Gegeten en goedgekeurd: februari

Wat dachten jullie van een nieuwe rubriek? Ik kook hier graag en veel, maar ik ben niet zo geniaal dat ik zelf recepten uitvind. Hoogstens een beetje aanpassen naar mijn goesting of idee van het moment. Maar ik word soms zo enthousiast van lekkere recepten (die ik dus online vind) dat ik het van de daken zou willen schreeuwen. Die wafels bijvoorbeeld. Of dat ijsje! Maar het punt is natuurlijk dat geen kat hier mij zou verstaan én dat ik niet boven het lawaai van de constructiewerken aan de overkant zou uitkomen. Maar voilà, wat niet in het echte leven kan, kan uiteraard weer op deze blog. En omdat ik jullie niet elke week zou vervelen met telkens wéér een recept dat ik fantástisch vind, zal ik ze bundelen per maand. Goed idee? Goed idee!
Foto's ontbreken want dat is toch zo moeilijk, foto's maken van eten, dat laat ik liever over aan specialisten. Maar het is anderzijds een beetje treurig zo, dus ik zal voor de maart-editie toch minstens een keer een foto maken.

Wat aten we in februari? 

Hartige Wafels
Ja, we kochten hier een wafelmachien. Dat was nog maar een keer gebruikt. Maar vanaf nu elke week. Denk ik. Want deze wafels zijn perfect. Ze zijn gezond (bloem+ei+melk, lees jij iets ongezond?). Supersnel. Dus als ik weer eens brood ben vergeten te maken of als ik geen zin heb in brood (met maar 2 bloemsoorten is het brood altijd hetzelfde). Besmeren met philadelphia, geplette avocado, gerookte zalm,... Zo lekker, zo snel en het is toch zo tof op je bord.
De zoete variant maakte ik nog niet maar dat komt wel!

Wupperlekkere wafels
Die zijn heel lekker. Ook de dag erna. De dag daarna: ik zou het niet weten want ze waren op. Oona nam ze mee naar de Jardín (om de beurt moeten ze het vieruurtje meenemen) en daar vielen ze ook in de smaak.

Zwarte bonen
Dit is echt fantastisch lekker. Niet moeilijk, moet alleen lang pruttelen. Ik had hier niet van die gerookte pepers uiteraard, wel gerookt paprikapoeder (dat moet je echt in huis halen!) en ik zou er volgende keer wat meer van in doen. Ook de zure room met komijn erbij is geweldig. Vroeger haatte ik komijn (alsook koriander) maar ik vind dat tegenwoordig geweldig lekker.
Nog 2 porties in de diepvries, jippie!

Pasta met snijbonen
Snijbonen, ik denk eigenlijk niet dat ik dat al had klaargemaakt.Ik denk aan lange platgekookte vaalgroene stengels, nee. Maar er is een voornemen van onbekend is onbemind. Dus ik legde een pakje (bio!) snijbonen in mijn winkelkar en koos voor dit recept en het was, u raadt het al, fantastisch lekker. De geroosterde sesam en nootjes erbij is perfect. Ik nam in verhouding wel meer bonen. We aten er een harde kaas bij die ik raspte, zeer zout maar dat past hier wel bij. Het is een pasta zonder saus (ja!), dus kies voor pasta van goede kwaliteit. Gelukkig geen probleem hier...

Focaccia
Sinds de kookcursus ben ik wel voor het maken van brood, pizza, empanadas,... Dit focaccia recept deed wat het moet doen, ik strooi echt schandalig veel grof zout erboven op, maar dat is toch zo lekker. Het kan misschien nog iets luchtiger.

Risotto met snijbiet
Een recept gewoon via google gevonden en het was perfect. Snijbiet is hier een andere variant dan in België, maar het kan volgens mij evengoed, of met spinazie. Het idee om de snijbietblaren te blancheren en dit dan meteen te gebruiken als bouillon: geeft veel extra smaak! Ik heb van de overige bouillon nog lekkere soep gemaakt de dag erna. Ik bakte ook nog wat oesterzwammen erbij, gewoon omdat het lekker is.

Bananenijs
(Met reclamestem)
Bananenijs zonder room? Zonder suiker? Met eigenlijk alleen maar banaan? En toch kei lekker? Ik dacht eerst ook dat het onmogelijk was. Tot ik dit recept ontdekte!

