Ik heb het gehad met de mist. Mist doet dicht. De wereld lijkt voortdurend op te houden, op elke hoek van elke straat, steeds het dreigement van het verdwijnen. Mist verbergt en verdwaast. Als een slechtziende zoek ik de hele dag naar mijn bril om toch iets te kunnen zien. Mist beperkt de wereld tot hier en nu en maakt elke afstand groter. In de trein zie ik de mist enkel langszij en dat maakt het dragelijker dan de frontale confrontatie. Maar ik moet, te voet, de fiets op (in een auto stap ik met dit weer sowieso niet in). Er is geen omweg mogelijk. Geen ontkomen aan. Ik kijk over Brusselse daken en zie wat ik gisteren zag, een grijze waas die niet wil verdwijnen.
In het donker zijn er sterren, de maan. En je weet wanneer het overgaat. Je wacht gewoon op dageraad. Maar mist blijft rondhangen als een vervelend jong dat niemand wil en haalt zijn slome schouders op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten