Een gesprek over (niet)vaccineren - deel 3 + coda

Het gesprek met mijn vriendin E. over wel of niet vaccineren, ging nog even verder, al was het wat traag voor we de tijd vonden om elkaar te antwoorden. Ik vind het nog steeds interessant en ik kijk zeker anders naar vaccinatie, ook door wat er de laatste weken en dagen allemaal gebeurde, zowel door de kronkels van het virus, als door het gevoerde beleid. 

Het zijn lange e-mails, hopelijk vind je het de moeite waard om te lezen. 

Lees hier ook deel 1 en deel 2

***

8 december

Dag E.


ik schrijf graag nog een nieuwe episode aan onze conversatie, ze is me veel waard.
De situatie is er niet vrolijker op geworden: ook onze jonge kinderen moeten nu een mondmasker dragen. Ik vind het vreselijk, maar mijn meisjes vinden het al bij al nog draaglijk. Het enige wat ik kan doen is hen laten ventileren. En hen bewonderen om hun levensenergie en kinderlijke verwondering en ideeën die met geen maatregel klein te krijgen zijn. Ook weer een nieuwe quarantaineperiode, uiteraard. Het is ploeteren, in alle gezinnen.

Om met het laatste te beginnen, je stuurde me enkele artikels door, twee dingen vallen me op.
Ten eerste zijn het artikels uit de klassieke journalistiek. Ik mag dan toch hopen dat je je cynisme en argwaan regelmatig achterwege kan laten en toch kan terugvallen (zoals de meesten onder ons) op de klassieke journalistiek. Dat is trouwens een van mijn grootste ergernissen bij de hard-core antivaxers: ze wanen zichzelf de beste onderzoeksjournalisten. Wetenschapsjournalist Koen Wauters bij de vrt bijvoorbeeld is al jaar en dag met de wetenschap bezig, ik vertrouw zijn stukken dus duizend maal meer dan gelijk welke website. Ik hoop dat de media steeds kritisch blijft, en in de eerste plaats voor zichzelf. En intussen vertrouw ik inderdaad op die klassieke media.
Ten tweede zijn het artikels uit het voorjaar 2021. We zitten nu in de vierde golf (gelukkig voorbij de piek lijkt het), en dat is de golf die gevreesd werd maar toch nog harder heeft toegeslagen dan verwacht. De opinies die toen verschenen (feb-april) dateren van voor de derde golf. Ik deel minstens de bezorgdheden die beschreven staan en kan ook vrij ver meegaan in de conclusies. Maar ik kan er nu, vandaag niets mee omdat de werkelijkheid vandaag anders is. Ik had wat zaken genoteerd bij die artikels maar ik ga het laten voor wat het is.

Die 'proportionaliteit' lijkt me net een argument 'pro'. Ik heb het gevoel dat de proportie van mijn actie (ik laat me vaccineren) wezenlijk bijdraagt aan het netto-effect, terwijl dat bij een aantal andere keuzes (ik eet geen vlees, ik koop geen auto) de proportie inderdaad belachelijk klein is. De overheid kan voor het klimaat veel meer doen dan ik, bijvoorbeeld door eens te stoppen met die belachelijke bedrijfswagens. Het voelt voor mij als een verantwoordelijkheid die ik dus wel kan dragen. Maar misschien is dat eerder een geloof dan een bewezen feit.
Ik bertreur ook die mentaliteit en zeker tone of voice die de overheid, politici en beleidsmakers aanslaan. De klas van Oona zit in quarantaine en haar meester sloot zijn mail met instructies voor thuisonderwijs op een ongelofelijk empathische manier af. Ik was helemaal geëmotioneerd dat iemand (een jonge kerel!) zich zo kon inleven in de situatie van ons als ouders en ons oprecht allemaal het beste wenste. Dan besefte ik nogmaals hoeveel ik dat soort woorden mis in het leven van vandaag. De empathische luisterbereidheid lijkt soms getransformeerd tot een leeg 'we moeten doorgaan', vreselijk.

