Het boek: tussenstand (2)

Hoe is't met je boek?

Het moet de vaakst gestelde vraag zijn van mijn vakantie in België. Ik kan u zeggen: goed.
Het boek is namelijk helemaal geschreven. Wat niet wil zeggen dat er geen werk meer is.

Wat fijn is: er komen zekerheden.
Het is een roman.
Het is het verhaal dat ik wilde vertellen.
Het is geen dik boek, maar zeker ook niet dun.
Er staan zinnen in waar ik heel tevreden over ben en die ik kan citeren uit mijn hoofd.
Er staan zinnen in die nog haperen, feiten die ik teveel naar mijn hand heb gezet, en tegenstrijdigheden. Maar het moet mogelijk zijn om dat allemaal op te lossen, en dit gewoon door te schrijven.
Het is dus nog geen boek, het is een manuscript.

Dit was de eerste lezer. Het was een spannend weekend, eind april. Maar hij vond het goed. Hij vond het heel goed, het beste wat hij al van mij gelezen heeft en dat is zo goed als alles.
Ik ademde opgelucht en sliep nachtenlang slecht, er raasde veel door mijn hoofd.

Het boek werd plots veel meer dan wat ik had verwacht. Van gewoon iets leuks om te doen (schrijven) naar iets dat heel wezenlijk en groots in mijn leven aanwezig is.
Aan een rotvaart werkte ik de eerste versie af.

Begin mei verstuurde ik dit pakketje naar mijn tweede lezer.

Dat was misschien nog spannender, en de trage post hielp me niet.

Eenmaal in België stond ik in het atelier waar het boek zich deels afspeelt. Een heerlijk moment want de werkelijkheid bleek nog straffer dan mijn fantasie. Ik hapte naar lucht en nam de ruimte in me op. Ik ademde diep, rook en probeerde te voelen. Zodat ik kon schrijven, nog meer en beter, exact zoals ik het bedoel. Zodat ik nog betere woorden zou vinden. Hier kon ik mee verder, dit gaf me energie, en goesting, veel goesting. Foto's vergat ik te maken, ik was te nerveus om logisch na te denken.

Vervolgens telde ik de dagen en wachtte geduldig tot mijn tweede lezer alles gelezen had.
Maar ook hij vond het goed en er was veel waar we over moesten praten. Het manuscript belandde heel even, moederziel alleen, op de stoep. Ik voelde me schuldig tegenover 149 pagina's achtergelaten voor misschien maar vijf seconden. Mijn hoofd was zo vol van alles wat was gezegd, dat ik het manuscript zelf, de tastbare papieren versie, leek te zijn vergeten. Ik nam haastig de bruine envelop in mijn armen en drukte die lang en stevig tegen me aan.

Vandaag zat ik voor het eerst weer met een cortado achter mijn computer. Het voelde als: eindelijk. Na vier weken niet schrijven. Naast mij een manuscript met aantekeningen. En veel werk, nog véél werk.
De derde lezer is gekozen en zal ik betalen. Zij zamelt geld in voor een goed doel, en haar goede doel is mijn tekst nalezen en speuren naar fouten in taal. Ik heb haar iets beloofd tegen half juni. Ik moet snel weer aan het werk.

Het huis.

Ik ben thuis, en thuis is voor drie weken het huis waar ik - is het al tien jaar? - alleen nog maar eet en praat maar niet meer slaap. Het huis van oma. Dat is jouw mama zegt ze trots, ze weet al zoveel van het leven.

Zij slaapt op mijn oude kamer en vindt de stoffige gorilla een beetje eng. De geknutselde Mona Lisa doet haar niets, en wat heb je aan boeken met alleen maar letters?

Waar was ik dan?
Ik zie hoe ze probeert om mij klein te zien: in de weer met Playmob niil paarden of het huis van Duplo, we hebben in de speelgoedbak ook het bad en de bedjes teruggevonden.

Ik vat de slaap niet, ik blijf denken: dit is de kamer van mijn zus. De trap kraakt, het licht bovenaan de trap neemt zijn tijd om aan te gaan, de verwarming tikt en in dit huis kan je maar beter sloefen dragen. Ik was het vergeten.

Ik laat haar voor een weekend achter bij de andere grootouders, in het huis waar haar vader klein is geweest. Ze maakt een puzzel van Mickey Mouse en staat niet stil bij het wonder hoe een oud figuur op grote bordkartonnen stukken, meer dan twintig jaar later springlevend is. In haar wereld spreekt Mickey Mouse Spaans en belt hij met een GSM om Donald Duck te helpen, zo veel verschil is dat allemaal niet.

En ik vraag me af hoe hij daar heeft gezeten, op die vreemde kindermanier met dubbelgevouwen beentjes plat op de grond, geconcentreerd op zoek naar een stuk met de oren van Mickey.

Waar was ik dan?
Ik begrijp haar vraag steeds beter.

Stemadvies

We zijn in België met de verkiezingen. Toeval, maar een fijn toeval. Want ik vind dat belangrijk.
Ik weet niet of dat zo'n goed idee is, politieke voorkeuren online smijten. Maar hé, het is hier toch een persoonlijke blog hé. En wie het niet eens is, let's talk, ik vind dat tof.

• Europa

De Stemtest zegt Groen. Ik zal weer op Bart Staes stemmen, dat is gewoon een van de beste Europese parlementsleden. En als er iets is dat vanuit Europa veel meer moet getrokken worden, dat we echt globaler moeten bekijken, buiten de grenzen van ons kleine landje heen, dan zijn het wel milieu- en welzijnsthema's. De groene thema's bij uitstek dus.

• Federaal

De Stemtest zegt ook nu weer Groen. Ik ben het quasi altijd eens, behalve over dingen waar ik geen mening over heb. Over Belgacom bijvoorbeeld.

• Vlaanderen

Dan wordt het iets complexer. Ik zou net iets meer aanleunen bij Sp.a dan bij Groen volgens de Stemtest. Maar er is die ene vraag:

En dan is het beslist. Ik werd zwaar teleurgesteld bij de Antwerpse gemeenteraadsverkiezingen (waar ik wel rood stemde, hoewel dat niet echt kon, want er was een gezamenlijke lijst die (zoals ik had gevreesd) dan toch werd gesplitst).
Sp.a op Vlaams niveau afrekenen voor wat in Antwerpen misloopt? Jazeker, Oosterweel is op en top Vlaamse materie. En buiten alle milieu- en gezondheidsargumenten om: dat hele dossier is een overduidelijk voorbeeld van slecht bestuur, van wanbestuur, van geen-bestuur. En daar gaat het toch om bij verkiezingen: welk bestuur wil ik? Ik ben blij dat de opiniestukken nu vooral inzoomen over de gevaren van fijn stof, maar vergeet ook niet dat het gewoon een super vuil dossier is, met een machtige betonlobby met veel onduidelijkheden over miljoenen miljarden euro's. En laat je niets wijsmaken: overkapping en BAM/Oosterweel: dat gaat niet samen. Overkapping is geen hype, overkapping is gewoon nodig.

Dus ik stem triple groen en bij de Vlaamse verkiezingen zal ik extra hard op het bolleke duwen.

Mijn advies: doe de stemtest, maar bekijk ook de resultaten. En beslis dan op basis van de argumenten, je kan zelfs nog veranderen binnen de test. En denk na over wat echt belangrijk is: halalmaaltijden op school of allochtonen op de vrt, is dat de inzet van deze verkiezingen, zijn dat geen details? Voor mij gaat het over leefbaarheid, mobiliteit, en gezondheid (wachtlijsten!).

En nog een tip: hou de facebookpagina van De Zendelingen in de gaten, zij doen iets tofs en overzichtelijk met de cultuurprogramma's van alle partijen, zoals bijvoorbeeld dit van de SP.a

ps: een heel blogstukje over politiek geschreven zonder ook maar enigszins op de NVA te bashen, dat is hier aan de keukentafel wel anders.

Reisverslag: Iguazú

Het tweede stuk van onze reis met de ouders van Michiel begon pittig omdat de boot vanuit Colonia naar Buenos Aires meer dan een uur vertraging had. En we hadden al maar net genoeg tijd om onze vlucht te halen. En het was zéér druk: tijdens de Paasweek gaan alle Uruguayos en Argentijnen op verlof. Met alle gevolgen vandien...
Wat later dan voorzien kwamen we dan toch aan in Puerto d'Iguazú. We hadden een appartement geboekt: prijs/kwaliteit zeker in orde, maar basic.

Puerto D'Iguazú is een lelijk stadje. Echt een lelijk stadje. Schreeuwerige plakkaten die toeristen moeten lokken, overal TL-licht, veel vuil en stinkende auto's. Wat een contrast met het natuurwonder twintig kilometer verderop...

We begonnen de dag na aankomst met de Argentijnse kant van de watervallen. Hoogseizoen, ik zei het al, dus wel even aanschuiven voor het treintje dat je naar het verste punt brengt. Een pretparkgevoel dus... Gelukkig zijn er coaties die afkomen op al het lekkers dat toeristen achterlaten. Spijtig genoeg geen enkele deftige foto van die beestjes.
Een kilometer wandelen naar de Gargante del Diablo: de grootste waterval. Indrukwekkend, zo'n grote hoeveelheid water die daar naar beneden dondert! Je wordt er goed nat van het waternevels.

Maar de grootste verrassing kwam toch daarna. Er zijn nog twee wandelcircuits en die geven een machtig uitzicht op de watervallen. Het is zó groot, zo impressionant! En tel daar dan nog de regenbogen bij.

Jammer van het bruine water... dat was dertig jaar geleden nog helemaal anders. Er was toen veel minder ontbossing. Minder bomen betekent minder boomwortels om zand en sediment bij te houden, dat stroomt dus nu allemaal mee met de brede Iguazú rivier. Met blauw water moet het helemaal een sprookjesdecor geweest zijn.

Onze picknick was bijzonder, met een vijftal prachtige tropische vogels die maar al te graag poseerden. We zagen ook een kaaiman en een aantal grote schildpadden.

Het was echt een prachtige dag, perfect weertje. We stonden versteld van de vele mooie kleurrijke vlinders, er fladdert daar zoveel schoonheid voorbij!

De dag erna trokken we naar de Braziliaanse kant van de watervallen, via de eigenaar van het appartement hadden we een taxi geregeld. Weer een stempel bij in ons paspoort.
We vonden deze kant minstens zo indrukwekkend als de Argentijnse kant. Picknicken met uitzicht op die watervallen: echt fantastisch.

We maakten ook een korte wandeling over een paadje in het oerwoud, supertof.

Van deze kant zie je nog meer hoe groot het allemaal is: tot wel 270 watervallen (afhankelijk van het seizoen, maar toen wij er waren was er véél water), over een afstand van bijna drie kilometer... echt immens. Ook hier kon je via bruggetjes tot bijna tegen de watervallen, ongelofelijk.

Ik moest heel hard lachen met een mevrouw die stond te fotograferen met een regenponcho van de Niagara Waterfalls... Ze wist te vertellen wat we al eerder hadden gehoord: dat het hier veel indrukwekkender is. Niet voor niets één van de zeven wereldwonderen...
Volgens de reisgids heb je twee uur nodig om deze kant te bezoeken, maar wij deden er vlot vier uur over. We hebben ons daarna gerept door het nabijgelegen vogelpark. Een blitzbezoek maar echt de moeite, je komt heel dicht bij de toekans, de papegaaien,... Heel blij dat we dat toch nog even gedaan hebben.

En toen werd het nog beter, want we hadden een excursie geboekt voor een volle maan-wandeling... Opnieuw de Argentijnse kant dus. Vier avonden per maand, enkel als het goed weer is, kunnen een paar honderd mensen genieten van dit spektakel. Helemaal anders dan de duizenden bezoekers overdag...
Misschien ooit op een chirokamp, maar verder was ik me er weinig van bewust hoeveel licht zo'n volle maan geeft. We tuften met het treintje door het donkere woud, met al z'n geluiden, de maan reflecteerde op de rivier, heel rustgevend.
Het wandelen naar de Gargante del Diablo was al geweldig, de ontmoeting met de waterval was gewoonweg magisch. Heldere hemel, volle maan en het water dat maar raast. Adembenemend, dat woord was echt van toepassing.