Oh man wat is dit lekker. Bananenschijfjes mogen gerust langer in de diepvries dan er staat in het recept. Ik vergat ze en maakte het een dag later en het was ook perfect. Gewoon met de staafmixer en het is perfect.

Pan Relleno (gevuld brood)
Dit is een recept van de kookcursus die ik volgde, super lekker.

De verschillende opties;

• alles in de broodmachine zwieren en op een deeg programma zetten (bij mij noemt dat 'pizza)
• alles in de keukenrobot zwieren met de deeghaak
• alles manueel kneden, de methode met het kuiltje gebruiken. Zie het wereldwijde web of, in geval van nood, ik ben uw bereidwillige helpdesk

Voor het brood
500 gram bloem
250 cl melk
100 gram boter
25 gram verse gist
12 gram zout (ja, dat is veel)

Voor de vulling
1 grote ajuin of een paar lente-uitjes, even voorbakken in genoeg olijfolie
400 gram kerstomaatjes
400 gram mozarella (ik doe wat minder of zelfs maar de helft)
basilicum, oregano, look, ... wat je lekker vindt

Deeg van maken dat je 1x laat rijzen zodat het verdubbeld is.
Deeg doorkneden en uitrollen tot een lange lap, dus een eerder een ovaal.
Dan langs een lange kant de tomaatjes, ajuin en kaas verdelen. Dan beginnen oprollen, je moet minstens 2 keer kunnen rollen, dus 2 deeglagen rond je vulling.
Dan je lange slang snijden in korte stukken (5 cm ongeveer), deze op hun 'kant' zetten en opnieuw even laten rijzen (15 à 30 minuten). Bakken in een oven van 180°C voor minstens 15 minuten. Het is brood hé, dus niet wachten tot het bruin ziet, maar totdat het hol klinkt als je erop klopt.

Smakelijk! En laat weten als je iets hebt uitgeprobeerd.

La biblioteca

Toe te voegen aan het lijstje van dingen die hetzelfde zijn in België en Uruguay: de dames achter de balie in een bibliotheek. Minstens 45, zwart geverfd haar, een klassiek goudkleurig brilmontuur met een touwtje achter hun nek. Ze kijken streng, maar aan het eind van je praatje glimlachen ze toch. Graciela, zo heet ze. 

Ja, we mogen boekjes lenen. Daar staan de sprookjes en daar de boekjes voor de allerkleinsten. Oona vond ook al een pop en kussentjes om op te liggen.

De bib zit in een paviljoen met tralies voor de ramen op een plein in een vuile buurt van Montevideo. Omsingeld door bussen, want dit plein is ook een busterminal. Lezen tussen de uitlaatgassen, zoiets. 

We mogen maar twee boekjes kiezen. De drie biggetjes, iets met auto’s en iets met een draak vliegen terug in het rek. Een week tijd krijgen we, dat moet genoeg zijn voor Roodkapje en een boekje met dieren dat we moeten raden. We leren dat una trompa een slurf is.

Graciela vult een kaartje in, en schuift dit in het flapje dat daarvoor dient op de achterkant van het boek. Het boek van Roodkapje heeft geen flapje. Dan neemt ze een ander papiertje, waarop ook dat datum wordt genoteerd en ik moet weer even handtekenen. Ik begrijp niet goed welke papiertjes voor mij zijn en welke voor Graciela en hoe zij nu weet welke boeken ik heb geleend. Wat maakt het uit? We volbrachten dé administratie. 

En ik ben terug tien. Ik mag met mijn zus alleen naar de bib. We stoppen eerst langs de snoepwinkel, altijd en altijd stiekem. Als de boeken plakken en de mevrouw van de bib ernaar vraagt, weten wij van niets, onze mond plakt nog toe. Ook hier worden kaartjes ingevuld en een stempel gezet met de datum. Beschadigingen aan boeken worden op de eerste pagina genoteerd (scheur pagina 12) en daaronder een paraf. Alsof het daarmee is opgelost. De mevrouwen van de bib kennen ons, leggen soms nieuwe boeken voor ons klaar, maar toch, ik ben op mijn hoede. De balie is geloof ik veel te hoog om me daar echt thuis te voelen.
Papa dreigt dat we de boetes voor het te laat inleveren van ons zakgeld moeten betalen. We zijn weer te laat, niet omdat we onze boeken niet gelezen hebben, wel integendeel, eenmaal uitgelezen, worden ze vergeten. Maar we hebben het zakgeld altijd kunnen houden voor snoep, onderweg.