Het moeilijkste in je antwoord zijn dit keer voor mij wel de harde woorden. Ik begrijp iets niet. Je schrijft over het 'disproportionele geweld' van de overheid. Ik vraag me af wat dit concreet is. Ik vermoed dat ik het mis als gevaccineerde. Ik bedoel dan werkelijk, op welke manier doet de overheid jou op dit moment geweld aan? Ze maakt het je moeilijk om te genieten van horeca en cultuur (met een antigeen test lukt dat allemaal, maar het is duur en lastig en complex). Wat nog?
Ook je andere woorden zoals 'dood-moraliseren' en 'vol angst spuiten'; wat is dat precies? Of is dat een sluipend gif, dat ik dus te weinig zie, dat niet doordringt tot mijn bubbel? Ben ik verblind?

Ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat je toch argumenten ging aanhalen die gaan over de werkzaamheid van het vaccin zelf. Dat is een beetje koren op mijn molen.
Ook hier is het vreemd dat iedereen plots vanuit kennis van immunologie denkt te spreken. Vaccins zijn bijna altijd herhaal-vaccins. Tetanus krijg je iedere tien jaar, en als je met een wonde op spoed staat, krijg je meestal nog een extra dosis, voor de zekerheid. Het griepvaccin is ieder jaar (!) een berekende gok: het zal met een zekere graad werkzaam zijn tegen bepaalde griepvarianten. Er zijn dus jaren dat het griepvaccin goede resultaten geeft en jaren dat er ook bij de gevaccineerden toch een hoge infectie-graad is, omdat de griepvariant onvoldoende verwerkt zit in het vaccin.

Er is ook een probleem met de 7% die je aanhaalt.
Ten eerste gaat het in Vlaanderen over 19% (81% is gevaccineerd, zie https://www.laatjevaccineren.be/vaccinatieteller, vandaag schrijft deStandaard over 88%).
Ten tweede is die 7 of 12 of 19% helaas niet mooi verdeeld over heel Vlaanderen. In dat geval zou je inderdaad kunnen hopen op de groepsimmuniteit.
In de groep niet-gevaccineerden zijn de mensen uit lagere sociale klassen oververtegenwoordigd. Bovendien zijn dat ook nog eens de mensen die vaker onderliggende aandoeningen hebben, een hoger BMI, ... Allemaal factoren die je liever niet in combinatie met covid-19 wil zien. En in die groepen/wijken/...(vb in Brussel). tiert het virus, muteert het virus,... Dus we hebben echt wel (bijna) iedereen nodig.

Ik ga dus voluit voor een derde prik. En ook voor een vierde of een vijfde als dat moet.
Omdat ik als gevaccineerde 70% minder kans heb om besmet te worden (en zo kan ik mee het virus indijken)
Omdat ik als gevaccineerde , wanneer ik toch besmet zou zijn, 14 keer minder de kans loop om op intensieve zorg te belanden (en zo wil ik de druk van het zorgsysteem niet opvoeren)
Omdat ik als gevaccineerde, wanneer ik toch besmet zou zijn, de kans dat ik andere besmet ongeveer 60% lager ligt (en zo kan ik mee het virus indijken)
Trouwens, dat 'verouderd' vaccin is wel nog het beste wat er is. Ik wil liever geen snel-snel update van het vaccin, als dit huidige vaccin ook een hoge werkzaamheid heeft. Ik ga ervan uit dat als er verbeteringen zijn, en als die helemaal zijn doorgetest, dat het dan wel zal geïntroduceerd worden. En intussen geven ze me maar het goede, edoch niet perfecte, vaccin.

Je kan dus als niet gevaccineerde jaarlijks ziek worden van covid (met alle bewezen risico's) of je kan jaarlijks een vaccin nemen (met bewezen heel heel kleine risico's). Of is dat een simplificatie?
En die risico's zijn voor jezelf maar ook voor anderen, dat is voor mij nog steeds de doorslag.

Ik doe wat ik kan doen. En met die virtue signalling trap je op een gevoeligheid.
De eis tot consequentie is de dood van elk initiatief.
Laat dat even bezinken. Het gaat over de klimaatjongeren (waarvan sommigen toch fast fashion kopen), het gaat over principiële niet auto-bezitters die toch een cruise maken (giga ecologische voetafdruk),... We verwachten steeds van de ander om totaal consequent te zijn in hun overtuigingen, en zelf permitteren we ons een uitzondering. Maar anders is het leven niet leefbaar. Niet voor die ander, niet voor onszelf. Dus ik had ook een date in volle lockdown (viel tegen helaas) en je zal me wellicht ook betrappen op allerlei ander 'inconsequent' gedrag. Maar we zijn doorgaans wél deugdzaam, we doen wél wat we kunnen. Het verschil zit voor mij in de oprechte intentie.
Dit allemaal schrijven lijkt me zelfs een perfect staaltje van virtue signalling, ben ik nu niet aan het pronken met mijn eigen deugdzaamheid? Maar dan is dat maar zo.
Dat is net zoals die woke-verwijten. Dan ben ik maar woke. Dan doe ik maar aan virtue signalling. Dat zijn maar labels over mijn ego.

Oh ja, ik zie trouwens een verplichte vaccinatie niet zitten. Let op mijn formulering. Ik zie het niet zitten omdat ik het ten eerste praktisch onmogelijk acht: wat gaan we doen met die groep die echt niet wil? Hoe zouden we dat in hemelsnaam organiseren om die groep te verplichten? Gaan we werkelijk mensen 'blokkeren' uit ons systeem, nee toch? Dit kan niet zonder geweld te gebruiken en daar ligt voor mij ook een grens. Ten tweede omdat ik denk dat dat zoveel boosheid zou geven bij die kleine groep, dat gaat als een boemerang terugkeren.
Dus daarom dat ik je blijf schrijven, dat ik deze gesprekken aan ga. Al weet ik vrij zeker dat ik jou niet zal kunnen overtuigen.

Nog een bedenking bij je 'politieke keuze'. Zijn er geen efficiëntere manieren om aan politiek te doen?
Ik kan inderdaad op mijn eentje ook niet het klimaatprobleem oplossen, maar ik kan wel een aantal keuzes maken. Ik kan de honger de wereld niet uit helpen (terwijl een Elon Musk of Bill Gates dat dus wel zou kunnen doen) maar ik kan wel een aantal goede doelen steunen. Je kan daar heel cynisch op reageren, een druppel op een hete plaat, etc. etc. etc. Maar ik denk niet dat iemand gebaat is bij mijn cynisme. En bovendien schaad ik met mijn handelingen (geen vlees eten, storten aan 11.11.11...) geen anderen, ik belast geen gezondheidssysteem etc. Dat lijkt me dus bij de keuze voor niet-vaccinatie dus wel degelijk een probleem, maar dat schreef ik al.

Zoals ik je schreef, houdt het zenboeddhisme me behoorlijk bezig. Ik vind er niet alleen een soort rust/kalmte in het mediteren, de verrassing is net wat een rijke levensbeschouwing dit is. Omdat het gaat over hoe te leven in een maatschappij en je eigen verantwoordelijkheid hierin. Het gaat over zoveel meer dan 'wellness-zen' (nou heb ik even lekker gemediteerd zeg!). Er is geen zin van het leven, geen essentie. Het enige wat mij als mens te doen staat, is een deugdzaam leven leiden. Zodat ik op mijn sterfbed kan zeggen dat ik heb geleefd zoals ik had willen leven, dat ik de persoon was die ik had willen zijn. Net wanneer we allemaal doordraven met onze meningskes, komt dit op mijn pad en slaag ik er min of meer in rust te bewaren. Dat is best wennen, want het is een nieuwe versie van mezelf :-).

Bedankt om me opnieuw te schrijven, het helpt me om mijn mening scherper te krijgen.

Nog een kleine bemerking over onze geliefde cultuursector. Ik vind het vreselijk: we mogen nog lekker in de sauna of contactsporten, maar maximum met 200 in een cultuurzaal. Dat begrijp ik gewoon niet. Bovendien is die 200 een stom arbitrair getal. Ik zat in een volle kleine zaal in deSingel (Liesa van der Aa, ik ben er nog niet uit of ik het nu heel goed of toch maar lauw vind) maar ik kan niet naar La Bohème, want ook in die gigantische opera mag maar 200 man... En dit terwijl de cultuursector netjes alle protocollen heeft klaarliggen, professioneel uitgewerkt, al maaaaaaanden. Maar wat wil je met een minister die denkt te kunnen scoren op de kap van een sector waar hij gewoon niets voor voelt?


Tot gauw,
Katelijne

****

29 december 

Dag Katelijne,


‘T is het moment om je te schrijven, niet? Wat een waanzin. Mijn kop slaat open en toe, bijna net zoals snel als de cultuursector tegenwoordig opent en sluit. Leve de rechtsstaat, die werkt tenminste wel nog naar behoren, zo lijkt het. Vandaag heb ik voor het eerst in lange tijd nog eens naar de krantencommentaren geluisterd zonder tegen het plafond te hangen - ik hoorde dat een van onze opiniemakers had geschreven ‘dat we blijkbaar met het virus gaan moeten leren leven’. En dat het hoog tijd is dat het parlement haar rol opnieuw gaat spelen, als democratisch platform in de hele verplichte vaccinatie-discussie. Dat is het zinnigste dat ik in tijden heb gehoord, toch uit de mainstream media. Misschien moeten we daar dan ook de politieke consequenties aan verbinden, en een beleid beginnen voeren dat gericht is op het naar beneden halen van besmettingen, in plaats van op verplicht vaccineren.

(Sorry, mijn toon zal er niet milder op geworden zijn intussen, ik besef het. Je weet dat mijn woede niet op jou gericht is, uiteraard. Maar ik vind het echt, echt moeite om bij zoveel Kafka de kalmte te bewaren.)

Intussen tuimelen we ook in deze conversatie allemaal voortdurend in onze eigen valkuilen - maar dat is niet erg, hier kan het en mag het, dat is het heerlijke van dit gesprek. Ik in die van mijn ongetemperde woede, en in het in het wilde weg noemen van wat percentages - dat was inderdaad koren op jouw molen. Jij vervolgens in het feit dat het jou irriteert dat volgens jou ‘iedereen tegenwoordig spreekt als een immunoloog’ - waarna je mij een bladzijde lang de les leest als een echte immunoloog. :-) Je gaat er dus zomaar van uit dat jouw percentages en inzichten alsnog correct zijn, in tegenstelling tot die van mij. Je hebt gelijk, ik had me van uitspraken over werkbaarheid en zinvolheid van het vaccin moeten afhouden - het gaat me daar ook helemaal niet om. Je gaat me daar ook nooit mee kunnen overtuigen, hoeveel cijfers je er ook tegenaan gooit. Zoals gezegd: ik geloof honderd procent in de wetenschap, als een twijfelende en zoekende discipline, maar ik geloof nul procent in de verslaggeving over die wetenschap vandaag. Ik zou je met wat research een waslijst aan alternatieve onderzoeken en cijfers en bewijzen kunnen voorschotelen die door jou als volstrekt onwetenschappelijk worden weggelachen - maar daar schieten we dus geen moer mee op.

Want het gaat me niet om de proportionaliteit van het zich laten vaccineren-de maatschappelijke winst, twee zaken die voor jou in evenwicht zijn - en dat is prima, dus laat je gerust nog een derde en een tigste keer vaccineren, ik heb daar volledig vrede mee. Het gaat me om de proportionaliteit van het omgekeerde: het zich niet laten vaccineren - de repressie die daarmee gepaard gaat. En oei, oei, nu moet ik oppassen. Want ik voel mijn hart opnieuw sneller kloppen van woede wanneer ik herlees dat je niet begrijpt ‘waarin het geweld schuilt tegen niet-gevaccineerden.’ Gewoon een antigeentetsje betalen voor zowat alles in het openbare leven, en hupsa, geen vuiltje aan de lucht. Ik slik, en ik slik opnieuw. Allez, Katelijne. Een antigeentestje betalen van 30 euro om te gaan schaatsen/met je kinderen gaan zwemmen/een chocomelk te gaan drinken/eens met je lief gaan eten/naar de speeltuin gaan/naar de cinema gaan/een kerstmarkt bezoeken/een concert bijwonen/…Ik stop maar met de lijst, want het begint op zelfmedelijden te lijken anders. Ik heb nog geluk, want ik heb een beetje geld. Dus ik betaal die testen. Jij, als uber-cultuurmens. En als zeer sociaalvoelende mens. Vind je het écht normaal dat burgers van dit land geld moeten betalen om deel te nemen aan het openbare leven?


En neen, ik plaats mezelf niet buiten dat leven. Laten we de dingen niet omkeren. Het is wel degelijk het beleid dat mij uitsluit van het openbare leven. In sommige gevallen doet de overheid dat inderdaad, met recht en reden: als je een crimineel bent, als je een ander zijn leven hebt genomen. Maar ik ben geen crimineel. Er is geen vaccinatieplicht, ik overtreed geen enkele wet. En toch geniet ik niet op dezelfde gelijke voorwaarden van de rechten die andere burgers wel hebben. Of ben ik in het diepst van jouw gedachten voor jou toch een beetje een crimineel?


Het is trouwens opmerkelijk dat je verwijst naar de vaccinatieplicht, en dat je voor je weerstand daartegen precies de argumenten aanhaalt die nu al vollen bak bezig zijn: “Gaan we werkelijk mensen blokkeren uit ons systeem? Dit kan niet zonder geweld te gebruiken en daar ligt voor mij ook een grens.” Euh… zijn we dat niet al anderhalf jaar aan het doen? In zeer zware mate? Nogmaals: ik schrik er erg van hoezeer jij onderschat wat het betekent om geen volledig deel meer te kunnen uitmaken van de samenleving. Dit is geweld, ja, echt geweld - misschien moet je het aan den lijve ondervinden om het te geloven. Er is al tot in den treure naar Hannah Arendt verwezen, en ik vind ook niet dat je de jodenvervolgingen kunt vergelijken met het beleid tegen niet-gevaccineerden, alleen al omwille van het feit dat de geschiedenis zich (gelukkig) nooit herhaalt. Maar de mechanismen zijn toch wel heel gelijklopend (omdat het de universele zondebok-mechanismen zijn): een groep isoleren, een groep zwart maken en verdacht maken, eerst in het woord (de media), daarna in de daad (het uitsluitingsbeleid). En erger, uiteraard, in het geval van de joodse bevolking.


Jouw tweede argument is nog belangrijker: “Ten tweede omdat ik denk dat dat zoveel boosheid zou geven bij die kleine groep, dat gaat als een boemerang terugkeren.” Amai nog niet. Maar denk je dan dat, zelfs zonder vaccinatieplicht, de niet-gevaccineerde mensen nu nog niet héél boos zijn? Omdat het geweld nu al zo groot is? Daar ligt voor mij de grootste valkuil, en voel mezelf iedere dag meer naar die rand glijden: de rand van de anti-politiek, de rand van de verzuurde burger, de rand van de boze mens (denk aan Aantekeningen uit het ondergrondse van Dostojevski) - wat een schrikbeeld, zo wil ik niet worden, en zo was ik nauwelijks anderhalf jaar geleden ook helemaal niet.


En mijn boosheid richt zich niet alleen op de politiek, maar ook op de cultuursector, omdat dat nu eenmaal mijn sector is, de sector waar ik in geloof, waar ik van hou. Of hield. De teleurstelling over de makheid en lafheid van onze sector is enorm, zo groot dat ik mezelf er niet toe kon brengen om te gaan betogen vorige zondag. Klein van mezelf, ik weet het, en oneerlijk tegenover al die hardwerkende acteurs, technici, muzikanten, … die ik ken en respecteer. Maar de sector blaat al anderhalf jaar over solidariteit, terwijl het een deel van zijn publiek zonder tegenspraak uitsluit - terwijl er wel degelijk alternatieven zijn, zoals onlangs in rekto:verso te lezen stond.


Solidariteit betekent niet alleen solidair zijn met gelijkgestemden, he - dat zou wat al te gemakkelijk zijn. Het betekent misschien nog meer solidair zijn met zij niet anders denken dan jijzelf. Maar ik kon mezelf er dus zondag niet toe brengen om daar zelf naar te handelen. Dit beleid maakt van mij een versie van mezelf die ik nooit verwacht had te kunnen zijn, en die ik niet wil zijn. Ik ben blij dat jij ergens een ‘dam’ of toch een constructieve weg hebt gevonden om ermee om te gaan. Ik zoek naarstig verder. :-)


Fijne, warme dagen voor jou

e. 

****

CODA

8 januari

Dag lieve E.

een heel gelukkig nieuwjaar gewenst. 

Een juiste wens formuleren vind ik moeilijk en dat is redelijk deprimerend: het is zo'n lastige tijd dat oprechte wensen al snel als naïef of wrang kunnen overkomen. 

Laat ik het hierop houden: ik wens ons samen een jaar waarin we dit kunnen blijven doen; praten, van gedachten wisselen. Hopelijk binnenkort ook over andere dingen, ook de kleine onderwerpen, weet ik veel. Maar wel altijd op deze manier, het betekent veel voor me. 

Geen uitgebreid antwoord meer denk ik, ik ben moe. 

Ik moest hardop lachen hoe je schreef over die valkuilen; hoe waar was dat! Excuses van deze wannabe immunoloog/statisticus/wetenschapper :-) 

Jij hebt me echt overtuigd van het feit dat het huidige vaccinatiebeleid hypocriet is. Vaccinatie is niet verplicht, maar je wordt inderdaad wél behoorlijk uitgesloten van de maatschappij als je de keuze maakt om het niet te doen. Dankjewel dat je dat nog even voor me hebt duidelijk gemaakt. In dit artikel van De Wereld Morgen (niet altijd mijn favoriete bron, maar jij kan dat nog beter dan ik kritisch plaatsen vermoed ik) staat niet echt iets nieuws, maar ik vind het heel helder. Het sluit naadloos aan bij jouw betoog. 

Mijn eigen standpunt is dus zeker al een stuk genuanceerder: ik ben nog absoluut pro vaccinatie, ik 'geloof' (want een andere optie heb ik niet) dat dit een efficiënt middel is om ons als maatschappij (!) te beschermen tegen dit killervirus. Maar ik ga niet akkoord met het beleid van de overheid, dat halfslachtig, morsig en inconsequent  is. Gelukkig dat de Raad van State dan inderdaad zijn werk doet, ik heb ook hoge verwachtingen rond het PFOS dossier daar. En misschien zijn ook andere adjectieven dan meer van toepassing (een corrupte overheid? die discriminerende en mensonterende maatregelen neemt?) maar net zoals bij het formuleren van wensen, durf ik deze adjectieven niet te gebruiken, ik heb te weinig onderbouwing, maar mijn gevoel zit in elk geval niet goed, ik heb net als jij heel weinig vertrouwen. 

Met de uitnodiging voor het vaccineren van mijn kinderen, ga ik weer door de hele denkoefening, en het lijkt erop dat ik er dit keer niet zo gemakkelijk ga uit geraken. Het virus is veranderd, het beleid is veranderd,... En wat ik merk in mijn omgeving: we zijn als ouders gewoon allemaal heel moe, moe van een te lange vakantie, te veel quarantaines, te veel geregel, al maanden, al jaren. Ouders zijn uitgeput en Noémie Willemen (als je op instagram zit, volg haar, zo'n boeiende feminist en historica) legt haarfijn uit dat het niet aan de ouders ligt, maar aan hoe een maatschappij vandaag is ingericht. Dus ik weet nog niet wat ik met die kindervaccinatie ga doen. 

Tot slot, het spijt me om je boosheid te lezen, te voelen in alle zinnen. Ik zou je niet zomaar zeggen dat ik hoop dat die boosheid verdwijnt. Het gevoel is er, het mag er zijn, het is een krachtige emotie waaruit heel veel goeds kan komen. Maar ik hoop dat die boosheid je niet uitput en dat er ook andere emoties of gedachten zijn om je handelen te sturen. 

Ik voeg als bijlage ook nog enkele reacties die ik kreeg naar aanleiding van het delen van ons gesprek. Dankjewel, je hebt iets teweeg gebracht, of toch wij samen. 

heel veel liefs en tot gauw,

Katelijne 

****

10 januari


Dag Katelijne,

Dankjewel om me die reacties door te sturen - het steekt me echt een hart onder de riem, dat er toch nogal wat mensen ook vinden dat er nood is aan meer genuanceerd gesprek... Dankjewel, dankjewel, echt waar, ik word hier blij van - en dat is soms nodig. :-)

Misschien moet je jouw laatste mail (waarop ik nu antwoord) ook nog toevoegen, als 'coda' - dat maakt het rond, vind ik. Ik heb ook het gevoel dat we een soort 'eindpunt' hebben bereikt, in deze conversatie dan, niet in het algemeen natuurlijk.

Ik wil er enkel nog dit aan toevoegen, gestolen van de een of andere Perzische mystieke dichter:
‘Out beyond ideas of wrongdoing and rightdoing there is a field. I’ll meet you there.’

Ik ben blij dat we daar toch samen wat in geslaagd zijn... en ik ben benieuwd naar wat de toekomst brengt.

Liefs,
e.