12 minuten wandelen van Brussel centraal. Al heb ik ook al strakkere toptijden neergezet. Met hakken, en de kasseien zijn niet lief: het zebrapad aan de straat omhoog richting Grote Zavel en de Sint Gisleinstraat zelf, schoenmakerkosten werden niet vergoed. Daar dus, in de Marollen. Bijna in de schaduw van het justitiepaleis. Onderaan de openbare lift, de topattractie van Brussel wat mij betreft. Tussen het Vossenplein en Kapellekerk. Tussen de antiquairs en de vintageshops. De beste Libanees. Lekkere broodjes van een hipster met snor. Patricia's shop met outlet-lingerie en den Delhaize waar ik veel te veel maaltijdcheques heb uitgegeven aan slechte slaatjes.
Ach, het is maar een plek.
Met een vergaderzaal (den één) om te staan, of te hangen op zo'n onhandige kruk. Met een mooi uitzicht over Brusssel en die man in bloot bovenlijf in dat hele smalle huis. Met een vergaderzaal (den twee) om te zitten waar het licht altijd te fel is en ik zoveel mogelijk vlucht naar de juiste kant. Nog een klein kot (den drie) met altijd rommel, altijd achtergelaten koffiekoppen en altijd een wanordelijke bib waar altijd wel iemand eens werk van wil maken. Een salon, met rode Ikea-zetels en een ingewikkeld werkschema op het whiteboard. Met vloertegels in de vorm van puzzelstukken. Met een lekkende keukenkraan, een poetsvrouw die rookt in de gang, een klein terras waar ik nauwelijks kwam. En het gezoem. Het eeuwige gezoem van de airco die niets anders lijkt te doen dan dat: zoemen.
Het is maar een plek.
Ik zat aan een bureau in ongeveer elke hoek van dit kantoor. Ik heb schema's getekend op elk mogelijk bord en altijd geknoeid met het koppelen van laptop met de tv's of beamer.
En dan is er nog die lift, met de uitgang op min twee en dat is dan toch gewoon op straatniveau. Het was in 2008 de bijna laatste dag van mijn eerste CultuurNet periode. Ik was samen met collega Julie op partnerbezoek geweest, het was warm, ik had dorst, ik had er genoeg van, en ja, die lift deed al een tijdje raar. Anderhalf uur later zijn we eruit ontsnapt. Er is een ijzeren plaat en een hamer aan te pas gekomen. Veel koelbloedigheid van Julie, want ik kon niets op dat moment. Twee werkmannen die me er zo ongeveer hebben moeten uithijsen. Ik ben er dagen niet goed van geweest en de collega's ook niet want die lift was enkele weken buiten gebruik. Vandaag voor het laatst. Nog eens getoeterd, zoals vaak op vrijdag.
En een vrolijk momentje met Julie in de lift.
Het is maar een plek, en het nieuwe kantoor in Molenbeek (of de kanaalzone voor wie dat geruststellender vindt) is niet af, nu is er een tijdelijk pop-up kantoor. Ik wou dat het hip klonk, maar het klinkt als chaos. Het is maar voor even.
Maar ik kijk uit naar die nieuwe plek, aan het kanaal. Een andere route, met de fiets binnenkort. Een andere schikking, een opgeruimd archief, een andere zetel.
En zonder gezoem.
En zonder gezoem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten