Een reeks blogposts over theatervoorstellingen die me hebben geraakt, die me zijn bijgebleven. Het is een reeks die al lang in mijn hoofd zit, nu schrijf ik het eindelijk eens op.Ik schrijf over theater dat diep in mij verward zit, dat in beelden naar boven komt op, onverwacht en onverhoeds. Dit is de eerste post in deze reeks, en gaat meteen over twee voorstellingen.
De Tolbrug
Ik heb het ticketje nog. Het is achttien jaar geleden.
Gezien op 4/11/1998 in cultureel centrum Strombeek, door het gezelschap Ibycus.
Vijftien jaar. Ik had dat nooit gezien: water, liters water, op de scène. Ik wist niet dat dat kon, dat dat mócht, dat die grenzen van het echte en het fictieve zo gemengd konden worden.
Het was het soort verhaal waar ik naar snakte: over liefde, grote liefde, echte liefde, serieus en niet door volwassenen afgedaan als puberaal, tijdelijk of oppervlakkig. En zo werd het ook gebracht, of zo herinner ik het mij: puur en echt en waar.
En er was die scène, ik zie Robby Cleiren en Sofie Sente, hand in hand, in de meest seksuele scène die ik ooit heb gezien in theater. Of nee, in theater, film, boeken, ik heb nooit meer zoiets ervaren. Het was het volledige verlangen om daar te willen zijn: dat meisje, dat personage. En tegelijkertijd ook die actrice. Die scène speelt nog altijd in mijn hoofd, wellicht vertekend en verkleurd, maar gevat in een heel intense herinnering, ik schrijf dit nu zoveel jaren later en ik wil daar zijn, op dat podium, in dat verhaal, ik wil haar zijn.
Ik herinner me van die avond nog iets, de lucht, het donker, de zuurstof toen we de theaterzaal verlieten en naar de auto liepen. Het was de wereld die zich opende, waar ik toegang toe kreeg, eindelijk vijftien en blijkbaar was er veel meer op deze wereld dan ik ooit had vermoed.
Later las ik het boek (al zeker twee keer) van Aidan Chambers en nadat ik recent Dit is Alles. Het hoofdkussenboek van Cordelia Kent herlas, moet ik ook dit boek nog eens lezen. Ik wil alles herlezen van Aidan Chambers. Niet om weer vijftien te zijn, maar omdat hij een verhaal kan vertellen, personages laat leven die mijn vrienden zijn, pagina's lang.
Cyrano
En oh wat hou ik van het internet. Ik lees dat Villanella, die de productie deed van De Tolbrug, in 1996 ook Cyrano maakte met het gezelschap Blauw Vier. Die voorstelling zag ik ook, ik herinner mij een garage, wat stoelen en een schamel decor. Dat was niet alleen met regen (ik had het dus al eerder zien regenen op de scène? of zag ik later een herneming?) maar ook met donder. Met voetstappen op het grind. Met wind. En dat was allemaal te zien, er was heel weinig en wat er was, werd niet verstopt. Het was bloot theater, er waren geen grenzen. Theater zonder gordijnen, ik wist niet dat dat bestond.
Het is heerlijk om dit beeld terug te vinden, ik denk dat het jaren op mijn kamer hing. De pen door het hart. Iemand had mijn leven van toen gevat in een tekening.
Ik zou mezelf als vijftienjarige nu willen zeggen: het is waar meisje, wat jij voelt, het is heel bijzonder, ja het is groots, ja.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten