samen

Oona kan iets nieuws. Ze strekt haar armpjes naar me uit. Haar lijfje vraagt nu ook wat haar blauwe ogen me al maanden vragen. Neem mij vast. Pak mij op. Neem mij mee. En ik neem haar vast en ik neem haar mee. Haar handjes grijpen mijn haren (ik laat mijn haar vaak los tegenwoordig) of de kraag van mijn trui. Haar mond proeft mijn wang. Haar oogjes kijken over mijn schouder naar de wereld om ons heen. Ze kraait alsof ze me wil bedanken, om haar te laten delen in de wereld zoals ik hem zie. Ze sabbelt op haar vingers en trappelt met haar voetjes. Een sok valt uit. Kleine teentjes krullen zich van geluk. Heerlijk warm nestelt ze zich op mijn arm. We lopen door ons huis, verleggen een krant, nemen een doek van de grond, gooien een zakdoekje in de vuilnisbak. Zo gaat de tijd ongemerkt de tijd voorbij, de tijd waarin wij niet veel meer dan doen samen zijn. Ik zet haar neer, ze grijpt iets, ze sabbelt op iets, ze staart naar zichzelf in de weerspiegeling van het raam. Ik ruim wat op, eet wat soep, blader door een krant en kijk haar aan. Ze lacht naar mij en ik naar haar. Ik kom dichterbij en strek mijn armen uit. Zij ook. Ik neem haar vast en neem haar mee.

huiskamerconcert

In september 2010 hielden we een concert in het krot waar nu ons huis staat. In het vieze schimmelhok wisten Sons of Noel and Adrian een magische sfeer te brengen. Veel volk en kaarsen zorgden voor de juiste sfeer. Nu staat er een huis, waar het warm is. Dus vroegen we de vriendjes van Luster of er niet opnieuw een concertje kon plaatsvinden. Dat kon en donderdag waren, voor een beperkt publiek, JT Nero & Allison Russell te gast. Even is het vreemd, vreemden in ons huis, al nemen ze een gitaar, een banjo en een klarinet mee. Maar Oona doet het ijs smelten. Een een paar uur later smolten wij allemaal voor de práchtige stem van Alli. Prachtige songs en grappige bindteksten van JT. Ze hebben allebei hun eigen bands en binnenkort verschijnt hun gezamenlijke plaat. Geniet mee.

Duister hart

Josse De Pauw is een grote mijnheer. Ik was al langer fan. Van zijn rollen waarin hij goed en slecht is. En waarin hij nooit speelt, maar altijd is. Van zijn prachtige boeken 'Weg' en 'Nog'. Hij iets ouder en ik iets jonger, hij zou een perfecte vader zijn. In mijn dromen. 
En nu was er dus 'Duister Hart' in het Toneelhuis. Josse De Pauw maakte een tekstbewerking van het boek van Joseph Conrad (moet ik dus dringend lezen). Prachtige tekst. Vanaf de eerste zin ben ik mee. Mee met zijn rustige stem en zo blij want wat hij gaat vertellen, is een verhaal. In deze monoloog speelt hij alle rollen en dat via projecties. En daar is de hand van Guy Cassiers. Ik vind niet alles goed wat hij doet, maar dit is absoluut een voltreffer. Elk woord, elk geluid, elke subtiele lichtverandering, klopt. Hier zijn meesters aan het werk. Meesters van het vak. Na 'Missie' weer een monoloog over Congo die me raakt. Op zo'n momenten is theater een ongelofelijk cadeau. En kleine Oona was ondertussen in de kinderopvang van het Toneelhuis. Slapen doe je niet in zo'n gebouw als de Bourla moet ze gedacht hebben. Dan moet er iemand bij je rondwandelen om alles te kunnen zien. Volgende keer zullen we reserveren, want de mevrouw aan de kassa kon niet begrijpen dat ik dat vergeten was. U vergeet toch niet dat u een kind heeft. Nee, dat vergeet ik niet. Tenzij ik een uur en drie kwartier op het puntje van mijn stoel luister naar Josse De Pauw.

Foto: Koen Broos

warning: geek girl coming up

Net terug van congres 'New Technologies for new Audiences'. Interessant. Brein op volle toeren. Maar ik zat er dus weer over te piekeren. Over mezelf en de technologie. Echt piekeren.

Ik stel u voor, aan de ene kant: vrienden en familie; aan de andere kant: mijn job en toffe collega's. En een compléét ander technologiegebruik.

Ik voel me een technologische laatbloeier aan de ene kant (nog maar sinds deze week op twitter) en een complete geek en freak aan de andere kant (jááá, ik hou van mijn ipad!)

Ik vind dat vermoeiend om de non-believers te overtuigen. En het vreemde is dat die non-believers daar steeds opnieuw naar vragen. Wat er nu toch in godsnaam zo leuk is aan liken op facebook. Wat het nut is van een profiel op LinkedIn. En of je nu echt wil volgen op twitter wie er chips gegeten heeft en wie er wacht op de trein.Ik moet mij precies altijd verantwoorden.

 

En dan komt dé uitspraak: Katelijne, je bent veranderd.

Ja, klopt. De wereld is ook veranderd weet je wel?

Dus ja, ik hou van mijn smartphone. En ja, Spotify (en consoorten) is geweldig. Twoppy ziet er tof uit, de nieuwe look van YouTube moet ik nog bekijken, Apps, QR-codes, hashtags en The Cloud. Laat maar komen.  En laat mij maar gewoon doen als het u niet interesseert. Ik neem u niks kwalijk, echt niet.

UiTiD = goed idee?

Vandaag werd er een vernieuwde versie van UiTinVlaanderen.be gelanceerd. Een frissere look maar vooral, een coole integratie van UiTiD, dat hebben de collega’s goed gedaan. UiTid is een gewéldige technologie die aanbevelingen genereert voor jouw vrijetijdsgedrag. Dat klinkt ingewikkeld maar laat ons beginnen bij het begin; een profiel. Zet u over uw profielenangst heen en creëer een UiTid. 

De integratie met facebook/google-id werkt het best. Surf nu doorheen het gigantische aanbod op UiTinVlaanderen.be en duid aan wat je leuk vind. Ik heb zo veel zaken aangeduid en bij sommige ook ‘hier ga ik naartoe’. Dat wordt allemaal gedeeld op facebook, maar hé, wie dat niet leuk vindt, dat kan je ook gewoon afzetten. Vind je iets niet meer leuk? Dan verwijder je het van je profiel. Moet niet iedereen weten dat je uitkijkt naar de nacht van de schlagers zet het dan gewoon op privé. Account- en profielbeheer zit volgens mij dik ok. 

En dan komt het, het kotteke ‘aanbevolen voor jou’. Op basis van wat je leuk vind gaat de machine op zoek naar events die bij je passen. De machine zoekt gelijkaardige gebruikers. Dat werkt zo: als gebruiker A en gebruiker B net als jij naar evenement 1 gaan en zij gaan ook naar evenement 2 dan is de kans groot dat jij evenement 2 ook leuk gaat vinden.

Binnenkort zal UiTid ook draaien op andere sites. Met één profiel (je UiTid) kan je op die sites aanduiden wat je leuk vindt en wat niet, en dat leidt allemaal tot betere aanbevelingen. 

Ik ben heel benieuwd wat dat gaat geven en wat die machine mij gaat voorschotelen. Wellicht nog meer goesting (en daarbij het besef dat ik dat niet allemaal ga kunnen doen/beleven/bekijken/...). Maar ik vind dat dus oprecht tof, een oprechte vooruitgang. Heel de theorie van risicoreductie, ik volg dat gewoon. Maar ik weet het ook niet, of het allemaal écht gaat werken. Nu is het belangrijk dat de machine 'leert' en dit kan enkel als er genoeg users zijn die meedoen. Doe je mee? Of vind je het maar niks?

En dan de belangrijkste  vraag: hoe zetten we dit in voor Vlieg? Als Vlieg de families de weg wil wijzen naar de strafste activiteiten, dan is dit toch gewoon de toekomst? Wat een mogelijkheden...

Is het nu een passief huis?

Die vraag krijg ik vaak. Wie zal het zeggen. Ons huis is een zeer energiezuinige woning. Er zijn verschillende manieren om een passiefhuis te definiëren aan de hand van allerlei waarden. Nogal technisch dus. 2 dingen die ik min of meer begrijp (met wat google erbij, natuurlijk).  Het E-peil is een maat voor de energieprestatie van een woning. Hoe lager het E-peil, hoe energiezuiniger de woning is. Voor woongebouwen mag het E-peil sinds 2010 maximaal E80 zijn. Een lage-energiewoning heeft een E-peil van maximum E60.  Ons huis heeft een E-peil van 34. En dat is onder de E40-norm voor een passiefhuis die telt voor de belastingen. Goed nieuws dus voor onze centjes.
Het E-peil hangt af van:

• de compactheid (zit zeer goed in ons huis, super compacte rijwoning)
• de thermische isolatie (relatief goed, voordeel van rijwoning is ingesloten, maar de zijmuren zijn niet zo dik geïsoleerd)
• de luchtdichtheid (zit bijna goed, hier is bij de bouw een foutje gemaakt, wordt nog rechtgezet)
• de ventilatie (toppie, we hebben een mega machine)
• de verwarmingsinstallatie en het systeem voor warmwatervoorziening (toppie, zie boven)
• de oriëntatie en bezonning (goed, want geen rechtstreeks zonlicht in leefruimte, teveel gevaar op oververhitting)
• de koelinstallatie (ok)

Daarnaast is er het K-peil. Dat is bij ons 23. De K-waarde staat voor de totale isolatiewaarde van een gebouw. Een laag getal duidt op een betere isolatiewaarde. Passiefhuizen zitten daar echt nog wel onder. Maar die waarde staat ter discussie lees ik. Maar kijk, het is toch een goed rapport voor ons huis. 

