Duister hart

Josse De Pauw is een grote mijnheer. Ik was al langer fan. Van zijn rollen waarin hij goed en slecht is. En waarin hij nooit speelt, maar altijd is. Van zijn prachtige boeken 'Weg' en 'Nog'. Hij iets ouder en ik iets jonger, hij zou een perfecte vader zijn. In mijn dromen. 
En nu was er dus 'Duister Hart' in het Toneelhuis. Josse De Pauw maakte een tekstbewerking van het boek van Joseph Conrad (moet ik dus dringend lezen). Prachtige tekst. Vanaf de eerste zin ben ik mee. Mee met zijn rustige stem en zo blij want wat hij gaat vertellen, is een verhaal. In deze monoloog speelt hij alle rollen en dat via projecties. En daar is de hand van Guy Cassiers. Ik vind niet alles goed wat hij doet, maar dit is absoluut een voltreffer. Elk woord, elk geluid, elke subtiele lichtverandering, klopt. Hier zijn meesters aan het werk. Meesters van het vak. Na 'Missie' weer een monoloog over Congo die me raakt. Op zo'n momenten is theater een ongelofelijk cadeau. En kleine Oona was ondertussen in de kinderopvang van het Toneelhuis. Slapen doe je niet in zo'n gebouw als de Bourla moet ze gedacht hebben. Dan moet er iemand bij je rondwandelen om alles te kunnen zien. Volgende keer zullen we reserveren, want de mevrouw aan de kassa kon niet begrijpen dat ik dat vergeten was. U vergeet toch niet dat u een kind heeft. Nee, dat vergeet ik niet. Tenzij ik een uur en drie kwartier op het puntje van mijn stoel luister naar Josse De Pauw.

Foto: Koen Broos