De volgende dag afgereisd naar Buenos Aires... héél toffe stad, veel over te zeggen, maar dat is voor een volgende keer!
Het allerbeste aan dit hele avontuur is toch wel dit: dat we zoveel mogelijkheden hebben om hier te reizen!

Voor we naar Iguazú trokken, zagen we eerst een stukje Uruguay. Dat lees je hier.

Tripjes in Uruguay: Oostkust

Met een wagen volgeladen (meer bepaald: schoonouders, Michiel, Oona en ik + ettelijke stuks bagage) reden we een paar dagen langs de Oostkust* van Uruguay.
We vertrokken met vertraging omdat een autoraampje niet meer wou sluiten. Maar met wat duct-tape was het toch redelijk gefikst.

Eerste stop: Casapueblo waar we maanden geleden ook waren. Intussen is de kunstenaar van dit maffe huis gestorven. De picknick had er meer dan gesmaakt, het uitzicht daar is echt fantastisch.

Ook nu langs de zeeleeuwen in de haven van Punta del Este gereden en langs het 'hand', schoonouders vonden het tof.

Daarna doorgereden naar Punta del diablo. Een heerlijk kustdorpje, slaperig midden april... Wat jammer is aan reizen in dit seizoen (herfst) is niet zozeer af en toe een regenbui, maar wel dat het zo vroeg donker wordt. Als je na 18u toekomt, heb je eigenlijk geen idee van de omgeving. We aten er zeer lekker bij Il Tano en vergaten dat we in Uruguay waren. Een plek om nog eens naartoe te gaan!
We sliepen twee nachten in Apart Hotel Los Pecados de la Viuda en dat was prijs/kwaliteit dik in orde. Spijtig van de het dode eekhoornachtig beestje in het zwembad. Beetje griezelig.

De volgende ochtend gingen Michiel en ik samen joggen, dat was heerlijk, vooral door het prachtige strand. Een dolfijn zwom met ons mee, walvissen hebben we niet gezien al waren er een paar dagen voordien wel een aantal gesignaleerd.

En dan iets waar ik lang naar had uitgekeken: Cabo Polonio! Dit hippie-kustdorpje ligt in een beschermd natuurgebied. Je stapt in een mega-jeep en na een ritje van een klein halfuur over duinwegen en een stuk over het strand, kom je aan in het dorpje. We aten er verschrikkelijk slecht (het reisgezelschap vond dat dat er wel bij hoort, maar ik word echt slechtgezind van een tortilla gemaakt van diepvriesfrieten). We deden niet meer dan langs de kust wandelen, schelpen verzamelen en de zeeleeuwen zien, maar het was fantastisch. Uruguay heeft een vreemde regel dat kinderen onder de acht jaar niet op vuurtorens mogen (dat was ook in Colonia al zo), dus dat hebben we aan ons laten voorbij gaan.

Er hangt echt een bijzondere sfeer, beetje spijt dat we er niet zijn geweest in de zomer (hoewel er dan teveel toeristen zijn naar 't schijnt, tis altijd wat). Michiel kocht op het einde nog een stuk cake van een man die misschien eens een kammetje door zijn baard zou mogen jagen. Er zaten groene spikkels in, maar wat het ook was, het had geen effect op Michiel.

We maakten nog een mooie duin- en strandwandeling in Punta del Diablo. Natuureducatie aan zee, vader en dochter waren in hun nopjes bij het zien van een dode vis.

Dan verder naar de Laguna van Rocha. We stopten eerst voor een een zeer lekkere lunch bij La Folie in La Paloma (al hadden ze geen melk in huis waardoor ik heb gepast voor de cortado achteraf, het blijft Uruguay :-)
De weg naar de Laguna is een van de 'hoofdwegen' maar is niet verhard, en er is ook geen enkele toeristische voorziening. Jammer, want het is daar zeer mooi. De weg lag er echter verschrikkelijk bij, de natte zomer zat er zeker voor iets tussen. Na een tijd hebben we het moeten opgeven, onze huurauto is helaas geen 4x4. Nog even te voet verder, maar het was gewoon nog te ver naar het mooie stuk en er stond heel veel wind.
Dan maar doorgereden naar José Ignacio, zeg maar het Knokke-Heist van Uruguay. We aten een croissant bij een Frans bakkertje en kochten er ook brood en kaas voor 's avonds. Het appartement voor die nacht viel tegen, zeker in vergelijking met de vorige nachten in Punta del Diablo.
De volgende ochtend regende het hard en stond er opnieuw veel wind, we zagen rond de vuurturen van José Ignacio spectaculaire golven! Het komt niet zo over op foto, maar het was echt wel spectaculair. Mijn schoonvader heeft zeker beter foto's!

Die laatste dag was een echte reisdag, want we reden helemaal door tot Colonia. Onderweg lang moeten wachten op een wisselauto, want het raampje hield het echt niet meer. Afstanden, het is toch allemaal relatief. Uruguay staat bekend als een klein land (hoewel zes keer groter dan België...) maar de afstanden in dit kleine land vallen me toch dik tegen.
Maar Colonia was weer fijn!

Het waren leuke dagen, soms wat wind en regen, maar een mooi stuk Uruguay... We gaan zeker nog eens terug. En dan begonnen we aan het tweede stuk van de reis: Iguazú! Dat reisverslag lees je hier.

*Oostkust... dat moet zeker zonder hoofdletter? Zo klinkt het beter: precies alsof het te vergelijken is met de Oostkust van de VS!

Rare stad.

Een kopie maken kost omgerekend €12 cent per blad en dat wordt niet goedkoper, hoeveel je ook print. De man is verbaasd dat ik dan tóch 150 pagina's wil printen. En oh ja, dat gaat wel een uurtje duren. Ondanks dat er toch 3 grote kopieerbeesten achter zijn toog staan.
In de supermarkt weigert de inpakjongen om een zak yoghurt in mijn herbruikbare tas te steken, dat hoort volgens hem apart in een plastic zakje. Ik leg het er zelf bij en hij is oprecht verbaasd.
De koerierdienst belt mij een dag later op om te zeggen dat ik tóch nog extra moet betalen voor mijn pakket naar België. Ik koop dus iets en moet dan nog eens terugkomen om bij te betalen.
De fietsenmaker trekt de geblokkeerde ketting weer op zijn plaats. En daar moet ik vreemd genoeg niets voor betalen.
Ik bestel wat later een milkshake en die wordt gemaakt met water (!). Ach, het leven der huisvrouw.

Maar dan is het avond en gaan we naar Teatro Solis, een prachtig theater met de grandeur (of toch bijna) van de Bourla.



Het is de internationale dag van de jazz, en het Avishai Cohen trio komt. En het was perfect.
Die man lijkt vergroeid met zijn contrabas. Met een schijnbaar gemak tovert hij fantastische muziek. De drummer mepte er soms wat teveel op los naar mijn mening, maar de pianist maakte dat met zijn virtuositeit en schattigheid helemaal goed. Wondermooie ballades, improvisaties die me deden denken aan Steve Reich en af en toe verrassingen. Waw. De meeste nummers van de nieuwe plaat die binnenkort uitkomt.
Afsluiten met een stomende bewerking van de klassieker 'Bésame'.

En voor de bisnummers haalt zijn nog een troef boven: zijn stem. Helemaal alleen op zijn contrabas zet hij een prachtige versie neer van het gospelnummer 'A motherless child'. Bàm, ik dacht dat Gregory Frateur en Tijs Delbeke de mooiste versie van dit nummer konden brengen, maar dit was minstens zo straf. En dan was er nog dit, een Argentijnse klassieker (ode aan een dichter die van een steiger in de Mar del Plata sprong). Ik moest mezelf tegenhouden om de man nadien geen knuffel te gaan geven. En het was echt nog veel mooier, intenser, dan in dit filmpje.



Wat een dag.

Bestel uw tickets voor Jazz Middelheim want daar komt Avishai Cohen met een nieuw project: strijkers en een hobo, zowaar. En ik zit dan hier, ja.