Een weekje later gaan we terug. Oona wil het zakje dragen. Ze probeert het verschil te begrijpen tussen kopen en lenen. Of nee, ik probeer het haar uit te leggen. Graciela is blij om ons te zien, haar zuinige glimlach haalt ze wat sneller boven. Als bij wonder tovert ze uit een schuif papiertjes tevoorschijn die inderdaad overeen stemmen met onze boekjes. Nu kiezen we Doornroosje en een boekje van Muis met flapjes. En er worden blaadjes ingevuld.

Weer krijgen we een week de tijd maar Graciela waarschuwt ons alvast. In maart gaat ze op vakantie. En dan zou het wel eens kunnen dat de bib in de voormiddag gesloten is. Want de mevrouw die haar komt vervangen. Tja. Ze kijkt me over haar leesbril aan. Het is een blik waarop ze een hoofdknik van mij verwacht.

Voor we thuis zijn hebben we het boek van Muis al twee keer gelezen op de bus. De pagina van Muis op de boerderij, met een koe, kippen, een schaap en een varken uiteraard, kunnen we ook al in het Engels. Twee boekjes voor een week, het is voor ons te weinig.

Follow me!

Ik heb iets nieuws, ziet ge, daar links?
Als ge verschillende blogs leest: dat is toch wel handig, die bloglovin'
Als ge alleen maar mijn blog leest, dan is dat ook goed hé.

Enfin, tis maar nen tip.

Follow my blog with Bloglovin

Wist je dat?

Waar is de tijd dat er overal wist-je-datjes te lezen waren?
Een format waar weinig op te beknibbelen valt, me dunkt!

WIST JE DAT:

• we hier al bijna vier maanden zijn?
• ik drie maal per week ga zwemmen én drie keer per week ga lopen!
• telkens niet echt lang of veel, maar toch?
• als ik dus zou afvallen van discipline, mijn BMI zou al lang een perfect peil hebben bereikt!
• ik al een goeie vriendin ben met Evy Gruyaert?
• ik één keer thuis was net voor het onweer en er een andere keer middenin zat?
• dat Evy dacht wel goed vond? Ik ben fier op jou, zei ze!
• er na 21u niemand in het zwembad is, nochtans open tot middernacht?
• ik al zwemmend wel geïntimideerd geraak door een meeuw-achtige vogel, maar dat ik die blijf negeren (het is een vogel, het is een vogel, het is ...) en verder zwem?
• Michiel al weken geblesseerd is door een verstuikte voet twee maanden geleden?
• we al twee leuke zaterdagse lunchplekken hebben gevonden? 
• ik mijn job mis!
• mijn collega's fantastisch bezig zijn en mij totaal niet nodig hebben?
• melk hier verkocht wordt in een soort van plastiek zakken? 
• dat ik nog geen enkele keer zo'n zak hebben kunnen openen zonder smossen?
• dat Oona dat er altijd nog eens inwrijft?
• we over twee weken op reis naar Patagonia gaan?
• Oona en ik gisteren naar de bib zijn geweest?
• dat ik daarover een apart blogberichtje zal schrijven?
• je dat natuurlijk niet kon weten en dat dat dus eigenlijk een stomme vraag is?
• ik vandaag €9,38 uitgaf voor een klein bakje pijnboompitten!
• dat wel gesmaakt heeft?
• we intussen een auto hebben?
• waar ik uiteraard niet mee kan parkeren, zeker niet in die supersmalle ondergrondse garage onder onze toren?
• met veel tristesse het mobiliteitsnieuws in Antwerpen volg?
• ik intussen speciaal naar het postkantoor in de oude stad ga omdat ze daar wél mooie zegels plakken (en geen lelijke etiketten) voor het briefschrijfproject?
• ik ook een kookcursus volgde?
• ik dus nu empanadas/pizzas/hartige taarten bak à volonté?
• Michiel nu vaak 'on site' gaat werken wat zoveel betekent als aan de andere kant van het stad waar ze den breakwater gaan bouwen?
• hij daar al drie dagen lang rijst met bonen krijgt?
• de eerste dag ik toevallig ook bonen had klaargemaakt, kei lekker trouwens?
• er eigenlijk wel wat volk over de vloer komt? Er passeerden al collega's van Michiel, zijn baas uit België, studenten uit Leuven, en een neef die op een cruiseschip werkt? 
• en dat er dan nog een vriend langskomt die in Buenos Aires zit voor een tijdje en ook nog Michel die we hebben ontmoet in Chile en prompt hebben uitgenodigd in ons appartement?
• er momenteel vier IMDC-collega's hier zijn?
• de Spaanse lessen op dinsdag en donderdag alsmaar leuker worden, dus het moet toch zijn dat we vooruitgang maken!
• we iedere week (ja, echt iedere week) een opstel moeten schrijven? 
• ik heel veel goesting heb in een pannenkoek met kindjessuiker?
• Oona soms vergeet om mij nog een kus te geven omdat ze zo enthousiast haar klasje binnenloopt?
• ge bij het typen van wist-je-datjes ook ineens uitroeptekens begint te typen! Sebiet begin ik nog met hoofdletters ook, hou me tegen!!
• ik nu niet meer wat schrijven?
• ik dus ga stoppen?
• (dit nu eenmaal de manier is waarop ge échte wist-je-datjes moet afsluiten?)

