samen

Oona kan iets nieuws. Ze strekt haar armpjes naar me uit. Haar lijfje vraagt nu ook wat haar blauwe ogen me al maanden vragen. Neem mij vast. Pak mij op. Neem mij mee. En ik neem haar vast en ik neem haar mee. Haar handjes grijpen mijn haren (ik laat mijn haar vaak los tegenwoordig) of de kraag van mijn trui. Haar mond proeft mijn wang. Haar oogjes kijken over mijn schouder naar de wereld om ons heen. Ze kraait alsof ze me wil bedanken, om haar te laten delen in de wereld zoals ik hem zie. Ze sabbelt op haar vingers en trappelt met haar voetjes. Een sok valt uit. Kleine teentjes krullen zich van geluk. Heerlijk warm nestelt ze zich op mijn arm. We lopen door ons huis, verleggen een krant, nemen een doek van de grond, gooien een zakdoekje in de vuilnisbak. Zo gaat de tijd ongemerkt de tijd voorbij, de tijd waarin wij niet veel meer dan doen samen zijn. Ik zet haar neer, ze grijpt iets, ze sabbelt op iets, ze staart naar zichzelf in de weerspiegeling van het raam. Ik ruim wat op, eet wat soep, blader door een krant en kijk haar aan. Ze lacht naar mij en ik naar haar. Ik kom dichterbij en strek mijn armen uit. Zij ook. Ik neem haar vast en neem haar mee.