Omdat ik mijn leesdoel behaalde, maar bovenal omdat ik zoveel goede boeken las.
Het dikste boek was Berta Isla van Javier Marías en dat telt 'slechts' 544 pagina's. En eerlijk gezegd waren dat ook wat pagina's te veel. Echt dikke kleppers heb ik blijkbaar aan me voorbij laten gaan.
Als ik snel tel, heb ik veertien papieren boeken gelezen, de rest op e-reader. Heel wat e-books van het Kobo Plus abonnement, waar ik dus regelmatig eens een maand op inteken, dat blijft een goede deal.
De papieren boeken koop ik consequent in de betere boekhandel, leve de Buchbar, De Groene Waterman en Passa Porta.Ik gaf in 2020 slechts een dikke tweehonderd euro uit aan boeken, wat een goedkope hobby!
Ik dacht in deze corona-tijden net minder te lezen, want ik miste mijn treinritten. Maar ik ontdekte hoe fijn het is om gewoon een boek te lezen in je zetel, om op een doodgewone zaterdagmiddag (want er was toch niks te doen) een paar uur te lezen.
Boek van het jaar
Op de grens van fictie en non-fictie
Ik lees het liefst literaire romans, grootse verhalen. Ik lees omdat ik me wil verliezen, omdat ik wil verdwijnen, omdat ik naar een andere wereld wil. Af en toe lees ik wel ook wat non-fictie, maar dat zijn te vaak boeken die iets van me vrágen en me weinig geven. En die boeken belanden vaak op de niet-uitgelezen stapel. Dit jaar las ik een aantal boeken die soms worden omschreven als literaire non-fictie en dat kon me echt bekoren. Ik leer iets, er wordt me iets beschreven, uitgelegd, maar dan wel in goede, mooie woorden, op een meeslepende waarachtige manier.
Absolute hoogvlieger was Three Woman van Lisa Taddeo. Echt een waanzinnig boek: Taddeo doet uiterst nauwkeurige verslaggeving van het verlangen, de lust en het volledige intieme leven van drie vrouwen. In een jaar waarin ik mijn hele liefdesleven heb herdacht, heb ik veel aan dit boek gehad. Ik heb het ook al een paar keer cadeau gegeven, ik ga dat nog vaker doen.
Misschien moet je eens met iemand gaan praten (Lori Gottlieb) is een boek over therapie waaraan ik meer heb gehad dan aan enkele echte therapiesessies. Ligt dat aan mijn therapeut, aan dit boek of aan mij, ik laat het wijselijk in het midden. Een therapeut schrijft hier over de sessies met haar eigen therapeut. Het voelt wat voyeuristisch, maar het is zo leerzaam en zelfs helend.
Ik las ook een écht zelf-hulp boek: De Fontein (Els van Steijn) maar daar bleef ik achter met een dubbel gevoel. Veel wijsheid en inzicht uitgehaald, maar soms sloeg mijn bullshit-meter tilt. Misschien miste ik gewoon een verhaal...
En dat verhaal vond ik dan weer wel in het autobiografische Ongetemd Leven van Glennon Doyle. Een boek dat ik niet zou kiezen op basis van de achterflaptekst. En ik had het wel gehad met zelfhulp- en typische vrouwenboeken op het einde van het jaar. Maar gelukkig heb ik een paar zeer goede leesvriendinnen die ik blindelings vertrouw. Dus ik las het toch en ik heb ondertussen ook al enkele keren cadeau gedaan.
Een sterk levensverhaal, sterke metafoor en het leven in al zijn complexiteit uitgerafeld en tot een soort kern gebracht. Ik vond in dit boek bevestiging voor een soort onderstroom die in me woelt het voorbije jaar. En het is een ode aan de liefde, de grootse liefde. Ik heb alleen een vraag: hoe leest dit boek voor een man? Daar ben ik heel benieuwd naar...
Iets helemaal anders, maar ook tussen fictie en non-fictie: Waagstukken van Charlotte Van den Broeck 13 verhalen over 13 architecturale mislukkingen, helemaal uitgebalanceerd tussen beschouwing en vertelling. Mooi, tragisch, ontzettend goed geschreven. Ik las het als e-book maar het is heel mooi uitgegeven, dus ik ga het mezelf nog cadeau doen op papier.
Ook Oogzenuw van María Gainza is een soort van autobiografisch essay over kunst. Het deed me in coorna-tijden nog meer snakken naar een écht museumbezoek, naar kunst zien, de trilling ervaren, naar esthetiek.
Romans, echte romans.
Maar goed, verhalen dus, ik lees het liefst verhalen.
De Jezus-trilogie van Coetzee stelde niet teleur. Dat is zo'n aparte stijl, unieke en verslavende boeken. Ik las later dan ook Coetzee's succesroman In Ongenade, en nu ben ik een echte fan, want dit is helemaal anders en ook weer zo goed.
De dag dat ik mijn naam veranderde (Bibi Dumon Tak) vond ik hard, want het is niet verzonnen, het is een relaas hoe het vreselijk kan misgaan in families.
De opgang van Stefan Hertmans las ik graag. Maar ik las in een recensie: de succesformule van Stefan Hertmans kennen we wel ondertussen. En toen dacht ik: ja dat is waar. Nee, dan was ik veel meer onder de indruk van het Lied van Solomon van Toni Morrison. Sterk verhaal, sterke personages, ik zat er helemaal in.
De verrassing van het jaar was misschien wel Hier is alles veilig van Anneleen van Offel, een compleet on-Vlaams debuut dat zich grotendeels afspeelt in Israël. Een heel zorgvuldige roman, een heftig verhaal. Wat ze hierna ook zal schrijven, ik zal het lezen.
Over De Kolibrie van Sandro Veronesi lopen de meningen blijkbaar uiteen. Ik was eerst enthousiast, maar moet eerlijk toegeven dat er weinig is blijven hangen.
Geheime Kamers van Jeroen Brouwers vond ik héérlijk, zo barok, lekker veel en bombastisch. Het voelde als een soort zeer klassieke slagroomtaart waarop ik mezelf trakteerde.
De onzichtbaren van Roy Jacobsen was dan weer een pure, heel fijne roman, alsof de taal zich heeft aangepast aan het weidse landschap waarin het verhaal zich afspeelt. Je kan niet op reis naar het Noorden, maar met dit boek ben je er tóch.
Ellende weglezen
In november belandde in een leesdip. Ik had zoveel gedachten in mijn hoofd dat ik me niet meer op een boek kon concentreren. Dat is me nog maar uiterst zelden overkomen. Ik las een dunne klassieker op weer op dreef te komen (Heer van de vliegen - William Golding). Dat hielp niet echt. Ik had verhalen nodig. Ik had mensen nodig om me heen, personages die de liefde in alle hevigheid overkomt. Mannen en vrouwen die spartelen, die vechten, die overleven. Vanuit mijn eigen groots en meeslepend maar behoorlijk shitty liefdesleven me verliezen in dat van anderen. Ik las op een goede week tijd vier boeken die hier perfect aan voldeden:
Het boekje van Stefaan Degand was een kerstcadeau. Ik was bang voor teleurstelling want is een behoorlijke hype en ik heb een kleine fascinatie voor de man, ik las de voorbije jaren elk interview met hem. Maar ik vond het prachtig, en de hele stijl van allemaal korte zinnen, zonder leestekens, het werkte wonderwel.
Ga niet weg (Margaret Mazzantini) is hoogdramatisch vanaf de eerste bladzijde, maar ik vond het wonderschoon en ik heb het bijna koortsachtig gelezen.
Mijn jaar van rust en kalmte (Ottessa Moshfegh) is dan weer bijzonder cynisch, grappig soms, maar ook zielig, genadeloos. Ik deelde de wanhoop en bleef hopen, voor haar.
In de laatste uren van 2020 las ik De Vreemdelinge van Claudia Dusaranti. Een autobiografisch verhaal waarin zoveel wijsheid zit. Ik heb al mijn ideeën rond armoede, migratie en gehandicapten (ja, dat woord!) moeten herzien. En op het einde volgen nog een paar hoofdstukken over de liefde, over heel jong in een heel lange relatie stappen en over het verlangen naar symbiose. Ik bleef wat ontheemd achter, ik heb heb ook niet alles begrepen, maar meer dan genoeg om even te laten bezinken. Alleen al hoe de titel betekenis krijgt doorheen het boek, waw.
Hors categorie
De jongen, de mol, de vos en het paard van Charlie Mackesy is alom bejubeld en terecht. Ik ben nogal een snelle lezer (ik doe gewoon niet graag trage dingen) maar hier moest ik wel vertragen en dat deed deugd. Poëzie? Kinderboek? Filosofie? Graphic novel? Het maakt niet uit. Ik kreeg het cadeau, op het juiste moment, van de juiste vriendin, en dat maakt het helemaal tot een koesterboekje.
En in't kort
- Het internet is stuk - Marleen Stikker: heel interessant, vooral het eerste deel.
- Zwellend Fruit - Peter Verhelst - wat hou ik van die zinnelijkheid, jaloersmakend.
- De Climax Club - June Pla - een boek over seks, over échte seks. Revelatie.
- The Bell Jarr - Sylvia Plath - heel goed, heel graag gelezen, eindelijk!
- Een soort van liefde - Alicja Gescinska - niet slecht maar ik had er precies meer van verwacht.
- Bult - Marieke De Maré - dun, heel klein, fragiel en prachtig. Troostend ook.
- Alles wat ik niet kan zeggen - Emilie Pine - essays over taboes, vooral die taboes van vrouwen.
- Who's story is this? - Rebecca Solnit - feministische essays, ik ga nog meer van haar lezen.
- Dit gaat niet over grasmaaien - Ellen Deckwitz - over poëzie, ik wil terug meer poëzie!
- De aankomst - Shaun Tan - ik probeerde nog eens een graphic novel, maar ik kan dat gewoon niet, lezen en tegelijk naar prenten kijken. Schoon nochtans.
Nog meer lezen!
Niet alles wat ik las was geweldig. Het leven is te kort voor slechte boeken en ook te kort om te schrijven over slechte of matige boeken. Het volledige overzicht van wat ik las vind je hier.
Ik heb ook nog heel veel boeken voorgelezen, maar dan zal ik eens een aparte blogpost over schrijven.
De rode lijn tussen bijna alles wat ik las en goed vond? Vrouwelijkheid. vrouw zijn.
En vrouwen die over hun eigen leven schrijven maar dan anders.
En om af te ronden: de gouden tip om meer te lezen. Je moet altijd zorgen dat je weet wat je volgende boek zal zijn. Ik heb er altijd twee in gedachten, dan kan ik nog kiezen op het moment. Mijn volgende boek wordt Hamnet van Maggie O' Farell of Wildevrouw van Jeroen Olyslaegers.
Hoge verwachtingen!
En het is een traditie...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten