Tripjes in Uruguay: Rond Minas

Ongeveer alle bezienswaardigheden van Uruguay liggen aan de kust. Van het UNESCO-stadje Colonia del Sacramento, over Montevideo naar de prachtige oostkust (toen en toen).
We trokken al eens in het binnenland in met mijn verjaardagsweekend en nu dus nog een keertje, samen met mijn mama.

Ik denk dat we de twee koudste dagen van het jaar hadden uitgekozen. We zijn als Belg wel wat meer gewoon, maar het verschil is dat restaurants en hotels nauwelijks verwarmd worden en je dus echt afkoelt. Maar het was toch een prachtig tripje.

Eerste stop: Parque Salus, het Spa van Uruguay. 
We hebben hier al veel flesjes Salus agua mineral sin gas genuttigd, tijd om eens te kijken waar het water vandaan komt!
Er is een mooi parkje aangelegd rond de bron, het water komt uit de mond van een puma (nu niet meer in het wild te vinden in de Uruguay). Er was ook een speeltuintje, dus de kleinste uit het gezelschap was tevreden. 'Vele attracties' zegt de website, gewoon een aardige tussenstop, zeg ik.

Tweede stop: Villa Serrana
Een mooi dorpje (hoewel, er is geen centrum, het zijn meer wat huizen bij elkaar) rondom een meertje met een stuwdam. De zon kwam piepen dus we konden ons wat opwarmen. Het is er mooi, zelfs heuvelachtig en er vliegen mooie vogels rond. En wat een rust.

Ik vervloekte mijn eigen gierigheid zodat we in een crappy hotel belandden, maar wel mét een prachtig uitzicht bij de avondzon.

En nog iets bijzonders: een kolibrie die zomaar van een bloem kwam snoepen recht voor ons raam...

Ik ben misschien ook wel een luxebeest geworden, maar zo'n koude kamer mét vochtige muren met restanten van geplette insecten, bweikes. Ik was blij dat we er de volgende ochtend konden vertrekken.

Derde stop: Salto del Penitente
We reden langs een mooie route naar deze waterval. Niet te vergelijken met de mooiste watervallen ter wereld, maar toch, een idyllisch plekje.

Vierde stop: cerro Arequita
Elke heuvel of rotsformatie wordt hier gekoesterd. Een mooie plek voor de lunch, die verder helemaal was wat je in Uruguay kan verwachten. In theorie ziet het er goed uit, maar een salade die voor de helft uit rauwe grof gesneden ajuin bestaat is niet lekker, en een omelet met zoveel zout dat zelfs Oona-de-eitjesmadam er niet van wil eten. Ach ja, blij dat we in Montevideo toch op z'n minst de goede adresjes kennen ondertussen.

We reden nog even verder en betaalden inkom om via een camping aan een laguna te komen, die niet meer bleek dan een meertje, niks bijzonder of speciaals. En het kleine speeltuintje was er eentje van de gevaarlijke soort. We reden naar Punta del Este vanuit Minas en dat was een heel mooie route, echt cruisen, dat mag ook al eens.

Uitsmijter:
ons mama, Oona en ik maakten nog een ommetje langs Punta del Este, punta Ballena en Piriápolis. In dat laatste kuststadje is zowaar een stoeltjeslift naar een van de bulten in dit land. Dolle pret.

Nieuw en blauw

ik kocht nieuwe schoenen

blauwe met een fijn vetertje

ik dacht nog even aan de rode

maar nee, de blauwe

mijn mama zei dat het goed was

ik voelde dat het goed zat

ik betaalde niet erg veel maar ook niet weinig

nu loop ik al twee dagen met dit heerlijke paar schoenen

een koopje, denk ik nu,

want die schoenen laten me vliegen

Over boeken.

Goodreads, dat is echt een tof ding.
De facebookpagina van Iedereen Leest is dat ook.
Gevolg van beide: mijn leeslijst in Goodreads wordt steeds langer. Ik hou me wat in, als er honderden (of duizenden) boeken 'to read' zijn, dan vrees ik een verlammend effect. Dus alleen wat écht mijn nieuwsgierigheid heeft geprikkeld, komt op deze lijst.

Ik zei het al eens eerder, ik lees veel dit jaar (al 30 boeken in 2014...) en ik geniet daar heel erg van.

Ik lees meer omdat

• Lezen doet lezen. Het ene goede boek doet je verlangen naar het volgende. Ik zit nu al maanden in the flow en dat is zalig.
• Geen tv. Ik keek vroeger ook al weinig naar tv, maar de afstandsbediening lag altijd net iets dichter dan een boek. Ik overweeg dan ook om, als we weer in België zijn, de digitale tv af te sluiten. 
• Mijn e-reader. Ik hou van papieren boeken, als je ooit mijn boek zal mogen lezen, vind je daar wel iets over terug. Maar die e-reader is geweldig, ik heb hem overal bij, en het is zo heerlijk lezen in bed. Zeker nu ik er eentje heb met een nachtlicht (nee, dat is heel anders dan lezen op een ipad/computerscherm waar je ogen moe van worden). 
• Meer tijd. Of beter: meer energie. Overdag kom ik niet vaak aan lezen toe, maar ik ben 's avonds natuurlijk niet doodmoe door de combinatie van een job én een huishouden. Maar dat is echt maar de vierde reden, dus als ik later weer minder lees, dan is dit toch niet echt een excuus.

Als ik een boek uit heb, dan geef ik sterretjes op Goodreads. Maar eigenlijk zou ik dat beter pas een paar weken later doen. Want een echt goed boek, dat blijft hangen.

Ik las een paar heel goede boeken. En het zijn boeken die ik wellicht niet zomaar spontaan zou kiezen, maar die dus toch op mijn lijstje zijn beland. 

Eén: Volg een hype

Murakami, ik had er nog nooit iets van gelezen. Ik weet ook niet waarom. Maar hij komt altijd en overal terug en ik begon meteen aan de trilogie van IQ84. Na een paar bladzijden dacht ik dat het niets voor mij was. Iets met parallele werelden? Oh god. Maar ik las toch maar door en voor ik het besefte zat ik er helemaal in. Dit verhaal (dat is dus eigenlijk niet tof vind) is zó goed verteld, dat ik als een gek zat te lezen, de drie dikke boeken na elkaar.

Twee: lees een klassieker

Ik lees al eens een oude Rus. Of onlangs iets van Hemmingway. En nu dus Wat is de wat van Dave Eggers.
Dit boek van 2006 is ook al een klassieker. Door de thematiek (de burgeroorlog in Zuid-Soedan) maar ook omdat het een goed boek is. Een boek over oorlog, met veel wreedheden. Maar Dave Eggers weet op een heel merkwaardige manier de juiste toon te vinden, elk hoofdstuk opnieuw.  De vertelstructuur en opbouw van het verhaal is, voor mij dan toch, subliem en een echte eye-opener. Straf boek, een terechte klassieker. 

Na dit boek had ik nood aan iets luchtigs. De hype rond Montefiore kan ik na één boek klasseren: niet mijn kopje thee. Wat een lullig boek. 

Dan las ik Aan Chesil Beach, vooral omdat het een dun boek was, ik had nog steeds nood aan iets luchtigs. Stukken beter dan Montefiore, maar het voelde toch teveel als 'een boekje'. Niks verloren, niks gewonnen, zoiets. Of het moet zijn dat ik het geniale van dit boek gemist heb. Wel grappig dat beide boeken zich afspelen in Dorset, iets wat ik pas na een tijdje doorhad. 

Drie: lees het boek. Kijk niet naar de film.

We moeten het even over Kevin hebben van Lionel Shriver. 

Ik had deze film op een lijstje staan. Maar dan bleek het de verfilming te zijn van een boek en sinds ik de film van Life of Pi zag, besloot ik om toch maar zo vaak mogelijk het boek te lezen. 

Lullige titel in het Nederlands, de Engelse titel (en filmtitel dus) klinkt een stuk beter: 'We need to talk about Kevin'. Ik dacht een psychologische roman te lezen, maar het is eigenlijk meer een thriller. 

Wat. Een. Boek.
Een boek zoals ik er nog nooit één las. Dat me kwaad maakte, deed huilen, ergerde, fascineerde, ontroerde en alles daartussen. En het einde is gigantisch. Dat lijkt me nog het beste woord. Ik zou dit boek over high school shootings nooit uit mezelf kiezen. En daarom hou ik dus van al dat vrienden-aanraden-gedoe, dat werkt fantastisch.
Ik blijf maar aan dit boek denken, ongelofelijk. Gelukkig heeft Goodreads een 'edit' knop en gaf ik nu dus een sterretje meer. Want een boek dat me zo heeft vastgegrepen en zolang blijft hangen én dat ik wil herlezen: dat is vijf sterren waard. 

Trouwens, over e-boeken gesproken. De kaft van een boek telt plots veel minder mee. En dat is toch ook maar relatief bijvoorbeeld bij dit boek. De Nederlandse versie heeft namelijk vele covers, de ene al meer geslaagd dan de andere...

Daarna las ik de Boekendief van Markus Zusak. Bwa ja. Niet slecht, maar daar wordt zoveel in herhaald. Ik moest er wat van geeuwen.

Vier: de hype. Of zei ik dat al?



Ik werd na IQ84 dus instant-Murakami-fan. Ik las Norwegian Wood en gaf vijf sterren. Dit boek staat hoog in het lijstje van de beste boeken die ik ooit las. Zo mooi. En toch zo straf, ik had een groot verlangen om de personages eens goed vast te pakken.
Als je iets hebt aan deze aanbevelingen: Norwegian Wood lijkt me het perfect boek voor na We moeten het over Kevin hebben. Het is een boek voor wie veel nood heeft aan schoonheid. Iedereen dus.


Zo.
Vanaf nu in de linkermarge van mijn blog een leeslijstje van Goodreads. And I love it. Dat is het leuke aan een blog: het is tegelijk een speeltuin waar ik de regels bepaal én een bewaardoos van het leven.

ps: Ik las een tijd terug ook Vergeef ons van A.M. Homes.
Heel mooie kaft en een heel goed boek, al is het in het begin doorbijten. Het deed me denken aan de boeken van Jonathan Franzen die ik nooit écht geweldig vond. Maar dit boek (optimistischer dan Franzen, oef!) bleef plakken aan mijn vel. Het is een boek dat ik ook in een papieren versie wil hebben want de omslag (toch in deze versie van de Bezige Bij) is prachtig.

Het leven hier: twee scènes

Scéne één

Het is avond. Ik rommel wat op. Michiel komt de living ingelopen. 
Hij: Liefje, heb jij dat zelf gerepareerd? Heb jij dat klinkje van Oona haar kast zelf er terug aan gezet. (Lacht. Grijnst).
Ik: (kijk hem geërgerd aan)
Michiel: Ge hebt er niks van gezegd! Allée zeg!
Ik: Je maakt me belachelijk. Het was echt niet zo moeilijk. Had ik dat moeten zeggen dan?
Michiel: (nog steeds grijns) Oh sorry, ik vind het gewoon goed, dat wil ik gewoon zeggen.
Ik: Nee, ik kan er echt niet tegen, snap je niet? Ik kan er helemaal niet mee lachen.
Michiel: (ernstig nu) In België zou je dat zelf ook grappig vinden.

Tranen in de ogen. Ik loop de kamer uit. 
Einde scène één.

Nabeschouwing: Het is die laatste zin, hij heeft gelijk. In België zou ik dat ook grappig vinden en zou ik wellicht trots komen melden dat het mij op nauwelijks enkele minuten gelukt is om dat klinkje er weer aan te zetten en dat ik meteen het systeem doorhad. Ik dus, de onhandigheid zelve, die het meestal niet eens kan opbrengen om na te denken hoe zoiets ineen zit. Maar nu was dat voor mij een belachelijk bewijs van hoe klein mijn wereld hier is. 
Als ik het hem had gezegd, bij het avondeten bijvoorbeeld (Liefje! Weet je wat ik heb gedaan vandaag? Het klinkje gerepareerd! Echt! Fantastisch, toch?!), dan zou het duidelijk zijn hoe weinig ik eigenlijk te vertellen heb. Dus ik had niks gezegd, omdat ik gewoon voor mezelf niet kan of wil toelaten dat zoiets belachelijk klein (en vooral onbenullig, want klein is daarom niet minder, maar dit is gewoon niet interessant, niet belangwekkend, niets) de verwezenlijking van de dag is. Als ik dat aan mezelf toelaat, dan word ik gek en het is nog drie maanden.

Scène twee

In bed, een uur of tien in de ochtend. Zij zit op een kussen, ik zit naast haar. Rond ons de Sjapies (het zijn drie identieke knuffelschaapjes), Popje en Konijntje.
Zij: Ik ben de stuurder 
Ik: De piloot?
Zij: Ja, de ploot. En jij bent de etendrager.
Ik: De stewardess?
Zij: Ja... dat. En jij moet eten brengen voor de kindjes. Doe maar. Jij moet vragen wat ze willen eten. En wat ze willen drinken.
Ik: Ok.
Zij: tccccchooooeeeeee (een geluid dat gepaard gaat met sturen). Ja, mama, jij moet beginnen. Zeg maar: qué quieres comer?
Ik: Qué quieres comer Sjapie?
Zij: Zij wil agua sin gas. En popje wil jugo de naranja. En ze willen pasta eten.
Ik: Oh, maar de pasta is op. Er zijn wel nog papas con mayonesa.
Zij: Met kepsjup dan.
Ik: Por favor, Sjapie. Ik geef Sjapie een bordje.
Zij, tegen Sjapie:, met ernstig gezicht:  Eet maar op. Ik moet sturen. Want wij gaan naar Bélgica, en dat is ver.

Nabeschouwing: zo gaat het nog even door. We vliegen, we geven de kindjes (of baby's, dat kan snel veranderen) eten en drinken en we doen ook een ingewikkeld spel met centjes geven en krijgen. En zo zijn er elke dag varianten. Ik zie haar groeien, ik hoor elke dag nieuwe woorden, ik strijk door haar zachte haren (Ik heb zachte haren hé mama. Dan hou ik van mezelf.) en ik knuffel haar wel twintig keer op een dag. Ik besef dat dit het ongelofelijk privilege is van het voltijds moederschap: de aandacht, de tijd, de rust. Ik probeer de gedachten te verdringen hoe dat binnenkort dan weer moet: Brussel, school, nabewaking, eten maken, huis op orde, verhaaltjes lezen én spelen? Ik laat het niet toe hier over te piekeren, niet nu, dan word ik gek en het is nog maar drie maanden.

Twee scènes op vierentwintig uur. Ik wil alleen maar zeggen: het is niet altijd zus, het is niet altijd zo.

Een zomer met kinderen

Ik heb wel een kind, maar geen zomer. En hier is echt niet zo veel te doen als in Vlaanderen. Maar dat houdt me niet tegen om u, ja ginder, een aantal tips te geven om de zomer door te brengen met topactiviteiten voor kinderen. Beroepsmisvorming, dat laat zich niet zomaar nekken door een jaar loopbaanonderbreking, ha!

Dus, ouders, grootouders, peters en meters, tantes en nonkels, dat ik u niet hoor dat het toch een opdracht is om die zomer te vullen!

De schatten van Vlieg

Het is eenvoudig: in meer dan 200 musea, bibliotheken, festivals,... heeft Vlieg ook deze zomer schatkisten verstopt. Aan de hand van een zoektocht, vind je de schat van Vlieg. 

In de schatkist vind je dit jaar een bouwplan om je eigen droomplek te ontwerpen! En wat echt de max is, er zullen zes winnaars zijn wiens droomplekje ook in het echt, in het groot wordt nagebouwd door een architect. Supercool of supercool? En er zijn nog prijzen die wekelijks worden weggeven, dus de kans dat er iets gewonnen wordt is toch wel groot. Mijn neefje en nichtje testen alvast de zoektocht in de Koningin Fabiolazaal uit, en oma vertelde mij dat het heel tof was. 

Voor welke leeftijd de schattenzoektochten zijn? Wel, dat hangt er een beetje vanaf, de ene zoektocht is al moeilijker (vb met veel lezen) dan de andere. Het uitwerken van een droomplekje is misschien wat moeilijk voor kleinere kinderen, maar heej, met een beetje hulp van een grote mens is er wéér een middag voorbij!



En oh ja, de Bende van Vlieg, dat zijn families die hun mening geven over allerlei activiteiten. Zo weet je meteen wat écht de moeite waard is. En deze zomer zijn er uiteraard veel meningen over schattenzoektochten. En schrijf zelf een beoordeling na je schattenzoektocht, ah ja.

Vlieg op de Sint-Romboutstoren
bouw mee aan de Fantasiestad van Vlieg

Een extraatje van de schatten van Vlieg: in de Sint-Romboutstoren van Mechelen (ja! helemaal naar boven!) kan je jouw ontwerp brengen van je droomplekje, meebouwen aan de Fantastiestad. En torens zijn gewoon altijd tof, niet? Doe ze daar de groeten!

En in Mechelen zijn er nog heel wat toffe kinderdingen te doen, dus meteen een hele dag gevuld.

10x10 zomertips van Vlieg: een familieplanner en zomergids

Vlieg bracht samen met partners een zomergids én een handige familieplanner uit. Deze zat een tijd geleden gratis bij Het Nieuwsblad (told you so!). Maar geen nood, je kan die nu downloaden of afhalen in een Xerius-kantoor. Een beetje vanalles en een beetje overal in het land, precies wat u zocht, nee? 

Kasteel van Horst

Ik had het privilege om in mei een privé-rondleiding te krijgen in het Kasteel van Horst samen met drie kleine prinsesjes. Een nieuw familieparcours aldaar en natuurlijk ook een schat verstopt. Het is gewoon een prachtig kasteel en het is er ook een mooie groene omgeving, perfect te combineren met een wandeling.














De Zomerbar

Wat rondhangen in de zomerbar, daar zou ik nu geld voor geven, zie. Vermoedelijk is er weer zo'n ding met water. Of toch zeker zand. Eén van die twee is tof, samen zijn ze de max. En ja, veel circusvoorstellingen zijn op voorhand uitverkocht. Maar echt niet allemaal. En er is altijd een wachtlijst. Ik heb dat de voorbije jaren verschillende keren gedaan en altijd binnengeraakt.

Middelheimmuseum/park

© Karin Borghouts

Eén van de fijnste plekken in de stad met topwerken voor kinderen, zoals dat vliegende ding van Panamarenko,  de hangende mannetjes van Muñoz of dat bootje van Erwin Wurm. En dan is er ook nog de Melkerij, één van de leukste speeltuinen van 't stad.

Veel plezier!

Tripjes in Uruguay en omstreken: het huwelijksverjaardagsweekend

Zeven jaar geleden was het 7-7-7 en voor wie er niet bij was, het was heel plezant.

Nog steeds gelukkig, ja merci, op onze bodas de lana. Tijd voor een romantisch lang weekend, en dat wel met z'n drietjes en eigenlijk was het supertof met ons meisje erbij (of beter: prinsesje, eekhoorntje, klein wolfje, schaapje, maestra, monstruo: naargelang haar nauwkeurige instructies varieert dit ettelijke malen per dag).

We trokken naar de Tigre Delta (Argentinië) wat geografisch niet zo ver is van Montevideo, maar in reisuren de langste reis is die we al gemaakt hebben in Zuid-Amerika. We reden door de mist en de regen naar Carmelo, stapten daar op de boot (terwijl de wedstrijd ARG-BEL door de radio schalde, ik verstond amper iets van het Spaanse gekwetter, dus we moesten achteraf nog even online checken wie er gewonnen had, al was dat wel duidelijk eenmaal aangekomen in Tigre, toeterende auto's na winst, het is blijkbaar iets universeels). 
Tigre is het stadje in deze rivierdelta, met een schone promenade en elegante oude bootjes die als een soort openbaar vervoer mensen van en naar de vele eilandjes brengen in de delta.

Die rivierdelta is vrij druk bewoond, het ene (vakantie)huisje staat er naast het andere, allemaal met een steiger voor de bootjes. De dag van aankomst aten we matige pasta en sliepen we in een ronduit vreselijk hostel. Gelukkig bracht een bootje ons de volgende ochtend vanaf het stadje naar het paradijs midden in de delta: Amarran Sancho. Een hotel gebouwd op palen (uiteraard), heel mooi gedaan met allemaal hout. Zondagmiddag waren er nog wat andere gasten, maar vanaf zondagavond hadden we het heel complex voor ons alleen. Een prachtige omgeving, een goei bed, lieve mensen, wat wilt ge nog meer? Ah, een haardvuur dat iets meer warmte geeft was wel tof geweest. Maar verder, geen klagen!

Een eerste verrassing voor Michiel was een gegidste wandeling door het natuurreservaat(je) dat achter het hotel ligt door een biologe. Tussen de buien door wandelen we door het prachtige natte gebied en Cecilia wist veel te vertellen. Allemaal werk van vrijwilligers en ze hebben zelfs een eigen plantjeskwekerij om de inheemse soorten zo veel mogelijk te reïntroduceren ten koste van de exoten.

Twee vaststellingen: ik verstond Cecilia dus mijn Spaans is al weer stukken beter én ik vond het interessant, de invloed van mijn wederhelft neemt nog steeds toe (zie vorige zin, ik typte gewoon iets over planten reïntroduceren alsof ik nooit iets anders gedaan heb, als dat geen liefde is!).

's Avonds genoten wij (zonder Oona die al lang sliep) van een diner is een veel te koude eetzaal, maar gingen we ook nog in de sauna en broebelbad en werden we terug zalig warm. Een nacht van ongeveer 10°C is daar echt ideaal voor.
De tweede dag wandelden we, nu onder een stralende zon, nogmaals door het natuurreservaat en zagen we heel schoon vogelkes. Zo tof, ook in de winter.

Geen vakantie compleet zonder dat er ook geroeid wordt, dus deze keer trokken we er met een kayak op uit. Het water stond uitzonderlijk laag in de delta (heeft iets te maken met de wind) en het was super relax.

Na het middageten gingen we nog eens in het broebelbad met Oona, ge ziet dat ze het reuze naar haar zin had.

We hebben daar ook ontzettend veel en vooral, vaak, gegeten en werden echt op onze wenken bediend. En zei ik al dat Oona het naar haar zin had?

lunch - eerste koude dag

lunch - tweede zonnige dag

De delta en in het bijzonder Amarran Sancho, is een aanrader, moest ge eens in de geburen zijn (tis echt heel dicht bij Buenos Aires).
De laatste ochtend namen we 's ochtends terug de boot naar het Uruguayaanse Carmelo waar ik een tweede verrassing had geregeld: een bezoek en proeverij aan Bodega Irurtia. Sympathiek en authentiek, zo was het wel, en dat was maar goed ook want ik droeg een fleece en een jeans met modderspetters. De wijnen waren heel lekker, de kaas gewoontjes (iets wat ik echt niet snap, waarom zijn alle kazen hier zo flauw?). Ik zou zeggen, kom maar af een van de volgende weken en we doen een lekker fleske open.

We reden terug over Colonia wat een veel betere weg is en dan konden we nog eens passeren langs ons favoriete caféke daar.

Zeer leuk weekend, het voelde helemaal als een echte reis. En het goeie is dat we dus élk jaar zo'n goed excuus hebben om het er eens goed van te pakken. We maken al plannen voor onze 8-jarige huwelijksverjaardag!

Gegeten en goedgekeurd: juni

• Kruidenfalafels uit Green Kitchen Stories

Ik kocht het kookboek Green Kitchen Stories, maar het gaat me wat te ver. Boter en olijfolie worden altijd vervangen door andere vetten zoals kokosolie. Rijstmeel in plaats van gewone bloem, koemelk is blijkbaar ook uit den boze,... Vaak ingrediënten die ik hier niet vind maar waarvan ik me ook gewoon afvraag waarom de 'klassieke' basisingrediënten worden geweerd. Er is toch niets mis met melk en gluten? Ok, ik eet geen vlees, maar dat is vooral uit overtuiging en niet (of toch veel minder) om gezondheidsredenen.
Ik hou er niet van als ik precies wordt terechtgewezen omdat ik het durf (oh ja!) om zomaar witte bloem te gebruiken en geen spelt!
Maar goed, de falafels naar dit recept waren heel lekker. Ik verving de (dure) pistachenootjes hier door cashewnoten en dat was ook lekker.

