Ik stopte met bloggen omdat er grijze wolken hingen. Mijn papa werd ziek. Ik schreef weinig en wat ik schreef was niet voor hier, niet voor deze plek. Want ik schrijf over mij. En dus ook: over de mensen om mij heen. Ongevraagd. Dat is brutaal, en arrogant. Dat is mensen die ik doodgraag zie reduceren tot een personage in een geromantiseerd en gedramatiseerd dagboek, dat ik bovendien aan iedereen laat lezen. Ik schrijf over mijn dochters, zonder na te denken wat dat voor hen betekent, nu, maar ook later. Het was goed dat ik stopte. Het deed deugd om niet te schrijven. Om wel te schrijven maar niet te bloggen. Al zijn de kladjes met schrijfsels van die 483 dagen snel te tellen, het zijn er niet veel.
Maar ik mis het. Ik vergeet soms hoe graag ik schrijf als ik niet blog. Ik mis jullie als lezers. Soms heb ik iets te vertellen dat niet past in een post op een scherm met blauwe rand.
Dus ik ben terug, op deze plek. Met een voornemen voor meer fictie, meer onwaarheden, meer lagen en minder bloot, maar nog altijd mezelf.
Dus hier ben ik, pak u ook een glas wijn.
Dus tot gauw, want ik moet vertellen over mijn boek, over Juno, over Oona. Over papa, misschien. En ik moet eens kijken, naar die rubrieken, die lay-out, of dat nog allemaal wel zo kan.
Ik heb het plots erg druk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten