Net zoals de vorige twee jaren heb ik voornemens.
Hoe 2013 was kun je
hier nalezen.
Er is een constante: er is altijd minstens 1 voornemen met eten en altijd minstens 1 voornemen dat iets van doen heeft met duurzaamheid. Het zijn wat specifieke voornemens omdat het natuurlijk een bijzonder jaar wordt (of toch 3/4 van dit jaar). Maar lees vooral tot het einde!
En dan heb ik het over eten. Venkel. Rode biet (al volop mee bezig). Snijbiet. Rode kool
(er moet iets anders mogelijk zijn dan de klassieke manier?). Quinoa (
het graan van de Andes!). Snijbonen. Eerst proberen er iets mee te maken en dan pas bekijken of ik het wel/niet graag eet.
We zitten hier wel in een wereldstad, maar het aanbod is toch heel wat beperkter én vaak duurder. En daar wordt ik niet altijd
gelukkig van. En ik zal er af en toe ook over bloggen, ook al worden die berichten minder vaak gelezen dan andere berichten, ha.
- Meer zorg dragen voor mijn uiterlijk
Dat is een raar voornemen en ik twijfelde dan ook of ik dit wel op deze blog kwijt wil. Maar ik heb niet geweldig getroffen met mijn lijf en bovendien verwaarloos ik het soms. Elementaire dingen zoals mijn droge benen
altijd insmeren met bodylotion en mijn gezicht
altijd wassen voor ik ga slapen, sla ik te vaak over. Ik gaf dit jaar voor het eerst een beetje geld uit aan beautyproducten (van
Kiehl's) maar heb hét product nog niet gevonden. Ik ga in januari alvast naar een schoonheidsspecialiste hier en hoop terug te komen met een gezond vel en een goei productje. En dan liefst dingen zonder chemische brol en niet getest op dieren.
Ik zou ook iets meer aandacht en tijd kunnen geven aan mijn haar, en het niet altijd in een staart draaien. En misschien eens een nieuw kapsel proberen? En uiteraard, mijn gewicht. Deze jojo is niet goed bezig. Ik moet dit jaar gewoon wat volhouden in een koffiekoek-loos land waar ook ander gebak nooit echt lekker is, : gezond eten én sporten.
Lopen of spinnen, dat maakt niet uit.
Het ecomens in mij heeft het moeilijk in Uruguay: geen vlees en weinig vis eten is geen probleem. Maar recycleren is hier echt een uitdaging, met een herbruikbare boodschappentas naar de winkel gaan wordt héél vreemd onthaald. We rijden hier gelukkig heel weinig met de auto.
Maar zo'n lange vliegreis: dat doet al die kleine dagdagelijkse inspanningen teniet.
Michiel gaf me nog een CO2-lesje en dat was nogal hard. Wellicht komt ik 2014 eens overhuis. En ook definitief terug. Dat betekent dus 3x een afstand van duizenden kilometers. Onze spullen doen die vliegreis ook nog eens. Daarnaast vlogen we naar Chili en staan er nog (vlieg)reizen gepland naar Foz de Iguazu en Patagonië (beide aan de Argentijnse kant).
Tonnen CO2 gaan dankzij mij de lucht in:
een retourtje België-Uruguay resulteert in een uitstoot van maar liefst 8 ton CO2, dat is meer dan dubbel zoveel als het energieverbruik in huis van een heel jaar voor een gemiddelde Belg. Compenseren kost me 182 euro. Met Oona en Michiel en alle andere reizen erbij loopt dat op. Dit initiatief lijkt ok en transparant. Maar het blijft wringen. Misschien moet ik me voor 2015 voornemen om gewoon níet te vliegen. Maar daar spreken we volgend jaar over, goed?
De tijd vliegt voorbij. En dan bedoel ik vooral: de dagen. Ik kan me vaak op het einde van de dag niet echt een beeld vormen van wát ik precies gedaan heb. Gespeeld met Oona, gekookt, wat geschreven, wat gelezen,.. veel meer is het doorgaans niet. Twee avonden per week roept Antonio, onze leraar Spaans, luid
incorrecto! door onze woonkamer. En nog eens twee avonden per week doe ik braaf mijn huiswerk. Maar zoals ik al
eerder schreef, echt vlot en snel gaat het allemaal niet. Dus ik zal me moeten blijven inzetten en goed moeten studeren om het tegen het einde van het jaar goed te spreken. En ik zal die werkwoordsvervoegingen er gewoon moeten inrammen.
Dat is een klein voornemen waar ik me relatief snel en eenvoudig mee van kan af maken. Maar ik sta minstens drie jaar achter, dus het is tijd dat het op een officiële to-do lijst komt.
Wie me kent (en zelfs wie me niet echt kent en af en toe deze blog leest) weet ik dat ik van eten hou. Ik heb het volgende jaar veel meer tijd voor kleine keukendingen. En ik word gelukkig van kleine keukendingen. En mijn liefstekes worden er ook gelukkig van. Ik denk aan: verse soep maken. Verse iced-tea maken (met rooiboos-thee, hmm). Water koelen met een citroentje (er is hier weer een hittegolf op komst...). Fruitsla. Verschillende soorten brood maken. Nieuwe recepten voor veggieburgers uitproberen. Eens proberen zelf granola te maken. En misschien yoghurt? En groentenbouillon, dat is ook niet zo moeilijk. Ok, die laatste zijn misschien al geen kleine dingen meer. En mag dat eigenlijk wel, een voornemen kiezen dat gewoon super leuk is?
- Wat ik verder ook ga doen:
- veel blijven lezen (het is heerlijk, oh, het is heerlijk)
- brieven schrijven (het is heerlijk, oh, het is écht heerlijk)
- aan mijn boek schrijven (het is heerlijk, oh, het is écht écht écht heerlijk al heb ik geen idee of het ook echt iets wordt)
En dan mijn wensen. Want ineens komt het me zo flauw over, die voornemens. Het gaat over mij mij mij terwijl ik zoveel denk aan wie me lief is. Speciaal voor jullie: wensen uit het diepste van mijn hart.
Voor iedereen en dat een heel jaar lang. Want iedereen is nog té jong en heeft het niet verdiend. Ik hoop dat ik enkel in ziekenhuizen moet komen voor mijn tweede wens.
- Een kind voor iedereen die een kind wil
Er is veel verdriet, dicht en ver van mij, bij lieve mensen die naar een kind verlangen dat maar niet komt. Follikelmetingen, bloedverlies, verminderde zaadkwaliteit, ingewikkelde syndromen, miskramen. Quelle misère. Het lijkt wel alsof de helft van mijn generatiegenoten ermee te maken krijgt.
Aan de ongelukkige helft: hou vol, wenen mag, blijf hopen.
Aan de gelukkige helft: geef je armen en je schouder en luister. Zeg geen goedbedoelde troostwoorden, want er wordt heel snel een verkeerd woord gezegd.
Ik weet dat ik dit jaar een uitzonderlijk jaar mag beleven. Ik moet heel weinig en ik mag heel veel. En vooral: ik ga mooie dingen zien. Ik wens ieder van jullie minstens zo één moment: van verbazing om wat je ziet, dat je brein al het nieuws in je hoofd moet bijeenpuzzelen en waarna je nog dagenlang geniet. Of dat nu een wandeling in de sneeuw is in de Ardennen of aan de voet van een gigantische waterval.
Bij mij is het alweer even geleden. Maar ik wens het u toe. Van de hardnekkige soort met buikpijn en kramp in je gezicht.
Dat het een fantastisch 2014 mag worden!