Maar veel belangrijker dan neuten of het nu al dan niet een passiefwoning is, is het feit dat we hier ongelofelijk graag wonen. Bij de start van heel dit zotte project zei ik wel eens, het is mijn droomlocatie en het zal Michiel zijn droomhuis worden. Maar intussen is het ook mijn droomhuis, oh ja. Ik denk even na:
- Het is er warm. De perfecte warm voor mijn lijf en hoofd. Het huis heeft enkel vloerverwarming in de leefruimte en de badkamer. Toch is het op Oona haar kamer een aangename 19°C. En we verwennen onszelf 's avonds met 21°C. Want zelfs dan vallen die energiekosten fantastisch mee.
- In onze keuken is plaats voor alles. Het is een straf inductievuur. Het zijn goede schuiven. Er kan veel in. De oven is geweldig. Nog even en ik doe zelfs graag de afwas.
- De lucht is zuiver. Dat komt voor ons ventilatiesysteem, waardoor er voortdurend verse lucht wordt aangevoerd. Ik slaap beter en volgens mij zou een goede, zuurstofrijke lucht, daar wel eens mee te maken kunnen hebben
- Parket is mooi en zo lief voor blote voeten. Ik kijk uit naar het geluid van blote trippelende kindervoetjes.
- Ik heb een naaikamertje. Ik zou het nog wat moeten inrichten, maar eerst moet ik nog veel naaien.
-  We spoelen onze wc met regenwater. Dat gaat prima en stelt toch een beetje gerust.
-  Het is hier stil. We horen niets van buiten. Driedubbel glas = driedubbel rust, en dat in de stad.
- Zitten, eten, koken, spelen, allemaal samen in één leefruimte. Hier wordt geleefd en dat zie je aan rommel maar dat ruik je ook aan de heerlijke geur van wentelteefjes.

Ik kan zo nog even doorgaan. En ik klaag niet over de schilderkarweitjes, hoekjes en kantjes die ons elke dag smeken om een couche.En ik besef wel dat we ongelofelijk veel geluk hebben dat we dit huis hebben kunnen bouwen.Het heeft natuurlijk veel centen gekost en onze afbetaling is niet gering, maar wij hebben de volgende jaren wel geen kosten meer. Dat stelt gerust. En we hebben de voorbije jaren dan ook zuinig geleefd. Maar wij hebben natuurlijk ook geluk, we hebben allebei een fijne job die niet slecht betaalt.
Een dik jaar geleden stond er nog een vies krot en nu is dit onze thuis. Voor nog heel lang. 


-

mistig

Ik heb het gehad met de mist. Mist doet dicht. De wereld lijkt voortdurend op te houden, op elke hoek van elke straat, steeds het dreigement van het verdwijnen. Mist verbergt en verdwaast. Als een slechtziende zoek ik de hele dag naar mijn bril om toch iets te kunnen zien. Mist beperkt de wereld tot hier en nu en maakt elke afstand groter. In de trein zie ik de mist enkel langszij en dat maakt het dragelijker dan de frontale confrontatie. Maar ik moet, te voet, de fiets op (in een auto stap ik met dit weer sowieso niet in). Er is geen omweg mogelijk. Geen ontkomen aan. Ik kijk over Brusselse daken en zie wat ik gisteren zag, een grijze waas die niet wil verdwijnen.
In het donker zijn er sterren, de maan. En je weet wanneer het overgaat. Je wacht gewoon op dageraad. Maar mist blijft rondhangen als een vervelend jong dat niemand wil en haalt zijn slome schouders op.

App-reizen

Indien bezwaren, bedenkingen, verzuchtingen, ergernissen en dies meer tegen smartphones en tablets en apps in het bijzonder: sla dit over en lees het volgende stukje.

Op reis met de ipad, fijn! Met mijn data-abo heb ik geen roaming, dus de meeste apps gebruikte ik ofwel offline, ofwel op de wifi van de musea. Twee dingen die Antwerpen alvast kan leren van NY: gratis wifi en overal drinkfonteinen De app van lonely planet had ik op voorhand gekocht (1,59 dollar als ik me niet vergis). Een megakoopje want quasi alle info zit er overzichtelijk in. Handig zoeken, wijk per wijk. Offline volledig beschikbaar, alleen kan je locatie dan niet worden opgespoord. De combinatie met de papieren Rough Guide was perfect.

De app van het natural history museum is ook tof. Weinig inhoudelijke uitleg, maar je kan heel gemakkelijk een tour volgen. We gingen op ons eigen ritme, maar misten zo een aantal hoogtepunten niet. De app detecteert feilloos je locatie in het gigantische museum en wijst je de weg naar die bijzondere Brachosaurus. Of naar de toiletten, maar laat ons eerlijk zijn, pijltjes doen het daarvoor ook prima.

De app van MoMa stelde teleur, er was een manier om die te gebruiken als audio-guide, maar ik vond niet meteen hoe dat moest, hoe een nummer van een kunstwerk in te geven. Achteraf was het zo logisch als maar zijn kon en zag de app er goed en volledig uit, maar zo'n old skool audio guide is ook wel ok. Die kunstwerken, dat is al zo veel om visueel te verwerken, als ik dan ook nog eens naar de iPad moet kijken...

The new-york pass (een pass geeft je toegang tot honderden attracties) heeft ook een app, maar opzoeken in het boekje gaat eenvoudiger. Er is een functionaliteit om een planning te maken, maar het is gewoon nogal slecht gemaakt.

Het digitale hoogtepunt van de reis waren echter de NYSoundwalks. Gewoon audiobestanden die je rondleiden in een wijk. Heel hip en cool, soms een beetje erover, maar met een splitterke zodat we allebei konden luisteren, echt tof. Een echte meerwaarde voor je wandeltocht. Print de plannekes best op voorhand af, want wij switchten telkens tussen audio (af en toe op pauze als het te lang rood was) en het planneke, vrij onhandig. Bovendien werkt een ipad op dat moment niet voor een vrouw zoals ik, want ik wil het planneke draaien naar gelang mijn oriëntatie, maar de ipad draait telkens mee. Wellicht kan ik dat ergens vastzetten? Ge ziet, zo'n appfreak ben ik nu ook weer niet.

(Enfin, het zijn allemaal apps voor iPhone)

NY dag 8

We pakken in en wandelen naar Soho. Michiel geeft het shoppen met trekkersrugzak en kind en voiture snel op en parkeert zich in een parkje. Ik ga wat winkelen en vang een kleine buit. We vertrekken goed op tijd naar de luchthaven en maar goed ook, want de tijd vliegt. Wij hebben weer een baby-excuus om een gigantische lijn aan de security voor te steken en genieten weer van een zalige vlucht, met een licht koortsig kind. Maar wat een reis. Wat een heerlijke reis! We komen nog eens terug!

NY dag 7

Vandaag is het museumdag, we doen niks anders. Eerst naar het Guggenheim en we hebben geluk. We hebben allebei een coup de foudre met de artiest die daar op dat moment een overzichtstentoonstelling heeft: Maurizio Catellan. Heerlijk, humoristische kunst met een duister randje. In plaats van werken te selecteren en tegen de muren te hangen, koos Catellan voor iets anders. De tentoonstelling heet 'All' en dat is vrij letterlijk. Cattelan heeft namelijk al zijn werk (of kleinere uitvoeringen daarvan) in een sculptuur opgehangen. We liepen van boven naar beneden in de Guggenheim-spiraal ( het gebouw is echt tof) en intdekten telkens nieuwe dingen.

De permanente tentoonstelling is heel beperkt, er liep ook nog een kleinere tentoonstelling rond Kandinsky.

Intussen verscheen er in De Morgen een artikel over Cattelan net als we terug waren.

Na het Guggenheim spurten we terug naar het Metropolitan museum voor een highlights-tour. Een kwiek madammeke neemt ons mee op een hallucinante trip van een uur waar een Grieks beeld van de zesde eeuw voor Christus wordt gevolgd door een knap hedendaags werk van een Afrikaanse kunstenaar en meteen daarna een mooi uitleg over Vermeer. Daarna gingen we nog onze eigen weg en zagen we de impressionisten, Renoir schildert toch zo'n mooie ogen en Monet, tja, dat is gewoon echt mooi.

Oona krijgt het moeilijk, wil niet eten en is wat koortsig. We gaan naar het Whitney-museum (Amerikaanse kunst) maar waren op 12 minuten weer buiten. De werken van Hopper hadden ze allemaal verstopt (buiten eentje, niet de mooiste) en veel zin om de hedendaagse experimentele kunst te ontdekken van jonge Amerikaanse kunstenaars hebben we niet met een koortsig kind.

NY dag 6

Ontbijt all the american way: doughnuts! Weer een tip vn onze gastheer. Maar dit waren geen vieze frituurdeegrollen, maar heerlijke gebakjes. De crème brulée dougnut was, om het met onze gastheer zijn woorden te zeggen 'worth every little penny'.

En dan hop, naar Little Italy, waar we een toffe soundwalk maakten. Een chocomelkske op het terras van een bakkerij die er geweldig goed uitzag, maar we waren nog voldaan van ons ontbijt.

En dan Chinatown. Mannekes, dat is dus niet gewoon een straat of een block, dat zijn heelder straten, lanen, galerijen, winkels, schoonheidssalons, vismarkten, beenhouwers, vol vol vol Chinezen en rare geuren en veel lawaai (onder treinsporen) en veel vuil. Indrukwekkend in al z'n lelijkheid, zeer blij dat ik dat wel eens gezien heb. Ook hier een toffe soundwalk gedaan. En dan hop met de beentjes (vooral de voetjes!) naar het Lincolncenter, een complex van podiumzalen met o.a. The Metropolitan Opera. Een rondleiding door een gepensioneerd acteur, zeer sympathieke opa, vertelde alles wat je  nu eigenlijk wou weten en wij kunnen nu zeggen dat we hebben gezongen in The Met. Uitgehongerd trekken we naar Grimaldi's pizza, niks gezelligs of rustig maar zeer lekkere pizza. Oona in een diepe slaap dus wij gaan nog voor een avondwandeling/soundwalk in DUMBO, de wijk in Brooklyn onder de bruggen. Artistiek gedoe daar, wel tof, we ontdekten een pracht van een boekenwinkel, de HQ Bookstore t(dacht ik, maar ik vind het niet terug). Zeer mooi. En dan kijken naar de pracht van Manhattan en zijn lichtjes vanuit Brooklyn Park (merci Stof voor den tip), perfect als zouden die treinen niet boven je hoofd (en een klein babyhoofd) razen.

NY dag 5

Ge zijt getrouwd met een bioloog of niet, nog steeds, dus wij naar de New York Botanical Garden in the Bronx. Lange metrorit maar genoeg mensen om naar te kijken. Prachtige herfstkleuren in een schitterende herfstzon, wat wil een mens nog meer? Een rondrit in een treintje?  Een schaterende dochter? Oh ja, er is een kei leuke belevingstuin voor kinderen, Oona is nog net een ietsiepietsie te klein helaas. En het eten is ook niet de moeite. Maar we zagen niet, want het is echt supermooi en rustig. Terug de metro op (hé, er rijden ook express treinen!).

We gaan naar B&Hvideo en audio, wat een belevenis met behulpzame joden en een transportband boven je kop. Alleen zitten ze hier met een andere netspanning dan bij ons, dus die muziekinstallatie zullen we niet kopen. Dan even binnen piepen bij Macy's en dan naar Tannen's Magic shop  (goed verstopt in een building) waar Michiel wat magie ging kopen... Binnenkort live voor u!

En dan naar Top of the rock, de andere wolkenkrabber met als voordeel dat ge de Empire State dus kunt zien. In den donker dus veel schone lichtjes, heel mooi en rustgevend en indrukwekkend en blij dat ik die electriciteitsrekening niet moet betalen.

NY dag 4

Ge zijt met een bioloog getrouwd of niet, en ik ben dat, dus wij naar goede citytrip-gewoonte naar het museum van National History. Amai m'n botten. Dat is de schoonste (volledigste!) natuur op z'n schoonst gepresenteerd. Opgezette dieren in een prachtige setting, zoals ge nooit zult zien in de zoo of in 't echt. Zelfs een oersaai thema als classificatie ziet er hier bijzonder mooi uit. En zoveel informatie! Zo toegankelijk, uitnodigend. Zoveel, zoveel, zoveel. Gelukkig hebben we een stevig bagel-ontbijt achter de kiezen dat we er wel efkes tegen kunnen. De bigbang-presentatie is indrukwekkend. Een aanrader, zelf voor wie denkt dat hij daar nu werkelijk niks aan heeft. Het museum ligt aan Central Park dus we maakten meteen een mooie wandeling, al was er een groot stuk afgesloten door de storm van eind oktober. Maar nog altijd prachtige herfstzon.

Lonely Planet raadt ons Burger Joint aan en dat is dus hamburgers en niks meer. Een wreed coole plek, verstopt in een poepsjiek hotel.
We doen nog iets leuks voor Oona, namelijk haar favorieten bezigheid van het moment, naar lichtjes kijken. Op Times Square dus. Ze wordt helemaal gek en weet niet waar eerst te kijken en daarom alleen al is het echt fun. We passeren nog efkes langs Madame Tussaud's (daar zouden we nooit in de dertig dollars voor betalen, maar het zit mee in onze pas, en we zijn er toch, dus...) en daar zijn we op recordtempo weer buiten omdat zo'n wax-versie van Justin Bieber ons eigenlijk niet veel zegt. Het is goed geweest voor vandaag, niet?

NY dag 3

De ideale zondag begint met bijzonder lekker ontbijt, dus wij terug naar Chelsea Market. Een milkshake van Ronny Brook en een muffin, scone en broodje van Amy's Bakery. OMG! Dat past hier nu wel efkes. Dit alles in een vroeg ochtendzonnetje (carpe diem zei Oona deze ochtend) op de High Line. Dat is dus een soort park op een oude spoorlijn die tussen de verschillende vleesverwerkingsbedrijven liep in het Meatpacking District. Een tiental meter boven de grond, een strook van een dikke kilometer, maar prachtig aangelegd.

 Een luxe versie van Park Spoor Noord in uitbundige herftstkleuren met hippe vogelkastjes ( ah nee, dat was een kunstwerk).









 

We zijn helemaal klaar voor de dag en stappen met onze vrolijke meid naar de Empire State Building. Het is nog vroeg en dus geen wachtrijen. Met een audioguide (Joe the taxidriver geeft ons wat uitleg kijken we onze ogen uit, tis een cliché zo hoog als de wolkenkrabber zelf, maar het is echt de moeite.

Verder gewandeld naar het MoMa, fantastisch. Veel te zien, ik was onder de indruk van een prachtige Picasso met muzikanten, Duchamp, Brancusi, Van Gogh. Een van de tijdelijke tentoonstellingen zag er ook cool uit, maar ik zag mijn eigen voeten niet meer van 't volk (ny was dan toch uit de veren geraakt) dus dat was dan dat. De andere tentoonstelling was een retrospectieve van Willem De Kooning, en dat is niet mijn favoriet.En als je dan achteraf op de website kijkt, dan heb je precies nog niks gezien. Dag drie en we beslissen om snel nog eens terug te komen.

Verder gewandeld naar het Grand Central station (grootste treinstation ter wereld naar 't schijnt, toffe audiotour. Dan gegeten in de kelder, een gigantische foodhall (merci Barbara voor de tip!). Ik at bangelijk goed Indisch, Michiel at bangelijk slecht Italiaans en Oona dronk haar melkske.

NY dag 2

De boot op, een toeristenklassieker. Er is niet veel te zien op Liberty Island (geen idee wat er zo boeiend is aan het vrijheidseiland) of op Ellis Island (het saaiste museum ooit dat gelukkig geen voorbode is voor de rest). Maar wat een mooi uitzicht op Manhattan. De herfstzon in onze haren en een gulle lach op Oona haar gezicht.

Onze gastheer is een echte foodie en hij raadt ons aan om te genieten van het mooie weer in Chelsea en van het goede eten in Chelsea Market. Amazing om het woord maar ineens te gebruiken. We wisten niet waar eerst te kijken, euh, te eten. Keuze valt op een brownie van The Fat Witch en een stuk pizza van Buon Italia. Njammie. We lopen even over de High Line (zie dag 3) en maken dan een avondwandeling in the Meatpacking District, onze eerst soundwalk (zie hier). Het is allemaal zeer hip (de Apple Store!) maar het is toch tof.

NY dag 1

Een goeie vlucht - een goeie logeerplek (geboekt via Airbnb) en een fijne avondwandeling. Dat belooft voor de volgende dagen. We leren dat verdwalen in New York moeilijk is, maar dat je wel perfect compleet in de verkeerde richting kunt lopen op een grote avenue.

Reizen met een baby - deel 1

1. Neem een gemakkelijke baby zoals die vans ons. Een baby die zich houdt aan de basis: lachen, slapen, rondkijken, eten, brabbelen en af en toe een vuile broek. In die volgorde en frequentie.
2. Vliegtuigen hebben geen microgolf. Geen idee hoe ze dan die maaltijden opwarmen (gaan die warm in het vliegtuig?). Kokend water dat je dan aanlengt met fleswater kan dus wel om een flesje te maken. Fruitpap is koud en potje patajes onderdompelen in heet water kan ook. Back to basics. 
3. Andere passagiers zoekeb vluchtroutes wanneer ze zien dat ze voor/achter/naast een baby zitten. Wanneer de baby de hele tijd stilletjes is geweest, zeggen ze hoe cute ze is. Geef toe, u bent ook zo. Trekt het u niet aan.
4. Neem een baby die nog niet doorslaapt. Zo'n gehakkeld bio-ritme past zich (althans in de heenweg) eenvoudig aan in een andere tijdszone.
5. Boardingtime bij Ryanair is iets anders dan bij een grote luchtvaartmaatschappij. We waren a little late. Met een baby kan je beter te vroeg komen.
6. Kinderwagen gaat vlak voor je het vliegtuig zelf instapt in het laadruim.  Neem je tijd na de landing om uit te stappen en hij staat al klaar.
6. Ga op reis als de baby nog net past in de draagmand (draagmand het woord, al eens proberen te dragen?). Slapen kan dan overal. 
7. Ga op reis zonder draagmand-kinderwagen. Het is veel te log en zwaar en onhandig.
8. Kijk bij elke hindernis (rij aan ticketbalie, paspoortcontrole,...) even in het rond, iets langer dan nodig is. Een medewerker zal je roepen en je mag voorsteken zonder dat je ernaar hebt moeten vragen. Trek je de blikken van ouders met zeurende kinderen zonder kinderwagen niet aan.
9. Kinderwagen moet telkens door de security check. Uitladen, in 2 delen,... Stop er dus geen mes in of zo moest u dat van plan zijn. Vermijd ook bestemmingen zoals NY waar er bij elke attractie security checks zijn.
10. Een kinderwagen is de beste rugzak die je niet moet dragen. Alles past erin: babyspullen, jassen, sjaals, water, paraplu, dekentje voor picknicks (zie punt 11) boodschappen, reisgids,.. Een enorme meerwaarde. Tot je aan security komt. Zie punt 9.
11. Vliegtuigdekentjes zijn perfecte babydekens en picknickdekens. Er staat nergens dat je dat niet mag meenemen, toch?
12. Een draagdoek is geweldig gerief, ook met een kind van zeven en een halve kilo. Kind slaapt en iedereen is vertederd. U krijgt vele blikken en opmerkingen, maar van een betere soort dan als u een krijsend kind in uw armen zou houden.

zwemmen

Een grootvader zit op handen en knieën in het water en doet een leeuw na.
Een mama eet van een plastiek bordje denkbeeldige koekjes en krijgt nadien nog enthousiast thee bijgeschonken uit een gietertje.
Een meisje durft helemaal alleen en voor het eerst van de glijbaan.
Een jongetje van wellicht nog geen drie verbaast zich over het water dat altijd terugstroomt.
Geluk ligt voor het rapen in het peuterbad.
Geluk drijft in een roze badpakje tussen ons in.

Foto is van vorige keer, een maand geleden. Nu is Oona groter en het badpakje kleiner.

Gevaarlijk Jong

Ron Mueck

Hoe vind ik tijd om ook nog eens een tentoonstelling te gaan bezoeken? Door een werkvergadering met mijn team te plannen in een vergaderlokaal achter het museum!
In het museum Dr. Guislain loopt een prachtige tentoonstelling rond het kind in deze samenleving. Zijn kinderen in gevaar in deze complexe wereld? En vormt het kind zelf geen gevaar, voor de wereld of voor zichzelf? Een thema-tentoonstelling die werkt. Want ik vond het ok dat er een artefacten uit Papoe Nieuw-Guinea tentoongesteld lagen naast een prachtig werk van Ron Mueck. Ik kreeg rillingen van die tentoonstelling. Het verse moederschap zal er wel voor iets tussen zitten.

Heel intrigerend was het fotowerk van James Molisson. Hij gaat in 'Where children sleep' op bezoek bij kinderen van over de hele wereld in hun slaapkamer. Met onthutsende beelden.Ga misschien toch maar kijken. Nog tot mei. 

James Molisson

Sprakeloos

2 weken geleden gingen we naar 'Sprakeloos'. Tom Lanoye met zijn boek op het podium. En dat mag je vrij letterlijk nemen. Het is een prachtig boek. Eentje met een moeilijk weifelend begin, maar dan, heftig om zich heen slaand, meeslepend en hard. Eentje dat je doet vergeten, eentje dat je meer doet vragen dan doet weten, eentje dat je luidop wil lezen.
Maar op een podium deed het me niet veel . Het is natuurlijk moedig van Lanoye, om zich zo persoonlijk en kwetsbaar in de frontlinie te begeven. Maar dat maakt het niet tot een boeiende podiumervaring. Had ik verkeerde verwachtingen? Misschien. De monoloog die voor altijd een referentiepunt zal zijn, is natuurlijk 'Missie', gebracht door Bruno Vanden Broecke, tekst van David Van Reybrouck. Maar het ziet ernaar uit dat je je Frans zal moeten bijschaven als je dat wil zien.
En wat Lanoye betreft, lees gewoon maar het boek.

En toch, een blog

Bloggen is out.
Bloggen is achterhaald.
Bloggen is nog exhibionistischer dan facebook of twitter.
Bloggen is te lang zagen over iets wat korter kan gezegd.
Bloggen is een slecht dagboek.
Bloggen is traag.


En toch, een blog. Welkom.

dit is alles en dat is goed

Ik was gisteren weer veertien. En dat was fijn.
Ik heb onlangs een ticketje teruggevonden van de theatervoorstelling die mij heeft getoond wat nu eigenlijk de essentie is van theater: een goed verhaal goed gespeeld. Ik werd meegenomen door mijn toneelmentor; ik was veertien en ondersteboven. Het was een bewerking van 'De Tolbrug' van Aidan Chambers en de kaart koste 250 BEF. Een wereld ging open en ik ben naar toneel blijven gaan kijken.
Gisteren zag ik een toneelbewerking van 'Dit is alles' van Aidan Chambers in HETPALEIS. En het was een goed verhaal goed gespeeld. Ik ging alleen en daar was ik uiteindelijk blij om. Ik kon helemaal alleen in mijn herinneringen zwelgen, zonder iemand lastig te moeten vallen met mij puberherinneringen. De herinnering aan volgepende schriftjes met gedichten voor verzonnen liefdes. De herinnering aan de mooiste verzonnen conversaties. De herinnering aan het maken van lijstjes.
En daarna ging ik op café en was ik weer achtentwintig en dat was helemaal perfect.

Tijd voor onszelf

Op donderdag werk ik niet. Correctie, ga ik niet naar het werk. Correctie, heb ik al een keer gedaan, met baby in de draagdoek voor een belangrijke vergadering, toch niet zo'n aanrader. Maar meestal is donderdag een heerlijke dag. Geen gestress 's ochtends voor kind of trein. Zij blijft nog efkes bij mij in bed liggen en dan staan we samen langzaam op. Deze ochtend gingen we alweer op stap. Ik kocht een nieuwe bril (spannend zeg, de mevrouw van de brillenwinkel heeft me overtuigd van een compleet ander model), een citruspersstok (mooi woord, net uitgevonden, weet je wat ik bedoel?) en sokjes voor deze herfstdagen. Ik kook iets lekkers, ik wandel, ik naai. En plots weet ik waar al die mensen het al jaren over hebben als ze zeggen dat ze 'tijd nodig hebben voor zichzelf'. Dat was een uitspraak die kon rekenen op mijn onbegrip of, op een mindere dag, op gefoeter, gezucht en ongeloof. Alle dingen die ik graag doe, doe ik het liefst met anderen. Eten op kop. Koken, veel leuker als er iemand in de buurt is. Naaien, zo gezellig in het naaiclubje, op reis gaan (alleen vind ik er niks, niks aan), en ga zo maar door.
Maar nu, met kleine Oona, is tijd voor onszelf heerlijk. Een dag waarin niet veel vastligt. En dag waarin we doen wat we willen. En vandaag is dat een nieuwe bril kopen en toch een beetje werken voor mij, en nog eens slapen in de draagdoek voor Oona. Ons huis is rommelig, er zou moeten gestofzuigd en gewassen. Maar hé, daar hebben Oona en ik nu net geen zin in. We genieten van de tijd voor onszelf.

Over-werk

Het regende een weekend lang. Druppels en werk. Mails die niet meer bij te houden zijn, een plan dat moet worden geschreven. Het is niet van moeten, het is van willen. Ik wil mee, mee met de stroom. En ik werk toevallig in een bedrijf waar het hard gaat. Ideeën en plannen razen door mailboxen over bureaus naar hoofden van collega's, in nota's en dossiers. Dus ik open die mailbox, zie mails binnenkomen op mijn telefoon en grijp op een zondagochtend naar de ipad. Misschien omdat dat van mij wordt verwacht, maar meer omdat ik het van mezelf verwacht. Dat ik er sta. Dat ik overzicht heb en hou en kan geven.

Op zijn minst zeven collega's zaten ook achter hun computer dit weekend. En ik twijfel. Tussen het schone engagement, van ons, wij, die ervoor gaan, blijven gaan, geloven in wat we doen. En tussen dit gejaag en gespurt, nodeloos en overschat, als pionnen in een vals spel.
En het regende. En ik werkte. En twijfelde.

gemaakt voor Oona

Ik heb een paar dingetjes gemaakt voor Oona. Wat echt mislukt is, krijg je niet te zien :-).

Hoes voor het wippertje

een warm kabouterdekentje

billendoekjes

propere luiers-zakje en doekjeshoes

vuile luiers-zakjes

wikkeldekentje

een speeldeken

style="text-align: center;">