Eva zat in dat lokaal, lachte naar mij en vroeg hoe het met me ging. Plots was ik volwassen, werd er met mij gepraat alsof ik ook iets wist, iets kon, iets verlangde in dit leven dat zo gek nog niet was.
Eva liet mij Marchel Duchamp zien. Eva liet me Kurt Schwitters lezen. En Eva nam me mee naar Ten Oorlog. Dat moesten we zien, de herneming in de Bourlaschouwburg. We hadden de laatste kaarten. Op het allerhoogste balkon, wat ik nadien nooit meer open voor publiek heb geweten.
Ik herinner me misschien meer het evenement dan het theaterstuk. De lange uren, de pauzes tussenin (het was een warme dag, mei 1999). Ik heb toen bedacht: ik ben hier, ik ben erbij, ik maak dit mee. Ik herinner me weinig meer dan een loodzware koningskroon en acteurs die een tekst zeiden op een manier die ik nog nooit had gehoord maar die me deed luisteren. Ik vond het allemaal prachtig en heftig.
En dit hing op mijn kamer, jarenlang.
Alleen maar letters. Ik wist niet waarom ik dat mooi vond, waarom ik net dit gebrek aan beeld verkoos in mijn kleine kamer. Typografie weet ik nu. Gert Dooreman. Ik zou het zo terug ophangen op mijn slaapkamer.
--------
Een reeks blogposts over theatervoorstellingen die me hebben geraakt, die me zijn bijgebleven. Het is een reeks die al lang in mijn hoofd zit, nu schrijf ik het eindelijk eens op.Ik schrijf over theater dat diep in mij verward zit, dat in beelden naar boven komt op, onverwacht en onverhoeds.
#2 The Broken Circle Breakdown featuring the cover-ups of Alabama
Geen opmerkingen:
Een reactie posten