Figaro (in herneming) en ik was blij. Het doet deugd dat theater plezant mag zijn. Comp. Marius gaat voor de lach, en ze doen dat goed. Zoals ik al zei, Waas Gramser haar tekstzegging is geniaal. Kris van Trier zijn gevoel voor timing is memorabel. Het spel met rekwisieten en decor is zo uitgepuurd en juist.
Bij Figaro dacht ik na een tijd: super, fijn, ik geniet, maar ik heb het wel zo'n beetje gezien. Tot er plots een dansfeest is op een houten palet en alles klopt: wat er wordt gezegd en hoe er wordt gedanst, hoe de acteurs bewegen. Daar hadden ze me weer.
 |
| Figaro, hier niet met Stefaan Degand maar zo zag ik het wel. |
Wat spelen ze volgende zomer? En wie wil er mee?
--------
Een reeks blogposts over theatervoorstellingen die me hebben geraakt, die me zijn bijgebleven. Het is een reeks die al lang in mijn hoofd zit, nu schrijf ik het eindelijk eens op.Ik schrijf over theater dat diep in mij verward zit, dat in beelden naar boven komt op, onverwacht en onverhoeds.
#2 The Broken Circle Breakdown featuring the cover-ups of Alabama
#3 Ten Oorlog
Ik wil mee.
BeantwoordenVerwijderen