We proberen hier thuis te zijn.We kennen de weg naar de stad, naar de winkel waar alles voorhanden is, naar de speeltuintjes die overal net hetzelfde zijn. We praten in korte zinnen en altijd bij ons, een klein blond meisje dat lacht.
Ze zong vandaag van puntje van je neus, puntje van je hoofd. Ze vroeg om een taartje en at dat met veel smaak op. Ze drinkt thee als een echte dame, uit een klein kopje.
Ze kiest in de boekenwinkel een boekje van een olifant. Voor het kindje waar we we morgen naartoe gaan. Mensen die we enkel via via kennen, van 10 zinnen via e-mail en een profielfoto. We zullen wel zien.
Het is een fijne boekenwinkel: er speelt muziek, het ruikt er naar koffie en er is een vriendelijke verkoper.
En ik krijg een cadeautje, een schattig doosje met vier boekjes in, ze hebben het samen stiekem achter mijn rug uitgekozen. Zorgvuldig verpakt.
Dat is al de tweede mooie boekenwinkel in deze stad.Samen met een gezellig café, waar je zomaar twee vorken krijgt bij het bestellen van één taartje, geeft dat garanties op een mooi leven, hier, waar het 's ochtends regent en we 's avonds in de avondzon met de bus door de straten vliegen. En er is bjokolie. Waar bjokolie is, is het goed leven.
Michiel legt haar in bed. Ze doen zotjes. Sjapie, Oona en papa. In het grote, grote bed in het totel.
Tot morgen, lieve schat, zegt hij, en in het halfduister is niet de onderscheiden welke oogjes er het hardste twinkelen. Hij knipt het licht uit, en ze roept nog net: groentjes aan mama hé.
