Ik was een jaar of zes, denk ik. En ik liep met mijn mama, mijn papa en mijn grote zus in een schouwburg. De muren en de vloer, alles was tapijt. Ik herinner mij dat ik door die brede gangen rende, met mijn handen de zachte muur aaide.
Er was een theaterzaal, met rode zetels, zware gordijnen. Op het podium stond een auto. Een echte auto!
En toen mocht ik niet mee. Want ik was te klein. Papa ging met de grote zus.
Ik. Mocht. Niet. Mee.
Het is een vage, verre herinnering. Maar ik voel de teleurstelling nog, de onrechtvaardigheid. Ik dacht dat het Herman van Veen was, met Alfred Judocus Kwak. Ik heb het mijn papa eens gevraagd, hij herinnerde zich niets, van deze herinnering leek weinig te kloppen. In 1987 (toen was ik nog maar vier) was er wel een voorstelling in de Koningin Elisabethzaal in Antwerpen... Later heb ik Herman Van Veen verschillende keren gezien. Met papa.
 |
| Of ging het dan toch helemaal niet hier over? |
Ik was net geen twaalf, bijna te groot voor de banken in de lagere school. Er was me iets verschrikkelijks overkomen: ik had een theatervoorstelling het KJT (nu HETPALEIS) gemist.
De juf zei dat het niet erg was. Het was niet fijn. Het was iets met een hele hoge schommel en dan een meisje dat heel gek zat te zingen, heel hoog. Nee, het was echt niet goed, ik had echt niets gemist.
Ik was razend. Ik was helemaal zeker dat ik het wél goed had gevonden. Ík zou het wel begrepen hebben.
Ik heb sinds die dag in mijn hoofd een perfect beeld van die scène, die ik dus nooit heb gezien. Een hele lange schommel, met planten die mee omhoog slingeren (zoals in Kulderzipken). Het meisje draagt een lange witte jurk. De scène is heel donker, er is een blauwig licht. Ze zingt, het is onverwacht luid, het zijn geen woorden. De schommelt beweegt bijna niet, je moet heel goed kijken. Het is een prachtige scène, daar in mijn hoofd.
-------
Een reeks blogposts over theatervoorstellingen die me hebben geraakt, die me zijn bijgebleven. Het is een reeks die al lang in mijn hoofd zit, nu schrijf ik het eindelijk eens op.Ik schrijf over theater dat diep in mij verward zit, dat in beelden naar boven komt op, onverwacht en onverhoeds.
#2 The Broken Circle Breakdown featuring the cover-ups of Alabama
#3 Ten Oorlog
#4 Marius, Fanny & César
Geen opmerkingen:
Een reactie posten