Amai, dat was plezant.
Ik moet dat meer doen, bloggen in de stijl van een rakwi*-programma uit de jaren negentig.


*rakkers-kwiks, chiro dus

En eiglijk ben ik al groot, hé mama?

We ontbijten en plots zijn het geen woorden, maar zinnen die rollen uit haar mond.
En dan moet jij werken papa , in die toren, in die ritjing, por acá. 
En haar vinger wijst de juiste toren aan. Straks zal ze zwaaien, naar boven, misschien dat hij haar ziet.
En dan ga ik naar de Jardín en soms ween ik en soms niet.
En dan ben jij weg en heb ik dan geen papa meer?
Dat was een vraag. Natuurlijk liefje, ook als ik er niet ben, ben ik jouw papa.
Het is nog vroeg om te begrijpen dat dingen er ook zijn als je ze niet kan zien.
En kijk ik heb een vliegtuig, hier in mijn hand, ik ga straks wel drinken, een momentje, hier is een vliegtuig. 

Achterop de fiets legt ze haar handjes in mijn zij. Zo voelt het voor ons allebei nog dichterbij.
Wat eet een duifje? wil ze weten. Stukjes brood. Dat is niet genoeg, blijkbaar. En waar is haar mama? 
Ik zeg dat ik dat niet weet. Ze is teleurgesteld.
We fietsen verder naar het strand, we zetten ons op een handdoek, maar pas op, want daar is plots een deur. Eerst aanbellen, en dan mag ik binnen,ze geeft me een emmertje wortelpujee, recht uit de zee, zet maar daar, eerst moeten wij onze handen wassen, kom maar. De wortelpuree valt per ongeluk in het zand. Qué pasó? roept ze verbaasd, maar haar ogen verraden dat ze het zelf wel weet.

Ze ratelt door de dag. Dan kom ik naar haar winkel. En zeggen we mevrouwtje tegen elkaar.
Ik heb altijd een eitje nodig, dat weet ze wel zeker. Alles kost twee meter maar ik mag ook betalen met de kaart. En popje moet braaf zijn. En nejens aankomen!

En wat ze vandaag gedaan heeft op de Jardín? Ik heb drie vjiendjes: uno, dos, tres. En dan had ik gesjilderd, en Laura had mij een blanco gegeven, en dan had ik daar amarillo en verde op gedaan, asi en asi. En dan hebben we fruit gegeten maar ik zeg: no me gusta.

Ach, wat is taal?

Wat later zijn we in de echte winkel. We leggen familieyoghurt in ons karretje, dat is met vanille. En dan is ze weg. Haar stemmetje klinkt tussen twee rekken.  Daar staat ze, mama, mama hier ben ik met haar wijsvingertjes op haar buik, om te tonen waar ze is.
Ik druk haar tegen me aan, niet weglopen lieverd, blijf maar dicht bij mij.
Haar handjes gaan in de lucht en ze kletst op haar benen.
'Die Oona toch!' roept ze luid.
Ik had het niet beter kunnen zeggen.