• Granola

Er was het voornemen van 'klein keukengenot' en dat lukt, begot.
Trouwe lezers: u weet het al. De anderen: zie hier, ten midden van de plog.

• Tofuballetjes

Altijd die burgers, ik maakte nog eens ballekes! Hoe? Zo!

• tofu verkruimelen 
• paneermeel (of mijn favoriet van het moment: panko) erbij
• kruiden (bouillonblokje/sojasaus of gewoon genoeg zout)
• beetje room erbij tot de gewenste consistentie 
• bakken in olie

Hier kan je veel mee variëren denk ik en dat zal ik dus ook nog zeker eens doen.

• Venkelquiche

Ik weet eigenlijk niet waarom ik zo weinig venkel klaarmaak. Deze quiche had ik echt al heel lang geleden zien passeren, en nu eindelijk uitgeprobeerd. Goedgekeurd, echt super lekker en de venkelsmaak is helemaal niet overheersend.

• Linzenstoofpot van Jonge Sla

Linzen (zelfs papperige linzen zoals je ze hier vindt) met verse spinazie, dat kan eigenlijk niet misgaan.
Weer een recept van deze blog, dat komt omdat ik het kookboek 'Goed Eten' niet heb meegenomen en het mis. Gelukkig staan er nog veel recepten online, ik kan nog even verder.
Het was lekker, we aten er de quinoaburgers bij én ik maakte een deftige foto. Een tevreden meisje!

Pompoenlasagne van Jonge Sla
Het is hier winter hé! Deze lasagne had ik al eens gemaakt naar dit recept . Heel lekker! Zeker een frisse salade bij eten, iets met citroenvinaigrette ofzo. Ik had een heel grote flespompoen, dus ik roosterde pompoenblokjes voor deze lasagne en voor pompoenfalafels voor de dag erna.

Groente(n)paëlla uit Plenty
Paëlla zonder vlees en vis waarvan dat je toch niet denkt: er mist iets?
Ja, het kan en wel volgens dit recept!

En dan nog een vraag!
Oh, ik hoop dat iemand mij gaat antwoorden. Hoe maak je in hemelsnaam polenta lekker klaar? Ik probeerde nog eens iets, een ovenschotel met een polentalaag. Bweikes. Ofwel is dat droge boel, ofwel vorte pap. Of is dat gewoon een ingrediënt dat we maar moeten opgeven? Zeg het mij!

Telefoon.

Ik zeg dat ze niet hoeft te excuseren. Bij tranen hoort geen 'sorry'. Tranen mogen altijd.

Dan is het weer even stil. 

Zij snikt, ik zucht. 

Troost, ik heb daar precies te weinig woorden voor. 

We zijn duizenden kilometers uit elkaar.

Er zit vijf uur tijdsverschil tussen haar nacht en mijn avond. 

Ik weet dat ze sterk is en ik zeg het haar. 

Ik doe ook maar mijn best. Ik probeer ook maar wat. 

Ik zeg wat, ik zeg nog wat en hoop dat het niets verkeerds is. 

Ik luister. Ik probeer te begrijpen wat zij wil zeggen. 

Ik wou dat ik daar was. 

Ik zou op mijn fiets springen naar die ene vriendin. 

Ik zou de deur opendoen in het midden van de nacht voor de andere. 

Tussen ginder en hier verdwijnen brieven, blijkbaar. 

Dat maakt me triest. 

Waar liggen die woorden dan? Ze zijn van mij. 

Ik verlang ernaar om thuis te zijn.

Om chocomelk te maken voor de ene vriendin en een fles rode wijn te openen voor de andere. 

Om een dekentje te delen. Om te zeggen dat het allemaal goed komt. 

Om te zeggen dat ik het ook allemaal niet weet. 

Folon - Everyman