Tripjes in Uruguay: Colonia

Dit weekend trokken we naar Colonia Del Sacramento. Dat kleine, koloniale stadje ligt aan de Río de la Plata, de ferry vanuit Buenos Aires is er op 45 mintuutjes, dus het is een populaire daguitstap voor veel toeristen.
We stopten onderweg aan een toeristische boerderij met een verzameling verzamelingen. De grootste collectie potloden ter wereld was er te zien. Alsook een grote collectie sleutelhangers, frisdrankblikjes en asbakken (echt waar). Ik vond het heel grappig. Oona wou gewoon een potlood kiezen.

Het was een druilerig weekend, dus eenmaal in Colonia stapten we meteen een cafeetje binnen: Ganache café. Dat was nochtans tweede keuze, we stonden eerst voor een gesloten deur, dat gebeurt ons wel vaker in dit land. We aten een krokant multigranenbroodje bij Ganache, nog niet eerder gevonden in Uruguay. En Oona was druk in de weer met een fruit-domino en een houten tic-tac-toe (nog net te moeilijk). Heerlijke plek, heel relax. Maar het deed me wel nadenken. Vind ik het daar zo fijn, omdat het zo Europees is? Ik denk/vrees van wel.

Het hield op met regenen en we deden wat je moet doen in Colonia: rondlopen in de mooie smalle straatjes en langs het haventje.

En winkeltjes doen. Op zoek naar een potlood voor Oona. Kinderen onder de acht mogen niet op de oude vuurtoren. En de security-man wou Michiel niet geloven dat onze dochter al negen is, gewoon wat klein voor haar leeftijd. Het hielp niet, maar ach, er is toch alleen maar een bruine rivier te zien, nè.
We gingen langs centro BIT waar ze een coole videoprojectie hebben die Uruguay haar mooiste kant toont.

Colonia is bekend voor kaas, maar al die kazen zijn variaties op flauwe gouda-kaas. In het café van het BIT kon het ons toch smaken omdat er iemand op het idee was gekomen om er kruiden en look over te strooien en dit alles te serveren op lekker brood. Op een dag komt het allemaal wel goed hier. En geen citytrip-verslag compleet zonder een foto van eten, toch?

We logeerden bij El Viajero Hostel, dik in orde maar niets bijzonders. Wel heel sympathiek dat ze ons spontaan een paraplu uitleenden, dat kwam van pas. Er zaten wel ongelofelijk veel muggen, dus als je een tripje plant in de zomermaanden, genoeg muggenmelk meenemen. En het lijkt wel alsof we de muggen nu naar Montevideo hebben meegenomen. Oona en ik reageren soms nogal allergisch op insectenbeten en Oona kon de nacht erna niet slapen van de jeuk, het dutske.
Zeker blijven logeren in Colonia, de dagjesmensen zijn dan weg en de straatjes liggen er prachtig bij in het avondlicht. De restaurantjes zetten hun tafeltjes buiten, leuke sfeer.

En we aten lekker. In Uruguay! Michiel had pompoengnocchi's die echt smolten op je tong. En we dronken heerlijke wijn van een wijngaard een beetje verderop. Ons zien ze nog terug bij La Bohemia.

Op zondag trokken we naar het nationaal park Anchorena. Helaas, de auto-rondleiding ging niet door wegens het slechte weer. Maar de gids nam plaats in onze auto en we maakten een korte tour in het park. Hertjes enzo. Mooi domein, zal prachtig zijn in de herfst. Geen foto's, teveel regen.

We dachten daarna te eten in een veggie-restaurant, maar uiteraard, gesloten. Bij El Drugstore zien ze ons niet meer terug, en de smakeloze zoute brol die moest lijken op couscous en een teppan-yaki zaten daar zeker voor iets tussen. Gelukkig hadden we onze troef bij: Oona.
Ze heeft centjes in haar broekzak voor straatmuzikanten. Of voor madammen in een bedenkelijk restaurant die synthesiser-liedjes zingen. Toonvastheid is voor Oona geen vereiste: ze is gul.

Het was een fijn regenweekend!